Warszawa, 23.06.2005 r.

1 stycznia 2004 r. nastąpiła zmiana modelu finansowania samorządowych instytucji kultury. Zmiana ta była pochodną zmian w ustawie o dochodach jednostek samorządowych i wynikającego z niej Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu zadań objętych mecenatem państwa wykonywanych przez samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udzielania dotacji na te zadania a także przyjętej przez Rząd RP Narodowej Strategii Rozwoju Kultury. Wyżej wymienione akty prawne stanowią, że pomoc państwa w zakresie finansowania działalności kulturalnej może mieć jedynie charakter celowy - skierowany na realizację najważniejszych i wybranych problemów np. odbudowę księgozbiorów, informatyzację bibliotek publicznych lub wsparcie przedsięwzięć artystycznych o największym znaczeniu dla kultury narodowej i nie może ona zastąpić środków na utrzymanie instytucji kultury, których zapewnienie, zgodnie z obowiązującym prawem, należy do obowiązków organizatora.

O zmianie zasad finansowania działalności kulturalnej oraz o konieczności planowania budżetów instytucji kultury w taki sposób by zapewnić im środki na działalność bieżącą jednostki samorządu terytorialnego wiedziały od 1 stycznia 2004 roku tj. od wejścia w życie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. Miały zatem, jak się wydaje, dostatecznie dużo czasu na podjęcie działań organizacyjnych uwzględniających nową sytuację prawną.

Podzielam obawy co do możliwości właściwego utrzymania przez powiaty niektórych instytucji kultury. Uważam jednak, że podjęcie rozmów w sprawie ich ewentualnego przekazania samorządom wojewódzkim poprzedzone musi zostać staranną analizą uwzględniającą nie tylko aspekty finansowe, ale także konieczność realizowania przez powiaty zadań określonych w ustawach. W tej sprawie prowadzona jest korespondencja z przewodniczącym Rady Powiatu Sieradzkiego Panem Henrykiem Waludą.

Deklarując wsparcie dla działań podejmowanych przez samorządowe instytucje kultury informuję, że nadal mają one możliwość ubiegania się o dotacje w ramach Programów Operacyjnych. Zgodnie z zasadami określonymi w Programach wnioski można składać do 10 listopada każdego roku a rozpatrywane są sukcesywnie zgodnie z koniecznością ich nadsyłania. W ramach Programów Operacyjnych, będących instrumentem realizacji Narodowej Strategii Rozwoju Kultury przewidziana została możliwość ubiegania się o dofinansowanie na różnego rodzaju projekty związane z działalnością kulturalną.

Warszawa, 2005-06.23

Regulacje prawne zagadnień związanych z refundacją leków o wyrobów medycznych są zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. nr 210 z późn. zm.) i w ustawie z dnia 5 lipca 2001 roku o cenach (Dz.U. nr 97 z późn. zm.).

Na podstawie art. 36 i 37 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, Minister Zdrowia, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej, określa w drodze rozporządzenia wykaz leków podstawowych i uzupełniających, wykaz niektórych chorób oraz wykaz leków i wyrobów medycznych, które ze względu na choroby określone w wykazie są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością. Jednocześnie na podstawie art. 38 ust. 6 wskazanej ustawy, Minister Zdrowia po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej określa w drodze rozporządzenia limity cen leków posiadających tę samą nazwę międzynarodową oraz leków o różnych nazwach międzynarodowych, ale o podobnym działaniu terapeutycznym, wymienionych w wykazach leków podstawowych i uzupełniających a także w wykazie chorób przewlekłych.

Na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy o cenach, minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych ustala, w drodze rozporządzenia, ceny urzędowe, hurtowe i detaliczne, na produkty lecznicze i wyroby medyczne, objęte na podstawie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej wykazami leków refundowanych.

1. Grupa ekspertów do spraw zmian w systemie refundacji w Polsce opracowała "Założenia kierunków zmian w systemie refundacji leków w Polsce", które zawierają m.in.: propozycje wprowadzenia sztywnych cen urzędowych zbytu oraz sztywnych urzędowych degresywnych marż hurtowych i detalicznych na wszystkie produkty lecznicze refundowane ze środków publicznych. Przyjęcie tego rozwiązania spowoduje, że w każdej aptece będzie obowiązywać ta sama cena leku refundowanego, a tym samym uniemożliwione będą przedmiotowe działania marketingowe. Omawiany dokument został przedstawiony do szerokich konsultacji społecznych na temat proponowanych rozwiązań w systemie refundacji, następnie projekt zmian legislacyjnych zostanie przedstawiony w Sejmie.

2. Obrót produktami leczniczymi określają przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 Prawo farmaceutyczne. Zgodnie z art. 71 ust. 1 przedmiotowej ustawy, poza aptekami i punktami aptecznymi, obrót detaliczny produktami leczniczymi wydawanymi bez recepty mogą prowadzić sklepy zielarsko-medyczne, sklepy specjalnego zaopatrzenia medycznego, sklepy zoologiczne, sklepy zielarsko-drogeryjne i sklepy ogólnodostępne. Minister właściwy do spraw zdrowia, a w odniesieniu do produktów leczniczych weterynaryjnych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, określa w drodze rozporządzenia: kryteria klasyfikacji produktów leczniczych do wymienionych wykazów, wykaz poszczególnych produktów leczniczych, które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego, wymogi, jakim powinien odpowiadać lokal i wyposażenie placówek obrotu pozaaptecznego, uwzględniając bezpieczeństwo stosowania produktów leczniczych oraz wymagania dotyczące przechowywania i dystrybucji produktów leczniczych w tych placówkach. Zgodnie z art. 108 ustawy Prawo farmaceutyczne, nadzór nad obrotem produktami leczniczymi oraz wyrobami medycznymi sprawuje Państwowa Inspekcja Farmaceutyczna, w celu zabezpieczenia interesu społecznego w zakresie bezpieczeństwa zdrowia i życia obywateli przy stosowaniu produktów leczniczych i wyrobów medycznych znajdujących się w hurtowniach farmaceutycznych, aptekach, punktach aptecznych, i placówkach obrotu pozaaptecznego.

