Warszawa, dnia 13 lipca 2004 r.

Obecna analiza argumentów zawartych w wymienionym na wstępie oświadczeniu, poprzedzona uzgodnieniami z Prezesami Sądów Apelacyjnych w Białymstoku i Gdańsku, potwierdza tezę o braku merytorycznego uzasadnienia dla utworzenia sądu apelacyjnego w Olsztynie dla obszaru województwa warmińsko-mazurskiego.

Podstawowym kryterium dla tworzenia nowych jednostek sądowych wszystkich szczebli jest liczba spraw, dla rozpoznawania których miałyby być powołane.

Przeciw powołaniu sądu apelacyjnego w Olsztynie wypowiedział się Prezes Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, podnosząc m.in. argument sprawnego i terminowego załatwiania spraw przez jednostkę apelacyjną w Białymstoku. Prezes zwraca także uwagę, iż działające w Olsztynie jednostki sądowe nie spotykają się z przychylnością władz województwa i miasta. Starania kierownictwa Sądu Okręgowego w Olsztynie o pozyskanie budynku lub działki pod budowę siedziby dla Sądu Okręgowego i Rejonowego są bezowocne.

Negatywne stanowisko w przedmiocie włączenia okręgu elbląskiego do wnioskowanej apelacji olsztyńskiej zajął Prezes Sądu Apelacyjnego w Gdańsku. Aktualne związki osobowe i organizacyjne między apelacją gdańską a okręgiem elbląskim w zakresie szkolenia aplikantów i sędziów oraz delegacji do Sądu Apelacyjnego owocują bardzo dobrą współpracą i nie ma uzasadnienia dla zmiany tego stanu rzeczy.

Warszawa, 14 lipca 2004 r.

Prowadzone wówczas postępowanie skargowe nie dało podstaw do wszczęcia przeciwko podinsp. Markowi K. postępowania dyscyplinarnego. O wynikach ustaleń poinformowano Dyrektora Biura Senatorskiego w dniu 21 kwietnia br.

Nie stwierdzono udziału podinsp. Marka K. w jakichkolwiek akcjach protestacyjnych, zaś jego działalność w grupie inicjatywnej polegała na wystąpieniach w trakcie zebrań wiejskich oraz na posiedzeniach władz samorządowych. Nie stwierdzono także informacji, jakoby ulotki w sprawie zainicjowania referendum były drukowane w Szkole Policji w Pile.

W świetle dokonanych ustaleń, brak jest podstaw do wszczęcia przeciwko podinsp. Markowi K. postępowania dyscyplinarnego.

MINISTER

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 16.07.2004 r.

Odnosząc się do uchwały Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 29 kwietnia 2004 r. nr 128/2004 w sprawie udzielania pełnomocnictw Dyrektorom Oddziałów Wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia do zawarcia aneksów do umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych w zakresie lecznictwa szpitalnego, umożliwiających zastosowanie współczynnika korygującego cenę punktu w odniesieniu do wybranych procedur opisanych w załączniku 1 do umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych, uprzejmie informuję, że Minister Zdrowia zgodnie z art. 153 ust. 3 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391), z powodu trudnej sytuacji finansowej jednostek ochrony zdrowia postanowił przyjąć rozwiązania zawarte w ww. uchwale.

Mając jednak na uwadze, że § 3 uchwały może skutkować postawieniem zarzutów pod adresem Narodowego Funduszu Zdrowia o nierówne traktowanie świadczeniodawców, co jest niezgodne z art. 186 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, Minister Zdrowia zwrócił się z pismem do Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia o dokonanie zmiany dotychczasowego zapisu w § 3 ww. uchwały polegającej na określeniu, iż zastosowanie współczynnika korygującego nie może powodować przekroczenia planu finansowego oddziału NFZ. Powyższa zmiana zostanie wprowadzona w terminie do dnia 30 lipca 2004 r.

Ponadto Minister Zdrowia zwrócił uwagę na fakt, że wprowadzenie w życie zapisów wynikających ze skorygowanej uchwały nie może naruszać przepisów zawartych w art. 99 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia.

