Warszawa, 2005-05-24

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Sławomira Izdebskiego na 80. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 28 kwietnia 2005 r., dotyczące przetargu na zakup kołowego transportera opancerzonego dla Wojska Polskiego, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Na wstępie chciałbym poinformować, iż postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę kołowych transporterów opancerzonych było prowadzone zgodnie z obowiązującą w tamtym czasie ustawą z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (tj. Dz.U. z 2002 r. Nr 72, poz. 664 z późn. zm.). Określenia zasad postępowania dokonano w oparciu o ówcześnie obowiązujące rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 sierpnia 1996 r. w sprawie określenia szczególnych zasad udzielania zamówień publicznych ze względu na ochronę bezpieczeństwa narodowego, ochronę tajemnicy państwowej, stan klęski żywiołowej lub inny ważny interes państwa (Dz.U. z 1996 r. Nr 109, poz. 524) z późn. zm.), natomiast wybór trybu wynikał z art. 54 pkt 1 i 2 wymienionej ustawy. Wniosek o ustalenie zasad i trybu postępowania zatwierdził ówczesny Minister Obrony Narodowej w dniu 31 lipca 2001 r.

Postępowanie przetargowe o udzielenie zamówienia publicznego na kołowe transportery opancerzone prowadzone było na zasadach szczególnych w trybie przetargu dwustopniowego. W postępowaniu zostały jednoznacznie określone kryteria wyboru najkorzystniejszej oferty. Wszyscy uczestnicy znali kryteria i nie wnieśli do nich zastrzeżeń. Zamawiającemu pozostało matematyczne wyliczenie punktowej wartości ofert, według wzorów podanych w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia i wybór najkorzystniejszej oferty.

W prowadzonej procedurze nie wystąpiły żadne nieprawidłowości, co potwierdził, w dniu 23 stycznia 2003 r., Zespół Arbitrów Urzędu Zamówień Publicznych, odrzucając odwołanie firmy Steyr-Daimler-Puch Spezialfahrzeug AG&CoKG w sprawie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę w latach 2004-2013 kołowych transporterów opancerzonych dla potrzeb Sił Zbrojnych RP.

Pragnę zapewnić, że wybór kołowego transportera opancerzonego dla Sił Zbrojnych RP odbył się w pełnej zgodności z obowiązującym prawem. Opinię tę potwierdzają wyniki, zakończonej 12 lutego 2004 r., kontroli nr R/03/002 postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę kołowego transportera opancerzonego realizowanego w Ministerstwie Obrony Narodowej przeprowadzonej przez Departament Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Wewnętrznego Najwyższej Izby Kontroli.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozwolę sobie żywić nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Szmajdziński

Warszawa, 24.05.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na Pana pismo z dnia 5.05.2005 roku uprzejmie informuję, że dnia 17.03.2005 roku wpłynęły do Kancelarii NFOŚiGW dwa wnioski o dofinansowanie przedsięwzięć:

1. Wniosek Polskiego Związku Niewidomych - Okręg Śląski na dofinansowanie w formie dotacji przedsięwzięcia pn.: "Termomodernizacja budynków i budowa układu solarnego w Ośrodku dla Dzieci Niewidomych i Niedowidzących w Rudołtowicach" - zarejestrowany pod numerem 475/2005,

2. Wniosek Regionalnej Fundacji Pomocy Niewidomym na dofinansowanie w formie dotacji przedsięwzięcia pn.: "Modernizacja gospodarki cieplnej budynku WTZ Regionalnej Fundacji Pomocy Niewidomym w Czerwonce Leszczynach - zmniejszenie zużycia ciepła" - zarejestrowany pod numerem 476/2005.

W związku z powyższym dalsze prace nad wnioskami zostały wstrzymane. Kontynuacja prac będzie możliwa po podjęciu przez zarząd NFOŚiGW decyzji o rozpoczęciu kolejnej sesji rozpatrywania wniosków o dotacje w ramach programu 4. Informacja ta zostanie opublikowana na stronach internetowych NFOŚiGW.

Od wyniku sesji zależeć będzie uruchomienie procedury rozpatrywania przedmiotowych wniosków.

Z poważaniem

Jan Hawrylewicz

Warszawa, 27 maja 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniami złożonymi przez Pana Senatora Kazimierza Jaworskiego podczas 79. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 1 kwietnia 2005 r., przekazanymi przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 6 kwietnia 2005 r. Nr BPS/DSK-043-163/05 oraz przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów przy piśmie z dnia 7 kwietnia 2005 r. Nr DPS 4404-150(2)05, w sprawie zakresu stosowania przepisów o podatku od towarów i usług w odniesieniu do usług pomocy prawnej udzielanej z urzędu, czynszu za użytkowanie wieczyste oraz czynności syndyków wykonujących powierzone im funkcje w postępowaniu upadłościowym, uprzejmie informuję:

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zawiera regulacje dostosowujące polskie przepisy w zakresie tego podatku do wymogów wynikających z dyrektyw Unii Europejskiej, a w szczególności do postanowień Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG z późn. zm.). Tym samym zmiany wprowadzone ww. ustawą z dnia 11 marca 2004 r. dotyczące m.in. rozszerzenia zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, wynikały z konieczności harmonizacji przepisów w tym zakresie z prawem wspólnotowym.

Zarówno definicja podatnika podatku od towarów i usług, jak również definicja działalności gospodarczej określone w ww. ustawie z dnia 11 marca 2004 r. zgodne są z postanowieniami Szóstej Dyrektywy Rady.

W świetle art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, która obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności.

Tym samym oceny zakresu stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w odniesieniu do czynności pomocy prawnej z urzędu oraz czynności wykonywanych przez syndyków, należy dokonywać w świetle uregulowań zawartych w art. 15 ust. 3 pkt 3 tej ustawy, w szczególności pod kątem kryterium decydującym o uznaniu tych osób za podatników podatku od towarów i usług, którym jest samodzielne wykonywanie działalności gospodarczej, o której mowa wyżej i zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

W tym miejscu wskazać należy, że w przypadku świadczenia przez adwokatów pomocy prawnej z urzędu, nie można mówić, że sąd bierze na siebie odpowiedzialność za czynności adwokata. Status prawny, zakres kompetencji, a także odpowiedzialność adwokatów regulują bowiem przepisy ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2002 r. nr 123, poz. 1058 z późn. zm.). Ponadto adwokat świadczący pomoc prawną z urzędu nie przestaje być podmiotem podlegającym rygorom wykonywanego zawodu, co oznacza, iż nadal podlega on obowiązkowemu ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu tego zawodu, a także, że podlega on odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, z zasadami etyki lub godności zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych. Zaznaczyć również należy, że sąd "odpowiada" za wydany wyrok oraz za zapewnienie np. oskarżonemu prawa do obrony. Natomiast nie ma w przedmiotowej sprawie tożsamości czynności (sądu i adwokata), których odbiorcą jest uczestnik postępowania sądowego, tj. korzystający z tej pomocy prawnej.

Podobnie przedstawia się sytuacja syndyków wykonujących powierzone im funkcje w postępowaniu upadłościowym na podstawie postanowienia sądu upadłościowego. Pomiędzy sądem upadłościowym a syndykiem nie istnieje stosunek prawny, o którym mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w zakresie odpowiedzialności za czynności wykonywane przez syndyka. Zakres sprawowania funkcji syndyka w postępowaniu upadłościowym, jak również jego odpowiedzialność w tym postępowaniu, regulują przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz. 535 z późn. zm.). W sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym i odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania swoich obowiązków. Odpowiedzialnością tą w żaden sposób nie można obarczyć sądu upadłościowego.

Mając na uwadze powyższe, czynności wykonywane przez adwokatów świadczących pomoc prawną z urzędu oraz syndyków działających na podstawie postanowienia sądu upadłościowego, nie podlegają wyłączeniu z zakresu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, gdyż nie jest spełniony jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 3 pkt 3 tej ustawy odnośnie odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności za ich wykonanie przez zleceniobiorcę. Tym samym czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Wskazać przy tym należy, że wynagrodzenie adwokata oraz syndyka, określane przez sąd na podstawie odrębnych przepisów w tym zakresie, jest co do zasady należnością za wykonane usługi, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że wynagrodzenie to stanowi kwotę brutto (wraz z podatkiem) dla otrzymujących je podatników, obowiązanych na podstawie przepisów ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu wykonanych czynności.

Ponadto podatnicy, którzy podlegają uregulowaniom ww. ustawy o podatku od towarów i usług, świadcząc usługi opodatkowane tym podatkiem korzystają z uprawnień określonych w tej ustawie, m.in. z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Prawo to nie przysługiwałoby osobom pozostającym poza zakresem ww. regulacji lub wykonującym wyłącznie czynności zwolnione z tego podatku.

W zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług oddania nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste uprzejmie informuję, że prawo użytkowania wieczystego jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały zasadniczo w przepisach Kodeksu cywilnego oraz ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity - (Dz.U. z 2000 r., Nr 46, poz. 543 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W świetle definicji towaru określonej dla potrzeb tego podatku w art. 2 w pkt 6 ww. ustawy, czynności podlegającej na oddaniu nieruchomości w użytkowanie wieczyste nie można uznać za dostawę towarów. Skoro jednak czynność ta jest świadczeniem na rzecz innego podmiotu, to nie będąc dostawą towarów stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na ogólnych zasadach. Oznacza to, że obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu oddania nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste spoczywa na jednostce dokonującej tej czynności. Podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług stanowią opłaty pobierane od użytkowników wieczystych, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Tym samym kwota pobranej opłaty za wieczyste użytkowanie jest kwotą brutto (tzn. z podatkiem od towarów i usług).

Zarówno przedmiot opodatkowania podatkiem od towarów i usług jak i podmioty obowiązane do rozliczania tego podatku z tytułu wykonania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, określone zostały wprost w przepisach ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r., które zgodne są z przepisami unijnymi. Zatem zarzuty zawarte w oświadczeniu Pana Senatora odnośnie cyt.: "tworzenia interpretacji rozszerzających" przez Ministerstwo Finansów co do zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a także narażenia Polaków na cyt.: "arbitralne działanie Ministerstwa Finansów, które dowolnie ustala sobie, kto ma płacić podatek VAT" - nie znajdują uzasadnienia.

Pragnę również zauważyć, że ww. ustawa z dnia 11 marca 2004 r. przed jej podpisaniem była przedmiotem szerokich konsultacji oraz uzgodnień międzyresortowych (w tym z Urzędem Komitetu Integracji Europejskiej), a następnie została zaakceptowana przez Sejm i Senat RP. Zatem zarzut Pana Senatora odnośnie próby zastępowania przez Ministerstwo Finansów władzy ustawodawczej i naruszania kompetencji Sejmu i Senatu RP, również nie znajduje uzasadnienia.

Jednocześnie informuję, że stanowisko w poruszonej w oświadczeniu Pana Senatora kwestii z zakresu podatku dochodowego zostało przekazane odrębnym pismem (pismo Nr PB2 AD/0602-0166-4056/05).

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Neneman

Warszawa, 2005-05-30

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pismo BPS/DSK-043/179/05 z dnia 05 maja 2005 r., skierowane do pana Marka Belki - Prezesa Rady Ministrów, przedstawiam poniżej wyjaśnienia dotyczące kwestii będącej przedmiotem oświadczenia złożonego przez senatora Tadeusza Bartosa podczas 80. posiedzenia Senatu RP w dniu 28 kwietnia 2005 r.

Jak wynika z treści dokumentów archiwalnych Urzędu Rady Ministrów, którymi dysponuje Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, w oparciu o:

• przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 października 1958 r. w sprawie zasad i trybu przekazywania w ramach administracji państwowej przedsiębiorstw, instytucji oraz zakładów - nieruchomości i innych obiektów majątkowych (Dz.U. Nr 28 z 1970 r., poz. 225),

• decyzję ZIW/D/130/82 z dnia 1.03.1982 r. Podsekretarza Stanu w Urzędzie Rady Ministrów - Zdzisława Drozda,

• decyzjęIP-0130/1/46/82 Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej - Tadeusza Szelachowskiego, w dniu 20 kwietnia 1982 r. nastąpiło protokolarne, nieodpłatne przekazanie przez Urząd Rady Ministrów - Państwowemu Przedsiębiorstwu "Zespół Uzdrowisk Krynicko-Popradzkich", zadania inwestycyjnego "Zespół sanatoryjno-wypoczynkowy w Krynicy", składającego się z:

• adaptacji i rozbudowy ośrodka sanatoryjno-wypoczynkowego przy ul. Nowotarskiego,

• budowy domu sanatoryjno-wypoczynkowego przy ul. Pułaskiego,

przy czym formalne decyzje dotyczące tytułów prawnych do gruntów zostały wydane przez właściwe organy w terminach późniejszych, i tak:

• Decyzją GiG-8220/71/86 z dnia 31.12.1986 r., Naczelnik Miasta i Gminy Krynica orzekł o wygaśnięciu prawa zarządu przysługującego Urzędowi Rady Ministrów do gruntu Skarbu Państwa położonego przy ul. Pułaskiego, stanowiącego działkę nr 392 o pow. 2600 m2,

• decyzją GGG.III.7224B-4/94 z dnia 24.06.1994 r., Kierownik Urzędu Rejonowego w Nowym Sączu orzekł o wygaśnięciu prawa zarządu przysługującego Urzędowi Rady Ministrów do nieruchomości położonej w Krynicy przy ul. Nowotarskiego, składającej się z działki ew. nr 1346/2 o pow. 8480 m2.

Z informacji telefonicznych uzyskanych w dniu 24.05.br. od Pana Mirosława Sikory - Członka Zarządu "Uzdrowisko Krynica-Żegiestów" S.A. (następcy Państwowego Przedsiębiorstwa "Zespół Uzdrowisk Krynicko-Popradzkich"), oświadczenie Pana senatora Tadeusza Bartosa dotyczy prawdopodobnie nieruchomości przy ul. Nowotarskiej, tzw. "Dyrektorówki".

Prowadzone od roku 1978 na terenie tej nieruchomości przez Urząd Rady Ministrów - prace mające na celu adaptację obiektu z lat 1920-tych, znaczną jego rozbudowę z przeznaczeniem na ośrodek sanatoryjny o wysokim standardzie, zostały przerwane w roku 1982. Rozpoczęta inwestycja została przekazana nieodpłatnie, protokolarnie - PP "Zespół Uzdrowisk Krynicko-Popradzkich" celem jej kontynuacji; niestety, zarówno nowy właściciel nieruchomości, jak i jego następca prawny, nie podjęli kontynuacji rozpoczętej przez Urząd Rady Ministrów inwestycji.

Jak wynika z dokumentów otrzymanych z "Uzdrowisko Krynica - Żegiestów" S.A. - w dniu 22.12.2000 r., przedmiotowa nieruchomość została sprzedana Spółce z o.o. "KOLGARD ITC" z siedzibą w Warszawie przy ul. Białej 4, którą reprezentował Pan Leszek Grzybowski. W okresie poprzedzającym nabycie nieruchomości, na wniosek Pana Leszka Grzybowskiego "KOLGARD ITC Ltd" zostało wszczęte przez Gminę Uzdrowiskową Krynica - postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu przedmiotowej nieruchomości. W związku z planowaną "Rozbudową i adaptacją istniejącego budynku p.n. "Dyrektorówka" z przeznaczeniem na hotel uzdrowiskowy z basenem, restauracją, parkingiem i budową przyłączy wody, gazu, kanalizacji sanitarnej i energii elektrycznej n.n.", a w chwili obecnej - postępowanie administracyjne poprzedzające uzyskanie pozwolenia na budowę jest kontynuowane, jest już opracowany przez miejscowego projektanta - projekt zagospodarowania terenu.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie informuję, że brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do podjęcia przez administrację rządową interwencji w sprawie będącej przedmiotem oświadczenia Pana senatora Tadeusza Bartosa.

Sławomir Cytrycki

Warszawa, dnia 30 maja 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Elżbiety Streker-Dembińskiej z dnia 1 kwietnia 2004 roku (BPS/DSK-043-155/05), uprzejmie przekazuję na ręce Pana Marszałka poniższe wyjaśnienia.

Obecnie prowadzone są w resorcie infrastruktury prace mające na celu stworzenie podstawy prawnej wprowadzenia wolnego przejazdu autostradami samochodów o masie własnej powyżej 3,5 tony i zlikwidowanie kolizji ze standardami UE. Działania te zbieżne są z ideą odciążenia tras alternatywnych dla autostrad, w tym drogi krajowej K92, i przeniesienia większego natężenia ruchu pojazdów o masie własnej powyżej 3,5 t. na autostrady.

Od października ubiegłego roku przedstawiciele Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad oraz Autostrady Wielkopolskiej S.A. i Stalexport Autostrada Małopolska S.A. w drodze negocjacji starają się ustalić mechanizm, na podstawie którego obliczona zostanie wysokość kwoty należnej koncesjonariuszowi tytułem rekompensaty utraty przychodów, spowodowanej zwolnieniem z opłat za przejazd autostradą samochodów o masie własnej powyżej 3,5 t.

W oparciu o wstępne ustalenia w Ministerstwie Infrastruktury opracowane zostały projekty zmian aktów normatywnych, których wprowadzenie w życie umożliwi transfer części wpływów z opłat "winietowych" na rzecz Koncesjonariuszy oraz doprowadzi do zmniejszenia natężenia ruchu tranzytowego ciężkich pojazdów na drogach alternatywnych dla autostrad, w tym również dla drogi K92.

Projekty zmian stosownych ustaw po ich opracowaniu przez resort infrastruktury i po uzgodnieniach międzyresortowych przedłożone zostały do Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. W ramach tej nowelizacji, projekt regulacji opłat za przejazd autostradą, zakładający wolny przejazd autostradą samochodów o masie powyżej 3,5 tony, zostanie przedłożony Radzie Ministrów. Przewiduje się, iż konieczne procedury leżące w gestii strony rządowej zakończą się w maju 2005 roku.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, dnia 30 maja 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z oświadczeniem senatora Władysława Mańkuta, w sprawie modernizacji trasy nr 7 i nr 16 na trenie województwa warmińsko-mazurskiego informuję, iż:

w zaakceptowanej w marcu br. przez Radę Ministrów informacji o harmonogramie budowy autostrad i dróg ekspresowych na lata 2004-2006 i lata dalsze (dokument ten będący załącznikiem do NPR-u został rozesłany do wszystkich posłów i senatorów w kwietniu br.), zatwierdzono następujący harmonogram przebudowy wymienionych dróg do klasy drogi ekspresowej:

- droga ekspresowa "S-7" granica woj. pomorskiego - Elbląg, lata 2010-13;

- droga ekspresowa "S-7" Elbląg - granica woj. mazowieckiego, lata 2013-20;

- droga ekspresowa "W-16" granica woj. kujawsko-pomorskiego - Olsztyn - granica woj. podlaskiego, lata 2015-25

Przebudowa tych dróg nie wyklucza ich wcześniejszej modernizacji i tak:

- na drodze nr 7 kontynuowane są prace przy budowie węzła Elbląg Wschód - węzeł zostanie oddany do użytku w roku bieżącym, do roku 2006 zostanie wykonane wzmocnienie odcinka Jazowa - Elbląg, do roku 2007 zostanie wybudowana dwujezdniowa obwodnica Elbląga;

- na drodze nr 16 w roku ubiegłym zmodernizowano odcinki Olsztyn -Naglady i Olsztyn - Wójtowo, obecnie modernizowane jest przejście przez Ostródę, sukcesywnie, począwszy od roku 2006, podejmowane będą dalsze prace modernizacyjne, na następnych odcinkach, od stolicy województwa w kierunku Ostródy i Mrągowa.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, 01.06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na pismo z dnia 5 maja 2005 r. (znak: BPS-DSK-043-197/05) przekazujące tekst oświadczenia senatora Jana Szafrańca w sprawie wprowadzenia zakazu uprawy roślin zmodyfikowanych genetycznie na terenie Polski przedstawiam następujące stanowisko:

Do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi wpływają zawiadomienia o podjęciu przez organy samorządu terytorialnego (sejmiki województw, rady powiatów lub rady miast) uchwał, w których organy te ogłaszają tereny objęte ich właściwościami strefami wolnymi od organizmów zmodyfikowanych genetycznie.

Należy podkreślić, iż uchwały te (zwane w uchwałach rezolucją albo stanowiskiem) wyrażają jedynie stanowisko organów, które je podjęły, w sprawie GMO. Nie można przypisać tym aktom charakteru aktu prawa miejscowego, gdyż takie stanowione są tylko na podstawie upoważnienia ustawowego i w jego granicach. W niniejszej sprawie brak jest takiego upoważnienia.

Podjęcie próby utworzenia strefy wolnej od GMO umożliwia art. 95 (5) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską:

"5. Ponadto, bez uszczerbku dla ustępu 4, jeśli po przyjęciu przez Radę lub Komisję środka harmonizującego Państwo Członkowskie uzna za niezbędne wprowadzenie przepisów krajowych opartych na nowych dowodach naukowych dotyczących ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy ze względu na specyficzny problem tego Państwa, który pojawił się po przyjęciu środka harmonizującego, notyfikuje ono Komisji projektowane środki oraz powody ich wprowadzenia."

Komisja, w ciągu 6 miesięcy od przekazania notyfikacji środka krajowego, zatwierdza lub odrzuca przepisy wprowadzone przez państwo członkowskie po sprawdzeniu, czy nie zostały one wprowadzone bezpodstawnie i czy nie stanowią naruszenia zasad wspólnego rynku.

Dotychczas próbę utworzenia strefy wolnej od GMO na tej odstawie prawnej podjęła Górna Austria. 13 marca 2003 r. do Komisji Europejskiej wpłynęła notyfikacja przepisów regionalnych zakazujących stosowania organizmów genetycznie zmodyfikowanych w wymienionej prowincji. W uzasadnieniu wniosku powołano się na konieczność ochrony zarówno gospodarstw ekologicznych (stanowiących w tym rejonie 7% gospodarstw rolnych) i gospodarstw produkujących żywność tradycyjną, jak i ochrony dziko żyjących gatunków roślin i zwierząt, oraz zachowania bioróżnorodności.

Pomimo, że wniosek Austrii poparty był wynikami przeprowadzonych na tym terenie badań (tzw. Müller Study), wskazujących n brak możliwości wprowadzenia zasad współistnienia upraw na tym terenie, po rozpatrzeniu sprawy Komisja w dniu 2 września 2003 r. wydała decyzję odrzucającą przepisy wprowadzone przez Górną Austrię.

Biorąc powyższe pod uwagę, także to, że w Polsce nie prowadzono żadnych badań mogących potwierdzić lub wykluczyć negatywny wpływ upraw genetycznie zmodyfikowanych roślin na środowisko naturalne, polska nie wystąpiła do komisji europejskiej z wnioskiem opartym na wskazanej powyżej podstawie prawnej.

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez przedstawicieli Komisji Europejskiej możliwe byłoby utworzenie stref wolnych od GMO, jeśli decyzję w tej sprawie podejmą sami rolnicy. Możliwe wydaje się więc ogłoszenie gospodarstwa lub wsi strefą wolną od GMO, jeżeli stosowną deklarację podejmą sami mieszkańcy. Decyzję o utworzeniu takiej strefy również należy notyfikować Komisji Europejskiej. W Polsce powinno się to odbywać za pośrednictwem Ministra Środowiska, który jest organem administracji właściwym ds. GMO. Natomiast ogłoszenie województwa taką strefą wydaje się mało prawdopodobne, ze względu na konieczność uzyskania zgody wszystkich jego mieszkańców. Ponadto dotychczas brak jest podstaw prawnych do podejmowania tego typu działań i nie ma pewności, czy strefy wolne od GMO utworzone na podstawie dobrowolnych deklaracji rolników zostałyby uznane przez Komisję Europejską.

Należy jednak podkreślić, że ostateczny wybór, czy stosować w produkcji rolnej organizmy genetycznie zmodyfikowane czy nie, należy wyłącznie do rolnika. Z badania opinii polskich rolników na temat uprawy odmian zmodyfikowanych genetycznie, przeprowadzonego z inicjatywy Polskiej Federacji Biotechnologii w dniach 21-27 października 2004 r. wynika, że 60% polskich rolników opowiada się za możliwością uprawy odmian genetycznie zmodyfikowanych, a przeciwnego zdania jest o połowę mniej badanych. Zważywszy jednak protesty organizacji ekologicznych i bardzo liczne protesty konsumentów przeciwko wprowadzaniu na rynek produktów zmodyfikowanych genetycznie, kierowane do ministrów rolnictwa i środowiska, mało prawdopodobnym jest, aby polski rolnik podjął decyzję o uprawie roślin zmodyfikowanych genetycznie ryzykując, że nie znajdzie na nich nabywców.

Ostatnio w Europie akcje protestacyjne podjęli nie tylko przeciwnicy, ale i zwolennicy nowej technologii. W Niemczech rząd kraju związkowego Saksonii Anhalt zdecydował 12 kwietnia 2005 roku złożyć skargę do Trybunału Konstytucyjnego na znowelizowaną ustawę genetyczną. Jako podstawę skargi podano między innymi naruszenie zasad dotyczących wolności wykonywania zawodu, wolności nauki oraz ochrony własności prywatnej. Zdaniem ministra gospodarki Saksonii Anhalt obecnie obowiązująca ustawa dyskryminuje rolników, którzy chcieliby uprawiać dopuszczone odmiany roślin genetycznie zmodyfikowanych, a zawarte w niej ograniczenia wywodzą się z ideologii obecnie rządzącej koalicji, a nie podstaw naukowych.

