Warszawa, 2005-08-02

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka nr: BPS/DSK-043-312/05 z dnia 5 lipca 2005 r., dotyczące oświadczenia złożonego przez Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 84 posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 2005 r. w sprawie utworzenia Izby Celnej w Kielcach, uprzejmie informuję, co następuje.

Przyjęta w sierpniu 2005 r. przez Kierownictwo Ministerstwa Finansów koncepcja zmian struktury organizacyjnej Służby Celnej na poziomie izb celnych przewidywała dostosowanie właściwości miejscowej izb celnych do podziału administracyjnego kraju na szczeblu wojewodów, tak aby poszczególni dyrektorzy izb celnych obejmowali właściwością miejscową obszar jednego województwa. Wprowadzenie w życie ww. koncepcji wymagało zniesienia Izby Celnej w Cieszynie oraz w Nowym Targu, połączenia Izby Celnej w Warszawie i Port Lotniczy w Warszawie oraz niewielkiej korekty właściwości miejscowej w przypadku Izby Celnej w Białej Podlaskiej i Przemyślu. Proces dostosowawczy uwzględniał również utworzenie izb celnych w Opolu i Kielcach odpowiednio na obszarze województwa opolskiego i świętokrzyskiego. Utworzenie izb celnych uzależniono jednak ściśle od przekazania do dyspozycji Służby Celnej przez władze lokalne obiektów na ich siedziby. W przypadku Izby Celnej w Opolu obiekt został przygotowany i z dniem 1 stycznia 2005 r. Izb Celna w Opolu została powołana. W przypadku Izby Celnej w Kielcach w/w wymóg nie został przez władze lokalne zrealizowany.

W 2005 r. sprawa utworzenia Izby Celnej w Kielcach była wielokrotnie analizowana i dyskutowana przez Kierownictwo Ministerstwa Finansów. Ostatecznie, dnia 25 lipca 2005 r. po przyjęciu rozwiązania zapewniającego siedzibę Izbie Celnej w Kielcach, jak również umożliwiającego poprawę warunków lokalowych pozostałych służb podległych Ministrowi Finansów w województwie świętokrzyskim, Kierownictwo Ministerstwa Finansów zdecydowało o utworzeniu Izby Celnej w Kielcach z dniem 1 września 2005 r.

Przekazując powyższe informacje, wyrażam przekonanie, że spotkają się one ze zrozumieniem Pana Marszałka.

Z wyrazami szacunku

W zastępstwie Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Stanisław Stec

Warszawa, dnia 2 sierpnia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Januarego Bienia na 84. posiedzeniu Senatu w dniu 1 lipca 2005 r. w sprawie planowanej zmiany przebiegu drogi krajowej Nr 43 i Nr 46 w Częstochowie i związanego z tym zaliczenia ulic: Św. Krzysztofa, Okulickiego i Szajnowicza-Iwanowa do kategorii dróg krajowych uprzejmie informuję.

Z wnioskiem w sprawie zmiany przebiegu drogi krajowej Nr 43 i Nr 46 w Częstochowie zwrócił się do resortu infrastruktury Prezydent Miasta Częstochowy (jako ustawy zarządca wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, w mieście na prawach powiatu) w grudniu ubiegłego roku.

Z informacji przedstawionych przez Prezydenta Częstochowy wynika, że ulice zaproponowane jako nowy przebieg drogi Nr 43 i 46 zostały gruntownie przebudowane i tym samym uzyskały dużo lepsze parametry techniczne niż ulice aktualnego przebiegu tych dróg. Minimalne odległości obiektów budowlanych od zewnętrznej krawędzi jezdni określa art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 z późn. zm.). Obiekty budowlane posadowione przy drogach krajowych na terenie zabudowy miast i wsi powinny być usytuowane od zewnętrznej krawędzi jezdni w odległości co najmniej 10 m. Obiekty budowlane zlokalizowane przy ulicach proponowanego przebiegu dróg krajowych w Częstochowie usytuowane są od zewnętrznej krawędzi jezdni w granicach 10-35 m, tj. w odległości większej niż obiekty budowlane usytuowane przy ulicach aktualnego przebiegu tych dróg.

Proponowana zmiana przebiegu omawianych dróg pozwoli na wyprowadzenie ruchu ciężkich pojazdów poza ścisłe centrum miasta, co powinno być dążeniem każdego zarządcy drogi.

W związku z planowaną zmianą przebiegu powołanych dróg krajowych w 1999 r. były wykonywane badania związane z pomiarem poziomu hałasu. Wyniki nie wykazały przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu. Ponowne badania przeprowadzone zostały we wrześniu i wykazały nieznaczne przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu w rejonie budynków w osiedlu "Parkitka". Aktualnie prowadzone są kolejne badania poziomu hałasu.

Dla poprawienia klimatu akustycznego w rejonie osiedla prowadzi się od kilku lat nasadzenia drzew i krzewów. Również w bieżącym roku realizowany jest projekt nasadzeń, zbieżny z sugestiami mieszkańców.

Odnosząc się do kwestii czy określenie "droga publiczna" i "droga powiatowa" są równoważne uprzejmie informuję, że na podstawie art. 2 ustawy o drogach publicznych drogi publiczne dzielą się na następujące kategorie: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe i drogi gminne. Zatem, droga powiatowa, w myśl ww. ustawy jest drogą publiczną.

Z poważaniem

PODSEKRETRZ STANU

wz. Witold Górski

Warszawa, dnia 03.08. 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 21 czerwca 2005 r. znak: BPS/DSK-043-336/05, oświadczenie złożone przez Senatora Józefa Sztorca, na 84 posiedzeniu Senatu w dniu 1 lipca 2005 r. uprzejmie wyjaśniam, że:

Zgodnie z § 2 pkt 12a lit. e rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 1999 r. Nr 2, poz. 22 z późn. zm.) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych przeznaczonych na indywidualne programy rehabilitacji mogą być finansowane m.in. koszty dostosowania miejsca pracy i stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności. Z uwagi na treść przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej (Dz.U. Nr 98, poz. 989) pomoc na sfinansowanie powyższych kosztów jest udzielana w ramach pomocy de minimis. Jednakże, zgodnie z § 1 w/w rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorstwom prowadzącym zakłady pracy chronionej, w ramach pomocy de minimis mogą być wydatkowane tylko te środki, o których mowa w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) tj. pochodzące ze zwolnień z podatków od nieruchomości, rolnego, leśnego i od czynności cywilnoprawnych, jeżeli dokonana czynność pozostaje w związku z prowadzeniem zakładu pracy chronionej oraz ze zwolnień z opłat, z wyjątkiem opłaty skarbowej i opłat o charakterze sankcyjnym.

Zatem, że środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych pochodzących z przekazywanej, po dniu 1 maja 2004 r., na ten fundusz przez pracodawcę różnicy pomiędzy kwotą miesięcznego dofinansowania do wynagrodzenia pracowników niepełnosprawnych a kwotą tego wynagrodzenia oraz z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie mogą być sfinansowane w ramach pomoc de minimis koszty dostosowania miejsca pracy i stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności, albowiem pomoc pochodząca z tych źródeł nie została objęta zakresem w/w rozporządzenia.

Ponadto wyjaśniam, że zgodnie z § 2 pkt 12a lit. c rozporządzenia w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, ze środków tego funduszu przeznaczonych na indywidualne programy rehabilitacji mogą być finansowane m. in. koszty szkolenia, przekwalifikowania oraz dokształcenia w celu nabycia lub podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej, w katalogu wydatków dopuszczalnych w ramach pomocy de minimis nie przewiduje wydatków na szkolenia, przekwalifikowania oraz dokształcenia w celu nabycia lub podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Zatem, finansowanie tych kosztów ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych w ramach indywidualnych programów rehabilitacji w celu zmniejszania ograniczeń wynikających z jego stopnia i rodzaju niepełnosprawności będzie dopuszczalne tylko wtedy, gdy wydatkowanie tych środków będzie stanowiło pomoc o charakterze socjalnym przyznawaną indywidualnym konsumentom, o której mowa w art. 87 ust. 2 lit. a Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (tekst jednolity: Dz. Urz. WE C 325, 24.12.2002 r.) W związku z tym, interpretacja przepisów tego rozporządzenia, z której wynikałoby, że w ramach podnoszenia kwalifikacji zawodowych mogą być finansowane koszty nabycia zestawu komputerowego do nauki jego obsługi, który następnie służyłby do wykonywania przez pracownika pracy jest nieuzasadniona, ponieważ komputer ten stanowiłby wówczas wyposażenie stanowiska pracy, a wydatek taki, jak już wspomniałem powyżej, może dokonany jedynie w ramach zasady de minimis.

