Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

18 i 19 maja 2005 r. odbyło się 81. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałkowie - Jolanta Danielak, Ryszard Jarzembowski i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Janusza Bargieła i Krystynę Doktorowicz; listę mówców prowadziła senator K. Doktorowicz.

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Wymiana śmigłowców Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005-2010",

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz ustawy o uposażeniu żołnierzy niezawodowych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o sejmowej komisji śledczej,

______

Senator sprawozdawca zaznaczył, ustawa jest przedłożeniem rządowym. Nowelizacja dokonywana jest w celu dostosowania polskiego prawa do Ramowej Dyrektywy Wodnej Parlamentu Europejskiego z października 2000 r. Ustanawia ona mechanizmy umożliwiające stosowanie rozporządzenia Rady z 4 czerwca 1970 r., wprowadzającego system księgowy do wydatków na infrastrukturę w transporcie kolejowym, drogowym i żegludze śródlądowej.

W ustawie zaproponowano w szczególności: uzupełnienie katalogu zadań ogólnych zgodnie z postanowieniami Ramowej Dyrektywy Wodnej; wyodrębnienie z dorzeczy Wisły i Odry obszarów stanowiących części międzynarodowych dorzeczy innych rzek; wprowadzenie dodatkowego podziału zasobów wodnych  na jednolite części wód powierzchniowych i wód podziemnych; uszczegółowienie regulacji dotyczących dokumentów planistycznych; wprowadzenie systemu opiniowania i konsultacji w procesie przygotowywania planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy; doprecyzowanie regulacji dotyczących uprawnień właścicielskich Skarbu Państwa w stosunku do wód (wyodrębnia się oddzielne prawo własności dla powierzchni wody i terenu zalanego przez wodę). Ponadto proponuje się uporządkowanie spraw związanych z wprowadzeniem ścieków do wód i do ziemi oraz uszczegółowienie zasad bezpieczeństwa budowli wodnych. Dotychczasowe przepisy nakazywały, iż kontroli technicznej w określonym czasie muszą podlegać budowle zaliczone do kategorii I i II, a po nowelizacji ten obowiązek będzie spoczywać na właścicielach budowli kategorii III i IV. Rozszerza się katalog działań niewymagających uzyskania pozwolenia wodnoprawnego oraz wprowadza się zmiany w katalogu zadań prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej oraz Krajowej Rady Gospodarki Wodnej i rad regionów.

Senator W. Łęcki poinformował, że Komisja Ochrony Środowiska bardzo wnikliwie zapoznała się z przedłożonymi materiałami, z opinią Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu i po długiej dyskusji postanowiła przedstawić Senatowi propozycje piętnastu poprawek. Większość miała charakter porządkujący, redakcyjny, dwie zaś dotyczyły bardziej szczegółowego rozwiązania spraw związanych z odprowadzeniem ścieków i terminu wprowadzenia.

Podczas dyskusji wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie Wojciech Saługa i Grzegorz Lipowski.

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 22 kwietnia 2005 r. i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 25 kwietnia skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie przedstawił senator Marian Kozłowski. Senator zaznaczył, że opiniowana nowelizacja została opracowana na podstawie projektu rządowego. Jej celem jest wprowadzenie poprawek do obowiązującej ustawy z  25 listopada 2004 r. Projekt ma charakter implementujący dyrektywę Rady 95/69/WE, ustanawiającą warunki i środki do zatwierdzania i rejestracji określonych zakładów i pośredników prowadzących działalność w sektorze pasz dla zwierząt, oraz dyrektywę Rady 98/51/WE, ustanawiającą niektóre środki w celu wykonania tejże wcześniej wymienionej dyrektywy.