Obecnie na terenie państw wchodzących w skład Unii Europejskiej możliwa jest uprawa jedynie 17 genetycznie zmodyfikowanych odmian kukurydzy, z których 16 ze względu na okres dojrzewania jest w oczywisty sposób nieodpowiednich do uprawy w Polsce.

Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi w porozumieniu z Ministerstwem Środowiska przygotowało i przekazało do Komisji Europejskiej wniosek w sprawie wprowadzenia czasowego zakazu stosowania genetycznie zmodyfikowanych odmian kukurydzy Linii MON 810.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, dn. 31 maja 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Witolda Gładkowskiego, znak: BPs/DSK-043-191/05, odnośnie realizacji programów stypendialnych w ramach działania 2.2 "Wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez programy stypendialne" Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego, pragnę udzielić następujących wyjaśnień.

W odniesieniu do kwestii opóźnienia wypłat stypendiów w regionach informuję, iż projekty typu I "Wspieranie rozwoju edukacyjnego młodzieży wiejskiej", w ramach których przyznawane są stypendia uczniom, współfinansowane są ze środków będących w gestii Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Minister Gospodarki i Pracy zapewnia współfinansowanie jedynie dla projektów typu II "Wspieranie rozwoju edukacyjnego studentów". Środki na ten typ stypendiów zostały uruchomione w lutym br. Natomiast w odniesieniu do typu I stypendiów, z informacji uzyskanych od MENiS wynika, iż środki na wypłatę stypendiów dla uczniów zostały już przekazane do dyspozycji Wojewodów.

Pragnę podkreślić, iż warunkiem przekazania przez Samorząd Województwa kolejnej transzy dofinansowania, zgodnie z zapisami umowy o dofinansowanie projektu, jest rozliczenie się przez beneficjenta z co najmniej 80% wartości otrzymanego dofinansowania. O utrzymaniu płynności finansowej projektów realizowanych w ramach działania 2.2. decyduje nie tylko dostępność środków na rachunku Samorządu Województwa, ale także jakość wniosków o płatność sporządzanych przez beneficjentów. Liczne błędy formalne i merytoryczne we wnioskach uniemożliwiają poświadczenie kwot w nich ujętych i dokonanie płatności, co powoduje opóźnienia w przekazywaniu stypendiów na rzecz uczniów i studentów.

Uruchomienie kolejnej transzy środków przeznaczonych na realizację programów stypendialnych umożliwi wyrównanie dotychczasowych zaległości wobec uczniów i studentów.

W odniesieniu do kwestii listy wydatków kwalifikujących się do refundacji w ramach działania 2.2, na poziomie Uzupełnienia ZPORR zostały zidentyfikowane kategorie wydatków do refundacji w ramach działania 2.2. Obok wydatków na pomoc stricte naukową (np. zakup podręczników, słowników), dopuszczono również finansowanie wydatków ułatwiających uczestnictwo w procesie dydaktycznym, tj. wyżywienie, zakwaterowanie, dojazdy do szkoły, opłaty a czesne oraz wprowadzono kategorię "innych kosztów obligatoryjnie wymaganych przez szkołę". W związku z faktem, że potrzeby na poziomie Beneficjentów Ostatecznych działania 2.2 (tj. uczniów szkół ponadgimnazjalnych), zaspokajane w ramach otrzymywanego stypendium są bardzo zróżnicowane, nie została opracowana jednolita lista wydatków obligatoryjnie wymaganych przez szkołę, akceptowalna na terenie całego kraju. Dopuszczono jednak możliwość doprecyzowania zapisów tej kategorii wydatków, w przygotowywanym przez organy prowadzące szkoły Regulaminie przyznawania stypendiów.

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom regionów w kwestii zmian dotyczących formy wypłaty stypendiów dla uczniów w ramach typu I stypendiów, na posiedzeniu Komitetu Monitorującego ZPORR dnia 12 maja br. poddano pod głosowanie zmianę polegającą na wprowadzeniu do uzupełnienia Programu formy zaliczkowej i zmiana ta została zaaprobowana przez członków komitetu. Forma zaliczkowa będzie funkcjonować obok formy refundacji i formy rzeczowej wypłaty stypendium. System zaliczkowy polegać będzie na przekazywaniu stypendium uczniowi w transzach. Wypłata kolejnej transzy będzie możliwa po rozliczeniu się przez ucznia (faktury, rachunki, inne dokumenty potwierdzające poniesienie wydatków) z otrzymanych wcześniej środków. Zastosowanie tego alternatywnego sposobu udzielania pomocy stypendialnej pozwala na eliminację problemu braku środków po stronie stypendysty na zakupy związane z procesem kształcenia i jednocześnie kontrolą poprawności wydatkowania stypendium (wymóg rozliczenia kolejnych transz przyznanego stypendium).

Ponadto w związku z wprowadzeniem zaliczkowej formy wypłaty stypendium, zmianie ulegnie zapis dotyczący "innych kosztów obligatoryjnie wymaganych przez szkołą" w Aneksie III UZPORR "Zasady kwalifikacji wydatków w ramach poszczególnych działań ZPORR". Zmiana ta również została zaaprobowana przez członków Komitetu Monitorującego dnia 12 maja br. Zastosowanie nowego zapisu: "Inne koszty związane z pobieraniem nauki, określone przez dyrektora szkoły, o ile Regulamin przyznawania stypendiów przewiduje taką pozycję wydatku. Wydatki te zostaną określone przez Dyrektora szkoły w formie zarządzenia". Umożliwi rozszerzenie katalogu wydatków, które nie są wydatkami obligatoryjnymi, ale są nadal związane z udziałem w procesie dydaktycznym i wyrównywaniem szans edukacyjnych (do wydatków takich należy np. zakup multimedialnych pomocy naukowych, uczestnictwo w kursach językowych i innych zajęciach dodatkowych realizowanych przez szkołę). Pozwoli to również na indywidualne określenie przez każdą szkołę katalogu wydatków, które mogą być ponoszone przez uczniów w związku z pobieraniem nauki, dostosowanego do potrzeb uczniów danej szkoły.

Z poważaniem

MINISTER

z up. Małgorzata Ostrowska

SEKRETATRZ STANU

Warszawa, 31 maja 2005 roku

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Zdzisławy Janowskiej, Znak: BPS/DSK-043-206/05, w sprawie BOT Górnictwo i Energetyka S.A., uprzejmie przekazuję poniższe informacje.

Rejestracja podwyższenia kapitału zakładowego BOT GiE S.A. nastąpiła w dniu 29 września 2004 roku i od tego momentu spółka rozpoczęła faktycznie funkcjonowanie jako podmiot dominujący struktury holdingu, w skład którego wchodzą trzy elektrownie i dwie kopalnie. Od dni rejestracji rozpoczęto zwiększanie zatrudnienia w spółce, w związku z szybko rosnącymi zadaniami i obowiązkami, które spółka BOT GiE S.A. musi wypełniać wobec pozostałych spółek holdingu.

W celu zapewnienia bezstronnej i profesjonalnej oceny weryfikacji ofert pracy, zarząd zatrudnił doradcę personalnego - Deloitte & Touche Sp. z o.o. Na podstawie rekomendacji tego doradcy Zarząd BOT, po odbyciu rozmów indywidualnych z kandydatami, skierował do części z nich propozycje pracy w Spółce. W zdecydowanej większości byli to pracownicy spółek tworzących holding, co jest zgodne z wcześniej podjętymi ustaleniami między spółkami i związkami zawodowymi. Obecny stan zatrudnienia w BOT GiE S.A. nie przekracza 80 osób, co biorąc pod uwagę zakres prac realizowanych w grupie oraz zamierzenia odnośnie roli BOT-u w zakresie kierowania procesami, realizowanymi w spółkach grupy nie jest znaczną wielkością.

Odnosząc się do kwestii obniżenia zatrudnienia w spółkach zależnych BOT GiE S.A. należy podkreślić, że jest ona podyktowana przeprowadzonymi analizami, które jednoznacznie wskazują na niższą wydajność zatrudnionych w Grupie BOT pracowników, w porównaniu z podmiotami konkurencyjnymi. Chcąc wypełnić rolę strategicznego zasobu energetycznego Skarbu Państwa, Grupa BOT musi stać się efektywna kosztowo i konkurencyjna, czego nie uda się osiągnąć bez redukcji kosztów osobowych. Tym niemniej, Zarządy spółek będą przestrzegać postanowień umów społecznych zawartych ze stroną związkową, które podpisano w dniach 22 i 30 grudnia 2004 roku, w których pracownikom spółek zależnych przyznano gwarancje zatrudnienia. Redukcje stanu zatrudnienia będą przeprowadzane za zgodą samych pracowników na podstawie tzw. Programu Dobrowolnych Odejść, którego zasady są w fazie opracowywania.

Kolejną kwestią jest podniesiony w oświadczeniu pani Senator zakup samochodów marki Toyota. Wyjaśniam, iż BOT GiE S.A. nie dokonał zakupu żadnego samochodu od początku swojego istnienia. Samochody służbowe w Spółce (różnych marek) w liczbie 22 używane są na podstawie umowy najmu (2) lub leasingu (20). W tym ostatnim przypadku leasingodawca, spółka Eltur Trans sp. z o.o. (spółka zależna do Elektrowni Turów) został wyłoniony w drodze konkursu ofert. Średnia cena, jaką Eltur Trans zapłacił za zakupione dla celów leasingu samochody, jest zdecydowanie niższa od poziomu podawanego przez Panią Senator. Samochody służbowe są w spółce niezbędne, biorąc pod uwagę charakter działalności spółki, konieczność częstego przemieszczania się pracowników BOT między lokalizacjami spółek zależnych oraz duże odległości między siedzibą BOT GiE S.A., a siedzibami spółek zależnych.

W oświadczeniu wspomniana jest także sprawa zakupu kamienicy przy ulicy Piotrkowskiej za cenę wywoławczą 5 milionów zł. Informuję, że w chwili obecnej siedziba BOT GiE S.A. znajduje się w Łodzi, w biurowcu położonym przy al. Józefa Piłsudskiego 12. Wynajmowane powierzchnie (piętra XII i IV oraz częściowo III, XI i XIII) nie są przystosowane dla potrzeb spółki w związku z czym rozważana jest sprawa podjęcia decyzji o zakupie odpowiedniej nieruchomości. W grę wchodzi kilka lokalizacji, w tym nieruchomość położona w centrum miasta, przy ul. Piotrkowskiej, będąca własnością miasta Łodzi. Cena zakupu nie jest znana, ponieważ przetarg na sprzedaż tej nieruchomości nie został jeszcze ogłoszony.

Odnośnie biura BOT GiE S.A. znajdującego się w Warszawie przy Alejach Ujazdowskich należy podkreślić, że jest ono potrzebne dla prawidłowego funkcjonowania tak dużego holdingu, zarówno z przyczyn praktycznych jak i ze względu na potrzeby reprezentacyjne. Pragnę w tym miejscu zaznaczyć, że już przed powstaniem holdingu jedna ze spółek, wchodzących w jego skład, utrzymywała w Warszawie swoje przedstawicielstwo, które obecnie zostało zlikwidowane. Obecnie wszystkie spółki Grupy mogą korzystać na równi z wynajmowanego lokalu, który służy do organizowania spotkań, posiedzeń organów spółek i innych gremiów. Zatrudnieni w warszawskim biurze pracownicy są także pomocni w załatwianiu spraw spółek holdingu w urzędach i instytucjach centralnych.

Ostatnią sprawą poruszoną w oświadczeniu Pani Senator Janowskiej jest rzekome zaniechanie budowy bloku w Elektrowni Bełchatów. Inwestycja w Bełchatowie jest kontynuowana, a jej wykonawca został już wyłoniony i realizuje aktualnie prace projektowe, niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę. Obecnie trwa procedura przetargowa, mająca wyłonić podmiot finansujący tę inwestycję.

Przekazując powyższe informacje, uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie ich do akceptującej wiadomości.

Z poważaniem

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Krzysztof Żyndul

Warszawa, dnia 31 maja 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem z dnia 6 kwietnia 2005 r. Nr BPS/DSK-043-159/05, przy którym przesłane zostało oświadczenie Pana senatora Krzysztofa Borkowskiego w sprawie utworzenia zamiejscowego wydziału grodzkiego Sądu Rejonowego w Siedlcach z siedzibą w Łosicach - uprzejmie informuję:

Ministerstwo Sprawiedliwości nie kwestionuje potrzeby utworzenia przedmiotowej jednostki sądowej.

Jednak obok merytorycznych względów, konieczne jest zapewnienie przez władze samorządowe Łosic, odpowiedniego lokalu na siedzibę wydziału, o czym Pan Senator był informowany w poprzednich pismach.

Gmina Łosice gotowa jest przekazać budynek przy ul. Międzyrzeckiej, ale nie jest w stanie wygospodarować z budżetu środków pieniężnych na jego wykończenie i remont.

Środkami takimi nie dysponuje również ani Sąd Apelacyjny w Lublinie ani Sąd Okręgowy w Siedlcach.

W świetle powyższego utworzenie zamiejscowego wydziału grodzkiego w Łosicach w najbliższym terminie nie jest możliwe.

Przyspieszenie powołania tego wydziału mogłoby nastąpić w przypadku przekazania przez władze samorządowe innego lokalu, nie wymagającego remontu, a jedynie prac adaptacyjnych.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

Warszawa, 2005-05-31

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Sergiusza Plewę, podczas 80 posiedzenia Senatu RP w dniu 28 kwietnia 2005 r. w sprawie koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, przesłane przy piśmie Pana Marszałka z dnia 5 maja br., znak: BPS/DSK-043-184/05, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, pragnę przedstawi następujące wyjaśnienia:

Jednym z najistotniejszych wyzwań stojących przed Polską jest zmniejszanie różnic regionalnych poprzez podnoszenie konkurencyjności regionów uboższych. W świetle zapisów Wstępnego Projektu Narodowego Planu Rozwoju 2007-2013 (NPR) oraz Założeń Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego na lata 2007-2013 (NSRR), polityka regionalna państwa powinna koncentrować się na tworzeniu warunków wzrostu konkurencyjności regionów oraz przeciwdziałaniu marginalizacji niektórych obszarów w taki sposób, aby sprzyjać długofalowemu rozwojowi gospodarczemu kraju, jego spójności ekonomicznej, społecznej i terytorialnej. Wyznaczone w założeniach NSRR cele tworzą warunki dla rozwoju wszystkich województw (wyrównywanie szans rozwojowych) oraz wspierają działania regionalne w obszarach problemowych, bądź tam, gdzie możliwości regionu są ograniczone (wspieranie elastycznego różnicowania zamierzeń i wykorzystywanie potencjału endogenicznego regionów). Za jeden z obszarów wymagających interwencji polityki regionalnej uznawana jest tzw. "ściana wschodnia", obejmująca także województwo podkarpackie.

Należy podkreślić, że chociaż rolą NPR oraz NSRR jest przede wszystkim wskazanie kierunków rozwoju gospodarczego Polski i stanowią one podstawę do negocjowania przez Polskę kierunków i wysokości wsparcia ze strony funduszy strukturalnych na realizację zamierzeń rozwojowych, nie stanowią jednak dokumentów, które zajmują się prognozowaniem krajowej sieci osadniczej, a w tym obszarami metropolitarnymi. Ta problematyka jest domeną innego dokumentu strategicznego, który obecnie jest w trakcie aktualizacji, tzn. Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju.

W pracach Międzyresortowego Zespołu Powołanego do aktualizacji Koncepcji, uczestniczą przedstawiciele marszałków województw. W wyniku dotychczasowych uzgodnień powstała druga, robocza wersja tego dokumentu. Wychodząc naprzeciw zgłaszanym oczekiwaniom, już na tym etapie zbierane są wnioski, uwagi i sugestie, także z województw, które są na bieżąco rozpatrywane i posłużą wypracowaniu ostatecznej wersji dokumentu.

Przyjętą przez Zespół metodę wyznaczania obszarów metropolitalnych należy traktować jako punkt wyjścia do dyskusji na temat kryteriów "metropolitalności". Obecnie jednym z celów prac nad aktualizacją koncepcji jest wypracowanie kryteriów delimitacji, które w sposób najpełniejszy odzwierciedlałyby specyfikę polskich miast i odnosiłyby się do polskich realiów urbanistycznych. Podejście do powyższego problemu, jest zgodne z duchem "Nowej Karty Ateńskiej", stanowiącej wiodący dokument myśli urbanistycznej, w którym eksponuje się różnorodność, indywidualne cechy i bogactwo dziedzictwa kulturowego miast europejskich.

Biorąc pod uwagę to elastyczne podejście do kwestii "metropolitarności", w roboczej wersji Koncepcji wymieniono obszary lubelski i białostocki jako potencjalne obszary metropolitarne (str. 73-75), natomiast Wstępny Projekt Narodowego Planu Rozwoju 2007-2013 wymienia: Lublin, Białystok, Rzeszów, Olsztyn oraz Bydgoszcz-Toruń jako ośrodki wielkomiejskie z szansami na rozwój funkcji metropolitarnych (str. 84).

Z poważaniem

MINISTER

z up. Krystyna Gurbiel

PODSEKRETARZ STANU

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

odnosząc się do złożonego przez Pana Senatora Sergiusz Plewę oświadczenia złożonego na 80. posiedzeniu Senatu w dniu 28 kwietnia 2005 r. skierowanego do Prezesa Rady Ministrów Marka Belki dotyczącego podziału środków na mecenat państwa, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.

Dotacje na realizację przez samorządowe instytucje kultury zadań objętych mecenatem państwa przekazywane będą w trybie znowelizowanego Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie zakresu zadań objętych mecenatem państwa wykonywanych przez samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udzielania dotacji na te zadnia, które weszło w życie 14 maja 2005 roku (Dz.U. Nr 74, poz. 646). W związku z tym traci moc Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 czerwca 2004 roku w sprawie zakresu zadań objętych mecenatem państwa wykonywanych przez samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udzielania dotacji na te zadania (Dz.U. nr 144, poz. 1518). Wnioski złożone i nierozpatrzone do dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia będą rozpatrywane i rozliczone na jego podstawie.

Znowelizowane rozporządzenie określa zarówno zadania w ramach programów operacyjnych jak i programy, w ramach których bieżące zadnia własne jednostek samorządu terytorialnego są realizowane przez instytucje filmowe i instytucje kultury, które zostały przejęte przez jednostki samorządu terytorialnego w dniu 1 stycznia 1999 roku.

Środki na zadania objęte mecenatem państwa wykonywane przez samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury pozostające w dyspozycji Ministra Kultury będą rozdysponowane w przybliżeniu: do 30 procent na zadania w instytucjach kultury przejętych z dniem 1 stycznia 1999 r. na zasadzie interwencji (zgodnie ze wskazaniami samorządów na bieżące funkcjonowanie instytucji) i do 45% na pozostałe zadnia instytucji przejętych, realizowane w ramach programów operacyjnych, a także do 25% na pozostałe instytucje kultury realizujące zadnia w ramach programów operacyjnych.

O konieczności planowania budżetów dla instytucji kultury na rok 2005 w taki sposób, by zapewnić im środki na działalność bieżącą marszałkowie wszystkich województw zostali poinformowani w 2004 roku dwukrotnie w trakcie Konwentów Marszałków oraz w czasie spotkań bilateralnych mających miejsce w Ministerstwie Kultury.

W związku z przyjęciem przez Rząd RP w dniu 21 września 2004 roku Narodowej Strategii Rozwoju Kultury na lata 2004-2013 przyjęty został nowy model finansowania kultury. Narzędziami realizacji są, ogłaszane przez Ministra Kultury, programy operacyjne. Finansowanie tych programów następuje z różnych środków finansowych pozostających w dyspozycji Ministra Kultury. Jednym ze źródeł finansowania zadań realizowanych w ramach programów operacyjnych są środki przewidziane na dotacje na zadania dla jednostek samorządu terytorialnego, będącymi organizatorami instytucji filmowych lub instytucji kultury. W 2005 roku liczyć się będzie więc głównie jakość nadesłanych wniosków.

Pragnę podkreślić, iż w roku bieżącym całkowita kwota wnioskowana kilkakrotnie przewyższa sumę środków znajdujących się w budżecie Ministra Kultury. Poza tym wiele samorządów złożyło wnioski po terminie, jak również nie spełniło warunków formalnych.

Chciałbym stwierdzić, że ostatecznym beneficjentem środków z budżetu Ministerstwa Kultury jest realizująca zadanie instytucja filmowa lub instytucja kultury. Nie można w chwili obecnej precyzyjnie określić wysokości kwot, jakie ostatecznie otrzymują poszczególne instytucje kultury. Zależy to bowiem od jakości merytorycznej i poprawności złożonych wniosków.

Zgodnie ze znowelizowanym Rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie zakresu zadań objętych mecenatem państwa wykonywanych przez samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udzielania dotacji na te zadania wnioski na pozostałe w tym roku programy operacyjne można składać do 10 listopada każdego roku. Są one rozpatrywane sukcesywnie zgodnie z kolejnością nadsyłania. Udzielenie zatem odpowiedzi na temat ostatecznej wysokości kwot jakie uzyskują instytucje kultury samorządu województwa świętokrzyskiego możliwe będzie po zakończeniu procedury przyjmowania i oceny wniosków, tj. do 15 grudnia br.

Łączę wyrazy szacunku

Waldemar Dąbrowski

Warszawa, 01 czerwca 2005 r.

Warszawa, dnia 2 czerwca 2005 r.

Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Roberta Smoktunowicza na 81. posiedzeniu Senatu w dniu 19 maja 2005 r., dotyczące nieprzyznania Domowi "Nazaret" dla Samotnych Kobiet z Dziećmi żadnej dotacji ze środków Miasta przeznaczonych na profilaktykę uzależnień i rozwiązywania problemów alkoholowych w Otwocku, chciałbym wyjaśnić, że informacje posiadane przez senatora Smoktunowicza są nieścisłe.

W dniu 8 września 2004 r. Gmina Otwock, po ogłoszonym konkursie ofert, podpisała z domem "Nazaret" umowę, której przedmiotem było udzielanie wsparcia finansowego matkom samotnie wychowującym dzieci oraz kobietom z rodzin dysfunkcyjnych w procesie usamodzielniania. Przyznana na ten cel dotacja wynosiła 3000 zł.

W dniu 14 stycznia 2005 r. ogłosiłem otwarty konkurs ofert na realizację zadań Miasta w zakresie profilaktyki uzależnień i rozwiązywania problemów alkoholowych, którego zadanie szczegółowe dotyczyło wsparcia realizacji programów i działań samopomocowych dla osób wychodzących z uzależnienia. Na ten cel przeznaczyłem środki w wysokości 20 000 zł. Na konkurs wpłynęły trzy oferty złożone przez Caritas Diecezji Warszawsko-Praskiej, Otwockie Stowarzyszenie Trzeźwościowe klub Abstynenta "Panaceum" oraz Dom "Nazaret" dla Samotnych Kobiet z Dziećmi. Komisja Konkursowa pozytywnie zaopiniowała ofertę Otwockiego Stowarzyszenia Trzeźwościowego Klubu Abstynenta "Panaceum", ponieważ jako jedyna spełniała wymogi określone szczegółowo w wytycznych załączonych do ogłoszonego otwartego konkursu ofert. Wniosek ofertowy złożony przez "Nazaret" został przez Komisję Konkursową odrzucony, ponieważ treść merytoryczna oferty obejmowała pomoc socjalną ofiarom przemocy i kobietom samotnie wychowującym dzieci. Dodatkowo załączony do oferty o wsparcie realizacji zadania kosztorys ofertowy przekraczał o 1100 zł kwotę określoną konkursem.

Dnia 19 kwietnia do Urzędu Miasta Otwocka wpłynął wniosek domu "Nazaret" na dofinansowanie prowadzonej działalności. Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie z dnia 24 kwietnia 2004 r., wspieranie oraz powierzanie realizacji zdań publicznych odbywa się po przeprowadzeniu otwartego konkursu ofert.

W związku z powyższym, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom organizacji pozarządowych w dniu 16 maja 2005 r. ogłosiłem otwarty konkurs ofert, którego zadanie szczegółowe obejmuje prowadzenie i zapewnienie miejsc w placówkach dla samotnych matek z dziećmi w formie programów wsparcia i usamodzielniania, na cel którego zaangażowałem środki publiczne w wysokości 8000 zł. Termin składania ofert upływa dnia 17 czerwca 2005 r. Do dnia dzisiejszego nie wpłynęła żadna oferta.

W przypadku złożenia przez Dom "Nazaret" bądź inną organizację pozarządową oferty konkursowej, zostanie ona rozpatrzona przez komisję Konkursową po 20 czerwca 2005 r.

Jednocześnie informuję, że wszystkie dokumenty dotyczące ogłoszonych otwartych konkursów ofert z zakresu profilaktyki uzależnień i rozwiązywania problemów alkoholowych w Otwocku są do wglądu w siedzibie Urzędu Miasta Otwocka przy ul. Armii Krajowej 5 w bud. C pok. nr 4.

Z poważaniem

PREZYDENT

MIASTA OTWOCKA

mgr Andrzej Szaciłło

Warszawa, 2 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dni 5 maja br., znak: BPS/DSK-043-186/05, przekazane przy piśmie Pana Jacka Kluczkowskiego, Podsekretarza Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów - z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów - przedstawiam odpowiedź na oświadczenie Pani senator Zofii Skrzypek-Mrowiec oraz grupy senatorów, złożone podczas 80 posiedzenia Senatu RP w dniu 28 kwietnia 2005 r. w sprawie problemów wynikających z aktualnej sytuacji demograficznej Polski.

