(...) A teraz już krótkie oświadczenie dotyczące likwidacji dotacji dla dwóch ostatnich pisemek dla młodzieży, a właściwie pism - użyłam zdrobnienia, bo chodzi o młodzież - redagowanych i drukowanych brajlem. Prasa podała tę informację i przytoczyła wypowiedź jednego z wysokich rangą urzędników, który powiedział: niech redaktorzy tych pism i wydawcy szukają sponsora.

Uważam, że jakakolwiek sugestia dopuszczająca możliwość powstania takiego składowiska na terenie województwa podlaskiego jest nie do przyjęcia. Podlasie stanowi przecież główny element obszaru funkcjonalnego "Zielone płuca Polski", ponadto rozporządzeniem ministra środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 wszystkie najbardziej cenne obszary ekologiczne województwa podlaskiego zostały objęte systemem Europejskiej Sieci Ekologicznej. Także plan zagospodarowania przestrzennego województwa podlaskiego, wojewódzki plan ochrony środowiska oraz plan zagospodarowania odpadów nie uwzględnia powstania takiego składowiska.

Odpowiednia ustawa upoważniła ministra właściwego do spraw zdrowia do wydania rozporządzenia w sprawie dodatkowych kwalifikacji lekarzy i psychologów do przeprowadzania wspomnianych badań. Rozporządzenie z 6 maja 2002 r. wprowadziło wymóg czterdziestodwugodzinnego kursu dla lekarzy, co ewidentnie wynikało z ustawy, ale równocześnie ograniczyło grono tych lekarzy do specjalistów, nawet tylko I stopnia, z dziedzin leczenia zachowawczego, takich jak interniści, lekarze rodzinni, przemysłowi czy sportowi. Wielu lekarzy innych specjalności, nawet jeżeli opłacili oni i ukończyli wspomniane kursy dokształcające, zgodnie z rozporządzeniem nie może być wpisanych do rejestru przez komendanta wojewódzkiego Policji.

Moje oświadczenie jest sprowokowane przez lekarzy specjalności zabiegowych: anestezjologów i neurologów, którzy nie rozumieją, dlaczego ich wysokie kwalifikacje zawodowe dyskwalifikują ich przy orzekaniu, po odpowiednim przeszkoleniu, w sprawach, w których orzekać mogą ich koledzy z I stopniem specjalizacji na przykład z medycyny rodzinnej czy tropikalnej. Jaki cel miało wspomniane zawężenie? Tym bardziej że wykracza ono, w mojej opinii, poza upoważnienie wynikające z zapisów ustawy.

Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. w art. 3 nakłada na organy państwa i samorządy obowiązek popierania publicznej służby krwi. Ale niestety nadal nie ma do tej ustawy, ustawy z 1997 r., niezbędnych aktów wykonawczych. Wprowadza to zamieszanie i uniemożliwia właściwe funkcjonowanie systemu bezpłatnego oddawania krwi. Powoduje również, że honorowi krwiodawcy nie mogą w pełni korzystać z przysługujących im uprawnień. Chociaż tak naprawdę to już ich prawie nie mają, bo decyzja ministra zdrowia z 1 kwietnia - i to nie jest prima aprilis - pozbawiła ich darmowych preparatów witaminowych.

Zasłużonym krwiodawcom nie przysługuje również możliwość odliczania ceny tej krwi jako darowizny. W tym roku od dochodów można sobie odliczyć jedynie darowizny na rzecz organizacji pożytku publicznego i miejsc kultu religijnego, z tym że muszą to być organizacje pozarządowe. Szpitale i centra krwiodawstwa nie spełniają tego wymogu, bo są finansowane ze środków budżetowych. I dlatego honorowi dawcy krwi nie mogą sobie odpisać od dochodu darowizn przekazywanych na te instytucje.

A w Polsce krew oddaje się bezpłatnie. Honorowi dawcy krwi nie mają żadnych przywilejów. Już wcześniej pozbawiono ich prawa do bezpłatnych leków i darmowych przejazdów komunikacji miejskiej. Pracownicy centrów krwiodawstwa obawiają się, że działania fiskusa mogą zniechęcić wielu do niesienia tej bezinteresownej pomocy, tymczasem już teraz często brakuje krwi.

Na całym świecie krew jest lekiem bezcennym, a wszędzie z wielkim szacunkiem i godnością traktuje się ludzi, którzy z dobrego serca ratują życie innych. Dlaczego więc w naszym kraju, po przeszło czterdziestu latach bezkolizyjnie funkcjonującego honorowego krwiodawstwa, w tak niegodny sposób potraktowaliśmy tych ludzi? Czyżby dlatego, że honorowe krwiodawstwo rozwinęło się w latach tamtej Rzeczypospolitej, a nie obecnej? Czy też dlatego, że mamy nadmiar tego cennego leku? Ale w takim razie dlaczego w wielu ośrodkach medycznych w kraju często nie wykonuje się zabiegów z powodu braku krwi? Dlaczego zmusza się rodziny do oddawania lub szukania krwi dla ratowania życia najbliższych, co często przerasta ich możliwości finansowe i powoduje dodatkowe stresy?

Apeluję do ministra o podjęcie w czasie, jaki nam jeszcze pozostał, wszelkich niezbędnych działań, które zapobiegłyby takiemu czarnemu scenariuszowi i zmniejszyły rozczarowanie środowisk honorowych dawców krwi decyzjami podejmowanymi również imiennie przez ministra.

W stosunku do obecnych nakładów są to nakłady znaczące, zaś przedstawiona strategia wspierania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego nie do końca wyjaśnia zasady funkcjonowania programu na szczeblu operacyjnym. W warunkach nikłej aktywności społecznej program ten ma niezwykle istotne znaczenie dla budowy demokracji obywatelskiej. Jednocześnie brak doświadczeń w organizacji tego typu przedsięwzięć nasuwa cały szereg pytań o losy znacznej przecież kwoty środków publicznych. Niedopracowanie programu w szczegółach może zakończyć się alokacją środków wewnątrz wąskiej elitarnej grupy NGO, a to stanowiłoby zaprzeczenie istoty społeczeństwa obywatelskiego.

Po pierwsze, kto zajmuje się przygotowaniem, a w dalszym ciągu także wdrażaniem i zarządzaniem programem operacyjnym?

Program powinien być skierowany w 95% do małych organizacji lokalnych. A zatem które NGO uczestniczyły w konsultacjach, i które z nich nadesłały odpowiedzi? Jak ministerstwo dobrało partnerów do negocjacji i z kim będzie konsultować program operacyjny? Czy przewidywana jest instytucja grantu globalnego i tak zwanego regrantingu?

Szanowna Pani Premier!

W dniu 1 grudnia 2004 r. podczas siedemdziesiątego trzeciego posiedzenia Senatu odbyła się debata w sprawie ustawy o rekompensacie przysługującej w związku z odstąpieniem w roku 2002 od waloryzacji dodatku kombatanckiego. Przypomnę, że art. 11 przedłożonego projektu przewidywał uchylenie ustawy o świadczeniu dla cywilnych ofiar wojny, która powinna wejść w życie z dniem 1 stycznia 2005 r. Biorąc pod uwagę sytuację poszkodowanych, uznałem za niestosowne oddalanie przedmiotowej regulacji i zgłosiłem poprawkę o uchylenie art. 11 ustawy.