Doprecyzowano przepisy dotyczące ewidencji zakładów państw trzecich wprowadzających na teren Wspólnoty przesyłki wytwarzanych środków żywienia zwierząt. Przywóz środków żywienia zwierząt z państw trzecich będzie możliwy z zakładów mających przedstawicielstwo na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wpisanych do prowadzonej przez głównego lekarza weterynarii ewidencji zakładów państw trzecich lub z zakładów mających przedstawicielstwo działające na terytorium innego państwa członkowskiego. Określono też warunki wpisu zakładów do ewidencji. Przepisy te będą obowiązywać do czasu ogłoszenia przez Komisję Europejską listy państw trzecich i zakładów uprawnionych do wprowadzania środków żywienia zwierząt do obrotu w Unii Europejskiej.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności przedstawiła senator Teresa Liszcz. Senator podkreśliła, że komisja przeprowadziła bardzo wnikliwą dyskusję nad ustawą zmieniającą ustawę o ochronie zwierząt. Wzięli w niej udział także przedstawiciele organizacji pozarządowych, w tym dwóch zrzeszających właścicieli i hodowców psów rasowych, tj. Polskiego Związku Kynologicznego i Polskiego Klubu Psa Rasowego. Byli też przedstawiciele Polskiej Ligi Ochrony Zwierząt i niektórych innych organizacji pozarządowych, niezajmujących się wprawdzie wyłącznie psami, ale zajmujących się ochroną zwierząt. W posiedzeniu brał udział przedstawiciel Ministerstwa Administracji i Spraw Wewnętrznych, który reprezentuje rząd w tej sprawie (projekt zmiany jest projektem rządowym).

Jak stwierdziła senator sprawozdawczyni, ustawa sejmowa spotkała się z ambiwalentnym przyjęciem w komisji. Większość uznała, że jakaś tego rodzaju regulacja jest potrzebna. Media donosiły w ostatnim okresie o wypadkach pogryzienia ludzi przez psy, stąd żądania społeczeństwa, żeby zapewnić ludziom, zwłaszcza dzieciom, ale także i innym, słabszym, zwierzętom, ochronę przed agresywnymi psami. Mówiono także o tym, że te wypadki pogryzień rzadko dotyczyły psów rasowych, a zwłaszcza psów ras uznawanych za agresywne. Częściej były to pogryzienia przez watahy zdziczałych, wyrzuconych przez właścicieli, kundli, które wałęsały się głodne po ulicach miast i we wsiach. Niemniej jednak zagrożenie ze strony psów umownie określanych jako agresywne jest zapewne większe niż ze strony innych zwierząt domowych, nie tych zdziczałych, wałęsających się, ale domowych. Na osiedlach często widać te psy bez smyczy, bez kagańca, niekiedy wyprowadzane na ulicę przez dzieci, które w razie potrzeby nie byłyby w stanie reagować i zapanować nad zwierzęciem.

W komisji nie kwestionowano potrzeby wprowadzenia odpowiedniej regulacji, stwierdzono jednak, że ta ustawa jest jednostronna, dotyczy bowiem jedynie nadzoru nad psami ras uznawanych za agresywne i zapewnienie bezpieczeństwa, wobec zagrożenia z ich strony, ludziom i innym zwierzętom.

Problem natomiast jest szerszy. Zdaniem wielu członków komisji, a także zdaniem przedstawicieli organizacji pozarządowych, trzeba zapanować nad hodowlą tych psów. Należy ją ograniczyć, a być może, gdy chodzi o rasy najbardziej skłonne do agresji, ćwiczone i krzyżowane przez lata w tym celu, żeby takie właśnie były, wręcz jej zakazać. Ale to by była kwestia dwóch czy trzech ras, podczas gdy na liście ras agresywnych w rozporządzeniu z 2003 r. jest aż jedenaście ras, a i tak nie ma tam dobermanów czy owczarków niemieckich, które często są bardzo agresywne i traktowane jako psy obronne, wręcz hodowane do tego celu. Problem nie jest więc rozstrzygnięty w ustawie kompleksowo. Są tam zapisane tylko pewne wymagania pod adresem kandydatów na właścicieli i na hodowców psów zaliczanych do ras agresywnych i do psów w typie ras, czyli, jak należy sądzić - mieszańców. Poza tym powstaje pytanie, jak policjant czy inny przedstawiciel służb porządkowych będzie w stanie ustalić, jaka to rasa. Po kolorze, po kształcie, po wielkości, zwłaszcza gdy chodzi o mieszańce?

Senator podkreśliła, że konieczność przyjęcia tej ustawy wynika z powtarzających się wypadków pogryzienia ludzi przez psy niebezpieczne. Zaproponowane zmiany obejmują wprowadzenie dodatkowych wymogów, które będą zobowiązani spełniać właściciele psów znajdujących się na liście ras niebezpiecznych. Powinno to pozwolić na ograniczenie liczby wypadków z udziałem tych psów, a także umożliwić szybką i skuteczniejszą naprawę wynikłych z tego szkód.