Powyższe nie oznacza jednak, że zakup zestawu komputerowego nie będzie w ogóle możliwy w ramach indywidualnych programów rehabilitacji. Przy spełnieniu warunków wskazanych w ww. rozporządzeniu w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych - a zatem w sytuacji, gdy indywidualny program przewiduje zasadność takiego zakupu i jest on powiązany ze zmniejszaniem ograniczeń, które wynikają z rodzaju i stopnia niepełnosprawności - nabycie takiego zestawu będzie możliwe (taka sytuacja będzie miała np. miejsce w sytuacji, gdy osoba niepełnosprawna nie mogąca z powodu swojej niepełnosprawności opuszczać mieszkania - świadczy pracę za pomocą komputera podłączonego do sieci internetowej).

Jednakże jeszcze raz podkreślenia wymaga, że zakup rzeczy z zakładowego funduszu, z której de facto korzyść odniesie pracodawca (wykorzystywanie jej w zakładzie pracy i dla świadczenia pracy na rzecz pracodawcy) - powinien zostać dokonany w ramach zasad de minimis. Natomiast nabycie rzeczy, która służyć będzie zmniejszaniu ograniczeń wynikających z niepełnosprawności danej osoby i jednocześnie pracodawca nie będzie czerpał z niej korzyści, nie będzie stanowiła pomocy publicznej, o której mowa w art. 87 ust. 1 TWE.

Z poważaniem

Leszek Stanisław Zieliński

Warszawa, dnia 4 sierpnia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Elżbiety Streker-Dembińskiej z dnia 16 czerwca 2005 roku (BPS/DSK-043-293/05), uprzejmie przekazuję na ręce Pana Marszałka poniższe wyjaśnienia.

W związku z przygotowywanym projektem nowelizacji Ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz ustawy o transporcie drogowym przedstawiciele Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad oraz Autostrady Wielkopolskiej S.A. i Stalexport Autostrada Małopolska S.A. już w marcu bieżącego roku ustalili w drodze negocjacji mechanizm, na podstawie którego obliczona zostanie wysokość kwoty należnej koncesjonariuszowi tytułem rekompensaty utraty przychodów, spowodowanej zwolnieniem z opłat za przejazd autostradą samochodów o masie własnej powyżej 3,5 t.

W dniu 25 maja 2005 r. Rada Ministrów po uzgodnieniach międzyresortowych przyjęła opracowany przez resort infrastruktury projekt nowelizacji. Następnie nowelizacja ta mająca na celu dostosowanie polskiego prawa do standardów Unii Europejskiej w aspekcie ujednolicenia systemu opłat za korzystanie z infrastruktury drogowej skierowana została do Sejmu RP.

W wersji przedstawionej przez rząd projekt przedmiotowej ustawy, zakładał zwolnienie z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą przedsiębiorców wykorzystujących w transporcie pojazdy ciężarowe o masie powyżej 3,5 tony. Wysokość kwoty refundacji utraconych przez Koncesjonariuszy w wyniku wprowadzenia projektu przychodów ustalona miała być jako iloczyn rzeczywistej liczby przejazdów autostradą pojazdów samochodowych, za które została uiszczona opłata drogowej oraz obowiązującej stawki opłaty za przejazd autostradą pojazdów danej kategorii. W trakcie prac nad projektem Senat RP wprowadził, przyjętą następnie przez Sejm, zmianę polegającą na zmniejszeniu kwoty refundacji do 70% wartości wyżej przedstawionego iloczynu. Aktualnie projekt ustawy o zmianie ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz ustawy o transporcie drogowym oczekuje na podpis Prezydenta RP.

Zapewniamy, iż resort infrastruktury podejmuje wszelkie możliwe czynności, aby wprowadzenie w życie przedmiotowej nowelizacji nastąpiło jak najszybciej. Ewentualne konflikty z Koncesjonariuszami, mogące powstać w związku z koniecznością wprowadzenia w życie zmian objętych nowelizowaną ustawą, będą rozwiązywane na bieżąco na podstawie właściwych zapisów umów koncesyjnych.

Z poważaniem

PODSEKRETARZ STANU

wz Witold Górski

Warszawa, 2005.08.05

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na oświadczenie w sprawie sytuacji Krajowej Spółki Cukrowej i polskich producentów buraków cukrowych po wprowadzeniu planowanej przez Unię Europejską reformy rynku cukru, złożone przez Pana Senatora Sławomira Izdebskiego podczas 86. posiedzenia Senatu RP w dniu 22 lipca 2005 r. (pismo z dnia 29 lipca 2005 r., znak BPS/DSK-043-365/05), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Polska uznając za słuszne podstawowe cele reformy: poprawę konkurencyjności sektora, dążenie do niezakłócania handlu na rynku światowym, stabilizację warunków produkcji oraz obniżkę cen cukru dla konsumentów, nie może akceptować rozwiązań prowadzących do drastycznego ograniczenia uprawy buraków cukrowych i ich przetwórstwa. Sektor cukrowniczy w Polsce był pozbawiony takich warunków rozwoju jak w krajach UE-15 i jednocześnie dotknięty wysokimi kosztami zmian wymuszonymi przez proces dostosowania przemysłu do organizacji rynku cukru w krajach Wspólnoty.

Polska zgłasza szereg zastrzeżeń wobec najważniejszych elementów reformy, w szczególności do:

• alokacji kwot.

Polska sprzeciwia się łączeniu kwot produkcji cukru A i B. Utrzymanie rozróżnienia na kwotę A i B jest konieczne dla zidentyfikowania, którą kwotę należałoby najpierw redukować. Utrzymanie podziału na kwotę A i B pozwoliłoby na ewentualne wprowadzenie zróżnicowania wysokości opłat na fundusz restrukturyzacyjny - większych dla kwoty B i mniejszych dla kwoty A.

• programu restrukturyzacji.

Wprowadzenie zaproponowanego przez Komisję Europejską programu restrukturyzacji będzie miało dla Polski niekorzystne skutki. Przy zaproponowanej dużej zachęcie producenci będą skłaniać się do rezygnacji z produkcji. Dodatkowym dużym zagrożeniem dla krajowych firm jest obciążenie ich kosztami finansowania tego funduszu. Skala tego obciążenia będzie także ważnym czynnikiem do podjęcia decyzji, co do rezygnacji z kwot, a tym samym zaniechania uprawy buraków cukrowych.

• interwencji i cen.

Polska jest za utrzymaniem mechanizmu inwentaryzacji na rynku cukru i ceny interwencyjnej. Nieuzasadniona jest również tak znaczna obniżka minimalnych cen buraków cukrowych. Zaproponowany poziom cen surowca stanowi realne zagrożenie spadku opłacalności uprawy buraków cukrowych w Polsce.

Proponowana redukcja ceny minimalnej za buraki cukrowe oznaczać będzie istotne pogorszenie dochodów plantatorów.

• dodatkowej kwoty cukrowej.

Propozycja ta jest sprzeczna z głównym celem reformy jakim jest obciążenie wspólnotowej produkcji cukru. Możliwość zakupu dodatkowej kwoty z cukru C w jednym kraju członkowskim (przez producenta cukru posiadającego zakłady produkcyjne w różnych krajach członkowskich) i zaprzestania produkcji wiążącego się z oddaniem kwoty w innym kraju członkowskim, w zamian za pomoc restrukturyzacyjną, stwarza możliwość "ukrytego" transferu kwot między państwami członkowskimi.

• terminu wprowadzenia reformy

Zgodnie z obecnym projektem reforma ma wejść w życie począwszy od sezonu 2006/2007. Biorąc pod uwagę propozycje Komisji dotyczące funkcjonowania rynku cukru po reformie, Polska jest za dalszym przesunięciem terminu wprowadzenia reformy w życie, ponieważ wdrożenie reformy już w roku gospodarczym 2006/2007 nie pozwoli na dokończenie rozpoczętych procesów restrukturyzacji tego przemysłu.

• rekompensaty dla plantatorów buraków cukrowych.

Polska nie popiera projektu rozporządzenia nowelizującego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiające wspólne przepisy dotyczące schematów bezpośredniego wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego pewne schematy wsparcia dla rolników. Polska wnioskuje o wprowadzenie takich rozwiązań, które pozwolą Polsce przekazać rekompensaty z tytułu wdrożenia reformy rynku cukru jedynie plantatorom buraków cukrowych.