Na wstępie pragnę zaznaczyć, że tematyka poruszona w oświadczeniu nie dotyczy bezpośrednio kompetencji Ministra Gospodarki i Pracy, a zatem odpowiedź została przygotowana przy współpracy Ministrów: Polityki Społecznej i Finansów oraz Rządowego Centrum Studiów Strategicznych.

Opublikowane w ostatnich latach prognozy demograficzne dla Polski zgodnie przewidują w nadchodzących dziesięcioleciach spadek liczebności polskiego społeczeństwa. Różnią się jedynie przewidywanym poziomem spadku. Prognoza demograficzna GUS przewiduje spadek liczby ludności Polski z 38,4 mln w 2002 r. do 35,6 mln w 2030 r. Prognoza ONZ opracowana w 2002 r. przewiduje, że liczba mieszkańców Polski w 2050 r. wyniesie 36,6 mln - w wariancie zakładającym wzrost płodności lub zaledwie 29,6 mln - w przypadku utrzymania się obecnego poziomu płodności. Również prognoza przedstawiona w kwietniu br. przez EUROSTAT przewiduje zmniejszenie liczby mieszkańców Polski o 4,5 mln w ciągu 45 lat.

Spadek dzietności notowany jest w Polsce od roku 1984¹. Wprawdzie tendencje demograficzne w Polsce są podobne do obserwowanych od trzech dziesięcioleci w zamożnych krajach Europy, to przyczyny tego zjawiska w naszym kraju są bardziej złożone niż w krajach wysoko rozwiniętych. O ile w krajach zamożnych podstawową przyczyną były przeobrażenia kulturowe (zwane "drugim przejściem demograficznym"), polegające na zmianie aspiracji osobistych i zawodowych, to w Polsce na podobne przemiany kulturowe nakładają się przyczyny ekonomiczne - trudne warunki startu życiowego oraz generalnie trudne warunki życia, które dotykają znaczną część naszego społeczeństwa. Jako główne przyczyny zapaści demograficznej w Polsce można wskazać²:

▪ przemiany kulturowe,

▪ złą sytuację mieszkaniową,

▪ znaczne rozmiary zagrożenia ubóstwem

Ze względu za zróżnicowane przyczyny zjawiska konieczne są również zróżnicowane sposoby przeciwdziałania. Stworzenie podstaw dla stabilnej sytuacji ekonomicznej rodzin wymaga poprawy sytuacji ekonomicznej kraju, w tym przede wszystkim wzrostu zatrudnienia oraz przeciwdziałania biedzie i wykluczeniu społecznemu.

W tym obszarze w ostatnich latach podejmowane są działania wynikające przede wszystkim z Narodowego Planu Rozwoju 2004 - 2006. Ponadto prowadzone są działania doraźne, mające na celu złagodzenie skutków ubóstwa, np. rządowy program wspierania gmin w dożywianiu dzieci oraz rządowy program "Wyprawka Szkolna". W 2005 r. znacznie zwiększono również dotację budżetową przeznaczoną na stypendia socjalne dla uczniów i studentów. Przewidziane na 2005 r. wydatki z budżetu na świadczenia rodzinne wynoszą ok. 8 mld zł (wzrost w stosunku do 2004 r. o ok. 75%), co stanowi prawie 4% ogółu wydatków budżetu i prawie 1% przewidywanego PKB. W projekcie Narodowego Planu Rozwoju 2007 - 2013 planowane są dalsze działania służące rozwojowi gospodarczemu kraju.

Działania służące bezpośrednio zwiększeniu dzietności muszą mieć charakter długofalowy i nie zamykają się w okresie jednej kadencji Sejmu. Rada Ministrów uznając, że obecne tendencje demograficzne stanowią poważny problem społeczny, zainicjowała tworzenie kompleksowej polityki ludnościowej. Założenia tej polityki zostały opracowane przez zespół ekspertów Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych na zlecenie Rządowej Rady Ludnościowej. Część priorytetów polityki ludnościowej została zapisana również w projekcie Strategii Polityki Społecznej na lata 2007-2013, a w Ministerstwie Infrastruktury opracowywany jest dokument strategiczny dotyczący rozwoju budownictwa mieszkaniowego.

Działania służące wspieraniu rodzin zostały zawarte również w projekcie Narodowego Planu Rozwoju 2007-2013.

Należy podkreślić, że w polskich realiach społeczno-ekonomicznych nie ma jednego, prostego rozwiązania służącego zwiększeniu rozrodczości. Obecna pomoc dla rodzin jest niewystarczająca i służy jedynie łagodzeniu skutków niedostatku w rodzinach zagrożonych ubóstwem. Podstawę do porównań może stanowić intensywność wsparcia dla rodzin w krajach, w których udało się odwrócić tendencje demograficzne, czyli np. w tak bogatych krajach jak Francja i Szwecja, gdzie na świadczenia dla rodzin przekazuje się odpowiednio 2,7% i 3,0% PKB.

Postulowane często wprowadzenie prorodzinnych ulg podatkowych, niezależnie od oceny "słusznościowej" takiego rozwiązania, w polskich realiach okazałoby się nieskuteczne. Struktura dochodów ludności w Polsce powoduje, że wszelkie ulgi podatkowe przynoszą odczuwalne zwiększenie dochodów dla ok. 5% podatników, natomiast w przypadku pozostałych nie są tak istotne. Sytuację tę można zilustrować następującym hipotetycznym przykładem: jeżeli wszystkim posiadającym dzieci oddamy cały należny od nich podatek, spowoduje to, że ok. 50% podatników posiadających dzieci otrzyma miesięcznie nie więcej niż 100 zł, co w żadnej mierze nie rekompensuje kosztów utrzymania dziecka (które można szacować na ok. 540 zł miesięcznie - zaledwie na poziomie minimum socjalnego).

Podobne stanowisko wyraził w swym piśmie Minister Finansów, który podkreślił, że system podatkowy jest nieskutecznym instrumentem oddziaływania na przyrost naturalny.

Podatkowe środki realizacji polityki rodzinnej państwa są relatywnie drogie, gdyż nadmiernie komplikują system podatkowy, zwiększając tym samym koszty jego funkcjonowania. Ponadto, nie wszystkie osoby posiadające (wychowujące) dzieci mogłyby z tego rodzaju środków korzystać.

Potwierdzeniem powyższego są propozycje przywilejów podatkowych przedstawione przez Rządowe Centrum Studiów Strategicznych w piśmie, do którego odnosi się Pani Senator, stanowiącym odpowiedź na oświadczenie P. Senatora Ryszarda Matusiaka. Nie sposób nie zauważyć, iż przedmiotowe rozwiązania adresowane są wyłącznie do podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, opłacających ww. podatek według progresywnej skali podatkowej.

W konsekwencji, poza sferą prorodzinnych ulg podatkowych (w kształcie zaproponowanym przez RCSS) znaleźliby się nie tylko rolnicy uzyskujący przychody z działalności rolniczej innej niż z działów specjalnych produkcji rolnej, osoby opłacające podatek w formach zryczałtowanych, ale także osoby fizyczne uzyskujące dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej lub dochody z giełdy, opodatkowane jednolitą, 19% stawką podatku.

Dodatkowo Minister Finansów zauważa, iż pełne wykorzystanie przedmiotowych ulg uzależnione jest od wysokości uzyskiwanych dochodów. I tak, im większe dochody, tym większe prawdopodobieństwo skorzystania z podatkowych preferencji. W konsekwencji, ulgi podatkowe w kształcie zaproponowanym wcześniej przez RCSS, sprzyjałyby osobom zamożnym, a nie osobom wielodzietnym znajdującym się w ubóstwie.

Ponadto należy podkreślić, iż choć dla wielu osób podatek dochodowy od osób fizycznych jest prostym narzędziem realizacji polityki rodzinnej państwa, to w rzeczywistości stanowi on instrument nieskuteczny, który dodatkowo mógłby być zakwestionowany przez Trybunał Konstytucyjny, z uwagi na nierówne traktowanie osób posiadających (wychowujących) dzieci.

Odnosząc się do podniesionego przez Panią Senator w swoim oświadczeniu tak ważkiego w naszym kraju problemu ubóstwa, pragnę przestawić poniżej informację przekazaną przez Ministra Polityki Społecznej.

W Polsce co druga rodzina, w której są dzieci, korzysta ze świadczeń rodzinnych. Od 1 maja 2004 r. funkcjonuje bowiem nowy system świadczeń rodzinnych, wprowadzony ustawą z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. Nr 228, poz. 2233, z późn. zm.). Reforma systemu świadczeń rodzinnych miała na celu poprawę ich adresowania oraz zwiększenie wsparcia materialnego udzielanego ze strony państwa rodzinom niezamożnym wychowującym dzieci. Kryterium dochodowe warunkujące prawo do świadczeń zostało ustalone na poziomie progu wsparcia dochodowego rodzin, opartego na kosztach utrzymania rodzin, którego wartość znajduje się znacznie powyżej minimum egzystencji i, jak wynika z danych Głównego Urzędu Statystycznego, jest zbliżona do przeciętnych dochodów gospodarstw domowych. Ze świadczeń rodzinnych korzysta pond połowa polskich rodzin z dziećmi na utrzymaniu.

Podstawowym świadczeniem rodzinnym jest zasiłek rodzinny, którego kwota jest obecnie różnicowana w zależności od liczby dzieci w rodzinie. Docelowo - tj. od 1 września 2006 r. - zasiłek ten będzie różnicowany wiekiem dziecka. Zasiłek rodzinny ma bowiem na celu częściową rekompensatę kosztów utrzymania dziecka, więc powinien stanowić równowartość części miesięcznego koszyka żywnościowego dzieci w odpowiedniej grupie wiekowej. Różnicowanie wysokości zasiłku rodzinnego w zależności od wieku dziecka umożliwi zwiększanie pomocy wraz z rosnącymi z wiekiem kosztami utrzymania dziecka.

Do zasiłku rodzinnego przysługuje szereg dodatków, mających na celu zwiększenie pomocy rodzinie w określonych sytuacjach, takich jak urodzenie dziecka, jego edukacja, niepełnosprawność czy niepełność rodziny.

Aby wspierać rodziny w momencie ponoszenia przez nie dużych wydatków związanych z urodzeniem dziecka, wprowadzono jednorazowy dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu urodzenia dziecka. Należy zauważyć, iż przed 1 maja 2004 r. zasiłek porodowy funkcjonował jedynie w systemie ubezpieczeń społecznych rolników oraz w systemie pomocy społecznej, jako jednorazowy zasiłek macierzyński.

Ponadto świadczenie to do końca 2001 r. przysługiwało w systemie pracowniczych ubezpieczeń społecznych w wysokości około 400 zł. Osoby znajdujące się poza tymi systemami nie otrzymywały w związku z urodzeniem dziecka żadnej pomocy.

Ustawa o świadczeniach rodzinnych wprowadziła dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu urodzenia dziecka, który obecnie, w wysokości 500 zł, przysługuje wszystkim rodzinom, których dochód netto (tj. po odliczeniu podatku, składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne) nie przekracza 504 zł na osobę w rodzinie lub 583 zł, jeżeli w rodzinie jest dziecko niepełnosprawne. W ujęciu brutto są to kwoty znacznie wyższe.

W ubiegłym roku wypłacono około 146 tys. dodatków do zasiłku rodzinnego z tytułu urodzenia dziecka, a wydatki budżetu państwa na ten cel wyniosły około 73 mln zł. W porównaniu do liczby wypłaconych w 2003 r. w ramach systemu pomocy społecznej macierzyńskich zasiłków jednorazowych, krąg osób korzystających z dodatku z tytułu urodzenia dziecka był w 2004 r. większy o prawie 50 proc. Wydatki na ten dodatek były o 53,3 mln zł (tj. o ponad 268 proc.) wyższe w stosunku do wydatków na macierzyński zasiłek jednorazowy, który wynosił 201 zł.

Z dniem 1 września 2005 r. zaczną obowiązywać przepisy ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz.U. Nr 86, poz. 732), wprowadzające nowy dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej. Świadczenie to, w kwocie 50 zł, przysługiwać będzie na trzecie i każde kolejne dziecko w rodzinie.

Nowa ustawa wprowadziła również przepis umożliwiający gminom prowadzenie aktywnej polityki rodzinnej na szczeblu lokalnym poprzez podwyższanie kwot dodatków do zasiłku rodzinnego. Wypłacone nadwyżki ponad ustawowe kwoty świadczeń finansowane będą ze środków własnych gminy.

Niezależnie od tego, w 2006 r. będzie miała miejsce weryfikacja kwot kryteriów dochodowych oraz wysokości świadczeń rodzinnych, na podstawie wyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych.

Reasumując, wprowadzenie finansowego wsparcia rodzin, które skutkowałoby wzrostem rozrodczości, wymagałoby skierowania na ten cel znacznego strumienia publicznych pieniędzy, i w związku z tym wymaga szerokiego konsensusu przy uchwalaniu kolejnych ustaw budżetowych.

___________________

Warszawa, dnia 02.06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 5 maja 2005 r., znak: BPS/DSL-043-212/05, w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Henryka Stokłosę podczas 80. posiedzenia Senatu RP w dniu 28 kwietnia 2005 r., przedstawiam poniższe stanowisko.

Przepisy projektu ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych innych ustaw nie naruszają w zakresie postępowania z odpadami przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 1774/2002/WE z dnia 3 października 2002 r. wprowadzającego przepisy zdrowotne odnoszące się do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz. WE L 273 z 10.10.2003 r., str. 1 i L 19 z 19.01.2005 r., str. 27 i 34). Odnośnie kwestii dotyczącej sposobów postępowania z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego i produktami ich przetwarzania powyższe rozporządzenie wskazuje, że należy z nimi postępować jak z odpadem. W zakresie postępowania z odpadami rozporządzenie odwołuje się do pojęć określonych w dyrektywie Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (Dz.Urz. WE L 194 z 25.07.1975 r., str. 39, L 78 z 26.03.1991, str. 32 i L 377 z 23.12.1991 r., str. 48) oraz zasad zawartych w dyrektywie Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz.Urz. WE L 182 z 16.07.199, str. 1) i dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/76/WE z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów (Dz.Urz. WE L 332 z 28.12.2000, str. 9), które zostały transponowane ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. Nr 62, poz. 628, z późn. zm.).

W związku z tym, nie jest możliwe wyłączenie odpadów w postaci produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, z przepisów ustawy o odpadach. Wyklucza to również możliwość wprowadzania jakichkolwiek zmian do projektu ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz zmianie niektórych innych ustaw.

Kwestie transgranicznego przemieszczania odpadów pochodzenia zwierzęcego są objęte zakresem obowiązywania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 1774/2002/We z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, jak również rozporządzenia Rady 259/93/EWG z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar (Dz.Urz. WE L 30 z 06.02.1993, str. 1, L 288 z 09.11.1994, str. 36, L 304 z 27.11.1996, str. 15, L 22 z 24.1.1997, str. 14, L 165 z 10.6.1998, str. 20, L 298 z 7.11.1998, str. 19, L 316 z 10.12.1999 , str. 45 oraz L 349 z 31.12.2001 r., str. 1).

Ponieważ żadne z powyższych rozporządzeń na dzień dzisiejszy nie wyłącza spod swoich przepisów zagadnień regulowanych drugim rozporządzeniem, to stosuje się je równolegle co oznacza, że podmiot dokonujący wwozu odpadów pochodzenia zwierzęcego musi posiadać zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady 1774/2002/WE - świadectwo weterynaryjne oraz zgodnie z rozporządzeniem Rady 259/93/EWG - zezwolenie od właściwych organów.

W obszarze prawodawstwa krajowego obowiązuje również ustawa z dni 31 lipca 2004 r. o międzynarodowym obrocie odpadami (Dz.U. Nr 191, poz. 1956), która określa ramy instytucjonalne i organizacyjne wykonywania zadań wynikających z rozporządzenia Rady 259/93/EWG. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o międzynarodowym obrocie odpadami zezwolenie na przywóz odpadów z zagranicy na terytorium RP wydaje Główny Inspektor Ochrony Środowiska.

Jednocześnie należy zauważyć, Komisja Europejska przygotowała projekt rozporządzenia Parlamentu i Rady w sprawie transgranicznego przemieszczania odpadów, który został przedłożony Radzie Unii Europejskiej w dniu 1 lipca 2003 r. (proposal for a Regulation of the European Parliament and of the Council on shipments of waste (11145/03 ENV 381 MI 164 RELEX 271 CODEC 945 [COM(2003) 379 final])). Celem tego projektu rozporządzenia jest rozwiązanie problemów napotykanych przy wdrażaniu i egzekwowaniu rozporządzenia Rady 259/93/EWG od 1993 roku, czyli między innymi stosowania do odpadów pochodzenia zwierzęcego dwóch różnych aktów prawa wspólnotowego, określających dwa różne systemy kontrolne, co utrudnia jednoznaczne określenie, które artykuły rozporządzenia należałoby stosować. W projekcie rozporządzenia zaproponowano wyłączenie z zakresu stosowania rozporządzenia wysyłek odpadów pochodzenia zwierzęcego, gdyż są one objęte zakresem rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 1774/2002/WE z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.

Polska popiera działania mające na celu uproszczenie procedur w zakresie międzynarodowego obrotu odpadami. Należy podkreślić jednak, że na obecnym etapie Polska jest obowiązana stosować ww. rozporządzenia w ich obecnym kształcie. Nie można zatem zgodzić się ze stwierdzeniem, że Ministerstwo Środowiska zabiega o wprowadzenie dodatkowych barier w obrocie produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego wbrew rozporządzeniu unijnemu.

Z wyrazami szacunku

Tomasz Podgajniak

Warszawa, 2005-06-02

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na pismo z dnia 25 maja br. Nr BPS/DSK-043-224/05, przy którym zostało załączone oświadczenie złożone przez pana Senatora Witolda Gładkowskiego w sprawie wyrównywania subwencji oświatowej dla Powiatu w Sławnie, proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:

1. Z budżetu państwa jednostki samorządu terytorialnego otrzymują część oświatową subwencji ogólnej, która jest dzielona pomiędzy poszczególne jednostki samorządu terytorialnego z uwzględnieniem zakresu realizowanych przez te jednostki zadań oświatowych. Podział części oświatowej subwencji ogólnej dokonywany jest w szczególności z uwzględnieniem finansowania wydatków bieżących (w tym wynagrodzeń pracowników wraz z pochodnymi) szkół i placówek prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, a także dotowania szkół i placówek niepublicznych oraz publicznych prowadzonych przez osoby prawne inne niż jednostki samorządu terytorialnego oraz przez osoby fizyczne.

2. Zgodnie z brzmieniem art. 28 ust.6 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw finansów publicznych oraz jednostek samorządu terytorialnego, określa w drodze rozporządzenia, sposób podziału części oświatowej subwencji ogólnej między poszczególne jednostki samorządu terytorialnego.

3. Podziału kwoty planowanej na rok 2005 części oświatowej subwencji ogólnej, po wyłączeniu 0,6% rezerwy tej części subwencji, dokonało Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu zgodnie z zasadami przyjętymi w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2005 (Dz.U. Nr 286, poz. 2878).

4. Na podstawie art. 33 ust. 1 ww. ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, minister właściwy do spraw finansów publicznych informuje właściwe jednostki samorządu terytorialnego o wynikających z ustawy budżetowej rocznych kwotach poszczególnych części subwencji ogólnych oraz o wysokości rocznej wpłaty do budżetu państwa.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, iż organem właściwym w sprawie udzielenia odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Witolda Gładkowskiego jest Minister Edukacji Narodowej i Sportu.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Elżbieta Suchocka-Roguska

Warszawa, 02 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 5 maja 2005 r., o sygn. BPS/DSK-043-188/05, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Władysława Bułki w spawie budowy platformy odpraw celnych w Zwardoniu - Skalite, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Zgodnie z Umową między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Słowackiej o przejściach granicznych, przekraczaniu granicy na szlakach turystycznych przecinających granicę państwową oraz zasad przekraczania granicy państwowej poza przejściami granicznymi, sporządzoną w Trstenie dnia 1 lipca 1999 r. przewidziane jest otwarcie dla ruchu osobowego i towarowego drogowego przejścia granicznego Zwardoń -Skalite.

Inwestycja powyższa była ujęta w "Strategii Zintegrowanego Zarządzania Granicą" przyjętej w dniu 6 czerwca 2000 r. przez Radę Ministrów, a także w planach zagospodarowania granicy państwowej na kolejne lata. Zadanie inwestycyjne pod nazwą "Drogowe przejście graniczne Zwardoń - Myto" zostało wpisane do ustawy budżetowej jako inwestycja wieloletnia. Jak wynika z informacji uzyskanych od Wojewody Śląskiego, inwestycja w Zwardoniu co roku była kontrolowana przez Najwyższą Izbę Kontroli - Delegatura w Katowicach, w ramach kontroli w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim przeprowadzanej w zakresie wykonania budżetu za rok poprzedni. Najwyższa Izba Kontroli w wystąpieniach pokontrolnych pozytywnie oceniała realizację przedmiotowej inwestycji wieloletniej i nigdy nie przedstawiła wniosku, który nakazałby zaniechanie realizacji tego zadania. Wojewoda Śląski poinformował, że wszystkie wnioski sformułowane przez NIK w latach ubiegłych zostały zrealizowane.

W związku z planowanym przystąpieniem Polski i Słowacji do Unii Europejskiej, Wojewoda Śląski w 2003 roku przeprowadził weryfikację zakresu rzeczowego i finansowego tego przedsięwzięcia. Wartość kosztorysowa została zmniejszona z 149.439 tys. zł do 78.016 tys. zł, natomiast zakres rzeczowy inwestycji został dostosowany do nowych potrzeb i uwarunkowań tak, aby możliwe było dokonywanie sprawnej i skutecznej kontroli granicznej. Zrezygnowano wówczas między innymi z budowy 6 pawilonów kontroli, 2 obiektów administracyjnych, monitoringu drogi celnej, hal przeszukań na platformie osobowej i towarowej oraz instalacji wag statycznych.

W grudniu 2004 r. Wojewoda Śląski poinformował Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji o zakończeniu prac związanych z budową przejścia granicznego. Korzystanie z przejścia wymaga wybudowania po stronie słowackiej odcinka drogi dojazdowej do przejścia granicznego (położenie nawierzchni asfaltowej na odcinku ok. 200 m), co ma nastąpić w czerwcu 2005 r. Ze względu na parametry techniczne układu drogowego po obu stronach granicy państwowej (po stronie słowackiej dopuszczony ruch samochodów ciężarowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 12 t, a po stronie polskiej do 7,5 t), do czasu wybudowania autostrady po stronie słowackiej i drogi ekspresowej po stronie polskiej, ruch ciężarowy w przejściu granicznym będzie ograniczony do 7,5 t.

Projekt noty dyplomatycznej w sprawie otwarcia przejścia granicznego znajduje się na etapie uzgodnień międzyresortowych (przesłany w dniu 9 maja 2005 r. z terminem 14 dniowym zgłaszania uwag).

Informacje o postępach prac przy budowie przejścia granicznego oraz dróg dojazdowych były również wymieniane ze Stroną słowacką m.in. na forum Grupy Roboczej ds. Przejść Granicznych i Transportu Polsko - Słowackiej Komisji Międzyrządowej ds. Współpracy Transgranicznej. Zakup wyposażenia i sprzętu niezbędnego do dokonywania sprawnej i skutecznej kontroli granicznej został zrealizowany zgodnie z obowiązkiem wojewody, wynikającym z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1991 r. w sprawie określenia zakresu obowiązków organów obowiązanych do utrzymania przejść granicznych oraz źródeł finansowania tych przedsięwzięć, a także określenia organów zobowiązanych do osadzania i utrzymywania znaków granicznych na morskich wodach wewnętrznych (Dz.U. nr 49, poz. 215).

Strażnica Straży Granicznej w Zwardoniu została wyłączona z systemu ochrony granicy państwowej z dniem 3 stycznia 2003 r., natomiast w Rycerce z dniem 15 września 2004 r. Obydwie strażnice SG, w ramach reorganizacji Straży Granicznej, zostały połączone z Graniczną Placówką Kontrolną Straży Granicznej w Zwardoniu. Nie miało to związku z budową przejścia granicznego Zwardoń - Skalite, którego budowę ukończono później. Graniczna Placówka Kontrolna SG w Zwardoniu miała wówczas siedzibę w kolejowym przejściu granicznym w Zwardoniu.

Nie można zgodzić się z argumentacją, że obiekty przejścia granicznego nie będą wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem. Uzasadnia to między innymi fakt, że termin przystąpienia Polski i Słowacji do Systemu Schengen nie jest ustalony i do czasu zniesienia kontroli granicznej będzie on dokonywana na dotychczasowych zasadach, przyjętych dla granicy wewnętrznej Unii Europejskiej. Poza kontrolą graniczną w przejściu granicznym będzie również dokonywana kontrola ruchu drogowego, międzynarodowego transportu drogowego, radiometryczna oraz transportowania przez granicę państwową materiałów niebezpiecznych i odpadów.