Odnosząc się do problemu nierównego traktowania poszczególnych oddziałów wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia, uprzejmie informuję, że plan finansowy Funduszu na 2004 r. powstał na bazie danych historycznych pochodzących z budżetów regionalnych kas chorych, skorygowanych o wielkości wynikające z agregacji umów realizowanych dotychczas przez zlikwidowaną Branżową Kasę Chorych dla Służb Mundurowych, kwoty wynikające z dotychczasowych rozliczeń międzykasowych oraz kwoty wynikające z funkcjonowania promes.

Zmieniony plan zakłada przyrost środków w pozycji koszty świadczeń zdrowotnych dla ubezpieczonych dla Zachodniopomorskiego OW NFZ o 81,66 mln zł, co stanowi w stosunku do planu z 13 października 2003 r. wzrost o 6,84% (uwzględniając zmniejszenie pozycji "refundacja cen leków" o 50 mln zł, spadek o 18,71%) w tym na:

- lecznictwo uzdrowiskowe o 49 mln, wzrost o 796,39%

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 16 lipca 2004 r.

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ustawa - Prawo o ruchu drogowym przewiduje dwie formy zatrzymania prawa jazdy.

Obie formy mają wprawdzie tę samą podstawę prawną, lecz różnią się tym, że uprawnionymi do zatrzymania prawnego są: sąd, prokurator (art. 137 ust. 1 pkt 1 i 2 p.r.d.) lub starosta (art. 138 ust. 1 p.r.d.), zaś do zatrzymania fizycznego - funkcjonariusze Policji oraz, w ograniczonym zakresie, żołnierze Żandarmerii Wojskowej i inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego (art.139 ust. 3 i 4 p.r.d.).

Przepis art. 135 ust. 1 pkt 1 p.r.d. w sposób enumeratywny wylicza przypadki, w których policjant, za pokwitowaniem, ma obowiązek zatrzymania prawa jazdy.

Nie jest to jedyna sytuacja przewidziana przez p.r.d., w której osoba, której - za pokwitowaniem - zatrzymano prawo jazdy, uprawniona jest, na podstawie owego pokwitowania, w ciągu 7 dni, do dalszego kierowania pojazdem.

Dotyczy to również wypadków obligatoryjnego zatrzymania prawa jazdy w sytuacjach:

- podejrzenia podrobienia lub przerobienia prawa jazdy oraz

- przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, oraz

- przekroczenia przez kierującego pojazdem, w okresie jednego roku od dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy, liczby 20 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Zatrzymanie prawa jazdy może więc w takiej sytuacji nastąpić, przy zaistnieniu pozostałych przesłanek, jedynie w sytuacji, gdy istnieje uzasadnione przypuszczenie, że z uwagi na okoliczności czynu, sąd w przyszłości orzeknie zakaz prowadzenia pojazdów.

Godzi się w tym miejscu podkreślić, że w razie przekazania sądowi lub prokuratorowi zatrzymanego fizycznie prawa jazdy z wnioskiem o wydanie postanowienia o jego prawnym trzymaniu, żaden z tych organów nie jest zobligowany do wydania takiego postanowienia. Przeczyłoby to kodeksowym zasadom praworządności oraz swobodnej oceny dowodów. Właściwy organ może przecież inaczej niż policjant ocenić zebrane w sprawie dowody, mające świadczyć o popełnieniu przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, za które może być orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów. Organ ów może też mieć inne zadanie co do przewidywanego orzeczenia takiego zakazu przez sąd. W takiej sytuacji można odmówić zatrzymania prawa jazdy, wydając stosowne zarządzenie i zwracając natychmiast prawo jazdy osobie, której je zatrzymano, lub zlecając dokonanie tego Policji.

Mając na uwadze ustawową normę odnośnie do tego, że zatrzymane fizycznie prawo jazdy Policja niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 7 dni, przekazuje właściwemu organowi uprawnionemu do podjęcia decyzji o jego prawnym zatrzymaniu, a z drugiej strony - biorąc pod uwagę, iż organ ten jest suwerenny w zakresie podejmowanych w przedmiocie decyzji, jako racjonalny wydaje się jawić przepis art. 135 ust. 2 p.r.d., który, w określonych sytuacjach, uprawnia sprawcę wypadku do kierowania pojazdem w ciągu 7 dni, na podstawie pokwitowania zatrzymania prawa jazdy.