W konsekwencji dalsze prace nad wyżej wymienionym projektem miały miejsce w dniu 1 grudnia ubiegłego roku na posiedzeniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Tam to przedstawiciel Ministerstwa Polityki Społecznej, sekretarz stanu, pan Cezary Miżejewski poinformował członków o przejściowym charakterze uchylenia ustawy o świadczeniu dla cywilnych ofiar wojny. Zapewniony przez pana ministra o kontynuowaniu prac nad tą kwestią i ukazaniem się szczegółowej informacji o stanie tych prac do końca kwietnia 2005 r., wycofałem zgłoszoną poprawkę. Ponieważ żadnej wiadomości dotyczącej tej sprawy, pomimo moich monitów, dotąd nie otrzymałem, bardzo proszę o udzielenie informacji o stopniu zaawansowania prac nad zagadnieniem świadczeń dla cywilnych ofiar wojny.

Jarosław Kaczyński, lider Prawa i Sprawiedliwości, zgłasza inicjatywę odebrania Wojciechowi Jaruzelskiemu nabytych uprawnień, wynikających z jego dorobku życiowego. Szargany jest dorobek człowieka, który całym swoim pracowitym życiem udokumentował swój patriotyzm, poświęcenie i zaangażowanie w budowanie realnej Polski w bardzo złożonych uwarunkowaniach polityczno-historycznych.

Dziś, kiedy odwaga staniała, łatwo salonowym politykom, którzy gładko przeszli przez życie, czerpiąc pełnymi garściami z naszego wspólnego dorobku powojennej Polski, opluwać i szargać wszelkie wartości i autorytety w imię zyskania kilku procent poparcia wyborczego. Daje to przedsmak państwa totalitarnego, w którym nawołuje się do prześladowania ludzi za głoszone poglądy. Jesteśmy przekonani, że społeczeństwo polskie w zbliżających się wyborach parlamentarnych i prezydenckich właściwie oceni zionące nienawiścią hasła i wynikające z wyrachowania politycznego intencje braci Kaczyńskich.

To właśnie partie skrajnej prawicy szykują nam Polskę nienawiści i odwetu, a zamiast demokracji - Polskę nieustających komisji śledczych, totalnej destrukcji, delegalizacji, dekomunizacji, dekretacji, despotyzmu i dehumanizacji. Jesteśmy głęboko zaniepokojeni tym, że w rękach nawiedzonych, skażonych nienawiścią polityków nasza ojczyzna mogłaby stać się europejskim skansenem, obcym dla swoich obywateli, a swoim - dla swojaków zdolnych jedynie burzyć. Polska w Unii Europejskiej nie potrzebuje "rewolucyjnych moralizatorów", którzy sami z moralnością są na bakier, a z zapowiadanej rewolucji chcą uczynić instrument zdobycia władzy. Dziś trzeba budować, a nie burzyć, trzeba walczyć o jak najlepszą pozycję Polski w Unii Europejskiej, a nie żyć rozdrapywaniem ran. Zostawmy historię profesjonalistom, a nie zaprogramowanym na nienawiść oraz na uzyskanie doraźnych korzyści politycznych nawiedzonym politykom. Takie działania, wspierane przez nieobiektywne media, sieją spustoszenie wśród młodego pokolenia, powodując, że ich serca zostają skażone jadem nienawiści, a umysły - nieobiektywną wiedzą o skomplikowanej rzeczywistości polityczno-historycznej powojennej Polski.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się z uprzejmą prośbą o podjęcie działań w sprawie wydania przez Szanownego Pana Ministra rozporządzeń dotyczących wzorów umów o dofinansowanie projektów w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego "Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego i rozwój obszarów wiejskich" w zakresie działania 2.4 "Różnicowanie działalności rolniczej i zbliżonej do rolnictwa w celu zapewnienia różnorodności działań lub alternatywnych źródeł dochodów" oraz w zakresie działania 2.6 "Rozwój i ulepszanie infrastruktury technicznej związanej z rolnictwem". Brak tych rozporządzeń uniemożliwia podpisanie umów o dofinansowanie projektów pomiędzy beneficjentami, wnioskodawcami, a Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

Wnioskodawcy zweryfikowanych wniosków nie mogą przed podpisaniem umowy o dofinansowanie podjąć jakichkolwiek działań. To utrudnia i uniemożliwia rozwój działalności proponowanej w składanych wnioskach. Środki finansowe uzyskane przez beneficjentów tych działań pozwoliłyby na rozwój nie tylko sektora rolnego, lecz również przemysłowego, budowlanego oraz usług.

Z wyrazami szacunku i poważania

Szanowny Panie Ministrze!

W związku ze zwróceniem się do mnie Stowarzyszenia DEBRA Polska "Kruchy Dotyk" z siedzibą w Piekarach Śląskich proszę uprzejmie o poinformowanie mnie, czy Ministerstwo Zdrowia podjęło już kroki zmierzające do uznania rzadko występującej wrodzonej choroby genetycznej skóry zwanej Epodermolysis Bullosa za chorobę przewlekłą, co umożliwi chorym pełną refundację środków opatrunkowych i kosztów leczenia.

Krystyna Bochenek

Reagując na zawiadomienie zawarte w piśmie z dnia 15 października 2002 r., Prokuratura Okręgowa w Gdańsku w stosownym piśmie zwróciła się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku o wyjaśnienie przyczyn przewlekłości w rozpatrywaniu stosownych odwołań użytkowników wieczystych czterech nieruchomości położonych w Sopocie od decyzji prezydenta miasta Sopotu ze stycznia i lutego 2002 r. odmawiających nieodpłatnego uwłaszczenia na podstawie art. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 2001 r. - sygnatura pisma: II Pa 9/2002. Podniesiony przez wnioskodawców zarzut bezczynności organów samorządowych prokuratura okręgowa uznała za uzasadniony. Prokuratura ta zawiadomienie o przestępstwie przekazała również, zgodnie z właściwością miejscową, odpowiednio do Prokuratury Rejonowej w Sopocie i Prokuratury Rejonowej Gdańsk-Południe, o czym zawiadamiający zostali poinformowani w piśmie z dnia 23 października 2002 r. - I Ko 1468/02. Do dnia złożenia przeze mnie tego oświadczenia zawiadamiający, reprezentujący organizację społeczną, nie zostali w ogóle przez obie prokuratury rejonowe powiadomieni o żadnym dalszym biegu swojego zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa.

Adam Biela

Pan Eugeniusz K. z dniem 3 stycznia 1994 r. na mocy umowy dzierżawy, zawartej z Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa, reprezentowaną, na podstawie pełnomocnictwa dyrektora terenowego oddziału agencji w Olsztynie, przez zastępcę dyrektora tego oddziału, stał się dzierżawcą byłego PGR "Kamionek", położonego w gminie Szczytno. Przedmiotem dzierżawy są nieruchomości rolne o powierzchni 270,2284 ha oraz środki trwałe, to jest budynki i budowle.

Po pierwsze, niewykonania warunków wygranego przetargu na dzierżawę, którego przedmiotem były nieruchomości rolne, budowle i budynki wraz z budynkiem administracyjnym. Mimo że dzierżawca przejął protokołem zdawczo-odbiorczym przedmiot dzierżawy wraz z tym budynkiem, a agencja zobowiązała się, że swoje biuro usunie z niego w najbliższych dniach, to nie tylko, że zobowiązania nie spełniła, lecz zajęła jeszcze wbrew umowie dzierżawnej kolejne pomieszczenia w budynku administracyjnym i wreszcie zmieniła drzwi wejściowe do tego budynku tak, iż w rezultacie tego sam dzierżawca nie ma klucza do budynku, który dzierżawi, ponosząc opłaty czynszowe, ubezpieczeniowe i inne za przedmiot dzierżawy.

Po piąte, przedłożenia do podpisu arkuszu spisu z natury nr 102, który był zawyżony w stosunku do budynków, jeśli chodzi o wartość netto na dzień 1 stycznia 1994 r.