Powyższe stanowisko Polska prezentowała na różnych forach unijnych, w tym na posiedzeniach Grupy Roboczej Rady ds. Cukru i Izoglukozy, Specjalnego Komitetu Rolnego oraz Radzie Ministrów UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa.

Przewidywane przez reformę zmiany mogłyby mieć ogromny wpływ nie tylko na sytuację panującą na rynku wewnętrznym UE i w Polsce, ale również na sytuację na rynkach światowych.

Wprowadzenie nowych regulacji stwarza wiele zagrożeń dla sektora cukrowniczego w Polsce, w tym również dla Krajowej Spółki Cukrowej S.A., która jest dopiero w fazie restrukturyzacji oraz plantatorów buraka cukrowego. Z głównych zagrożeń należy wymienić m. in.:

1) polska branża nie jest jeszcze w pełni dostosowana do warunków konkurencyjnych panujących w Unii Europejskiej, w związku z czym reforma powinna być wprowadzona w późniejszym okresie, by umożliwić zmniejszenie różnic panujących pomiędzy nowymi państwami członkowskimi a krajami "piętnastki" (lepsze parametry produkcji, większa wydajność pracy itp.),

2) tak znaczna redukcja cen (cukru oraz buraków cukrowych) spowoduje drastyczny spadek dochodów zarówno u producentów cukru jak i u plantatorów buraka cukrowego,

3) może to w polskich warunkach spowodować nieopłacalność produkcji zarówno buraków cukrowych jak i cukru, a w najlepszym wypadku brak środków na konieczną modernizację i inwestycje zmierzające do poprawy konkurencyjności,

4) plantatorzy buraka cukrowego mogą w rezultacie zaniechać dalszych upraw,

5) konieczna będzie bardziej zaawansowana restrukturyzacja przemysłu cukrowniczego i zamykanie kolejnych zakładów produkcyjnych,

6) w konsekwencji wiele osób (całe gospodarstwa domowe związane z branżą cukrowniczą) mogą stracić stałe źródło dochodów,

7) zliberalizowanie handlu z krajami trzecimi (zgodnie z zaleceniami WTO) spowoduje zwiększenie napływu do Unii Europejskiej cukru trzcinowego.

W stanowisku Polska podkreśla, że wytyczone cele reformy sektora cukru mogą być osiągnięte m.in. za pomocą:

- eliminacji kwoty B cukru (eksport cukru z dopłatami),

- w dalszej kolejności redukcji cukru C (cukier wyprodukowany ponad cukier objęty kwotami A+B, który nie może być wprowadzony na rynek wewnętrzny Wspólnoty a jedynie wyeksportowany do krajów trzecich bez dopłat),

- utrzymania mechanizmu ceny interwencyjnej, przy czym poziom tej ceny powinien zostać ustalony po określeniu warunków wynikających z negocjacji w ramach WTO,

- zintegrowania pomocy świadczonej państwom AKP (Afryki, Karaibów i Pacyfiku) i LDC (najsłabiej rozwiniętym państwom) z całościową reformą wspólnego rynku cukru w Unii Europejskiej i wprowadzenia przejrzystych reguł monitorowania i kontroli cukru pochodzącego z państw trzecich i sprowadzanych na rynek Wspólnoty na preferencyjnych warunkach.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, dnia 5 sierpnia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Adama Bieli, złożone podczas 84. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 2005 r., nadesłane przy piśmie z dnia 5 lipca 2005 r., nr BPS/DSK-043-331/05, w sprawie uprawnień członków spółdzielni mieszkaniowej, uprzejmie informuję, co następuje:

Zagadnienie przedstawione w powyższym oświadczeniu sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie: czy członek spółdzielni mieszkaniowej po przekształceniu spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu lub odrębną własność lokalu może dowiedzieć się, czy spółdzielnia mieszkaniowa wywiązała się z obowiązku odprowadzenia do budżetu państwa wpłaty, dokonanej przez niego w związku z tym przekształceniem, która jest przeznaczona na spłatę, podlegającego umorzeniu, kredytu obciążającego dany lokal.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 ze zm.), na pisemne żądanie członka spółdzielni, któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć z tym członkiem umowę o przekształcenie przysługującego członkowi prawa na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, bądź umowę przeniesienia własności lokalu (w zależności od treści żądania członka spółdzielni) po dokonaniu przez niego określonych spłat, także wpłaty różnicy pomiędzy wartością rynkową lokalu zwaloryzowaną wartością wniesionego całego składu mieszkaniowego albo jego części (art. 11¹ ust. 1 i art. 12 ust. 1). Zaznaczyć należy, że przepis art. 46¹ powołanej ustawy nakazuje spółdzielni, aby w wypadku przeniesienia własności lokalu do którego przysługiwało nabywcy spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego albo przekształcenia tego prawa w prawo o statusie własnościowym, wpływy z wpłat różnicy pomiędzy wartością rynkową lokalu a zwaloryzowaną wartością wniesionego całego wkładu mieszkaniowego albo jego części, przeznaczyła na spłatę podlegającego odprowadzeniu do budżetu państwa umorzeniu kredytu obciążającego dany lokal oraz w pozostałej części na uzupełnienie funduszu remontowego spółdzielni.

Należy przypuszczać, że oświadczenie Pana Senatora dotyczy przekształceń dotychczasowych spółdzielczych lokali o statusie lokatorskim na budowę których został zaciągnięty kredyt spłacany przez kredytobiorców na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115 ze zm.). Zaznaczyć należy, że w takim przypadku kwestia wpłat różnicy pomiędzy wartością rynkową lokalu a zwaloryzowaną wartością wniesionego całego wkładu mieszkaniowego będzie regulowana z uwzględnieniem zasad określonych w powołanej ustawie, zawierających szczególne warunki finansowe przekształcenia dotychczasowych mieszkań o statusie lokatorskim.

Z uwagi na to, że Pan Senator skierował swe oświadczenie także do Ministra Finansów, pozwolę sobie pominąć omawianie szczególnych zasad rozliczeń i warunków przekształcania spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w prawa własnościowe lub odrębną własność lokalu wynikające z powołanej ustawy o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, działu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych.

Przechodząc do kwestii uprawnień członków spółdzielni mieszkaniowych, na wstępie należy wskazać, że spółdzielnie mieszkaniowe prowadzą działalność na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 ze zm.), ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz.U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848 ze zm.), innych ustaw oraz zarejestrowanego statutu.

Spółdzielnie stanowią organizacyjną formę zrzeszenia grupy osób, które dla osiągnięcia wspólnego celu podejmują się współdziałania w sposób zorganizowany. W przypadku spółdzielni mieszkaniowych tym wspólnym celem jest dążenie do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych członków tych spółdzielni.

Spółdzielnie pod względem charakteru prawnego są kwalifikowane jako szczególny typ korporacji. Zaznaczyć należy, że w wypadku osób prawnych typu korporacyjnego zrzeszona grupa ludzi tworząca substrat działania osoby prawnej ma wpływ na jej działanie poprzez odpowiednie rozbudowanie systemu wybieralnych organów i ukształtowanie kompetencji tych organów.

Stosownie do przepisów Prawa spółdzielczego system organów spółdzielni, przy pomocy których ona się rządzi, obejmuje: walne zgromadzenie (zebranie przedstawicieli), radę nadzorczą, zarząd, zebrania grup członkowskich w spółdzielniach, w których walne zgromadzenie jest zastąpione przez zebranie przedstawicieli, inne organy przewidziane przez statut (art. 35 Prawa spółdzielczego).

Wobec podniesionych przez Pana Senatora zarzutów dotyczących nieprawidłowości w działaniach zarządów spółdzielni mieszkaniowych warto wskazać, że spośród wymienionych organów spółdzielni uprawnienia kontrolne mają: walne zgromadzenie (zebranie przedstawicieli), rada nadzorcza oraz zebrania grup członkowskich.