Niezależnie od powyższej konstatacji, pragnę zauważyć, iż zgodnie z treścią art. 5, art. 6 oraz art. 29 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (tekst jednolity - Dz.U. z 2003 r., Nr 159, poz. 1548 z późn. zm.) oraz § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 4 maja 2004 r., w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz.U. Nr 106, poz. 1128), z ewentualną inicjatywą w zakresie nowelizacji powołanej wyżej ustawy powinien wystąpić ten właśnie minister.

Marek Sadowski

Warszawa, dnia 16.07.2004 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu

Odnosząc się do uchwały Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 29 kwietnia 2004 r. nr 128/2004 w sprawie udzielania pełnomocnictw Dyrektorom Oddziałów Wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia do zawarcia aneksów do umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych w zakresie lecznictwa szpitalnego, umożliwiających zastosowanie współczynnika korygującego cenę punktu w odniesieniu do wybranych procedur opisanych w załączniku 1 do umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych, uprzejmie informuję, że Minister Zdrowia zgodnie z art. 153 ust. 3 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391), z powodu trudnej sytuacji finansowej jednostek ochrony zdrowia postanowił przyjąć rozwiązania zawarte w ww. uchwale.

Mając jednak na uwadze, że § 3 uchwały może skutkować postawieniem zarzutów pod adresem Narodowego Funduszu Zdrowia o nierówne traktowanie świadczeniodawców, co jest niezgodne z art. 186 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, Minister Zdrowia zwrócił się z pismem do Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia o dokonanie zmiany dotychczasowego zapisu w § 3 ww. uchwały polegającej na określeniu, iż zastosowanie współczynnika korygującego nie może powodować przekroczenia planu finansowego oddziału NFZ. Powyższa zmiana zostanie wprowadzona w terminie do dnia 30 lipca 2004 r.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-07-19

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na złożone 24 czerwca 2004 r., podczas 64 posiedzenia Senatu RP, oświadczenie senatora Sergiusza Plewy dotyczące podjętej przez Radę Nadzorczą PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. decyzji w sprawie połączenia Podlaskiego Zakładu Przewozów Regionalnych w Białymstoku z Mazowieckim Zakładem Przewozów Regionalnych w Warszawie uprzejmie wyjaśniam, że PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. niezależnie od trwającego procesu regionalizacji podejmuje działania mające na celu ograniczenie kosztów prowadzonej działalności.

• racjonalizację struktur organizacyjnych w jednostkach wykonawczych i podwyższenia sprawności zarządzania,

• przygotowania bardziej racjonalnej oferty przewozowej dla pasażerów, umożliwiającej zmniejszenie deficytu finansowego przez samorządy województw.

Połączenie Zakładu Podlaskiego z Mazowieckim znacznie wpłynie na obniżenie kosztów prowadzonej działalności. Z uwagi na niezmienioną organizację ruchu pociągów planowane połączenie jednostek wykonawczych nie wpłynie na zmniejszenie zatrudnienia, nastąpią jednak przesunięcia w grupach zawodowych. Konieczność dojazdu do pracy z Białegostoku do Warszawy, w tym przypadku dotyczyć będzie niewielkiej liczby osób.

Podjęte przez Zarząd Spółki działania zmierzające do połączenia zakładów uznać należy za słuszne i idące we właściwym kierunku. Ponadto decyzja ta nie przekreśla możliwości utworzenia przez samorząd podmiotu realizującego regionalne kolejowe przewozy pasażerskie. W przypadku braku zainteresowania ze strony danego samorządu tworzeniem regionalnego przewoźnika, Zarząd "PKP Przewozy Regionalne" sp. z o.o. zmuszony jest do stworzenia optymalnej struktury organizacyjnej, która pozwoli jej wypełnić statutowe zadania.