Zgodnie z obowiązującym prawem dzierżawca wystąpił do agencji o nabycie nieruchomości rolnej będącej przedmiotem dzierżawy o powierzchni 210,79 ha. Agencja w piśmie z dnia 23 grudnia 1997 r. wyraziła zgodę na ten wniosek i ustaliła warunki spłaty ratalnej należności. Do realizacji nabycia tej nieruchomości jednak nie doszło, gdyż agencja odstąpiła od tego zamiaru. W przedmiotowej sprawie toczą się aktualnie dwie sprawy sądowe przeciwko dzierżawcy z powództwa agencji: przed Sądem Rejonowym w Szczytnie - sygnatura akt IC 111/04 - oraz przed Sądem Okręgowym w Olsztynie - sygnatura akt 562/04. Sam dzierżawca również wniósł pozew do Sądu Okręgowego w Olsztynie - pozew z dnia 15 lutego 2005 r. - w sprawie nabycia prawa własności dzierżawionej nieruchomości na zasadzie pierwokupu, zgodnie z warunkami wcześniej ustalonymi przez agencję.

Z wyrazami szacunku

Adam Biela

Szanowny Panie Ministrze!

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

W latach siedemdziesiątych została podjęta z urzędu, na podstawie ustawy z dnia 24 stycznia 1968 r. o scalaniu i wymianie gruntów, wymiana gruntów na terenie wsi Wola Rzędzińska. W dniu 30 września 1978 r. wojewoda tarnowski wydał decyzję nr 100/78 z 25 września 1978 r., która została uzupełniona w dniu 20 grudnia 1978 r. decyzją nr 144/78, w sprawie postępowania wymiennego niezabudowanych gruntów położonych we wsi Wola Rzędzińska oraz w sprawie zatwierdzenia projektu wymiany niezabudowanych gruntów położonych na terenie tej wsi. Do dnia dzisiejszego ta decyzja nie została ujawniona w całości w księgach wieczystych z powodu błędów popełnionych przy sporządzaniu dokumentacji, dotyczących takich spraw jak: przyjęcie do scalenia i wymiany gruntów dzierżawionych przez spółdzielnię, przyjęcie do scalenia i wymiany gruntów od rolników indywidualnych, którzy nie byli właścicielami hipotecznymi wymienionych działek. W takim stanie prawnym nie ma możliwości ujawnienia faktycznego stanu prawnego, co uniemożliwia obrót ziemią zarówno rolnikom indywidualnym, jak i spółdzielni.

W imieniu zarządu Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej "Wolanka" w Woli Rzędzińskiej zwracam się ponownie z prośbą o pomoc w sprawie dokończenia wymiany gruntów niezabudowanych położonych we wsi Wola Rzędzińska w powiecie tarnowskim oraz spowodowanie podjęcia działań zmierzających do uregulowania w księgach wieczystych stanu prawnego gruntów uczestników przedmiotowej wymiany, gdyż pomimo czynionych dotychczas starań sprawa nadal pozostaje niewyjaśniona.

Józef Sztorc

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana jako senator RP ziemi żywieckiej. Pod koniec marca bieżącego roku zostało umorzone przez Instytut Pamięci Narodowej śledztwo w sprawie akcji wysiedleńczej ludności Żywiecczyzny.

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Ministrze!

Z wyrazami szacunku

Władysław Bułka

Szanowny Panie Ministrze!

Moje oświadczenie z dnia 17 marca 2005 r., skierowane do Pana Ministra, odnosiło się do niezwykle ważnej kwestii, jaką jest przestrzeganie elementarnego prawa do zachowania równości stron przy zawieraniu umów, zwłaszcza w sytuacji, kiedy możliwe staje się wykorzystywanie pozycji dominującej przez jedną z nich. Jest to praktykowane przez kancelarie notarialne, szczególnie w sytuacjach odnoszących się do osób fizycznych poddających się czynnościom notarialnym.

Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, pana Sylweriusza M. Królaka, trudno uznać za zadowalającą, ponieważ jej treść stanowi jedynie przypomnienie o istniejących rozwiązaniach - to w końcu można przeczytać. Nie można także przejść do porządku dziennego nad lakonicznym stwierdzeniem końcowym, w którym sugeruje się pytającemu ewentualne rozważenie tego problemu w bliżej nieokreślonej w czasie perspektywie.

Praktyka pokazuje, że ewidentnie brakuje informowania o jakiejkolwiek możliwościach ustalenia wysokości taksy notarialnej, przywoływane są jedynie przepisy o stawkach maksymalnych. Zawód notariusza, bez wątpienia cieszący się dużym prestiżem społecznym, w sytuacji hermetycznego funkcjonowania środowiska - co implikuje, w swej konsekwencji daje limitowanie swobodnego dostępu do zawodu - rodzi pokusy nadmiernego wykorzystywania danego uprzywilejowania. Z takimi praktykami spotkałem się dwukrotnie w ostatnim czasie. W jednym przypadku była to taka sytuacja, że notariusz był oburzony, kiedy zwróciłem się do niego z zapytaniem o wpisaną taksę.

Wydaje się, że ministerstwo powinno podjąć pewne działania i dokonać analizy stosowania w codziennej praktyce przedmiotowego rozporządzenia. Od samego początku przyświecała mi myśl przestrzegania podmiotowości stron przy sporządzaniu umów. Przede wszystkim chodzi o wyeliminowanie uprzywilejowanej pozycji jednej z nich - zwłaszcza w zakresie ustawowego limitowania możliwości wykonywania takich czynności.

Wyrażam nadzieję, iż odpowiedź nie będzie miała charakteru zdawkowego i zostaną w niej przedstawione konkretne propozycje podjęcia określonych działań w ściśle sprecyzowanym terminie.

Marian Lewicki

Szanowny Panie Premierze!

Jeden z realizowanych od 1998 r. przez Agencję Nieruchomości Rolnych programów stypendialnych adresowany był do uczniów publicznych szkół średnich i ponadgimnazjalnych kończących się maturą, zamieszkujących na terenach wiejskich i w miastach do dwudziestu tysięcy mieszkańców oraz pochodzących z rodzin, w których dochód na osobę nie przekracza kwoty 532 zł miesięcznie, to jest 70% ustawowo określonego najniższego wynagrodzenia za pracę. Wysokość stypendium wynosiła miesięcznie 200 zł.

W 2002 r. wypłacano około czterdziestu tysięcy dwustu takich stypendiów. W roku szkolnym 2003/2004 przyznano ich ponad czterdzieści osiem tysięcy. W roku szkolnym 2004/2005 liczba ta jeszcze wzrosła. Świadczy to o zaangażowaniu rządu w pomoc temu środowisku. Z drugiej jednak strony wzrost zapotrzebowania na takie świadczenia dowodzi narastania problemu biedy i wciąż niepewnych szans dzieci byłych pracowników PGR na zdobycie wykształcenia i normalny start w życiu.

Przepisy zawarte w art. 6 ust. 1 pkt 8 i 9 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, stanowiące podstawę prawną działań Agencji Nieruchomości Rolnych w zakresie tworzenia nowych miejsc pracy oraz pomocy byłym pracownikom Państwowych Przedsiębiorstw Gospodarki Rolnej i członkom ich rodzin, zostały uchylone z dniem wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 4 marca 2004 r.

Od dnia 1 lipca bieżącego roku Agencja Nieruchomości Rolnych nie będzie już mogła wspierać działań mających na celu udzielanie pomocy byłym pracownikom PGR i ich rodzinom, między innymi poprzez przyznawanie stypendiów dzieciom uczącym się w szkołach średnich i ponadgimnazjalnych. Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 4 marca 2004 r., który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2005 r., stypendia przyznawane dotychczas przez Agencję Nieruchomości Rolnych powinny być realizowane w ramach rządowego programu opracowanego na podstawie przepisów art. 91 ust. 3 zawartych w ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty - DzU z 1996 r. nr 67 poz. 329, z późniejszymi zmianami.