3. Problem promocji związanych ze sprzedażą produktów leczniczych dla pacjentów w aptekach był już wielokrotnie analizowany w toku postępowań wyjaśniających, prowadzonych w Głównym Inspektoracie Farmaceutycznym z udziałem Departamentu Prawnego Ministerstwa Zdrowia oraz we współpracy z Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Kwestia ta występuje zwykle, jako element tzw. programów lojalnościowych, realizowanych przez wybrane apteki we współpracy z hurtowniami farmaceutycznymi w formie obniżek cenowych na wybrane produkty lecznicze, oferowanych przez niektóre apteki. Ponieważ działania te mają charakter marketingowy, podjęcie ewentualnych kroków uzależnione jest zasadniczo od stwierdzenia naruszenia przepisów ustawy Prawo farmaceutyczne, regulujących zasady prowadzenia reklamy produktów leczniczych oraz ewentualnie, w przypadku podejrzeń o naruszenie przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, od wyników postępowania prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Należy jednocześnie zaznaczyć, że działalność polegająca na prowadzeniu reklamy produktów leczniczych w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 roku - Prawo farmaceutyczne, podlega stałemu monitoringowi sprawowanemu przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego, który w przypadku stwierdzenia naruszeń przepisów, posiada stosowne uprawnienia ustawowe umożliwiające podjęcie kroków nadzorczych, zmierzających do ich zaprzestania. Założenia zmian w systemie refundacji są obecnie przedmiotem szerokiej konsultacji społecznej.

4. Celem zapewnienia ludności na terenach wiejskich odpowiedniego poziomu usług farmaceutycznych, punkty apteczne tworzone po dniu wejścia w życie ustawy Prawo farmaceutyczne, mogą być usytuowane jedynie na terenach wiejskich, jeżeli na terenie danej wsi nie jest prowadzona apteka ogólnodostępna, co reguluje ustawa Prawo farmaceutyczne art. 70 ust. 1.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Janusz Opolski

Warszawa, 2005.06.27

Władze lokalne deklarowały pozyskanie i przekazanie obiektu na siedzibę izby celnej, z której się nie wywiązały. W październiku 2004 r. Wojewoda Świętokrzyski zobowiązał się do zawarcia umowy najmu nieruchomości z firmą SKANSKA, w której zlokalizowana miała być siedziba izby celnej - Kielce, ul. Witosa 78B. Władze wojewódzkie miały sfinalizować zakup nieruchomości, a następnie przekazać ją służbie Celnej. Ostatecznie zawarta została umowa najmu, na mocy której Wojewoda Świętokrzyski wynajął nieruchomość, a on sam - bądź wskazany przez niego podmiot - posiada prawo pierwokupu tej nieruchomości za umówioną kwotę 3.300.000 zł netto. Nie zostały jednak podjęte dalsze działania mające na celu sfinalizowanie zakupu. Kwestia zakupu została pozostawiona resortowi finansów z precyzyjnym określeniem w ramach umowy pomiędzy Wojewodą Świętokrzyskim a firmą SKANSKA ceny za obiekt na siedzibę Izby Celnej w Kielcach. Powyższa cena została przez Służbę Celną zakwestionowana.

Problematyka utworzenia Izby Celnej w Kielcach była omawiana na posiedzeniu Kierownictwa Ministerstwa Finansów w dniu 18 kwietnia 2005 r. Wtedy Szef Służby Celnej poinformował obecnych o stanie zaawansowania prac nad utworzeniem IC w Kielcach. Jednakże w tym dniu nie podejmowano żadnych rozstrzygnięć w przedmiotowej kwestii. Ponadto, z uwagi na problemy związane z obiektem na siedzibę izby celnej, zagadnienie powołania IC w Kielcach było przedmiotem posiedzenia Kierownictwa Ministerstwa Finansów w dniach 9 i 16 maja 2005 r. Na posiedzeniu w dniu 16 maja 2005 r. podjęto decyzję o nietworzeniu Izby Celnej w Kielcach z dniem 1 czerwca 2005 r.

