Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment


POSIEDZENIA SENATU

81. posiedzenie Senatu

18 i 19 maja 2005 r. odbyło się 81. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałkowie - Jolanta Danielak, Ryszard Jarzembowski i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Janusza Bargieła i Krystynę Doktorowicz; listę mówców prowadziła senator K. Doktorowicz.

Zatwierdzony przez Izbę porządek obrad obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o środkach żywienia zwierząt oraz ustawy o zmianie ustawy o środkach żywienia zwierząt*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zwierząt,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Wymiana śmigłowców Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005-2010",

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz ustawy o uposażeniu żołnierzy niezawodowych,

- drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o sejmowej komisji śledczej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia.

______

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy - Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw

Ustawa została uchwalona na 101. posiedzeniu Sejmu, 22 kwietnia 2005 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 25 kwietnia, zgodnie z Regulaminem Senatu, skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Sprawozdawca komisji senator Włodzimierz Łęcki podkreślił, że rozpatrywana ustawa jest bardzo skomplikowana, ale też bardzo ważna. Za jej wielką zaletę senator uznał to, iż parlamentarzyści otrzymali komplet rozporządzeń, dzięki czemu w momencie wejścia ustawy w życie znane będą wszystkie akty wykonawcze.

Senator sprawozdawca zaznaczył, ustawa jest przedłożeniem rządowym. Nowelizacja dokonywana jest w celu dostosowania polskiego prawa do Ramowej Dyrektywy Wodnej Parlamentu Europejskiego z października 2000 r. Ustanawia ona mechanizmy umożliwiające stosowanie rozporządzenia Rady z 4 czerwca 1970 r., wprowadzającego system księgowy do wydatków na infrastrukturę w transporcie kolejowym, drogowym i żegludze śródlądowej.

W ustawie zaproponowano w szczególności: uzupełnienie katalogu zadań ogólnych zgodnie z postanowieniami Ramowej Dyrektywy Wodnej; wyodrębnienie z dorzeczy Wisły i Odry obszarów stanowiących części międzynarodowych dorzeczy innych rzek; wprowadzenie dodatkowego podziału zasobów wodnych  na jednolite części wód powierzchniowych i wód podziemnych; uszczegółowienie regulacji dotyczących dokumentów planistycznych; wprowadzenie systemu opiniowania i konsultacji w procesie przygotowywania planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy; doprecyzowanie regulacji dotyczących uprawnień właścicielskich Skarbu Państwa w stosunku do wód (wyodrębnia się oddzielne prawo własności dla powierzchni wody i terenu zalanego przez wodę). Ponadto proponuje się uporządkowanie spraw związanych z wprowadzeniem ścieków do wód i do ziemi oraz uszczegółowienie zasad bezpieczeństwa budowli wodnych. Dotychczasowe przepisy nakazywały, iż kontroli technicznej w określonym czasie muszą podlegać budowle zaliczone do kategorii I i II, a po nowelizacji ten obowiązek będzie spoczywać na właścicielach budowli kategorii III i IV. Rozszerza się katalog działań niewymagających uzyskania pozwolenia wodnoprawnego oraz wprowadza się zmiany w katalogu zadań prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej oraz Krajowej Rady Gospodarki Wodnej i rad regionów.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, generalnie zmodernizowana ma ustawa doprowadzić do pełnej doskonałości spraw wodnych do roku 2015. W zapisie ustawy jest nawet podana dokładna data - 22 grudnia 2015 r.

Ustawa ta jednocześnie ingeruje w kilka innych regulacji: ustawę o rybactwie śródlądowym, prawo geodezyjne i kartograficzne, ustawę o podatkach i opłatach lokalnych, o gospodarce nieruchomościami, prawo ochrony środowiska, ustawę o odpadach, o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków, o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także w ustawę o ochronie przyrody.

Senator W. Łęcki poinformował, że Komisja Ochrony Środowiska bardzo wnikliwie zapoznała się z przedłożonymi materiałami, z opinią Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu i po długiej dyskusji postanowiła przedstawić Senatowi propozycje piętnastu poprawek. Większość miała charakter porządkujący, redakcyjny, dwie zaś dotyczyły bardziej szczegółowego rozwiązania spraw związanych z odprowadzeniem ścieków i terminu wprowadzenia.

Podczas dyskusji wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie Wojciech Saługa i Grzegorz Lipowski.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 16 spośród 23 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 85 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Senat przyjął bez poprawek ustawę o zmianie ustawy o środkach żywienia zwierząt oraz ustawy o zmianie ustawy o środkach żywienia zwierząt

Ustawa została uchwalona przez Sejm 22 kwietnia 2005 r. i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 25 kwietnia skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie przedstawił senator Marian Kozłowski. Senator zaznaczył, że opiniowana nowelizacja została opracowana na podstawie projektu rządowego. Jej celem jest wprowadzenie poprawek do obowiązującej ustawy z  25 listopada 2004 r. Projekt ma charakter implementujący dyrektywę Rady 95/69/WE, ustanawiającą warunki i środki do zatwierdzania i rejestracji określonych zakładów i pośredników prowadzących działalność w sektorze pasz dla zwierząt, oraz dyrektywę Rady 98/51/WE, ustanawiającą niektóre środki w celu wykonania tejże wcześniej wymienionej dyrektywy.