Szanowny Panie Premierze!

Przerażeni byli pracownicy PGR ślą błagalne listy, prosząc o pomoc. Świadom jestem, że dotychczasową rolę ANR w tej mierze przejąć ma resort oświaty, niemniej wiem także, że przepisy wykonawcze utknęły w komisjach sejmowych, a tym samym, jeśli się weźmie pod uwagę, że zaraz kończy się rok szkolny, szanse na efektywne zrealizowanie tego zadania są bardzo niewielkie.

Nie można dopuścić, by konsekwencje przedłużającego się procesu legislacyjnego poniosły dzieci. Co gorsza, powstałego w ten sposób niedoboru finansowego nie będzie w stanie uzupełnić także resort polityki społecznej. Borykające się z niewspółmiernymi do potrzeb środkami instytucje pomocy społecznej zapowiadają zmniejszenie wielkości pomocy pieniężnej i niepieniężnej nawet dotychczasowym podopiecznym. Oznacza to, że nie można liczyć na objęcie przez nie pomocą dodatkowych niemal pięćdziesiąt tysięcy osób.

Janusz Lorenz

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana bardzo zaniepokojony informacjami o przygotowanym przez Ministerstwo Zdrowia projekcie podziału środków na odziały Narodowego Funduszu Zdrowia. Przyjęcie przy podziale środków na rok 2006 kryterium migracyjnego i oparcie się na danych z roku 2004 stwarza sytuację bardzo krzywdzącą dla pacjentów i oddziałów, które mimo trudnej sytuacji w służbie zdrowia rozwijają się i poszerzają ofertę świadczonych usług.

W przypadku reprezentowanego przeze mnie województwa warmińsko-mazurskiego nowe kryteria nie uwzględnią faktu powstania w regionie oddziałów onkologii i kardiochirurgii. Pacjenci tworzący w 2004 r. mapę migracji w tym zakresie lecznictwa od blisko roku leczą się już na miejscu. Tymczasem podział środków według przyjętych w projekcie zasad spowoduje, że gdzie indziej leczyć się będą pacjenci, a gdzie indziej będą szły pieniądze. Doprowadzi to do sytuacji, że nowo powstałe na Warmii i Mazurach specjalistyczne oddziały nie będą mogły funkcjonować ze względu na niedobór środków, a pacjenci nadal będą zmuszeni do wyjazdu na leczenie gdzie indziej.

Niedoborów powstałych w wyniku zastosowania przez resort zdrowia nowych kryteriów nie uzupełni tak zwana racjonalizacja wydatków wewnątrz województwa. Od wielu już lat uprawiamy bowiem politykę "krótkiej kołdry". Województwo warmińsko-mazurskie należy do najbiedniejszych w kraju, borykających się również z jedną z najwyższych stóp bezrobocia. Także i te przesłanki determinowały nas w walce o utworzenie oddziałów onkologii i kardiochirurgii tak, aby zwiększyć mieszkańcom regionu dostępność do specjalistycznego leczenia.

Łączę wyrazy szacunku

Janusz Lorenz
senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Tegoroczny wypoczynek letni dzieci ze środowisk postpegeerowskich stoi pod wielkim znakiem zapytania ze względu na niepokój rodzin o ciągłość pomocy stypendialnej, której do tej pory udzielała ANR, a w chwili obecnej mające przejąć te kompetencje kuratoria nie mogą podejmować żadnych działań ze względu na brak przepisów wykonawczych. Dla wielu rodzin oznacza to wręcz tragedię.

Pozostaję z szacunkiem

Janusz Lorenz

Szanowny Panie Ministrze!

W związku z obowiązywaniem od 1 stycznia 2005 r. nowych zasad udzielania pomocy materialnej, o której mowa w rozdziale 8a ustawy o systemie oświaty, zwróciłem się z prośbą do wybranych gmin i szkół województwa zachodniopomorskiego o przekazanie kolejnych danych dotyczących funkcjonowania stypendiów uczniowskich. Ponieważ uzyskane informacje potwierdziły moje niepokoje, pozwolę sobie przedstawić podstawowe trudności zgłaszane przez samorządowców, dyrektorów szkół i nauczycieli.

Wprawdzie wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez udzielanie pomocy socjalnej spotkało się z szeroką społeczną aprobatą, to jednak w ocenie przedstawicieli gmin i szkół obecny system pozwala zaspokoić jedynie cząstkę faktycznego zapotrzebowania najuboższych uczniów. Okazuje się, że dotacja ze środków budżetu państwa nie pokrywa łącznej kwoty, na którą opiewają uczniowskie wnioski, a gminom trudno jest wygospodarować dodatkowe środki na zaspokojenie roszczeń osób uprawnionych. Gmina Drawsko Pomorskie otrzymała na rok 2005 dotację na pomoc materialną w wysokości gwarantującej jednomiesięczną wypłatę stypendiów socjalnych.

Wśród głównych aspektów utrzymującego się stanu nierównego dostępu do edukacji organy prowadzące zgodnie wskazują na niewystarczające nakłady budżetowe przeznaczane na oświatę. Szczególnie brakuje środków na zajęcia kompensacyjno-wychowawcze, koła przedmiotowe, a także płatne zastępstwa z nauczycielami danego przedmiotu. Wymienione ograniczenia mają odzwierciedlenie w słabszych efektach pracy szkoły w stosunku do uczniów o niższym standardzie socjalnym oraz uczniów mniej zdolnych. Ponadto, ciągły pościg za terminami realizacji programów i zadań nakładanych przez nadzór pedagogiczny sprawia, iż brakuje odpowiedniej ilości czasu na zaspokojenie indywidualnych potrzeb każdego z uczniów.

Z wyrazami szacunku

Witold Gładkowski
Senator RP

Szanowni Panowie Ministrowie!

Na podstawie informacji, które otrzymuję od jednostek samorządu terytorialnego, chciałbym zasygnalizować trudności, z którymi one się borykają w związku z funkcjonowaniem obecnego systemu podziału części oświatowej subwencji ogólnej. Bardzo proszę wziąć pod uwagę poniższe spostrzeżenia przy opracowywaniu kolejnych przepisów prawnych w omawianym zakresie. Pozwolę sobie posłużyć się przykładem powiatu sławieńskiego w województwie zachodniopomorskim.

W październiku 2004 r. minister finansów przekazał informację o naliczeniu planowanych na rok 2005 kwot części oświatowej subwencji ogólnej dla powiatu sławieńskiego. Starostwo opracowało projekt budżetu na rok 2005 na podstawie wymienionej informacji i danych o liczbie wychowanków, liczbie uczniów ze sprawozdań GUS oraz informacji o zwiększeniu standardu w roku 2005. Rada powiatu przyjęła budżet na rok 2005 w grudniu 2004 r., a w styczniu 2005 r. minister finansów powiadomił, że część oświatowa subwencji ogólnej dla tej jednostki samorządu terytorialnego została zmniejszona o 1 milion 468 tysięcy 156 zł i wyniosła 12 milionów 630 tysięcy 571 zł.

W kontekście wspomnianej sytuacji Starostwo Powiatowe w Sławnie twierdzi, że przy planowaniu wydatków na oświatę największe niedogodności wynikają ze zbyt późnego przekazywania metryczki subwencji oświatowej oraz braku stabilizacji przepisów rozporządzenia. Jednocześnie samorządowcy nie zgadzają się z faktem pozostawienia na poziomie ubiegłorocznym wagi nr 13 dla szkół kształcących w zawodach podstawowych dla żeglugi morskiej. To ostatnie rozwiązanie nie odpowiada stanowi rzeczywistemu, ponieważ ze względu na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa zgodnego z normami unijnymi znacznie wzrosły koszty edukacji tej grupy uczniów.

