W związku z wystąpieniem z 24 marca 2004 r. (BPS/DSK-043-155-04), dotyczącym oświadczenia złożonego przez senatora Jana Szafrańca podczas 58. posiedzenia Senatu RP 19 marca 2004 roku, informuję, że na temat koncertu zespołu Gorgoroth oraz imprezy pod nazwą "Metalmania" prezes TVP S.A. p. Jan Dworak przekazał i podtrzymał wyjaśnienia, złożone przez ówczesnego dyrektora OTVP S.A. w Krakowie p. Andrzeja Jeziorka.

Odnośnie koncertu zespołu Gorgoroth, realizowanego przez firmę "Metal Mind Production", dyrektor A. Jeziorek wyjaśnił, że zespół ten był jednym z ośmiu, które brały udział w dwudniowej sesji pomiędzy 31 a 1 lutego 2000 roku. Krakowski oddział TBP S.A. nie był ani realizatorem, ani współrealizatorem tych koncertów. Nie sprawował również patronatu medialnego nad tym wydarzeniem. Po stronie krakowskiego oddziału spoczywała tylko odpowiedzialność za wynajem studia i sprzętu oraz nadzór nad telewizyjną techniką rejestracji, natomiast scenariusz, scenografia oraz zatrudnienie osób odpowiedzialnych za ostateczny kształt koncertu należały do firmy "Metal Mind Production". W dostarczonym scenariuszu oraz projekcie dekoracji nie umieszczono ani ukrzyżowanych nagich aktorów, ani znaków pentagramu. Przed koncertami nie było prób. Wobec złamania postanowień umowy przez organizatorów koncertu dyr. A. Jeziorek złożył do prokuratury zawiadomienie o domniemaniu popełnienia czynu zabronionego.

Danuta Waniek

Warszawa, 6.10. 2004 r.

W związku z oświadczeniem z dnia 19.08.2004 r. p. Senatora Krzysztofa Jurgiela w sprawie prywatyzacji Przedsiębiorstwa "Polmos" Białystok S.A. uprzejmie informuję:

1. Prowadząc prywatyzację spółek i przedsiębiorstw należących do Skarbu Państwa, Minister Skarbu Państwa realizuje obowiązek nałożony przez ustawodawcę oraz Radę Ministrów. Obowiązki prywatyzacyjne wynikają m.in. z ustawy o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa, z ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji. Minister jest ponadto zobowiązany ustawą budżetową do wykonywania planu przychodów z prywatyzacji. W odniesieniu do Przedsiębiorstwa "Polmos" Białystok S.A. należy podkreślić, iż Minister Skarbu Państwa realizuje przyjętą przez Radę Ministrów w 1999 r. strategię prywatyzacji spółek i przedsiębiorstw branży spirytusowej oraz przyjęty w listopadzie 2003 r. program prywatyzacji majątku Skarbu Państwa do 2006 roku.

2. Minister Skarbu Państwa skierował pod obrady Rady Ministrów wniosek o zmianę strategii prywatyzacji spółki. Proponowana strategia zakłada wprowadzenie do obrotu publicznego wszystkich akcji Polmosu, zbycie w trybie oferty giełdowej pakietu min. 20% akcji oraz równoległe zbycie pakietu co najmniej 51% akcji inwestorowi strategicznemu. Po ewentualnej akceptacji strategii zaproponowanej przez MSP, Minister Skarbu Państwa zleci doradcy prywatyzacyjnemu opracowanie prospektu emisyjnego oraz memorandum inwestycyjnego Spółki.

4. Realizacja postulatu zabezpieczenia interesów pracowników Polmosu uzależniona jest od przeprowadzonej ścieżki prywatyzacyjnej. W przypadku, jeśli znaczący pakiet akcji Spółki zostałby sprzedany w trybie rokowań podjętych na podstawie publicznego zaproszenia, możliwe byłoby przeprowadzenie przez inwestora oraz organizacje związkowe negocjacji pakietu socjalnego. Należy jednak zauważyć, iż instytucja "pakietu socjalnego" nie została usankcjonowana w polskim prawodawstwie prywatyzacyjnym. Zawarcie pakietu zależy każdorazowo od woli obu stron: pracowników prywatyzowanego podmiotu oraz inwestora.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Jacek Socha

Leon Kieres

Warszawa, 2004.10.15

Uwzględniając prognozy, dotyczące większego niż planowano napływu składki w okresie do końca bieżącego roku, Zarząd Narodowego Funduszu Zdrowia podjął uchwałę Nr 182/2004 z dnia 28 lipca br. będącą wnioskiem o zmianę planu finansowego, uwzględniającą podział kwoty 220 mln zł na koszty świadczeń zdrowotnych między poszczególne oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia.

