Otóż chodzi mi o tę grupę dotychczasowych inwalidów wojennych i wojskowych, którzy utracili zdrowie w związku z represjami w postaci więzienia, obozu (...) siedzieli w więzieniach, łagrach za działalność na rzecz niepodległości i suwerenności państwa polskiego. Obecnie, w ramach tej wymiany, zamiast posiadanych dotychczas legitymacji inwalidy wojennego otrzymują oni legitymację osoby represjonowanej albo kombatancką. Są bardzo z tego niezadowoleni, są rozgoryczeni. Argumentują to w ten sposób: prestiż, status inwalidy wojennego i wojskowego jest inny niż status osoby represjonowanej - wyższy oczywiście jest status inwalidy. Osobą represjonowaną może być także osoba, która niczego nie zrobiła, tylko należała do narodu polskiego czy żydowskiego i jedynie z tego powodu była prześladowana albo która miała wroga, ktoś na nią doniósł. Inwalida wojenny i wojskowy natomiast to jest ktoś, kto stracił zdrowie w związku z czynną działalnością na rzecz suwerenności i niepodległości. To ma więc pewien wymiar psychologiczny, prestiżowy, ale nie tylko: dochodzą do tego także konkrety, ponieważ uprawnienia inwalidów wojennych i wojskowych są w wielu aspektach większe aniżeli osób represjonowanych czy nawet kombatantów.

A konkretnie chodzi mi o wypowiedź biskupa Tadeusza Pieronka dla wiadomości Katolickiej Agencji Informacyjnej z 14 listopada bieżącego roku, która w całości brzmi następująco: "Bardzo wyraźnie widać różnicę w traktowaniu pewnych spornych tematów przez rząd i przez partie polityczne. Ze strony lewicowych partii ciągle są jakieś dyżurne poszczekiwania: a to ktoś wyskoczy ze sprawą aborcji, inny z homoseksualizmem, a jeszcze inny z Funduszem Kościelnym. Im bliżej wyborów, tym większe ujadanie i emocje. To jest odgrzewanie starych kotletów, dyżurne tematy świadczące rzekomo o lewicowości". Tyle cytat.

Przypomnę, że w barwnym języku księdza biskupa znalazły się słowa "beton", "kwas solny" i odwołanie do stalinowskich metod, które dotyczyło konkretnie mnie, wskazanej imiennie. A ja jestem młodsza od księdza biskupa i nie miałam okazji stosować tych metod, co nie oznacza, że nie miałam okazji ich doświadczyć.

Chcę w tym miejscu przypomnieć, iż konkordat, zawarty w wyniku delikatnych negocjacji czy wręcz koronkowej dyplomacji prowadzonej przez rząd Hanny Suchockiej, stanowi, iż stosunki między państwem a kościołem i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego. Takie samo sformułowanie zawiera konstytucja, w której uchwaleniu miałam zaszczyt uczestniczyć: przyjazne współistnienie dla dobra człowieka i dobra wspólnego. W rozumieniu jednej ze stron jest to dobre współistnienie pod warunkiem, że chodzi o dobro kościoła, a nie narodu. A to znaczy że można zlikwidować Fundusz Alimentacyjny, ale nie można dyskutować o Funduszu Kościelnym. Że można opłacać misjonarzy realizujących swoje powołanie, ale powołaniem pielęgniarki jest emigracja zarobkowa za chlebem. Że można z całym spokojem i bez poczucia odpowiedzialności za słowo określać programy partyjne mianem ujadania psiej sfory, a nie można rozwiązać problemu Radia Maryja ani poradzić sobie z wieloma innymi gorszącymi zjawiskami.

Pytanie siódme: czy w roku 2005 zostanie utrzymana rezerwa na dofinansowanie bieżącej działalności instytucji kultury przejętych z dniem 1 stycznia 1999 r. na poziomie co najmniej roku 2004?

I pytanie dziewiąte: czy pan minister nie uważa, że powinno dojść do weryfikacji dokonanego jesienią 1998 r. podziału instytucji na podległe panu ministrowi i samorządom?

Szanowny Panie Ministrze!

Przeprowadzona w ostatnim czasie reforma służby zdrowia miała na celu stworzenie systemu bardziej przejrzystego i w pełni realizującego konstytucyjną zasadę równego dostępu wszystkich obywateli do świadczeń opieki zdrowotnej, zgodnie z art. 68 konstytucji. Mimo uchwalenia nowej ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, sytuacja nie uległa poprawie.

Jaskrawym przejawem niewłaściwego funkcjonowania systemu ochrony zdrowia jest wydane przez prezesa NFZ zarządzenie nr 10/2004 z dnia 13 października 2004 r. w sprawie przyjęcia szczegółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie rehabilitacji leczniczej, które są podstawą do zawierania umów ze świadczeniodawcami. Załącznik Reh 1 do tegoż zarządzenia zawiera wykaz jednostek chorobowych kwalifikowanych do poszczególnych rodzajów rehabilitacji finansowanych przez NFZ. W wykazie tym do leczenia w warunkach oddziału stacjonarnego nie została zakwalifikowana choroba Parkinsona, czyli jednostka chorobowa G20 według klasyfikacji ICD-10.

Choroba Parkinsona należy do najczęstszych przewlekłych schorzeń degeneracyjnych. Podstawowym sposobem jej leczenia, dającym zarazem najlepsze efekty w zwalczaniu objawów, jest właśnie ogólnoustrojowa rehabilitacja, na którą składają się odpowiednio dobrane zestawy ćwiczeń. Ta metoda leczenia jest obecnie uznawana za najskuteczniejszą formę terapii.

Nieuwzględnienie przez NFZ choroby Parkinsona w wykazie schorzeń, których leczenie w drodze rehabilitacji będzie w 2005 r. finansowane ze środków publicznych, spowoduje, że dostęp chorych do tej jedynej właściwie skutecznej metody leczenia będzie istotnie ograniczony. Taka sytuacja w dalszym ciągu stanowi więc naruszenie prawa obywateli do ochrony zdrowia, co przecież było podstawą uznania przez Trybunał Konstytucyjny poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 22 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ za sprzeczną z konstytucją.

W "Polityce" nr 45 z bieżącego roku ukazał się wywiad z Jarosławem Kaczyńskim pod tytułem "Prawo i pięść". Trudno nie zauważyć, po przeczytaniu całego tego wywiadu, a także po obejrzeniu występu Jarosława Kaczyńskiego w telewizji TVN w dniu 14 listopada bieżącego roku, że prezes PiS jest człowiekiem głęboko i bezkrytycznie wierzącym w słuszność swoich poglądów, a fakt, że żywi niechęć - żeby nie powiedzieć nienawiść - do nieprzyzwoitej, jak stwierdza w wywiadzie, części społeczeństwa, niewątpliwie utrudnia mu przedstawienie spójnego i logicznego pomysłu na Polskę.