Doprecyzowano przepisy dotyczące ewidencji zakładów państw trzecich wprowadzających na teren Wspólnoty przesyłki wytwarzanych środków żywienia zwierząt. Przywóz środków żywienia zwierząt z państw trzecich będzie możliwy z zakładów mających przedstawicielstwo na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wpisanych do prowadzonej przez głównego lekarza weterynarii ewidencji zakładów państw trzecich lub z zakładów mających przedstawicielstwo działające na terytorium innego państwa członkowskiego. Określono też warunki wpisu zakładów do ewidencji. Przepisy te będą obowiązywać do czasu ogłoszenia przez Komisję Europejską listy państw trzecich i zakładów uprawnionych do wprowadzania środków żywienia zwierząt do obrotu w Unii Europejskiej.

Projekt ustawy jest zgodny z prawem Unii Europejskiej. Wejście w życie projektowanej ustawy nie wpłynie na sektor finansów publicznych.

Senator M. Kozłowski poinformował, że Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi, po dyskusji przeprowadzonej 27 kwietnia, postanowiła wnieść o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Wniosek mniejszości Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi o wprowadzenie poprawek do ustawy przedstawił senator Krzysztof Jurgiel.

W pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 78 głosami, przy 4 przeciw i 2 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Senat odrzucił ustawę o zmianie ustawy o ochronie zwierząt

Ustawa ta została uchwalona przez Sejm 22 kwietnia 2005 r. i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 25 kwietnia, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Obie komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności przedstawiła senator Teresa Liszcz. Senator podkreśliła, że komisja przeprowadziła bardzo wnikliwą dyskusję nad ustawą zmieniającą ustawę o ochronie zwierząt. Wzięli w niej udział także przedstawiciele organizacji pozarządowych, w tym dwóch zrzeszających właścicieli i hodowców psów rasowych, tj. Polskiego Związku Kynologicznego i Polskiego Klubu Psa Rasowego. Byli też przedstawiciele Polskiej Ligi Ochrony Zwierząt i niektórych innych organizacji pozarządowych, niezajmujących się wprawdzie wyłącznie psami, ale zajmujących się ochroną zwierząt. W posiedzeniu brał udział przedstawiciel Ministerstwa Administracji i Spraw Wewnętrznych, który reprezentuje rząd w tej sprawie (projekt zmiany jest projektem rządowym).

Jak stwierdziła senator sprawozdawczyni, ustawa sejmowa spotkała się z ambiwalentnym przyjęciem w komisji. Większość uznała, że jakaś tego rodzaju regulacja jest potrzebna. Media donosiły w ostatnim okresie o wypadkach pogryzienia ludzi przez psy, stąd żądania społeczeństwa, żeby zapewnić ludziom, zwłaszcza dzieciom, ale także i innym, słabszym, zwierzętom, ochronę przed agresywnymi psami. Mówiono także o tym, że te wypadki pogryzień rzadko dotyczyły psów rasowych, a zwłaszcza psów ras uznawanych za agresywne. Częściej były to pogryzienia przez watahy zdziczałych, wyrzuconych przez właścicieli, kundli, które wałęsały się głodne po ulicach miast i we wsiach. Niemniej jednak zagrożenie ze strony psów umownie określanych jako agresywne jest zapewne większe niż ze strony innych zwierząt domowych, nie tych zdziczałych, wałęsających się, ale domowych. Na osiedlach często widać te psy bez smyczy, bez kagańca, niekiedy wyprowadzane na ulicę przez dzieci, które w razie potrzeby nie byłyby w stanie reagować i zapanować nad zwierzęciem.

W komisji nie kwestionowano potrzeby wprowadzenia odpowiedniej regulacji, stwierdzono jednak, że ta ustawa jest jednostronna, dotyczy bowiem jedynie nadzoru nad psami ras uznawanych za agresywne i zapewnienie bezpieczeństwa, wobec zagrożenia z ich strony, ludziom i innym zwierzętom.