Niezależnie od powyższego, uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż podczas 105 posiedzenia Sejmu RP w dniu 16 czerwca 2005 r. w ramach pytań w sprawach bieżących zgłoszonych prze Posłów: Bożenę Kizińską i Adama Sosnowskiego, Szef Służb Celnej z upoważnienia Ministra Finansów przedstawił problemy związane z procesem powołania Izby Celnej w Kielcach.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

Stanisław Stec

Warszawa, 2005.06.28

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

W związku z przekazanym przy piśmie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 31 maja 2005 r., Nr DPS 4404-239(2)05, oświadczeniem Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, Pana Jerzego Markowskiego, dotyczącym wykorzystania dotacji budżetowej zaplanowanej na 2005 r. w kwocie 4.000 tys. zł w części budżetowej 85/24 województwo śląskie - przeznaczonej na sfinansowanie realizacji zadnia inwestycyjnego pod tytułem "Rozbudowa Terminalu Pasażerskiego i dostosowanie MPL Katowice do wymogów porozumienia wykonawczego z Schengen - etapy 2005-2007", pragnę uprzejme poinformować, że w tej sprawie stanowisko zajęli:

1) Minister Infrastruktury (pisma z dnia: 5 maja 2005 r., Nr SE3-073/17/2005 oraz z dnia 27 czerwca 2005 r.. Nr TS8k-073-122/05),

Naszym zdaniem - właściwym do finansowania w br. lotniczych przejść granicznych jest Minister Infrastruktury. W tej sytuacji - pozostaje rozważenie przez Radę Ministrów - przeznaczenia dla Ministra Infrastruktury środków na omawiany cel z rezerwy ogólnej budżetu państwa. Wniosek w sprawie powinien złożyć Wojewoda Śląski wraz z uzasadnieniem niemożności wykorzystania 4.000 tys. zł w swoim budżecie - zgodnie z ich przeznaczeniem.

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Sawicki

Warszawa, dnia 29 czerwca 2005 r.

Szanowny Panie Marszałku,

2. Włączenie jednostek administracji państwowej oraz samorządów do działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa, w tym zapobiegania kradzieżom i dewastacjom urządzeń infrastruktury kolejowej w Spółce. Dyrektorzy Zakładów Linii Kolejowych zostali zobowiązani do zwrócenia się do rad gmin/powiatów/miast o wydanie przepisów porządkowych dotyczących skupu metali nieżelaznych oraz do przekazania tym radom oraz straży gminnej/miejskiej "Albumu fotograficzno-opisowego kradzionych i dewastowanych urządzeń sterowania ruchem kolejowym", natomiast części fotograficznej tego albumu do wszystkich punktów złomu metali nieżelaznych funkcjonujących na terenie ich działania.

3. Powołanie na podstawie porozumienia zawartego między PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. a Komendą Główną Policji, Komendą Główną Straży Granicznej i Komendą Główną Żandarmerii Wojskowej: Centralnego Zespołu ds. Bezpieczeństwa na Obszarach Kolejowych oraz zespołów ds. bezpieczeństwa na szczeblu wojewódzkim, których zadaniem jest podejmowanie środków zaradczych w zakresie kradzieży urządzeń i elementów infrastruktury kolejowej.

7. Wykorzystywanie możliwości monitorowania rejonów będących w polu widzenia telewizji przemysłowej zabudowywanej na przejazdach kolejowych oraz na posterunkach stwierdzania końca pociągów, dla ujawnienia ewentualnych kradzieży i dewastacji. Zarejestrowane w pamięci systemu nagrania stanowią istotny materiał w zakresie ustalania sprawców kradzieży lub dewastacji.

9. Systematyczne przekazywanie przez Rzecznika Prasowego Spółki PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. do środków masowego przekazu informacji o zagrożeniach wynikających z kradzieży i dewastacji elementów infrastruktury kolejowej, w tym o zagrożeniach dla bezpieczeństwa prowadzenia ruchu kolejowego, oraz o podejmowanych przez Spółkę działaniach mających ograniczyć ten proceder.

Problemem w prowadzonych działaniach jest jednak fakt, że duża liczb spraw rozstrzygana jest w Sądach Grodzkich z uwagi na małą wartość skradzionych urządzeń lub elementów, czy znikomą społeczną szkodliwość czynu i kończy się umorzeniem lub karą niewspółmierną do spowodowanego zagrożenia. Nie jest brany pod uwagę fakt, że każdorazowe naruszenie prawidłowości działania urządzeń sterowania ruchem kolejowym czy to w wyniku kradzieży, czy dewastacji powoduje niebezpieczeństwo dla prowadzenia ruchu pasażerskiego i towarowego oraz poważne, realne zagrożenie spowodowania katastrofy kolejowej.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Jan Ryszard Kurylczyk

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2005 .06.29

Z wstępnych ustaleń wynika, iż może to dotyczyć nawet stu rolników.

Na naradzie, która odbyła się u Starosty Tarnowskiego w dniu 15 listopada 2004 r. z udziałem przedstawicieli Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie - Wydziału Rozwoju Regionalnego, Małopolskiego Biura Geodezji i Rozwoju Obszarów Wiejskich w Tarnowie, ustalono, że starosta zleci wymienionemu Biuru Geodezji przeprowadzenie analiz całości dokumentacji geodezyjno-prawnej po wymianie gruntów we wsi Wola Rzędzińska. Na podstawie tej analizy Wojewoda Małopolski przeprowadzi postępowanie administracyjne w trybie art. 155 Kpa, więc mające za cel zmianę decyzji Wojewody Tarnowskiego zatwierdzającego projekt wymiany gruntów we wsi Wola Rzędzińska za zgodą stron. Gdyby okazało się, że na takie rozstrzygnięcie nie zgodzą się wszyscy zainteresowani starosta przygotuje wniosek o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji o zatwierdzeniu wymiany gruntów w części, w której została ona wydana z naruszeniem prawa, a następnie prześle Wojewodzie do załatwienia wg właściwości.

Józef Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 2005-06-29

Szanowny Panie Marszałku,

Oświadczenie Pana Senatora Władysława Mańkuta dotyczy usunięcia niespójności w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. w sprawie rodzajów odpadów, które mogą być składowane w sposób nieselektywny (Dz.U. Nr 191, poz. 1595).