To, że temu panu jawią się na każdym kroku agenci - jak nie byli funkcjonariusze SB, to szpiedzy rosyjscy - specjalnie nie dziwi, bo to pewnie taka aberracja umysłowa, ale pytany przez dziennikarza, czy Polską rządzą agenci, odpowiada: wrażenie mam, dowodów nie mam... na razie. Czyli, jak mawiali ubecy we wczesnych latach pięćdziesiątych, dajcie nam człowieka, a paragraf się znajdzie.

Pan Jarosław Kaczyński proponuje uchwalenie ustawy o bezpieczeństwie narodowym, która miałaby umożliwiać, między innymi, przymusowy wykup własności. I tutaj się pojawia trudność. Zwracając się do dziennikarza, mówi: niech pan znajdzie prawnika, który panu taką ustawę napisze. A może by tak zaproponować to panu Lechowi Kaczyńskiemu, bo to przecież utytułowany prawnik i były minister sprawiedliwości, prokurator generalny? Wtedy nie zostałyby w tej ustawie przemycone jakieś niesłuszne poglądy.

I wreszcie komisja prawdy i sprawiedliwości - to już brzmi jak z Orwella. Mimo że ten pomysł jest hołubiony przez PiS od siedmiu lat, jak wynika z wywiadu, nadal nie bardzo wiadomo, jaka byłaby to komisja - sejmowa czy sejmowo-społeczna, ani jaki miałby być zakres jej działania. Ma to być jakaś superkomisja śledcza o daleko idących uprawnieniach, z prawem powoływania własnych prokuratorów, z realną, wysoką karą za fałszywe zeznania. Jakoś pan Jarosław Kaczyński nie dostrzega, że staje się epigonem Josepha McCarthy'ego, a chęć nawiązania do skompromitowanej, również w Stanach Zjednoczonych, działalności tego senatora we wczesnych latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku jest z całą pewnością anachronizmem w wieku XXI.

Na pytanie dziennikarza, czy miałaby to być komisja prokuratorska, odpowiedź brzmi: też nie, bo nie kierowałaby aktów oskarżenia - to już by było zadanie prokuratury. Po co zatem powoływać własnych prokuratorów? To pytanie pozostaje bez odpowiedzi.

Pomysły na to, jak kreować rzeczywistość w Polsce, nie kończą się jednak na powołaniu komisji prawdy i sprawiedliwości. Trzeba jeszcze powołać urząd antykorupcyjny z nową tajną policją polityczną, konstytucja musi być zmieniona, a prezydent ma być kimś w rodzaju moralnego superarbitra i - jak się należy domyślać - najlepiej do tego nadawałby się Lech Kaczyński. Miałby prawo zażądać, opierając się na poważnych dokumentach - odwołania ministra lub rządu, który działa na szkodę państwa. Gdyby Sejm odmówił, może być rozwiązany itd., itd.

Kieruję to oświadczenie również do ministra sprawiedliwości, z zapytaniem, czy głoszenie tego typu poglądów nie ma charakteru czynu zabronionego.

Do mojego biura senatorskiego wpłynęła informacja od samorządu z Zamościa i z powiatu zamojskiego dotycząca współdziałania samorządów lokalnych z policją w zakresie kontroli bezpiecznego przewozu dzieci i młodzieży. Z przedstawionej informacji wynika, że w roku 2004 przeprowadzono czterysta dziewięćdziesiąt jeden kontroli autobusów, w tym dwieście sześćdziesiąt trzy kontrole autobusów przewożących dzieci. Kontrole ujawniły między innymi następujące nieprawidłowości: przewóz nadmiernej liczby pasażerów, brak opiekunów podczas jazdy, a także nieprawidłowe oznakowanie pojazdów. Niepokojącym zjawiskiem wydaje się liczba wypadków drogowych z udziałem dzieci, szczególnie w miejscach lokalizacji przystanków autobusowych.

W związku z tym władze samorządowe Zamościa i powiatu zamojskiego wskazują na potrzebę wprowadzenia zmian w kodeksie ruchu drogowego. Przedmiotowe zmiany miałyby polegać na takich uregulowaniach prawnych, które nakazywałyby zatrzymanie pojazdu zbliżającego się z tyłu do stojącego na przystanku autobusu, z którego wysiadają pasażerowie, przy czym autobus powinien mieć włączone światła awaryjne.

Szanowny Panie Ministrze!

W związku ze skierowanymi do mnie przez starostów licznymi pytaniami w sprawie braku środków w subwencji oświatowej na opłacenie pracy członków komisji egzaminacyjnych przeprowadzających egzaminy maturalne proszę o wyjaśnienie, czy na wynagrodzenia dla wspomnianych członków komisji resort przeznaczy dodatkowe środki oraz kiedy zostaną przekazane odpowiednie informacje w tej sprawie. Dotychczasowa sytuacja wywołuje wiele niezadowolenia, bo brak takich informacji powoduje wiele problemów podczas budowania planów budżetów starostw na rok 2005.

Wiceminister Tadeusz Soroka w piśmie z dnia 31 maja 2004 r. poinformował Kopalnię i Zakład Wzbogacania Kwarcytu "Bukowa Góra" SA w Łącznej koło Kielc o tym, że procedura udzielania pomocy publicznej została pozytywnie zakończona. Niestety, do dzisiaj nie udzielono jej. Nie ma też żadnej wiarygodnej informacji dotyczącej pomocy publicznej dla wspomnianego zakładu. Nadmieniam również, że spółka nie otrzymała żadnych środków finansowych związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego o kwotę 2 milionów 490 tysięcy zł, zgodnie z uchwałą NWZA z dnia 30 kwietnia 2004 r.

Spółka w roku 2003 oraz trzech kwartałach 2004 r. wypracowała niewielki zysk netto, realizuje zobowiązania, jakie wzięła na siebie w programie restrukturyzacji, lecz nie jest w stanie samodzielnie uregulować wszystkich zaległych zadłużeń, jakie powstały w latach poprzednich.

Pragnę również przypomnieć, że 26 kwietnia 2004 r. odbyło się posiedzenie Zespołu do spraw Udzielania Pomocy Restrukturyzacyjnej w Ministerstwie Skarbu Państwa, który pozytywnie zaopiniował udzielenie spółce pomocy publicznej na restrukturyzację w formie dokapitalizowania wspomnianą kwotą 2 milionów 490 tysięcy zł - byłaby ona przeznaczona na spłatę części zadłużenia wobec ZUS i modernizację linii technologicznych - oraz w formie dotacji w kwocie 2 milionów 190 tysięcy 900 zł z przeznaczeniem na spłatę zaległych wynagrodzeń.