Wymaga podkreślenia, że art. 44 Prawa spółdzielczego stanowi wprost, iż rada nadzorcza sprawuje kontrolę i nadzór nad działalnością spółdzielni. Wymienione podstawowe zadanie rady jest realizowane m.in. przez badanie okresowych sprawozdań oraz sprawozdań finansowych, dokonywanie okresowych ocen wykonania przez spółdzielnię jej zadań gospodarczych, ze szczególnym uwzględnieniem przestrzegania praw członkowskich oraz przeprowadzanie kontroli nad sposobem załatwiania przez zarząd wniosków organów spółdzielni i jej członków. Do zakresu działania rady nadzorczej należy także m.in. rozpatrywanie skarg na działalność zarządu (chodzi tu o wszelkie pisma, wnioski, odwołania członków od decyzji albo zaniechań zarządu; przy czym rada winna przestrzegać statutowych terminów rozpatrzenia) oraz składanie walnemu zgromadzeniu sprawozdań zawierających w szczególności wyniki kontroli i ocenę sprawozdań finansowych.

Dla skutecznego wykonywania swych zadań rada nadzorcza może żądać od zarządu, członków i pracowników spółdzielni wszelkich sprawozdań i wyjaśnień, przeglądać księgi i dokumenty oraz sprawdzać bezpośrednio stan majątku spółdzielni (art. 46 § 4 Prawa spółdzielczego).

Należy mieć na uwadze, że członek spółdzielni może skierować swoje pretensje wobec jej władz do innego właściwego organu w postępowaniu wewnątrzspółdzielczym. Może mianowicie odwołać się od uchwały rady nadzorczej, w myśl przepisu art. 38 m 1 wymienionej ustawy do walnego zgromadzenia, a w spółdzielniach o większej liczbie członków - do zgromadzenia przedstawicieli (art. 37 § 1 Prawa spółdzielczego).

Funkcja kontrolna zebrań grup członkowskich przejawia się w rozpatrywaniu przez zebranie grup członkowskich okresowych sprawozdań rady nadzorczej i zarządu. Konsekwencją dezaprobaty dla pracy rady lub zarządu albo poszczególnych członków tych organów może być m.in. wnioskowanie o nieprzyjmowanie sprawozdania rady nadzorczej.

Dodatkowo należy wskazać, że przepisy Prawa spółdzielczego wykonywanie funkcji kontrolnych w spółdzielniach powierzają nie tylko wskazanym wyżej wewnętrznym organom spółdzielni, ale także organom zewnętrznym (lustratorom, Ministrowi Infrastruktury). Problematyka dotycząca kontroli przez te ostatnio wymienione organy została uregulowana w dziale VIII Prawa spółdzielczego. Zauważyć należy, że możliwość prowadzenia lustracji przez Ministra Infrastruktury została określona w art. 93a wprowadzonym do Prawa spółdzielczego mocą ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 122, poz. 1024), która weszła w życie w dniu 22 lipca 2005 r.

Z chwilą nawiązania członkostwa powstają między członkiem spółdzielni a spółdzielnią prawa i obowiązki, które składają się na treść stosunku członkostwa. Są one określone w Prawie spółdzielczym, ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych oraz w statucie spółdzielni. Prawa i obowiązki członków spółdzielni mają bądź charakter majątkowy, bądź organizacyjny (korporacyjny).

Wymaga podkreślenia, że w wyniku nowelizacji Prawa spółdzielczego, dokonanego powołaną ustawą z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych innych ustaw uprawnienia członków spółdzielni uległy istotnemu rozszerzeniu. Należy wskazać, że w art. 18 § 2 pkt 4 Prawa spółdzielczego wyraźnie uregulowano, iż członek spółdzielni może żądać, aby właściwe organy spółdzielni rozpatrzyły wnioski dotyczące jej działalności. Ponadto członek spółdzielni uzyskał prawo do zaznajomienia się z uchwałami organów spółdzielni, protokołami obrad organów spółdzielni, protokołami lustracji, rocznymi sprawozdaniami finansowymi, a nawet umowami zawieranymi przez spółdzielnię z osobami trzecimi (art. 18 § 2 pkt 3 Prawa spółdzielczego). W wyniku nowelizacji Prawa spółdzielczego członek spółdzielni uczestniczący w walnym zgromadzeniu może korzystać - na własny koszt - z pomocy prawnej lub pomocy eksperta. Nowela określa także jasno, że każdy członek spółdzielni (a nie tylko wybrany delegat) może uczestniczyć w zebraniu przedstawicieli (jednak nie ma na nim prawa głosu).

Reasumując powyższe, na pytanie Pana Senatora, zwarte w wymienionym na wstępie oświadczeniu, można udzielić odpowiedzi twierdzącej. Członek spółdzielni, wykorzystując istniejące w przepisach Prawa spółdzielczego instrumenty prawne, ma bowiem możliwość dowiedzieć się, czy wpłaty, których dokonał przy przekształcaniu lokalu mieszkalnego o statusie lokatorskim, spółdzielnia mieszkaniowa odprowadziła do budżetu państwa stosownie do wymagań przepisu art. 46¹ ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Z poważaniem

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Jerzy M. Żuralski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 8.08.2005 r.

Pan
Ryszard Jarzembowski
WICEMARSZAŁEK SENATU RP

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 19 lipca 2005 roku (BPS/DSK-043-354/05) w sprawie oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jana Szafrańca podczas 85 posiedzenia Senatu w dniu 15 lipca 2005 roku dotyczącego wystąpienia Stowarzyszenia Pomocy Osobom Chorym na Szpiczaka w sprawie preparatu Velcade wyjaśniam, że w celu zwiększenia dostępności nowych technologii medycznych w ramach programów terapeutycznych (lekowych) Narodowy Fundusz Zdrowia opracował zasady zgłaszania i rozpatrywania wniosków o finansowanie w/w terapii ze środków publicznych.

Procedura została opisana w Zarządzeniu Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 36/2005 z dnia 16 czerwca 2005 r. w sprawie sposobu i trybu rozpatrywania wniosku o wdrożenie nowego programu terapeutycznego (lekowego) w zakresie programów finansowanych ze środków publicznych.

Pragnę poinformować, że z dniem 1 lipca 2005 roku rozpoczęto procedurę rozpatrywania wniosku o wdrożenie nowego programu terapeutycznego (lekowego) "Leczenie szpiczaka mnogiego preparatem Velcade".

Procedura obejmuje ocenę formalną wniosku dokonywaną przez Departament Gospodarki Lekami Narodowego Funduszu Zdrowia, jak również ocenę merytoryczną dokonywaną przez Radę Programów Terapeutycznych złożoną z przedstawicieli środowiska medycznego posiadających autorytet i dorobek naukowy.

Po uzyskaniu opinii co do zasadności merytorycznej wdrożenia programu Prezes NFZ podejmie decyzję co do wdrożenia postępowania konkursowego uwzględniając możliwości finansowe Funduszu.

Ponadto informuję, że Centrala NFZ wielokrotnie odpowiadała na pisma i apele Stowarzyszenia Pomocy Osobom Chorym na Szpiczaka udzielając wyczerpujących wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.

Z poważaniem

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Jerzy Miller

Warszawa, 8 sierpnia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP
w miejscu

Szanowny Panie Marszałku,

w nawiązaniu do oświadczenia Pana senatora Zygmunta Cybulskiego, złożonego podczas 83 posiedzenia Senatu w dn. 16 czerwca br. w sprawie używania niemieckojęzcznych nazw miejscowości położonych w Polsce przedstawiam - w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji - co następuje:

I.

Używanie dodatkowych, tradycyjnych nazw miejscowości położonych w Polsce w językach mniejszości narodowych, w tym w języku niemieckim, reguluje art. 12 Ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz.U. Nr 17, poz. 141). Ww. artykuł dopuszcza używanie nazw miejscowości położonych w Polsce w językach mniejszości narodowych w sytuacji, gdy liczba mieszkańców gminy należących do mniejszości nie jest mniejsza niż 20% ogólnej liczby mieszkańców tej gminy lub w przypadku, gdy za ustaleniem dodatkowej nazwy mniejszości w języku mniejszości opowiedziała się w konsultacjach, przeprowadzonych w trybie określonym w art. 5a ust. 2 Ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj.: Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), pond połowa mieszkańców tej miejscowości biorących udział w konsultacjach.

Dodatkowe nazwy miejscowości w języku mniejszości nie mogą nawiązywać do nazw z okresu lat 1933-1945, nadanych przez władze III Rzeszy Niemieckiej lub Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, muszą być umieszczane po nazwie w języku polskim i nie mogą być stosowane samodzielnie. Dodatkową nazwę uważa się za ustaloną, jeżeli zostanie wpisana do Rejestru Gmin, na których obszarze używane są nazwy w języku mniejszości.