Stosowanie przez Polskę dorobku prawnego Schengen w pełnym zakresie, z którym związane jest zniesienie kontroli granicznej, nie oznacza braku celowości utrzymywania infrastruktury przejścia granicznego. Zgodnie z art. 2 ust. 2 Konwencji Wykonawczej do Układu w Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. istnieje bowiem możliwość przywrócenia kontroli granicznej. Zgodnie ze znowelizowaną ustawą o Straży Granicznej (podpisaną przez Prezydenta RP w dniu 12 maja 2005 r.), Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia rodzaje obiektów i wyposażenia, których utrzymanie jest niezbędne do sprawnego przywrócenia kontroli granicznej.

Straż Graniczna przewiduje wykorzystywanie obiektów i wyposażenia przejścia granicznego również po zniesieniu kontroli granicznej. Obiekty przejścia granicznego w Zwardoniu - Mycie będą także wykorzystywane jako parkingi dla samochodów ciężarowych, co jest istotne w związku z obowiązującymi w Unii Europejskiej zakazami ruchu samochodów ciężarowych w soboty, niedziele, dni świąteczne oraz ograniczeniami w tym ruchu wprowadzonymi w związku ze szczególnie wysokimi temperaturami.

Wobec powyższego wydaje się, że brak jest uzasadnienia dla - wnioskowanego przez pana Senatora - powołania specjalnej komisji.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Paweł DAKOWSKI

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2005.06.03

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 5 maja 2005 roku znak: BPS/DSK-043-196/05, przy którym został przekazany tekst oświadczenia złożonego przez Senator Rzeczypospolitej Polskiej Panią Jolantę Popiołek podczas 80. posiedzenia Senatu RP w dniu 28 kwietnia 2005 roku w sprawie konieczności wyrażenia zgody przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi na zmianę przeznaczenia na cele nierolnicze gruntów rolnych klas II-III o pow. 51,28 ha, położonych na terenie miasta Sochaczew, przewidzianych pod zabudowę usługową i produkcyjno-usługową - pozwalam sobie przedstawić następujące wyjaśnienia w tej sprawie.

Wniosek Burmistrza Miasta Sochaczew o wyrażenie zgody na przeznaczenie na cele nierolnicze w/w gruntów rolnych został przekazany do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi przez Wojewodę Mazowieckiego wraz z jego negatywną opinią pismem z dnia 16 września 2004 roku znak: WŚR.VIII.7711-87/04. Opinia Wojewody oparta była na wcześniejszej negatywnej opinii Mazowieckiej Izby Rolniczej.

Nadesłane w tej sprawie stanowisko Wojewody Mazowieckiego oraz Mazowieckiej Izby Rolniczej stanowiły podstawą do podjęcia przeze mnie odmownej decyzji w sprawie przeznaczenia wnioskowanych gruntów rolnych na cele nierolnicze. O moim zamiarze takiego sposobu załatwienia tej sprawy poinformowałem wówczas wnioskodawcę tj. Burmistrza Miasta Sochaczew.

W tej sytuacji, spodziewając się mojej odmowy na wyrażenie zgody na zmianę przeznaczenia przedmiotowych gruntów rolnych, Burmistrz Miasta Sochaczew poprosił o wstrzymanie się z rozstrzygnięciem, a następnie pismem z dnia 8 marca 2005 roku znak: BPA 7322/29/04 ponownie zwrócił się do Wojewody Mazowieckiego domagając się pozytywnego zaopiniowania jego wniosku. Kopię tego wystąpienia otrzymałem do wiadomości.

W dniu 1 czerwca br. wpłynął do mnie ww. ponowny wniosek Burmistrza Miasta Sochaczew z dnia 8 marca 2005 roku, przekazany przez Wojewodę Mazowieckiego pismem z dnia 23 maja 2005 roku znak: WŚR.VIII.7711-87/04 wraz z jego pozytywną opinią. Niezwłocznie podejmę stosowną decyzję w tej sprawie, o czym poinformuję Panią Senator odrębnym pismem.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, dnia 3 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

działając z poważnienia Prezesa Rady Ministrów, przedstawiam stanowisko w sprawach zawartych w oświadczeniu senatora Władysław Bułki złożonym podczas 80 posiedzenia Senatu RP, przesłanym Panu Premierowi przy piśmie Pana Marszałka z dnia 5.05.br. Nr BPS/DSK-043-180/05.

Pragnę powiadomić Pana Marszałka, iż nieprawdziwe są przekazane Panu Senatorowi informacje stanowiące podstawę złożonego oświadczenia, iż rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 3 grudnia 2004 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie rodzajów dokumentów poświadczających uprawnienia do korzystania z ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. Nr 277, poz. 2752) - zostały odebrane emerytom i rencistom uprawnienia do dwóch przejazdów koleją z ulgą 37% w klasie 2 pociągu osobowego, pospiesznego lub ekspresowego, przyznane ustawą z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulg przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440 z późn. zm.). Może tego dokonać jedynie Parlament drogą nowelizacji ustawy.

Powołane rozporządzenie dotyczy jedynie zmiany dokumentowania uprawnień do ulgowych przejazdów poprzez stosowanie nowego wzoru Zaświadczenia dla emerytów i rencistów.

Protesty oddziałów okręgowych i gminnych Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów przeciwko wprowadzeniu nowego wzoru Zaświadczenia oraz treść złożonego przez Pana senatora oświadczenia świadczy o niezrozumieniu przyczyn wprowadzonej zmiany. Stąd uznaję za niezbędne przekazanie poniższych informacji.

Stosownie do przepisów ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa Państwowego "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U. Nr 84, poz. 948 z późn. zm.) - w wyniku restrukturyzacji przedsiębiorstwa PKP powstało pięć pasażerskich spółek przewozowych.

Przykładowo na podróż z Gdyni do Muszyny pociągami dwóch przewoźników (na odcinku Gdynia - Kraków korzystając z pociągu ekspresowego spółki "PKP Intercity" i na odcinku Kraków - Muszyna z pociągu osobowego spółki "PKP Przewozy Regionalne") przy zakupie 2-ch biletów na przejazd w jedną stronę wykorzystywane są dwie rubryki zaświadczenia (2 przejazdy), co uniemożliwia skorzystanie z ulgi w drodze powrotnej, z powodu wypełnienia wszystkich rubryk dotychczas stosowanego zaświadczenia.

Natomiast nowe Zaświadczenie dla emerytów i rencistów wg wzoru wprowadzonego rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 3 grudnia 2004 r. - jest dostosowane do korzystania z ulgi przy przejeździe w obydwie strony pociągami więcej niż jednego przewoźnika.

Wyrażam przekonanie, iż wprowadzona zmiana jest korzystna dla emerytów i rencistów, bowiem przy zachowaniu dotychczasowej ulgi ustawowej, nie ogranicza możliwości korzystania z usług wybranych przewoźników.

Z poważaniem

Krzysztof Opawski

Warszawa, 2005-06-03

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przesyłam Panu Marszałkowi odpowiedź na wspólne oświadczenie złożone przez senatorów: Zbigniewa Gołąbka i Włodzimierza Łęckiego otrzymane przy piśmie znak: BPS/DSK-043-182/05, w sprawie problemów branży skórzanej w Polsce

W kontekście zgłoszonych przez Polską Izbę Branży Skórzanej postulatów w sprawie "rozważenia możliwości wprowadzenia obowiązku posiadania przez importerów atestów i certyfikatów wymaganych od polskich przedsiębiorców", uprzejmie informuję że obowiązujące w naszym kraju rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 października 2004 r. w sprawie dodatkowych wymagań dotyczących znakowania obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom nie nakłada obowiązku posiadania takich dokumentów zarówno na przedsiębiorców krajowych, jak też importerów.

Przesłanką do wydania rozporządzenia w sprawie dodatkowych wymagań dotyczących znakowania obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom była konieczność implementacji do prawa polskiego uregulowań zawartych w Dyrektywie 94/11/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 marca 1994 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do etykietowania materiałów używanych w głównych częściach składowych obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom, w celu ujednolicenia zasad znakowania obuwia na Wspólnym Rynku Europejskim, którego Polska jest członkiem. Przepisy ww. dyrektywy zostały przyjęte i są aktualnie stosowane przez wszystkie państwa członkowskie.

Podstawowym celem omawianej regulacji jest zapewnienie konsumentowi wyczerpującej i rzetelnej informacji o cechach użytkowych nabywanego obuwia poprzez wprowadzenie obowiązku oznakowania obuwia ze względu na materiały z których wykonane zostały jego podstawowe części składowe. Jest to szczególnie istotne w sytuacji stosowania nowoczesnych technologii, umożliwiających produkowanie materiałów o zróżnicowanych cechach użytkowych, których rodzaj jest trudny do rozróżnienia przez konsumenta.

Zawarte w rozporządzeniu symbole i sposób oznaczania obuwia są identyczne jak we wszystkich krajach członkowskich Unii Europejskiej. Należy podkreślić, że aktualnie obowiązujące rozporządzenie zostało w pełni wdrożone do praw polskiego i jego przepisy obowiązują zarówno producentów, dystrybutorów jak i importerów wprowadzających obuwie do obrotu na rynek krajowy.

Jak wynika z przepisów rozporządzenia w sprawie dodatkowych wymagań dotyczących znakowania obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom, oznakowanie obuwia wykonuje się przez umieszczenie łącznie piktogramów lub oznaczeń słownych jego części oraz piktogramów lub oznaczeń słownych materiałów, z których części obuwia zostały wykonane.

Należy również dodać, że z przepisów dyrektywy 94/11/WE w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do etykietowania materiałów używanych w głównych częściach składowych obuwia nie wynika konieczność wprowadzania dodatkowych uregulowań potwierdzających zgodność stosowanych przez producentów oraz importerów obuwia oznaczeń, a ewentualne próby wprowadzenia zarówno do treści ww. dyrektywy, jak też do polskiego porządku prawnego wymagań w tym zakresie byłyby zakwestionowane przez Komisję Europejską jako tworzenie barier w swobodnym przepływie towarów. W świetle powyższych wyjaśnień zgłoszony przez Polską Izbę Branży Skórzanej postulat nie znajduje możliwości realizacji.

Ponadto ewentualne uzupełnienie przepisów rozporządzenia o wnioskowane przez PIBS regulacje skutkowałoby nierównym traktowaniem przedsiębiorców krajowych, na których nałożone zostałyby dodatkowe obowiązki, w stosunku do importerów.

Jednocześnie wyjaśniam, że z chwilą akcesji naszego kraju do UE, od 1 maja 2004 r. Polska została objęta unijnym systemem importowym, w tym również reżimem regulacyjnym w zakresie importu obuwia z krajów trzecich, co w przypadku importu obuwia na rynek unijny oznaczało to stosowanie kontyngentu limitującego import z Chin oraz nadzoru importu z Wietnamu opartego na systemie double - checking. Obie ww. regulacje wygasły jednak z końcem 2004 r. Polska, w porozumieniu z niektórymi państwami członkowskimi UE forsowała w tej sytuacji ustanowienie nadzoru importu obuwia oraz nakłaniała Komisję Europejską do sprzyjania postępowaniu antydumpingowemu (nałożenie ceł antydumpingowych), o ile wniosek przemysłu unijnego w tym zakresie zostałby złożony.

W styczniu 2005 r. na szczeblu UE udało się wypracować kompromis związany z ustanowieniem nadzoru importu obuwia do UE. Nadzór ten wprowadzono z dniem 1 lutego 2005 r. Opiera się on na:

a) uprzednim nadzorze licencyjnym (a priori) w odniesieniu do Chin (single - checking),

b) statystycznym nadzorze granicznym (a posteriori) na zasadzie erga omnes, umożliwiającego agregowanie danych importowych dotyczących wielkości importu i cen importowych,

c)możliwości weryfikacji po upływie 6 miesięcy, skuteczności funkcjonowania statystycznego nadzoru granicznego (a posteriori), o którym mowa w pkt b - jeżeli będzie działał w sposób satysfakcjonujący, może nastąpić uchylenie uprzedniego nadzoru licencyjnego (a priori), o którym mowa w pkt a. (pozostanie jedynie nadzór statystyczny na granicy).

Ministerstwo Gospodarki i Pracy we współpracy z przedstawicielami przemysłu obuwniczego w sposób ciągły analizuje potrzeby co do zakresu towarowego ew. postępowań ochronnych. Polska wraz z Włochami, Portugalią i Hiszpanią prowadzi na bieżąco konsultacje z KE w tych sprawach a ewentualne wnioski o wszczęcie postępowań, zgodnie z obowiązującą procedurą, będą składane przez cały przemysł wspólnotowy.

Z poważaniem

MINISTER GOSPODARKI I PRACY

w zastępstwie

Małgorzata Ostrowska

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005-06-03

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego podczas 81. posiedzenia Senatu RP w dniu 19 maja 2005 roku w sprawie wysokości części oświatowej subwencji ogólnej dla Powiatu Sławieńskiego w 2005 roku, uprzejmie informuję.

Wstępne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na 2005 r. dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego naliczone zostały na podstawie:

- określonej w projekcie ustawy budżetowej na rok 2005 r. wysokości części oświatowej subwencji ogólnej,

- wstępnego projektu rozporządzenia w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005 przedstawionego Zespołowi ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego na posiedzeniu w dniu 24 września 2004 r.,

- wstępnej bazy danych o liczbie uczniów na dzień 10 września 2004 r. (meldunek o liczbie uczniów EN-8) w zakresie kwoty bazowej SOA,

- danych dotyczących liczby nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego wykazanych w sprawozdaniach EN-3 na rok szkolny 2003/2004,

- danych statystycznych zawartych w sprawozdaniach GUS (druki typu S) na rok szkolny 2003/2004 w zakresie kwoty uzupełniającej SOB i kwoty na realizację zadań pozaszkolnych SOC.

Wykorzystane do naliczenia planowanych na 2005 r. kwot części oświatowej subwencji ogólnej dane o liczbie uczniów w roku szkolnym 2004/2005 wg stanu na dzień 10 września 2004 r. (druki EN-8) nie były danymi ostatecznymi.

Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2005 określone zostały na podstawie wielkości kwotowych przyjętych w ustawie budżetowej na rok 2005, ostatecznych danych statystycznych GUS na rok szkolny 2004/2005 (zweryfikowanych przez poszczególne JST), a także rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005 (Dz.U. Nr 286 poz. 2878). Zgodnie z ustawą z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) algorytm podziału subwencji oświatowej uzależnia wysokość przyznawanych środków od skali i struktury realizowanych zadań, mierzonych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnieniem stopni awansu zawodowego nauczycieli.

Należy tu zaznaczyć, że algorytm podziału subwencji oświatowej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej modyfikacji wynika z analizy wskaźników ekonomicznych obrazujących przeciętne koszty kształcenia i działalności szkół oraz placówek oświatowo-wychowawczych. Ww. rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu zmodyfikowało niektóre zasady podziału środków subwencyjnych stosowane w roku 2004. Zmiany te są przede wszystkim efektem prac i uzgodnień dokonywanych wspólnie z reprezentacją samorządów. W Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu przy współudziale Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego prowadzone były w ubiegłym roku intensywne prace mające n celu dalsze usprawnianie algorytmu podziału subwencji na rok 2005, stosownie do oczekiwań formułowanych przez poszczególne korporacje samorządowe oraz związkowe. Uwzględnione w algorytmie regulacje opierają się na rozwiązaniach dotychczasowych, polegających na zastosowaniu zasady, że "pieniądz idzie za uczniem", co oznacza naliczanie subwencji na podstawie liczby uczniów uczęszczających do szkół i placówek prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne gminy, powiaty i województwa samorządowe. Nowym rozwiązaniem w podziale środków subwencyjnych jest zastosowanie wskaźnika korygującego (Di) bezpośrednio nawiązującego do poziomu średnich wynagrodzeń - gwarantowanych Kartą Nauczyciela - nauczycieli zatrudnionych w grupach poszczególnych stopni awansu zawodowego. Zastosowanie tego wskaźnika umożliwiło przekazanie relatywnie wyższych kwot części oświatowej subwencji ogólnej do tych jednostek samorządu terytorialnego, w których udział zatrudnionych nauczycieli o najwyższych stopniach awansu zawodowego w relacji do ogólnej liczby zatrudnionych nauczycieli - w przeliczeniu na pełne etaty - jest wyższy niż średnio w skali kraju. Algorytm jest jednak metodą statystyczną podziału subwencji i będąc kategorią ogólną nie może uwzględniać wszystkich lokalnych problemów występujących w jednostkach samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.

Odnosząc się do kwestii kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2005 dla Powiatu Sławieńskiego uprzejmie informuję, że w szkołach prowadzonych przez powiat liczba uczniów w roku szkolnym 2004/2005 wynosi 2.454 uczniów, tj. o 95 uczniów mniej niż w roku szkolnym 2003/2004 czyli o 3,73%. Należy przy tym zaznaczyć, że zmniejszeniu w stosunku do roku 2004 uległa również liczba uczniów przeliczeniowych z 4.774 uczniów w roku ubiegłym do 4.560 w roku 2005, tj. o 4,48%.

Ostateczna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2005 dla Powiatu Sławieńskiego określona została w wysokości 12.630.571 zł. Ponadto należy zaznaczyć, że zwiększeniu - w stosunku do roku 2004 - 2,28% uległa kwota subwencji oświatowej przypadająca na 1 ucznia rzeczywistego.

Odnosząc się natomiast do różnicy w wysokościach kwoty wstępnej subwencji oświatowej i kwoty ostatecznej to wynika ona w głównej mierze z faktu, iż do wyliczenia kwot wstępnych obowiązywał projekt algorytmu w dużym stopniu różniący się od algorytmu obowiązującego w roku 2005.

Należy zaznaczyć, że ostateczna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2005 została skalkulowana zgodnie z postanowieniami rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005.

Natomiast z przeprowadzonej analizy wykonania wydatków bieżących za 2004 r. na zadania z zakresu oświaty i wychowania oraz edukacyjnej opieki wychowawczej (opartej na sprawozdaniu Rb-28S w dz. 801 i 854), z wyłączeniem następujących rozdziałów klasyfikacji budżetowej:

- 80104 "Przedszkola",

- 80113 "Dowożenie uczniów do szkół",

- 85404 "Przedszkola",

wynika, że Powiat Sławieński wykorzystał w ubiegłym roku na potrzeby szkół i placówek oświatowych tylko 98,6% przekazanych środków finansowych z budżetu państwa w formie części oświatowej subwencji ogólnej i dotacji na zadania bieżące. A zatem można przypuszczać, że kwota subwencji oświatowej przekazana w roku 2004 Powiatowi Sławieńskiemu była wyższa od realnego zapotrzebowania JST, skoro 191.851 zł powiat przeznaczył na inne cele niż wydatki bieżące w oświacie.

Ponadto uprzejmie Pana Marszałka informuję, że w roku 2005 ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej mogą być zwiększone ze środków rezerwy ustawowej, która od 1 stycznia br. wynosi 0,6% kwoty części oświatowej subwencji ogólnej oraz ewentualnej rezerwy utworzonej na podstawie art. 48 ustawy budżetowej na rok 2005. Podział środków finansowych z 0,6% rezerwy dokonywany jest wyłącznie w oparciu o kryteria jej rozdysponowania, które zostały przyjęte przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego na posiedzeniu plenarnym w dniu 30 marca br. O tytułach kryteriów, wymaganych dokumentach i terminach składania wniosków w zakresie poszczególnych kryteriów wszystkie jednostki samorządu terytorialnego zostały poinformowane pismem MENiS z dnia 10 marca 2005 r. Nr DE-3-339/18/05. Ponadto kryteria te zostały zamieszczone na stronie internetowej resortu edukacji narodowej i sportu (www.menis. gov.pl).

Natomiast przez niektóre korporacje samorządowe postulowana jest propozycja podziału ewentualnej rezerwy celowej utworzonej na podstawie art. 48 ustawy budżetowej na rok 2005 w sposób, który pozwoli na złagodzenie różnic pomiędzy wstępną a ostateczną kwotą subwencji oświatowej na rok 2005.

Jednocześnie należy podkreślić, że środki niezbędne na realizację zadań oświatowych, zagwarantowane są w dochodach jednostek samorządu terytorialnego (art. 5a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. z 2004 r. nr 256, poz. 2572 z późn. zm./). Zasilenie budżetów samorządów i jednocześnie skutki finansowe realizacji zadań oświatowych nie mogą być odnoszone wyłącznie do części oświatowej subwencji ogólnej. Zgodnie, bowiem z art. 167 Konstytucji RP dochodami jednostek samorządu terytorialnego są: dochody własne, subwencje ogólne (w tym część oświatowa subwencji) i dotacje celowe z budżetu państwa. W tej sytuacji część oświatowa subwencji ogólnej jest wyłącznie jednym ze źródeł dochodów.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Zdzisław Hensel

Warszawa, 3 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 5 maja 2005 r. Nr BPS/DSK-043-208/05, przy którym przesłane zostało oświadczenie senatora Grzegorza Lato w sprawie włączenia Sądu Rejonowego w Sandomierzu do okręgu tarnobrzeskiego - uprzejmie informuję:

Od 2001 r. obowiązuje zasada zgodności obszarów właściwości z administracyjnymi granicami województw. Od tego czasu, w reakcji na wystąpienia władz samorządowych województwa podkarpackiego i niektórych parlamentarzystów o przeniesienie Sądu Rejonowego w Sandomierzu z obszaru właściwości Sądu Okręgowego w Kielcach do właściwości sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, Kierownictwo resortu konsekwentnie odmawiało wprowadzenia takiej zmiany organizacyjnej.

Powtarzające się w/w wystąpieniach argumenty wywołały potrzebę skonsultowania przedmiotowej sprawy z innymi podmiotami.

Bardzo ważne w tej sprawie są opinie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Krajowej Rady Sądownictwa, które w naruszeniu zgodności granic sądowych z granicami województw upatrują wiele problemów.

Przeniesienie, bowiem jednostki szczebla rejonowego do okręgu sądowego położonego na terenie innego województwa powoduje trudności we współpracy jednostek sądowych z organami policji w zakresie m.in. doprowadzania osób tymczasowo aresztowanych na rozprawy, a także wykonywania innych czynności na polecenie sądu.

Istotnym argumentem przeciwko zmianom jest także konieczność zapewnienia stabilizacji jednostkom wymiaru sprawiedliwości i jednolitości struktur w całym kraju. Ma to, bowiem znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania sądownictwa i właściwego postrzegania wymiaru sprawiedliwości przez społeczeństwo.

Postulowane przeniesienie Sądu Rejonowego w Sandomierzu z obszaru właściwości Sądu Okręgowego w Kielcach do okręgu tarnobrzeskiego tylko pozornie ułatwiłoby lokalnej społeczności załatwianie wielu życiowych spraw. Nie ulegną, bowiem zmianie siedziby ani właściwości organów samorządowych, skarbowych czy geodezyjnych, które pozostają przecież na obszarze województwa świętokrzyskiego.

Nienegowana przynależność powiatu sandomierskiego do województwa świętokrzyskiego, jest kwestionowana jedynie do ukształtowania struktur jednostek wymiaru sprawiedliwości, które są przecież jednymi z wielu instytucji służących obywatelom.

Należy również zwrócić uwagę na fakt, że podany przez Pana Senatora przykład niedostosowania obszarów właściwości sądów do podziału administracyjnego kraju, dotyczy sądu apelacyjnego i rejonowego, podczas gdy istniejąca zgodność granic sądowych odnosi się do sądów okręgowych i granic administracyjnych województw.

Ponadto, ze wskazanego art. 10 § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) wynika jedynie możliwość tworzenia sądów okręgowych "dla obszaru właściwości co najmniej dwóch sądów rejonowych", a tym samym przepis ten nie wskazuje możliwości tworzenia sądów okręgowych dla "terenów położonych w różnych województwach".

Fakt zwolnienia Ministra Sprawiedliwości, przez ustawodawcę, z obowiązku dostosowania struktury sądownictwa powszechnego i powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury do nowego podziału terytorialnego państwa nie oznacza, że jest on tym przywilejem ograniczony.

Mając, zatem na uwadze zaprezentowane wyżej argumenty oraz to, że "obszar sądu prowadzącego Krajowy Rejestr Sądowy stanowi województwo lub jego część" (art. 2 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym - Dz.U. z 2001 r. Nr 17, poz. 209) Minister Sprawiedliwości zadecydował, że korzystnym rozwiązaniem dla funkcjonowania jednostek wymiaru sprawiedliwości jest zorganizowanie lepszej współpracy z jednostkami innych resortów i instytucji, opartej na podziale terytorialnym kraju.

Rozważenie, zatem uwzględnienia postulatu zmiany przynależności miejscowej Sądu Rejonowego w Sandomierzu byłoby możliwe tylko w przypadku odstąpienia od w/w koncepcji.

Na uwagę zasługuje ponadto fakt, że administracyjna przynależność Sądu Rejonowego w Sandomierzu do okręgu kieleckiego spotyka się również z głosami aprobaty, czego wyrazem są wystąpienia niektórych parlamentarzystów.

Trzeba przy tym podnieść, iż wpływające do Ministerstwa Sprawiedliwości wnioski samorządowców, idą jeszcze dalej. Oprócz aprobowanej zgodności sądowych i prokuratorskich obszarów właściwości z granicami województw, postulują nawet zgodność taką z granicami powiatów. Kierownictwo resortu realizuje tego rodzaju wnioski, pod warunkiem, że pozytywnie opiniują je wszystkie zainteresowane podmioty oraz pozwalają na to warunki lokalowe sądów i prokuratur oraz posiadane przez resort środki budżetowe i odpowiednia liczba etatów.