30 kwietnia 2004 r. nadzwyczajne walne zgromadzenie akcjonariuszy podwyższyło kapitał zakładowy spółki z kwoty 4 milionów 630 tysięcy zł do kwoty 7 milionów 120 tysięcy zł, czyli o kwotę 2 milionów 490 tysięcy zł, to jest o wartość pomocy w formie dokapitalizowania, o którą wnoszono. Wszystkich dwieście czterdzieści dziewięć tysięcy akcji nowej emisji zostało przeznaczonych do objęcia przez jedynego akcjonariusza spółki, to jest Skarb Państwa. Do dzisiaj akcje te nie zostały objęte.

5 listopada prezydent Federacji Rosyjskiej podpisał protokół z Kioto dotyczący Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu. Został więc spełniony warunek, zgodnie z którym protokół miało ratyfikować, zaakceptować i przyjąć lub przystąpić doń pięćdziesiąt pięć stron konwencji.

Po trzecie, ile listów popierających wydano do tej pory i ile spośród nich zyskało aprobatę, czyli ile tak zwanych listów zatwierdzających podpisał minister środowiska?

Po czwarte, czy resort rolnictwa wypracował już koncepcję agroenergetyki oraz wykorzystania biomasy do celów energetycznych?

Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na to, że premierzy Polski i Japonii podpisali wspólne oświadczenie. Wyrazili w nim intencję współpracy na rzecz ustanowienia wspólnych zasad, którymi kierować się będą wszystkie kraje, aby efektywniej zapobiegać zmianom klimatycznym, a także stwierdzili, iż oczekują współpracy w dziedzinie realizacji mechanizmów Wspólnych Wdrożeń - JI, i Handlu Emisjami - ET, przewidzianych w protokole z Kioto. Japonia jest największym rynkiem zbytu dla Jednostek Przyznanych, tak zwanych AAU, oraz jednostek Emisji Unikniętej - ERU. Dlatego też opracowanie spójnego programu handlu emisjami oraz opracowanie wspólnych wdrożeń jest w interesie Polski.

Skarżący zwracają uwagę na niehonorowanie porozumienia podpisanego w dniu 13 listopada 2003 r. z ministrem sprawiedliwości. Porozumienie to zakładało znaczny wzrost liczby etatów funkcjonariuszy, rozwiązanie problemu nadgodzin oraz podjęcie działań i decyzji zmierzających do zrównania wskaźnika uposażeń funkcjonariuszy Służby Więziennej ze wskaźnikiem ustanowionym dla Policji.

Projekt budżetu na 2005 r. nie przewiduje wzrostu liczby etatów funkcjonariuszy, mimo przyrostu liczby miejsc dla osadzonych.

Panie Ministrze!

Z wyrazami szacunku
Maria Szyszkowska

Szanowny Panie Premierze!

Longin Pastusiak

Szanowna Pani Minister!

W związku z tym zwracam się z uprzejmą prośbą o wskazanie możliwości przyznania dotacji celowej w roku 2005 w wysokości 31 milionów zł z przeznaczeniem na Narodowy Fundusz Rewaloryzacji Zabytków Krakowa, otrzymywanej  za pośrednictwem Kancelarii Prezydenta RP, o co ubiega się wnioskodawca. Konsekwentna, wspólna z władzami miasta realizacja programu odnowy zabytków Krakowa w roku przyszłym przyczyni się do rozwoju miasta - a w szczególności nauki, kultury, ochrony zdrowia i turystyki - i pozwoli postrzegać Kraków jako ważne miejsce jednoczącej się Europy.

Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Ostatnio otrzymuję bardzo dużo skarg na działania podległej Panu Inspekcji Transportu Samochodowego. Skargi te dotyczą w szczególności czasu prowadzonych kontroli. Posiadam dowody na to, że kontrola na drodze nierzadko trwa i półtorej godziny.

Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Uprzejmie zapytuję, kto był odpowiedzialny za protokół podczas wizyty pana marszałka Longina Pastusiaka z delegacją Senatu w Kanadzie w dniach 17-23 października 2004 r.

Panie Ministrze!

W związku z różnymi interpretacjami ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców oraz rozporządzeń Rady Ministrów oraz ministra pracy i polityki społecznej w sprawie pomocy publicznej i zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych przed i po 1 maja 2004 r., zwracam się do Pana Ministra z trzema pytaniami.

Pierwsze: czy dzień podpisania umowy zawartej przed 1 maja 2004 r. w sprawie refundacji zwiększonych kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych, u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub też epilepsję, lub w sprawie dofinansowania do oprocentowania zaciągniętych kredytów bankowych, był dniem udzielenia przedsiębiorcy pomocy publicznej, czy też tym dniem jest faktyczne pozyskanie korzyści finansowych (przelew środków na konto przedsiębiorcy)? Dotyczy to także deklaracji na podatek od nieruchomości, składanych w styczniu 2004 r.

Trzecie: jeżeli zawarte przed 1 maja 2004 r. umowy, złożone deklaracje, traktujemy jako przysporzenie korzyści przed dniem akcesji - a takie stanowisko prezentuje większość - to czy przedsiębiorca jest zobowiązany do uwzględnienia tej pomocy przy ustalaniu jej wielkości za rok 2004 zgodnie z ustawą z dnia 22 lipca 2002 r., czy z rozporządzeniem z dnia 12 października 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcy zatrudniającemu osoby niepełnosprawne?

Zwracam się do Pana z prośbą o uwzględnienie propozycji przebudowy i modernizacji drogi wojewódzkiej nr 768 na odcinku od granicy województwa małopolskiego w miejscowości Łapszów (Podgaje) gmina Koszyce do mostu na rzece Wiśle i dalej, w kierunku gminy Szczurowa, w związku ze zbliżającym się okresem opracowywania projektów przyszłorocznych planów i budżetów samorządów województw, powiatów i gmin. Powyższa inwestycja, dzięki drogowemu połączeniu sąsiednich województw, pozytywnie wpłynie na rozwój gospodarczy przyległych terenów oraz zapobiegnie dalszej degradacji sieci dróg lokalnych, których parametry techniczne nie spełniają wymogów stale rosnącego ruchu kołowego.

W związku z powyższym proszę o priorytetowe potraktowanie zadania z gminy Koszyce.

Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Prawo energetyczne i dyrektywy Unii Europejskiej nakładają na przedsiębiorstwa energetyczne obowiązek korzystania z odnawialnych źródeł energii. Jednym z takich źródeł energii są małe elektrownie wodne.