II.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych wskazuje, iż w sprawach związanych z nazewnictwem miejscowości na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należących przed II wojną światową do Niemiec, obowiązują następujące ustalenia ze stroną niemiecką:

a) w dokumentach w polskiej wersji językowej w obrocie cywilno-prawnym między Polską a Niemcami oraz innych polskich dokumentach urzędowych w odniesieniu do miejscowości położonych na terenie Polski stosuje się nazewnictwo polskie,

b) w dokumentach dwustronnych w niemieckiej wersji językowej powinna być użyta nazwa polska; w nawiasie można podać jej niemiecki odpowiednik,

c) stosowanie niemieckich nazw w nawiasie obok polskich (punkt b) jest możliwe tylko wówczas, gdy są to nazwy historycznie ukształtowane; wykluczone jest użycie niemieckich nazw miejscowości wprowadzonych w okresie dyktatury nazistowskiej po 1933 roku,

c) w adresach pocztowych należy używać jedynie nazw urzędowych w języku polskim,

e) w roku 1989 odbyły się konsultacje ministerstw sprawiedliwości Polski i Niemiec, podczas których przyjęto deklarację w sprawie nazewnictwa. Właściwym do udzielenia informacji na ww. temat jest Minister Sprawiedliwości

III.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdza, iż z fragmentu oświadczenia Pana senatora Cybulskiego dotyczącego kwestii używania w publikacjach nazw polskich miejscowości w tłumaczeniu na języki obce, nie wynika w jakim języku opublikowano druki, w których użyto nazw polskich miast w tłumaczeniu na język niemiecki i jaki był charakter tych druków. Jest to o tyle istotne, że w świetle prawa polskiego nie można wskazać konkretnych przepisów, które regulowałyby kwestię nieoficjalnego używania nazw polskich miejscowości w językach obcych.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Jakub T. Wolski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 8 sierpnia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Nawiązując do pisma z dnia 19 lipca 2005 r., o sygn. BPS/DSK-043-347/05, przekazującego oświadczenie złożone przez Senator RP Panią Marię Szyszkowską podczas 85. posiedzenia Senatu RP w dniu 15 lipca 2005 r. w sprawie informacji odnośnie działań resortu spraw wewnętrznych i administracji w związku z agresywnymi działaniami grup młodzieżowych, głoszących idee faszystowskie, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

W dniu 12 lipca 2005 r. odbyło się w Siedlcach spotkanie z Panią Senator Marią Szyszkowską oraz Panem Andrzejem Damm, wiceprzewodniczącym Antyklerykalnej Partii Postępu "Racja", zorganizowane przez przewodniczącego partii, Pana Mariana Kozaka.

Przewodniczący Antyklerykalnej Partii Postępu "Racja" - pismem z dnia 30 czerwca 2005 r. - poinformował Komendanta Miejskiego Policji w Siedlcach o planowanym spotkaniu, zwracając się jednocześnie z prośbą o wysłanie patrolu Policji, w celu zapewnienia spokojnego przebiegu zgromadzenia od godziny 17.00.

Komendant Miejski Policji w Siedlcach zdecydował o skierowaniu w dniu spotkania (tj. 12 lipca 2005 r.) od godz. 17.00 trzech dwuosobowych patroli.

Ponieważ spotkanie z Panią Senator Marią Szyszkowską rozpoczęło się 15 minut przed planowanym czasem, członkowie Młodzieży Wszechpolskiej zdołali wejść przed przybyciem Policji. Od momentu rozpoczęcia zgromadzenia osoby te zakłócały przebieg spotkania, wznosząc obraźliwe okrzyki i uniemożliwiając zabranie głosu zaproszonym gościom.

Na prośbę Pana A. Damm, funkcjonariusze Policji doprowadzili do opuszczenia lokalu przez osoby zakłócające przebieg spotkania. Zostały one ponadto wylegitymowane. Ustalono, iż w zakłócaniu porządku brało udział 7 osób dorosłych oraz jedna osoba nieletnia. Osoby dorosłe poinformowano, iż zostanie wobec nich wszczęta procedura w celu skierowania do Sądu Grodzkiego wniosków o ukaranie zgodnie z art. 52 § 1 kodeksu wykroczeń. Osoba nieletnia została oddana pod opiekę rodziców.

Po zakończeniu spotkania, przedstawiciele Młodzieży Wszechpolskiej, którzy wskutek interwencji Policji opuścili lokal - w chwili wyjazdu Pani Senator ponownie wznosili obraźliwe okrzyki.

Po przeprowadzeniu niezbędnych czynności, Komenda Miejska Policji w Siedlcach skierowała 7 wniosków o ukaranie do Sądu Grodzkiego. Materiały dotyczące osoby nieletniej zostały natomiast wyłączone do oddzielnego postępowania i skierowania wniosku o wszczęcie wobec niej postępowania przez Sąd Rejonowy Wydział Rodzinny i Nieletnich.

W oparciu o powyższe należy stwierdzić, iż funkcjonariusze Policji działali zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. W czasie interwencji nie wystąpiły okoliczności uzasadniające zastosowanie środków przymusu bezpośredniego. Policjanci podjęli stosowne czynności na podstawie art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 1990 r. Prawo o zgromadzeniach (Dz.U. Nr 51, poz. 297 z późn. zm.). Zastosowane zaś środki były adekwatne do zaistniałej sytuacji.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w odniesieniu do agresywnych zachowań niektórych grup młodzieżowych, Policji podejmuje działania zmierzające do zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego zarówno na wniosek organizatora zgromadzenia, jak i z własnej inicjatywy. Podkreślić należy ponadto, iż dla lepszej skuteczności działań Policji niezbędna wydaje się współpraca z organizatorami spotkań, w szczególności zaś przekazywanie informacji dotyczących czasu i miejsca planowanego zgromadzenia oraz rodzaju przewidywanych zagrożeń.

Z poważaniem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Tadeusz MATUSIAK

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2005-08-09

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Kruszewskiego złożone na 86 posiedzeniu Senatu w dniu 22 lipca 2005 r. pragnę uprzejmie poinformować, iż zgodnie z art. 64 ust. 9 ustawy o szkolnictwie wyższym (Dz.U. nr 65, poz. 385, z późn. zm.) uczelnia zagraniczna może tworzyć jednostki organizacyjne z siedzibą na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego. Do tworzenia takich jednostek stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zakładania, prowadzenia działalności i likwidacji uczelni niepaństwowej. Jednakże dotychczas jednostki takie nie zostały utworzone.

Z przykrością dowiedziałem się, iż w ww. oświadczeniu z dnia 22 lipca zarzuca Pan Senator Zbigniew Kruszewski Ministrowi Edukacji Narodowej i Sportu celowe prowadzenie postępowań w takich sprawach w sposób uniemożliwiający de facto tworzenie takich jednostek na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Minister Edukacji Narodowej i Sportu prowadzi postępowanie w takich sprawach wyłącznie w oparciu o cytowany przepis oraz w oparciu o zasady sformułowane w Kodeksie Postępowania Administracyjnego. W żadnym wypadku postępowania w sprawie utworzenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej jednostek organizacyjnych uczelni zagranicznych nie były ze strony organu utrudniane. Natomiast sprawy takie są niezwykle skomplikowane z uwagi na sformułowanie ustawowe, iż przy tworzeniu ww. jednostek "stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zakładania, prowadzenia działalności i likwidacji uczelni niepaństwowej" Z uwagi na lakoniczną regulację prawną przepis ten budzi wiele wątpliwości i trudności interpretacyjnych. Dopiero nowe uregulowania zawarte w ustawie "Prawo o Szkolnictwie Wyższym" zawierają precyzyjne przepisy dotyczące tworzenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej uczelni zagranicznych

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Zdzisław Hensel

Warszawa, 2005-08-09

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Adama Bieli, złożonym na 78 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej, przekazuję wyjaśnienia w interesującej Pana kwestii.

Zgłoszone w oświadczeniu problemy dotyczą:

- odrębności podmiotowej niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej w stosunku do osoby założyciela (osoby prawnej, osoby fizycznej lub spółek tych osób) i korzystania przez te zakłady ze zwolnienia z podatku dochodowego, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (updop),

- kwalifikowania zysków osób fizycznych z tytułu prowadzenia niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej przez spółki cywilne do źródeł przychodów, określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (updof), tj. kapitałów pieniężnych i praw majątkowych, a nie do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 updof).

- nadania niepublicznemu zakładowi opieki zdrowotnej przez urząd skarbowy numeru identyfikacyjnego "NIP".