Problem natomiast jest szerszy. Zdaniem wielu członków komisji, a także zdaniem przedstawicieli organizacji pozarządowych, trzeba zapanować nad hodowlą tych psów. Należy ją ograniczyć, a być może, gdy chodzi o rasy najbardziej skłonne do agresji, ćwiczone i krzyżowane przez lata w tym celu, żeby takie właśnie były, wręcz jej zakazać. Ale to by była kwestia dwóch czy trzech ras, podczas gdy na liście ras agresywnych w rozporządzeniu z 2003 r. jest aż jedenaście ras, a i tak nie ma tam dobermanów czy owczarków niemieckich, które często są bardzo agresywne i traktowane jako psy obronne, wręcz hodowane do tego celu. Problem nie jest więc rozstrzygnięty w ustawie kompleksowo. Są tam zapisane tylko pewne wymagania pod adresem kandydatów na właścicieli i na hodowców psów zaliczanych do ras agresywnych i do psów w typie ras, czyli, jak należy sądzić - mieszańców. Poza tym powstaje pytanie, jak policjant czy inny przedstawiciel służb porządkowych będzie w stanie ustalić, jaka to rasa. Po kolorze, po kształcie, po wielkości, zwłaszcza gdy chodzi o mieszańce?

Senator T. Liszcz, wskazując na niedoskonałości ustawy, zaznaczyła, że daje ona jednak początek regulacji problemu, a że w obecnej kadencji nie ma raczej szans na inną ustawę, więc komisja próbowała nieco poprawić tekst, który uchwalił Sejm. Wynikiem tych prac było pięć poprawek, których wprowadzenie do ustawy komisja rekomendowała Izbie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawiła senator Aleksandra Koszada. Senator zaznaczyła, że na posiedzeniu komisji ustawa ta wzbudzała wiele wątpliwości i uwag krytycznych. Stwierdzono, że zawiera zbyt mało uregulowań, ogranicza się jedynie do psów agresywnych i psów w typie danej rasy.

Senator podkreśliła, że konieczność przyjęcia tej ustawy wynika z powtarzających się wypadków pogryzienia ludzi przez psy niebezpieczne. Zaproponowane zmiany obejmują wprowadzenie dodatkowych wymogów, które będą zobowiązani spełniać właściciele psów znajdujących się na liście ras niebezpiecznych. Powinno to pozwolić na ograniczenie liczby wypadków z udziałem tych psów, a także umożliwić szybką i skuteczniejszą naprawę wynikłych z tego szkód.

Zezwolenie na prowadzenie hodowli lub utrzymywanie psa rasy uznanej za agresywną albo psa w typie tej rasy będzie wydawane osobie spełniającej łącznie następujące warunki: musi być osobą pełnoletnią; nie może być skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo popełnione z winy umyślnej; ma posiadać nienaganną opinię wydaną przez policję; ma być w stanie zapewnić nadzór nad psem; ma posiadać orzeczenie wydane przez lekarza i psychologa stwierdzające, że nie ma zaburzeń psychicznych ani znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej; nie może również być uzależniona od alkoholu lub od substancji psychoaktywnych.

Do kolejnych obowiązków posiadacza psa rasy uznanej za agresywną albo psa w typie tej rasy należeć będzie poddanie psa szkoleniu na posłuszeństwo oraz ubezpieczenie się od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przez psa. Łatwiej będzie wtedy dochodzić roszczeń, jeżeli taka sytuacja zaistnieje. Ustawa przewiduje sankcje karne za jej nieprzestrzeganie.

Senator A. Koszada zaznaczyła, że podczas pracy i dyskusji na posiedzeniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej jej członkowie mieli bardzo duże wątpliwości co do sformułowania "psy w typie rasy uznanej za agresywną". W przedłożeniu rządowym nie było takiego nazewnictwa, były mieszańce tej rasy. Podczas procedowania w Sejmie zmieniono to na "psy w typie rasy uznanej za agresywną". Wątpliwości senatorów wynikały stąd, że jeśli chodzi o wykaz psów uznanych za agresywne, to sprawa jest jasna, określa go minister właściwy do spraw administracji publicznej po zasięgnięciu opinii związku kynologicznego. Trudno natomiast określić grupę psów w typie rasy uznanej za agresywną, tym bardziej że w słowniczku ustawy nie wprowadzono definicji psa w typie rasy uznanej za agresywną. Brak decyzji, kto może określić, czy to są psy niebezpieczne. Byłby to na pewno duży problem dla wójtów, burmistrzów lub prezydentów. W związku z tym komisja po długiej dyskusji zaproponowała wyłączenie z nowelizacji przepisów odnoszących się do psów w typie rasy uznanej za agresywną.

Senator sprawozdawczyni poinformowała, że ogółem komisja postanowiła zgłosić trzynaście poprawek. Wszystkie zostały przyjęte jednomyślnie przez członków komisji.

W imieniu komisji senator A. Koszada wniosła o przyjęcie ustawy wraz z zaproponowanymi poprawkami.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji. Senatorowie Maria Szyszkowska, Teresa Liszcz i Kazimierz Pawełek zgłosili wniosek o odrzucenie ustawy w całości.

Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły 24 spośród 49 zgłoszonych ogółem wniosków i poprawek.

W pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy. Senat 37 głosami, przy 28 przeciw i 21 wstrzymujących się, poparł ten wniosek i podjął uchwałę o odrzuceniu rozpatrywanej ustawy.

W uzasadnieniu uchwały podkreślono, że "Senat odrzucił ustawę o zmianie ustawy o ochronie zwierząt, ponieważ, w jego opinii, nie realizuje celu, który leżał u podstaw jej uchwalenia.

Nowelizacja miała na względzie poprawę bezpieczeństwa ludzi w związku z przypadkami pogryzień, nie tylko przez psy ras uznawanych za agresywne, ale i inne. Rozwiązania w tym zakresie są niewątpliwie potrzebne, jednak w opinii Senatu, wypracowane regulacje prawne nie będą w stanie zrealizować wskazanych zamierzeń, a ponadto mogą zrodzić wiele innych problemów natury moralnej i prawnej.

Takim może być choćby wzmożone, nie zawsze pozostające w zgodzie z prawem i humanitaryzmem, wyzbywanie się zwierzęcia z powodu zaostrzenia dotychczasowych wymogów niezbędnych do uzyskania zezwolenia na prowadzenie hodowli lub utrzymywanie psów ras uznawanych za agresywne z powodu wprowadzenia obowiązku uzyskania zezwolenia na utrzymywanie psów w typie rasy uznawanej za agresywną. Ustawa przewiduje bowiem, że odmowa wydania zezwolenia albo jego cofnięcie skutkować będzie obowiązkiem wyzbycia się psa.

Bardzo ważnym problemem prawnym w tym zakresie jest brak dostatecznej określoności przepisów dotyczących możliwości zidentyfikowania grupy psów w typie rasy uznawanej za agresywną. Ustawa, nie definiując tego pojęcia, nakłada na posiadaczy takich psów szereg obowiązków, których niespełnienie zagrożone jest karą aresztu lub grzywny. W dziedzinie prawa represyjnego szczególnie wymagane jest przestrzeganie utrwalonej w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego zasady jasności i określoności przepisów prawnych. Z tych względów rozwiązania przyjęte przez Sejm są niedopuszczalne.

W trakcie prac legislacyjnych w Senacie podjęto próbę poprawienia nowelizacji; kilkadziesiąt wniosków zgłoszonych wyraźnie unaoczniło wagę problemów związanych z celem ustawy i różnorodność sposobów, którymi cele te mogą być osiągnięte. Problem ten jest tym trudniejszy, że ma zostać rozwiązany w akcie dotyczącym ochrony zwierząt. Wymaga to pogłębionej oceny skutków regulacji związanych z dobrem zwierzęcia i związku jego zachowań z postawami ludzi.

Zdaniem Senatu, przyjęte przez Sejm rozwiązania, nawet po ich dopracowaniu, nie będą skuteczne w zakresie zapewnienia ochrony ludziom wobec niebezpieczeństwa grożącego ze strony zwierząt. W trakcie prac zwracano uwagę na konieczność wypracowania takich regulacji, które położą tamę rozmnażaniu osobników agresywnych i niebezpiecznych, a więc na rozwiązania w sferze hodowli.

Senat widzi też potrzebę działań w dziedzinie edukacji społeczeństwa, zarówno w szkole, jak i w mediach, i ten kierunek powinien również znaleźć odbicie w stosownych rozwiązaniach prawnych.

Przedstawione powyżej argumenty zadecydowały o odrzuceniu uchwalonej przez Sejm ustawy".

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Wymiana śmigłowców Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005-2010"

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 101. posiedzeniu, 21 kwietnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 22 kwietnia, a marszałek 25 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senator Franciszek Bobrowski zaznaczył, że rozpatrywana ustawa jest projektem rządowym. Program będzie finansowany z budżetu państwa, w ramach limitu wydatków określonych w załączniku do ustawy budżetowej na dany rok, przez ministra właściwego do spraw zdrowia. Nakłady finansowe zamykają się w kwocie 454 milionów 150 tysięcy zł. Wymiana śmigłowców ma na celu eliminację przestarzałej floty, która nie spełnia norm międzynarodowych.

Senator zaakcentował, że obecnie użytkowane MI-2 nie mogą wykonywać lotów nocnych, co w znacznym zakresie ogranicza ich pracę, szczególnie w porze jesienno-zimowej. Nie mogą też startować na jednym silniku. Pilot musi widzieć ziemię, gdyż nie ma na pokładzie przyrządów, które by pozwalały pracować przy ograniczonej widoczności. Śmigłowce te na jednym silniku potrafią utrzymać się tylko dziesięć minut.

Wymiana śmigłowców znacznie powiększy zasięg działania LPR, obecnie pokrywający tylko część powierzchni naszego kraju. Skuteczność będzie o wiele większa, będzie możliwe szybsze dotarcie do poszkodowanego czy poszkodowanych.