Jednocześnie Unia Europejska przewidziała możliwość finansowania projektów z funduszy unijnych. Obowiązujące przepisy krajowe dopuszczają wspieranie takich projektów ze środków ochrony środowiska. Budowa i eksploatacja małych elektrowni wodnych może być w tej sytuacji jednym z elementów aktywizacji ekonomiczno-społecznej gmin i powiatów, na terenach których znajdują się cieki wodne o odpowiednim potencjale energetycznym.

Pytanie drugie: czy przewiduje się, a jeśli tak, to z jakimi gminami i według jakich zasad współpracy, zagospodarowanie potencjalnych lokalizacji?

I pytanie trzecie: czy planuje się podjęcie wspólnych przedsięwzięć w tym zakresie, zwłaszcza w zakresie ochrony przeciwpowodziowej oraz zagospodarowania turystycznego tych cieków wodnych?

Z wyrazami szacunku
Janusz Konieczny

Szanowny Panie Ministrze!

Jednostki samorządu terytorialnego mają nadzieję na uzyskanie dużego wsparcia finansowego w ramach Zintegrowanego Operacyjnego Programu Rozwoju Regionalnego. Między innymi Związek Gmin Regionu Kutnowskiego złożył dwa duże projekty inwestycyjne - projekt drogowy na ponad 30 km dróg gminnych dla siedmiu gmin i ponad 34 km kanalizacji dla trzech gmin. Projekty zostały zakwalifikowane przez Panel Ekspertów i Komitet Sterujący oraz zostały przyjęte uchwałą Zarządu Województwa.

Mimo korzystnych zmian wprowadzonych do art. 113 i 114 ustawy o finansach publicznych ważnym nierozwiązanym problemem jest pominięcie zmiany art. 45 ust. 2 w sytuacji wynikającej z art. 45 ust. 1 pkt 1 lit. b tej ustawy. Zgodnie z tym uregulowaniem relacja deficytu jednostek samorządu terytorialnego do ich dochodu nie może w 2005 r. przekroczyć 29,3%. Ograniczenia tego nie stosuje się do kwoty deficytu sfinansowanego wyłącznie nadwyżką budżetową z lat poprzednich.

Przychody jednostek samorządu terytorialnego związane z finansowaniem projektów unijnych w związku z art. 45 traktowane są jako źródła pokrycia deficytu podlegające ograniczeniom związanym z tą normą. Samorządy wnioskują o wprowadzenie w art. 45 stosownych zmian, które pozwolą na wyłączenie z ograniczeń przychodów jednostek samorządu terytorialnego związanych z finansowaniem projektów unijnych. Wskazują również na konieczność wprowadzenia jednoznacznego ustawowego zapisu, że do związków komunalnych stosuje się przepisy art. 45, 113, 114 ustawy o finansach publicznych.

Szanowni Panowie Ministrowie!

Likwidacja Cukrowni Ostrowy spowoduje pogorszenie i tak już tragicznej sytuacji na rynku pracy - bezrobocie wynosi 30%. Bardzo negatywnie wpłynie ona również na budżet gminy. Wpływy z tego zakładu stanowią 35% dochodów własnych gminy i 17% całkowitych dochodów. Sytuacja, jaka powstanie, przekreśli możliwość prawidłowego funkcjonowania gminy w zakresie inwestycji, oświaty i uniemożliwi również pozyskiwanie środków z funduszy unijnych.

Z poważaniem
Senator RP
Aleksandra Koszada

Na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora - DzU z 2003 r. nr 221 poz. 2199 - proszę o informację, jak na podstawie danych posiadanych przez Radę Ministrów lub odpowiednie resorty przedstawia się sytuacja w zakresie wielkości i windykacji szkód ponoszonych przez państwo wskutek błędnych lub bezprawnych decyzji albo czynności funkcjonariuszy państwowych rozumianych jako osoby pełniące różnorodne państwowe funkcje publiczne.

Nieuzasadnione faktycznymi podstawami następstwa wyroków, decyzji i postanowień wydanych przez funkcjonariuszy państwowych - sędziów, urzędników i innych - powodują, że słusznie dochodzone są od budżetu państwa roszczenia zwrotne przez osoby, które poniosły szkody wskutek takich wadliwych aktów. Zasądzone odszkodowania, wypłacane uprawnionym ze środków budżetu państwa, wpływają na deficyt w budżecie, powodują wzrost obciążenia podatkowego obywateli i podmiotów gospodarczych, a także poczucie bezkarności urzędników różnych szczebli i działów administracji oraz władzy państwowej, w tym sądowniczej.

- liczba i wartość odszkodowań zasądzonych i wypłaconych wraz z odsetkami w następstwie orzeczeń, o których mowa w art. 552 k.p.k.;

Proszę również o uzupełnienie powyższych danych o wielkości wyrażające liczbę funkcjonariuszy publicznych odpowiedzialnych za wydane orzeczenia następnie zmienione, uchylone lub unieważnione, których wydanie wywołało szkodę i konieczność jej rekompensaty, a także wartość dochodzonych, orzeczonych i wyegzekwowanych kwot w ramach roszczeń zwrotnych budżetu państwa zastosowanych wobec tych funkcjonariuszy.

Do celów porównawczych proszę o przedstawienie tych danych odpowiednio dla właściwych okresów dotyczących bieżącej i dwóch minionych kadencji parlamentu.

Ryszard Matusiak

Szanowny Panie Prezesie!

Jak panu wiadomo, Żywiecczyzna została włączona do województwa śląskiego. Moi wyborcy są zainteresowani odbiorem tego programu z Katowic, bo przedtem odbierali ten program z Krakowa. W tej sprawie, jako poseł na Sejm, wiele razy występowałem do władz ośrodka TVP w Katowicach oraz do Warszawy. Na Żywiecczyźnie powstało stowarzyszenie "Media i Administracja dla Podbeskidzia", które od dłuższego czasu czyni różne starania, by mieszkańcy bez przeszkód mogli odbierać swój program TVP 3 z Katowic.

Wydawało się, że po spotkaniu w Szczyrku w dniu 9 stycznia 2004 r. z udziałem wiceministra skarbu państwa Ignacego Bochenka, władz Szczyrku, GAT SA i przedstawicieli gruntów konflikt został rozwiązany. Jak wynika z protokołu tego spotkania, zarząd GAT SA ma plany prywatyzacyjne polegające na dopuszczeniu inwestora zewnętrznego z kapitałem 200 milionów zł. Na taki rodzaj prywatyzacji wiceminister I. Bochenek nie wyraził zgody; zaprotestowali również przedstawiciele właścicieli gruntów i założonej przez nich spółki, Szczyrkowski Ośrodek Narciarski SA. I zadecydowano, że jeżeli zostanie odblokowane dziewięć wyciągów, to przed następnym sezonem powstanie spółka akcyjna z udziałem: GAT SA - 40%, Szczyrkowski Ośrodek Narciarski SA - 55% i gmina Szczyrk - 5%. Jednak zarząd GAT SA odmówił utworzenia spółki i konflikt powraca.