- prowadzenia przez niepubliczny zakład opieki zdrowotnej ksiąg handlowych oraz sporządzania sprawozdań finansowych, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o rachunkowości,

- zawierania umów z Narodowym Funduszem Zdrowia,

- podjęcia przez Ministra Finansów działań mających na celu przywrócenie praworządności w zakresie funkcjonowania niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej w relacji do istniejącego systemu podatkowego.

Pan Senator wyraża pogląd, zgodnie z którym niepubliczny zakład opieki zdrowotnej jest odrębnym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, na podstawie art. 1 updop, bowiem przepisy ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (ustawy o zoz) jednoznacznie określają, że założyciel niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej oraz sam zakład, to dwie całkowicie różne jednostki prawne.

Wspomniane stanowisko dotyczy również zakładu opieki zdrowotnej, utworzonego i kierowanego przez spółkę cywilną. Wpływy niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej stanowią dochód jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej i podlegają obciążeniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Pana Senatora niepublicznemu zakładowi opieki zdrowotnej przysługuje, zatem prawo do korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 updop. Taki zakład powinien prowadzić samodzielnie księgi rachunkowe i na ich podstawie sporządzać sprawozdania finansowe oraz ma prawo do nadania numeru identyfikacji podatkowej "NIP"

Odnosząc się do przedstawionego przez Pana Senatora poglądu chciałbym zauważyć, iż ustawa o zakładach opieki zdrowotnej definiuje zakład opieki zdrowotnej, jako wyodrębniony organizacyjnie zespół osób i środków majątkowych, utworzony i utrzymywany w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia (art. 1 ust. 1 ustawy o zoz). Zakład opieki zdrowotnej może być odrębną jednostką organizacyjną, częścią innej jednostki organizacyjnej lub jednostką organizacyjną podległą innej jednostce organizacyjnej (art. 2 ust. 2 ustawy o zoz).

Przyznane przez ustawodawcę wyodrębnienie dotyczy wyłącznie organizacji zakładu opieki zdrowotnej, a nie wyodrębnienia prawnego, które przesądza o jego samodzielności. Zgodnie bowiem z ustawą o zakładach opieki zdrowotnej jedynie samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej posiada osobowość prawną (art. 35b ust. 3). Ustawa ta nie daje natomiast przymiotu osobowości prawnej niepublicznemu zakładowi opieki zdrowotnej.

Pragnę zauważyć, iż wyodrębnienia organizacyjnego, o którym mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o zoz, w żadnym przypadku nie można utożsamiać z odrębnością bytu prawnego, dla którego decydujące znaczenie ma zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych wraz z odpowiedzialnością za zobowiązania oraz uprawnieniem do reprezentacji danego podmiotu wobec osób trzecich. Niepubliczny zakład opieki zdrowotnej nie posiada osobowości prawnej i nie jest też niezależną od osoby założyciela (osoby prawnej, osoby fizycznej lub spółki tych osób) jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, która funkcjonuje samodzielnie w obrocie prawnym.

Oznacza to, że niepubliczny zakład opieki zdrowotnej nie może być podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, w rozumieniu art. 1 updop. W związku z powyższym, taki zakład nie może skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 updop. Ze wspomnianego zwolnienia może natomiast skorzystać założyciel zakładu, ale tylko ten, który nie jest przedsiębiorstwem, spółdzielnią lub spółką, o ile spełnia warunki określone w tym przepisie (art .17 ust. 1c pkt 1 updop).

Nie mogę również zgodzić się z poglądem Pana Senatora, że w przypadku, gdy niepubliczny zakład opieki zdrowotnej jest prowadzony przez spółkę cywilną osób fizycznych, to ewentualne zyski wypłacane na rzecz tej spółki przez niepubliczny zakład opieki zdrowotnej powinny zostać zakwalifikowane, jako przychody podatkowe ze źródła przychodów - kapitały pieniężne i prawa majątkowe, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 oraz art. 18 updof.

Uprzejmie informuję, że w art. 17 updof enumeratywnie wymieniono przychody kwalifikowane do kapitałów pieniężnych, są to m.in. odsetki od pożyczek, odsetki (dyskonto) od papierów wartościowych, dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osoby prawnej. W art. 18 updof określono natomiast, iż do praw majątkowych zalicza się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Za prawa majątkowe, w rozumieniu wspomnianego przepisu, uważa się na przykład: przychody z tytułu praw autorskich lub odpłatnego zbycia tego prawa, rentę której tytuł prawny stanowi rozporządzenie ostatniej woli, wynagrodzenie za pracę wypłacone żonie po zmarłym pracowniku, przychody uzyskane ze sprzedaży przedpłaty na samochód osobowy.

Z tych względów nie jest dopuszczalne kwalifikowanie przychodów osób fizycznych uzyskanych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w formie niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej do źródeł przychodów, o których mowa w art. 10 ust 1 pkt 7 updof, w związku z art. 17 i 18 updof, gdyż przychody te nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym określonym w tych przepisach.

W myśl przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osoba fizyczna, wspólnicy spółki cywilnej osób fizycznych są przedsiębiorcami, dlatego też przychody uzyskane z tytułu prowadzenia niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej, należy zakwalifikować do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 updof.

Jeżeli chodzi o pozostałe kwestie poruszone w oświadczeniu, uprzejmie wyjaśniam, że z uwagi na fakt, iż niepubliczny zakład opieki zdrowotnej nie jest niezależnym podmiotem samodzielnie występującym w obrocie prawnym, ani też nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, to tym samym nie podlega obowiązkowi ewidencyjnemu oraz nie jest uprawniony do otrzymania numeru identyfikacji podatkowej, zwanego numerem "NIP".

Obowiązkowi temu, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, podlegają tylko osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami. Ponadto obowiązkowi ewidencji podlegają inne podmioty, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, w szczególności zakłady (oddziały) osób prawnych oraz płatnicy podatków, którzy również otrzymują "NIP.

Biorąc powyższe pod uwagę, również nie ma podstaw do prowadzenia przez niepubliczny zakład opieki zdrowotnej odrębnych ksiąg rachunkowych i sporządzania sprawozdań finansowych, o których mowa w ustawie o rachunkowości (art. 12 i art. 45). W tej sytuacji zasady prowadzenia rachunkowości zależeć powinny od formy prawnej podmiotu, który utworzył niepubliczny zakład opieki zdrowotnej.

Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Zdrowia umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z Narodowym Funduszem Zdrowia zawiera osoba uprawniona do reprezentowania podmiotu, który utworzył niepubliczny zakład opieki zdrowotnej, w przypadku, gdy niepubliczny zakład opieki zdrowotnej nie posiada osobowości prawnej.

Odnosząc się do kwestii zawartej w ostatnim pytaniu Pana Senatora uprzejmie wyjaśniam, iż nie mogę udzielić skonkretyzowanej odpowiedzi, bowiem brak jest w nim informacji, na czym polega wspomniana nieprawidłowość "w zakresie funkcjonowania niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej w relacji do istniejącego systemu podatkowego".

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Neneman

Warszawa, dnia 9 sierpnia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na Pana pismo z dnia 19 lipca 2005 r., skierowane do Ministra Infrastruktury Krzysztofa Opawskiego, przesyłające tekst oświadczenia złożonego w dniu 15 lipca bieżącego roku podczas 85. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przez Senatora Janusza Bargieła, w sprawie budowy sygnalizacji świetlnej na przebiegającym przez Olkusz odcinku drogi krajowej nr 94, przedstawiam stanowisko w tej sprawie.

Przeprowadzona analiza natężeń ruchu obejmująca obliczenie przepustowości na skrzyżowaniach drogi krajowej nr 94 z ulicami Przemysłową i aleją Tysiąclecia oraz z ulicami Króla Kazimierza Wielkiego i Pakuskiej wykazały zasadność budowy sygnalizacji świetlnej jedynie na skrzyżowaniu tej drogi z ulicą Przemysłową i aleją Tysiąclecia.

Dla obu tych skrzyżowań wykonany został projekt budowlany i wydana została decyzja o pozwoleniu na budowę.

Projekt przebudowy skrzyżowania ulic Króla Kazimierza Wielkiego i Pakuskiej z drogą krajową nr 94 przewiduje wykonanie wydzielonych pasów dla lewoskrętów na drodze krajowej oraz przebudowę wlotów dwóch pozostałych ulic. Zgodnie z obliczeniami przepustowości skrzyżowanie to będzie miało zapewnioną przepustowość, bez potrzeby budowy sygnalizacji świetlnej, do około 2010 r.