Odnosząc się do postawionych przez Pana Senatora Grzegorza Lato pytań pragnę poinformować, że:

1. Z treści oświadczenia wynika, że pismo Marszałka Województwa Świętokrzyskiego z dnia 7 lutego 2005 r. adresowane było do Prezesa Rady Ministrów, Ministra Sprawiedliwości-Prokuratora Generalnego i Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, a nie do mediów. Tym samym nie odnoszą się do jego treści przepisy ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24, z późn. zm.), określające tryb publikowania w mediach sprostowań informacji nieprawdziwych bądź nieścisłych zawartych w materiałach prasowych (art. 31).

Minister Sprawiedliwości może sam (albo poprzez podległe mu służby) skierować do mediów (a konkretnie do tego medium, które opublikowało nieprawdziwą bądź nieścisłą informację) wniosek o opublikowanie sprostowania tej informacji, ale nie może żądać sprostowania w imieniu innych osób, ani też nie może żądać od tych osób skierowania przez nie ich sprostowania do mediów (ustawodawca nie przewidział takiego trybu w prawie prasowym). Tym samym nie może żądać od Marszałka Województwa Świętokrzyskiego napisania przez niego sprostowania.

2. Katastrofalna sytuacja lokalowa tarnobrzeskich jednostek wymiaru sprawiedliwości trwająca od lat siedemdziesiątych, wymusiła podjęcie w 1986 r. decyzji o budowie obiektu dla potrzeb sądów i prokuratury w Tarnobrzegu o powierzchni ok. 8.000 m². Z uwagi na bardzo duże trudności finansowe resortu sprawiedliwości na przełomie lat 1980-1990. Realizację przedmiotowego przedsięwzięcia zakończono w sierpniu 1995 r.

Zatem, budowę gmachu sądów i prokuratury w Tarnobrzegu trudno nazwać błędem inwestycyjnym, nie mówiąc już o destabilizacji, z tego powodu, struktury administracyjnej państwa.

3. Na obecnym etapie kształtowania struktur sądownictwa powszechnego, nie przewiduje się zniesienia Sądów Okręgowych w Tarnobrzegu, Krośnie czy Nowym Sączu. Projekt taki w ostatnim okresie w ogóle nie był brany pod uwagę.

Trudno stwierdzić, na jakiej podstawie Marszałek Województwa Świętokrzyskiego wypowiedział się na temat likwidacji tych jednostek sądowych. można zatem uznać, że jest to jego własne zdanie, niepoparte stanowiskiem prezentowanym przez Ministerstwo Sprawiedliwości.

4. W styczniu 2002 r. Minister Sprawiedliwości polecił dyrektorom merytorycznych departamentów przygotowanie projektu rozporządzenia w sprawie utworzenia sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości.

Zespół tych dyrektorów, z udziałem zaproszonych prezesów wybranych sądów apelacyjnych i okręgowych, omawiał poszczególne zmiany organizacyjne w sądownictwie. W rezultacie na spotkaniu w dniu 16 stycznia 2002 r. dyrektorzy zadecydowali o przeniesieniu Sądu Rejonowego w Sandomierzu z okręgu kieleckiego do okręgu tarnobrzeskiego. Taką też propozycję wraz z projektem rozporządzenia, powyższy zespół przedstawił Ministrowi Sprawiedliwości, który nie będąc związanym decyzją dyrektorów departamentów postanowił nie uwzględnić tej zmiany organizacyjnej.

Obecnie, wspomniane stanowisko dyrektorów departamentów, nie jest aktualne, na co wskazuje początkowa treść niniejszego pisma.

5. Postulat doprowadzenia do powstania jednostek szczebla okręgowego o zbliżonych wielkościach, porównywalnym zakresie właściwości, wewnętrznej strukturze i obsadzie sędziowskiej zrodził się już w 2000 r., kiedy to Minister Sprawiedliwości przystępował do racjonalizacji struktur sądownictwa powszechnego. W ramach realizacji w/w postulatu, 2001 r., zniesiono kilka najmniejszych sądów okręgowych - w tym Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu - przekształcając je w zamiejscowe ośrodki większych jednostek szczebla okręgowego.

Po kilku miesiącach funkcjonowania takiej organizacji sądownictwa okazało się, iż łatwiejszym dostępem obywateli do sądu będzie istnienie większej ilości okręgowych jednostek sądowych.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że doprowadzenie do istnienia porównywalnych sądów okręgowych nie jest zadaniem prostym. Uwarunkowane jest to m.in. lokalnymi potrzebami w danym regionie kraju. Wpływ spraw, w różnych częściach kraju, kształtuje się odmiennie, a to pociąga za sobą odpowiednią do tego wpływu spraw obsadę sędziowską.

Obecnie, w ramach działań zmierzających do usprawnienia funkcjonowania sądownictwa powszechnego, realizowane jest doskonalenie struktury sądów poprzez podział większych jednostek - sądów i wydziałów - na mniejsze, a w innych - powołanie nowych jednostek szczebla najniższego (nowych sądów rejonowych, sądów grodzkich czy wydziałów zamiejscowych). Np. z dniem 1 maja br. nastąpił podział Sądu Rejonowego w Gdańsku, a na 2006 r. zaplanowano podział Sądu Rejonowego w Poznaniu.

6. W każdych działaniach związanych ze zmianami organizacyjnymi w strukturze sądów, Ministerstwo Sprawiedliwości bierze pod uwagę stanowiska władz samorządowych, jako reprezentantów lokalnej społeczności.

Jednak w odniesieniu do sprawy Sądu Rejonowego w Sandomierzu, co zostało obszernie przedstawione, uwzględnienie postulatu zmiany przynależności miejscowej tego Sądu byłoby możliwe tylko w przypadku odstąpienia przez resort od zasady pełnej zgodności obszarów właściwości sądów okręgowych z granicami województw.

7. Odnosząc się do ostatniego pytania Pana Senatora, należy stwierdzić, że przynależność miejscowa sądów rejonowych do określonych sądów okręgowych i ich zmiana, nie może stanowić zagrożenia dla bytu jakiegokolwiek województwa, ponieważ istnienie tego rodzaju struktur administracyjnych nie jest uwarunkowane organizacją sądownictwa powszechnego.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Kalwas

Warszawa, dnia 6 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Elżbiety Streker-Dembińskiej, które zostało złożone podczas 80 posiedzenia Senatu RP w dniu 28 kwietnia 2005 roku, w którym Pani Senator zwraca się o pilne podjęcie działań mających na celu uproszczenie procedur rozliczania środków na programy stypendialne w ramach działania 2.2. "Wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez programy stypendialne" Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego uprzejmie informuję, co następuje.

Dla projektów w ramach działania 2.2 "Wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez programy stypendialne", współfinansowanie z budżetu państwa zapewnia odpowiednio dla projektów typu I - około 30% - Minister Edukacji Narodowej i Sportu, projektów typu II - 25% - Minister Gospodarki i Pracy. Pozostała część jest finansowana ze środków prefinansowania lub ze środków własnych Samorządu Województwa, które podlegają refundacji ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Zatem jeżeli Samorząd Województwa nie zapewni środków z prefinansowania musi zaangażować własne środki jako finansowanie pomostowe wkładu Europejskiego Funduszu Społecznego. Środki z EFS przekazywane są do samorządów wojewódzkich na zasadzie refundacji.

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom regionów w kwestii zmian dotyczących formy wypłaty stypendiów dla uczniów w ramach typu I stypendiów działania 2.2., na forum Grupy roboczej ds. oceny i wyboru projektów przy Komitecie Monitorującym ZPORR 27 kwietnia br. zostały sprecyzowane zapisy definiujące zaliczkową formę wypłaty stypendiów uczniom. Na posiedzeniu Komitetu Monitorującego ZPORR 12 maja br. poddano pod głosowanie zmianę polegającą na wprowadzeniu do Uzupełnienia Programu formy zaliczkowej i zmiana ta została zaaprobowana przez członków Komitetu. Forma zaliczkowa będzie funkcjonować obok form refundacji i form rzeczowej wypłaty stypendium. System zaliczkowy polegać będzie na przekazywaniu stypendium uczniowi w transzach. Wielkość transzy powinna odpowiadać miesięcznej wysokości stypendium. Wypłata kolejnej transzy będzie możliwa po rozliczeniu się przez ucznia (faktury, rachunki, inne dokumenty potwierdzające poniesienie wydatków) z otrzymanych wcześniej środków. W przypadku nierozliczenia przez ucznia pierwszej i kolejnych transz stypendium, wypłata nie będzie kontynuowana, a kwota stypendium przyznana danemu uczniowi pomniejszona o wypłaconą transzę zostanie przyznana kolejnej osobie z listy rezerwowej (utworzonej przez beneficjenta w momencie naboru uczestników projektu).

Zastosowanie alternatywnego sposobu udzielania pomocy stypendialnej poprzez uruchomienie systemu zaliczkowego wypłacania stypendium pozwala na eliminację problemu braku środków po stronie stypendysty na zakupy związane z procesem kształcenia i jednocześnie kontrolę poprawności wydatkowania stypendium (wymóg rozliczenia kolejnych transz przyznanego stypendium fakturami/innymi dokumentami potwierdzającymi poniesienie wydatków).

Ponadto, w związku z wprowadzeniem zaliczkowej formy wypłaty stypendium, zmianie ulegnie zapis dotyczący jednej z pozycji wydatków kwalifikowalnych, tj. "innych kosztów obligatoryjnie wymaganych przez szkołę" w Aneksie III UZPORR "Zasady kwalifikacji wydatków w ramach poszczególnych działań ZPORR". Zmiana ta została zaproponowana na forum Grupy roboczej ds. oceny i wyboru projektów przy Komitecie Monitorującym ZPORR 27 kwietnia br. i zaaprobowana przez członków Komitetu Monitorującego 12 maja br.

Zastosowanie nowego zapisu: "Inne koszty związane z pobieraniem nauki, określone przez Dyrektora szkoły, o ile Regulamin przyznawania stypendiów przewiduje taką pozycję wydatku. Wydatki te zostaną określone przez Dyrektora szkoły w formie zarządzenia". umożliwi rozszerzenie katalogu wydatków, które nie są wydatkami obligatoryjnymi, ale są nadal związane z udziałem w procesie dydaktycznym i wyrównywaniem szans edukacyjnych (do wydatków takich należy np. zakup multimedialnych pomocy naukowych, uczestnictwo w kursach językowych i innych zajęciach dodatkowych realizowanych przez szkołę). Pozwoli to również na indywidualne określenie przez każdą szkołę katalogu wydatków, które mogą być ponoszone przez uczniów w związku z pobieraniem nauki, dostosowanego do potrzeb uczniów danej szkoły.

Zasadniczo przy wnioskowaniu o dotację do samorządu wojewódzkiego beneficjenci załączają kopię faktur potwierdzających dokonanie płatności. Z uwagi jednak na bardzo duże ilości faktur w przypadku działania 2.2 "Wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez programy stypendialne" Instytucja Zarządzająca ZPORR podjęła decyzję o uproszczeniu procedur wnioskowania o środki w tym działaniu, dopuszczając możliwość składania przez beneficjentów zestawień faktur. Decyzję o tym czy beneficjenci mają składać kopię faktur, czy też zestawienie faktur leży w gestii Instytucji Wdrażającej, odpowiedzialnej za prawidłowe wdrożenie działania 2.2.

Natomiast beneficjenci ostateczni stypendyści działania 2.2 ZPORR archiwizują oryginały faktur i innych dokumentów księgowych o równoważnej wartości dowodowej potwierdzających poniesione przez nich wydatki oraz z dowodami zapłaty, zaś beneficjent archiwizuje otrzymane kopie tych dokumentów. Kopie ww. dokumentów powinny zostać przekazane przez beneficjenta na każde żądanie Instytucji Wdrażającej.

Z poważaniem

MINISTER

GOSPODARKI I PRACY

Jacek Piechota

Warszawa, 6 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 5 maja 2005 r. w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Pana Władysława Mańkuta podczas 80 posiedzenia Senatu RP w dniu 28 kwietnia 2005 r. dotyczącego możliwości dokonania stosownych odpisów z akcyzy alkoholowej z przeznaczeniem na rzecz powoływanego Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Budżet państwa, uchwalany w formie ustawy budżetowej, jest rocznym planem uwzględniającym planowane dochody i wydatki państwa. Określa jakimi środkami dysponuje państwo na realizację swojej polityki i jak środki te rozdzielić, by państwo mogło wywiązać się ze swoich zobowiązań i zrealizować swe zamierzenia.

Jako dochody uwzględnia się m.in. wpływy z podatków pośrednich, w tym oczywiście z podatku akcyzowego. W ramach dochodów niepodatkowych mieszczą się m.in. wpływy z cła, a zatem również od importowanych wyrobów akcyzowych.

W ramach zaplanowanych w tej ustawie wydatków budżetowych finansowane są najważniejsze zadania realizowanej polityki państwa, z określeniem dysponentów tych środków.

Projekt ustawy o kinematografii powołujący Polski Instytut Sztuki Filmowej zakłada, w art. 18, jako przychody Instytutu:

1. dotacje podmiotowe z budżetu państwa, przekazywane przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, ze środków ujętych w części budżetowej, której jest dysponentem;

2. przychody z eksploatacji filmów, do których autorskie prawa majątkowe przysługują Instytutowi,

3. darowizny, spadki i zapisy,

4. przychody z majątku Instytutu,

5. środki przyznawane przez Ministra z Funduszu Promocji Kultury, o którym mowa w art. 47e ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz.U. z 1998 r. Nr 102, poz. 650 z późn. zm.),

6. wpłaty dokonywane przez: • podmiot prowadzący kino - z przychodu uzyskanego z tytułu wyświetlania filmów i reklam w kinach, • podmiot prowadzący dystrybucję - z przychodu uzyskanego ze sprzedaży oraz wynajmu nośników z nagranymi na nich filmami • nadawcę programu telewizyjnego - z przychodu uzyskanego z tytułu emisji reklam, telesprzedaży i audycji sponsorowanych • operatora platformy cyfrowej - z przychodu uzyskanego z tytułu przychodów pochodzących z opłat za dostęp do programów nadawanych na platformie cyfrowej • operatora telewizji kablowej - z przychodu uzyskanego z tytułu świadczenia usługi reemisji.

W świetle zapisów projektu tej ustawy, Polski Instytut Sztuki Filmowej miałby otrzymywać również dotacje celowe z budżetu państwa na realizację zadań inwestycyjnych.

Odnosząc powyższe do faktu, iż budżet państwa jest planem finansowym polityki państwa oraz narzędziem polityki społecznej, a wydatki budżetu realizowane są przez ministrów, wojewodów i innych jego dysponentów, w tym oczywiście przez ministra właściwego do spraw kultury, który w świetle zapisów w/w projektu ustawy o kinematografii sprawuje nadzór nad Polskim Instytutem Sztuki Filmowej to z całą mocą należy stwierdzić, iż środki przewidziane zapisami tego projektu na finansowanie Instytutu pochodziłyby także z budżetu państwa, zatem m.in. z wpływów z podatku akcyzowego od napojów alkoholowych.

Nie widzę zatem uzasadnienia tworzenia dodatkowych zapisów na tę okoliczność. Biorąc pod uwagę sytuację budżetową nie jest możliwe przyznanie dodatkowych środków pochodzących z budżetu państwa na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej gdyż stanowiłoby to dodatkowe uszczuplenie i tak ograniczonych dochodów budżetowych niezbędnych do tego by państwo mogło wywiązać się z dotychczas nałożonych nań zobowiązań i zrealizować swe zamierzenia.

Świadomość trudnej sytuacji budżetu, a zatem i problemu związanego z koniecznością zabezpieczenia środków na realizację prowadzonej polityki państwa jak również odpowiedzialność spoczywająca na ustawodawcy nakazują wielką rozwagę i dyscyplinę przy tworzeniu zapisów wiązanych z kolejnymi wydatkami z budżetu państwa czy też podczas podejmowanych, w toku prac parlamentarnych, rozstrzygnięć pociągających z sobą dodatkowe skutki finansowe dla budżetu państwa.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Neneman

Warszawa, dnia 6 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

w związku z pismem Pana Marszałka, skierowanym do pana Premiera Marka Belki, a związanym z oświadczeniem złożonym na 80 posiedzeniu Senatu przez pana Senatora Zbigniewa Kulaka, uprzejmie informuję, że poruszona w piśmie kwestia umieszczenia obozu w Gostyniu w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 września 2001 roku w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości (Dz.U. Nr 106. poz. 1154) była wielokrotnie przedmiotem mojej korespondencji kierowanej do Pana Senatora Zbigniew Kulaka. Jednakże z przykrością muszę stwierdzić, iż istniejące przeszkody uniemożliwiają pozytywne załatwienie tej kwestii.

Uprzejmie wyjaśniam, iż Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych rozpatrując wnioski o przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułu określonych w art. 3 pkt 2, w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) i lit. c) oraz w art. 4 ust. 1, pkt 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 roku o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jedn. Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 z późn. zm.), zobligowany jest kierować się wspomnianym wykazem obozów zamieszczonym w rozporządzeniu Rady Ministrów. W jego § 6 wymieniony został zamknięty katalog "innych miejsc odosobnienia" określonych w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy o kombatantach, w którym obóz w obiektach klasztoru oo. Filipinów na Świętej Górze koło Gostynia nie został uwzględniony.

W świetle przepisu art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. "c" cytowanej ustawy przesłankami, warunkującymi możliwość umieszczenia obozu w ww. rozporządzeniu są:

1) eksterminacyjny charakter pobytu dzieci do lat czternastu,

2) pozostawanie osadzonych tam osób w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa.

Dotychczasowe badania nie potwierdziły, by w przypadku obozu na Świętej Górze koło Gostynia spełnione zostały powyższe kryteria ustawowe. Obóz ten nie został np. wymieniony w publikacji pt. "Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939-1945, informator encyklopedyczny, Warszawa, Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1979, w którym to informatorze wymienione zostało 5877 najważniejszych obozów i miejsc odosobnienia na terytorium Polski. Także publikacje: prof. Bogusława Polaka Ziemia Gostyńska w latach wojny i okupacji 1939-1945, wydana w Gostyniu w 1978 roku oraz monografia prof. Stanisława Sierpowskiego Dzieje ziemi gostyńskiej, wydana w 1979 roku opisując fakty wysiedleń z Gostynia oraz deportacji do Generalnej Guberni, nie zawierają informacji, które potwierdzałyby istnienie na terenie klasztoru Filipinów obozu przesiedleńczego w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o kombatantach (...).

Z informacji jakie Urząd uzyskał z Archiwum Państwowego w Łodzi, w którym znajdują się akta obozów przesiedleńczych z terenu Wielkopolski, wynika, że obóz na terenie Gostynia nie posiadał statusu obozu przejściowego (Durchgangslager). Archiwum w Łodzi nie posiada dokumentacji pozwalającej na bliższe sprecyzowanie charakteru obozu i jego podległości. Z uwagi na powyższy stan rzeczy, zaświadczenia wydane przez ww. placówkę archiwalną informują jedynie o osadzeniu poszczególnych osób w obozie w Gostyniu, bez podania charakteru tego obozu. Także Instytut Pamięci Narodowej Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w piśmie GK II 6051-14/04 z dnia 17 lutego 2004 roku poinformował, iż nie są znane dokumenty potwierdzające istnienie obozu na Świętej Górze w klasztorze księży Filipinów w Gostyniu. Powyższy obóz nie figuruje także w wykazie Międzynarodowej Służby Poszukiwawczej (ITS Arolsen)

Pozostaję z nadzieją, że powyższe wyjaśnienia, choć nie spełniają oczekiwań osób zainteresowanych przyznaniem uprawnień z tytułu pobytu w obozie w Gostyniu, zostaną przyjęte ze zrozumieniem.

Z wyrazami szacunku

KIEROWNIK

Urzędu do Spraw kombatantów

i Osób Represjonowanych

Jan Turski

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 6 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na przekazane wraz z pismem znak DPS-4404-210(2)/05 z dnia 11 maja 2005 r. oświadczenie senatora Jana Szafrańca, złożone podczas 80. posiedzenia Senatu RP w dniu 28 kwietnia br., z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przedstawiam następujące wyjaśnienia w sprawie poruszonej w tym oświadczeniu.

W myśl przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.) kandydatów do zatrudnienia na wolnych stanowiskach w służbie cywilnej wybiera się w drodze naboru organizowanego przez dyrektora generalnego urzędu lub kierownika urzędu wykonującego zadania dyrektora generalnego urzędu (art. 21 ustawy). Zasadą jest, że nabór do służby cywilnej jest otwarty i konkurencyjny, przy czym przepisy ustawy gwarantują każdemu obywatelowi prawo do informacji o wolnych stanowiskach pracy w służbie cywilnej (art. 5 ustawy). Realizacja tego prawa polega na spoczywającym na dyrektorze generalnym urzędu (kierowniku urzędu) obowiązku upowszechniania informacji o wolnych stanowiskach pracy w służbie cywilnej w urzędzie poprzez umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie urzędu, a także poprzez opublikowanie go w Biuletynie Służby Cywilnej (art. 22 ustawy). Obowiązujące przepisy nie zawierają regulacji określających szczegółowe zasady przeprowadzania naboru na wolne stanowiska w służbie cywilnej. Oznacza to, że dyrektor generalny urzędu (kierownik urzędu wykonujący zadania dyrektora generalnego urzędu) samodzielnie organizuje nabór kandydatów do korpusu służby cywilnej w konkretnym urzędzie. To on zatem decyduje o charakterze etapów selekcji o doborze narzędzi selekcyjnych, które zostaną zastosowane w trakcie procesu naboru, np. testu (zamknięty/ otwarty; wiedzy, psychologiczny), zadań symulacyjnych, prezentacji, analizy dokumentów, rozmowy kwalifikacyjnej, zintegrowanego centrum oceny itp.

Pan Witold Filipowicz, który uczestniczył w prowadzonym przez Mazowieckiego Kuratora Oświaty naborze na stanowisko zastępcy dyrektora Wydziału Organizacyjno-Administracyjnego w Kuratorium Oświaty w Warszawie, po jego zakończeniu złożył wniosek o udostępnienie mu informacji dotyczących zastosowanych w tym naborze zasad rekrutacji oraz kwalifikacji wybranego kandydata. Pismem z dnia 5 listopada 2003 r. znak: KO.KN.EM.1100/199/03 Kuratorium Oświaty w Warszawie udzieliło odpowiedzi na część pytań, w zakresie informacji dotyczących kwalifikacji wybranego kandydata odmówiło udzielenia informacji, powołując się na ustawę z dni 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.). Pan W. Filipowicz w dalszej korespondencji prowadzonej, z Mazowieckim Kuratorium Oświaty i Wojewodą Mazowieckim, sprecyzował, że jego wniosek należy traktować jako wniosek o udostępnienie informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) i zażądał wydania decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej. Mazowiecki Kurator Oświaty wydał decyzję nr 12 z dnia 16 grudnia 2003 r., w której odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie złożonego wniosku, wskazując na konieczność ochrony prywatności osoby fizycznej zgodnie z ustawą o ochronie danych osobowych. Pan W. Filipowicz wniósł odwołanie od decyzji Mazowieckiego Kuratora Oświaty - stosownie do pouczenia w niej zawartego - do Wojewody Mazowieckiego.

W przedmiotowej sprawie zarówno Pan W. Filipowicz - zwracając się z prośbą o udzielenie informacji w sprawie konkursu na stanowisko zastępcy dyrektora Wydziału Organizacyjno-Administracyjnego w Kuratorium Oświaty w Warszawie, jak i Mazowiecki Kurator Oświaty - udostępniając mu niektóre informacje i odmawiając innych, działali na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). W świetle przepisu art. 16 ust. 2 tej ustawy do decyzji w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, że odwołanie od tej decyzji przysługuje do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Jednakże obowiązujące przepisy nie wskazują wyraźnie jaki organ jest organem administracji publicznej wyższego stopnia wobec kuratora oświaty, w sprawie dotyczącej udostępnienia informacji publicznej związanej z naborem na wolne stanowisko w służbie cywilnej. Ze względu na brak wyraźnej regulacji w tym zakresie powstał negatywny spór kompetencyjny pomiędzy Wojewodą Mazowieckim a Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji, Ministrem Edukacji Narodowej i Sportu oraz Szefem Służby Cywilnej, dotyczący właściwości w sprawie rozpatrzenia odwołania Pana Witolda Filipowicza od decyzji nr 12 Mazowieckiego Kuratora Oświaty z dnia 16 grudnia 2003 r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Spór ten zakończył się rozstrzygnięciem podjętym przez Prezesa Rady Ministrów w dniu 28 lipca 2004 r., w którym jako organ właściwy do rozpatrzenia odwołania został wskazany Wojewoda Mazowiecki. Stosunkowo długi czas oczekiwania przez pana W. Filipowicza na ostateczne rozstrzygnięcie jego wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie był zatem spowodowany opieszałością urzędu, lecz koniecznością wyjaśnienia powstałych wątpliwości związanych z niejasnym stanem prawnym.

Ponadto pragnę wyjaśnić, że niezależnie od toczącej się sprawy związanej z odmową udostępnienia informacji publicznej, Szef Służby Cywilnej w ramach swoich kompetencji wynikających z art. 8 ust. 1 i art. 12 ustawy o służbie cywilnej, wystąpił do Mazowieckiego Kuratora Oświaty (pismo z dnia 18 maja 2004 r., znak: DRiS - 4002 - 25/04) z prośbą o udzielenie informacji dotyczących sposobu przeprowadzenia naboru na stanowisko zastępcy dyrektora Wydziału Organizacyjno-Administracyjnego w Kuratorium Oświaty w Warszawie.

Z informacji przekazanych przez Mazowieckiego Kuratora Oświaty wynika, że w odpowiedzi na ogłoszenie na stanowisko zastępcy dyrektora Wydziału Organizacyjno-Prawnego w kuratorium Oświaty, zgłosiło się 40 osób, a selekcja kandydatów przebiegała w trzech etapach:

1) ocena pod względem formalnym złożonych ofert - sprawdzono czy kandydaci spełniają wymogi konieczne określone w ogłoszeniu i czy załączyli odpowiednie dokumenty i oświadczenia (oceniono, że 26 osób spełnia wymagania konieczne);

2) ocena kwalifikacji i doświadczenia zawodowego kandydatów pod wzglądem przydatności na zgłoszone stanowisko - oceniano przebieg dotychczasowej pracy zawodowej i brano pod uwagę praktykę w zarządzaniu dużymi zespołami ludzkimi oraz wynikające z wcześniej zajmowanych stanowisk, w tym doświadczenie zawodowe w administracji publicznej (wybrano 17 osób);

3) ostateczny wybór kandydata na stanowisko - zastosowano następujące kryteria: doświadczenie w zarządzaniu i administrowaniu placówkami oświatowymi, znajomość przepisów ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych i umiejętności ich zastosowania w praktyce, znajomości problematyki związanej z zarządzaniem nieruchomościami. Decydujące znaczenie miało doświadczenie w zarządzaniu i administrowaniu placówkami oświatowymi (wybrano 1 osobę).

W ogłoszeniu na stanowisko zastępcy dyrektora Wydziału Organizacyjno-Prawnego w Kuratorium Oświaty (Biuletyn Służby Cywilnej nr 18/03) zwarto następujące wymogi:

- co najmniej 5 letni staż pracy, w tym na stanowiskach kierowniczych,

- umiejętność stosowania przepisów prawnych,

- doświadczenie zawodowe w administracji państwowej

- umiejętność obsługi komputera,

- umiejętność praktycznego stosowania prawa i redagowania pism urzędowych.

Z informacji przekazanych przez Mazowieckiego Kuratora Oświaty wynika, że na każdym etapie naboru, selekcji kandydatów dokonywały inne osoby.

Analizując sposób przeprowadzenia naboru na ww. stanowisko należy stwierdzić, że w trakcie selekcji kandydatów opierano się na kryteriach, które nie zostały zamieszczone w ogłoszeniu, tj.:

- doświadczenie w zarządzaniu i administrowaniu placówkami oświatowymi,

- znajomość przepisów ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych,

- umiejętność koordynacji zarządzania dużymi zespołami ludzi,

- komunikatywność,

- odporność na stres,

- asertywność

- znajomość problematyki związanej z zarządzaniem nieruchomościami.

Przy czym należy zwrócić uwagę, że doświadczenie w zarządzaniu i administrowaniu placówkami oświatowymi okazało się wymogiem decydującym przy wyborze kandydata. Z wyjaśnień przekazanych przez Mazowieckiego Kuratora Oświaty nie wynika, by w trakcie procesu naboru zastosowano inną metodę selekcji poza badaniem dokumentów. W piśmie z dnia 28 maja 2004 r. znajduje się jedynie wzmianka o przeprowadzonej rozmowie z wyłonionym kandydatem. Trudno więc określić, w jaki sposób osoby dokonujące selekcji kandydatów były w stanie ocenić ich umiejętność i wiedzę, np. umiejętność stosowania przepisów prawnych, umiejętność praktycznego stosowania prawa i redagowania pism urzędowych czy niezamieszczone w ogłoszeniu, a będące istotnymi kryteriami selekcji: znajomość przepisów ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych, odporność na stres, asertywność, znajomość problematyki związanej z zarządzaniem nieruchomościami

Należy jednak dodać, że obowiązujące przepisy nie przyznają żadnemu organowi kompetencji nadzorczych w zakresie wykonywania przez kierownika urzędu zadań dyrektora generalnego, związanych z nawiązywaniem stosunku pracy w służbie cywilnej. Szef Służby Cywilnej, wypełniając swoje zadania ustawowe, daje jednie urzędom pewne wskazówki w tym m.in. propaguje stosowanie przez urzędy tzw. zasad dobrej praktyki, które gwarantują bezstronny i efektywny wybór pracownika, w ten sposób zapewniając realizację naboru do służby cywilnej w sposób otwarty i konkurencyjny

Natomiast osobom uczestniczącym w naborze na wolne stanowiska w służbie cywilnej przysługuje prawo dochodzenia na drodze sądowej swoich roszczeń związanych z niezatrudnieniem ich na tych stanowiskach. Sprawy wynikające ze stosowania przepisów ustawy o służbie cywilnej generalnie są sprawami z zakresu prawa pracy, a spory o roszczenia ze stosunku pracy w służbie cywilnej rozpatrywane są przez sądy pracy, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 7 ustawy o służbie cywilnej).

Łączę wyrazy szacunku

Jan Pastwa

Warszawa, 2005-06-06

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Wojciech Saługi, złożone na 81. posiedzeniu Senatu RP, w sprawie możliwości realizowania zadań w zakresie udzielania pomocy materialnej o charakterze socjalnym dla uczniów uprzejmie wyjaśniam.

Zgodnie z Ustawą z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 281, poz. 2781) wprowadzony został nowy, systemowy model pomocy materialnej dla uczniów. Powyższy akt prawny dodał do ustawy o systemie oświaty nowy rozdział 8a "Pomoc materialna dla uczniów", który w sposób szczegółowy określa zasady udzielania pomocy materialnej dla uczniów w postaci stypendium szkolnego, zasiłku szkolnego, stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia sportowe, stypendium Prezesa Rady Ministrów, stypendium ministra właściwego ds. oświaty i wychowania, stypendium ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Zgodnie z art. 90r pkt 2 ustawy o systemie oświaty środki na realizację stypendiów zostały zagwarantowane w ustawie budżetowej na 2005 r. w rezerwie celowej nr 55 "Narodowy Program Stypendialny". W 2005 roku na ten cel parlament przyznał kwotę 242 500 000 zł.

Należy podkreślić, że realizacja pomocy materialnej dla uczniów nie jest działaniem nowym. W 2003 roku jednostki samorządu terytorialnego wydatkowały łącznie na ten cel w skali kraju kwotę ok. 10 mln zł. Pomoc materialna dla uczniów była udzielana na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1993 r. w sprawie warunków, form i trybu przyznawania, wypłacania oraz wysokości pomocy materialnej dla uczniów (Dz.U. Nr 74, poz. 350 z późn. zm.).

Jednocześnie trzeba stwierdzić, że przeznaczone w br. w budżecie państwa środki finansowe nie pozwalają na udzielenie pomocy stypendialnej wszystkim uczniom uprawnionym do ubiegania się o taką pomoc, a jedynie tym, którym jest ona najbardziej potrzebna. Należy oczekiwać, że doświadczenia roku bieżącego oraz zgłaszane przez jednostki samorządu terytorialnego potrzeby w kolejnych latach spowodują zwiększenie przez parlament nakładów na realizację programu stypendialnego dla uczniów.

Kwota powyższej dotacji celowej została wyliczona dla poszczególnych gmin zgodnie z algorytmem zamieszczonym w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 22 lutego 2005 r. w sprawie terminów przekazywania dotacji celowej gminom na dofinansowanie świadczeń pomocy materialnej o charakterze socjalnym oraz sposobu ustalania wysokości tej dotacji (Dz.U. z 2005 r. Nr 36, poz. 319).

Należy podkreślić, że algorytm jest jednak metodą statystyczną podziału dotacji i będąc kategorią ogólną nie może uwzględniać wszystkich lokalnych problemów występujących w jednostkach samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.

Dane, na podstawie, których dokonano wyliczenia kwoty dotacji dla gmin pochodzą z Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Statystycznego oraz odpowiednich departamentów urzędów wojewódzkich. Dane te dotyczą roku 2004. Informacja o wysokości dotacji dla poszczególnych gmin została przekazana zainteresowanym jednostkom w połowie marca, przed ustawowym terminem przygotowania regulaminów wypłacania stypendiów. Środki zaś są przekazywane systematycznie, zgodnie z § 2 cytowanego rozporządzenia.

Zgodnie z art. 90p ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) udzielanie świadczeń pomocy materialnej dla uczniów o charakterze socjalnym stanowi zadanie własne gminy, na realizację którego gmina otrzymuje dofinansowanie (art. 90r ust. 1 ustawy). Oznacza to, że gminy mogą uzupełnić już istniejący system stypendialny środkami własnymi lub też opracować własne programy pomocy uczniom z wykorzystaniem środków własnych, współpracy z organizacjami pożytku publicznego lub wolontariatu.

Opracowanie gminnego regulaminu udzielania pomocy materialnej uczniom ma na celu umożliwienie udzielania pomocy edukacyjnej uczniom najbardziej potrzebującym takiego wsparcia w danym środowisku lokalnym, co zarówno w trakcie prac parlamentarnych jak i w materiałach informacyjnych było wyraźnie podkreślane.

Osiągnięcie tego celu będzie możliwe tylko w sytuacji bardzo dobrego zdiagnozowania potrzeb własnego środowiska przez samorząd gminy przy zintegrowanej współpracy odpowiednich jednostek organizacyjnych samorządu (szkół, ośrodka pomocy społecznej), jak również organizacji pożytku publicznego oraz wolontariatu.

Regulamin, przygotowany przez gminę powinien w swojej konstrukcji zawierać elastyczne mechanizmy udzielania pomocy edukacyjnej dla uczniów, które zapisane zostały w ustawie o systemie oświaty, a tym samym umożliwiać optymalne wykorzystanie środków finansowych przeznaczonych w budżecie państwa na ten cel.

Jednym z tych mechanizmów jest wysokość kwoty uprawniającej do ubiegania się o pomoc edukacyjną (art. 90d ust. 7 ustawy o systemie oświaty). Miesięczna wysokość dochodu na osobę w rodzinie ucznia, umożliwiająca ubieganie się o tę pomoc nie może przekroczyć 316 złotych. Nie jest uzasadnione traktowanie pojęć "uprawniony do ubiegania się o pomoc" i "uprawnionych do otrzymania pomocy" jako tożsamych. Następnym jest wartość pomocy (wahająca się od 44,80 zł do 112 zł). Trzecim jest czas, na jaki można przyznawać pomoc: od jednego miesiąca do dziesięciu miesięcy w przypadku uczniów lub od jednego miesiąca do dziewięciu miesięcy w przypadku słuchaczy kolegiów. Kolejnym mechanizmem jest możliwość zróżnicowania częstotliwości udzielania pomocy - może ona być realizowana w okresach innych niż miesięcznie lub jednorazowo w zależności od rzeczywistych potrzeb edukacyjnych ucznia. Dalszy mechanizm to przestrzeganie celowego i edukacyjnego charakteru stypendiów szkolnych, przeznaczonych wyłącznie na zaspokajanie potrzeb edukacyjnych uczniów. Ustawa w art. 90d ust. 2 do 5 precyzuje, jakie formy działań edukacyjnych są wskazane do realizacji wobec uczniów, pozostawiając jednocześnie ostateczną decyzję władzom samorządowym.

Przytoczone przez Pana Senatora wyliczenia, dotyczące zapotrzebowania na środki finansowe na pomoc stypendialną są konsekwencją rozwiązań przyjętych przez gminy w regulaminach udzielania tej pomocy, w których nie wykorzystano rozwiązań zapisanych w ustawie, natomiast zastosowano automatyczne przemnożenie liczby uprawnionych do ubiegania się o pomoc, przez wysokość świadczenia i pełną liczbę miesięcy, na jaką można przyznać pomoc.

Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia dokładnie ukazują zmiany wprowadzone w ustawie o systemie oświaty w zakresie udzielania pomocy materialnej dla uczniów oraz mechanizmy, którymi powinny posługiwać się jednostki samorządu terytorialnego, celem jak najlepszego wykorzystania przyznanej dotacji na pomoc edukacyjną dla uczniów.

Proszę o przyjęcie wyrazów szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Henryk Gołębiewski

Warszawa, 2005-06-07

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w związku z oświadczeniem złożonym przez Panią Senator Teresę LISZCZ przekazanym przy piśmie z 25 maja 2005 r. Nr BPS/DSK-043-231/05 w sprawie dwóch czasopism dla dzieci z uszkodzonym wzrokiem, uprzejmie wyjaśniam.

Pragnę podzielić stanowisko pani Senator Teresy Liszcz, że dzieci i młodzież z uszkodzonym wzrokiem nie mogą być pozbawione pism, czasopism i innych wydawnictw przeznaczonych dla ich grup wiekowych.

Na ogólnodostępnym rynku wydawniczym w Polsce brak oferty dla osób niewidomych i słabo widzących. Dostrzegając tę sytuację Ministerstwo, w dobrze pojętym interesie grupy uczniów niepełnosprawnych, od dziesiątków lat finansowało w całości statutowe zadanie Zarządu Głównego Polskiego Związku Niewidomych (§ 10 statutu) - wydawanie dwóch czasopism: "Światełka" i "Promyczka" w wersji brajlowskiej i w powiększonym druku (w wersji brajlowskiej po 24 numery, a w wersji czarnodrukowej po 12 numerów w roku).

Odbywało się to w drodze corocznie podpisywanych umów, bez stałego zobowiązania ze strony Ministerstwa.

W roku bieżącym po raz pierwszy, z uwagi na trudności finansowe Ministerstwa (m.in. niewystarczające fundusze na druk podręczników szkolnych dla uczniów niepełnosprawnych, w tym dla niewidomych i słabo widzących), kwota przeznaczona na wydanie wymienionych czasopism została ograniczona do 155.000,- zł (w stosunku do wnioskowanej przez ZG PZN kwoty 500.000,- zł). Wydano za nią po 8 numerów wersji brajlowskiej w nakładzie po 270 egz. i po 3 numery w powiększonym druku w nakładzie po 430 i 450 egz.

Szanowny Panie Marszałku,

fakt, że w bieżącym roku, nie zostało sfinansowane w całości wydanie "Światełka" i "Promyczka" nie oznacza, że niewidomi i słabo widzący uczniowie zostali pozbawieni dostępu do czasopism dziecięcych i młodzieżowych.

Szkoły specjalne kształcące uczniów z uszkodzonym wzrokiem są wyposażone w nowoczesne techniczne środki nauczania. Za pomocą AUTO-LEKTORA uczniowie mogą zapoznać się z każdym tekstem zawartym w gazecie codziennej, czasopiśmie, podręczniku szkolnym czy innym wydawnictwie. W roku 2004 za kwotę przeszło 6.000.000,- zł, Ministerstwo zakupiło do wszystkich publicznych szkół i specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych dla niewidomych i słabo widzących (których w Polsce jest łącznie 11) pracownie komputerowe z najnowocześniejszym specjalistycznym oprzyrządowaniem, które umożliwia uczniom, w jeszcze większym zakresie, dostęp do wydawnictw, a nauczycielom m.in. przygotowywanie pomocy dydaktycznych metodą wypukłą. W najbliższym czasie, taki sam sprzęt, zostanie zakupiony dwóm ośrodkom niepublicznym w ramach programu realizowanego z zaangażowaniem europejskich funduszy społecznych.

Ponadto uczniowie sami redagują różne wydawnictwa, które na posiadanym sprzęcie wydają szkoły lub inni wydawcy. Załączam przykładowy zbiór uczniowskich prac plastycznych i literackich wydanych przez krakowski specjalny ośrodek szkolno-wychowawczy dla niewidomych i słabo widzących.

Zapewniam Pana Marszałka, że będę podejmował dalsze działania umożliwiające uczniom niewidomym i słabo widzącym jak najszerszy dostęp do wydawnictw przeznaczonych dla dzieci i młodzieży.

Proszę o przyjęcie wyrazów szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Henryk Gołębiewski

Warszawa, 2005-6-07

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Bogusława Litwińca, złożone podczas 80. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 28 kwietnia 2005 r. w sprawie zagrożenia Polski terroryzmem oraz uzasadnienia zakupu samolotu wielozadaniowego uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Tragiczne wydarzenia z 11 września 2005 r. w USA uświadomiły, iż takie zjawiska jak terroryzm, zagrożenie atakiem bronią masowego rażenia, przestępczość zorganizowana mogą zagrażać każdemu i można się ich spodziewać w każdej chwili. Są one trudne do zdefiniowania i sklasyfikowania, gdyż nie mieszczą się w dotychczasowych, znanych kanonach działań wojennych. Zagrożenia te nie są związane z naruszeniem integralności terytorialnej państw. Agresja na dużą skalę na którekolwiek z państw europejskich jest obecnie mało prawdopodobna. Europa staje w obliczu zagrożeń, które są bardziej zróżnicowane, mniej wyraźne i trudniejsze do przewidzenia. To właśnie terroryzm stanowi zagrożenie strategiczne dla całej Europy. Formy i środki stosowane przez organizacje i grupy terrorystyczne stanowią nowe wymagania i wyzwania wobec systemów obronnych i sojuszy polityczno-militarnych. Formacje te często posiadają bogate zaplecze, z rozwiniętą siatką łączności elektronicznej. Ocenia się, że użycie przez terrorystów środków masowego rażenia może spowodować straty porównywalne do prawdopodobnych strat w wyniku konfliktu zbrojnego, zwłaszcza w odniesieniu do ludności cywilnej. Nie ma natomiast jednej broni, która mogłaby skutecznie zwalczać terroryzm, a każdy kierunek ataku jest równie prawdopodobny.

Każde państwo musi być gotowe do odparcia ataku terrorystycznego, do minimalizowania jego skutków i ich likwidacji. Jednocześnie należy pamiętać, iż terroryzm, to zagrożenie globalne i wymaga przeciwdziałania, którego zakres przerasta możliwości konkretnego państwa. Dlatego walka z nim wymaga solidarnego działania wszystkich państw, których celem jest zapewnienie bezpieczeństwa swoim obywatelom i budowa bezpieczeństwa międzynarodowego.

Organizacje międzynarodowe - Sojusz Północnoatlantycki i Unia Europejska, których Polska jest członkiem, poświęcają temu problemowi wiele uwagi. Podejmowane są wspólne, wielopłaszczyznowe działania, mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa i ochronę przed terroryzmem. W tym również przystosowujące siły i środki do zwalczania tego zagrożenia. Koncepcja Strategiczna Sojuszu Północnoatlantyckiego z 1999 r. oraz dokumenty kolejnych szczytów NATO - w Pradze w 2002 r. i Stambule w 2004 r. - świadczą o wadze problemu i o solidarnej woli państw członkowskich w działaniach przeciw terroryzmowi. Rezultatem tego jest m.in. Plan Działań Partnerstwa Przeciw Terroryzmowi przyjęty w Pradze 22 listopada 2002 r. i uzupełniony na szczycie w Stambule, określający zarówno obronę przed tym zagrożeniem, jak i zwalczanie terroryzmu. Przy tym działania defensywne określają sposoby zmniejszenia podatności sił, ludności i instalacji na działania terrorystyczne, a w tym: wymianę informacji wywiadowczych; standaryzację procedur alarmowych i ochronnych; ochronę statków powietrznych i morskich. Do nich zaliczyć można także opracowanie metod zwalczania skutków ataków terrorystycznych na członków sojuszu, poprzez m.in. użycie zasobów planistycznych NATO dla szybkiego dostarczenia pomocy, tworzenie zdolności sił dla szybkiego użycia ich w sytuacji ataku, a także systemu koordynacji szkolenia. Działania ofensywne to zwalczanie terroryzmu poprzez operacje bezpośrednio realizowane lub wspierane przez NATO z użyciem sił będących w dyspozycji Sojuszu.

Praskie Zobowiązania na Rzecz Zdolności Obronnych mają doprowadzić do uzyskania przez siły Sojuszu możliwości skutecznego reagowania przeciwko zagrożeniom terrorystycznym. Dla osiągnięcia tego najistotniejsze są cztery obszary:

1) zapewnienie przewagi w systemach dowodzenia, łączności i wymiany informacji,

2) obrona przed bronią masowego rażenia,

3) poprawa interoperacyjności sił i kluczowe aspekty skuteczności bojowej,

4) zapewnienie zdolności do szybkiego przerzutu sił i zabezpieczenie ciągłości wsparcia.

Kolejnym krokiem zwiększającym zdolności Sojuszu w zwalczaniu terroryzmu jest inicjatywa utworzenia Sił Odpowiedzi NATO, ogłoszona w Warszawie we wrześniu 2002 r. Motywem ich powstania jest potrzeba wyposażenia sojuszu w siły szybkiego reagowania gotowe do użycia w przypadku wystąpienia zagrożenia. Mają one osiągnąć pełną gotowość operacyjną do października 2006 r.

Odpowiedzią Sojuszu wobec tego globalnego zagrożenia jest również szeroki dialog i współpraca z innymi państwami (nie będącymi członkami NATO) oraz instytucjami międzynarodowymi (ONZ, OBWE, Rada Europy).

Działania o podobnym charakterze podejmuje Unia Europejska w ramach Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, w tym także w ścisłej współpracy z Sojuszem Północnoatlantyckim.

Polska, od 1999 roku członek NATO, a od 2004 roku 2004 roku członek Unii Europejskiej, na miarę swoich możliwości, solidarnie przyjmuje i wypełnia wyzwania wynikające ze wspólnej polityki bezpieczeństwa zarówno w obronie własnych obywateli, jak i w obronie wartości uniwersalnych - humanitarnych i demokratycznych, przeciw którym terroryzm jest skierowany. Jednym z tych działań jest utrzymanie odpowiednich zdolności obronnych państwa, a w tym zdolności Sił Zbrojnych RP.

Tworzony system obrony państwa składa się z licznych elementów funkcjonalnych, zdolnych do reagowania na różne rodzaje zagrożeń. Asortyment sprzętu wojskowego nie może obejmować tylko wybranych rodzajów uzbrojenia, lecz musi zabezpieczać wszelkie możliwe scenariusze operacyjnego użycia wojsk. Takimi przesłankami kierowano się ogłaszając między innymi trzy główne przetargi na wyposażenie polskiej armii w nowoczesny sprzęt wojskowy, tj. na samolot wielozadaniowy, kołowy transporter opancerzony, przeciwpancerny pocisk kierowany. Sprzęt ten wnosi do naszej armii nową jakość technologiczną, dzięki której znacząco poprawia się jej potencjał obronny.

W odniesieniu do wspomnianych w oświadczeniu pana Senatora Bogusława Litwińca motywów wyposażenia polskich Sił Zbrojnych w nowe samoloty wielozdaniowe informuję, iż - poza wskazanymi powyżej przesłankami - posiadane samoloty (typu MiG-21, MiG-29, Su-22), ze względu na wykorzystanie resursu technicznego oraz trudności remontowe (m.in. w pozyskiwaniu części zamiennych), nie zapewniały minimalnie niezbędnych zdolności bojowych. Posiadany sprzęt nie spełniał również standardów NATO i wymagał bardzo kosztownej modernizacji dostosowawczej, przy równocześnie krótkiej perspektywie eksploatacyjnej. Wszystko to zbiegło się w czasie z szeroką zakrojoną w krajach NATO, i nie tylko, wymianą i modernizacją posiadanego sprzętu bojowego w siłach powietrznych. Czynniki te stworzyły konieczność podjęcia decyzji o zakupie dla polskich Sił Powietrznych niezbędnej liczby samolotów bojowych, które wypełniałyby lukę w potencjale bojowym Sił Powietrznych, a tym samym w systemie obronnym państwa. Konieczne to było zwłaszcza w obliczu potencjalnych działań terrorystycznych z powietrza oraz udziału w operacjach połączonych NATO.

Należy podkreślić, że realizowana obecnie w Polsce polityka zbrojeniowa jest efektem wielu analiz i dyskusji. Pozyskiwany i wprowadzany na uzbrojenie sprzęt wojskowy, szczególnie bardzo kosztowny, ma swoje jasno określone przeznaczenie, a jego posiadanie zwiększa możliwości reagowania na różnego rodzaju zagrożenia.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia żywię nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wyczerpujące.

Łączę wyrazy szacunku

Jerzy SZMAJDZIŃSKI

Warszawa, 06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Jerzego Markowskiego z dnia 19 maja 2005 r. w sprawie komercjalizacji i komunalizacji przedsiębiorstwa państwowego Górnośląskie Przedsiębiorstwo Wodociągów w Katowicach, pragnę uprzejmie poinformować, iż w dniu 07.09.2004 r. Wojewoda Śląski przedstawił wniosek o dokonanie komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego Górnośląskie Przedsiębiorstwo Wodociągów w Katowicach w celu innym niż prywatyzacja, ze wskazaniem że celem tej komercjalizacji powinno być przekazanie akcji spółki powstałej w wyniku komercjalizacji na rzecz Województwa Śląskiego.

Realizacja ww. wniosku Wojewody napotyka szereg problemów natury prawnej.

W dniu 17 grudnia do MSP wpłynął wniosek Śląskiego Związku Gmin i Powiatów o dokonanie komunalizacji Górnośląskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów w Katowicach w drodze przekazania akcji odpowiednim gminom.

Ponadto analiza przepisów ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji wykazała, iż wniosek Wojewody Śląskiego opierał się na niewłaściwych przesłankach gdyż zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1a) ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji prywatyzacją jest między innymi zbywanie należących do Skarbu Państwa akcji w spółkach. Oznacza to, że prywatyzacją jest każda forma zbycia tj. dowolna czynność prawna, której skutkiem jest utrata przez Skarb Państwa własności zbywanego mienia i nabycie własności przez inny podmiot. Obojętnym jest kim jest podmiot nabywający. Dlatego też przekazanie samorządowi województwa czy gminy należących do Skarbu Państwa akcji spółki uznać należy również za prywatyzację.

Z powyższego wysnuć należy wniosek, iż skomercjalizowanie spółki mające na celu przekazanie jej akcji samorządowi wojewódzkiemu nie może być uznane za "komercjalizację w celu innym niż prywatyzacja" zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji.

Ponadto w świetle przepisów ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji nie ma możliwości nieodpłatnego przekazania akcji.

Zgodnie z art. 33 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji akcje należące do Skarbu Państwa są zbywane w trybie:

1) oferty ogłoszonej publicznie,

2) przetargu publicznego,

3) rokowań podjętych na podstawie publicznego zaproszenia,

4) przyjęcia oferty złożonej przez podmiot ogłaszający wezwanie, o którym mowa w art. 86 ust. 4, art. 151 lub art. 154 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 49, poz. 447).

Natomiast ust. 3 ww. art. 33 przekazuje Radzie Ministrów uprawnienie do wyrażania zgody jedynie na inny niż przewidziany w ust. 1 tryb zbywania akcji. Oznacza to, że Rada Ministrów uprawniona jest do wyrażania zgody na przyjęcie przez Ministra Skarbu Państwa odmiennego od enumeratywnie wyliczonych w ust. 1 sposobów wyłaniania nabywcy akcji. Przepis ten nie daje prawa do wyrażania zgody na nieodpłatne przekazanie akcji lub udziałów. Do tego konieczne jest posiadanie odrębnego umocowania ustawowego.

Wątpliwości budzi również możliwość przekazania przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego na rzecz samorządu województwa.

W przypadku samorządu województwa podstawą prawną dla przekazania mienia Skarbu Państwa (w tym akcji i udziałów) jest ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590 ze zm.).

Zgodnie z jej art. 50 ust. 1 przekazanie województwu mienia Skarbu państwa oraz mienia Skarbu Państwa we władaniu państwowych osób prawnych, służącego wykonywaniu zadań gospodarczych przekraczających zakres użyteczności publicznej, może nastąpić na wniosek zarządu województwa, jeżeli mienie to służyć ma realizacji strategii rozwoju województwa i wojewódzkich programów. Ustęp 2. tego artykułu umożliwia nieodpłatne przekazanie przedmiotowego mienia.

Należy jednak zwrócić uwagę, iż przekazanie mienia na podstawie tego przepisu uwarunkowane jest następującymi przesłankami:

1. mienie to służyć ma wykonywaniu zadań gospodarczych przekraczających zakres użyteczności publicznej,

2. mienie to służyć ma realizacji strategii rozwoju województwa i wojewódzkich programów,

3. przekazanie musi nastąpić na wniosek Zarządu województwa.

ad. 1 Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej(Dz.U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43 ze zm.) - gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Przepis ten pozwala na scharakteryzowanie zadań z zakresu "użyteczności publicznej". Przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne zajmują się ujmowaniem, uzdatnianiem, magazynowaniem, rozprowadzaniem i sprzedażą wody pitnej jak również odbieraniem, odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków - wydaje się, iż nie ma wątpliwości, iż są to zadania z zakresu użyteczności publicznej spełniające ww. kryteria.

Dlatego też należy uznać, iż przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjne, co do zasady, nie wykonują zadań gospodarczych przekraczających zakres użyteczności publicznej - stąd też przesłanka wymieniona powyżej nie jest spełniona.

Ad 2 W oparciu o przedstawiony wniosek jak również przedkładane przez przedsiębiorstwa dokumenty załączone do ww. wniosków nie można stwierdzić, iż mienie przedmiotowych przedsiębiorstw jest elementem wojewódzkiego programu czy też służyć ma realizacji strategii rozwoju województwa.

Powstają wątpliwości czy mienie tych przedsiębiorstw może być elementem jakiegokolwiek wojewódzkiego programu czy też służyć ma realizacji strategii rozwoju województwa gdyż należy podkreślić,, iż ustawa o samorządzie województwa nie wymienia pośród zadań samorządu terytorialnego szczebla wojewódzkiego m.in. zadań związanych z dostarczaniem ludności wody pitnej, w przeciwieństwie do art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) który wprost stwierdza, iż m.in. wodociągi i zaopatrzenie w wodę, kanalizację, usuwanie i oczyszczanie ścieków komunalnych, należą do podstawowych zadań własnych samorządu gminnego. Zadnia samorządu gminnego, które swym zakresem wykraczają poza gminę realizowane być powinny w drodze porozumienia lub związku międzygminnego.

Ad 3 Zwrócić należy także uwagę, iż składane przez wojewodów wnioski zmierzające do przekazania akcji skomercjalizowanej spółki samorządowi, jak również uchwały sejmików, uznane być powinny, w tym zakresie, za pochodzące od organu nieuprawnionego, gdyż nie pochodzą od Zarządu województwa.

Ponadto w świetle przepisów przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjne co do zasady powinny zostać przekazane samorządowi gminnemu.

Podstawowe znaczenie w kwestii przekazania gminie lub związkowi międzygminnemu mienia Skarbu Państwa ma treść art. 5 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 32, poz. 191 ze zm.).

Przepisy art. 5 ust. 3 stwierdzają, iż mienie ogólnonarodowe (państwowe) służące użyteczności publicznej, należące w dniu wejścia w życie ustawy do przedsiębiorstw państwowych, dla których organy administracji państwowej stopnia wojewódzkiego pełniły funkcję organu założycielskiego - przekazuje się jako mienie komunalne gminom i związkom gmin, jeżeli jest ono niezbędne do wykonywania ich zadań.

Niestety obowiązujący stan prawny budzi szereg uzasadnionych wątpliwości nie pozwalając na jednoznaczne stwierdzenie, iż dokonanie komunalizacji jest obecnie możliwe.

Ponadto obowiązujące przepisy nie pozwalają na przekazywanie gminom akcji lub udziałów.

Równocześnie pragnę poinformować, iż podjęto decyzję o komercjalizacji Górnośląskiego Przedsiębiorstw Wodociągów w Katowicach. Natomiast podjęcie decyzji co do trybu ewentualnych dalszych przekształceń własnościowych GPW będzie możliwe po dokonaniu zmian w obowiązujących przepisach (w tym zmiany ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji) oraz po osiągnięciu konsensusu pomiędzy gminami i powiatami a Województwem Śląskim przy uwzględnieniu interesów Skarbu Państwa.

Z poważaniem

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

Krzysztof Żyndul

Warszawa, 7.06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wielce Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Panią Senator Krystynę Sienkiewicz podczas 81. posiedzenia Senatu RP w dniu 19 maja 2005 roku przesłane przy piśmie BPS/DSK-043-238/05 uprzejmie informuję, że w związku z ustawą z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz.U. Nr 106, poz. 681 z 1998 r. z późn. zm.) Minister Zdrowia wydał następujące rozporządzenia:

1. rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 kwietnia 2004 r. w sprawie trybu przeprowadzania kontroli w niektórych jednostkach publicznej służby krwi (Dz.U. nr 84, poz. 794 z 2004 r.),

2. rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie określenia wysokości opłat za krew i jej składniki (Dz.U. Nr 159, poz. 1666 z 2004 r.),

3. rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 września 2004 r. w sprawie określenia wysokości opłat za krew i jej składniki w 2005 r. (Dz.U. Nr 218, poz. 2216 z 2004 r.),

4. rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 4 listopada 2004 r. w sprawie określenia kwalifikacji wymaganych od osób zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych publicznej służby krwi (Dz.U. Nr 247, poz. 2482 z 2004 r.),

5. rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 listopada 2004 r. w sprawie wartości kalorycznej posiłku regeneracyjnego przysługującego dawcy krwi (Dz.U. Nr 261, poz. 2602 z 2004 r.),

6. rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie określenia rzadkich grup krwi, rodzajów osocza i surowic diagnostycznych wymagających przed pobraniem krwi zabiegu uodpornienia dawcy lub innych zabiegów, oraz wysokości ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew i związane z tym zabiegi (Dz.U. Nr 263, poz. 2625 z 2004 r.),

7. rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie szkolenia pielęgniarek i położnych dokonujących przetaczania krwi i jej składników (Dz.U. Nr 38, poz. 363 z 2005 r.),

8. rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie wzoru oraz szczegółowych zasad i trybu nadawania odznaki "Honorowy Dawca Krwi - Zasłużony dla Zdrowia Narodu" (Dz.U. Nr 65, poz. 573 z 2005 r.),

9. rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 kwietnia 2005 r. w sprawie warunków pobierania krwi od kandydatów na dawców krwi (Dz.U, Nr 79, poz. 691 z 2005 r.),

Pozostałe rozporządzenia:

- w sprawie określenia sposobu i organizacji leczeni krwią w zakładach opieki zdrowotnej, w których przebywają pacjenci ze wskazaniami do leczenia krwią i jej składnikami oraz

- w sprawie sposobu prowadzenia rejestru dawców krwi - są w końcowej fazie legislacyjnej.

Jednocześnie przypominam, że do Sejmu trafił senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który przewiduje zmianę art. 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, która umożliwi odliczanie od podatku kwot darowizn przekazanych na cele krwiodawstwa realizowanego przez honorowych dawców krwi, w wysokości ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew.

Informuję także, że zgodnie z ustawą z dnia 22 sierpnia 1997 roku o publicznej służbie krwi (Dz.U. Nr 106, poz. 681 z późn. um.) honorowym dawcom krwi przysługują następujące przywileje.

Osobie, która oddała bezpłatnie krew i została zarejestrowana w jednostce organizacyjnej publicznej służbie krwi, przysługuje tytuł "Honorowy Dawca Krwi".

Honorowemu Dawcy Krwi:

1) kobiecie, która oddała co najmniej 5 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników,

2) mężczyźnie, który oddał co najmniej 6 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników, przysługuje tytuł "Zasłużony Honorowy Dawca Krwi" i odznaka honorowa "Zasłużony Honorowy Dawca Krwi".

Tytuł "Zasłużony Honorowy Dawca Krwi" i odznakę "Zasłużony Honorowy Dawca Krwi" nadaje Polski Czerwony Krzyż, a wydatki z tym związane pokrywane są z budżetu państwa.

Zasłużonemu Honorowemu Dawcy Krwi i Honorowemu Dawcy Krwi przysługuje:

• zwolnienie od pracy w dniu, w którym oddaje krew i na czas okresowego badania lekarskiego dawców krwi,

• zwrot utraconego zarobku na zasadach wynikających z przepisów prawa pracy,

• zwrot kosztów przejazdu do jednostki organizacyjnej publicznej służb krwi na zasadach określonych w przepisach w sprawie diet i innych należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju. Koszt przejazdu ponosi jednostka organizacyjna publicznej służby krwi,

• posiłek regeneracyjny.

Zasłużonemu Honorowemu Dawcy Krwi przysługują uprawnienia do korzystania poza kolejnością z ambulatoryjnej opieki zdrowotnej w ramach ubezpieczenia zdrowotnego i usług farmaceutycznych udzielanych w aptekach.

W niektórych miastach dawcy krwi mają prawo do bezpłatnego korzystania z miejskiej komunikacji (decyzja w tej sprawie należy do Prezydenta Miasta lub innych władz samorządowych).

Ponadto w związku z art. 43 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, która weszła w życie 1 października 2004 r. "świadczeniobiorcy, który posiada tytuł "Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi" i przedstawi legitymację "Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi", przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki objęte wykazami leków podstawowych i uzupełniających do wysokości limitu ceny... oraz w określone w drodze rozporządzenia, przez ministra właściwego do spraw zdrowia leki, które zasłużony honorowy dawca krwi może stosować w związku z oddawaniem krwi, na podstawie recepty wystawionej przez lekarza lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego". Powyższe rozporządzenie znajduje się w fazie przygotowań.

Zgodnie z art. 20 ustawy o publicznej służbie krwi żaden zakład opieki zdrowotnej nie może uzależniać zastosowania w leczeniu krwi od oddania krwi przez inną osobę i wszelkie próby "zmuszania rodziny do oddawania krwi dla ratowania życia najbliższym" będą wyjaśniane.

Jednocześnie informuję, że od czasu wejścia w życie ustawy o publicznej służbie krwi z dnia 22 sierpnia 1997 r. (Dz.U. Nr 106, poz. 681, z późn. zm.) liczba czynnych krwiodawców stopniowo zwiększa się. W 2000 roku oddało krew lub osocze 411 220 dawców, w 2001 - 422 927, w roku 2002 - 426 051, w roku 2003 - 460 698, a w I półroczu 2004 roku - 293 884 krwiodawców. Dawcy honorowi stanowią ponad 99,8% (w 1999 roku 98,8%) ogółu dawców krwi.

Ilość pobieranej krwi zapewnia dostateczne zaopatrzenie placówek służby zdrowia w komórkowe preparaty krwi tj. krwinki czerwone i płytkowe. Można więc stwierdzić, że w tym zakresie osiągnięty jest w Polsce stan samowystarczalności tzn. że zapotrzebowanie szpitali na krew i jej składniki pokrywane są w 100%.

Lepszym jednak wskaźnikiem dla oceny poziomu krwiodawstwa w kraju jest liczba donacji (pobrań) krwi i osocza w ciągu roku. W 2003 roku w Polsce wskaźnik ten wynosił 25 donacji na 1000 mieszkańców. Wskaźnik ten utrzymuje się na podobnym poziomie od pięciu lat, ponieważ tylko nieznacznie zmienia się roczna liczba donacji, która waha się około 1 miliona.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Janusz Opolski

Warszawa, 2005-06-7

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Ireny Kurzępy, złożone w dniu 19 maja 2005 r. podczas 81. posiedzenia Senatu RP, dotyczące utworzenia w Zamościu Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej (nr BPS/DSK-043-230/05), pragnę uprzejmie powiadomić, że projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie utworzenia PWSZ w tym mieście na ostatnim posiedzeniu Komitetu Rady Ministrów w dniu 2 czerwca br. został rozpatrzony i rekomendowany Radzie Ministrów.

Jednocześnie wyjaśniam, iż planowany termin utworzenia uczelni został określony obecnie na dzień 1 lipca 2005 r. Przesunięcie to wynikło z konieczności dokonania uzupełnień w uzasadnieniu do projektu rozporządzenia zgodnie z zaleceniami Komitetu Rady Ministrów o dodatkową argumentację dotyczącą celowości utworzenia uczelni oraz o informacje na temat przewidywanej do zatrudnienia kadry naukowo - dydaktycznej, formy tego zatrudnienia, posiadanych przez proponowane do zatrudnienia osoby kwalifikacji i o ich podstawowym miejscu pracy.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, iż projekt rozporządzenia w sprawie utworzenia Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Zamościu będzie przedmiotem obrad najbliższego posiedzenia Rady Ministrów.

Z poważaniem

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Tadeusz Szulc

Warszawa, dnia 8.06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 25 maja 2005 r. nr BPS/DSK-043-241/05, przy którym przedstawiono tekst oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Mariana Lewickiego na 81 posiedzeniu senatu w dniu 19 maja 2005 r. uprzejmie wyjaśniam jak niżej:

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej, w obecnej jego treści zostało wydane dnia 28 czerwca 2004 r. na podstawie art. 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy - Prawo o notariacie.

W rozporządzeniu zostały zawarte określenia zgodne z treścią art. 5 ustawy.

Zamieszczenie w rozporządzeniu klauzuli zobowiązującej notariusza do informowania stron w zakresie ponoszonych opłat jest zbędne wobec treści art. 80 § 3 ustawy - Prawo o notariacie. Przepis ten zobowiązuje notariusza do udzielania stronom niezbędnych wyjaśnień o dokonywanej czynności notarialnej, przez co należy rozumieć również informowanie o wysokości stawki notarialnej, która ustalona jest w drodze umowy między stroną czynności notarialnej, notariuszem i może być niższa od stawki maksymalnej.

Zamieszczenie obowiązku udzielania pouczenia przez notariusza o możliwości pobrania niższej stawki od maksymalnej, byłoby także sprzeczne z zasadami sztuki legislacyjnej.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

Warszawa, dnia 10 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Tadeusza Wnuka na 80 posiedzeniu Senatu RP w sprawie sprzedaży mieszkań należących do KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. w upadłości oraz w nawiązaniu do mojego pisma DBE-XIV-0702-2-AWG/05, l.dz. 2020/05 z dnia 13 maja 2005 r., uprzejmie informuję, że zwróciłem się do Zarządu Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. o wyjaśnienie sytuacji i przedstawienie możliwości uczestnictwa w rozwiązaniu przedmiotowej spraw.

Z wyjaśnień Zarządu Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. wynika, że Spółka od początku była przeciwna sprzedaży mieszkań w drodze licytacji.

Na ostatnim zgromadzeniu Rady Wierzycieli, które odbyło się w urzędzie Miejskim w Sosnowcu, wszyscy członkowie Rady Wierzycieli (Katowicki Holding Węglowy S.A., Urząd Skarbowy w Sosnowcu, Urząd Miejski w Sosnowcu i przedstawiciele załogi KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o.) byli przeciwni rozwiązaniu proponowanemu przez Syndyka, co jest udokumentowane w protokołach ze zgromadzeń Rady Wierzycieli.

Katowicki Holding Węglowy S.A. nie ma obecnie podstaw do skorzystania z przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, w celu zgłoszenia roszczeń o nabycie nieruchomości. W przypadku, gdzie miał takie prawo - czynności związane z regulowaniem praw własności są na ukończeniu.

Ponadto, znaczna część mieszkań o nieuregulowanej sytuacji prawno-własnościowej, zlokalizowana jest w budynkach postawionych na gruntach Gminy Sosnowiec.

Zarząd Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. w swoich wyjaśnieniach podkreśla, że zarzut dotyczący narażenia kilkuset górników na utratę pracy, w wyniku likwidacji KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. jest zupełnie bezpodstawny. Wszyscy górnicy zostali zatrudnieni w innych kopalniach Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. lub poszli na urlopy górnicze czy emerytury.

Z informacji przedstawionej przez Spółkę wynika, że Syndykowi przysługuje roszczenie do przeniesienia własności gruntów będących własnością Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. W tym zakresie prowadzona jest korespondencja między Spółką a Sędzią Komisarzem. Dalsze kroki w tym zakresie należą do Syndyka.

Zdaniem Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. w odniesieniu do pozostałych gruntów, Syndyk jako władający składnikiem budowlanym, powinien w oparciu o przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, podjąć działania zmierzające do uwłaszczenia gruntów będących własnością Gminy Sosnowiec. W odniesieniu do gruntów osób fizycznych uregulowanie stanu prawnego będzie wymagało postępowania o zasiedzenie, na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

Jeszcze raz pragnę podkreślić, że kompetencje w zakresie zarządzania majątkiem KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. w upadłości posiada wyłącznie syndyk, działający pod nadzorem sędziego - komisarza.

Z poważaniem

Jacek Piechota

Warszawa, 2005-06-10

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Witolda Gładkowskiego, złożone na 81. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej uprzejmie informuję, że

zgodnie z Ustawą z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 281, poz. 2781) wprowadzony został nowy, systemowy model pomocy materialnej dla uczniów. Powyższy akt prawny dodał do ustawy o systemie oświaty nowy rozdział 8a "Pomoc materialna dla uczniów", który w sposób szczegółowy określa zasady udzielania pomocy materialnej dla uczniów w postaci stypendium szkolnego, zasiłku szkolnego, stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia sportowe, stypendium Prezesa Rady Ministrów, stypendium ministra właściwego ds. oświaty i wychowania, stypendium ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Zgodnie z art. 90r pkt 2 ustawy o systemie oświaty środki na realizację stypendiów zostały zagwarantowane w ustawie budżetowej na 2005 r. w rezerwie celowej nr 55 "Narodowy Program Stypendialny". W 2005 roku na ten cel parlament przyznał kwotę 242 500 000 zł. Należy oczekiwać, że doświadczenia roku bieżącego oraz zgłaszane przez jednostki samorządu terytorialnego potrzeby będą w kolejnych latach spowodują zwiększenie przez parlament nakładów na realizację programu stypendialnego dla uczniów.

Kwota powyższej dotacji celowej została wyliczona dla poszczególnych gmin zgodnie z algorytmem zamieszczonym w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 22 lutego 2005 r. w sprawie terminów przekazywania dotacji celowej gminom na dofinansowanie świadczeń pomocy materialnej o charakterze socjalnym oraz sposobu ustalania wysokości tej dotacji (Dz.U. z 2005 r. Nr 36, poz. 319). Dane, na podstawie, których dokonano wyliczenia kwoty dotacji dla gmin pochodzą z Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Statystycznego oraz odpowiednich departamentów urzędów wojewódzkich. Dane te dotyczą roku 2004. Informacja o wysokości dotacji dla poszczególnych gmin została przekazana zainteresowanym jednostkom w połowie marca, przed ustawowym terminem przygotowania regulaminów wypłacania stypendiów. Środki zaś są przekazywane systematycznie, zgodnie z § 2 cytowanego rozporządzenia.

Zgodnie z art. 90p ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) udzielanie świadczeń pomocy materialnej dla uczniów o charakterze socjalnym stanowi zadanie własne gminy, na realizację którego gmina otrzymuje dofinansowanie (art. 90r ust. 1 ustawy). Oznacza to, że gminy mogą uzupełnić już istniejący system stypendialny środkami własnymi lub też opracować własne programy pomocy uczniom z wykorzystaniem środków własnych, współpracy z organizacjami pożytku publicznego lub wolontariatu.

Przepisy ustawy nie zobowiązują gmin do przeznaczania na ten cel środków własnych, lecz do przygotowania gminnych regulaminów przyznawania pomocy materialnej dla uczniów, finansowanej z budżetu państwa.

Opracowanie gminnego regulaminu udzielania pomocy materialnej uczniom ma na celu umożliwienie udzielania pomocy edukacyjnej uczniom najbardziej potrzebującym takiego wsparcia w danym środowisku lokalnym, co zarówno w trakcie prac parlamentarnych, jak i w materiałach informacyjnych było wyraźnie podkreślane.

Osiągnięcie tego celu będzie możliwe tylko w sytuacji bardzo dobrego zdiagnozowania potrzeb własnego środowiska przez samorząd gminy przy zintegrowanej współpracy odpowiednich jednostek organizacyjnych samorządu (szkół, ośrodka pomocy społecznej), jak również organizacji pożytku publicznego oraz wolontariatu.

Regulamin, przygotowany przez gminę powinien w swojej konstrukcji zawierać elastyczne mechanizmy udzielania pomocy edukacyjnej dla uczniów, które zapisane zostały w ustawie o systemie oświaty, a tym samym umożliwiać optymalne wykorzystanie środków finansowych przeznaczonych w budżecie państwa na ten cel.

Jednym z tych mechanizmów jest wysokość kwoty uprawniającej do ubiegania się o pomoc edukacyjną (art. 90d ust. 7 ustawy o systemie oświaty). Miesięczna wysokość dochodu na osobę w rodzinie ucznia, umożliwiająca ubieganie się o tę pomoc nie może przekroczyć 316 złotych. Nie jest uzasadnione traktowanie pojęć "uprawniony do ubiegania się o pomoc" i "uprawnionych do otrzymania pomocy" jako tożsamych. Następnym jest wartość pomocy (wahająca się od 44,80 zł do 112 zł). Trzecim jest czas, na jaki można przeznaczyć pomoc: od jednego miesiąca do dziesięciu miesięcy w przypadku uczniów lub od jednego miesiąca do dziewięciu miesięcy w przypadku słuchaczy kolegiów. Kolejnym mechanizmem jest możliwość zróżnicowania częstotliwości udzielania pomocy - może ona być realizowana w okresach innych niż miesięcznie lub jednorazowo w zależności od rzeczywistych potrzeb edukacyjnych ucznia. Dalszy mechanizm to przestrzeganie celowego i edukacyjnego charakteru stypendiów szkolnych, przeznaczonych wyłącznie na zaspokajanie potrzeb edukacyjnych uczniów. Ustawa w art. 90d ust. 2 do 5 precyzuje, jakie formy działań edukacyjnych są wskazane do realizacji wobec uczniów, pozostawiając jednocześnie ostateczną decyzję władzom samorządowym.

Stypendium szkolne nie może zostać przeznaczone na wsparcie materialne rodzin znajdujących się w ciężkiej sytuacji, w ich codziennej egzystencji, ale na pomoc uczniowi w dostępie do edukacji, wyrównywania jego szans edukacyjnych - pomimo niekorzystnej sytuacji finansowej jego rodziny.

Wyliczenia, dotyczące zapotrzebowania na środki finansowe na pomoc stypendialną są konsekwencją rozwiązań przyjętych przez gminy w regulaminach udzielania tej pomocy, w których nie wykorzystano rozwiązań zapisanych w ustawie, natomiast zastosowano automatyczne przemnożenie liczby uprawnionych do ubiegania się o pomoc, przez wysokość świadczenia i pełną liczbę miesięcy, na jaką można przyznać pomoc.