GAT SA został utworzony przez Gliwicką Spółkę Węglową SA. W 1994 r. przejął Ośrodek Narciarski Czyrna-Solisko w Szczyrku, razem z dwudziestoma czterema innymi ośrodkami. Ośrodek Narciarski Czyrna-Solisko położony jest w większości na gruntach prywatnych, należących do osób fizycznych i do Wspólnoty Gruntowej Hala Skrzyczeńska. Prywatnych gruntów jest około 55%, w zarządzie Lasów Państwowych pozostaje 30%, GAT SA ma 11%, a reszta należy do gminy Szczyrk i innych właścicieli. W 2001 r. całość kapitału akcyjnego GAT SA przejął Skarb Państwa, za długi GSW SA z tytułu podatku VAT.

Prywatyzacja majątku ośrodków narciarskich, położonych w znacznej części na gruntach prywatnych, powinna przebiegać inną ścieżką niż w przypadku hoteli i ośrodków wczasowych, które leżą wyłącznie na gruntach Skarbu Państwa. Problem ten jest tak nabrzmiały, szczególnie przed nadchodzącym sezonem, że wymaga podjęcia przez pana ministra jako WZA jednoznacznej decyzji o utworzeniu spółki lub o sprzedaniu ośrodka w drodze przetargu.

Szanowny Panie Ministrze!

Jestem zaniepokojony przedłużającą się procedurą rozpatrywania wniosków o dotacje unijne Phare 2002.

Z wyrazami szacunku
Senator RP
Tadeusz Bartos

Z przedstawionej przez zarząd województwa lubelskiego informacji w sprawie finansowania kolejowych regionalnych przewozów pasażerskich wynika, że w bieżącym roku samorząd województwa przeznaczył na ten cel kwotę 18 milionów 76 tysięcy zł, co stanowi 75,08% kwoty zaplanowanej przez Ministerstwo Finansów oraz pokrywa około 45% deficytu przewidywanego w tych przewozach.

Takie działania, szczególnie w dobie renesansu kolei w krajach UE, mijają się z celem, bowiem koszty zewnętrzne transportu, to jest zanieczyszczenie środowiska, zajęcie terenu przez infrastrukturę drogową, zdecydowanie przemawiają na korzyść kolei. Wobec tego urząd marszałkowski w swej polityce transportowej powinien wspierać energooszczędny, bezpieczny i przyjazny środowisku transport kolejowy.

Z wyrazami szacunku
Adam Biela
Jan Szafraniec

W dniu 20 maja 2004 r. Kazimierz i Maria Chorzępowie - właściciele Zakładu Mleczarskiego "Nowość" spółka cywilna w Trzebusce - wnieśli pozew do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieście przeciwko Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Warszawie o zapłatę kwoty z tytułu zaległych dopłat do mleka klasy "Ekstra" wraz z ustawowymi odsetkami - sygnatura akt I Nc 2018/04. Z kolei Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Warszawie w dniu 16 lipca 2004 r. wystąpiła z pozwem do tego samego sądu rejonowego przeciwko Kazimierzowi i Marii Chorzępom o zwrot nienależnie pobranych dopłat do mleka klasy "Ekstra" w 2003 r. - sygnatura akt I Nc 2729/04. Na podstawie tego pozwu Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieście wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Wobec tego nakazu pozwani złożyli w ustawowym terminie sprzeciw o uchylenie nakazu zapłaty; o uchylenie opłaty sądowej; o zawieszenie postępowania sądowego do czasu wydania prawomocnego orzeczenia przez sąd z pozwu wniesionego przez nich w terminie wcześniejszym.

W tym kontekście nasuwają się oczywiste pytania. Dlaczego ten sam sąd rejonowy rozpatrzył wcześniej pozew złożony w tej samej sprawie przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, chociaż pozwani przez tę agencję złożyli sami dwa miesiące wcześniej pozew dotyczący tej samej materii? Czy zostały tutaj naruszone jakieś zasady natury proceduralnej? Czy nie została tutaj naruszona jednocześnie konstytucyjna zasada równości podmiotów wobec prawa?

W swojej odpowiedzi na nasze oświadczenie z dnia 20 maja 2004 r., dotyczące przedmiotowej kwestii, Pan Minister był uprzejmy odpowiedzieć, że nadzór nad nią nie jest wskazany z uwagi na niezawisłość orzekania przez sąd. W kontekście postawionych pytań ponownie prosimy o objęcie wskazanych postępowań sądowych swoim nadzorem. Sąd rejonowy podjął wezwanie do opłaty sądowej w sprawie dotyczącej pozwu złożonego przez Kazimierza i Marię Chorzępów dwa miesiące wcześniej, dopiero po rozpoczęciu procedowania sprawy złożonej w terminie późniejszym przez agencję.

Koronnym argumentem uzasadnienia pozwu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jest to, że dostawca hurtowy nie może być jednocześnie podmiotem skupującym mleko, albowiem nie może być skutecznie zawarta umowa z samym sobą. Argumentacja ta jest chyba oparta na jakimś nieporozumieniu. Otóż podmiot skupujący mleko - spółka cywilna Zakład Mleczarski "Nowość", którego współwłaścicielami są Kazimierz i Maria Chorzępowie, podpisał jako osoba prawna, skutecznie w sensie formalnoprawnym, umowę z dostawcą hurtowym mleka - rolnikiem indywidualnym Kazimierzem Chorzępą jako osobą fizyczną. Mleko było sprzedawane spółce na podstawie faktur i dowodów zapłaty. Zarówno spółka "Nowość", jak i Kazimierz Chorzępa jako osoba fizyczna mają przecież różne identyfikacje NIP.

Sprawa algorytmu zastosowanego przy podziale środków funduszy strukturalnych przeznaczonych na realizację Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego była już wielokrotnie przedmiotem moich interpelacji i interwencji w Sejmie i w Senacie. Przypominam, że zastosowany algorytm - czyli zastosowanie osiemdziesięcioprocentowego współczynnika w odniesieniu do liczby mieszkańców, dziesięcioprocentowego w odniesieniu do poziomu produktu krajowego i dziesięcioprocentowego w odniesieniu do stopy bezrobocia - jest zasadniczo krzywdzący dla ubogich regionów o niskim zaludnieniu, takich jak województwa ściany wschodniej.