Obecnie wybudowano zgodnie z projektem rury ochronne dla przeprowadzenia przyszłej instalacji sygnalizacyjnej świetlnej. Po zakończeniu robót i oddaniu całego odcinka rozbudowywanej drogi do ruchu, skrzyżowanie to będzie obserwowane pod kątem sprawności ruchowej. Jeżeli analiza ruchu wykaże konieczność budowy sygnalizacji świetlnej na tym skrzyżowaniu, wówczas zostaną podjęte stosowne działania.

Pomiędzy Zakładami Górniczo-Hutniczymi "Bolesław" S.A. w Bukowie i Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Krakowie zostało zawarte porozumienie, w którym ustalono zasady współpracy przy budowie akomodacyjnej sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu drogi krajowej nr 94 z drogą powiatową nr 14457 i dojazdu do Szybu Dąbrówka kopalni Olkusz - Pomorzany. W świetle tego porozumienia całość prac projektowych i budowlanych związanych z budową sygnalizacji zostanie wykonana na zamówienie i na koszt Zakładów Górniczo - Hutniczych "Bolesław" nie później niż do końca trzeciego kwartału bieżącego roku.

Ponadto uprzejmie informuję, że mając na uwadze dalszą poprawę bezpieczeństwa wszystkich uczestników ruchu na drodze krajowej nr 94 do końca bieżącego roku zostanie wybudowana akomodacyjna sygnalizacja świetlna na skrzyżowaniu tej drogi z drogą powiatową nr 14386 prowadzącą do miejscowości Laski.

Na realizację przedstawionych zadań Oddział w Krakowie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad posiada zabezpieczone odpowiednie środki finansowe.

Z wyrazami szacunku

wz PODSEKRETARZ STANU

Wojciech Hałka

Warszawa, .........2005

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odnosząc się do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Mirosława Lubińskiego - BPS/DSK-043-357/05 z 29 lipca br. w sprawie Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.

Realizacja zadań z zakresu kultury, w tym prowadzenie instytucji kultury, należy do zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego. Oznacza to, że źródłem pokrycia wydatków związanych z finansowaniem tego typu zadań są dochody własne samorządów. O zmianie modelu finansowania działalności kulturalnej oraz o konieczności planowania budżetów instytucji kultury w taki sposób by zapewnić im środki na działalność bieżącą jednostki samorządu terytorialnego wiedziały od 1 stycznia 2004 roku tj. od wejścia w życie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. Wydaje się zatem, że było dostatecznie dużo czasu na podjęcie działań organizacyjnych uwzględniających nową sytuację prawną.

Zgodnie z obowiązującym prawem - ustawą o dochodach jednostek samorządowych, Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu zadań objętych mecenatem państwa wykonywanych przez samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udzielania dotacji na te zadania a także przyjętą przez Rząd RP Narodową Strategią Rozwoju Kultury pomoc państwa w zakresie finansowania działalności kulturalnej może mieć jedynie charakter celowy - skierowany na realizację najważniejszych i wybranych problemów np. odbudowę księgozbiorów, informatyzację bibliotek publicznych lub wsparcie przedsięwzięć artystycznych o największym znaczeniu dla kultury narodowej. Dotacje z budżetu państwa nie mogą zastąpić środków na utrzymanie instytucji kultury, których zapewnienie należy do obowiązków organizatora. Rozwiązanie w którym środki kierowane będą - w formie dotacji celowych - na wspieranie najważniejszych i najbardziej wartościowych pomysłów i inicjatyw kulturalnych uważam za rozwiązanie docelowe.

Na zakres i strukturę pomocy finansowej udzielanej przez Ministerstwo Kultury decydujący wpływ mają następujące czynniki wynikające z Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu zadań objętych mecenatem państwa wykonywanych przez samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udzielania dotacji na te zadania:

1) rozszerzenie listy potencjalnych beneficjantów - w latach 1999-2004 o środki mogły ubiegać się jedynie instytucje przejęte przez jst 1 stycznia 1999 roku - blisko 360 placówek; a od roku 2005 o dotacje przeznaczone są dla wszystkich samorządowych instytucji filmowych i instytucji kultury - ponad 13 200;

2) rozszerzenie listy przewidzianych do realizacji zadań - możliwe jest np. współfinansowanie inwestycji.

Ministerstwo Kultury za priorytet uznaje wykorzystanie szansy jaką dają fundusze europejskie. Pierwszeństwo w ubieganiu się o środki będą miały zatem projekty współfinansowane z funduszy europejskich.

Porównywanie wysokości przyznanych w roku bieżącym środków do kwot otrzymywanych w latach poprzednich jest niecelowe i mylące w tym sensie, że całkowicie zmieniły się zasady, według których te są dzielone. O tym ile środków otrzymają poszczególne instytucje kultury decydować będzie nie "historyczny" podział a liczba i jakość złożonych projektów.

Odnosząc się do postawionego przez Pana Senatora Mirosława Lubińskiego pytania informuję, że nadal istnieje możliwość ubiegania się przez te jednostki samorządu terytorialnego/instytucje kultury, które nie uzyskały satysfakcjonującego je dofinansowania w trybie interwencji o dotacje w ramach Programów Operacyjnych. Zgodnie z zasadami określonymi w Programach wnioski można składać do 10 listopada każdego roku a rozpatrywane są sukcesywnie zgodnie z kolejnością ich nadsyłania.

Z poważaniem

Waldemar Dąbrowski

Warszawa, 2005-08-10

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W nawiązaniu do pisma z dnia 29 maja br. (znak: BPS/DSK-043-223/05), za którym przekazane zostało oświadczenie Pana Władysława Bułki w sprawie braku reakcji na jego wystąpienie do Szefa Służby Celnej, uprzejmie wyjaśniam.

Na poruszone przez Pana Senatora kwestie odpowiedź udzielona została przez Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów, Szefa Służby Celnej Pana Wiesława Czyżowicza, istotnie z pewną zwłoką, pismem znak OC-S-34/05/3435 z dnia 16 maja br., a więc w terminie zbieżnym z oświadczeniem Pana Senatora.

Kopię odpowiedzi udzielonej Panu Senatorowi przekazuję w załączeniu.

Pragnę raz jeszcze przeprosić za godną ubolewania zwłokę w udzieleniu odpowiedzi i za zaistniałą sytuację.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Elżbieta Suchocka-Roguska

Warszawa, 2005-05-16

Pan
Władysław Bułka
Senator RP
ul. Fabryczna 5/25
34-300 Żywiec

Szanowny Panie Senatorze

W odpowiedzi na pisma z dnia 21 lutego 2005 r. i 20 kwietnia 2005 r. dotyczące sytuacji w Izbie Celnej w Katowicach chciałbym na wstępie serdecznie przeprosić za zwłokę w udzieleniu odpowiedzi, tym bardziej że powszechnie znane jest zaangażowanie i troska Pana Senatora o sprawy regionu, a sytuacja w tym regionie z punktu widzenia Służby Celnej nie jest łatwa.

Likwidacja Izy Celnej w Cieszynie i pierwszy etap przenoszenia funkcjonariuszy do innych izb stanowił element ogólnokrajowego procesu przygotowań administracji celnej do przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Doświadczenia uzyskane po akcesji do UE potwierdzają wcześniejsze założenia, iż nastąpi znaczne zmniejszenie obciążenia pracą w jednostkach organizacyjnych Służby Celnej w wielu regionach kraju. Województwo śląskie należy do dotkniętych w największym stopniu. Z dniem wstąpienia Polski do UE spośród 33 oddziałów celnych rację bytu utraciło 21 (w tym 19 dotychczasowych przejść granicznych), z 7 urzędów celnych pozostało 5. Natomiast przed połączeniem obu izb celnych województwa liczba jednostek organizacyjnych była jeszcze większa (37 oddziałów celnych). Opisane okoliczności spowodowały konieczność racjonalizacji kosztów funkcjonowania administracji celnej, wpisanej w rządową politykę ograniczania wydatków na całą administrację rządową.