Nowe maszyny mogą właśnie to, czego nie mogą MI-2, a więc mogą zawisnąć w powietrzu, odbywać nocne loty, funkcjonować na jednym silniku. Mają też o 20% większy zasięg.

Senator sprawozdawca poinformował, że obie komisje, obradując 11 maja na osobnych posiedzeniach, przyjęły następującą poprawkę: W art. 1 w ust. 2 oraz w art. 3 ust. 4 skreśla się wyrazy "przy ulicy Księżycowej 5". Poprawka ta ma na celu eliminację wstrzymania realizacji programu w razie zmiany adresu siedziby Lotniczego Pogotowia Ratunkowego.

W imieniu obu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy wraz z przedstawioną poprawką.

Podczas dyskusji dwie poprawki do ustawy zgłosili senatorowie: Elżbieta Streker-Dembińska, Wiesław Pietrzak i Franciszek Bobrowski.

Zaproponowane zmiany w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły trzy poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 84 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa o zmianie ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej - przyjęta z poprawkami

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 101. posiedzeniu, 22 kwietnia 2005 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 25 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawił je senator Mirosław Lubiński. Senator zaznaczył, że ustawa stanowiła przedłożenie rządowe. Jej celem jest uregulowanie kwestii dotyczących ograniczenia prowadzenia działalności gospodarczej przez państwowych inspektorów sanitarnych, ich zastępców oraz pracowników Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonujących czynności kontrolne. W odniesieniu do państwowych inspektorów sanitarnych oraz ich zastępców nowelizacja stosuje przepisy ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne.

Ograniczenie prowadzenia działalności gospodarczej przez pracowników Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonujących czynności kontrolne polega na zakazie prowadzenia działalności gospodarczej, zarządzania taką działalnością lub bycia przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności albo wykonywania dodatkowych zajęć zarobkowych, które mogłyby pozostawać w sprzeczności z obowiązkami pracownika lub wywoływać podejrzenia o jego stronniczość lub interesowność. Wymienione działania niewykazujące takich cech mogą być podejmowane za zgodą właściwego państwowego inspektora sanitarnego.

Zgodnie z przepisem przejściowym nowelizacji pracownik Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonujący czynności kontrolne, który w dniu wejścia w życie ustawy prowadzi działalność gospodarczą, zarządza taką działalnością, jest przedstawicielem czy pełnomocnikiem w jej prowadzeniu lub wykonuje dodatkowe zajęcie zarobkowe, obowiązany jest wystąpić w ciągu trzydziestu dni do właściwego państwowego inspektora sanitarnego z wnioskiem o wyrażenie stosownej zgody. W razie jej nieuzyskania ma trzy miesiące na zaprzestanie wykonywania zajęć objętych wnioskiem o wyrażenie zgody. Niewystąpienie w terminie o wyrażenie stosownej zgody lub niewykonanie obowiązku zaprzestania wykonywania niedozwolonych zajęć skutkuje rozwiązaniem z pracownikiem umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że od 2001 r. w systemie funkcjonowania Państwowej Inspekcji Sanitarnej pojawiła się regulacja prawna dopuszczająca możliwość wykonywania przez pracowników stacji sanitarno-epidemiologicznych posiadających uprawnienia rzeczoznawców działalności gospodarczej na własny rachunek, zbieżnej z zadaniami Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Podczas kontroli Najwyższej Izby Kontroli dotyczącej sprawowania nadzoru przez Państwową Inspekcję Sanitarną, przeprowadzonej w 2003 r., stwierdzono wypadki uczestnictwa rzeczoznawców w odbiorze obiektów, których dokumentację projektową uprzednio opiniowali. Według Najwyższej Izby Kontroli stanowiło to nie tylko naruszenie obowiązujących norm prawnych, ale także zasad etycznych, jakimi powinny się kierować organy administracji publicznej. Takie postępowanie podważa zaufanie obywateli do organów państwa i tworzy sytuacje korupcjogenne. Ta uwaga Najwyższej Izby Kontroli jest zresztą zbieżna z powszechnym odczuciem społecznym. Zdaniem Najwyższej Izby Kontroli, celowe jest wprowadzenie regulacji umożliwiających wyeliminowanie sytuacji wykonywania przez pracowników Państwowej Inspekcji Sanitarnej zajęć pozostających w sprzeczności z ich obowiązkami albo mogących wywołać podejrzenia o stronniczość lub interesowność.

Senator M. Lubiński podkreślił, że rozpatrywana nowelizacja jest odpowiedzią na ten postulat. Dotychczasowe rozwiązania prawne nie wymuszają zachowań prawidłowych, zatem dodatkowe ograniczenia wiążą się z określonymi sankcjami w wypadku naruszenia tych norm.