Konwent Powiatów Województwa Podlaskiego w przekazanym mi stanowisku ponownie zwraca uwagę na ten problem, zaznaczając, że utrzymanie takich zasad podziału środków w ramach ZPORR spowoduje, iż dysproporcje rozwojowe pomiędzy województwami ściany wschodniej a innymi regionami Polski będą się pogłębiać. Podlaskie powiaty wskazują też na własne doświadczenia z aplikowaniem o środki ZPORR, z których to doświadczeń wynika, iż środki przeznaczone dla województwa podlaskiego są daleko niewystarczające w stosunku do potrzeb.

Pierwsze: czy rząd po wejściu Polski do Unii Europejskiej podtrzymuje opinie o zasadności przyjętego algorytmu podziału środków na rozwój regionalny i jakie jest uzasadnienie tego algorytmu?

Trzecie: czy analiza złożonych prawidłowo wniosków nie powinna prowadzić do weryfikacji sposobu podziału środków na rozwój regionalny?

Krzysztof Jurgiel
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Od 2001 r. opieka zdrowotna na Podlasiu jest w znacznym stopniu niedofinansowana. Błędy popełniane w poprzednich latach przy dokonywaniu podziału środków finansowych na poszczególne regiony Polski skutkowały przyznawaniem województwu podlaskiemu środków na zbyt niskim poziomie, niezabezpieczającym w należyty sposób potrzeb zdrowotnych mieszkańców Podlasia.

W związku z powyższym konstruowanie budżetu na 2005 r. poprzez zwiększenie o 5% kosztów świadczeń zdrowotnych ogółem w planie finansowym na 2004 r. nadal utrzymuje pomniejszony przydział środków dla naszego województwa oraz nie niweluje dysproporcji w finansowaniu świadczeń pomiędzy oddziałami NFZ. Przeznaczając środki na opiekę zdrowotną w województwie podlaskim, nie uwzględniono takich czynników jak ten, że społeczeństwo Podlasia należy do najstarszych w kraju (14,18% ludności powyżej sześćdziesiątego roku życia). Występuje tam bardzo słaba gęstość zaludnienia, a jednocześnie współczynnik łóżek szpitalnych przypadających na dziesięć tysięcy mieszkańców jest niski.

W 2004 r. niedoszacowanie umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych, zawartych przez NFZ z publicznymi zakładami opieki zdrowotnej województwa podlaskiego, wynosi około 153 milionów zł. Rażące niedofinansowanie opieki zdrowotnej w ostatnich latach spowodowało zadłużenie podlaskich ZOZ - według stanu na dzień 30 września 2004 r. - na kwotę 278 milionów 717 tysięcy zł. Przyznanie województwu podlaskiemu na 2005 r. środków w wysokości 952 milionów 646  tysięcy zł, wobec zapotrzebowania minimum w wysokości 1 miliarda 58 milionów 113 tysięcy zł, jest kolejnym działaniem rządu świadczącym o lekceważeniu naszego województwa.

W związku z powyższym apeluję do pana Marka Balickiego, ministra zdrowia, o spowodowanie zwiększenia środków finansowych na świadczenia zdrowotne dla Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ na 2005 r.

Krzysztof Jurgiel
Jan Szafraniec

Począwszy od 2001 r. opieka zdrowotna na Podlasiu jest w znacznym stopniu niedofinansowana. W związku z tym niejednokrotnie występowałem z interwencją między innymi w sprawie niemożności zapewnienia opieki onkologicznej, składałem oświadczenie w sprawie poziomu opieki kardiologicznej na Podlasiu, niejednokrotnie zwracałem uwagę na kryteria podziału środków finansowych na poszczególne oddziały NFZ. Sposób dokonywania podziału środków finansowych skutkował niedofinansowaniem województwa podlaskiego i niemożnością zaspokojenia potrzeb zdrowotnych mieszkańców Podlasia.

Projekt budżetu na 2005 r. przewiduje zwiększenie o 5% kosztów świadczeń zdrowotnych w porównaniu z rokiem 2004. Powoduje to dalsze niedofinansowanie opieki zdrowotnej w naszym województwie i pogłębia dysproporcje pomiędzy poszczególnymi regionami Polski. A przecież należy uwzględnić fakt, iż społeczeństwo Podlasia należy do najstarszych w kraju, co wiąże się z koniecznością ponoszenia zarówno przez płatnika, jak i przez zakłady opieki zdrowotnej znacznie wyższych kosztów leczenia przeciętnego mieszkańca województwa. Podlasie charakteryzuje się słabą gęstością zaludnienia - sześćdziesiąt mieszkańców na 1 km², wobec średniej dla Polski - sto dwadzieścia dwie osoby na 1 km² - co wiąże się z wysokimi kosztami dojazdów do pacjenta. Pod względem wskaźnika liczby łóżek na dziesięć tysięcy ludności Podlasie plasuje się na czwartym miejscu w kraju.

W 2004 r. niedoszacowanie umów o udzielenie świadczeń zdrowotnych, zawartych przez NFZ z publicznymi zakładami opieki zdrowotnej województwa podlaskiego, wynosi około 153 milionów zł. Największy niedobór, w porównaniu z 2003 r., odnotowano w zakresie lecznictwa szpitalnego. Rażące niedofinansowanie opieki zdrowotnej w ostatnich latach spowodowało zadłużenie podlaskich ZOZ (według stanu na dzień 30 września 2004 r.) na kwotę 278  milionów 717  tysięcy zł (w tym zobowiązania wymagalne: 180 milionów 518 tysięcy zł). Udział POW NFZ w kosztach świadczeń zdrowotnych określonych w planie finansowym na 2005 r. (bez centrali NFZ) wynosi 3,0666%, podczas gdy ludność województwa podlaskiego, zgodnie z prognozą na 2005 r. stanowić będzie 3,15% ludności kraju. Dlatego też przyznanie na 2005 r. kwoty 952 milionów 646 tysięcy zł, wobec minimalnego zapotrzebowania w wysokości 1 miliard 58 milionów 113 tysięcy zł, nie tylko nie zmniejszy niedofinansowanie opieki zdrowotnej w województwie podlaskim, ale jeszcze bardziej go zaostrzy.

Z wyrazami szacunku
Sergiusz Plewa

Szanowny Panie Ministrze!

Proszę Pana Ministra o wyjaśnienie omawianej sprawy, bo budzi ona niepokój wśród członków spółdzielni mieszkaniowych.

Z wyrazami szacunku
Ewa Serocka

Szanowny Panie Ministrze!