Ponownie pragnę podkreślić, że zasady udzielania stypendiów szkolnych i zasiłków szkolnych ujęte w ustawie o systemie oświaty są odmienne niż w przypadku świadczeń pomocy społecznej.

Gminny regulamin udzielania pomocy materialnej uczniom powinien uwzględniać i stosować powyższe mechanizmy celem optymalnego wykorzystania przeznaczonych na ten cel środków budżetowych.

Jednocześnie trzeba stwierdzić, że przeznaczone w br. w budżecie państwa środki finansowe nie pozwalają na udzielenie pomocy stypendialnej wszystkim uczniom uprawnionym do ubiegania się o taką pomoc, a jedynie tym, którym jest ona najbardziej potrzebna.

Zgodnie z ustawą z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) wielkość części oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego ustala corocznie ustawa budżetowa (art. 27). Kwotę przeznaczoną na część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów i województw samorządowych ustala się w wysokości łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych zadań oświatowych (art. 28 ust. 1). W ustawie budżetowej na rok 2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 278, poz. 2755) kwota subwencji oświatowej na 2005 r. określona została w łącznej wysokości 25.017.111 tys. zł, tj. wyższej w stosunku do roku 2004 (24.082.854 tys. zł) o 834.257 tys. zł, tj. nominalnie o 3,3%. Ponadto w art. 48 ustawy budżetowej na rok 2005 upoważniono ministra właściwego do spraw finansów do utworzenia rezerwy celowej z wydatków zablokowanych na podstawie art. 100 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o finansach publicznych z przeznaczeniem w pierwszej kolejności, na zwiększenie części oświatowej subwencji ogólnej do kwoty 300.000 tys. zł.

Zgodnie z przepisami ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego minister właściwy do spraw finansów publicznych informuje jednostki samorządu terytorialnego o wysokości kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na dany rok budżetowy dwukrotnie:

- w terminie do dnia 15 października roku bazowego - subwencja wstępna;

- w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia ustawy budżetowej - subwencja ostateczna.

Wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na 2005 r. dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego naliczona została na podstawie:

- określonej w projekcie ustawy budżetowej na rok 2005 wysokości części oświatowej subwencji ogólnej,

- wstępnego projektu rozporządzenia w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005 przedstawionego Zespołowi ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego na posiedzeniu w dniu 24 września 2004 r.

- wstępnej bazy danych o liczbie uczniów na dzień 10 września 2004 r. (meldunek o liczbie uczniów EN-8) w zakresie kwoty bzowej SOA,

- danych dotyczących liczby nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego wykazanych w sprawozdaniach EN-3 na rok szkolny 2003/2004,

- danych statystycznych zawartych w sprawozdaniach GUS (druki typu S) na rok szkolny 2003/2004 w zakresie kwoty uzupełniającej SOB i kwoty na realizację zadań pozaszkolnych SOC.

Należy podkreślić, że wykorzystane do naliczenia planowanych na 2005 r. kwot części oświatowej subwencji ogólnej dane o liczbie uczniów w roku szkolnym 2004/2005 wg stanu na dzień 10 września 2004 r. (druki EN-8) nie były jeszcze danymi ostatecznymi.

Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2005 określone zostały na podstawie:

- zaplanowanej w ustawie budżetowej na rok 2005 wysokości części oświatowej subwencji ogólnej,

- rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005 (Dz.U. Nr 286, poz. 2878),

- danych statystycznych GUS na rok szkolny 2004/2005,

- danych rzeczowych zweryfikowanych przez organy prowadzące (dotujące) szkoły i placówki oświatowe.

Podział ostatecznej oraz wstępnej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2005 pomiędzy poszczególne typy samorządów kształtuje się następująco:

Jednocześnie pragnę poinformować, że we wszystkich typach jednostek samorządu terytorialnego, za wyjątkiem województw, nastąpiło zmniejszenie w stosunku do roku 2004 liczby uczniów, które przynajmniej częściowo powinno przełożyć się na spadek nakładów finansowych ponoszonych na działalność oświatową. Liczba uczniów w poszczególnych typach JST w latach 2004-2005 kształtuje się następująco:

Praktyka ostatnich lat dowodzi, że naliczone dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego ostateczne kwoty subwencji oświatowej na dany rok budżetowy różnią się od wstępnych kwot subwencji nie tylko z powodu ewentualnych zmian wprowadzanych w algorytmie. Innymi bardzo ważnymi przyczynami powstawania różnic są występujące w poszczególnych jednostkach samorządu terytorialnego zmiany liczby uczniów (wychowanków) w stosunku do roku bazowego oraz zmiany liczby i struktury zatrudnionych nauczycieli w poszczególnych grupach awansu zawodowego. Skala tych zmian jest różna w poszczególnych samorządach, dlatego też niektóre jednostki samorządu terytorialnego otrzymały wyższe kwoty subwencji oświatowej na rok 2005 w stosunku do kwot wstępnych, natomiast inne jednostki samorządu terytorialnego otrzymały kwoty niższe.

Naliczenie ostatecznych kwot części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2005 jest konsekwencją zastosowania algorytmu stanowiącego załącznik do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005 (Dz.U. Nr 286 poz. 2878). Zgodnie z ustawą z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) algorytm podziału subwencji oświatowej uzależnia wysokość przyznawanych środków od skali i struktury realizowanych zadań, mierzonych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnieniem stopni awansu zawodowego nauczycieli. Konstrukcja algorytmu opiera się na kluczowym i podstawowym założeniu, iż środki subwencje dzielone są wg kryteriów jednolitych i powszechnych, a zatem identycznych dla wszystkich JST.

Należy tu zaznaczyć, że algorytm podziału subwencji oświatowej jest corocznie modyfikowany. Potrzeba modyfikacji wynika z analizy wskaźników ekonomicznych obrazujących przeciętne koszty kształcenia i działalności szkół oraz placówek oświatowo-wychowawczych. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005 zmodyfikowało niektóre zasady podziału środków subwencyjnych stosowane w roku 2004. Zmiany te są przede wszystkim efektem prac i uzgodnień dokonywanych wspólnie z reprezentacją samorządów.

W Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu przy współudziale Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego prowadzone były w roku ubiegłym intensywne prace mające n celu opracowanie algorytmu podziału subwencji na rok 2005, stosownie do oczekiwań formułowanych przez poszczególne korporacje samorządowe oraz związkowe. W wyniku prac ww. Zespołu powstał algorytm odpowiadający na wiele postulatów formułowanych przez korporacje samorządowe. Uwzględnione w algorytmie regulacje opierają się na rozwiązaniach dotychczasowych, polegających na zastosowaniu zasady, że "pieniądz idzie za uczniem", co oznacza naliczanie subwencji na podstawie liczby uczniów uczęszczających do szkół i placówek prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne gminy, powiaty i województwa samorządowe.

Ponadto na posiedzeniach Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu KWRiST jednomyślnie uzgodniono pozostałe warunki brzegowe algorytmu, np. takie jak:

- likwidacja wagi wyrównującej dochody,

- ujednolicenie wartości wag dotyczących uczniów szkół wiejskich i w miastach do 5 tys. mieszkańców

- urealnienie wag dla uczniów niepełnosprawnych, szkół artystycznych oraz młodzieżowych ośrodków wychowawczych i socjoterapii.

Nowym rozwiązaniem w podziale środków subwencyjnych jest zastosowanie wskaźnika korygującego (Di) bezpośrednio nawiązującego do poziomu średnich wynagrodzeń - gwarantowanych Kartą Nauczyciela - nauczycieli zatrudnionych w poszczególnych grupach awansu zawodowego. Zastosowanie tego wskaźnika umożliwiło przekazanie relatywnie wyższych kwot części oświatowej subwencji ogólnej dla tych jednostek samorządu terytorialnego, w których udział zatrudnionych nauczycieli o najwyższych stopniach awansu zawodowego w relacji do ogólnej liczby zatrudnionych nauczycieli - w przeliczeniu na pełne etaty - jest wyższy niż średnio w skali kraju.

W rozporządzeniu MENiS, na podstawie, którego dokonano naliczenia ostatecznych kwot subwencji oświatowej, wprowadzono - w porównaniu z rokiem ubiegłym - zmiany w algorytmie podziału subwencji oświatowej polegające m.in. na:

- likwidacji wagi zależnej od dochodów gmin, w których dochód na 1 mieszkańca stanowił nie więcej iż 92% średniego dochodu na mieszkańca w kraju, co znacznie wpłynęło na wysokość subwencji oświatowej w 2005 r. dla niektórych gmin, otrzymujących w latach ubiegłych w subwencji oświatowej środki finansowe naliczone ww. wagą. Likwidacja tej wagi nastąpiła na wniosek strony samorządowej Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu KWRiST. Uznano bowiem, że poziom dochodu na 1 mieszkańca znajduje już swoje odzwierciedlenie w mechanizmie kalkulacji kwot części wyrównawczej subwencji ogólnej dla JST i nie powinien być on uwzględniany również przy kalkulowaniu części oświatowej subwencji ogólnej. Należy zauważyć, że w celu złagodzenia samorządom skutków finansowych likwidacji w algorytmie podziału subwencji oświatowej wagi wyrównującej dochody, proces zmian został rozłożony na okres dwóch lat. W roku ubiegłym nastąpiło obniżenie wartości wspomnianej wagi w stosunku do poziomu obowiązującego w roku 2003, natomiast w roku 2005 już całkowicie odstąpiono od jej stosowania w algorytmie;

- zmodyfikowano mechanizm dotyczący uwzględnienia w algorytmie wyższych jednostkowych kosztów kształcenia ucznia w szkołach lokalizowanych na terenach wiejskich i w miastach do 5 tys. mieszkańców - poprzez uwzględnienie następujących rozwiązań wprowadzenie wagi P₁ = 0,38 oraz zastosowanie w ramach wskaźnika korygującego (Di) dodatkowej wagi R = 0,12; zastąpiły one stosowane w roku 2004 wagi dotyczące uczniów szkół położonych na terenach wiejskich i w miastach do 5.000 mieszkańców. Wprowadzenie wagi R związane jest z wyższymi jednostkowymi kosztami kształcenia uczniów w szkołach wiejskich i w miastach do 5 tys. mieszkańców, wynikającymi z konieczności wypłacania nauczycielom dodatków socjalnych. Należy podkreślić, że waga P(1) przeznaczona jest dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży na terenach wiejskich, natomiast liczona jest według miejsc położenia szkoły. Celem wprowadzenia tej wagi oraz jej utrzymania w roku 2005 było wyrównywanie szans edukacyjnych, poprzez częściowe zrekompensowanie gminom wiejskim wyższych kosztów nauczania wynikających z faktu mniejszej liczebności oddziałów klasowych w szkołach położonych na trenach wiejskich i w miastach do 5 tys. mieszkańców, a nie dofinansowywanie kosztów dowożenia uczniów do szkół.

Ponadto warto zauważyć, że część oświatowa subwencji ogólnej, w tym również rezerwa tej części subwencji, nie jest instrumentem dla łagodzenia różnic w poziomie dochodów pomiędzy poszczególnymi jednostkami samorządu terytorialnego. Do tego celu służy część wyrównawcza subwencji ogólnej, która jest jednym ze źródeł dochodów gmin. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) czynniki takie jak poziom dochodów podatkowych poszczególnych samorządów, niska gęstość zaludnienia, stopa bezrobocia znajdują swoje odzwierciedlenie w wysokościach kwoty podstawowej oraz kwoty uzupełniającej wchodzących w skład części wyrównawczej subwencji ogólnej.

Należy również podkreślić, że algorytm jest jednak metodą statystyczną podziału subwencji i będąc kategorią ogólną nie może uwzględniać wszystkich lokalnych problemów występujących w jednostkach samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.

W ramach podziału 0,6% rezerwy nie jest planowane zwiększenie wysokości naliczonych na rok 2005 kwot subwencji oświatowej dla samorządów, które zanotowały największe ubytki subwencji w stosunku do roku 2004. Przez niektóre korporacje samorządowe postulowana jest propozycja podziału ewentualnej rezerwy celowej utworzonej na podstawie art. 48 ustawy budżetowej na rok 2005 w sposób, który pozwoli na złagodzenie różnic pomiędzy wstępną ostateczną kwotą subwencji oświatowej na rok 2005.

Przedstawiając powyższe pragnę podkreślić, że zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.), środki niezbędne na realizację zadań oświatowych zagwarantowane są w dochodach jednostek samorządu terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami jednostek samorządu są dochody własne, subwencje ogólne (w tym część oświatowa) i dotacje celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialnego. Państwo finansuje zadania oświatowe również poprzez zdecentralizowanie udziału JST w podatkach.

Odnosząc się do możliwości zmiany sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej uprzejmie informuję, że ewentualne zmiany w tym zakresie będą mogły zostać zaproponowane przy opracowaniu algorytmu podziału subwencji oświatowej na rok 2006. Odbyły się już wstępne rozmowy ze stroną samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego na ten temat. Strona samorządowa postuluje o zmniejszenie liczby wag jak również uwzględnienie w algorytmie standardów edukacyjnych. Prace w tym zakresie będą kontynuowane.

W zakresie problemu nadzoru pedagogicznego pragnę zaznaczyć, że organy sprawujące nadzór pedagogiczny, dbając o jakościowy rozwój szkół i placówek, zwracają szczególną uwagę na pracę szkoły w zakresie efektywności działań dydaktycznych i opiekuńczo-wychowaczych nad dzieckiem o specjalnych potrzebach edukacyjnych oraz uczniem, którego rodzice prezentują niższy standard socjalny. Szkoły i placówki otaczają szczególną opieką dzieci mniej zdolne lub zaniedbane środowiskowo - organizując dla nich zajęcia pozalekcyjne, pozaszkolne i wyrównawcze. Liczb zajęć wyrównujących szanse edukacyjne uczniów zależna jest od przeznaczonych dla szkoły przez jednostki samorządu terytorialnego finansów.

Nadzór pedagogiczny, prowadząc mierzenie jakości pracy szkół i placówek, uwzględnia standardy oceny jakości pracy szkół i placówek określone w załączniku do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 23 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad sprawowania nadzoru pedagogicznego [...], gdzie m.in.:

• obszar "Organizacja procesu kształcenia" uwarunkowany jest przez wskaźniki: szkoła lub placówka rozpoznaje potrzeby i możliwości edukacyjne uczniów, prowadzone szczególne formy pracy z uczniami mającymi trudności w nauce oraz udzielania im pomocy;

• obszar "Przebieg procesu kształcenia" określają wskaźniki: uczniom mającym trudności w nauce zapewnia się pomoc, wymagania edukacyjne uczniów są precyzyjnie określone i dostosowane do ich indywidualnych możliwości i predyspozycji;

• obszar "Równość szans" informuje, że szkoła lub placówka zapewnia równe szanse rozwoju uczniom o specjalnych potrzebach edukacyjnych oraz organizacja i warunki kształceni zapewniają wszystkim uczniom równe szanse uczestniczenia w zajęciach lekcyjnych i pozalekcyjnych.

Sprawując kontrolę nad działalnością kuratoriów oświaty oraz podejmując działania wspomagające w realizacji sprawnego i efektywnego nadzoru pedagogicznego nie wskazuję, zgodnie z zapisami prawa oświatowego, terminów związanych z realizacją programów i zadań. Natomiast realizacja treści zawartych w programach nauczania uzależniona jest od nauczyciela, który wybór programu powinien dostosować do możliwości, potrzeb i aspiracji uczniów. W tym przypadku nauczyciel sam dokonuje podziału materiału nauczania na poszczególne jednostki dydaktyczne, w taki sposób, by zaspokoić potrzeby uczniów w zakresie nabywania przez nich kompetencji edukacyjnych. Zatem zarówno kuratoria oświaty, jak i szkoły, nie mają nałożonej przez nadzór pedagogiczny dyscypliny czasowej związanej z wykonywaniem zadań, która ograniczałaby czas przeznaczony na zaspokajanie potrzeb uczniów. Orany sprawujące nadzór pedagogiczny przywiązują dużą wagę do zadań wspomagających szkoły i placówki w diagnozowaniu i zaspokajaniu możliwości i potrzeb edukacyjnych każdego ucznia.

Szanowny Panie Senatorze,

mam nadzieję, że przedstawiony materiał w sposób wyczerpujący przedstawia problematykę edukacyjną poruszoną w Pana oświadczeniu.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Anna Radziwiłł

Warszawa, 10 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Krzysztofa Jurgiela na 80 posiedzeniu Senatu, dotyczącym wniosku o przyznanie płatności bezpośrednich, a przekazanym w piśmie z dnia 5 maja br. (BPS/DSK-043-194/05), pragnę udzielić następujących wyjaśnień.

Obowiązek deklarowania powierzchni trwałych użytków rolnych (TUZ) został wprowadzony przepisami rozporządzenia Rady (WE) Nr 1782/2003. W art. 5 (2) nałożono na nowe Państwa Członkowskie obowiązek utrzymania niezmienionej powierzchni TUZ. Przepisy te zostały doprecyzowane w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 796/2004 (zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 239/2005). Przepisy ww. rozporządzeń przewidują, że w celu określenia stosunku powierzchni stanowiącej TUZ do ogólnej powierzchni gruntów rolnych w kraju, nowe Państwa Członkowskie stosujące system jednolitej płatności obszarowej (Single Area Payment Scheme - SAPS) za dane referencyjne uznają informacje podane przez rolników we wnioskach złożonych za rok 2005. Stąd też, formularz wniosku zawiera kolumnę dotyczącą powierzchni TUZ. Poziom zmian powierzchni TUZ będzie oceniany przez właściwe władze na poziomie kraju, a nie pojedynczego gospodarstwa.

Natomiast obowiązek użytkowania przez okres pięciu lat działek rolnych, zadeklarowanych we wniosku o przyznanie płatności z tytułu gospodarowania na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW), wynika bezpośrednio z rozporządzenia Rady (WE) Nr 1257/1999. Rolnicy składając wnioski w roku 2004, deklarowali się do przynajmniej pięcioletniego "prowadzenia działalności rolniczej na wszystkich działkach rolnych" będących w ich posiadaniu i położonych na ONW. Zobowiązanie to znajduje się w części X wniosku "Oświadczenia i Zobowiązania" (Dz.U. Nr 52, poz. 523 z 2004 r.).

W kampanii 2005, zobowiązanie powyższe zostało dostosowane do obecnego brzmienia znowelizowanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie ONW (Dz.U. Nr 44, poz. 423 z 2005 r.) i oznacza, że producent rolny, który zaniechał prowadzenia działalności rolniczej na części powierzchni zadeklarowanej we wniosku z roku 2004 i złożył ponowny wniosek na ONW w roku 2005, jest obowiązany do zwrotu uzyskanej płatności tylko za różnicę w powierzchni ujętej we wniosku 2005, w stosunku do powierzchni wskazanej we wniosku na tę płatność z roku 2004.

Z kolei rolnicy, którzy z różnych względów zaniechali prowadzenia działalności rolniczej na całej powierzchni zadeklarowanej we wniosku z roku 2004 i nie złożyli ponownego wniosku na tę powierzchnię w roku 2005, zobowiązani są do zwrotu całej płatności ONW uzyskanej w poprzednim roku.

W świetle przytoczonych wyjaśnień, rolnicy składając wniosek o płatność ONW w zeszłym roku, podjęli zobowiązanie do prowadzenia działalności rolniczej na pięć lat. Informacja na ten temat była szeroko dostępna m.in. w powiatowych biurach Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, a treść zobowiązania stanowiła część wniosku. Zwrot środków finansowych nie dotyczy dopłat bezpośrednich.

Z poważaniem

Z up. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

PODSEKRETARZ STANU

Stanisław Kowalczyk

Warszawa, 2005-06-10

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka nr BPS/DSK-043-214/05 z dnia 25 maja 2005 r., przy którym przesłano tekst oświadczenia Pana Senatora Zygmunta Cybulskiego uprzejmie informuję, iż podzielam ocenę stanu urządzeń przeciwpowodziowych, a w konsekwencji zapotrzebowanie na dodatkowe środki finansowe, zawarte w wystąpieniu Pana Senatora w sprawie przyznania dodatkowych środków na pokrycie kosztów utrzymania urządzeń melioracji wodnych podstawowych w województwie kujawsko-pomorskim. Pragnę jednocześnie zauważyć, że zadania z zakresu utrzymania urządzeń melioracji wodnych podstawowych oraz wód istotnych dla regulacji stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa realizują marszałkowie województw jako zadania z zakresu administracji rządowej, natomiast środki finansowe na ten cel planują wojewodowie w swoich budżetach. Budżety wojewodów są podstawowym źródłem finansowania robót związanych z utrzymaniem urządzeń melioracji wodnych podstawowych.

W toku prac nad ustawą budżetową na 2005 r., kwoty wydatków dla poszczególnych dysponentów części budżetowych, określone zostały na poziomie, jaki wyznaczały możliwości budżetu państwa. Dokonując szczegółowego podziału kwot wydatków planowanych na 2005 r., wojewodowie wyodrębnili na melioracje wodne 112.203 tys. zł., to jest 0,9% wydatków ogółem, z czego na wydatki o charakterze inwestycyjnym przewidziana została kwota 41.379 tys. zł. Wojewoda kujawsko-pomorski dokonując szczegółowego podziału kwoty wydatków skalkulowanych na 2005 r., wydzielił na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych kwotę 2.073 tys. zł, która została zapisana w ustawie budżetowej.

Poważne zaniepokojenie musi budzić fakt, że wraz z przyjęciem zasady tworzenia w budżecie Państwa rezerwy celowej, z przeznaczeniem na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych, pozostającej w dyspozycji ministra rolnictwa, wojewodowie w ramach własnych priorytetów ograniczają przeznaczone na ten cel środki. Z danych własnych oraz danych ministerstwa finansów wynika, że w skali kraju planowane środki na finansowanie kosztów utrzymania urządzeń melioracji wodnych podstawowych w 2005 r. stanowią 99% środków planowanych w 2004 r. (87% lub mniej aż w 14 województwach, przy znacznym ich wzroście tylko w dwóch województwach) oraz zaledwie 76,7% w odniesieniu do środków planowanych w roku 2000 (64,5% i mniej aż w 13 województwach). Podobna tendencja ograniczania środków na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych występuje w budżecie wojewody kujawsko-pomorskiego.

Jedynym instrumentem pozwalającym Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi wpływać na poprawę stanu urządzeń melioracji wodnych podstawowych oraz udzielać pomocy, jest począwszy od 2002 r. zapisywana, z inicjatywy poselskiej, w ustawach budżetowych rezerwa celowa przeznaczona na utrzymanie tych urządzeń. Wysokość tej rezerwy, wynosząca w 2005 roku 14 mln zł, jest zdecydowanie niższa od środków planowanych na ten cel w latach ubiegłych, a zwłaszcza w roku 2002 oraz przewidywanych w ustawie budżetowej na 2003 r. Kwota ta z oczywistych względów nie pozwala na zaspokojenie wszystkich potrzeb zgłaszanych przez wojewodów lub marszałków województw, które na dzień dzisiejszy w skali kraju przekraczają 100 mln zł.

Z uwagi na ograniczoną wielkość rezerwy oraz podobne potrzeby występujące we wszystkich województwach, środki te dzielone są wg mierzalnych kryteriów (algorytmu), jednakowych dla całego kraju. Środki z tej rezerwy, w wysokości wyliczonej wg wyżej przytoczonych kryteriów, rokrocznie kierowane są również do województwa kujawsko-pomorskiego. W wyniku dokonanego podziału powyższej rezerwy, województwo kujawsko-pomorskie otrzyma w 2005 r. dodatkowe środki w wysokości 456 tys. zł, czym wojewoda został powiadomiony pismem znak GZ mw 513-10/05 z dnia 11 maja 2005 r. Jeżeli wojewoda uzna za celowe, może zwiększyć wydatki na ten cel - w trybie i na zasadach określonych w art. 96 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 z późniejszymi zmianami).

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w latach 2004-2006, w ramach kredytu zaciągniętego w Europejskim Banku Inwestycyjnym, województwo kujawsko-pomorskie otrzymało środki w łącznej wysokości 25.155 tys. zł, w tym 18.635 tys. zł na naprawę i odbudowę urządzeń zniszczonych w wyniku powodzi (100% zgłoszonych potrzeb) oraz 6.520 tys. zł na modernizację urządzeń (proporcjonalnie do potrzeb zgłaszanych przez wszystkie województwa - wynikającą z możliwości ich zaspokojenia).

Poprawa stanu zabezpieczenia przeciwpowodziowego w ramach działań inwestycyjnych będzie możliwa w wyniku realizacji, współfinansowanego z publicznych środków wspólnotowych, Sektorowego Programu Operacyjnego "Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004-2006", działanie "Gospodarowanie rolniczymi zasobami wodnymi". Budżet tego działania wynosi 140 mln euro, z czego środki Unii Europejskiej stanowią 100 mln euro. Z dokonanego już podziału części środków unijnych w wysokości 85 mln euro, dla województwa kujawsko-pomorskiego przewidziano kwotę 4,11 mln euro.

Nadal nierozwiązanym problemem pozostaje zapewnienie w budżecie państwa niezbędnych środków na zadania z zakresu utrzymania urządzeń melioracji wodnych podstawowych, których realizacja nie może być współfinansowana z publicznych środków wspólnotowych. Należy oczekiwać, że zmiana tego stanu będzie następować w miarę rozwoju gospodarczego i wynikającej z niego poprawy sytuacji finansowej Państwa.

Z poważaniem

J. Jerzy Pilarczyk