Warszawa, 2005-02-15

1. Z budżetu państwa jednostki samorządu terytorialnego otrzymują część oświatową subwencji ogólnej, która jest dzielona pomiędzy poszczególne jednostki samorządu terytorialnego z uwzględnieniem zakresu realizowanych przez te jednostki zadań oświatowych. Podział części oświatowej subwencji ogólnej dokonywany jest w szczególności z uwzględnieniem finansowania wydatków bieżących (w tym wynagrodzeń pracowników wraz z pochodnymi) szkół i placówek prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, a także dotowania szkół i placówek niepublicznych oraz publicznych prowadzonych przez osoby prawne inne niż jednostki samorządu terytorialnego oraz przez osoby fizyczne.

2. Zgodnie z brzmieniem art. 28 ust. 6 ustawy z dnia 16 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw finansów publicznych oraz jednostek samorządu terytorialnego, określa w drodze rozporządzenia, sposób podziału części oświatowej subwencji ogólnej między poszczególne jednostki samorządu terytorialnego.

4. Na podstawie art. 33 ust. 1 ww. ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, minister właściwy do spraw finansów publicznych informuje właściwe jednostki samorządu terytorialnego o wynikających z ustawy budżetowej rocznych kwotach poszczególnych części subwencji ogólnych oraz o wysokości rocznej wpłaty do budżetu państwa.

Łączą wyrazy szacunku

z up. MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Sawicki

Warszawa, 16.02. 2005 r.

Obecnie istnieją możliwości realizacji potrzeb komunikacyjnych osób niepełnosprawnych w zakresie związanym z ich dojazdem do zakładu pracy. Uwzględniają one także ważną rolę pracodawców w zapewnieniu tych potrzeb oraz stosowne rekompensaty poniesionych przez nich kosztów w tym zakresie.

Ponadto, pracodawcy zapewniający zatrudnienie chronione w rozumieniu art. 2 lit. i rozporządzenia KE nr 2204/2002 w zw. z § 3 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne (Dz.U. Nr 114. poz. 1194, z późn. zm.) mogą wykazywać koszty transportowe jako podwyższone koszty zatrudnienia osób niepełnosprawnych, które zgodnie z art. 6 rozporządzenia KE oraz krajowymi rozporządzeniami programowymi są zaliczane na poczet refundacji w przypadku korzystania przez pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne z instrumentów wsparcia przewidujących przeznaczenie uzyskanych środków na pomoc na zatrudnienie (np. dotyczy to pomocy, o której mowa w art. 25 ust. 2, 3 lub 3a ustawy, art. 26a, czy art. 49 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 ze zm.).

Ponadto pragnę poinformować, że za dzień udzielenia pomocy, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt ustawy, w świetle art. 7 pkt 2 (wstęp do wyliczenia) ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz.U. Nr 141, poz. 1177, z późn. zm.), która obowiązywała w dniu zawarcia umów będących podstawą udzielenia tej pomocy - za dzień jej udzielenia należy uznać dzień zawarcia umowy, a nie dokonania przelewu środków. Natomiast za dzień udzielenia pomocy w formie zwolnienia podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości a 2004 r. należy zaś uznać - zgodnie z art. 7 pkt 2 list. a ustawy dzień, w którym zgodnie z odrębnymi przepisami upływa termin złożenia deklaracji albo innego dokumentu określającego wartość pomocy.

Środki, w odniesieniu do których dzień udzielenia przypadał do dnia 30 kwietnia 2004 r. oraz środki, które wpłynęły na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych do tej daty traktowane są jako środki przedakcesyjne, wydatkowane na przedakcesyjnych zasadach, tj. na podstawie art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 27 sier0nia 1997 r. oraz na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 1999 r. Nr 3, poz. 22 z późn. zm.).