Senator poinformował, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia po rozpatrzeniu ustawy postanowiła wnieść o jej przyjęcie bez poprawek.

Wniosek mniejszości Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawiła senator Zdzisława Janowska.

Poprawki do ustawy zgłosili też senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie wnioski i propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła trzy poprawki.

W pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Senat 62 głosami, przy 17 za i 9 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek), następnie przegłosowano poprawki, po czym Izba 83 głosami, przy 1 przeciw i 4 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 101. posiedzeniu, 21 kwietnia 2005 r., i 22 kwietnia przekazana do Senatu. Marszałek 25 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 2 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawiła je senator Krystyna Sienkiewicz. Senator poinformowała, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek. Jak wskazała, nowelizacja polega na dodaniu jednego przepisu - ust. 2 w art. 21 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy. Przepis ten, w określonych sytuacjach, umożliwi inspektorowi pracy kierowanie środków prawnych związanych z naruszeniem prawa pracy do pracodawcy bez względu na właściwość terytorialną inspektora.

Nowelizacja w sposób bardzo istotny zmienia możliwość sprawnego funkcjonowania Państwowej Inspekcji Pracy. Dotychczas skuteczność działania Państwowej Inspekcji Pracy była ograniczona wobec przedsiębiorstw o rozbudowanej strukturze, jak na przykład sieci supermarketów, hipermarketów, banki.

Senator zaznaczyła, że zmiana ustawy uchwalona przez Sejm 21 kwietnia stanowi odpowiedź na zgłoszoną przez Państwową Inspekcję Pracy potrzebę wprowadzenia odmiennych, bardziej racjonalnych od dotychczasowych zasad kierowania środków prawnych przez inspektorów.

W głosowaniu Senat przychylił się do stanowiska komisji i jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz ustawy o uposażeniu żołnierzy niezawodowych

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 101. posiedzeniu, 21 kwietnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 22 kwietnia. Marszałek 25 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Sprawozdawca komisji senator Grzegorz Niski podkreślił, że nowelizacja, będąca przedłożeniem rządowym, wprowadza przepisy stanowiące, iż w szczególnych wypadkach, w razie śmierci lub zaginięcia żołnierza podczas wykonywania zadań służbowych, jednorazowe zapomogi będą przyznawane osobom jemu najbliższym, a więc małżonkowi, a w razie braku małżonka także dzieciom żołnierza lub jego rodzicom, na przykład gdy żołnierz prowadził z nimi wspólne gospodarstwo domowe.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, nowelizację tę wymusiły życie oraz tragiczne zdarzenia związane z naszym zaangażowaniem w misjach poza terenem kraju. W ostatnim czasie resort obrony narodowej spotkał się z sytuacjami, które nie są w sposób precyzyjny unormowane w dwóch aktach prawnych: w ustawie o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz ustawie o uposażeniu żołnierzy niezawodowych. Powstała luka ustawowa powodująca brak możliwości udzielenia zapomogi małżonkowi czy małżonce albo dzieciom i rodzicom tragicznie zmarłych i zaginionych żołnierzy. W praktyce powstają takie sytuacje, że po śmierci żołnierza, przed jego pogrzebem, trzeba podejmować różne doraźne decyzje, by pomóc rodzinie tych żołnierzy, dlatego że obowiązujące procedury przyznawania im świadczenia wymagają czasu. Zdarza się - najczęściej dotyczy to rodzin bardzo biednych - że problemem jest znalezienie pieniędzy na to, żeby najbliższa rodzina mogła się stosownie ubrać na pogrzeb swojego syna czy brata. Nowelizacja stanowi więc próbę prawnego unormowania takich sytuacji. Ma zlikwidować te dylematy życiowe i stworzyć możliwość udzielania jednorazowych zapomóg w okresie między zdarzeniem a pogrzebem małżonce, małżonkowi zmarłego lub zaginionego żołnierza i jego dzieciom.

Wejście w życie nowelizacji ustawy nie spowoduje dodatkowych obciążeń, wydatków z budżetu państwa. Wypłata tych jednorazowych zapomóg członkom rodziny żołnierza będzie dokonywana w ramach tworzonego w resorcie obrony narodowej funduszu nagród i zapomóg.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja po rozpatrzeniu omawianej ustawy postanowiła zaproponować dwie poprawki - doprecyzowującą oraz porządkującą. W tym drugim wypadku chodzi o dodanie przepisu przejściowego, którego zabrakło w nowelizowanej ustawie. Zachodzi bowiem obawa, że jeśli nowe przepisy wykonawcze nie wejdą w życie równocześnie z wejściem w życie ustawy, to pod znakiem zapytania może być ochrona interesów osób dotychczasowo uprawnionych do zapomóg.