Bardzo proszę o ustosunkowanie się do przedstawionych problemów oraz o wyjaśnienie przyczyn ich powstawania. Ponadto chciałbym uzyskać odpowiedź na pytanie, czy możliwe jest wyrównanie zaistniałej różnicy w kwocie przekazanej części oświatowej subwencji ogólnej dla Starostwa Powiatowego w Sławnie ze środków rezerwy celowej.

Z wyrazami szacunku

Wojewódzki Urząd Pracy w Lublinie realizuje w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR) działania 2.1, 2.3 oraz 2.4, dla których WUP pełni rolę Instytucji Wdrażającej. Jak jednak zostałem poinformowany, zaległość w wypłacie pierwszej transzy dotacji w ramach trzydziestu ośmiu podpisanych dotychczas umów o dofinansowanie projektów wynosi łącznie 5 milionów 438 tysięcy 740 zł 94 gr.

Źródłem finansowania projektów składanych w ramach działań 2.1, 2.3 oraz 2.4 Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego są Europejski Fundusz Społeczny oraz budżet państwa w proporcjach 75:25%. W celu należytego wykonania zawartych umów samorząd województwa lubelskiego podpisał w dniu 22 lutego 2005 r. umowy pożyczki z Bankiem Gospodarstwa Krajowego na łączną kwotę 83 milionów 894 tysięcy 652 zł 68 gr. Kwota ta dotyczy refinansowania, czyli środków, które podlegać będą refundacji z budżetu Unii Europejskiej. Należy zauważyć, iż nie jest możliwe przekazanie beneficjentom Priorytetu II ZPORR środków na finansowanie umów bez zachowania montażu finansowego. Opóźnienie w przekazywaniu środków rezerwy celowej budżetu państwa rodzi określone negatywne konsekwencje, wśród których za najistotniejsze należałoby uznać:

- wstrzymanie realizacji projektów;

- zagrożenie niewykorzystania środków alokacji 2004-2005 w ramach ZPORR, niewynikające z winy Instytucji Wdrażającej;

- możliwość uznania części wydatków w ramach projektu za niekwalifikowane; w przypadku zakupywania przez beneficjenta towarów i usług na odroczony termin płatności, odsetki od przekroczonych terminów płatności nie stanowią kosztu kwalifikowanego w ramach EFS;

- negatywny odbiór społeczny; znaczne opóźnienie w przekazywaniu środków budżetu państwa, a tym samym całości dofinansowania, wywołują irytacje beneficjentów, co negatywnie wpływa na przestrzeganie procesu wdrażania ZPORR, który musiał stanowić wsparcie w rozwoju województwa lubelskiego.

Szanowny Panie Ministrze!

Po pierwsze, ile obecnie wynosi rezerwa dewizowa państwa?

Po drugie, dlaczego Narodowy Bank Polski lokuje te rezerwy w bankach zagranicznych i ile wynosi ich oprocentowanie?

Po czwarte, ile wynosi rezerwa rewaluacyjna, gdzie i na jaki procent jest zdeponowana?

Górnośląskie Przedsiębiorstwo Wodociągów w Katowicach zajmuje się ujmowaniem, uzdatnianiem, magazynowaniem, rozprowadzaniem i sprzedażą wody pitnej dla ponad trzech milionów mieszkańców aglomeracji śląskiej oraz dla odbiorców przemysłowych. Infrastruktura wodociągowa GPW znajduje się w sześćdziesięciu sześciu gminach województwa śląskiego i tylko dwadzieścia pięć z nich korzysta w pewnym stopniu z ujęć lokalnych. Stanowi to obecnie około 20% wody sprzedawanej przez Górnośląskie Przedsiębiorstwo Wodociągów w Katowicach. W przeciwieństwie do ujęć lokalnych GPW gwarantuje wodę pitną o najwyższych i stabilnych parametrach jakościowych, zgodnych z normami krajowymi i unijnymi. Parametry te są pod stałą w pełni profesjonalną kontrolą na poziomie światowym, wykonywaną przez laboratoria, przedsiębiorstwa oraz powołane do tego instytucje zewnętrzne.

Sejmik Województwa Śląskiego w uchwale nr II/19/19/2004 z dnia 19 kwietnia 2004 r. wyraził wolę podjęcia działań zmierzających do racjonalnego gospodarowania zasobami wodnymi poprzez przejęcie podmiotu, który będzie wykonywał zadania obecnie realizowane przez Górnośląskie Przedsiębiorstwo Wodociągów w Katowicach, polegające na eksploatacji i ochronie ujęć, uzdatnianiu, magazynowaniu i rozprowadzaniu wody.

Atutem przyjęcia takiej formy przekształcenia jest również możliwość przystąpienia do powstałej spółki gmin oraz skomercjalizowanych przedsiębiorstw branży wodociągowo-kanalizacyjnej, które - po wniesieniu własnego majątku - uzyskałyby możliwość współzarządzania skomercjalizowaną firmą. W konsekwencji powstanie podmiot o wysokim kapitale akcyjnym, który będzie realizował zadania własne gmin w zakresie zapewnienia dostaw wody i odbioru oraz oczyszczania ścieków, a także będzie efektywnie uczestniczył w realizacji strategii rozwoju województwa.

Należy również podkreślić, że tak duże przedsiębiorstwo po komercjalizacji stanie się komunalną jednostką silną kapitałowo, o dużym potencjale gospodarczym, zdolną do generowania własnych środków inwestycyjnych, przygotowaną do pozyskiwania funduszy pomocowych z Unii Europejskiej. Ponadto komercjalizacja GPW w Katowicach na rzecz samorządu województwa śląskiego stworzy sprzyjające warunki do realizacji zapisów zawartych w ramowej dyrektywie wodnej, która nakłada na kraje członkowskie obowiązek zrównoważonego wykorzystania i ochrony zasobów wodnych i istniejących ekosystemów. Nie ulega wątpliwości, iż ze względu na charakter Górnośląskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów w Katowicach i zadania, jakie postawiono przed nim, GPW wymaga, aby zarządzanie nim pozostawało w gestii władz lokalnych. Gwarantem realizacji zadań GPW w Katowicach oraz spełnienia stawianych mu wymagań jest samorząd wojewódzki.

Z szacunkiem

Jerzy Markowski

W niniejszym oświadczeniu wnoszę o skuteczne skoordynowanie postępowania ministra finansów, ministra infrastruktury i wojewody śląskiego w celu wykorzystania zapisanej w ustawie budżetowej na rok 2005 kwoty 4 milionów zł, przeznaczonej na realizację zadania inwestycyjnego pod tytułem "Rozbudowa Terminalu Pasażerskiego i dostosowanie MPL Katowice do wymogów porozumienia wykonawczego z Schengen - etapy 2005-2007".

Z szacunkiem

Jerzy Markowski

Jerzy Markowski

Szanowny Panie Ministrze!

W 2003 r. został złożony wniosek o powołanie Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Zamościu. Państwowa Komisja Akredytacyjna pozytywnie zaopiniowała w kwietniu 2004 r. dokumenty dotyczące utworzenia filologii polskiej i innych filologii.

Młodzież wywodząca się z niezamożnych rodzin oczekuje na utworzenie państwowej wyższej szkoły zawodowej, gdyż stworzy ona szanse edukacyjne dla tej młodzieży. Zamojszczyzna jest regionem, który ma najniższe wskaźniki zarówno pod względem liczby osób posiadających wyższe wykształcenie, jak i pod względem zamożności społeczeństwa. W szkołach powiatu zamojskiego brakuje wykwalifikowanych nauczycieli języków obcych. Kilkudziesięciu nauczycieli języka angielskiego dojeżdża do szkół powiatu zamojskiego z Ukrainy.

Informacja dla Rady Ministrów o harmonogramie budowy autostrad i dróg ekspresowych na lata 2004-2006 i lata dalsze, przygotowana przez Ministerstwo Infrastruktury i stanowiąca załącznik do Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007-2013, nie przewiduje żadnej inwestycji na terenie województwa podlaskiego z wyjątkiem prac koncepcyjnych na odcinku drogi krajowej nr 8 (odcinek Budzisko - Białystok). Przewiduje także przesunięcie planów realizacji na lata 2011-2013 odcinka drogi nr 8 Warszawa - Białystok oraz drogi krajowej nr 19 do Kuźnicy, a także realizację odcinka drogi nr 8 Budzisko - Białystok poza rok 2013. Jak wynika z przedłożonego harmonogramu w latach najbliższych nie będą realizowane na terenie województwa podlaskiego żadne prace inwestycyjne, mające na celu poprawienie infrastruktury drogowej.

Zaprezentowany harmonogram budzi wielkie zaniepokojenie i troskę, gdyż powszechnie wiadomo, iż rozwój całego regionu północno-wschodniej Polski, w tym województwa podlaskiego, jest w dużej mierze uzależniony od rozwoju infrastruktury drogowej. Obecny stan połączeń drogowych nie jest już wystarczający wobec zwiększającego się ruchu pojazdów samochodowych, w szczególności samochodów ciężarowych. Wywołuje to wiele konfliktów i protestów społeczności lokalnych zaniepokojonych o stan zdrowia i bezpieczeństwo mieszkańców najbliższych okolic drogi.

Z wyrazami szacunku

Senator Rzeczypospolitej Polskiej
Sergiusz Plewa

Zwracam się do Pana Premiera z prośbą o podjęcie działań mających na celu pozyskanie przez województwo kujawsko-pomorskie dodatkowych środków finansowych z rezerwy celowej ministra rolnictwa i rozwoju wsi w wysokości 5 milionów zł na przeprowadzenie na terenie województwa konserwacji gwarantującej w 2005 r. minimalne bezpieczeństwo przeciwpowodziowe i eksploatacyjne urządzeń melioracji wodnych podstawowych. Marszałek województwa zwrócił się do mnie w tej sprawie z powodu złego stanu urządzeń melioracji wodnych podstawowych oraz ryzyka wystąpienia powodzi na terenie województwa kujawsko-pomorskiego.

Na podstawie wieloletnich doświadczeń zostały wytypowane w województwie trzysta dwa obiekty w miejscach, gdzie zauważalna jest największa ilość zjawisk powodziowych, takich jak podtopienia, zalewiska i lokalne wylewy, gdzie występują największe zagrożenia związane ze złym stanem technicznym urządzeń melioracji podstawowych. Tylko na stu dziewięćdziesięciu dziewięciu obiektach, obejmujących 1448,9 km rzek i kanałów oraz 68,8 km wałów przeciwpowodziowych zostały przeprowadzone roboty konserwacyjne, ale i tak w bardzo ograniczonym zakresie, jeśli odnieść to do rozmiarów ewidencji tego typu obiektów. W ubiegłym roku aż na dwustu trzydziestu dwóch obiektach - rzekach i kanałach - nie były przeprowadzane żadne prace konserwacyjne ze względu na drastyczny brak środków finansowych.

Przyczyną tego stanu rzeczy jest ogromne zmniejszenie przekazywanych z budżetu państwa dla województwa kujawsko-pomorskiego nakładów finansowych na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych i ochrony przeciwpowodziowej we właściwym stanie technicznym. Zmniejszenie nakładów finansowych następowało sukcesywnie: w porównaniu do roku 1998, w którym nakłady te wynosiły 7,2 miliona zł, w 2005 r. wydatki bieżące na ten cel zapisane w budżecie państwa na rzecz województwa wynoszą 2,1 miliona zł i tylko w 7% zaspokajają potrzeby w tym zakresie.

Biorąc to pod uwagę, zwracam się do Pana Premiera z prośbą o podjęcie działań mających na celu pozyskanie przez województwo kujawsko-pomorskie dodatkowych środków finansowych z rezerwy celowej ministra rolnictwa i rozwoju wsi, w wysokości 5 milionów zł. Kwota ta pozwoli na przeprowadzenie konserwacji gwarantującej w 2005 r. minimalne zabezpieczenie przeciwpowodziowe i eksploatacyjne urządzeń melioracji wodnych podstawowych na terenie województwa kujawsko-pomorskiego.

Z wyrazami szacunku

Zygmunt Cybulski

Teatr Lalki i Aktora w Wałbrzychu, który jest instytucją powiatową, od 1945 r. prowadzi działalność artystyczną i upowszechnieniową na Dolnym Śląsku. Od 1951 r. działa w obecnej siedzibie. Wielokrotne zmiany organizatorów, wynikające z reform administracyjnych kraju, oraz projekty zmiany dotychczasowej siedziby teatru  oddalały perspektywę składania wniosków o środki finansowe na modernizację i remonty bazy. Sytuacja ta doprowadziła do destrukcji substancji, a zwłaszcza elewacji zewnętrznych i wieży wejściowej, w stopniu zagrażającym życiu i zdrowiu użytkowników oraz przechodniów, ze względu na odpadające tynki i walącą się konstrukcję wieży.

Szanowny Panie Prezesie!

Z ogromnym zaniepokojeniem i konsternacją odebrałem informację o likwidacji przez oddział TVP w Poznaniu redakcji zamiejscowej TVP w Kaliszu. Jest to decyzja szkodliwa, gdyż oznacza medialną marginalizację aglomeracji kalisko-ostrowsko-pleszewskiej i całego regionu południowej Wielkopolski. Podczas gdy z innych regionów kraju odbieram informacje o tworzeniu przez oddziały TVP redakcji regionalnych, w Wielkopolsce z charakterystycznym, niejednokrotnie absurdalnym centralizowaniem struktur organizacyjnych, systematycznie obniżana jest ranga regionu.

Podjęta decyzja, moim zdaniem, ma charakter kolejnego nieprzemyślanego eksperymentu, w dodatku podjętego bez jakichkolwiek konsultacji z samorządami. W perspektywie ostatnich dwudziestu pięciu lat ośrodek poznański pięciokrotnie rezygnował z zainteresowania medialnego tym regionem, by po kolejnych zmianach kierownictwa ponownie do niego powracać, oczekując zawsze wsparcia władz lokalnych, dzisiaj lekceważonych w autorytarnej decyzji. Od dłuższego czasu dostrzegaliśmy radykalny spadek, jeśli chodzi o informacje telewizyjne, które z trudem przebijały się przez sito kwalifikacyjne. Dziś rozumiemy, że były to działania socjotechniczne przygotowujące społeczeństwo do tej niedobrej decyzji.

W takiej sytuacji, budzącej zaniepokojenie, narastające obawy i świadomość skutków tych rozstrzygnięć, bardzo proszę Pana Prezesa o przeanalizowanie tego i cofnięcie decyzji o likwidacji redakcji zamiejscowej TVP w Kaliszu.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Spychalski

Szanowni Panowie!