Proces reorganizacji Służby Celnej odbywał się w atmosferze napięcia i wzrastającego niezadowolenia części funkcjonariuszy celnych, co po części wynikało z braku mobilności grup społecznych w poszukiwaniu zatrudnienia w innych miejscowościach czy regionach, a być może też z niedostatecznego przygotowania i wyjaśnienia przez Ministerstwo Finansów strategii, w myśl której bardziej uzasadnione jest przenoszenie celników do izb, w których występują braki kadrowe, niż przeprowadzenie masowych zwolnień i zatrudnianie nowych kadr na granicy wschodniej. Tym niemniej bezdyskusyjnym jest, że zniesienie wewnątrzunijnych granic celnych spowodowało powstanie znacznej nadwyżki kadr w niektórych regionach kraju w tym na ziemi cieszyńskiej. Jednocześnie nowe zadania Służby Celnej spowodowały zapotrzebowanie na kadry w wielu innych regionach.

Pierwszy etap przekształceń organizacyjno-kadrowych, w tym połączenie IC w Cieszynie z IC w Katowicach był oparty o przepisy ustawy o Służbie Celnej oraz ustawy o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych a także przepisy wykonawcze i uzgodnienia w ramach administracji celnej, w tym Porozumienia ws. kryteriów alokacji kadr. Podnoszony krótki termin decyzji personalnych dotyczył czasu na oświadczenie funkcjonariusza o jej przyjęciu lub odmowie i wynikał z rygorystycznego rozwiązania przyjętego przez prawodawcę. Odrębną natomiast kwestią pozostaje sposób i styl wprowadzania w życie przyznanych uprawnień przez dyrektorów poszczególnych izb.

Stało się to powodem podjęcia działań protestacyjnych przez związki zawodowe funkcjonariuszy celnych, a w konsekwencji konsultacji i negocjacji z ówczesnym kierownictwem Służby. Bez wątpienia rozmowy o tych jakże istotnych kwestiach należały do wyjątkowo trudnych, wymagających niekiedy zaangażowania osób wywodzących się spoza skonfliktowanego środowiska. Stąd mój osobisty udział jako Przewodniczącego Rady Celnej w mediacjach m.in. właśnie w sprawie IC Katowice. Tam bowiem odnotowano relatywnie dużą liczbę problemów, o których Pan wzmiankuje. Pozwolę sobie zauważyć, że sposób przeprowadzania alokacji w poszczególnych przypadkach poddany został dogłębnemu przeglądowi m.in. poprzez wspólne komisje związkowców i pracodawcy. W ich wyniku, w szeregu uzasadnionych przypadków, cofnięte zostały decyzje przenoszące, w pozostałych doprowadzono do przyznania i zabezpieczenia stosownych świadczeń alokowanym funkcjonariuszom.

W zakresie zarzutu dotyczącego tzw. alokacji wewnętrznej uprzejmie informuję, iż działania Dyr. J. Starskiego stanowiły przejaw realizacji uprawnień dyrektora wobec funkcjonariuszy w obszarze podległego mu urzędu, pozwalających pracodawcy na elastyczne reagowanie na zmieniające się uwarunkowania organizacyjne. Należy podkreślić, że pragmatyka służbowa Służby Celnej jako formacji umundurowanej zakłada większe podporządkowanie się funkcjonariuszy rozstrzygnięciom personalnym i zwiększoną dyscyplinę pracy. Zwrot kosztów i należne świadczenia są przy tym przyznawane osobom przenoszonym do pełnienia służby w innej miejscowości, z której dojazd jest znacznie utrudniony. Opisany przypadek alokacji w ramach izby miał pełne podstawy prawne i uzasadnienie organizacyjne, jednakże nie powiódł się ze względu na utrudnienia jakie powodowało to dla funkcjonariuszy celnych i nieekonomiczność w kontekście planowanej alokacji do innych izb celnych.

Odpowiadając na zarzut bezpodstawnego zakupu nieruchomości w Katowicach przy ul. Słonecznej 34, wyjaśniam, że zgodnie z opracowaną "Strategią administracji celnej do roku 2002" akceptowaną przez Radę Ministrów dnia 19.10.1999 r. oraz "Strategią administracji celnej 2004-" przyjętą przez Ministra Finansów, administracja celna zobligowana była do budowy infrastruktury technicznej, w tym informatycznej, dostosowującej standardy do państw członkowskich UE. Kierunkowym działaniem Głównego Urzędu Ceł było pozyskiwanie w trwały zarząd administracji celnej nieruchomości na siedziby urzędów i oddziałów celnych (odpowiednio dzisiejszych izb i urzędów celnych). Należy zaznaczyć, że do kwietnia 2002 inwestycje realizowane były centralnie. Powyższe dawało podstawy do inwestowania środków finansowych we własne obiekty. Nieruchomość w Katowicach została zakupiona przez Główny Urząd Ceł na przełomie roku 1999/2000, na wniosek Dyrektora Izby Celnej w Katowicach, z założeniem wykorzystania metalowej konstrukcji, jako szkieletu przyszłego budynku, co potwierdziła wykonana ekspertyza. Należy zaznaczyć, że do roku 2002 zadania inwestycyjne administracji celnej były finansowane głównie ze środków specjalnych administracji celnej. Budżet państwa w minimalnym stopniu zabezpieczał środki na wydatki majątkowe administracji celnej. Z uwagi na zmniejszone wpływy środka specjalnego i ograniczenia w zakresie środków budżetowych na wydatki inwestycyjne, rozpoczynanie nowej budowy (koszt wg ZZK ok. 23,5 mln zł) perspektywa jej ukończenia w okresie 2/3 lat była mało prawdopodobna. W związku z powyższymi uwarunkowaniami Dyrektor Izby Celnej w Katowicach podjął staranie nieodpłatnego pozyskania w trwały zarząd administracji celnej innej nieruchomości Skarbu Państwa, która nie wymagałaby dużych nakładów finansowych. Z dwóch przedstawionych propozycji od Prezydenta Katowic, Dyrektor IC wskazał nieruchomość, przy ul. Kossutha 7, przydatną na siedzibę izby i podjął działanie związane z przejęciem ww. nieruchomości w trwały zarząd.

W dniu 17.12.2004 r. Dyrektor Izby Celnej wystąpił z wnioskiem do Ministerstwa Finansów o zgodę na wygaszenie trwałego zarządu nieruchomości Skarbu Państwa, położonej w Katowicach przy ul. Słonecznej 34 na rzecz Prezydenta Katowic. Prezydent może dokonać sprzedaży nieruchomości przy ul. Słonecznej, a uzyskane środki stanowiłyby dochód budżetu państwa. W tej sytuacji, zarzut bezpodstawnie poniesionych wydatków z budżetu państwa, uważam za nieuzasadniony, gdyż środki finansowe wydatkowane na zakup tej nieruchomości nie zostały utracone.

Kierownictwo resortu i Służby Celnej podkreślało i nadal z całą mocą promuje podejście przyjazne rozwojowi gospodarczemu i przedsiębiorcom. Każdorazowa decyzja o zmianie statusu, skróceniu czasu pracy lub likwidacji placówki była analizowana z uwzględnieniem wielu czynników, wśród których lokalny obrót gospodarczy i ilość obsługiwanych podmiotów miała fundamentalne znaczenie. Wiele jednostek na terenie kraju pracowało niemal do ostatniej chwili, przy gwałtownie zmniejszającej się liczbie przedsiębiorców, trafnie nazwanych przez Pana Senatora "Klientami" Postulaty mające na celu dalsze usprawnienia i ułatwienia będą wnikliwie i życzliwie analizowane, należy jednak podnieść, iż w sprawie określenia właściwości miejscowej rozstrzygnięcia podejmuje Minister Finansów.

Na koniec chciałbym podkreślić, że współpraca Dyr. J. Starskiego ze związkami zawodowymi jest niełatwa, zważywszy też na ilość partnerów tj. cztery organizacje związkowe na terenie izby nie zawsze prezentujące jednolite stanowisko. Jednocześnie zauważam, że obecnie realizowanemu procesowi alokacji i zmian organizacyjnych, mimo iż odbywa się on we ścisłej współpracy ze związkami, nadal towarzyszy element niezadowolenia części funkcjonariuszy. Należy też zaznaczyć, że sporne kwestie pracownicze, czy to w związku z uposażeniem, czy też postępowaniami dyscyplinarnymi, podlegają kontroli instancyjnej, a w ostateczności ewentualne nieprawidłowości mogą zostać usunięte w postępowaniu przed sądem powszechnym lub administracyjnym.

Ufając, iż Pan Senator uzna powyższe wyjaśnienia za wystarczające, raz jeszcze proszę o wyrozumiałość w związku z uchybieniem terminowi udzielenia odpowiedzi.

Wiesław Czyżowicz