Taki sposób podziału środków nie mógł być jednak zaakceptowany przez Ministra Zdrowia. Po pierwsze, z powodu braku podstaw prawnych dla zastosowania takiego sposobu podziału do planu finansowego na 2004 r.. Po drugie, z powodu niemożności jego oceny i zweryfikowania oraz przeprowadzenia niezbędnych uzgodnień i konsultacji społecznych w krótkim czasie. Dlatego w trakcie trwających od 31 sierpnia br. posiedzeń kierownictwa Ministerstwa Zdrowia z udziałem Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia, przedstawicieli Ministra Finansów oraz ekspertów, dotyczących sposobu podziału środków finansowych na koszty świadczeń zdrowotnych pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ w planie finansowym na 2005 rok, jak również przy zmianach planu finansowego NFZ na 2004 r. ustalono, że podział dodatkowych środków finansowych w roku 2004 pomiędzy poszczególne oddziały wojewódzkie Funduszu będzie dokonany według zasad przyjętych przy konstruowaniu planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2005 r., tj. według struktury finansowania oddziałów, ustalonej w planie finansowym Funduszu na 2004 r. z dnia 7 września 2004 r.

Uwzględniając powyższe ustalenia Zarząd Funduszu podjął uchwałę Nr 208/2004 z dnia 16 września 2004 r. zmieniającą uchwałę Nr 182/2004, którą dokonał podziału kwoty 220 mln zł. Następnie w dniu 20 września 2004 r. Minister Zdrowia, uwzględniając ww. uchwałę Nr 208/2004, w porozumieniu z Ministrem Finansów, podpisał zarządzenie zmieniające zarządzenie w sprawie planu finansowego NFZ na 2004 rok. W wyniku tak dokonanej zmiany planu finansowego NFZ na 2004 r. Podlaski OW NFZ otrzymał dodatkowe środki finansowe w kwocie 6,75 mln zł, które zostały przeznaczone na lecznictwo szpitalne.

Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że Minister Zdrowia mając na uwadze fakt, iż stosowany dotychczas przez Centralę Funduszu sposób podziału środków finansowych na koszty świadczeń zdrowotnych pomiędzy poszczególne oddziały wojewódzkie funduszu budził wiele kontrowersji i protestów, zaproponował systemowe rozwiązanie tego zagadnienia. Dlatego też opracowana przez resort zdrowia i przyjęta przez Sejm RP ww. ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych reguluje tę kwestię w art. 118 oraz art. 119.

Ustawa ta stanowi, że podstawą podziału środków finansowych na świadczenia zdrowotne na poszczególne oddziały wojewódzkie będzie liczba ubezpieczonych zarejestrowanych w oddziale wojewódzkim Funduszu z uwzględnieniem ryzyka zdrowotnego przypisanego ubezpieczonym należącym do danej grupy wydzielonej według struktury wieku i płci w porównaniu z grupą odniesienia. Tak ustalona wartość podlegać będzie korekcie poprzez uwzględnienie migracji ubezpieczonych zarejestrowanych w oddziale wojewódzkim Funduszu do świadczeniodawców z innego oddziału Funduszu oraz wskaźnika wynikającego z liczby i rodzaju wykonanych świadczeń wysokospecjalistycznych w latach poprzedzających rok, w którym ten plan jest tworzony, w podziale na województwa, w relacji do liczby tych świadczeń ogółem. Ponadto ustawa określa, że planowane wydatki na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej danego oddziału wojewódzkiego Funduszu nie mogą być niższe od wysokości wydatków zaplanowanych w planie finansowym dla danego oddziału na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych w roku poprzednim.

Zgodnie z art. 119 tej ustawy szczegółowy tryb i kryteria podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Funduszu z przeznaczeniem na świadczenia opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych zostaną ustalone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych. Aby umożliwić rzetelną realizację tego przepisu, ww. szczegółowy tryb i kryteria zostaną opracowane i poddane ocenom oraz szerokim konsultacjom społecznym w taki sposób, aby plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia na 2006 r. mógł być sporządzony według nowych zasad.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-10-15

Odnosząc się do kwestii uregulowania w drodze ustawowej zobowiązań zakładów opieki zdrowotnej powstałych z tytułu podwyżek należnych na podstawie ustawy z dnia 16 grudnia 1994 roku o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r., nr 1, poz. 2 z późn. zm.), uprzejmie informuję, że w chwili obecnej trwają prace nad autopoprawką do będącego przedmiotem prac Sejmu RP projektu ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz o zmianie niektórych ustaw. Celem rozwiązań w niej zawartych będzie umożliwienie zaciągania samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej, pożyczek z budżetu państwa, przeznaczonych w pierwszej kolejności na spłatę zobowiązań z tytułu "ustawy 203". Obecnie trwają prace mające na celu doprecyzowanie przepisów dotyczących wysokości pożyczki, warunków jej udzielenia, terminu spłaty pożyczki a także warunków, po spełnieniu których pożyczka będzie umorzona.