Pragnę się odnieść do palącego problemu, który dotyka nas wszystkich. Chodzi mi o osoby trudniące się zbieraniem złomu, najczęściej czyniące to z naruszeniem prawa. Sytuacja materialna tych osób, brak pracy i perspektyw życiowych stają się powodem, który popycha ich do tego, że swoje źródło dochodu traktują w sposób bezwarunkowy. Często ma to miejsce z naruszeniem podstawowych zasad bezpieczeństwa i to ono jest owocem ich działania. Jednak bieda, a czasem również i bezmyślność, nie może być wytłumaczeniem działań niezgodnych z prawem, działań, które stanowią bezpośrednie zagrożenie zdrowia i życia ludzkiego. Opinią publiczną wstrząsnęły wydarzenia z Rybnika i nie tak dawne z Bielska-Białej, gdzie zginęły kilkuletnie dzieci, wpadając do studzienek kanalizacyjnych, z których wcześniej ktoś skradł pokrywy.

Plagą stało się niszczenie mienia komunalnego i prywatnego przez osoby zbierające złom. Podam tylko kilka z bardzo licznych przykładów, by unaocznić skalę zjawiska. Na sosnowieckim cmentarzu przy al. Mireckich zdewastowano groby, kradnąc metalowe krzyże. Zniszczono płyty nagrobkowe, wydłubując z nich metalowe litery, które zdaniem wandali mogły mieć jakąś wartość. W Cięcinie złomiarze zdemontowali wyciąg orczykowy - najdłuższy tego typu obiekt wyprodukowany w Polsce. W obu przypadkach zarobili po kilkaset złotych; straty, jakie wyrządzili, są nieporównywalne. W Jaworznie tygodniowo kradnie się średnio cztery pokrywy żeliwne ze studzienek. Jakie stanowiło to zagrożenie, nie muszę chyba nikogo z Panów przekonywać.

Proszę o informacje na temat ewentualnych inicjatyw resortowych w przedmiotowej sprawie.

Z wyrazami szacunku

Chciałbym odnieść się do ustawy o systemie oświaty obowiązującej od 1 stycznia 2005 r., a w szczególności do kwestii o wsparciu materialnym w formie stypendium szkolnego. Ustawodawca precyzuje, że najniższa kwota, jaką powinien otrzymać uczeń to 44,80 zł miesięcznie, czyli 80% kwoty zasiłku rodzinnego (art. 90b ust. 9). Ale dotacje przekazane na ten cel samorządom tylko w nieznacznej części pokrywają wydatki, jakie gminy będą musiały ponieść.

W ubiegły poniedziałek na konferencji prasowej Pan Minister powiedział, że największym sukcesem tego rządu jest wprowadzenie rządowego programu stypendiów dla uczniów. Cytuję za "Gazetą Wyborczą": "Udało nam się zrealizować jeden z głównych punktów exposé premiera; Marek Belka obiecywał, że zajmiemy się wyrównywaniem szans edukacyjnych - zrobiliśmy to, wprowadzając nowy system przyznawania stypendiów dla uczniów - stwierdził minister Sawicki". Pozwoli Pan, że nie będę komentował wypowiedzi Pana Ministra.

Na przykład w mieście Jaworzno do wypłaty stypendium kwalifikuje się ponad tysiąc trzysta wniosków. Środki niezbędne do ich wypłaty to mniej więcej 1 milion zł. Tymczasem dotacja, jaką otrzymało miasto wynosi 188 tysięcy zł. Ponadto część tej sumy musi zostać zabezpieczona na wypłatę zasiłków szkolnych. Skąd więc prezydent miasta ma pozyskać brakujące ponad 800 tysięcy zł?

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Ministrze!

Zarząd Stowarzyszenia Obrony Praw Mieszkańców Osiedli Wojskowych zwrócił się do mnie z prośbą o zainicjowanie procedury wprowadzenia poprawki do art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Zarząd proponuje zamianę brzmienia: "Pomniejszeń, o których mowa w ust. 2, nie stosuje się do sprzedaży prawa własności lub użytkowania wieczystego, w przypadku posiadania przez Agencję takiego prawa, ułamkowej części gruntu na sprzedany lokal mieszkalny", na brzmienie: "Pomniejszenia, o których mowa w ust. 2, stosuje się do sprzedaży prawa własności lub użytkowania wieczystego, w przypadku posiadania przez Agencję takiego prawa, ułamkowej części gruntu przypadającej na sprzedany lokal mieszkalny".

Tadeusz Bartos
senator RP

Ponadto bardzo często zdarza się, że osoby chcące uzyskać miejsce w domu pomocy społecznej rezygnują z niego, kiedy usłyszą, jaki jest koszt pobytu. Błędnie poinformowani, ludzie nie wiedzą, że różnicę pomiędzy średnim kosztem utrzymania w domu pomocy a opłatami wnoszonymi przez mieszkańca domu może także pokrywać gmina, z której dana osoba została skierowana - stanowi o tym art. 61 ustawy o pomocy społecznej.

Inną praktyką jest umieszczanie chorych w zakładach opiekuńczo-leczniczych i opiekuńczo-pielęgnacyjnych. Osoby kierowane są tam na okres sześciu miesięcy, po czym są fikcyjnie wypisywane i po dwóch tygodniach przyjmowane na nowo - w ten sposób spędzają tam nawet osiemnaście miesięcy. Koszt, jaki ponosi osoba w takim zakładzie, to 70% dochodów, a więc taki sam, jak w przypadku domów pomocy. Reszta jednakże opłacana jest z Narodowego Funduszu Zdrowia, gminy natomiast nie ponoszą w tym przypadku żadnych kosztów.

Z wyrazami szacunku

Panie Dyrektorze!

Po wypadku kolej deklarowała, że w końcu zamontuje odpowiednie zabezpieczenia; chodzi przede wszystkim o założenie sygnalizacji świetlnej. Jednak do dnia dzisiejszego żadne prace nie zostały podjęte. Przejazd w dalszym ciągu pozostaje bez właściwych zabezpieczeń. Jak wynika z informacji przekazanych mi przez lokalne władze, kolej odmawia wybudowania sygnalizacji świetlnej, powołując się na koszty takiej inwestycji oraz przeszkody formalne, to jest zbyt małe natężenie ruchu.

Choć rozumiem konieczność oszczędnego gospodarowania finansami, to jednak argument wysokich kosztów, podany jako powód braku zabezpieczenia przejazdu we Władzinie, uważam za całkowicie błędny, a wręcz niestosowny. Na tym przejeździe regularnie dochodzi do niebezpiecznych wypadków, w których ludzie tracą życie. Skoro ta inwestycja jest dla kogoś "za droga", to znaczy, że życie i zdrowie ludzi, w tym dzieci dojeżdżających do szkół, jest warte mniej niż kilkaset tysięcy złotych potrzebnych do wybudowania sygnalizacji świetlnej. Poza tym koszty jednego takiego wypadku, jaki zdarzył się ostatnio na tym przejeździe, zbliżają się do kosztów zainstalowania sygnalizacji świetlnej.

Robert Smoktunowicz

Ponad rok temu, również w trybie oświadczenia senatorskiego, interweniowałem u Pana w sprawie dramatycznej sytuacji blisko pięćdziesięciu rodzin, głównie pracowników służby zdrowia, mieszkających na osiedlu po byłym sanatorium dziecięcym w Otwocku przy ulicy Borowej. Jak wynika z nadesłanej wówczas odpowiedzi, samorząd województwa mazowieckiego, który jest właścicielem terenu wspomnianego osiedla, chciałby sprzedać tę działkę inwestorowi. Jednak przetarg z 2002 r. nie doszedł do skutku, ponieważ nie zgłosił się nikt zainteresowany kupnem działki.

Głównym powodem swoistego pata w tej sprawie są mieszkańcy osiedla. Po sprzedaży osiedla jego mieszkańcy mogą zostać pozbawieni możliwości dalszego mieszkania w obecnie zajmowanych budynkach. Problem jest bardzo poważny, ponieważ dotyczy ponad setki osób, przed którymi staje widmo bezdomności. Zdecydowanej większości z nich nie stać na wynajęcie mieszkań, że nie wspomnę już o kupnie nowych.