Zezwolenie na prowadzenie hodowli lub utrzymywanie psa rasy uznanej za agresywną albo psa w typie tej rasy będzie wydawane osobie spełniającej łącznie następujące warunki: musi być osobą pełnoletnią; nie może być skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo popełnione z winy umyślnej; ma posiadać nienaganną opinię wydaną przez policję; ma być w stanie zapewnić nadzór nad psem; ma posiadać orzeczenie wydane przez lekarza i psychologa stwierdzające, że nie ma zaburzeń psychicznych ani znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej; nie może również być uzależniona od alkoholu lub od substancji psychoaktywnych.

Do kolejnych obowiązków posiadacza psa rasy uznanej za agresywną albo psa w typie tej rasy należeć będzie poddanie psa szkoleniu na posłuszeństwo oraz ubezpieczenie się od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przez psa. Łatwiej będzie wtedy dochodzić roszczeń, jeżeli taka sytuacja zaistnieje. Ustawa przewiduje sankcje karne za jej nieprzestrzeganie.

Senator A. Koszada zaznaczyła, że podczas pracy i dyskusji na posiedzeniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej jej członkowie mieli bardzo duże wątpliwości co do sformułowania "psy w typie rasy uznanej za agresywną". W przedłożeniu rządowym nie było takiego nazewnictwa, były mieszańce tej rasy. Podczas procedowania w Sejmie zmieniono to na "psy w typie rasy uznanej za agresywną". Wątpliwości senatorów wynikały stąd, że jeśli chodzi o wykaz psów uznanych za agresywne, to sprawa jest jasna, określa go minister właściwy do spraw administracji publicznej po zasięgnięciu opinii związku kynologicznego. Trudno natomiast określić grupę psów w typie rasy uznanej za agresywną, tym bardziej że w słowniczku ustawy nie wprowadzono definicji psa w typie rasy uznanej za agresywną. Brak decyzji, kto może określić, czy to są psy niebezpieczne. Byłby to na pewno duży problem dla wójtów, burmistrzów lub prezydentów. W związku z tym komisja po długiej dyskusji zaproponowała wyłączenie z nowelizacji przepisów odnoszących się do psów w typie rasy uznanej za agresywną.

Takim może być choćby wzmożone, nie zawsze pozostające w zgodzie z prawem i humanitaryzmem, wyzbywanie się zwierzęcia z powodu zaostrzenia dotychczasowych wymogów niezbędnych do uzyskania zezwolenia na prowadzenie hodowli lub utrzymywanie psów ras uznawanych za agresywne z powodu wprowadzenia obowiązku uzyskania zezwolenia na utrzymywanie psów w typie rasy uznawanej za agresywną. Ustawa przewiduje bowiem, że odmowa wydania zezwolenia albo jego cofnięcie skutkować będzie obowiązkiem wyzbycia się psa.

Bardzo ważnym problemem prawnym w tym zakresie jest brak dostatecznej określoności przepisów dotyczących możliwości zidentyfikowania grupy psów w typie rasy uznawanej za agresywną. Ustawa, nie definiując tego pojęcia, nakłada na posiadaczy takich psów szereg obowiązków, których niespełnienie zagrożone jest karą aresztu lub grzywny. W dziedzinie prawa represyjnego szczególnie wymagane jest przestrzeganie utrwalonej w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego zasady jasności i określoności przepisów prawnych. Z tych względów rozwiązania przyjęte przez Sejm są niedopuszczalne.

Zdaniem Senatu, przyjęte przez Sejm rozwiązania, nawet po ich dopracowaniu, nie będą skuteczne w zakresie zapewnienia ochrony ludziom wobec niebezpieczeństwa grożącego ze strony zwierząt. W trakcie prac zwracano uwagę na konieczność wypracowania takich regulacji, które położą tamę rozmnażaniu osobników agresywnych i niebezpiecznych, a więc na rozwiązania w sferze hodowli.

Senat widzi też potrzebę działań w dziedzinie edukacji społeczeństwa, zarówno w szkole, jak i w mediach, i ten kierunek powinien również znaleźć odbicie w stosownych rozwiązaniach prawnych.