Kończąc swe wystąpienie, senator G. Niski podkreślił, że rozpatrywana nowelizacja jest bardzo potrzebna i oczekiwana przez żołnierzy. Działania naszych żołnierzy, zwłaszcza w czasie wykonywania zadań w ramach misji poza granicami kraju, narażają ich na różne niebezpieczeństwa. I tego rodzaju zapisy w ustawie, dotyczące zarówno żołnierzy zawodowych, jak i niezawodowych, są bardzo potrzebne.

Zdaniem senatora, proponowane nowe przepisy dobrze przysłużą się żołnierzom i obronności kraju. W imieniu komisji, w imieniu środowiska wojskowego senator G. Niski serdecznie podziękował również stronie rządowej za tak szybko uchwaloną nowelizację.

Poprawki zaproponowane przez komisję poddano pod głosowanie, a następnie Izba jednomyślnie, 87 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Drugie i trzecie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej

Projekt ten został wniesiony przez Komisję Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Marszałek 11 kwietnia 2005 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1, 2 i 3 Regulaminu Senatu, na wspólnym posiedzeniu komisji, 27 kwietnia. Komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Wiesław Pietrzak. Senator poinformował, że dwie komisje senackie rozpatrzyły projekt ustawy przesłany przez marszałka do pierwszego czytania i wnoszą o jego przyjęcie bez poprawek.

Senator zaznaczył, że w przedstawionym projekcie proponuje się rozszerzyć art. 76 ustawy o przepisy pozwalające mianować na wyższy stopień wojskowy byłych żołnierzy zawodowych. Byli żołnierze zawodowi, którzy będą spełniać wskazane w ustawie przesłanki, czyli ci, którzy działając jako wolontariusze w stowarzyszeniu żołnierskim skupiającym byłych żołnierzy zawodowych, realizują zadania o charakterze obronnym, patriotyczno-wychowawczym i w zakresie bezpieczeństwa publicznego lub pracują w administracji rządowej, samorządowej i w strukturach edukacji narodowej na stanowiskach związanych z obronnością i bezpieczeństwem publicznym, jeżeli jest to uznaniem ich zasług za działalność związaną z obronnością państwa, mogą być, zgodnie z przepisami tej nowelizacji, mianowani na wyższe stopnie wojskowe. Przy czym wnioskodawcy zastrzegają, że mianowanie takie może się odbyć po zakończeniu służby wojskowej tylko jeden raz. Wniosek powinien zawierać dokładną i wyczerpującą argumentację dotyczącą zasług mianowanego żołnierza.

Dzięki przedłożonemu projektowi żołnierz po zakończeniu zawodowej służby wojskowej będzie mógł być w szczególnych sytuacjach mianowany na wyższy stopień wojskowy, jeżeli odchodząc z wojska, miał niższy stopień niż etat, z którego odchodził. Mianowanie będzie mogło nastąpić jedynie w ramach danego korpusu kadry zawodowej sił zbrojnych.

Senator W. Pietrzak zaznaczył, że projekt ten nie jest objęty prawem unijnym, a więc nie ma do niego zastrzeżeń z Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej. Nie wywołuje on też żadnych skutków finansowych dla budżetu państwa.

Po kilku latach proponowany przepis stanie się zbędny z tego względu, że wprowadzona w ubiegłym roku ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych zrównuje już stopień wojskowy etatowy ze stopniem wojskowym danego żołnierza. Nie będzie więc można w odległej przyszłości odejść z niższym stopniem wojskowym niż przewiduje etat. Proponowana nowelizacja dotyczy przede wszystkim tych, którzy już odeszli, i w ramach restrukturyzacji będą jeszcze w najbliższym okresie odchodzić. Jest ona bardzo oczekiwana przez środowisko byłych żołnierzy zawodowych z tego względu, że w ostatnich latach odeszło bardzo wielu młodych ludzi, ambitnych, potrzebnych obronności. Dlatego są oczekiwania tego środowiska, żeby w symboliczny chociaż sposób dać satysfakcję tym, którzy w wyniku restrukturyzacji musieli odejść ze służby wojskowej.

W imieniu połączonych komisji senator W. Pietrzak wniósł o przyjęcie proponowanej nowelizacji bez poprawek.

Ponieważ w trakcie dyskusji nie zgłoszono wniosku przeciwnego do przedstawionego przez komisję w sprawozdaniu, Senat przystąpił do trzeciego czytania projektu ustawy, obejmującego jedynie głosowanie. W jego wyniku Izba jednomyślnie, 86 głosami, przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz podjęła uchwałę w sprawie wniesienia tego projektu do Sejmu:

Uchwała

Senat uchwalił poprawki do ustawy o zmianie ustawy o sejmowej komisji śledczej

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 102. posiedzeniu, 6 maja 2005 r. Do Senatu została przekazana 10 maja, i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Gerard Czaja zaznaczył, że ustawa o zmianie ustawy o sejmowej komisji śledczej jest wynikiem funkcjonowania pod rządami dotychczasowych przepisów trzech komisji śledczych. Zmiana ustawy jest wynikiem inicjatywy poselskiej. Podjęto prace nad doprecyzowaniem szczególnie przepisów proceduralnych, mających obowiązywać w trakcie obradowania komisji śledczych.