Ze względu na obecną sytuację prawną działki przy ulicy Borowej w Otwocku nie jest ona atrakcyjnym terenem dla potencjalnych inwestorów, ponieważ plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje na tym terenie działalność w zakresie ochrony zdrowia. Do sprzedaży działki konieczna jest w praktyce zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Rada Miasta Otwocka swoją zgodę na zmianę planu warunkuje jednak wcześniejszym rozwiązaniem przez marszałka problemu zapewnienia nowych mieszkań dla wszystkich rodzin zamieszkujących przy ulicy Borowej.

Obecnie sytuacja wygląda tak, że samorząd województwa chciałby sprzedać działkę przy ulicy Borowej, tak by to nowy właściciel, niejako przy okazji inwestycji na tej działce, rozwiązał sprawę mieszkań dla rodzin dziś zamieszkujących baraki przy ulicy Borowej. Jednak samorząd województwa nie może znaleźć kupca na działkę, do której rocznie dopłaca kilkaset tysięcy złotych, bo nikt nie jest zainteresowany kupnem działki, na której mieszka czterdzieści pięć rodzin i która w planie zagospodarowania jest przeznaczona na działalność związaną z ochroną zdrowia. Z drugiej strony rada miasta, w której kompetencji leży zmiana planu zagospodarowania terenu, uzależnia dokonanie odpowiedniej zmiany planu od wcześniejszego zapewnienia przez marszałka nowych mieszkań rodzinom z ulicy Borowej. Sytuacja jest więc patowa i bez zmiany stanowiska którejś ze stron nie ma większych szans na rozwiązanie problemu. Tymczasem stan techniczny budynków jest bardzo zły.

Panie Marszałku, Rada Miasta Otwocka jest gotowa do przejęcia od województwa działki przy ulicy Borowej. Obecnie wydaje się to jedynym realnym pomysłem na rozwiązanie tej patowej sytuacji i zmianę trudnego położenia kilkuset osób mieszkających na tym osiedlu. Rada zaproponowała nawet przejęcie tej działki w zamian za umorzenie Mazowieckiemu Centrum Leczenia Chorób Płuc i Gruźlicy podatków od nieruchomości. Propozycja ta wydaje się jedynym realistycznym pomysłem rozwiązania sprawy. Umożliwi to też obecnym mieszkańcom osiedla - a są to głównie samotne matki z dziećmi - poprawę warunków życia. Samorząd wojewódzki w swoich działaniach i planach inwestycyjnych musi uwzględniać również problemy socjalne mieszkańców. Obecna patowa sytuacja trwa już zdecydowanie za długo i konieczne są odważne decyzje, które pomogą rozwiązać ten problem.

Robert Smoktunowicz

Szanowny Panie Prezydencie!

W Otwocku działa Dom "Nazaret" dla Samotnych Kobiet i Matek z Dziećmi prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Małych Misjonarek Miłosierdzia. Placówka ta spełnia bardzo potrzebną rolę. Wiele kobiet i matek znajduje tam pomoc w rozwiązywaniu swoich życiowych problemów. Jest to ośrodek, który warto wspierać. Jak wynika z posiadanych przeze mnie informacji, Nazaretowi nie zostały przyznane żadne środki z puli, jaką miasto dysponuje na profilaktykę przeciwalkoholową, mimo że siostry w ramach prowadzonej działalności wspomagają również rodziny, w których występuje problem nadużywania alkoholu.

W związku z tym zwracam się o uwzględnienie Nazaretu przy podziale środków miejskich na profilaktykę przeciwalkoholową. Proszę też o przekazanie mi informacji dotyczących możliwości dofinansowania działalności Domu "Nazaret" z funduszy przeznaczonych na profilaktykę przeciwalkoholową.

Robert Smoktunowicz

Szanowny Panie!

Zwracam się z interwencją w sprawie "Pensjonatu Górewicza", to jest budynku znajdującego się w Otwocku przy ul. Armii Krajowej 8. "Pensjonat Górewicza" to największy drewniany budynek w Europie. Przed wojną był to największy i najbardziej ekskluzywny ośrodek leczniczo-wypoczynkowy w Otwocku. Po wojnie pełnił funkcję szpitala wojskowego, potem mieściło się tu liceum pielęgniarskie. Koszty utrzymania obiektu były jednak ogromne i szkoła przeniosła się do Anielina. W latach dziewięćdziesiątych "Górewicz" opustoszał. Budynek w czerwcu 1997 r. został przekazany Polskiej Fundacji Alzheimerowskiej. Fundacja nie wywiązała się jednak ze zobowiązań, jakie na siebie przyjęła, w momencie przejmowania pensjonatu. Niestety od lat budynek ten niszczeje. Nie ma gospodarza, który zająłby się remontem i utrzymaniem tego cennego zabytku.

Robert Smoktunowicz

Przedstawiciele środowiska farmaceutycznego zwracają moją uwagę na wiele problemów dotyczących tej grupy zawodowej. Są one związane zarówno z zapewnieniem społeczeństwu właściwego poziomu usług farmaceutycznych, jak i zachowaniem dobrego imienia przedstawicieli tego zawodu. W szczególności dotyczą zjawiska nieuczciwej konkurencji, tak zwanych programów lojalnościowych, a także sytuacji aptek położonych na terenach wiejskich.

Czy nie jest zasadne w celu zwalczania nieuczciwej konkurencji na rynku farmaceutycznym wprowadzenie sztywnych cen i marż urzędowych na leki refundowane?

Czy zdaniem Pana Ministra nie należy złagodzić rygorów formalnych w odniesieniu do aptek funkcjonujących na terenach wiejskich w celu zapewnienia ludności odpowiedniego poziomu usług farmaceutycznych?

Krzysztof Jurgiel
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Znane są plany wojewody podlaskiego dotyczące prywatyzacji przedsiębiorstw PKS w województwie podlaskim. Dwa z nich, przedsiębiorstwa białostockie i suwalskie, mają być sprywatyzowane w formie komercjalizacji, co nie budzi kontrowersji. Pozostałe, czyli PKS Siemiatycze, Bielsk Podlaski, Zambrów i Łomża, przewidziane są do sprzedaży bezpośredniej firmie Connex Polska Sp. z o.o. Związkowcy reprezentujący pracowników przedsiębiorstw obawiają się, że firma ta, o niejasnym statucie własnościowym, nie da gwarancji zatrudnienia pracownikom, a także nie zapewni mieszkańcom województwa podlaskiego odpowiedniego poziomu wykonywania usług. Nie jest znane też pochodzenie środków, jakie firma ta ma przeznaczyć na zakup przedsiębiorstw.

Connex Polska Sp. z o.o. brała już udział w prywatyzacji przedsiębiorstw PKS w Kętrzynie i Mrągowie w województwie warmińsko-mazurskim. Wobec tej prywatyzacji wysuwano wówczas zarzuty co do nieprawidłowych wycen przedsiębiorstw oraz braku wystarczającego pakietu socjalnego. Podnoszono też wątpliwości co do stanu finansów firmy Connex Polska Sp. z o.o. Obecnie, na skutek odbywających w ostatnich dniach negocjacji, dotyczących przede wszystkim pakietu socjalnego, wobec obojętnej postawy wojewody i nieprzejednanego stanowiska przedstawicieli Connexu, komitet protestacyjny zdecydował się na podjęcie z dniem dzisiejszym strajku okupacyjnego. Oznacza to, że autobusy nie będą przewozić pasażerów.

Krzysztof Jurgiel
senator Rzeczypospolitej Polskiej