Należy jednak podkreślić, że w przypadku, gdy pomoc miała charakter przedakcesyjny stosuje się do niej przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2002 r., a gdy poakcesyjny - ustawę z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. Nr 121, poz. 1291) oraz rozporządzenia programowe (np. w zakresie rozliczania pomocy, o której mowa w art. 25 ust. 2, 3 lub 3a lub art. 26a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. - rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne (Dz.U. Nr 114, poz. 1194, z późn. zm.).

MINISTER

z up.

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005-02-18

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnych zasad udzielania kredytu bankowego na cele mieszkaniowe (Dz.U. z 1989 r. Nr 1, poz. 1) banki udzielały inwestorom budownictwa mieszkaniowego, a w szczególności spółdzielniom mieszkaniowym, kredytów na warunkach preferencyjnych. Jedną z preferencji stosowanych przy udzielaniu tych kredytów było umorzenie w określonych przypadkach części kredytu. Przepis § 15 ust. 1 powołanego rozporządzenia zobowiązał banki do wpłaty równowartości umorzonego kredytu do budżetu państwa w razie przekształcenia lokatorskiego prawa do lokalu na własnościowe prawo do lokalu. Ponieważ przepisy regulujące zasady udzielania kredytu bankowego na cele mieszkaniowe nie przewidywały żadnego mechanizmu waloryzacji równowartości umorzonego kredytu, to należność z tego tytułu jest wpłacana do budżetu państwa w wartości nominalnej.

Ogólne zasady przekształcania lokatorskiego prawa do lokalu spółdzielczego we własnościowe prawo do lokalu, jak też zasady nabywania prawa własności do lokalu zajmowanego dotychczas na warunkach lokatorskiego prawa do lokalu, określają przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 119, poz. 1116 z późn. zm.). Zgodnie z tymi przepisami - dla osiągnięcia wskazanych praw - członek spółdzielni obowiązany jest wnieść środki finansowe w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy aktualną wartością rynkową lokalu a zwaloryzowaną wartością wkładu mieszkaniowego. Taki sposób naliczania należności z tytułu uzyskania silniejszego prawa do zajmowanego lokalu powoduje, iż spółdzielnie mieszkaniowe osiągają nadwyżkę finansową wynikającą ze zwaloryzowania umorzonej części kredytu mieszkaniowego. Zmiana sposobu rozliczeń finansowych związanych z omawianymi czynnościami w takim kierunku, aby spółdzielnie pobierały od swych członków należność z tytułu umorzonej części kredytu w wysokości nominalnej, wymagałaby odpowiednich zmian ustawowych. Propozycje zmierzające w tym kierunku były już niejednokrotnie zgłaszane przez posłów, zarówno w trakcie prac legislacyjnych nad projektem ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, jak i przy późniejszych jej nowelizacjach. Propozycje te nie znajdowały jednak wymaganej większości.

Odmiennie ukształtowane - niż ma to miejsce w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych - zostały rozwiązania dotyczące tych członków spółdzielni mieszkaniowych, którym przysługują lokatorskie prawa do lokali spółdzielczych i którzy są obciążeni zadłużeniem z tytułu kredytów mieszkaniowych objętych przejściowym wykupem odsetek ze środków budżetu państwa. Członkowie tacy, dokonując przekształcenia spółdzielczego prawa do lokalu z lokatorskiego na własnościowe, bądź uzyskując do mieszkania zajmowanego na warunkach lokatorskiego prawa do lokalu - prawo własności, korzystają z częściowego umorzenia kwoty zadłużenia z tytułu przejściowego wykupienia odsetek. Zgodnie jednak z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115 z późn. zm.), aby członkowie tacy mogli skorzystać ze wskazanego umorzenia, spółdzielnia musi ograniczyć swoje żądania z tytułu umorzenia kredytu - dokonanego przy ostatecznym rozliczeniu kosztów budowy - do jego nominalnej wysokości.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pragnę jednocześnie wskazać, że problematyka obu powołanych ustaw, na podstawie których dokonywane są rozliczenia z tytułu zmiany praw do zajmowanych lokali, mieści się w zakresie działania Ministra Infrastruktury. W razie potrzeby uzyskania bardziej szczegółowych wyjaśnień w tym zakresie celowe byłoby zatem zwrócenie się wprost do Ministra Infrastruktury.

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Sawicki

Warszawa, dnia 21.02.2005 r.

W odpowiedzi na tekst oświadczenia złożonego przez Pana senatora Andrzeja Spychalskiego podczas 76 posiedzenia Senatu RP w dniu 03 lutego 2005 r. w sprawie zabezpieczenia finansowania prac przygotowawczych w zakresie wykupu gruntów pod budowę obwodnicy Skalmierzyc, podtrzymuję stanowisko jakie zostało zaprezentowane w przedmiotowej sprawie przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad przy piśmie nr GDDKi/BPI-2/KM/301/073/253/05 z dnia 15.02.2005 r. (w załączeniu), skierowanym bezpośrednio na ręce Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Senator

Rzeczypospolitej Polskiej

Pan Andrzej Spychalski

Z uwagi na obowiązujący GDDKiA zakres rzeczowo-finansowy dla inwestycji drogowych realizowanych z wykorzystaniem środków Krajowego Funduszu Drogowego, nie jest możliwe przyznanie w I kwartale 2005 roku kwoty 13 mln zł. W związku z powyższym Oddział GDDKiA w Poznaniu zmniejszył środki finansowe na przedmiotowym zadaniu do kwoty 180 tys. zł.

Mając powyższe na uwadze GDDKiA informuje, iż w przypadku uruchomienia dodatkowego źródła finansowania, dopełnimy wszelkich starań, aby sukcesywnie realizować fazę przygotowawczą w zakresie wykupu gruntów na rok bieżący.

Edward Gajerski

Warszawa, dnia 22 lutego 2005 r.

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu RP
Warszawa

Ministerstwo Spraw Zagranicznych, kierując się przyjętymi założeniami polskiej polityki zagranicznej w ogóle, a w odniesieniu do krajów Azji Środkowej w szczególności oraz realizując równocześnie zasadę ekonomizacji polityki zagranicznej, wita i popiera wszelkie inicjatywy prowadzące do intensyfikacji stosunków gospodarczych z zagranicą. W rozwoju tych stosunków widzimy możliwość zaspokojenia szeroko rozumianych interesów gospodarczych i politycznych Polski oraz szansę uzyskania wpływu na zgodne z tymi interesami kształtowanie międzynarodowych rozwiązań traktatowych.

Zgodnie z powyższym Ministerstwo Spraw Zagranicznych deklaruje swoje poparcie i wszelką będącą w zakresie jego kompetencji i możliwości pomoc dla polskich przedsiębiorców i inwestorów, którzy zdecydują się na wymianę handlową, świadczenie usług, bądź inne formy działalności na terenie Afganistanu. Zdając sobie sprawę z ogromu potrzeb, jakie zgłasza gospodarka tego kraju, oraz odpowiadających temu potencjalnych korzyści z wejścia na jego rynek, należy sobie jednak uświadamiać związane z tym trudności działania, płynące zarówno z nieustabilizowanej jeszcze sytuacji politycznej, jak i braków w funkcjonowaniu miejscowego aparatu administracyjnego, bankowości czy sądownictwa. Tym należy zapewne tłumaczyć dotychczasową wstrzemięźliwość polskiego businessu w odniesieniu do działania na terenie Afganistanu lub współpracy z tamtejszymi firmami. W tym zakresie należałoby oczekiwać inicjatywy ze strony samorządu polskich przedsiębiorców - zarówno na szczeblu centralnym, jak i regionalnym oraz w płaszczyźnie branżowej - który winien doprowadzić do bezpośrednich kontaktów polsko-afgańskich. Resort Spraw Zagranicznych będzie wszelkie takie inicjatywy - zarówno zbiorowe, jak i indywidualne - upowszechniać i wspierać.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 2005-02-23

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senator Marię Szyszkowską na 76 posiedzeniu Senatu w dniu 3 lutego 2005 r. w sprawie prywatyzacji polskich uzdrowisk, uprzejmie informuję, że w dniu 4 stycznia 2005 r. Rada Ministrów przyjęła Sprawozdanie z prac Międzyresortowego Zespołu ds. Aktywizacji Społeczno-Gospodarczej Uzdrowisk w którym zawarto koncepcję prywatyzacji spółek uzdrowiskowych. Biorąc pod uwagę założone cele procesu prywatyzacji spółek uzdrowiskowych, założono dokonanie podziału spółek uzdrowiskowych na trzy grupy:

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza

Warszawa, 23 lutego 2005 roku

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pan J. Dworak poinformował, że w ramach Redakcji Audycji Rolnych, emitowanych w Programie 1 TVP S.A., pojawia się wiele informacji o problemach polskiej wsi i rolnictwa. W audycjach takich, jak "Agrobiznes", "Agrolinia" i "Tydzień" nie tylko omawiane są korzyści związane z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, ale poruszane są również zagadnienia wzrostu kosztów produkcji (materiału siewnego, nawozów i środków ochrony roślin) i jednoczesnego spadku cen skupu płodów rolnych.

Z przekazanych przez J. Dworaka informacji wynika także, że w ww. audycjach wiele uwagi poświęca się problemom, z jakimi borykają się polscy rolnicy przy korzystaniu z dopłat bezpośrednich i funduszy pomocowych oraz zakłóceniom, jakie spowodowała zmiana przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników. Kolejną kwestią, zdaniem J. Dworaka często poruszaną w audycjach rolnych TVP S.A., jest wciąż olbrzymie bezrobocie - zarówno jawne jak i ukryte - występujące na polskiej wsi.

Warszawa, 2005-02-23

Szanowny Panie Marszałku,

Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu zdaje sobie sprawę z faktu, iż nałożony na studiujących w trybie zaocznym studentów szkół zawodowych obowiązek odbywania 15 tygodni praktyk zawodowych, może w niektórych przypadkach nastręczać trudności. Pragnę jednak zwrócić uwagę, iż intencją uruchomienia odrębnego typu jednostek szkolnictwa wyższego tj. wyższego szkolnictwa zawodowego było doprowadzenie do wykształcenia absolwentów, którzy bezpośrednio po ukończeniu studiów będą w stanie podjąć pracę w specjalności, którą ukończyli. Jednym z podstawowych elementów wykształcenia tego typu absolwentów jest odbycie praktyki zawodowej, i to w możliwie najszerszym wymiarze. Mając świadomość, że studenci zaoczni rekrutują się przede wszystkim spośród ludzi pracujących, ustawodawca zapewnił możliwość zwolnienia przez senat uczelni z odbywania praktyki tych studentów którzy wykonują pracę zawodową zgodną z obraną specjalnością studiów.

Jednym ze sposobów usprawnienia kształcenia na studiach zawodowych było opracowanie standardów kształcenia dla poszczególnych kierunków studiów. Na tych kierunkach, które mają już opracowane standardy kształcenia na poziomie zawodowym, wprowadzane są zróżnicowane, najczęściej niższe od dotychczas obowiązujących, wymiary praktyk zawodowych. W ocenie MENiS dopasowanie wymiaru praktyk do uwarunkowań kształcenia na poszczególnych kierunkach, w znaczący sposób spowoduje poprawę sytuacji, wzbudzającej obecnie niepokój Pana Senatora.

Pragnę jednocześnie poinformować Pana Marszałka, że w procesie tworzenia przez szkoły zawodowe nowych kierunków lub specjalności studiów, zawsze przestrzegana jest zasada dołączania do wniosków składanych w MENiS deklaracji zakładów pracy, które zobowiązują się do przyjęcia na praktyki odpowiedniej liczby studentów. Deklaracje te są weryfikowane zarówno przez pracowników MENiS, jak i przez oceniającą wniosek Państwową Komisję Akredytacyjną. Jednym z kryteriów oceny jest możliwość zapewnienia odbycia praktyk w mieście będącym siedzibą uczelni lub w miejscowościach położonych w promieniu ok. 20-30 km od siedziby szkoły wyższej. Taki sposób organizacji praktyk zawodowych zapewnia zminimalizowanie kosztów ponoszonych przez uczelnie, a także indywidualnie przez studentów.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Tadeusz Szulc

Warszawa, 24.02.2005 r.

- występowanie korzystnej koniunktury na światowych rynkach zbytu wyrażającej się znacznym wzrostem cen węgla eksportowanego i związanym z tym wzrostem przychodów ze sprzedaży oraz wpływu tej koniunktury na ceny zbytu węgla na rynku krajowym,

- oddłużenie z końcem 2003 r. przedsiębiorstw górniczych w trybie ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa... oraz na podstawie ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o restrukturyzacji górnictwa... na łączną kwotę 18,1 mld zł, co zakończyło lawinowe narastanie kosztów finansowych z tytułu odsetek od zobowiązań.

Spółki węglowe przyjęły integrację zakładów górniczych jako jeden z zasadniczych sposobów restrukturyzacji. Wykorzystuje się dotychczasowe doświadczenie w zakresie łączenia kopalń dla stopniowej likwidacji kopalń o kończących się zasobach, co daje możliwość wybrania części ich zasobów - zalegających w filarach ochronnych zakładu górniczego oraz partiach przygranicznych. Zintegrowane kopalnie w mniejszym stopniu odczuwają niekorzystne skutki wahań sprzedaży przez możliwość dostosowania produkcji do potrzeb rynku i posiadają większą możliwość optymalizacji zatrudnienia poprzez przegrupowanie załóg, ograniczenia zatrudnienia na powierzchni i konsolidacji służb utrzymania ruchu.

W wyniku minimalizacji zakresu niezbędnych inwestycji poprzez optymalne wykorzystanie majątku produkcyjnego, wygaszanie wydobycia w parcelach nie gwarantujących jego opłacalności, sukcesywnej likwidacji nadwyżek zdolności produkcyjnych oraz upraszczaniu modelu zakładu górniczego i racjonalizacji zatrudnienia powinno nastąpić dostosowanie poziomu produkcji do wymogów rynku, przy równoczesnym uzyskaniu korzystnego wyniku ekonomicznego. Działania te pozwalają na ograniczenie kosztów działalności spółek i przygotowanie się do wystąpienia dekoniunktury na węgiel.

Odnośnie sytuacji mającej wpływ na podjęcie decyzji o połączeniu KWK "Śląsk" do KWK "Wujek" wchodzących w skład Katowickiego Holdingu Węglowego, pragnę poinformować, iż w KWK "Śląsk" S.A. nastąpiło obniżenie wydobycia od kwietnia 2003 r. do poziomu ok. 8000 t/dobę do wielkości 3000 t/dobę. Powyższe było pochodną wystąpienia zagrożeń pożarowych w pokładzie 502 w partii K i J, skutkujących okresowymi wyłączeniami ścian z produkcji.

Uruchomione w 2003 r. ściany nie uzyskiwały planowanego wydobycia z uwagi na występowanie zaburzeń tektonicznych, wymyć pokładu i częstych opadów stropu, ale także wskutek zaszłości będących rezultatem zdarzeń losowych, które miały miejsce w tej kopalni.

Przeprowadzona przez KHW S.A. analiza frontu wydobywczego nie gwarantowała w najbliższym okresie czasu zwiększenia wydobycia w kopalni i w konsekwencji poprawy wyniku ekonomicznego, natomiast dalsze utrzymywanie takiego stanu powodowało narastanie problemów finansowych kopalni i prowadziło do znacznego obniżenia planowanego wyniku finansowego Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. jako całości.

- restrukturyzację zatrudnienia, poprzez alokację załogi do pozostałych kopalń KHW S.A. i odejść naturalnych,

- uproszczenie struktury organizacyjnej,

W celu realizacji procesu przyłączenia KWK "Śląsk" do KWK "Wujek", Zarząd KHW S.A, uchwałą nr 506/2004 z dnia 26.08.2004 r. powołany został zespół roboczy, którego zadaniem było przygotowanie wszechstronnej analizy odnośnie wszystkich obszarów procesu przyłączenia i wypracowanie wniosków. Zespół zakończył prace i potwierdził zasadność podjęcia decyzji o połączeniu KWK "Śląsk" do KWK "Wujek".

MINISTER GOSPODARKI I PRACY

Jacek Piechota

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005-02-24

Szanowny Panie Marszałku,

Lokalizacja inwestycji w pobliżu terenów wojskowych może wiązać się z pewnymi ograniczeniami wynikającymi z oddziaływania obiektów wojskowych. Dlatego też zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się granice terenów wojskowych (terenów zamkniętych) oraz granice ich stref ochronnych.

Według posiadanych informacji, zasięg zbiornika wodnego, który powstanie przy budowie omawianej elektrowni obejmowałby częściowo strefy ochronne terenu wojskowego. Zabudowa stref ochronnych może spowodować zagrożenie rażenia pociskami osób i mienia znajdujących się poza obszarem strzelań. Pozbawienie wyżej wymienionego obiektu wymaganych prawem stref zagrożenia, w konsekwencji może doprowadzić do zakazu prowadzenia szkolenia strzeleckiego 20 Brygady Zmechanizowanej. Należy wspomnieć, że istniejący obiekt spełnia warunki bezpieczeństwa i nie jest przewidywana jego modernizacja lub przebudowa. Propozycja przeniesienia strzelnicy garnizonowej w inne miejsce byłoby przedsięwzięciem kosztownym, szacowanym wstępnie na co najmniej 12-16 mln zł.

Pragnę podkreślić, że garnizon Bartoszyce jest garnizonem priorytetowym dla Sił Zbrojnych RP. Wyłączenie jego obiektów szkoleniowych z eksploatacji może doprowadzić do podważenia zasadności dalszego funkcjonowania jednostki wojskowej w garnizonie. W związku z tym, sugestia, że budowa elektrowni i zalewu zmniejszy bezrobocie, może budzić wątpliwości, w kontekście likwidacji wielu miejsc pracy w jednostce wojskowej.

wz. Janusz ZEMKE

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

Warszawa, 2005-02-24

Celem wprowadzenia zmiany w art. 890 było poddanie kontroli sądowej, wypłat z rachunków bankowych dłużnika, przeznaczonych na wynagrodzenia pracowników.

Art. 890 nie ma zastosowania do tych środków finansowych, które podlegają ochronie na podstawie przepisów szczegółowych, w tym art. 831 k.p.c.

Wątpliwości i emocje, jakie towarzyszą obowiązywaniu art. 890 k.p.c. spowodowały, iż Minister Sprawiedliwości podjął prace zmierzające do zmian obecnego brzmienia przepisu art. 890 § 2,

W kolejnej kwestii poruszonej w wystąpieniu, a dotyczącej traktowania szpitali jako przedsiębiorstwa, zwracam uwagę, iż pomimo szczególnej jego formy działania, trudno wyłączyć go spod definicji przedsiębiorcy zawartej w obowiązujących przepisach prawnych tj. ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1807) czy też ustawy k.c.

Również przepisy unijne, a w szczególności rozporządzenie Komisji (WE) oraz 364/2004 z dnia 25 lutego 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 70/2001 za "przedsiębiorstwo" uważa podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na jego formę prawną. Zalicza się tu w szczególności osoby prowadzące działalność na własny rachunek, firmy rodzinne zajmujące się rzemiosłem lub inną działalnością, a także spółki lub konsorcja prowadzące regularną działalność gospodarczą.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza

Warszawa, 2005-02-28

Nawiązując do nadesłanego przy piśmie Pana Marszałka z dnia 10 lutego 2005 r. znak PS/DSK-043-32-05 tekstu oświadczenia dotyczącego problemów funkcjonowania przedsiębiorstwa państwowego Poczta Polska, złożonego przez senatora Adama Bielę na 76 posiedzeniu Senatu RP w dniu 3 lutego 2005 r., przedstawiam poniżej stanowisko dotyczące poruszonej w tym oświadczeniu kwestii zwolnienia listonoszy z obowiązku uiszczania podatku od ekwiwalentu za używanie samochodów prywatnych do celów służbowych.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zatem wszelkie wypłaty dokonywane przez pracodawcę na rzecz pracownika stanowią przychód pracownika, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym.

Od dnia 1 maja 2004 r. ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 93, poz. 894) dodano art. 21 ust. 1 pkt 23b. Na podstawie tego przepisu ustawy, ze zwolnienia od podatku dochodowego korzysta zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Zwolnienie ma zatem zastosowanie jedynie w przypadku, gdy do wypłaty świadczenia obligują pracodawcę bądź dają mu prawo do zwrotu kosztów przepisy odrębnych ustaw. Zgodnie z art. 6a ustawy z dnia 30 lipca 1997 r. o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej "Poczta Polska" (Dz.U. Nr 106, poz. 675 z późn. zm.), listonoszom używającym własnych pojazdów, do celów służbowych, w jazdach lokalnych, może być przyznane prawo do zwrotu kosztów związanych z używaniem tych pojazdów - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego lub do wysokości nieprzekraczającej stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Zatem otrzymywany przez listonosza zwrot kosztów z tytułu używania własnego pojazdu do celów służbowych, korzysta ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym. Kwota zwrotu podlegająca przedmiotowemu zwolnieniu jest limitowana do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Sawicki

Warszawa, 2005.02.28

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przesłanymi przy pismach z dnia 10 lutego 2005 r. (znak: BPS/DSK-043-29/05 oraz BPS/DSK-043-60/05) oświadczeniami złożonymi przez Pana Senatora Józefa Sztorca na 76 posiedzeniu Senatu w dniu 3 lutego br. w sprawie lokalizacji instytucji odwoławczej od orzeczeń lekarzy orzeczników z terenu działania dawnego Oddziału ZUS w Tarnowie oraz w sprawie przekazania danych na temat pracy Oddziałów ZUS w Tarnowie i Nowym Sączu przed ich reorganizacją, uprzejmie informuję, co następuje.

- liczba osób pobierających świadczenia emerytalno-rentowe: 124 462

- liczba ubezpieczonych (bez emerytów i rencistów): 243 597

- liczba ubezpieczonych (bez emerytów i rencistów): 168 239

2. W 2004 roku zatrudnienie w Oddziale ZUS w Tarnowie wynosiło 539 osób, a w Oddziale ZUS w Nowym Sączu 974 osoby.

3. Komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych obejmująca terytorium Oddziału ZUS w Nowym Sączu, zgodnie z zarządzeniem Prezesa ZUS nr 46 z dnia 27 grudnia 2004 r. ma siedzibę w Oddziale ZUS w Nowym Sączu. Ponadto informuję, że od decyzji organu rentowego wydanych na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika Oddziału ZUS w Nowym Sączu oraz Oddziału ZUS w Tarnowie w 2004 roku wniesiono kolejno 2958 i 2152 odwołania,

4. Pani Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych poinformowała mnie, że zmiany organizacyjne polegające na przekwalifikowaniu Oddziału ZUS w Tarnowie na pełnozakresowy Inspektorat i podporządkowaniu go oddziałowi ZUS w Nowym Sączu nie spowodowały żadnych zmian w planie rzeczowo-finansowym działalności Zakładu w zakresie budowy i zakupów środków trwałych, w częściach dotyczących zadań budowlanych. Prace mające na celu rozbudowę i modernizację budynku O/ZUS w Nowym Sączu przy ul. Węgierskiej 11 rozpoczęły się już w 2001 roku, tak więc dużo wcześniej niż przeprowadzono restrukturyzację terenowych jednostek organizacyjnych Zakładu.

MINISTER

z up.

PODSEKRETARZ STANU