Do najważniejszych spośród zaproponowanych zmian senator sprawozdawca zaliczył: dokonywanie zapisu dźwiękowego z przesłuchania osoby wezwanej, możliwość posiadania przez osobę wezwaną pełnomocnika, określenie podstawowych praw osoby wezwanej, zasada zwalniania z obowiązku zachowania tajemnic ustawowo chronionych. Sprawozdanie komisji przyjmowane jest w drodze uchwały, a nad tym sprawozdaniem Sejm nie przeprowadza dyskusji.

Senator G. Czaja podkreślił, że dotychczasowa praktyka stosowania przepisów ustawy o sejmowej komisji śledczej wykazała ponad wszelką wątpliwość, że stopień ogólności odesłania do przepisów kodeksu karnego wykonawczego był zbyt duży, co stwarzało i nadal stwarza zbyt duże problemy proceduralne. Zaszła więc konieczność rozbudowania szczególnie art. 11 ustawy. Zdaniem komisji, proponowana zmiana reguluje najważniejsze elementy postępowań związanych z przesłuchiwaniem osoby wezwanej przed komisję w celu złożenia zeznania. Projektowana ustawa usuwa więc sporo wątpliwości związanych, między innymi, z odebraniem przyrzeczenia od osoby wezwanej. Reguluje też sposób sporządzania protokołu z przesłuchania, a także kwestie związane z ustaleniem pełnomocnika przez osoby wezwane w celu złożenia zeznań.

Projekt nowelizowanej ustawy nie jest objęty prawem unijnym i nie pociąga za sobą dodatkowych kosztów obciążających budżet państwa. Precyzuje jedynie, przez kogo i w jaki sposób będą pokrywane wydatki na czynności, które komisja zleca prokuratorowi generalnemu.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła zaproponować wprowadzenie 12 poprawek do ustawy.

Mniejszość komisji zaproponowała 4 poprawki. Wnioski mniejszości przedstawili senatorowie Teresa Liszcz i Zbigniew Romaszewski.

Poprawki do ustawy zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 10 spośród 19 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 77 głosami, przy 5 przeciw i 2 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia

Sejm uchwalił tę ustawę na swoim 102. posiedzeniu, 6 maja 2005 r. Do Senatu trafiła 10 maja, a marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Ewa Serocka. Senator poinformowała, że komisja rozpatrywała ustawę na swym posiedzeniu 17 maja. Komisja wysłuchała zdania ministra sprawiedliwości oraz opinii Biura Legislacyjnego.

Senator zaznaczyła, że ustawa jest przedłożeniem rządowym, a jej istotą jest nowelizacja art. 101 §2 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Ustawodawca, konstruując w obowiązującym kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia kształt postępowania mandatowego jako postępowania szczególnego i maksymalnie uproszczonego, uregulował jedynie prawa i obowiązki ukaranego oraz organu mandatowego. To spowodowało odebranie ukaranemu możliwości dochodzenia swoich racji w postępowaniu sądowym dotyczącym uchylenia mandatu.

Przepis ten wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 18 maja 2004 r. został uznany za niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji z dniem 1 stycznia br. utracił moc obowiązującą w zakresie, w jakim pozbawił ukaranego możliwości udziału w postępowaniu sądowym w przedmiocie uchylenia mandatu.

W tej sytuacji stało się konieczne znowelizowanie art. 101 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia w zgodzie z przytoczonym orzeczeniem przez wprowadzenie regulacji wyraźnie przewidującej możliwość udziału pokrzywdzonego w postępowaniu w przedmiocie uchylenia mandatu karnego. Jedynie bowiem wyraźne określenie praw procesowych pokrzywdzonego umożliwi usunięcie wszystkich wątpliwości interpretacyjnych i zapewni jednakowy poziom ochrony interesów pokrzywdzonego i ukaranego w tym postępowaniu oraz uczyni przepis art. 101 §2a kodeksu zgodnym z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Senator nadmieniła, że postępowań sądowych dotyczących uchylenia prawomocnego mandatu w Polsce przeprowadza się średnio ponad sześć tysięcy. Omawiana regulacja dotyczy zatem sporej grupy obywateli.

Senator E. Serocka poinformowała, że komisja jednogłośnie postanowiła rekomendować Izbie jedną poprawkę, uściślającą treść ustawy. Z upoważnienia komisji senator wniosła o przyjęcie ustawy wraz z tą poprawką.

Senat przegłosował zaproponowaną poprawkę, a następnie jednomyślnie, 83 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała


Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment