Wielce Szanowny Panie Premierze! Zwracamy się z usilną prośbą o natychmiastowe zablokowanie akcji prowadzonej przez pełnomocnika rządu do spraw równego statusu kobiet i mężczyzn, która prowadzona jest za pośrednictwem billboardów z hasłem: "Jesteś sobą? Masz 10 przykazań i 12 praw".

Akcja ta prowadzi, naszym zdaniem, do demoralizacji polskiej młodzieży i to na koszt społeczeństwa katolickiego, którego podatki wykorzystywane są na ten cel. Ciekawe, czy billboardy te będą demoralizowały naszą młodzież również w dniach wizyty Jego Świątobliwości Jana Pawła II w Polsce, do złożenia której usilnie pan premier zachęcał Ojca Świętego w czasie ostatniego spotkania w Watykanie?

W związku z tym prosimy pana premiera o podjęcie w trybie pilnym stosownych kroków zmierzających do natychmiastowego ukrócenia "współpracy" pełnomocnika rządu polskiego z przemysłem erotycznym i pornograficznym oraz z lobby proaborcyjnym w niszczeniu sumień polskiej młodzieży. Sądzimy, że "inauguracja" pani minister Magdaleny Środy była totalnym falstartem politycznym, który bulwersuje szerokie kręgi społeczeństwa katolickiego. Osoba ta, w naszym odczuciu, nie rokuje żadnych nadziei na wyuczenie się pełnienia tak odpowiedzialnej funkcji ministerialnej. Stąd też wnosimy o szybkie i bezzwłoczne odwołanie pani minister.

Dotarły do mojego biura senatorskiego informacje, jakoby przewidywana była likwidacja oddziału ZUS w Chełmie i przekazanie spraw z tego terenu oddziałowi ZUS w Biłgoraju. Odległość między tymi miastami jest duża, nie ma dobrej komunikacji, nie ma nawet bezpośredniego autobusu, i mieszkańcy Chełma, zwłaszcza starsi, emeryci, inwalidzi, są bardzo zaniepokojeni perspektywą załatwiania spraw w ZUS w odległym Biłgoraju. Bardzo proszę o informację, czy rzeczywiście takie zamiary są, a jeśli są, to o rezygnację z tych zamiarów i utrzymanie oddziału w Chełmie, który ma dobrą opinię.

Dzisiejsza "Rzeczpospolita" doniosła, że przygotowywane jest rozporządzenie ministra finansów dotyczące obowiązku stosowania kas fiskalnych. Te kasy funkcjonują obecnie, mimo wielkich protestów, u taksówkarzy, a teraz przewiduje się - według tych informacji - obowiązkowe stosowanie kas przez fryzjerów, kosmetyczki i kominiarzy. Chciałabym wiedzieć, jakie są kryteria obarczania tym obowiązkiem osób prowadzących działalność gospodarczą. Czy nie powinny o tym decydować rozmiary prowadzonej działalności, obroty? Jeżeli tak, a to wydaje się logiczne, to dlaczego zaczyna się od takich właśnie podmiotów, jak wymienione, pozostawiając poza obowiązkiem stosowania kas podmioty osiągające znacznie większe obroty, od których powinny płacić podatki, a z reguły nie płacą od wszystkich, jak chociażby kancelarie prawnicze czy gabinety lekarskie?

Zarządy województw podjęły decyzje dotyczące przyznawania środków finansowych wnioskodawcom w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego. Z informacji prasowych wynika, że decyzje o zakwalifikowaniu projektów są zaskarżane do pana ministra w związku z łamaniem procedury przez zarządy województw oraz przyjmowaniem często niejasnych kryteriów. W województwie podlaskim kontrowersje budzi pominięcie przez zarząd województwa wniosku miasta Zambrów. Realizacja tego wniosku, dotyczącego adaptacji starego zakładu do potrzeb produkcji, pozwoliłaby zmniejszyć bezrobocie w Zambrowie, gdyż przyniosłaby około trzystu etatów.

Ile wniosków w skali kraju zgłoszono w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego? Ile wniosków rozpatrzono pozytywnie i jakie kwoty przyznano w poszczególnych województwach?

I pytanie ostatnie: czy pan minister zmieni decyzję zarządu województwa podlaskiego w sprawie nieuwzględnienia wniosku miasta Zambrów w zakresie rewitalizacji zakładu produkcyjnego na cele produkcyjne?