Odpady po przekształceniu termicznym są to bowiem odpady przekształcone w wyniku wysokiej temperatury, które zarówno straciły na swojej masie jak i objętości oraz pozbawione zostały w znaczącej części substancji niebezpiecznych. Takie przekształcenie gwarantuje, że odpady w kontakcie z innymi odpadami nie zajdą w reakcje, w wyniku których mogłoby nastąpić zagrożenie dla środowiska. Natomiast odpady po autoklawowaniu są to odpady, które w wyniku działania pary wodnej i podwyższonej temperatury - znacznie niżej niż w procesach spalania - pozbawione zostają jedynie mikroorganizmów i bakterii, jednak w dalszym ciągu zawierają substancje niebezpieczne, a ich masa może co najwyżej wzrosnąć wskutek zastosowania pary wodnej.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

GOSPODARKI i PRACY

Jacek Piechota

Warszawa, dnia 30 czerwca 2005 r.

odnosząc się do oświadczenia skierowanego na moje ręce na 83. posiedzeniu Senatu RP w dniu 16 czerwca 2005 r. przez Pana Senatora Bogusława Litwińca pozwalam sobie uprzejmie poinformować, że w poszczególnych pionach Instytutu: prokuratorskim, archiwalnym i naukowo-edukacyjnym pracują wysokiej klasy specjaliści przestrzegający zasad i kodeksów etycznych obowiązujących w ich zawodach.

Leon Kieres

Warszawa, 2005-06-30

w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Kruszewskiego złożone na 83. posiedzeniu Senatu w dniu 16 czerwca 2005 r. uprzejmie wyjaśniam, iż z treści art. 64 ust. 9 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 z późn. zm.) nie wynika jednoznacznie, jakie prawa i obowiązki mają obywatele polscy studiujący w jednostkach organizacyjnych tworzonych przez zagraniczne uczelnie na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Jednakże, zdaniem Ministerstwa, studenci ci powinni posiadać prawa przynależne studentom polskim studiującym w Polsce (stypendia, ubezpieczenie zdrowotne, ulgowe przejazdy środkami komunikacji, itp.), jednak z pewnością koszty te nie mogą obciążać wyłącznie budżetu państwa. Mając na względzie brak jasnych, jednoznacznych przepisów w tym względzie, zaproponowano stosowne uregulowanie omówionej wyżej kwestii w toku prac nad projektem ustawy "Prawo o szkolnictwie wyższym".

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Tadeusz Szulc

Warszawa, dnia 30.06.2005 r.

Udzielając odpowiedzi na pytanie o wielkość polskich rezerw walutowych trzeba wskazać, iż z informacji posiadanych przez Ministerstwo Finansów wynika, że zasób oficjalnych aktywów rezerwowych znajdujących się w posiadaniu NBP na koniec 2004 r. w wyrażeniu dolarowym wynosił 36,8 mld USD. Do oficjalnych aktywów rezerwowych są zaliczane: aktywa w walutach wymienialnych (papiery wartościowe, lokaty w bankach za granicą, pieniądze zagraniczne w kasach NBP, pozycja rezerwowa w MFW, SDR-y (rachunek bieżący NBP w MFW), złoto monetarne, inne aktywa rezerwowe.

Środki bezpośrednio zarządzane przez NBP nie obejmują pieniędzy zagranicznych w kasach NBP, pozycji rezerwowej MFW, SDR-ów, innych aktywów rezerwowych, a jedynie zagraniczne papiery wartościowe, lokaty w bankach za granicą (z wyłączeniem środków walutowych Ministerstwa Finansów) oraz złoto inwestowane na rynku międzynarodowym i w 2004 r. w ujęciu dolarowym średnio wyniosły 34,9 mld USD.

W zakresie problemu dlaczego Narodowy Bank Polski lokuje rezerwy walutowe w bankach zagranicznych i ile wynosi ich oprocentowanie, należy podnieść następujące kwestie. Przekazana w zapytaniu myśl, że Narodowy Bank Polski lokuje rezerwy w bankach zagranicznych jest tezą bardzo uproszczoną i w związku z tym mogącą prowadzić do mylnych wniosków. Według informacji posiadanych przez Ministerstwo Finansów obecnie prawie 75% rezerw walutowych jest inwestowanych w zagraniczne papiery wartościowe, a pozostałą część stanowią transakcje lokacyjne (w tym lokaty i lokaty z przyrzeczeniem odkupu papierów wartościowych). Instrumentami inwestycyjnymi są obecnie przede wszystkim papiery dłużne emitowane przez rządy (USA, Niemiec, Francji, Holandii, W. Brytanii), instytucje międzynarodowe (Bank Światowy, Bank Rozliczeń Międzynarodowych) i pozarządowe instytucje finansowe (agencje mające zabezpieczenie ze strony rządów USA, Francji, Niemiec). W celu zwiększenia dochodowości rezerw przeprowadzane są tzw. transakcje kombinowane polegające na równoczesnym zawieraniu transakcji repo (lokaty z udzielonym przyrzeczeniem odkupu papierów wartościowych) i reverse-repo (lokaty z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu papierów wartościowych).