W kwestii uregulowania w drodze ustawowej wypłaty zakładom opieki zdrowotnej zaległych należności za usługi świadczone ponad kontrakty za lata 2001-2003, uprzejmie informuję, że przyjęta przez Sejm RP w dniu 27 sierpnia 2004 roku ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2004 r., nr 210, poz. 2135) nie zawiera regulacji dotyczących tej problematyki. Kwestie regulowania należności za wszystkie usługi świadczone przez zakład opieki zdrowotnej (w tym również za świadczenia "ponadlimitowe") powinny być regulowane w umowie zawartej z płatnikiem. Co do poruszonej problematyki zwrotu opłat za świadczenia "ponadlimitowe" udzielone w roku 2004 wskazać należy, iż na podstawie art. 97 ust. 1 ww. ustawy, Fundusz w celu zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych ubezpieczonym zarządza środkami finansowymi przekazywanymi na podstawie ustawy. Do zadań Funduszu należy także zawieranie umów ze świadczeniodawcami. Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy wysokość łącznych zobowiązań Funduszu wynikających z umów zawartych ze świadczeniodawcami nie może przekroczyć wysokości wydatków przewidzianych na ten cel w planie finansowym Funduszu. Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż Narodowy Fundusz Zdrowia nie może w ciągu roku finansować przedmiotowych świadczeń, gdyż mogłoby to doprowadzić do niezrównoważenia kosztów z przychodami, a tym samym powstania ujemnego wyniku finansowego i zobowiązań bez pokrycia w środki pieniężne. Wobec powyższego ewentualne opłaty za świadczenia "ponadlimitowe" nie mogą nastąpić dopiero po zakończeniu roku i rozliczeniu umów zawartych ze świadczeniodawcami, w miarę posiadanych przez te oddziały środków finansowych.

Odnosząc się do postulatu wprowadzenia zerowej stawki VAT na sprzęt medyczny, uprzejmie informuję, że od 1 maja br. wyroby medyczne dopuszczone do obrotu na terytorium Polski, w skład których wchodzi również sprzęt medyczny i pomocniczy, w rozumieniu ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o wyrobach medycznych (Dz.U. z 2004 r., Nr 93, poz. 896), opodatkowane zostały stawką VAT w wysokości 7% (art. 41 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - Dz.U. Nr 54, poz. 535 oraz załącznik Nr 3 do ustawy). Stawka 7% na ww. towary mieści się w standardach ulg w UE, ponieważ zasadnicze znaczenie mają przepisy VI Dyrektywy Rady UE z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG).

Sprzęt medyczny i pomocniczy oraz inne urządzenia przeznaczone do rehabilitacji i leczenia niepełnosprawnych, do wyłącznego użytku osobistego inwalidów, włączając w to naprawy, zostały wymienione w aneksie "H" VI Dyrektywy. Do towarów i usług wymienionych w tym załączniku państwa członkowskie mogą stosować jedną lub dwie obniżone stawki, jednak w wysokości nie niższej niż 5% podstawy opodatkowania. Opodatkowanie wyrobów medycznych stawką 7% jest więc zgodne z wymogami unijnymi. Mając na uwadze regulacje VI Dyrektywy należy stwierdzić, że nie ma możliwości zastosowania 0% stawki VAT do dostaw wyrobów medycznych. Stawkę 0% (zwolnienie z prawem do odliczania podatku należnego) stosuje się do eksportu towarów oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (art. 42 ust. 2 ww. ustawy).

Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister Zdrowia zgłosił wiele zmian w trakcie prac nad projektem ustawy o podatku od towarów i usług, przyczyniając się do wprowadzenia obniżonej z 22% na 7% stawki podatku VAT, zawartej w cenie nabywanych przez jednostki ochrony zdrowia towarów m.in. sprzętu i aparatury medycznej, materiałów medycznych oraz narzędzi medycznych.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-10-18

Przepisy krajowe w zakresie badań klinicznych zawarte w ustawie z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne (Dz.U. Nr 126 z późn. zm.), są zgodne z wytycznymi Dyrektywy Unii Europejskiej, zawierającą delegację dla Ministra Zdrowia do określenia szczegółowych zasad prowadzenia badań klinicznych. Na tej podstawie Minister Zdrowia opublikował rozporządzenie z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie określenia szczegółowych wymagań Dobrej Praktyki Klinicznej (Dz.U. 02.221.1864).

Jednym z wymogów jest ubezpieczenie badania klinicznego. Szczegółowy zakres ubezpieczenia określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 30.04.2004 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej badacza i sponsora (Dz.U. 04.101.1034).