Senator zaakcentował, że obecnie użytkowane MI-2 nie mogą wykonywać lotów nocnych, co w znacznym zakresie ogranicza ich pracę, szczególnie w porze jesienno-zimowej. Nie mogą też startować na jednym silniku. Pilot musi widzieć ziemię, gdyż nie ma na pokładzie przyrządów, które by pozwalały pracować przy ograniczonej widoczności. Śmigłowce te na jednym silniku potrafią utrzymać się tylko dziesięć minut.

Wymiana śmigłowców znacznie powiększy zasięg działania LPR, obecnie pokrywający tylko część powierzchni naszego kraju. Skuteczność będzie o wiele większa, będzie możliwe szybsze dotarcie do poszkodowanego czy poszkodowanych.

Senator sprawozdawca poinformował, że obie komisje, obradując 11 maja na osobnych posiedzeniach, przyjęły następującą poprawkę: W art. 1 w ust. 2 oraz w art. 3 ust. 4 skreśla się wyrazy "przy ulicy Księżycowej 5". Poprawka ta ma na celu eliminację wstrzymania realizacji programu w razie zmiany adresu siedziby Lotniczego Pogotowia Ratunkowego.

Podczas dyskusji dwie poprawki do ustawy zgłosili senatorowie: Elżbieta Streker-Dembińska, Wiesław Pietrzak i Franciszek Bobrowski.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 101. posiedzeniu, 22 kwietnia 2005 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 25 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Ograniczenie prowadzenia działalności gospodarczej przez pracowników Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonujących czynności kontrolne polega na zakazie prowadzenia działalności gospodarczej, zarządzania taką działalnością lub bycia przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności albo wykonywania dodatkowych zajęć zarobkowych, które mogłyby pozostawać w sprzeczności z obowiązkami pracownika lub wywoływać podejrzenia o jego stronniczość lub interesowność. Wymienione działania niewykazujące takich cech mogą być podejmowane za zgodą właściwego państwowego inspektora sanitarnego.

Zgodnie z przepisem przejściowym nowelizacji pracownik Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonujący czynności kontrolne, który w dniu wejścia w życie ustawy prowadzi działalność gospodarczą, zarządza taką działalnością, jest przedstawicielem czy pełnomocnikiem w jej prowadzeniu lub wykonuje dodatkowe zajęcie zarobkowe, obowiązany jest wystąpić w ciągu trzydziestu dni do właściwego państwowego inspektora sanitarnego z wnioskiem o wyrażenie stosownej zgody. W razie jej nieuzyskania ma trzy miesiące na zaprzestanie wykonywania zajęć objętych wnioskiem o wyrażenie zgody. Niewystąpienie w terminie o wyrażenie stosownej zgody lub niewykonanie obowiązku zaprzestania wykonywania niedozwolonych zajęć skutkuje rozwiązaniem z pracownikiem umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że od 2001 r. w systemie funkcjonowania Państwowej Inspekcji Sanitarnej pojawiła się regulacja prawna dopuszczająca możliwość wykonywania przez pracowników stacji sanitarno-epidemiologicznych posiadających uprawnienia rzeczoznawców działalności gospodarczej na własny rachunek, zbieżnej z zadaniami Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Podczas kontroli Najwyższej Izby Kontroli dotyczącej sprawowania nadzoru przez Państwową Inspekcję Sanitarną, przeprowadzonej w 2003 r., stwierdzono wypadki uczestnictwa rzeczoznawców w odbiorze obiektów, których dokumentację projektową uprzednio opiniowali. Według Najwyższej Izby Kontroli stanowiło to nie tylko naruszenie obowiązujących norm prawnych, ale także zasad etycznych, jakimi powinny się kierować organy administracji publicznej. Takie postępowanie podważa zaufanie obywateli do organów państwa i tworzy sytuacje korupcjogenne. Ta uwaga Najwyższej Izby Kontroli jest zresztą zbieżna z powszechnym odczuciem społecznym. Zdaniem Najwyższej Izby Kontroli, celowe jest wprowadzenie regulacji umożliwiających wyeliminowanie sytuacji wykonywania przez pracowników Państwowej Inspekcji Sanitarnej zajęć pozostających w sprzeczności z ich obowiązkami albo mogących wywołać podejrzenia o stronniczość lub interesowność.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 101. posiedzeniu, 21 kwietnia 2005 r., i 22 kwietnia przekazana do Senatu. Marszałek 25 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 2 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawiła je senator Krystyna Sienkiewicz. Senator poinformowała, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek. Jak wskazała, nowelizacja polega na dodaniu jednego przepisu - ust. 2 w art. 21 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy. Przepis ten, w określonych sytuacjach, umożliwi inspektorowi pracy kierowanie środków prawnych związanych z naruszeniem prawa pracy do pracodawcy bez względu na właściwość terytorialną inspektora.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 101. posiedzeniu, 21 kwietnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 22 kwietnia. Marszałek 25 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, nowelizację tę wymusiły życie oraz tragiczne zdarzenia związane z naszym zaangażowaniem w misjach poza terenem kraju. W ostatnim czasie resort obrony narodowej spotkał się z sytuacjami, które nie są w sposób precyzyjny unormowane w dwóch aktach prawnych: w ustawie o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz ustawie o uposażeniu żołnierzy niezawodowych. Powstała luka ustawowa powodująca brak możliwości udzielenia zapomogi małżonkowi czy małżonce albo dzieciom i rodzicom tragicznie zmarłych i zaginionych żołnierzy. W praktyce powstają takie sytuacje, że po śmierci żołnierza, przed jego pogrzebem, trzeba podejmować różne doraźne decyzje, by pomóc rodzinie tych żołnierzy, dlatego że obowiązujące procedury przyznawania im świadczenia wymagają czasu. Zdarza się - najczęściej dotyczy to rodzin bardzo biednych - że problemem jest znalezienie pieniędzy na to, żeby najbliższa rodzina mogła się stosownie ubrać na pogrzeb swojego syna czy brata. Nowelizacja stanowi więc próbę prawnego unormowania takich sytuacji. Ma zlikwidować te dylematy życiowe i stworzyć możliwość udzielania jednorazowych zapomóg w okresie między zdarzeniem a pogrzebem małżonce, małżonkowi zmarłego lub zaginionego żołnierza i jego dzieciom.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja po rozpatrzeniu omawianej ustawy postanowiła zaproponować dwie poprawki - doprecyzowującą oraz porządkującą. W tym drugim wypadku chodzi o dodanie przepisu przejściowego, którego zabrakło w nowelizowanej ustawie. Zachodzi bowiem obawa, że jeśli nowe przepisy wykonawcze nie wejdą w życie równocześnie z wejściem w życie ustawy, to pod znakiem zapytania może być ochrona interesów osób dotychczasowo uprawnionych do zapomóg.

Kończąc swe wystąpienie, senator G. Niski podkreślił, że rozpatrywana nowelizacja jest bardzo potrzebna i oczekiwana przez żołnierzy. Działania naszych żołnierzy, zwłaszcza w czasie wykonywania zadań w ramach misji poza granicami kraju, narażają ich na różne niebezpieczeństwa. I tego rodzaju zapisy w ustawie, dotyczące zarówno żołnierzy zawodowych, jak i niezawodowych, są bardzo potrzebne.

Uchwała

Projekt ten został wniesiony przez Komisję Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Marszałek 11 kwietnia 2005 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1, 2 i 3 Regulaminu Senatu, na wspólnym posiedzeniu komisji, 27 kwietnia. Komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Senator zaznaczył, że w przedstawionym projekcie proponuje się rozszerzyć art. 76 ustawy o przepisy pozwalające mianować na wyższy stopień wojskowy byłych żołnierzy zawodowych. Byli żołnierze zawodowi, którzy będą spełniać wskazane w ustawie przesłanki, czyli ci, którzy działając jako wolontariusze w stowarzyszeniu żołnierskim skupiającym byłych żołnierzy zawodowych, realizują zadania o charakterze obronnym, patriotyczno-wychowawczym i w zakresie bezpieczeństwa publicznego lub pracują w administracji rządowej, samorządowej i w strukturach edukacji narodowej na stanowiskach związanych z obronnością i bezpieczeństwem publicznym, jeżeli jest to uznaniem ich zasług za działalność związaną z obronnością państwa, mogą być, zgodnie z przepisami tej nowelizacji, mianowani na wyższe stopnie wojskowe. Przy czym wnioskodawcy zastrzegają, że mianowanie takie może się odbyć po zakończeniu służby wojskowej tylko jeden raz. Wniosek powinien zawierać dokładną i wyczerpującą argumentację dotyczącą zasług mianowanego żołnierza.