Zdecydowana większość rezerw walutowych, jakimi są papiery wartościowe, znajduje się na rachunkach powierniczych prowadzonych dla NBP w bankach centralnych (tak jak złoto) lub wyspecjalizowanych międzynarodowych instytucjach zajmujących się przechowywaniem i rozliczaniem dokonywanych transakcji. Transakcje papierami wartościowymi mogą być dokonywane z upoważnionymi kontrahentami, którzy spełniają odpowiednie kryteria finansowe i z którymi podpisywane są odpowiednie umowy zabezpieczające interesy stron. Z kolei, środki inwestowane w transakcje lokacyjne są rozmieszczane w bankach zagranicznych, którym przyznane są limity zaangażowania inwestycyjnego. Kryteria wyboru kontrahentów określane są na podstawie ratingów uznanych na świecie agencji ratingowych oraz własnych analiz NBP dotyczących sytuacji finansowej kontrahenta, przeprowadzanych według ściśle określonej procedury. Kontrahenci muszą charakteryzować się mocną kondycją finansową i wysokim stopniem wiarygodności.

Zgodnie z informacjami posiadanymi przez Ministerstwo Finansów w 2004 r. dochodowość rezerw walutowych, czyli stopa zwrotu wszystkich inwestycji, wyniosła 2,6%. Dla porównania, przyjmując za punkt odniesienia średnie 3-miesięczne oprocentowanie (LIBOR-1/8 pp), dochodowość wyniosłaby 2,0%. Wysokość uzyskanej stopy zwrotu w poszczególnych walutach, w których utrzymywane są rezerwy walutowe NBP, uzależniona była od wysokości oprocentowania instrumentów finansowych, które było m.in. wypadkową oczekiwań inwestorów co do kierunku i tempa zmian poziomu oficjalnego oprocentowania w danym kraju, a także samych decyzji banków centralnych.

Odnosząc się do zagadnienia na jakie cele przeznaczone są trzymane rezerwy dewizowe trzeba wskazać następujące uwarunkowania. Zasadniczym celem utrzymywania oficjalnych rezerw walutowych jest możliwość zwiększenia przez NBP podaży walut w sytuacji wystąpienia nierównowagi na rynku walutowym. Dzięki odpowiedniemu poziomowi rezerw dewizowych może zostać zachowane bezpieczeństwo dewizowe Polski, rozumiane jako zagwarantowanie dostępu każdego podmiotu krajowego do zagranicznych środków płatniczych potrzebnych do rozliczania wszystkich dopuszczalnych przepisami dewizowymi transakcji z zagranicą.

• gwarantują pełną wymienialność złotego,

W związku z powyższym, aby rezerwy dewizowe spełniały swoje zadania, muszą być lokowane nie tylko w głównych walutach, ale również w instrumentach inwestycyjnych o jak najniższym stopniu ryzyka. To zapewniają instrumenty emitowane przez rządy państw o najwyższym potencjale gospodarczym. Tak więc pierwszą zasadą, jaką kierują się banki centralne na całym świecie zarządzając rezerwami - w tym i NBP, jest bezpieczeństwo posiadanych środków dewizowych. Przyjęcie wysokiego poziomu ryzyka inwestycyjnego łączyłoby się z możliwością utraty nie tylko oprocentowania, ale i kapitału. Drugą zasadą, jaką kierują się banki centralne w procesie zarządzania rezerwami, jest płynność posiadanych środków. Wynika to z faktu, że konieczna jest w każdej chwili ich wysoka mobilność w razie zagrożeń destabilizacji kursu waluty krajowej, w szczególności w przypadku wstąpienia kryzysów walutowych. Wyznacznikiem utrzymywania płynności jest również harmonogram spłat zadłużenia zagranicznego. Ważne jest, aby w każdym momencie zachować zdolność kraju do terminowego regulowania zagranicznych zobowiązań płatniczych. Trzecią zasadą, jaką kieruje się NBP, jest dochodowość - chociaż z punktu widzenia wypełniania przez rezerwy dewizowe ich podstawowych funkcji nie jest to kryterium najważniejsze, to jednak do efektywności zarządzania rezerwami przykładamy ogromną wagę.

Rachunek rewaluacyjny to nie są środki pieniężne odłożone przez NBP na specjalnym rachunku. Jest to jedynie pozycja pasywów bilansu NBP (zapis księgowy). Bilans NBP, podobnie jak innych jednostek gospodarczych, jest sprawozdaniem przedstawiającym sytuację majątkowo-finansową banku. Aktywa bilansu NBP wskazują stan posiadania banku, to znaczy przedstawiają środki gospodarcze (majątek), jakim dysponuje NBP w określonym momencie czasu. W aktywach NBP są prezentowane między innymi aktywa w walutach obcych, określane mianem rezerw dewizowych. Pasywa natomiast wskazują jedynie źródła finansowania (pochodzenia) aktywów NBP. Rezerwa rewaluacyjna, wykazywana w pasywach bilansu NBP, odzwierciedlała jedynie zmiany wartości walut obcych w złotych. Aktywa i pasywa w walutach obcych muszą być dla celów sprawozdawczych przeliczane na złote polskie. Do 2004 r. wzrost lub spadek wartości w złotych był przekazywany w rezerwie rewaluacjnej.

Od 2004 r. NBP stosuje zasady rachunkowości, które są zgodne z wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego. Nakazują one, aby spadek wartości walut obcych, wyrażony w złotych, zmniejszał wynik finansowy (koszty). Obecnie, dawna rezerwa rewaluacyjna stanowi bufor zabezpieczający przed takim pomniejszeniem wyniku finansowego. Dzięki niemu NBP uniknął w 2004 r. znacznej straty i zamknął rok obrotowy zyskiem w kwocie 4,3 mld złotych.