Minimalna suma gwarancyjna ubezpieczenia OC w odniesieniu do jednego zdarzenia oraz wszystkich zdarzeń, których skutki są objęte umową ubezpieczenia OC wynosi równowartość w złotych 500000 euro w odniesieniu do sponsora.

Suma ta choć wysoka, gwarantuje rekompensatę za ewentualne szkody wyrządzone w związku z wprowadzeniem badania klinicznego.

Warszawa, 18.X.2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Zbigniewa Kruszewskiego z dnia 30 września 2004 roku, przesłane Ministrowi Sprawiedliwości przy piśmie z 7 października 2004 roku dotyczące śledztwa Prokuratora Okręgowego w Warszawie o sygnaturze V Ds. 290/02 w sprawie uprowadzenia Krzysztofa O. z jego domu w nocy z 26 na 27 października 2001 roku w Drobinie powiat płocki, woj. mazowieckiego, tj. o czyn z art. 252 § 1 kk, uprzejmie informuję, co następuje:

Z uwagi na powtarzające się wnioski i skargi kierowane do Ministerstwa Sprawiedliwości w tej sprawie akta śledztwa zostały poddane szczegółowej analizie w Biurze do Spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej. W wyniku tej kontroli, z uwagi na stwierdzone liczne nieprawidłowości w sposobie przeprowadzenia niektórych czynności - w szczególności w początkowej fazie postępowania - podjęto decyzję o przekazaniu sprawy do dalszego prowadzenia przez Wydział VI do Spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Okręgowej w Warszawie. Obecnie sprawa nadzorowana jest przez ten wydział i prowadzona za numerem VI Ds. 169/04

Z uwagi na fakt, iż dotychczas podejmowane w niniejszej sprawie tego rodzaju czynności nie przyniosły pożądanego rezultatu, obecnie powołana została do prowadzenia tej sprawy specjalna grupa operacyjno-śledcza w Zarządzie I Centralnego Biura Śledczego Komendy Głównej Policji w Warszawie. W ramach realizowanych czynności, między innymi, nawiązano kontakt z rodziną uprowadzonego.

Stanowisko Prokuratury w tym zakresie nie uległo zmianie.

Z wyrazami szacunku

PROKURATORA GENERALNEGO

Kazimierz Olejnik

Warszawa, 2004.10.20

Zmiana uwarunkowań i możliwości w zakresie obrotu towarowego z zagranicą, jaka nastąpiła w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej wskazuje na konieczność dalszego dostosowania struktury organizacyjnej administracji celnej do realnie istniejących warunków i potrzeb. Opracowując model struktury organizacyjnej Służby Celnej na dzień 1 maja 2004 r. przyjęto założenie , iż po upływie kilkunastu miesięcy od czasu akcesji Polski do UE zostanie dokonana analiza funkcjonowania zewnętrznych komórek organizacyjnych administracji celnej w zakresie obciążenia pracą oraz kosztów utrzymania.

Analiza skali i kierunków obrotu towarowego z zagranicą wskazuje na znaczne zmniejszenie obciążenia pracą funkcjonariuszy celnych z tytułu obsługi zgłoszeń celnych po 1 maja 2004 r. wynikające ze spadku ilości odpraw celnych towarów spoza krajów unijnych. Jednocześnie obciążenie pracą wynikające z realizacji zadań w zakresie podatku akcyzowego oraz innych zadań nałożonych na Służbę Celną ustawą z dnia 27 czerwca 2003 roku o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych (Dz.U. Nr 137, poz. 1302) nie zawsze daje wystarczającą podstawę do dalszego funkcjonowania danej placówki celnej.

Biorąc pod uwagę wyniki analizy dotyczące ilości obsługiwanych zgłoszeń celnych oraz skalę zadań akcyzowych realizowanych przez Urząd Celny w Legnicy, pragnę poinformować Pana Marszałka, że urząd ten, na obecnym etapie prac nad zmianami struktury organizacyjnej Służby Celnej nie jest przewidziany do likwidacji. Niebagatelne znaczenie dla funkcjonowania przedmiotowej jednostki ma również położenie miasta i jego znaczenie dla lokalnego środowiska gospodarczego i administracyjnego.