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana z prośbą w imieniu wielu samorządów, które z własnych środków wykonały nowe instalacje oświetlenia ulicznego, a także dokonały modernizacji istniejących instalacji, które przeszły na własność zakładów energetycznych. Brakuje ustawowych rozstrzygnięć, co powoduje, że właścicielem oświetlenia ulicznego są zakłady energetyczne, a gminy przejęły finansowanie ich utrzymania. Nie mając możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, samorządy muszą pokrywać narzucone arbitralnie przez zakłady energetyczne koszty eksploatacji.

Józef Sztorc
Senator RP

Szanowny Panie Prezesie!

Otóż samorządy muszą pokrywać koszty eksploatacji oświetlenia ulicznego. Kosztów tych nie są w stanie zweryfikować ani też poddać prawom rynku, ponieważ to zakłady energetyczne jako właściciele urządzeń energetycznych, na których jest sieć oświetlenia ulicznego, nie zgadzają się na dokonywanie wyboru wykonawców innych niż one same bądź wskazane przez nie podmioty. Do tego dochodzi fakt, że zatwierdzone przez Pana taryfy nie obejmują natury eksploatacji oświetlenia ulicznego.

W związku z powyższym uprzejmie proszę o zajęcia stanowiska w tej sprawie.

Józef Sztorc

Józef Sztorc

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Uprzejmie proszę o podanie powodów, dla których planowane jest przeniesienie urzędu celnego z Tarnowa do Nowego Sącza lub Nowego Targu.

Józef Sztorc

Szanowna Pani Minister!

W związku z tym proszę o odpowiedź na pytanie, czy istnieje możliwość zwiększenia liczby odbiorców na tym obszarze poprzez udostępnienie odbioru programu III TVP w formie odkodowanej.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Jako senator Podbeskidzia wyrażam stanowczy sprzeciw wobec zamiaru likwidacji Urzędu Celnego w Cieszynie. Jestem zbulwersowany informacjami, jakie do mnie docierają, zwłaszcza że Urząd Celny w Cieszynie nadzoruje trzy oddziały: w Cieszynie, Zebrzydowicach i Raciborzu, a koszt jego miesięcznego utrzymania jest znacznie niższy niż Urzędu Celnego w Bielsku-Białej. W pobliżu znajduje się znaczna liczba podmiotów obsługiwanych przez Urząd Celny w Cieszynie; w razie jego likwidacji musiałyby one być obsługiwane na przykład przez Urząd Celny w Gliwicach i w Bielsku-Białej.

Mocnego podkreślenia wymagają też społeczne i ekonomiczne konsekwencje likwidacji Urzędu Celnego w Cieszynie. W ubiegłym roku podjęto decyzje o zlikwidowaniu Izby Celnej w Cieszynie, co spowodowało utratę ponad dwustu etatów. Likwidacja Urzędu Celnego w Cieszynie pogorszy i tak już bardzo trudną sytuację społeczną. Mówimy tu o utracie około stu trzydziestu etatów, niejednokrotnie dotyczącej jedynych żywicieli rodzin.

Pozdrawiam Polskich Górników z okazji zbliżającej się Barbórki.

Tadeusz Rzemykowski
Senator RP
Generalny Dyrektor Górniczy

Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy miała według jej twórców ułatwić zarówno zatrudnianie pracowników, jak i poszukiwanie pracy. Jej celem było uporządkowanie instytucji rynku pracy, tak by działały w sposób jednolity, zgodnie z przyjętymi standardami. Ustawa miała zapewnić lepszą współpracę między ośrodkami pomocy społecznej a urzędami pracy, a także, gwarantując możliwość zastosowania środków równoważnych, chronić w należyty sposób polski rynek pracy. Ustawa miała również stwarzać mechanizmy eliminujące szarą strefę w dziedzinie zatrudnienia, zachęcając pracodawców i pracobiorców do legalizacji umów.

Spowodowało to ogromne problemy z wdrażaniem różnych programów, również tych, które są finansowane ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Co więcej, niektóre z wydanych aktów zawierały ewidentne błędy, ukazały się też projekty zmian, na przykład do art. 60 ustawy, które gdzieś utknęły i do dzisiaj nie weszły w życie. Problemem jest również brak jednolitej interpretacji niektórych przepisów, co powoduje obawy przed uruchamianiem części instrumentów rozwijania rynku pracy, między innymi dotacji. Nie wiadomo na przykład, czy ich zabezpieczenie jest konieczne, czy nie, ani kiedy należy wypłacać dotację pracodawcy - art. 46 ust. 6.

Taki stan rzeczy sprawia, że urzędy pracy w większości przypadków nie mogą podejmować wiążących decyzji związanych z ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Gerard Czaja

Szanowny Panie Ministrze!

W ślad za wcześniejszymi wystąpieniami w sprawie sądu i prokuratury apelacyjnej, po ponownym zasięgnięciu opinii lokalnych środowisk, jeszcze raz zwracam się z prośbą o utworzenie w Olsztynie tych instytucji. Czynię to bardzo zaniepokojony przewidywanym w projekcie rozporządzenia Ministerstwa Sprawiedliwości przeniesieniem sądów rejonowych w Olecku i Ełku pod jurysdykcję Sądu Okręgowego w Suwałkach.

Szanowny Panie Ministrze, mówiąc o województwie warmińsko-mazurskim, mówimy o bardzo dużym województwie, z którego do sądów okręgowych w apelacji białostockiej na przykład w 2002 r. wpłynęło pięćdziesiąt dziewięć tysięcy spraw. Stanowi to 6,6% wpływających spraw ogółem w Polsce i ponad 50% spraw rozpatrywanych przez apelację białostocką. Sąd Okręgowy w Olsztynie stanowi blisko połowę całej apelacji białostockiej nie tylko pod względem liczby wpływających spraw, ale także liczby zatrudnionych osób i podległych sądów rejonowych. Rozległość obszarowa województwa warmińsko-mazurskiego - jest czwarte co do wielkości - i liczba ludności w regionie czyni utworzenie w Olsztynie sądu apelacyjnego i prokuratury apelacyjnej wręcz koniecznym, także biorąc pod uwagę usytuowanie geopolityczne po wejściu Polski do Unii Europejskiej.

To niezwykle ważna dla nas wszystkich sprawa. Inicjatywa ta popierana jest nie tylko przez całe środowisko palestry, ale także przez parlamentarzystów, władze wojewódzkie i samorządowe. Oczekiwania te wynikają przede wszystkim z potrzeb społeczeństwa regionu. Prokuratury okręgu olsztyńskiego w czasie od stycznia do końca września 2004 r. odnotowały wpływ trzydziestu dwóch tysięcy trzystu osiemdziesięciu jeden spraw, z czego osiem tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt pięć trafiło z aktem oskarżenia do sądów. W tym czasie osądzonych zostało dwanaście tysięcy czterysta osiem osób. Od 1 lipca 2004 r. w obszarze działania Prokuratury Okręgowej w Olsztynie znajdują się prokuratury rejonowe w Bartoszycach, Biskupcu, Ełku, Giżycku, Kętrzynie, Nidzicy, Olecku, Olsztynie, Piszu, Szczytnie, Lidzbarku Warmińskim i Mrągowie.

Wprowadzenie proponowanych w projekcie rozporządzenia zmian, a więc odebranie nam dwóch sądów rejonowych zaprzepaści nie tylko lata naszych starań, ale także sukces reformy sądownictwa, która na Warmii i Mazurach w pełni zdała egzamin.

Senator Rzeczypospolitej Polskiej
Janusz Lorenz

Stowarzyszenie Poszkodowanych Deponentów Banku Staropolskiego SA w Poznaniu oraz Dyrekcja Generalna Zespołu Stowarzyszeń Poszkodowanych przez Zygmunta Solorza-Żaka zwróciły się do mnie z prośbą o interwencję w sprawie zwrotu przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie weksla Invest-Banku SA deponentom Banku Staropolskiego SA.

Jak wynika z pism wspomnianych stowarzyszeń, Prokuratura Okręgowa w Warszawie już od 28 czerwca 2004 r. bada sprawę autentyczności tego weksla. Śledztwo prowadzi prokurator Maciej Kujawski, który w opinii przedstawicieli stowarzyszeń zwleka z wydaniem weksla, informując, że z powodu pojawiających się wciąż nowych okoliczności termin zakończenia sprawy zostaje po raz kolejny przesunięty. Zwrot weksla Invest-Banku SA umożliwiłby deponentom Banku Staropolskiego SA ubieganie się o zwrot utraconych wierzytelności.

W związku z powyższym zwracam się do Pana Ministra z pytaniem, jakie istotne przesłanki wpływają na niemożność rozstrzygnięcia przez prokuraturę o autentyczności weksla Invest-Banku SA, oraz z prośbą o wskazanie ostatecznego terminu zakończenia postępowania w tej sprawie.

Jan Szafraniec
Senator RP

Głównym argumentem, który wskazuje konwent, jest uzależnienie podziału środków w 80% od liczby mieszkańców w województwie, zaś od poziomu PKB przypadającego na jednego mieszkańca jedynie w 10%. Taki sposób podziału środków, jak stwierdzono w stanowisku, nie gwarantuje w pełni realizacji założeń UE w kwestii wyrównania szans i różnic rozwojowych między regionami. Tymczasem Narodowy Plan Rozwoju na lata 2004-2006 zakłada między innymi wzmocnienie potencjału rozwojowego regionów i przeciwdziałanie marginalizacji niektórych obszarów, zaś priorytetem ZPORR ma być zwiększenie wzrostu konkurencyjności regionów mierzonego wzrostem poziomu PKB na jednego mieszkańca we wszystkich regionach Polski względem średniej UE. Zgodnie z założeniem ma to wpłynąć na zahamowanie powstawania różnic między regionami na poziomie NTS II, mierzonych według poziomu PKB i stopy bezrobocia.

Popieram opinię Konwentu Powiatów Województwa Podlaskiego i zwracam się do Pana Premiera z prośbą o zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie.

Jan Szafraniec
Senator RP

Od pewnego czasu docierają do mnie petycje mieszkańców południowej części aglomeracji poznańskiej, zaniepokojonych brakiem decyzji o modernizacji drogi krajowej nr 11 na odcinku Poznań - Środa Wielkopolska. Jest to jedna z najruchliwszych dróg w Wielkopolsce, o natężeniu ruchu dochodzącym w niektóre dni do dwudziestu tysięcy pojazdów na dobę. Droga ta, zbudowana w 1975 r. - wówczas była to jedna z najlepszych dróg w skali kraju - obecnie jest w bardzo złym stanie technicznym, ma nierówną nawierzchnię, a rozwiązania licznych skrzyżowań i włączeń dróg bocznych są przestarzałe.

W minionych piętnastu latach bardzo rozwinęło się budownictwo mieszkaniowe w podpoznańskich miejscowościach (Borówiec, Daszewice, Skrzynki, Dachowa i Kórnik), w Gądkach powstały duże terminale spedycyjne (między innymi firm Raben i Kuhne und Nagel) oraz kolejowa stacja kontenerowa. Szosa nr 11 stanowi też najdogodniejszy dojazd do autostrady A2 z południowej Wielkopolski i jest drogą komunikacyjną z Pomorza Zachodniego i Poznania do Łodzi, Katowic i Krakowa. Władze województwa wielkopolskiego podjęły ostatnio decyzję o modernizacji drogi nr 434, między innymi o budowie obwodnicy Kórnika w kierunku Śremu i Gostynia, co jeszcze bardziej zwiększy ruch na drodze krajowej nr 11.

Mając na uwadze bezpieczeństwo jazdy, a także ogólne podniesienie standardu drogi nr 11 do poziomu należnego arterii tej rangi, bardzo proszę Pana Ministra o wprowadzenie modernizacji szosy na odcinku Poznań - Środa Wielkopolska do planów inwestycyjnych Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad na rok 2005.

Szanowny Panie Ministrze!

Po drugie, czy istotne znaczenie ma miejsce zameldowania chorego i w jaki sposób można dokonać transferu środków finansowych?

Krystyna Bochenek

Szanowny Panie Prezesie!

Działając na podstawie art. 16 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora (DzU z 1996 r. nr 73 poz. 250 z późniejszymi zmianami), w nawiązaniu do licznych publikacji prasowych oraz sygnałów otrzymanych od wyborców i organizacji społecznych, zwracam się z uprzejmą prośbą o niezwłoczne przedłożenie informacji w sprawie nieprawidłowości powstałych w trakcie procesu prywatyzacji i działalności Przędzalni Czesankowej Weldoro Sp. z o.o.