Problematyka ewentualnego częściowego rozwiązania rezerwy dewizowej i rewaluacyjnej i przeznaczenia na przykład na rozwój małej i średniej przedsiębiorczości wobec powyższych kwestii rachunkowych i prawnych nie wydaje się właściwe. Otóż NBP gromadzi i zarządza rezerwami dewizowymi, w celu zapewnienia bezpieczeństwa obrotu dewizowego i płynności płatniczej kraju zgodnie z artykułem 52 ust. 1 ustawy o NBP. Jednocześnie rezerwy dewizowe stanowią główne źródło zysku NBP, który jest corocznie odprowadzany do budżetu państwa. Hipotetyczne przekazanie części rezerw poza NBP, oznaczałoby:

W odniesieniu do rezerwy rewaluacyjnej należy powtórnie stwierdzić, że nie są to środki zgromadzone przez NBP, a jedynie zapis księgowy, co szczegółowo omówiono powyżej.

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Jacaszek

Warszawa, 2005-06-30

W związku z oświadczeniem złożonym przez Panią Senator Krystynę Bochenek podczas 81. posiedzenia Senatu RP w dniu 19 maja 2005 roku, przesłanym przy piśmie z dnia 25 maja 2005 roku (BPS/DSK-043-234/05) w sprawie uznania choroby Epidermolisis Bullosa za chorobę przewlekłą, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.

Dostęp ludności do leków refundowanych reguluje ustawa z dni 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. nr 210 poz. 2135). Zgodnie z art. 15 ust. 2 przedmiotowej ustawy, świadczeniobiorcy zapewnia się i finansuje ze środków publicznych, na zasadach i w zakresie określonym w ustawie, m.in.: podstawową opiekę zdrowotną, leczenie szpitalne, zaopatrzenie w produkty lecznicze, wyroby medyczne i środki pomocnicze. Świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala, w myśl art. 35 przedmiotowej ustawy, zapewnia się bezpłatnie leki i wyroby medyczne, jeżeli są one konieczne do wykonania świadczenia. Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje wyłącznie koszty leków i wyrobów medycznych objętych wykazami leków refundowanych i w wysokości określonej w poszczególnych wykazach leków oraz w ramach zakontraktowanych świadczeń zdrowotnych. Z uwagi na nawrotowy charakter zaostrzeń choroby i występujące powikłania, pacjenci z tym rozpoznaniem wielokrotnie są hospitalizowani w oddziałach szpitalnych oraz pozostają pod stałą opieką poradni specjalistycznych. Świadczenia dla tej grupy chorych nie są kontraktowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia w sposób odrębny. W zależności od wskazań klinicznych, na rzecz pacjentów z tym schorzeniem, realizowane są świadczenia zarówno w rodzaju lecznictwa szpitalnego jak i ambulatoryjnej opieki specjalistycznej. Realizacja i finansowanie świadczeń szpitalnych w wyżej wymienionym zakresie odbywa się zgodnie z katalogiem świadczeń szpitalnych, wprowadzonym zarządzeniem nr 8/2004 Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 13 października 2004 roku. Chorzy z rozpoznaniem Epidermolisis Bullosa najczęściej leczeni są na oddziałach dermatologicznych, chirurgicznych i chirurgii plastycznej. W ramach postępowania terapeutycznego w zakresie leczenia pacjentów z Epidermolisis Bullosa w warunkach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, świadczenia kontraktowane są na podstawie zarządzenia 6/2004 Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 13 października 2004 roku. Finansowanie porad, podobnie jak świadczeń szpitalnych, jest zróżnicowane i uzależnione od realizowanej diagnostyki i wykonywanych procedur terapeutycznych oraz zabiegowych. Z uwagi na objawy towarzyszące pacjentom z chorobą Epidermolisis Bullosa najczęściej pozostają oni pod opieką poradni specjalistycznych.

Na podstawie art. 37 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej określa w drodze rozporządzenia wykaz chorób oraz dla każdej z chorób wykaz leków i wyrobów medycznych, które ze względu na choroby określone w wykazie są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością - uwzględniając w szczególności konieczność zapewnienia ochrony zdrowia społeczeństwa, dostępność do leków, bezpieczeństwo ich stosowania oraz możliwości płatnicze podmiotu zobowiązanego do finansowania świadczeń ze środków publicznych. Ustawodawca zobowiązał jednocześnie Ministra Zdrowia przy tworzeniu wykazu chorób do określenia wykazu leków i wyrobów medycznych stosowanych w każdej wymienionej chorobie. Sprawa wpisania choroby Epidermolisis Bullosa na wykaz chorób przewlekłych może być rozpatrzona przez specjalistów przy opracowywaniu projektu zmian do wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, stosowanych w wymienionych chorobach.

Sprawa wpisania Epidermolisis Bullosa na wykaz chorób przewlekłych zostanie rozpatrzona przez specjalistów przy opracowywaniu projektu zmian wykazu chorób oraz wykazu leków oraz wyrobów medycznych stosowanych w chorobach wymienionych w wykazie.

Uprzejmie informuję, że działania w sprawie utworzenia "Ośrodka Leczenia Chirurgicznego Rąk" u pacjentów, w szczególności dzieci, dotkniętych chorobą Epidermolisis Bullosa, podjęła Klinika Chirurgii Plastycznej Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie. Stosowną uchwał, zgodnie z art. 36 a ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. nr 91 poz. 408 z późn. zm.), powinny podjąć Senat i władze Akademii Medycznej w Warszawie - organu założycielskiego dla samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. prof. Witolda Orłowskiego w Warszawie, przy którym działa Klinika.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Jerzy Opolski

Warszawa, dnia 1.07.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W toku tego postępowania prowadzonego pod sygn. akt I C 562/04 powodowa Agencja modyfikowała swoje roszczenia, a Pan Eugeniusz K. zgłosił powództwo wzajemne domagając się zasądzenia kwoty 197.750 zł tytułem odszkodowania z powodu niewykonania przez Agencję obowiązku wydania mu budynku administracyjnego, który jego zdaniem miał przynosić mu znaczne dochody.

Natomiast przed Sądem Rejonowym w Szczytnie toczy się postępowanie za sygn. akt I C 111/04 z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w Olsztynie przeciwko Eugeniuszowi K. o wydanie wydzierżawionej mu nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów obręb Lipowa Góra Zachód Gmina Szczytno, jako działki o numerach: 65, 50/6, 36, 35/3,35/2, 25/3, 25/4, 50/8, 50/9, 11/9, 11/11, 11/13, 11/15, 6/98, 6/99, 6/100, 6/101, 6/102, 6/9 i 1/11 o łącznej powierzchni około 270 ha. Pozew wpłynął w dniu 30 lipca 2004 r. i postępowanie do chwili obecnej nie zostało jeszcze zakończone.

Stanowisko Agencji w tym procesie sprowadza się do wykazania, że pozwany był zobowiązany płacić czynsz dzierżawny w wysokości odpowiadającej równowartości 415 decyton pszenicy i zalega z zapłatą czynszu za II półrocze 2001 r., I i II półrocze 2002 r. i I półrocze 2003 r., łącznie na dzień 15.01.2004 r. w wysokości 33.860,58 zł i mimo wezwania do dobrowolnego uregulowania należności - tego obowiązku nie wypełnił.

Na obecnym etapie opisanych spraw, nie zachodzi konieczność podejmowania działań nadzorczych ze strony Ministerstwa Sprawiedliwości, gdyż sprawność ich rozpoznawania nie budzi zastrzeżeń.

Natomiast odnośnie zarzutów kierowanych pod adresem Agencji Nieruchomości Rolnych, władny jest zająć stanowisko Minister Skarbu Państwa bądź Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, bowiem w zakresie określonym w art. 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, wymienieni Ministrowie sprawują nadzór nad tą Agencją.

Warszawa, 01 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z koniecznością przeciwdziałania patologicznym zjawiskom, Ministerstwo Finansów przygotowało rozporządzenie Ministra Finansów zmieniające rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego, którego głównym celem było wyeliminowanie szarej strefy i strat wynikających z nieuczciwych praktyk wykorzystywania oleju opałowego i gazu płynnego przeznaczonych na cele opałowe do napędu pojazdów samochodowych

- opodatkowanie olejów napędowych, wykorzystywanych do celów opałowych i olejów opałowych lekkich w przypadku gdy nie są one prawidłowo zabarwione i oznakowane lub są wykorzystywane na cele inne niż opałowe, maksymalną stawką akcyzy przewidzianą dla oleju napędowego,

- podwyższenie stawki akcyzy na olej opałowy ciężki do wysokości zbliżonej do maksymalnej stawki akcyzy dla oleju opałowego ciężkiego, określonej w ustawie o podatku akcyzowym, tj. do poziomu 695,00 zł/1.000 kg. Aktualnie olej opałowy ciężki obciążony jest stawką akcyzy w wysokości 60,00 zł/1000 kg. Nieuczciwi podatnicy płacą niską akcyzę za olej opałowy ciężki, a następnie wykorzystują go bezpośrednio do napędu lub jako komponent do wytworzenia oleju napędowego,

- objęcie podatkiem akcyzowym gazu płynnego propanu, butanu, mieszanin propanu-butanu i innych gazów płynnych do celów opałowych w wysokości 695,00 zł/1000 kg (tj. jak dla gazu zużywanego do napędu pojazdów samochodowych). Z informacji posiadanych przez Ministerstwo Finansów wynika, iż nieopodatkowany akcyzą gaz jest przetankowywany do stacjonarnych zbiorników na stacjach autogazu, a następnie sprzedawany do napędu pojazdów samochodowych.

Z uwagi na to, iż rozwiązania zawarte w przedmiotowym rozporządzeniu spotkały się z ostrą krytyką społeczną Pan Premier Marek Belka podjął decyzję o przesunięciu terminu wejścia w życie powyższego rozporządzenia na dzień 1 sierpnia 2005 r. Opóźnienie terminu obowiązywania owych stawek akcyzy na olej opałowy i napędowy wykorzystywany na cele grzewcze oraz wprowadzenie akcyzy na gaz płynny stosowany do celów opałowych związane było z koniecznością równoległego przygotowania regulacji osłonowych mających zminimalizować negatywne skutki finansowe wzrostu kosztów ogrzewania tymi nośnikami energii.

Minister Finansów wykonując decyzję Premiera podpisał rozporządzenie z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie zmiany rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 103, poz. 866) przesuwające termin wejścia w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 maja 2005 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego na dzień 1 sierpnia 2005 r.