Wstępna analiza skali obrotu towarowego obsługiwanego przez Urząd Celny w Zgorzelcu wykazała, iż liczba zgłoszeń celnych jest najmniejsza pośród innych urzędów celnych województwa dolnośląskiego. Dla porównania od maja do końca sierpnia 2004 r. w Urzędzie Celnym w Zgorzelcu przyjęto 1185 zgłoszeń celnych, podczas gdy w porównywalnym okresie w Urzędzie Celnym w Legnicy przyjęto 1561 zgłoszeń. W Urzędzie Celnym w Zgorzelcu jest 73 zarejestrowanych podatników podatku akcyzowego, natomiast w Urzędzie Celnym w Legnicy jest ich 137, także mniej jest składów podatkowych na terenie właściwości miejscowej Urzędu Celnego w Zgorzelcu, bo jedynie 6, podczas gdy w Urzędzie Celnym w Legnicy 13. Ma to bezpośrednie przełożenie na liczbę prowadzonych obecnie spraw z zakresu podatku akcyzowego w obu urzędach i tak w Zgorzelcu jest ich 8.837, a w Legnicy 13.347. Tak więc obciążenie pracą z tytułu realizacji zadań z zakresu podatku akcyzowego i szczegółowego nadzoru podatkowego w Urzędzie Celnym w Zgorzelcu w porównaniu z innymi urzędami jest również niewielkie.

PODSEKRETARZ STANU

Obecne rozwiązania przyjęte dla KG RP we Lwowie wynikają z ograniczonych możliwości lokalowych placówki, która mieści się w wynajmowanych obiektach. Od wielu lat podejmowane są starania o znalezienie nowej lokalizacji. Jednak uzyskanie wiarygodnej oferty na wolnym rynku jest we Lwowie bardzo ryzykowne m.in. z uwagi na nieuregulowane stosunki własnościowe.

Jedyna nieruchomość, której lokalizacja i przeznaczenie uzyskały akceptację władz miejscowych, została zakupiona w maju br. W lipcu br. zakończono, zlecone przez MSZ, badania gruntowe i dokumentację geotechniczną, a w końcu września ekspertyzę techniczną budynku znajdującego się na działce. W chwili obecnej trwają uzgodnienia koncepcji programowo-funkcjonalnej, zleconej w czerwcu. Przygotowanie i realizacja inwestycji, w warunkach ukraińskich, wymaga zaangażowania miejscowych projektantów i dostosowania się do lokalnych procedur administracyjnych. Zagrożeniem dla realizacji inwestycji może być również zapowiadane, znaczne ograniczenie budżetu MSZ w pozycji przewidzianej na inwestycje i remonty. Pomimo to, Ministerstwo jest zdecydowane, w okresie dwóch lat, doprowadzi do poprawy sytuacji lokalowej polskiego konsulatu we Lwowie.

Z wyrazami szacunku

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Rząd nie ma planów przywracania funduszu alimentacyjnego, jako instytucji kredytującej dłużników alimentacyjnych. Realizowana jest natomiast bezzwrotna pomoc socjalna dla rodzin będących wierzycielami dłużników alimentacyjnych oraz dla pozostających w takiej samej trudnej sytuacji materialnej pozostałych rodzin niepełnych, które albo nie mają zasądzonych alimentów albo mają dochód kwalifikujący je do pomocy socjalnej mimo otrzymywanych alimentów. Taka pomoc socjalna jest udzielana ze środków budżetu państwa poprzez system świadczeń rodzinnych regulowany przepisami ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. Nr 228, poz. 2255, z późn. zm.) oraz poprzez system pomocy społecznej regulowany przepisami ustawy z dna 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.).

System świadczeń rodzinnych ma na celu wspieranie dochodowe rodzin wychowujących dzieci, znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej. Rodziny niepełne, oprócz dochodów do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka oraz dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka i utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych, mogą ubiegać się o inne świadczenia rodzinne, w tym nowe dodatki do zasiłku rodzinnego wspierające edukację dziecka - z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego oraz z tytułu podjęcia przez dziecko nauki w szkole poza miejscem zamieszkania. Pragnę zaznaczyć, iż zwiększoną pomocą państwa w nowym systemie świadczeń rodzinnych objętych zostało znacznie więcej osób samotnie wychowujących dzieci. W okresie maj-czerwiec br. dodatków z tytułu samotnego wychowywania dziecka przyznano ogółem na 812 tys. Dzieci. Oznacza to, że dodatku skorzystało o 48% dzieci więcej niż liczba dzieci, które w I kwartale br. korzystały ze świadczeń z funduszu alimentacyjnego (552,6 tys. osób).

MINISTER

z up.

PODSEKRETARZ STANU

Leszek Balcerowicz

Wydana na podstawie przepisu art. 147 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2002 r. nr 72, poz. 665, Dz.U. Nr 126, poz. 1070, Dz.U. Nr 130, poz. 1450, Dz.U. Nr 141, poz. 1178, Dz.U. Nr 144, poz. 1208, Dz.U. Nr 153, poz. 1271 i Dz.U. Nr 169, poz. 1387, Nr 241, poz. 2074 i z 2003 r. Nr 50, poz. 424, Nr 60, poz. 535 i Nr 65, poz. 594) decyzja Komisji Nadzoru Bankowego z dnia 3 grudnia 2003 r. w sprawie przejęcia Spółdzielczego Banku Rozwoju "Samopomoc Chłopska" w Warszawie przez Bank Przemysłowo-Handlowy PBK S.A. w Krakowie podjęta została w związku z trudną sytuacją przejętego banku, zagrażającą bezpieczeństwu środków zgromadzonych na rachunkach klientów. Należy również mieć na uwadze, że Komisja Nadzoru Bankowego podejmując decyzję o przejęciu działała na wniosek Zarządu SBR "Samopomoc Chłopska", po uzyskaniu stosownych uchwał wydanych przez organy zainteresowanych banków.