Moje oświadczenie jest związane z prowadzonymi pracami parlamentarnymi dotyczącymi projektu ustawy o licencji syndyka, druk sejmowy nr 3342.

Z wyrazami szacunku
Ewa Serocka

Szanowny Panie Ministrze!

3. leczenia uczestników wypadków komunikacyjnych - co nie zostało uregulowane w ustawie o ubezpieczeniach.

Szanowny Panie Ministrze!

Rolnicy województwa pomorskiego z terenu powiatu lęborskiego, w którym bezrobocie sięga 35%, zwrócili się do mnie z zapytaniem, dlaczego ustawa o pracach interwencyjnych w rolnictwie zezwala na zatrudnienie osób bezrobotnych jedynie osobom, które prowadzą działalność gospodarczą.

Powoduje to taki skutek, że w wyżej wymienionym powiecie na sto dwadzieścia jeden wniosków odrzucono wszystkie, czyli sto dwadzieścia jeden bezrobotnych nie otrzymało pracy. Jest to sytuacja wysoce niepokojąca.

Władze samorządowe miasta postanowiły w ubiegłym roku zrealizować inwestycję z zakresu ochrony środowiska o nazwie "Odbudowa rzeki Bolemki" jako przedsięwzięcie realizujące cel publiczny na obszarze chronionego krajobrazu - dolina Noteci. Pismem z dnia 9 września ubiegłego roku burmistrz miasta Chodzieży zwrócił się z tym do wojewody wielkopolskiego, który zajął w tej sprawie pozytywne stanowisko.

Ponieważ w stosunku do planowanej inwestycji pozytywną opinię wydała również wojewódzka komisja ochrony przyrody, wszystko wskazywało na to, że inwestycja bez przeszkód może ruszyć. Stało się jednak inaczej.

Do ministra środowiska poprzez wojewodę wielkopolskiego wpłynęła skarga Haliny i Franciszka Kantorskich, którzy posiadają przy rzece Bolemce działkę obsadzoną drzewami owocowymi, krzakami i krzewami ozdobnymi. Obawiali się oni tego, że wjazd sprzętu ciężkiego na ten teren może zniszczyć ich obsadzenia. Po długich negocjacjach Halina i Franciszek Kantorscy, po uzgodnieniach z inwestorem, który zobowiązał się do zabezpieczenia warunków przejścia przez ich nieruchomość, postanowili wycofać skargę złożoną do ministra środowiska. Pismo w tej sprawie zostało wysłane 26 maja bieżącego roku, po czym nastała cisza. Pismo utknęło gdzieś w ministerialnej szufladzie i zapewne o nim zapomniano.

Oświadczenie to dotyczy odwołania gminy Wronki od decyzji Zarządu Województwa Wielkopolskiego w sprawie nieprzyznania środków z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na dofinansowanie projektu "Uregulowanie gospodarki ściekowej miasta Wronki szansą utrzymania konkurencyjności regionu" w kwocie 23 milionów 534 tysięcy 520 zł 66 gr.

Pragnę podkreślić zwłaszcza znaczenie tego projektu dla środowiska naturalnego, w szczególności dla rzeki Warty i granicznej rzeki Odry. Projekt ten rozwiązuje bowiem problemy odprowadzania i oczyszczania około 2000 m³ ścieków na dobę z terenów budownictwa miejskiego, z terenu zakładu karnego i przyległych do trasy kolektora zakładów pracy oraz szamb bezodpływowych wszystkich wsi gminnych. Dzięki realizacji tego projektu nastąpi zmniejszenie skażenia wód rzeki Warty, która obecnie zaliczana jest do wód pozaklasowych. Wyeliminowane zostaną również wylewiska ścieków nieoczyszczonych wywożonych ze zbiorników bezodpływowych, czego efektem będzie zatrzymanie degradacji i dewastacji gruntów rolnych i leśnych, terenów Puszczy Noteckiej, a także zatrzymanie skażania wód gruntowych.

Szczególnie zaniepokoiły mnie informacje o krytycznej ocenie działalności regionalnego komitetu sterującego. Komitet ten przy ustalaniu listy inwestycji rekomendowanych nie dostał punktacji nadanej projektom, ale otrzymał listę projektów zaakceptowanych. Oznacza to, że nie wzięto pod uwagę merytorycznych przesłanek mówiących o wpływie planowanej inwestycji na środowisko, a na ustaleniu listy zaważyły względy pozamerytoryczne. Obiektywizm regionalnego komitetu sterującego podważa to, że zasiadali w nim członkowie zainteresowani budową infrastruktury na swoim terenie.

Jedyna w Polsce destylarnia żywicy znajduje się w Kłobucku - dawniej było to w województwie częstochowskim. Jest to firma HCM Spółka z o.o., ul. Zamkowa 12, 42-100 Kłobuck. Produktami destylacji żywicy są kalafonia, na którą roczne zapotrzebowanie wynosi około 5 tysięcy t, i terpentyna - roczne zapotrzebowanie wynosi 2 tysiące t. Głównym odbiorcą jest Firma Chemiczna Dwory SA w Oświęcimiu. Możliwy jest też eksport do krajów europejskich, których dostawcą obecnie są Chiny.

Kieruję to oświadczenie do Pana Premiera, ponieważ działania podejmowane do tej pory w Ministerstwie Sprawiedliwości napotykały na kolejne zmiany ministrów i nie przyniosły żadnego efektu. Zwracałem się w tej sprawie do ministra sprawiedliwości, odbyłem ponadgodzinną rozmowę z zastępcą prokuratora generalnego Karolem Napierskim, a mimo to od ponad roku w poniżej przedstawionej sprawie nic się nie zmieniło.

W piśmie PR III Dsn 27/02 z dnia 11 sierpnia 2004 r. Prokuratury Krajowej skierowanym do Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie znajduje się taka uwaga wyrażona po rozpatrzeniu jednej ze złożonych skarg: "pragnę jednocześnie zauważyć, iż zawarte w piśmie zarzuty odnoszą się również między innymi do oceny zgromadzonych w toku śledztwa Ap.II Ds.2/03/S dowodów, braku wykonania określonych czynności procesowych, przewlekłości postępowania, braku dostępu przez obrońcę do akt toczącego się śledztwa, stosowanie środków zapobiegawczych".

Panie Premierze! Tak się składa, że przez dziesięć lat pełniłem funkcję wojewody częstochowskiego, przygotowywałem organizacyjnie dwie wizyty Ojca Świętego i mogę stwierdzić, że pan Janusz D., który w tej służbie nienagannie pracował trzydzieści lat, cieszy się powszechnym uznaniem i zasługuje na bardzo wysoką ocenę przełożonych, co zostało potwierdzone w oficjalnych poręczeniach złożonych przez związki zawodowe, klasztor ojców paulinów na Jasnej Górze, jak również eksperta Zespołu Psychologów z Komendy Wojewódzkiej Policji w Katowicach.

Ile musi przeżywać człowiek, który całe życie zawodowe poświęcił służbie na rzecz poprawy stanu bezpieczeństwa, jak musi przeżywać to rodzina, dla której niejednokrotnie brakowało czasu, bo były pilne sprawy służbowe! Bardzo duże niezadowolenie z takiego traktowania wyczuwam w gronie licznych przyjaciół i współpracowników - z czym całkowicie solidaryzuję się - co spowodowane jest tym, że od roku bardzo dobry oficer pozostaje bez pracy, a w sprawie nic się nie dzieje.

Szanowny Panie Ministrze!

Z uwagi na to, że w dalszym ciągu "wisi" nad Urzędem Celnym w Stalowej Woli groźba jego likwidacji, pragnę wyrazić w imieniu swoim, a głównie moich wyborców - przedsiębiorców, stanowczy protest przeciwko takim na szczęście jeszcze tylko zamierzeniom.

Podmioty gospodarcze, stowarzyszenia gospodarcze w sposób oczywisty doceniają znaczenie istnienia Urzędu Celnego w Stalowej Woli. Istnienie urzędu celnego podnosi atrakcyjność gospodarczą regionu, tak ważną szczególnie teraz, gdy wręcz muszą powstawać nowe podmioty gospodarcze, aby niejako przejąć pracowników, chociażby z restrukturyzującej się Huty Stalowa Wola.

Cały obszar działania urzędu obejmuje dawny Centralny Okręg Przemysłowy. Obecnie na terenie właściwości miejscowej urzędu znajdują się duże i dynamiczne ośrodki przemysłowe w Stalowej Woli, Tarnobrzegu i Mielcu. Na obszarze tym funkcjonują dwie prężne specjalne strefy ekonomiczne: Tarnobrzeska Specjalna Strefa Ekonomiczna "Euro-Park Wisłosan" obejmuje swym zasięgiem miasta Stalowa Wola, Tarnobrzeg i Nowa Dęba, a Mielecka Specjalna Strefa Ekonomiczna obejmuje swym zasięgiem miasto Mielec. W obu strefach prężnie działa wiele dużych firm, a z każdym dniem ich liczba wzrasta. Wiele z nich to firmy zajmujące czołowe miejsca w rankingu polskiego biznesu, a ich kontakty handlowe obejmują w znacznej mierze kraje spoza obszaru Unii Europejskiej.

Należy nadmienić również, że przez ten teren przebiega jedyna w Polsce kolej szerokotorowa, Linia Hutniczo-Siarkowa, łącząca bezpośrednio obszary przemysłowe Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego oraz dawnego Centralnego Okręgu Przemysłowego z siecią kolejową krajów WNP i dalej położonych krajów Azji. Na stacji kolejowej LHS w Woli Baranowskiej istnieje duży terminal przeładunkowy - wraz ze składem celnym i spedycją - który umożliwia bezpośredni transport towarów ze wschodu i na wschód kontynentu. Zauważyć trzeba, że z możliwości bezpośredniego transportu towarów linią LHS korzysta już obecnie wiele firm krajowych, a coraz częściej także firmy z innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Szanowny Panie Ministrze!

Wyjaśniam, że z informacji uzyskanej z Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział we Wrocławiu wynika, iż na styku istniejącego wiaduktu nad autostradą A-4 z realizowaną obecnie przez miasto Legnica dwujezdniową obwodnicą (w ciągu drogi krajowej nr 3) nie została przewidziana budowa drugiego wiaduktu w ramach przebudowy autostrady A-4. Bez tego drugiego wiaduktu nad autostradą powstanie niczym nieuzasadnione przewężenie drogi, skutkujące znaczącymi zaburzeniami w ruchu samochodowym - przy wiadukcie są zjazdy i wjazdy na autostradę - wpływające bezpośrednio na pogorszenie warunków bezpieczeństwa na drodze krajowej oraz utrudniające funkcjonowanie Legnickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej, a zwłaszcza obiektów zlokalizowanych na obszarze tuż przy wymienionym węźle drogowym.

Pragnę podkreślić, iż tę sprawę poruszałem ostatnio 9 listopada br. Wcześniej zwracałem na nią uwagę w czasie spotkań poświęconych inwestycjom drogowym na terenie Dolnego Śląska, a także na spotkaniu w Dolnośląskim Urzędzie Wojewódzkim z udziałem ministra Kurylczyka oraz dyrektora DGDiA. Niestety, mimo zapewnień dyrektora do tej pory nie uzyskałem jakiejkolwiek informacji w tej niezwykle istotnej sprawie.

Szanowny Panie Ministrze!

W rozporządzeniu ministra finansów z dnia 29 grudnia 2000 r., w sprawie szczegółowego sposobu wykonania budżetu państwa i szczegółowych zasad obsługi rachunków bankowych budżetu państwa oraz zakresu i terminów sporządzania przez Narodowy Bank Polski informacji i sprawozdań z wykonania budżetu państwa w ramach obsługi bankowej budżetu państwa, minister finansów w rozdziale 5 wprowadził "rozliczenia w okresie przejściowym po zakończeniu roku budżetowego". W §20 Minister Finansów precyzyjnie wyliczył operacje gospodarcze, które po zakończeniu roku muszą być ujęte w księgach zamkniętego roku budżetowego.

Wnoszę o wprowadzenie w szczególnych zasadach rachunkowości (DzU nr 153, poz. 1752) rozdziału pod nazwą "Rozliczenia w okresie przejściowym JST po zakończeniu roku budżetowego". W rozdziale tym ustawodawca winien wymienić z nazwy operacje gospodarcze do ujęcia w księgach rachunkowych w tym okresie. Z pewnością w częściach, które wiążą się z budżetem państwa, zasady ujmowania operacji gospodarczych powinny być jednolite.

Szanowny Panie Ministrze!

Jednak rozporządzeniem z dnia 18 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz niektórych jednostek sektora finansów publicznych minister finansów wprowadził obowiązek sporządzania bilansów skonsolidowanych przez JST.

Wydaje się, że  minister finansów mógł mieć uprawnienie do określenia szczególnych zasad rachunkowości na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych. Skoro jednak ustawodawca zwolnił JST z obowiązku sporządzania bilansu skonsolidowanego (art. 80 ust. 1 ustawy o rachunkowości), to taki obowiązek wprowadzony przez ministra finansów w cytowanym rozporządzeniu wydaje się niezgodny z zapisami ustawy o rachunkowości.