Odnosząc się do kwestii zapewnienia właściwego poziomu dofinansowania kolejowych regionalnych przewozów pasażerskich uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego od 1 stycznia 2004 r. obowiązuje nowy system finansowania kolejowych pasażerskich przewozów regionalnych z budżetów własnych samorządów województw. Rząd projektując tę ustawę założył poziom udziałów samorządów w dochodach z podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 538 mln zł, który powinni skierować na zadania własne w zakresie organizowania i dotowania tych przewozów. Strona rządowa zagwarantowała jednocześnie dodatkowe środki w ramach budżetu lub odpowiednią nowelizację ustawy budżetowej, jeżeli w ciągu roku 2004 wpływy poszczególnych samorządów z podatków CIT będą niższe niż planowane dochody z tego tytułu, tak aby zapewnić warunki finansowe dla samorządów województw umożliwiające dofinansowanie przewozów regionalnych ww. kwotą w skali kraju.

Jednocześnie, w ustawie budżetowej na 2004 r. przewidziano kwotę 550 mln zł - środków z rezerwy celowej poz. 71 na kolejowe regionalne przewozy pasażerskie. W dniu 16 marca 2004 r. Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie w sprawie przyjęcia Programu wsparcia na 2004 r., zgodnie z którym na regionalne kolejowe przewozy pasażerskie, wydzielono z ww. rezerwy kwotę w wysokości 200 mln zł na finansowanie inwestycji związanych z wykonaniem przewozów regionalnych przez samorządy województw (bez szczegółowej specyfikacji) w ramach Kontraktów wojewódzkich (średnio po 12,5 mln zł na województwo).

Ponadto, z rezerwy celowej uruchomiona została kwota 150 mln zł dla spółki PKP S.A. z przeznaczeniem na współfinansowanie realizacji inwestycji z funduszy strukturalnych UE w zakresie zakupów, remontów i modernizacji taboru kolejowego. Pozwoliło to spółce na uwolnienie jej środków własnych (uzyskanych ze sprzedaży akcji Polskich Hut Stali) pierwotnie przeznaczonych na ten cel i skierowanie ich na podwyższenie kapitału własnego spółki PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o.

Pozostała kwota z rezerwy celowej - 200 mln zł przeznaczona jest na ewentualne uzupełnienie braków w dochodach z CIT dla poszczególnych województw. Ostateczna decyzja, co do sposobu wykorzystania tych środków podjęta zostanie w drugiej połowie roku, kiedy dostępne będą już pełne informacje o wykonaniu wpływów z podatków CIT i PIT w pierwszym półroczu 2004 r.

Ponadto, samorządy województw realizują własne taborowe programy inwestycyjne przyjęte w latach poprzednich. Nowy tabor przyczyni się do podniesienia komfortu podróży, poprawy jej bezpieczeństwa, a przede wszystkim wpłynie na skrócenie czasu podróży. Wraz z działaniami ukierunkowanymi na modernizację infrastruktury kolejowej wpłynie to na znaczną poprawę atrakcyjności kolei, jako środka transportu.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Witold Górski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 20 lipca 2004 r.

w odpowiedzi na przekazane przez Ministra Gospodarki i Pracy oświadczenie Pana Senatora Władysława Mańkuta w sprawie finansowania na szczeblu centralnym projektów związanych z uruchamianiem nowych nadajników, złożone podczas 63. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 czerwca 2004 r., uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie poniższych wyjaśnień.

Na mocy art. 26 ust. 6 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2001 r. Nr 101, poz. 1114 z późn. zm.) kanały te są przekazywane Krajowej Radzie przez Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty. Krajowa Rada przydziela dany kanał na wniosek Prezesa Telewizji Polskiej S.A.

Krajowa Rada nie widzi obecnie możliwości zwiększenia jego zasięgu na terytorium województwa pomorskiego i warmińsko-mazurskiego. Problem powiększenia zasięgu ośrodków terenowych Telewizji Polskiej może zostać w pełni rozwiązany jedynie po wprowadzeniu naziemnego nadawania cyfrowego DVB-T. Obecnie trwają prace nad określeniem zasad przejścia na rozpowszechnianie i powszechny odbiór programów z użyciem techniki cyfrowej. Dla celów opracowania właściwej strategii, Prezes Rady Ministrów powołał Międzyresortowy Zespół do Spraw Wprowadzania Telewizji i Radiofonii Cyfrowej.

Natomiast w odniesieniu do wspomnianych w przedmiotowym oświadczeniu propozycji zmian, dotyczących zwiększenia zasięgu nadawania programu TVP3 na terenie województwa warmińsko-mazurskiego, uprzejmie informuję, iż Krajowa Rada nie dysponuje kanałem telewizyjnym, który mógłby zostać przeznaczony do retransmisji programu regionalnego w Giżycku Miłkach. Oddany tam do użytku obiekt nadawczy uruchomił już wszystkie przeznaczone dla niego kanały telewizyjne i częstotliwości radiowe.

Jedynym niewykorzystanym na tym terenie kanałem jest kanał 28 w Lidzbarku Warmińskim. Jednak jego przeniesienie do Giżycka jest niemożliwe ze względów technicznych. Negatywne stanowisko w tej sprawie wyraził Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty.

wz MINISTRA KULTURY

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 20 lipca 2004 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Plan Rozwoju Obszarów Wiejskich skierowany jest do mieszkańców wsi. Szczególnym tego przykładem jest instrument wsparcia terenów o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW), stawiający sobie za główny cel zachowanie funkcji społeczno-gospodarczych (w tym rolniczych) wsi, poprzez zapobieganie procesowi wyludniania się obszarów wiejskich. Tereny miejskie charakteryzują się gęstością zaludnienia wielokrotnie przewyższającą średnią wartość na obszarach wiejskich oraz zazwyczaj, ze względu na wyższy poziom rozwoju infrastruktury, stwarzają korzystniejsze, w stosunku do obszarów wiejskich, warunki życia ludności. Rolnictwo w miastach ma z reguły charakter marginalny i nie stanowi podstawy egzystencji ludności miejskiej.

Poza tymi przesłankami, wspieranie gmin miejskich jest niemożliwe, ze względu na jedno z kryteriów wydzielenia ONW, jakim był wskaźnik gęstości zaludnienia, który został wprowadzony dla wszystkich typów ONW w Polsce (maksymalnie 75 osób/km²). Wskaźnik ten spowodował, w końcowym etapie uzgodnień z Komisją Europejską, wyłączenie z listy ONW 34 gmin wiejskich.

Z kolei w odniesieniu do Programu Rolnośrodowiskowego, Strefy Priorytetowe (SP) były wyznaczane przez Wojewódzkie Zespoły Robocze, na podstawie wytycznych przekazanych przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Szczegółowe kryteria wyboru Stref Priorytetowych były następujące:

• wysoka pozycja w krajowym i międzynarodowym systemie obszarów chronionych (status parku narodowego, parku krajobrazowego, proponowane ostoje sieci NATURA 2000) ze względu na obecność zagrożonych odłogowaniem trwałych użytków zielonych o wybitnych walorach przyrodniczych;

Dodatkowo, ze względu na konieczność zachowania spójności i ujednolicenia w skali kraju zasięgu i liczby Stref, Wojewódzkie Zespoły Robocze w oparciu o wytyczne Ministerstwa dokonały weryfikacji tych obszarów, w wyniku której niektóre gminy miejskie zostały wyłączone ze SP. Ostateczna liczba i zasięg Stref Priorytetowych zostały zaakceptowane przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, co znajduje również swe odzwierciedlenie w projekcie rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy na wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt. W związku z tym na obecnym etapie nie ma możliwości zmiany zasięgu tych obszarów.

Jednocześnie pragnę poinformować, że negocjacje Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich, prowadzone z Komisją Europejską, zostały zakończone. W dniu 20 lipca br. odbędzie się posiedzenie Komitetu STAR w Brukseli, na którym dokument ten ma zostać formalnie zatwierdzony przez Komisję Europejską. W związku z tym jakiekolwiek zmiany w Planie, które strona polska chciałaby wprowadzić na obecnym etapie, mogą spowodować opóźnienie wdrożenia wszystkich działań Planu nawet o kilka miesięcy.

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 2004-07-20

Szanowny Panie Marszałku

Minister Finansów nie ma uprawnień do wprowadzania zmian przepisów ustawy budżetowej, ani też do występowania o nowelizację art. 45 ustawy budżetowej na rok 2004 z dnia 23 stycznia 2004 r.

Wychodząc naprzeciw propozycji Pana Senatora informuję, iż w chwili obecnej trwają prace nad autopoprawką do rządowego projektu ustawy o finansach publicznych (druk sejmowy nr 1844) przewidującą likwidację niektórych środków specjalnych oraz w miejsce niektórych utworzenie państwowych funduszy celowych lub funduszy motywacyjnych. Odpowiednie zmiany zostaną zaproponowane także w ustawach, na podstawie których tworzone były środki specjalne.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 21.07.2004 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Józefa Sztorca w dniu 24 czerwca 2004 r. w sprawie odpowiedzi na pytanie, czy z dotacji udzielanych z budżetu jednostki samorządu terytorialnego może być zakupiony sprzęt sportowy (np. stroje, buty, dresy), materiały na utrzymanie boisk sportowych, finansowany koszt przejazdów na zawody sportowe i koszty pracy sędziów, informuję co następuje.

Podstawę prawną stwarzającą możliwość udzielania dotacji z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, na cele publiczne związane z realizacją zadań tej jednostki, podmiotem niezaliczonym do sektora finansów publicznych i niedziałającym w celu osiągnięcia zysku, tworzy przepis art. 118 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r., Nr 15, poz. 148 z późn. zm.). Zlecenie zadania i udzielenie dotacji następuje zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. z 2003 r., Nr 96, poz. 873 z późn. zm.).

Strefa zadań publicznych, o której mowa w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, obejmuje między innymi zadania w zakresie upowszechniania kultury fizycznej i sportu. Na podstawie przepisu art. 16 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, stowarzyszenia kultury fizycznej mogą zawrzeć pisemną umowę, zobowiązując się do wykonania zadania w zakresie i na zasadach w niej określonych, a organ administracji publicznej zobowiązuje się do przekazania na realizację zadania odpowiednich środków publicznych w formie dotacji.

Istotne jest, iż organ administracji publicznej zlecający zadanie publiczne dokonuje kontroli i oceny realizacji zadania, które obejmują między innymi prawidłowość wykorzystania środków publicznych otrzymanych na realizację zadania. Zakres przedmiotowy wydatkowanych przez stowarzyszenie kultury fizycznej środków, powinien być określony w umowie. Jeżeli stosowna umowa będzie zakładała zakup sprzętu sportowego lub inne wydatki służące realizacji zadania nie ma przeciwwskazań, aby stosowny sprzęt został zakupiony lub zostały poniesione inne wydatki.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 22 lipca 2004 r.

Senat RP na 60. posiedzeniu w dniu 16 kwietnia 2004 r. podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu RP projektu ustawy o zmianie art. 17 i art. 22 wyżej wymienionej ustawy. Pierwsze czytanie senackiego projektu ustawy (druk sejmowy nr 3020) odbyło się na posiedzeniu Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw związanych z programem rządowym "Przedsiębiorczość-Rozwój-Praca" w dniu 15 lipca br. Na posiedzeniu tym Komisja odrzuciła senacki projekt.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2004 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 12 ust. 1 i 6 ustawy o biokomponentach jest niezgodny z art. 20, art. 22 i art. 31 Konstytucji, art. 14 ust. 1 zaskarżonej ustawy jest niezgodny z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 76 Konstytucji, art. 17 ust. 1 pkt 3 zaskarżonej ustawy jest niezgodny z art. 20 i art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego oznacza, że pozostałe artykuły wyżej wymienionej ustawy (z wyjątkiem uznanych za niezgodne z Konstytucją) zachowują moc obowiązującą.

Jerzy Hausner

Warszawa, 22 lipca 2004 r.

Podejmowane przez Państwową Inspekcję Pracy czynności kontrolne w Totalizatorze Sportowym sp. z o.o. w 2003 oraz 2004 r. spowodowane były skargami pracowników zatrudnionych przez jednostki organizacyjne spółki (Totalizator Sportowy Warszawa, Totalizator Sportowy Oddział Katowice oraz Totalizator Sportowy Oddział Szczecin). W wyniku przeprowadzonych kontroli stwierdzono nieprawidłowości w zakresie dokonywania potrąceń z wynagrodzenia, wypełniania świadectw pracy, a także przestrzegania przepisów o czasie pracy.

Obecnie w związku z pojawiającymi się sygnałami o występowaniu nieprawidłowości polegających na niezapewnieniu kolektorom - osobom fizycznym bezpiecznych i higienicznych warunków pracy Państwowa Inspekcja Pracy podjęła czynności, których celem jest ustalenie rzeczywistej sytuacji w zakresie przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy w stosunku do tych osób. W razie stwierdzenia nieprawidłowości zostaną podjęte wnikliwe czynności kontrolne oraz nałożone środki prawne na podmioty winne naruszeń.

Tomasz Gdowski

Warszawa, dnia 23.VII.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Opinii publicznej przedstawiono w szczególności, że ściganie zbrodni popełnionych na Żydach rozpoczęło się już w okresie okupacji niemieckiej Państwa Polskiego. Sądy polskiego Państwa Podziemnego wydawały w tym okresie wyroki śmierci na Polaków kolaborujących z okupantem w tym także na tak zwanych szmalcowników. Około 2,5 tys. wyroków zostało wykonanych. Po wojnie skazano 5 tys. sprawców zbrodni nazistowskich (Niemców, Austriaków i Volksdeutschy) oraz około 22 tys. Polaków za różne formy kolaboracji, w tym także za odstępstwo od narodowości polskiej.

Dotychczasowe doświadczenia w ściganiu sprawców zbrodni nazistowskich zostały przedstawione Dyrektorowi Centrum im. Szymona Wiesenthala w Jerozolimie Efraimowi Zuroffowi przed rokiem w siedzibie Głównej Komisji ze szczególnym uwzględnieniem faktu, że w dotychczasowej działalności śledczej nie nagradzano świadków za złożenie zeznań. Podkreślono, że prokuratorzy IPN nie oczekują takiej formy pomocy ze strony Centrum im. Szymona Wiesenthala, jaka wynikać ma z projektu "Ostatnia szansa", z zaznaczeniem jednakże, iż każda informacja o zbrodni nazistowskiej i przebywającym na terenie Państwa Polskiego jej sprawcy będzie badana w kategoriach wyznaczonych przez przepisy ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej i Kodeksu postępowania karnego.

Obowiązujące przepisy nie zakazują motywowania świadków przestępstwa do przekazywania organom ścigania posiadanych informacji, co więcej organy te czy też pokrzywdzeni wielokrotnie wyznaczają nagrody za dostarczenie im informacji, które przyczynią się do wykrycia i ujęcia sprawcy przestępstwa.

Z wyrazami szacunku

PROKURATORA GENERALNEGO

Kazimierz Olejnik

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, 26 lipca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Podczas spotkania Grupy Roboczej do Spraw Transportu i Przekraczania Granicy, działającej w ramach Polsko-Czeskiej Komisji Międzynarodowej do Spraw Współpracy Transgranicznej, które odbyło się w dniach 6-8 marca 2002 r. w Ustroniu, delegacja czeska przedstawiła propozycję utworzenia siedmiu nowych przejść na szlakach turystycznych, wśród nich także Skrbeńsko-Petrovice u Karvine. Przewodniczący delegacji ustalili, że po przeprowadzeniu niezbędnych uzgodnień, poinformują o ich wynikach i - w trybie roboczym - uzgodnią projekt noty.

W trakcie spotkania ekspertów Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Czeskiej w sprawie przejść granicznych na polsko-czeskiej granicy państwowej w Ustroniu w dniach 19 - 20 marca 2003 r. obydwie strony doprecyzowały nazwy przejść granicznych oraz określiły planowany rodzaj ruchu i godziny otwarcia.

W dniu 14 października 2003 r. - zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami - Strona czeska przesłała w trybie roboczym projekt noty dyplomatycznej w sprawie nowych przejść na szlakach turystycznych. W odpowiedzi udzielonej w dniu 14 listopada 2003 r., Strona polska pozytywnie zaopiniowała projekt noty i obecnie oczekuje na jej przesłanie drogą dyplomatyczną przez Stronę czeską.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Podsekretarz Stanu