Od 2002 r. SBR "Samopomoc Chłopska" w Warszawie ponosił straty z działalności. Straty te spowodowały zmniejszenie funduszy własnych banku poniżej równowartości 5 mln EURO. Tym samym SBR "Samopomoc Chłopska" przestał spełniać określone ustawowo wymagania kapitałowe. Podejmowane przez bank spółdzielczy działania restrukturyzacyjne okazały się nieskuteczne. Istniało realne zagrożenie znaczącego pogłębienia się strat banku. Tym samym przejęcie SBR "Samopomoc Chłopska" w Warszawie przez Bank Przemysłowo-Handlowy S.A. w Krakowie stanowiło jedyną skuteczną formę ochrony środków zgromadzonych na rachunkach w banku i pozwoliło na pełne zabezpieczenie interesów jego klientów.

Decyzja w tej sprawie podjęta została przez Komisję Nadzoru Bankowego jako następstwo pogarszającej się sytuacji banku. Ostatnia przeprowadzona inspekcja kompleksowa w SBR "Samopomoc Chłopska", która odbyła się według stanu na dzień 31 marca 2001 r. wskazała na nieprawidłowości występujące w banku. W wyniku czynności inspekcyjnych przeprowadzonych przez inspektorów nadzoru wskazano, iż sytuacja ekonomiczno-finansowa banku uległa pogorszeniu. Inspektorzy uznali, iż na datę inspekcji jakość aktywów nie była zadawalająca i dodatkowo wystąpiła relatywnie wysoka kwota brakujących rezerw. Przy uwzględnieniu brakującej kwoty rezerw celowych, wynik na datę inspekcji stanowił stratę. W ocenie inspektorów posiadane fundusze własne nie były wystarczające dla dalszego bezpiecznego rozwoju banku, a generowane wyniki finansowe nie pozwalały na zasilenie kapitałów w przyszłości. Inspektorzy wnieśli zastrzeżenia do jakości zarządzania bankiem. Stwierdzono występowanie licznych błędów w sprawozdawczości i ewidencji księgowej. W świetle wyników inspekcji należało stwierdzić, iż system kontroli wewnętrznej był mało skuteczny i niewystarczający dla potrzeb wynikających z rozmów prowadzonej działalności i podejmowanego przez bank ryzyka.

Nieskuteczne okazały się wszelkie działania banku podjęte w celu jego dokapitalizowania. Próby pozyskania nowego inwestora strategicznego (podejmowane przez ponad 2 lata zarówno przez Zarząd SBR "Samopomoc Chłopska" w Warszawie jak i przez BPH PBK S.A. w Krakowie), nie przyniosły efektów. Długotrwałe negocjacje prowadzone w powyższym zakresie (oferta skierowana do ponad 100 krajowych i zagranicznych instytucji finansowych) w praktyce uniemożliwiały podjęcie radykalnych i wiążących decyzji służących trwałej stabilizacji sytuacji banku. Również pozostali członkowie SBR "Samopomoc Chłopska" w Warszawie nie zadeklarowali możliwości znaczącego zasilenia funduszu udziałowego banku.

Powyższe wewnętrzne problemy Spółdzielczego Banku Rozwoju "Samopomoc Chłopska" w Warszawie w powiązaniu z czynnikami makroekonomicznymi oraz uwarunkowaniami rynku lokalnego, w którym działał bank, spowodowały trwałą utratę zdolności generowania zysku. W okresie od dnia 28 lutego 2002 r. wyniki finansowe banku, wobec braku stabilnej sytuacji wykazywały istotne wahania. W aktywach banku wg stanu na dzień 30 września 2003 r. w porównaniu ze stanem na dzień 30 czerwca 2003 r. odnotowano wzrost należności zagrożonych o 1983 tys. zł, powodujący obowiązek utworzenia dodatkowych rezerw celowych. Efektem powyższego było wykazanie przez bank na dzień 30 września 2003 r. straty finansowej w wysokości 3984 tys. zł. Stanowiło to znaczący wzrost w porównaniu z wynikiem wykazanym na dzień 30 czerwca 2004 r. stanowiącym stratę w wysokości 595 tys. zł, przy czym wykazane w sprawozdawczości wyniki nie były zweryfikowane.