Z uwagi na to, iż zaproponowane przez resort finansów nowe stawki podatku akcyzowego na olej opałowy i gaz płynny, powodujące wzrost kosztów ogrzewania tymi nośnikami energii, oraz zaproponowane działania osłonowe z tym związane nie uzyskały akceptacji społecznej, jak również biorąc pod uwagę opinię Sejmowej Komisji Finansów Publicznych - Minister Finansów wycofał się z wcześniej podjętej decyzji o wprowadzeniu stawek akcyzy określonych w rozporządzeniu z dnia 30 maja 2005 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego, które miało wejść w życie z dniem 1 sierpnia 2005 r.

Od dnia 16 czerwca 2005 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 15 czerwca 2005 r. w sprawie uchylenia rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 106, poz. 897).

Niniejszym rozporządzeniem utraciło moc rozporządzenie z dnia 30 maja 2005 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 96, poz. 814 i Nr 103, poz. 866), które miało wejść w życie z dniem 1 sierpnia 2005 r., dotyczące m.in. zrównania stawek akcyzy na olej opałowy do poziomu stawki jak dla oleju napędowego oraz wprowadzenia opodatkowania akcyzą gazu płynnego dla celów opałowych w wysokości jak dla gazu płynnego zużywanego do napędu pojazdów samochodowych, co oznacza iż regulacje te nie wejdą w życie.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 01 lipca 2005 r.

W związku z upoważnieniem Prezesa Rady Ministrów do wyrażenia stanowiska do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Tadeusza Rzemykowskiego podczas 82. posiedzenia Senatu w dniu 3 czerwca 2005 r. nadesłanego przy piśmie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 13 czerwca 2005 r. znak: DPS 4404-267(2)/05 uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

- zrównane stawki akcyzy na olej opałowy lekki do poziomu stawki jak dla oleju napędowego. Oznaczałoby to, iż stawka akcyzy od oleju opałowego lekkiego wzrosłaby z kwoty 233,00 zł/1.000 do poziomu 1.028,00 zł/1.000 l,

- zrównanie stawki akcyzy do poziomu 1.028,00 zł/1000 l również dla olejów napędowych zabarwionych na czerwono i oznaczonych znacznikiem, przeznaczonych na cele opałowe,

- podwyższenie stawki akcyzy na olej opałowy ciężki do wysokości zbliżonej do maksymalnej stawki akcyzy dla oleju opałowego ciężkiego, określonej w ustawie o podatku akcyzowym, tj. do poziomu 695,00 zł/1.000 kg. Aktualnie olej opałowy ciężki obciążony jest stawką akcyzy w wysokości 60,00 zł/1000 kg. Nieuczciwi podatnicy płacą niską akcyzę za olej opałowy ciężki, a następnie wykorzystują go bezpośrednio do napędu lub jako komponent do wytworzenia oleju napędowego,

- objęcie podatkiem akcyzowym gazu płynnego propanu, butanu, mieszanin propanu-butanu i innych gazów płynnych do celów opałowych w wysokości 695,00 zł/1000 kg (tj. jak dla gazu zużywanego do napędu pojazdów samochodowych). Z informacji posiadanych przez Ministerstwo Finansów wynika, iż nieopodatkowany akcyzą gaz jest przetankowywany do stacjonarnych zbiorników na stacjach autogazu, a następnie sprzedawany do napędu pojazdów samochodowych.

Z uwagi na to, iż rozwiązania zawarte w przedmiotowym rozporządzeniu spotkały się z ostrą krytyką społeczną Pan Premier Marek Belka podjął decyzję o przesunięciu terminu wejścia w życie powyższego rozporządzenia na dzień 1 sierpnia 2005 r. Opóźnienie terminu obowiązywania owych stawek akcyzy na olej opałowy i napędowy wykorzystywany na cele grzewcze oraz wprowadzenie akcyzy na gaz płynny stosowany do celów opałowych związane było z koniecznością równoległego przygotowania regulacji osłonowych mających zminimalizować negatywne skutki finansowe wzrostu kosztów ogrzewania tymi nośnikami energii.

Minister Finansów wykonując decyzję Premiera podpisał rozporządzenie z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie zmiany rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 103, poz. 866) przesuwające termin wejścia w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 maja 2005 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego na dzień 1 sierpnia 2005 r.

Z uwagi na to, iż zaproponowane przez resort finansów nowe stawki podatku akcyzowego na olej opałowy i gaz płynny, powodujące wzrost kosztów ogrzewania tymi nośnikami energii, oraz zaproponowane działania osłonowe z tym związane nie uzyskały akceptacji społecznej, jak również biorąc pod uwagę opinię Sejmowej Komisji Finansów Publicznych - Minister Finansów wycofał się z wcześniej podjętej decyzji o wprowadzeniu stawek akcyzy określonych w rozporządzeniu z dnia 30 maja 2005 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego, które miało wejść w życie z dniem 1 sierpnia 2005 r.

Niniejszym rozporządzeniem utraciło moc rozporządzenie z dnia 30 maja 2005 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 96, poz. 814 i Nr 103, poz. 866), które miało wejść w życie z dniem 1 sierpnia 2005 r., dotyczące m.in. zrównania stawek akcyzy na olej opałowy do poziomu stawki jak dla oleju napędowego oraz wprowadzenia opodatkowania akcyzą gazu płynnego dla celów opałowych w wysokości jak dla gazu płynnego zużywanego do napędu pojazdów samochodowych, co oznacza iż regulacje te nie wejdą w życie.

PODSEKRETARZ STANU