Mając na uwadze wagę sprawy oraz reprezentowany przeze mnie interes wyborców, uprzejmie proszę o niezwłoczne udzielenie informacji w wyżej wymienionym zakresie oraz przedłożenie kopii protokołu kontrolnego i wyniku kontroli. Proszę również o udzielenie informacji, czy w rezultacie czynności kontrolnych doszło do powiadomienia odpowiednich organów ścigania o wykrytych nieprawidłowościach oraz czy zostały na tej podstawie wszczęte postępowania karne.

Zofia Skrzypek-Mrowiec

Szanowny Panie Ministrze!

Środowisko rolnicze województwa pomorskiego zwróciło się do mnie z prośbą o interwencję u Pana Ministra w sprawie lokalizacji Wojewódzkiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Gdańsku, a nie w Starym Polu, jak Pan planuje. Zaprotestowały przeciwko tej decyzji wszystkie powiaty województwa pomorskiego, ponieważ - poza innymi powodami - dojazd do miejscowości Stare Pole jest wyjątkowo niekorzystny i długi. Układ dróg oraz komunikacja autobusowa czy kolejowa takich powiatów, jak słupski, lęborski, pucki, bydgoski, człuchowski, chojnicki, wejherowski, kościerski, kartuski, a nawet gdański, są wyjątkowo skomplikowane. Taka lokalizacja wojewódzkiego ośrodka doradztwa rolniczego spowoduje poważny wzrost kosztów dojazdu do jego siedziby, jego marginalizację, a ponadto stworzy poważne utrudnienia w bieżącej współpracy z urzędem marszałkowskim, służbami zespolonymi, agencjami rządowymi, organizacjami rolniczymi i innymi instytucjami obsługującymi rolnictwo, z którymi dyrekcja WODR ma obowiązek utrzymywać bieżący kontakt i współdziałać w rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich.

Ewa Serocka

Wielce Szanowna Pani Premier!

W Polsce nie ma masowych zdarzeń losowych, na skutek których rodziny tracą cały swój dobytek. Nie mam tu na uwadze kataklizmów typu powodzi. Państwo i samorządy stać jest na udzielenie w takich przypadkach, w gruncie rzeczy incydentalnych, wsparcia w wysokości zbliżonej do poniesionych strat, zaś normą powinno być zapewnienie podstawowych standardów egzystencji. W rzeczywistości rzadko się zdarza, żeby zakres pomocy dorównywał rozmiarom ludzkiego dramatu. Niedopuszczalne są sytuacje, w których poszkodowany byłby osamotniony w usuwaniu skutków swojej tragedii.

Proszę o odpowiedź: czy w przypadku wystąpienia wspomnianych zdarzeń losowych faktycznie nie istnieją instrumenty prawne, które upoważniają samorządy do przyznania skutecznego wsparcia poszkodowanym? Jeżeli nie, to czy zasadnym byłoby - ponieważ nie wszystkich stać na ubezpieczenie - podjęcie przez rząd inicjatywy ustawodawczej w zakresie ustalenia trybu i metod udzielania przedmiotowej pomocy w takich szczególnych przypadkach?

Z wyrazami szacunku

Art. 12 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych mówi, że na pisemne żądanie członka, któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielnia jest zobowiązana zawrzeć z tym członkiem umowę przeniesienia własności lokalu po dokonaniu przez niego między innymi - jak mówi pkt 5 tego ustępu - wpłaty różnicy pomiędzy wartością rynkową lokalu a zwaloryzowaną wartością wniesionego wkładu mieszkaniowego.

Zapis ust. 3 tego artykułu stanowi, że wpływy z wpłat, o których mowa wyżej, przeznacza się na uzupełnienie funduszu remontowego spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 46¹.

Art. 46¹ mówi, że w wypadku przeniesienia własności lokalu, do którego przysługiwało nabywcy spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, wpływy z wpłat, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 5, przeznacza się na spłatę podlegającego odprowadzeniu do budżetu państwa umorzeniu kredytu obciążającego dany lokal oraz w pozostałej części na uzupełnienie funduszu remontowego spółdzielni.

W uzasadnieniu do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 maja 2001 r. (ukazało się ono w Dzienniku Ustaw z 9 czerwca 2001 r.) wskazane jest wyraźnie, iż władze statutowe spółdzielni mogą określić szczegółowe warunki finansowe w zakresie przekształcania spółdzielczego prawa do mieszkania w prawo własności dla swoich członków. W toku prac legislacyjnych nad ustawami spółdzielczymi parlamentarzyści nie byli poinformowani o ewentualnych konsekwencjach podatkowych dla spółdzielni, wynikających z przekształcania prawa spółdzielczego w prawo własności. Obecni na posiedzeniach komisji przedstawiciele Ministerstwa Finansów nigdy nie zwracali uwagi na tego rodzaju skutki podatkowe dla spółdzielni mieszkaniowych.

Chcę ponadto nadmienić, iż zgodne z ustawą o spółdzielniach mieszkaniowych oraz według wskazań ustawy budżetowej na 2004 r. spółdzielnie zobowiązane są do zwrotu budżetowi państwa nominalnej kwoty umorzenia kredytu inwestycyjnego lub dotacji uzyskanej z finansów publicznych. Umorzenie to zasadniczo odpowiada w sensie kwotowym bonifikacie udzielonej członkom spółdzielni na drodze postępowania wewnątrzspółdzielczego w związku z przekształcaniem spółdzielczego prawa do mieszkania w prawo własności - zgodnie z sugestiami zawartymi w uzasadnieniu Trybunału Konstytucyjnego do orzeczenia z dnia 29 maja 2001 r.

Adam Biela

Decyzja o wstrzymaniu nieodpłatnego przekazania nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa budzi co najmniej wątpliwości, zwłaszcza w związku z niezwykle długim procesem administracyjnym, w trakcie którego początkowa zgoda przekształciła się w odmowę przyznania wydzielonych gruntów.

Z wyrazami szacunku

Senator RP
dr Zbigniew Zychowicz

Do wiadomości ministra rolnictwa i rozwoju wsi Wojciecha Olejniczaka oraz ministra finansów Mirosława Gronickiego

Rolnicy przedstawiani są jako grupa społeczna, która w Polsce jest obecnie bardzo uprzywilejowana, ponieważ najwięcej korzysta z dobrodziejstw wynikających z wstąpienia Polski do Unii Europejskiej. Taki sposób prezentowania kwestii otrzymywania środków w ramach płatności bezpośrednich budzi wśród społeczeństwa wiele negatywnych emocji i jest bardzo krzywdzący dla mieszkańców obszarów wiejskich. Należy podkreślić, że pieniądze wpływające na konto rolników są rekompensatą za wzrost cen środków produkcji rolnej i że otrzymują ją wszyscy rolnicy w krajach Unii Europejskiej.

Z wyrazami szacunku

Senator RP
Tadeusz Bartos

Szanowny Panie Ministrze!

Władze Podkarpacia, samorządy i pracownicy Rzeszowskiego Zakładu Energetycznego wyrażają głębokie zaniepokojenie lokalizacją siedziby spółki holdingowej w Lublinie. Podjęta decyzja spowoduje osłabienie dotychczasowych więzi gospodarczych i regionalnych na tym obszarze. Rzeszowski Zakład Energetyczny SA należy bowiem do najlepszych firm województwa podkarpackiego i wywiera znaczący wpływ na życie gospodarcze regionu.

Janina Sagatowska

Szanowny Panie Premierze!

Środki przeznaczone na wsparcie rozwoju społeczno-gospodarczego Podkarpacia w latach 2004-2006, w szczególności dla samorządów lokalnych, są dalece niewystarczające. Przy ogromnym zaangażowaniu samorządów w przygotowanie odpowiednich projektów i olbrzymich nadziejach na pozyskanie funduszy przyznanie środków tak znacznie niższych niż uzasadnione potrzebami budzi wielkie rozczarowanie i niezadowolenie społeczne. Konieczne jest zatem, aby w kolejnym okresie planistycznym 2007-2013 województwo podkarpackie otrzymało więcej środków na realizację projektów oddolnych, uwzględniających strategiczne kierunki rozwoju województwa. Przecież celem polityki strukturalnej UE jest wspieranie regionów najsłabiej rozwiniętych, a Podkarpacie jest właśnie takim regionem. Wskaźnik PKB w przeliczeniu na jednego mieszkańca na Podkarpaciu stanowi zaledwie 32% średniej w tym zakresie dla UE liczącej dwadzieścia pięć państw. Algorytm podziału środków na poszczególne województwa w Polsce powinien opierać się w większym niż dotychczas stopniu na wskaźniku PKB w przeliczeniu na jednego mieszkańca.

Janina Sagatowska