Faktyczną skalę zagrożeń związanych z sytuacją banku wskazały wyniki badania sprawozdania finansowego banku dokonane przez biegłego rewidenta według stanu na dzień 5 grudnia 2003 r. (dzień poprzedzający dzień objęcia zarządu majątkiem Spółdzielczego Banku Rozwoju "Samopomoc chłopska" przez Bank Przemysłowo-Handlowy PBK S.A.) oraz na dzień 31 grudnia 2003 r. Biorąc pod uwagę, że badania przeprowadzone zostały przez uprawniony do tego podmiot o uznanej renomie ustalenia dotyczące faktycznej wysokości strat nie powinny być kwestionowane.

Odnosząc się do kwestii wpływu członków spółdzielni na przebieg postępowania związanego z przejęciem - po podjęciu uchwały przez Komisję Nadzoru Bankowego - należy zauważyć, że obowiązujące przepisy dotyczące kompetencji podmiotów w toku procesu przejęcia, nie przewidują uczestnictwa poszczególnych współwłaścicieli w postępowaniu. Przepisy te nie uwzględniają proporcji głosów w zarządzie i radzie nadzorczej ustanowionych na mocy decyzji właścicieli przejmowanego banku. Przewidziana w tych przepisach rola w zakresie praw i obowiązków związanych z przygotowaniem stosownego wniosku kierowanego do Komisji Nadzoru Budowlanego, przypisana jest organom a nie poszczególnym ich członkom. Stwierdzając to należy przypomnieć, że przewaga głosów Banku Przemysłowo-Handlowego PBK S.A. w Krakowie na Walnym Zgromadzeniu Spółdzielczego Banku Rozwoju "Samopomoc Chłopska" miała miejsce od sześciu lat i jako wyraz woli wszystkich właścicieli nie była dotychczas kwestionowana. Pragnę poinformować, że SBR "Samopomoc Chłopska" zawarł w dniu 31 stycznia 1997 r. porozumienie w Banku Przemysłowo-Handlowym S.A. w Krakowie, na mocy którego BPH S.A. objął 5002 udziały członkowskie SBR "Samopomoc Chłopska" (dawało to 26,6% głosów na WZ SBR "SCh"), zaś na mocy aneksu z dnia 22 września 1998 r. BPH S.A. objął dalsze 7000 udziałów SBR "SCh". W wyniku podejmowanych działań siła głosów BPH S.A. przekroczyła 50% głosów na WZ SBR "SCh". Dodatkowo należy wspomnieć, że zgodnie ze Statutem SBR "Samopomoc Chłopska" członkowi banku przysługiwał 1 głos na Walnym Zgromadzeniu Udziałowców za pierwszy i drugi wpłacony udział oraz 1 głos za każde dalsze 5 udziałów. Akceptowana przez pozostałych członków pozycja BPH PBK S.A.. w SBR "Samopomoc Chłopska" wynikała z woli współwłaścicieli banku samodzielnego prowadzenia działalności czego warunkiem, w świetle obowiązku spełnienia wymogu kapitałowego, było osiągnięcie funduszy własnych na poziomie równowartości 5 mln EURO. Dlatego też przewagę głosów przedstawicieli BPH PBK S.A. w organach SBR "Samopomoc Chłopska" należy postrzegać jako konsekwencję decyzji podjętych przez spółdzielców w przeszłości.

Ze względu na powyższe, w świetle jednoznacznie wyrażonej woli Walnego Zgromadzenia i pozostałych organów Spółdzielczego Banku Rozwoju "Samopomoc Chłopska" w Warszawie działających zgodnie z prawem i regulacjami wewnętrznymi tj. statutem, brak było podstaw do wydania przez Komisję Nadzoru Bankowego decyzji odmownej w sprawie wnioskowanej przez bank. Należy także przypomnieć, że na mocy uchwały Rady Nadzorczej SBR "Samopomoc Chłopska" w dniu 8 grudnia 2003 r. (podjętej pięć dni po podjęciu przez Komisję Nadzoru Bankowego uchwały o przejęciu SBR "SCh" przez BPH PBK S.A.) Rada Nadzorcza postanowiła nie wnosić skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wymienioną decyzję Komisji Nadzoru Bankowego.

Trzeba także zauważyć, że w celu zapewnienia prawidłowości rozliczeń wynikających z tytułu przejęcia, Komisja Nadzoru Bankowego zobowiązała bank przejmujący do sporządzenia i zweryfikowania sprawozdania finansowego SBR "Samopomoc Chłopska" na dzień poprzedzający datę przejęcia zarządu majątkiem banku przejmowanego. W tym kontekście jako nieporozumienie może być postrzegane obciążanie banku przejmującego odpowiedzialnością za wysokość ustalonej straty. Strata ta została określona na dzień 5 grudnia 2003 r., a więc na dzień poprzedzający przejęcie zarządu nad majątkiem SBR "Samopomoc Chłopska", zaś w wyniku jej badania na dzień 31 grudnia 2003 r. ustalona została jako ostateczna. Biorąc pod uwagę, że strata, która wystąpiła w SBR "Samopomoc Chłopska" w Warszawie, w wyniku przeprowadzonego badania sprawozdania finansowego była dwukrotnie zbadana i potwierdzona przez uprawnionego biegłego rewidenta, brak jest podstaw do podważania miarodajności tej opinii.

Warszawa, 2004-10-22

Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na 2004 rok dla jednostek samorządu terytorialnego naliczone zostały na podstawie:

P₂ = 0,48 dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży na terenach wiejskich:

P₃ = 0,25 dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży w miastach do 5.000 mieszkańców;

P₄ = 0,20 dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych i ponadpodstawowych dla dzieci i młodzieży na terenach wiejskich i w miastach do 5.000 mieszkańców.

Należy również podkreślić, że algorytm podziału subwencji oświatowej jest corocznie modyfikowany. Zmiany te są przede wszystkim efektem prac i uzgodnień dokonywanych wspólnie z reprezentacją samorządów. W Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu przy współudziale Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu przy współudziale Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego kontynuowane są prace mające na celu dalsze usprawnianie algorytmu podziału subwencji na rok 2005, stosownie do oczekiwań formułowanych przez poszczególne korporacje samorządowe oraz związkowe.

Wśród propozycji zmian na rok 2005 rozważane jest również zastosowanie jednakowej wagi w odniesieniu do uczniów szkół podstawowych i gimnazjów - położonych na terenach wiejskich lub w miastach do 5.000 mieszkańców - dla dzieci i młodzieży, przy jednoczesnej weryfikacji wartości tej wagi, tak aby jak najpełniej odzwierciedlała ona wyższe koszty kształcenia w w/w szkołach. Proponowana zmiana uzasadniana jest próbą zmniejszenia różnic między finansowaniem szkół położonych na terenach wiejskich i w miastach do 5.000 mieszkańców - mierzonych m.in. średnią liczbą uczniów przypadających na oddział. Zaobserwowano bowiem, że średnie koszty kształcenia w tych szkołach, zdeterminowane ich lokalizacją, kształtują się na porównywalnym poziomie.

odpowiadając na Pana pismo z dnia 7 października 2004 r. (nr BPS/DSK-043-393-04), w sprawie oświadczenia panów senatorów: Józefa Sztorca i Janusza Bargieła, dotyczącego wprowadzenia jednolitych kierunkowych numerów telefonicznych w obrębie jednego województwa, pragnę wyjaśnić, że budowa sieci przez Telekomunikację Polską trwała wiele lat i dostosowana jest do struktury obejmującej 49 stref numeracyjnych. Generalna zmiana tej struktury, jaką byłaby zmiana liczby i obszarów stref numeracyjnych, jest niemożliwa, ponieważ we wszystkich obecnych województwach w kraju występuje w całości lub w części kilka stref numeracyjnych i w związku z tym istnieją grupy abonentów o takiej samej numeracji. Konieczna byłaby więc zmiana numeracji tym abonentom. Ponieważ jednak w kilku przypadkach rezerwy numeracyjne w numeracji 7-mio cyfrowej są niewystarczające dla zapewnienia takich zmian, konieczne byłoby wydłużenie numeru strefowego z siedmiu do ośmiu cyfr. Z uwagi jednak na to, że numeracja w kraju powinna być jednolita, zmiany numeracji strefowej z 7-miu do 8-em cyfr musiałyby objąć wszystkich abonentów w stacjonarnej sieci krajowej. Wiązałoby się to z bardzo poważną przebudową sieci, a więc z ogromnymi nakładami finansowymi poniesionymi zarówno przez operatorów jak i abonentów. W związku z powyższym w chwili obecnej nie przewiduje się w tym zakresie zasadniczych zmian.

Pragnę jednak poinformować, że zgodnie z zapisem w obowiązującym Planie numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych (PNK-TF), który jest załącznikiem do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 15 kwietnia 2004 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 735), do dnia 31 grudnia 2005 r. ma nastąpić wprowadzenie w sieci krajowej, zamkniętego planu numeracji. W połączeniach telefonicznych, abonenci będą się posługiwali 9 cyfrowym numerem krajowym, niezależnie od tego czy połączenie będzie w obrębie gminy, powiatu, województwa, czy kraju, tak jak ma to miejsce obecnie w połączeniach z sieci komórkowych do sieci stacjonarnej.

Z upoważnienia

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Podsekretarz Stanu