Po kilku latach proponowany przepis stanie się zbędny z tego względu, że wprowadzona w ubiegłym roku ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych zrównuje już stopień wojskowy etatowy ze stopniem wojskowym danego żołnierza. Nie będzie więc można w odległej przyszłości odejść z niższym stopniem wojskowym niż przewiduje etat. Proponowana nowelizacja dotyczy przede wszystkim tych, którzy już odeszli, i w ramach restrukturyzacji będą jeszcze w najbliższym okresie odchodzić. Jest ona bardzo oczekiwana przez środowisko byłych żołnierzy zawodowych z tego względu, że w ostatnich latach odeszło bardzo wielu młodych ludzi, ambitnych, potrzebnych obronności. Dlatego są oczekiwania tego środowiska, żeby w symboliczny chociaż sposób dać satysfakcję tym, którzy w wyniku restrukturyzacji musieli odejść ze służby wojskowej.

W imieniu połączonych komisji senator W. Pietrzak wniósł o przyjęcie proponowanej nowelizacji bez poprawek.

Do najważniejszych spośród zaproponowanych zmian senator sprawozdawca zaliczył: dokonywanie zapisu dźwiękowego z przesłuchania osoby wezwanej, możliwość posiadania przez osobę wezwaną pełnomocnika, określenie podstawowych praw osoby wezwanej, zasada zwalniania z obowiązku zachowania tajemnic ustawowo chronionych. Sprawozdanie komisji przyjmowane jest w drodze uchwały, a nad tym sprawozdaniem Sejm nie przeprowadza dyskusji.

Senator G. Czaja podkreślił, że dotychczasowa praktyka stosowania przepisów ustawy o sejmowej komisji śledczej wykazała ponad wszelką wątpliwość, że stopień ogólności odesłania do przepisów kodeksu karnego wykonawczego był zbyt duży, co stwarzało i nadal stwarza zbyt duże problemy proceduralne. Zaszła więc konieczność rozbudowania szczególnie art. 11 ustawy. Zdaniem komisji, proponowana zmiana reguluje najważniejsze elementy postępowań związanych z przesłuchiwaniem osoby wezwanej przed komisję w celu złożenia zeznania. Projektowana ustawa usuwa więc sporo wątpliwości związanych, między innymi, z odebraniem przyrzeczenia od osoby wezwanej. Reguluje też sposób sporządzania protokołu z przesłuchania, a także kwestie związane z ustaleniem pełnomocnika przez osoby wezwane w celu złożenia zeznań.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła zaproponować wprowadzenie 12 poprawek do ustawy.

Mniejszość komisji zaproponowała 4 poprawki. Wnioski mniejszości przedstawili senatorowie Teresa Liszcz i Zbigniew Romaszewski.

Uchwała

Sejm uchwalił tę ustawę na swoim 102. posiedzeniu, 6 maja 2005 r. Do Senatu trafiła 10 maja, a marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Ewa Serocka. Senator poinformowała, że komisja rozpatrywała ustawę na swym posiedzeniu 17 maja. Komisja wysłuchała zdania ministra sprawiedliwości oraz opinii Biura Legislacyjnego.

Ustawodawca, konstruując w obowiązującym kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia kształt postępowania mandatowego jako postępowania szczególnego i maksymalnie uproszczonego, uregulował jedynie prawa i obowiązki ukaranego oraz organu mandatowego. To spowodowało odebranie ukaranemu możliwości dochodzenia swoich racji w postępowaniu sądowym dotyczącym uchylenia mandatu.

W tej sytuacji stało się konieczne znowelizowanie art. 101 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia w zgodzie z przytoczonym orzeczeniem przez wprowadzenie regulacji wyraźnie przewidującej możliwość udziału pokrzywdzonego w postępowaniu w przedmiocie uchylenia mandatu karnego. Jedynie bowiem wyraźne określenie praw procesowych pokrzywdzonego umożliwi usunięcie wszystkich wątpliwości interpretacyjnych i zapewni jednakowy poziom ochrony interesów pokrzywdzonego i ukaranego w tym postępowaniu oraz uczyni przepis art. 101 §2a kodeksu zgodnym z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment