Zwracam się do premiera z prośbą, ażeby wyjaśnił, dlaczego pan Jacek Socha nie udzielił absolutorium prezesowi zarządu Centrali Farmaceutycznej Cefarm za okres od kwietnia do grudnia 2003 r., mimo że spółka przyniosła duże dochody i prawdopodobnie decyzja powinna być inna. Przy tym należy domniemywać, że w związku z zaistniałym zamieszaniem na arenie politycznej zapewne powróciła koncepcja oddania za bezcen państwowego majątku farmaceutycznego sięgającego 55 milionów zł amerykańskiej firmie, która chciałaby, która zamierza w Polsce eksperymentalnie przeprowadzić próbę pocztowej sprzedaży leków. Uważam, że to zaszkodziłoby Skarbowi Państwa i zaszkodziłoby także pacjentom. Całość oświadczenia składam do protokołu.

W tej sytuacji władze uczelni nie wiedzą, jakie środki zostaną przeznaczone na stypendia; nie mogą wydawać szczegółowych regulaminów wewnętrznych przyznawania stypendiów; nie mogą w okresie wakacyjnym przeprowadzić w tej sprawie konsultacji z samorządem studenckim; nie są pewne, czy zapisy w ustawie o świadczeniach rodzinnych dotyczące definicji rodziny, niezbędne w celu określenia dochodów na członka rodziny na cele stypendialne, nie zostaną zakwestionowane przez Trybunał Konstytucyjny i czy w związku z tym ustalenie na ich podstawie stypendium nie stanie się powodem do składania odwołań.

Na podstawie art. 49 Regulaminu Senatu, w związku z art. 16 i 20 ustawy o wykonywaniu obowiązków posła i senatora, zwracam się do pana Marka Balickiego, ministra zdrowia, z interwencją dotyczącą ponownego dokonania niekorzystnego dla województwa podlaskiego podziału dodatkowych środków na opiekę zdrowotną.

Na początku bieżącego miesiąca mieszkańców województwa podlaskiego zbulwersował algorytm zastosowany przy aprobacie resortu zdrowia przez Narodowy Fundusz Zdrowia do podziału pierwszej transzy środków ze zwiększonego wpływu składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Przypominam, że województwo podlaskie otrzymało wielokrotnie mniej pieniędzy niż inne województwa o zbliżonym lub nawet mniejszym potencjale ludnościowym i poziomie infrastruktury medycznej. Podjąłem wówczas w tej sprawie interwencję, a lokalny dziennik "Kurier Poranny" we współpracy z organizacjami reprezentującymi podlaską służbę zdrowia rozpoczął akcję zbierania podpisów pod apelem do ministra zdrowia o niezatwierdzanie ponownie niekorzystnego dla naszego województwa algorytmu podziału środków drugiej transzy. W całym regionie zabrano dwadzieścia pięć tysięcy podpisów. Mieliśmy nadzieję, że resort zdrowia uwzględni nasze wnioski, tym bardziej że w ubiegłym tygodniu przedstawiciele podlaskiego NFZ zapowiadali, że województwo podlaskie otrzyma mniej więcej 10 milionów zł. Dziś dowiadujemy się jednak, że województwo podlaskie otrzymało w ramach drugiej transzy tylko 6 milionów 600 tysięcy zł. Jest to znowu znacznie mniej niż to, co otrzymały regiony o zbliżonej lub gorszej charakterystyce, jak na przykład województwa warmińsko-mazurskie, świętokrzyskie czy podkarpackie.

W związku z tym po raz kolejny apeluję do pana Marka Balickiego, ministra zdrowia, o dokonanie sprawiedliwego podziału dodatkowych środków na opiekę zdrowotną, z uwzględnieniem interesu województwa podlaskiego.

Po drugie, jakie są szczegółowe zasady podziału pomiędzy województwa dodatkowych środków na opiekę zdrowotną i jakie jest ich uzasadnienie?

Po trzecie, w jaki sposób zamierza obecnie pan minister zapewnić mieszkańcom województwa podlaskiego odpowiedni poziom świadczeń medycznych?

Na podstawie art. 49 Regulaminu Senatu, w związku z art. 16 i 20 ustawy o wykonywaniu obowiązków posła i senatora, zwracam się do pana Krzysztofa Opawskiego, ministra infrastruktury, z interwencją dotyczącą infrastruktury drogowej w województwie podlaskim w związku z przebiegiem transeuropejskiej trasy szybkiego ruchu Via Baltica.

Sprawa infrastruktury drogowej województwa podlaskiego ze szczególnym uwzględnieniem przebiegu transeuropejskiej trasy szybkiego ruchu Via Baltica była wielokrotnie przedmiotem moich interwencji. Wydarzenia dotyczące tej sprawy, które nastąpiły w ostatnim czasie, budzą pewien niepokój co do ostatecznych losów tej inwestycji. W połowie bieżącego miesiąca pan Tadeusz Topczewski, dyrektor białostockiego oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, przedstawił plany inwestycyjne na 2005 r. Związane one są z realizacją inwestycji Via Baltica, a dotyczą przede wszystkim modernizacji drogi nr 8 oraz budowy obwodnicy w Wasilkowie, a także budowy obwodnicy w Augustowie.

Tymczasem, jak się dowiadujemy, raport dotyczący ochrony środowiska w przypadku obwodnicy wasilkowskiej został odrzucony przez Ministerstwo Środowiska, co może skutkować przedłużeniem realizacji inwestycji. Wiadomo też, że organizacje ekologiczne rozpoczęły protest w sprawie budowy obwodnicy augustowskiej, kwestionując to, że przecina ona rzekę Rospudę. Jak dotąd brak odpowiedniego uzasadnienia takiej decyzji i protestów, instytucje zajmujące się projektowaniem wspomnianej inwestycji twierdzą zaś, że plany te były sporządzane z poszanowaniem zasad ochrony środowiska.

Po drugie, czy istnieje ryzyko zablokowania inwestycji związanych z budową transeuropejskiej trasy Via Baltica i jakie jest stanowisko ministra infrastruktury w tej sprawie?

Otóż zdarzyła się taka sytuacja, iż dwukrotnie występowałem z oświadczeniami adresowanymi do pana prezesa IPN i w wyniku tego IPN, a także Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, zaczęły zbierać na mój temat informacje, do których nie mam aktualnie dostępu, ponieważ mogę się z nimi zapoznać dopiero wtedy, gdy pan prezes wyrazi na to zgodę. Sądzę, że sprawa ma charakter ogólniejszy i dlatego sądzę, że dobrze by było, gdyby Wysoka Izba zechciała się zainteresować tym przypadkiem.

Dwukrotnie, to znaczy w październiku 2003 r., na czterdziestym siódmym posiedzeniu Senatu RP, oraz w grudniu 2003 r., na pięćdziesiątym pierwszym posiedzeniu, skierowałem do pana prezesa zapytanie dotyczące odmowy wglądu mecenasa Karola Głogowskiego do archiwów IPN dotyczących jego osoby. Z przykrością muszę skonstatować, że pańskie odpowiedzi na zawarte w moich oświadczeniach senatorskich pytania były na tyle ogólnikowe i niesatysfakcjonujące, że ostatecznie sprawa mecenasa Głogowskiego trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który uchylił postanowienie pana prezesa odmawiające zainteresowanemu dostępu do jego teczek osobowych. W rozprawie uczestniczył doktor Andrzej Malanowski, dyrektor Zespołu Prawa Konstytucyjnego i Międzynarodowego w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich, co, jak sądzę, wskazuje na ogólniejszy charakter problemu.

W związku z rozprawą w Sądzie Administracyjnym w aktach sprawy znalazła się opinia na mój temat, jako senatora Rzeczypospolitej, dotycząca mojej działalności politycznej, pracy zawodowej oraz pełnionych przeze mnie funkcji publicznych, a także pracy mojej córki, dziennikarki jednej z łódzkich gazet. Opinia ta prawdopodobnie została przygotowana przez delegaturę łódzką Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego na zlecenie łódzkiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej.

Zwróciłem się z prośbą do prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o umożliwienie mi zapoznania się wyłącznie z opinią na mój temat. W odpowiedzi sędzia Małgorzata Borowiec, zastępca przewodniczącej Wydziału Informacji Sądowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, powiadomiła mnie, że aby zapoznać się z tą opinią, muszę uzyskać zgodę prezesa Instytutu Pamięci Narodowej.

W związku z powyższym, po pierwsze, uprzejmie proszę o udostępnienie mi opinii na mój temat, znajdującej się w aktach administracyjnych sprawy nr II SA 4678/03 w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie; a po drugie, proszę o wyjaśnienie, jakie to względy natury państwowej lub dotyczącej ścigania zbrodni przeciwko narodowi polskiemu spowodowały, że łódzki oddział IPN dołączył do akt sprawy mecenasa Karola Głogowskiego opinię na mój temat.

Domniemywać należy, że w związku z zaistniałym zamieszaniem na arenie politycznej i okresami urlopowym powróciła koncepcja oddania za bezcen państwowego majątku o wartości sięgającej 55 milionów zł znanej amerykańskiej firmie, która chciałaby eksperymentalnie przeprowadzić w Polsce próbę pocztowej sprzedaży leków, wykorzystując w tym celu bazę i majątek Centrali Farmaceutycznej Cefarm SA. Byłby to jedyny tego rodzaju eksperyment wśród państw Unii Europejskiej, który nie przyniósłby zysków Skarbowi Państwa i zaszkodziłby pacjentom.

Nie jest to pierwszy taki przypadek. Poprzedni minister skarbu i minister sprawiedliwości, pomimo licznych interwencji, w tym również publicznych, świadomie nie podejmowali wyjaśnienia sprawy wyprowadzenia z Centrali Farmaceutycznej Cefarm SA znacznej wartości majątku na prywatne konta poprzedniego kierownictwa, które w ten sposób doprowadziło do zubożenia przedsiębiorstwa, przygotowując tym samym podstawy do przejęcia kadry i bazy Centrali Farmaceutycznej Cefarm SA za symboliczną złotówkę przez podmioty prywatne.

prof. zw. dr hab. Maria Szyszkowska
senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Dwukrotnie interweniowałem w sprawie naprawy elewacji dworca PKP w Tarnowie. Mimo zapowiedzi, że PKP ma w nieodległym czasie wykonać te prace, żadne działania do dzisiaj nie zostały podjęte, a dworzec ulega totalnej dewastacji. Brakuje już nawet klamek w drzwiach. Wysiadający z pociągu na tym dworcu podróżni są zbulwersowani takim stanem rzeczy i dlatego zapytuję pana w imieniu zarówno swoim, jak i mieszkańców Tarnowa i okolic, jakie są dalsze plany PKP co do dworca kolejowego w Tarnowie.

Uprzejmie proszę o autorytatywne ustalenie, czy akcja poszukiwania przez Centrum Szymona Wiesenthala osób podejrzanych o współudział w mordowaniu Żydów w czasie II wojny światowej w Polsce jest zgodna z polskim prawem, w szczególności zaś, na ile zgodne jest z tym prawem prowadzenie w Polsce infolinii służącej zbieraniu informacji ułatwiających poszukiwanie domniemanych osób współpracujących z Niemcami w prześladowaniu Żydów - za takie informacje Centrum Szymona Wiesenthala wyznacza nagrody pieniężne. Okazało się, iż na Węgrzech działalność taka została uznana za niezgodną z prawem w świetle informacji rzecznika danych osobowych tego kraju. Interesujące więc jest w tym kontekście, na ile działalność ta jest zgodna z przepisami polskiego prawa.

Adam Biela

Zwracam się z prośbą o przyspieszenie toku postępowania w sprawie ostatecznego przyznania pani Genowefie Kudelskiej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z pobytem w obozie koncentracyjnym. Starania o przyznanie jej tego prawa podjęła zainteresowana niezwłocznie po tym, gdy na podstawie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1996 r. kierownik Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych wydał w dniu 8 października 1997 r. decyzję o przyznaniu jej uprawnień kombatanckich z tytułu pobytu przez jeden miesiąc - pierwszy trymestr jej życia płodowego - w obozie koncentracyjnym.

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w Lublinie przyznał jej wyrokiem z dnia 28 listopada 2003 r. takie uprawnienia, sygnatura akt: VIIIU-2456/98, jednak organ rentowy - ZUS, oddział w Lublinie - w dniu 19 stycznia 2004 r. zaskarżył ten wyrok do Sądu Apelacyjnego w Lublinie, III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Sprawa ta dalej przeciąga się, a sama zainteresowana ma coraz mniej siły, żeby dochodzić swojego. Z jej korespondencji z Maximilian-Kolbe-Werk we Fryburgu wynika, iż podobne sprawy sądy niemieckie załatwiły już dawno temu, zaś sądy polskie oraz organy rentowe mają ciągle wątpliwości, czy ekspertyzy psychologa prenatalnego, który wypowiedział się w sposób przekonujący na ten temat, nie są "zbyt teoretyczne" i czy nie mają "cechy pracy naukowej" - patrz: uzasadnienie pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, oddział w Lublinie, do apelacji z dnia 19 stycznia 2004 r.

Adam Biela

Nowo uchwalona ustawa o swobodzie działalności gospodarczej według założenia ma regulować podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania i kompetencje organów administracji publicznej w tym zakresie. Składając oświadczenie, pragnę podkreślić, że niestety nie chroni ona w pełni ani uczciwych obywateli, ani interesów urzędów państwowych, na przykład urzędów skarbowych, przed nieuczciwością innych, którzy nielegalnie weszli w posiadanie cudzego lub sfałszowanego dokumentu tożsamości, co - jak wskazują statystyki - nie jest rzadkością.

Mając to na uwadze, należy opracować procedurę rejestracji podmiotów gospodarczych, w której należy uwzględnić dokładne sprawdzenie osób rejestrujących te podmioty poprzez na przykład porównanie wniosku o wydanie dowodu tożsamości lub jego kserokopii z dowodem osobistym, którym posługuje się taka osoba.

Uzasadniony niepokój budzi także działalność podmiotów gospodarczych: fikcyjnych i legalnych, które wyłudzają towary na tak zwany wydłużony termin płatności, powodując znaczne straty pokrzywdzonych podmiotów lub doprowadzając w skrajnych przypadkach do upadłości tychże. Polskie ustawodawstwo podatkowe, w istniejącym stanie prawnym, sprzyja temu procederowi, gdyż taki "podatnik" może otrzymać zwrot podatku VAT, nie regulując należności za pobrany towar. Wskazane zatem byłoby, aby prawo do odliczenia wymienionego podatku mieli podatnicy, którzy w terminie uregulowali należności za pobrany towar, natomiast by nie mogli skorzystać z tego przywileju po przekroczeniu na przykład miesięcznego terminu płatności.

Zarówno ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, jak i rozporządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia 21 stycznia 2000 r. stanowią, że prowadzący zakład aktywności zawodowej przekazuje środki uzyskane z tytułu zwolnień na zakładowy fundusz aktywności. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi między innymi w art. 38 ust. 2 o tym, że zakłady aktywności zawodowej przekazują 10% kwoty pobranych zaliczek na PFRON i 90% na ZFRON.

W związku z tymi zapisami nasuwają się dwa pytania. Czy zazy mają obowiązek tworzenia obok zakładowego funduszu aktywności zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych, o którym nic w przypadku zazów nie mówi ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych? Czy prowadzący zazy płatnicy mają obowiązek przekazywania 10% pobranych zaliczek na podatek od wynagrodzeń, na PFRON?

Szanowny Panie Ministrze!

Większość z nich to kluby piłkarskie, które prowadzą rozgrywki na terenach swoich powiatów czy dawnych województw i potrzebny jest im autobus w celu przewożenia zawodników na mecze. Te kluby czy też stowarzyszenia nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej, utrzymują się wyłącznie z dotacji gmin i składek członkowskich. Z powodu braku środków posługują się niejednokrotnie dwudziestoletnimi autobusami, których stan techniczny odpowiada przepisom o ruchu drogowym, ale brakuje w tych autobusach tachografów, co uniemożliwia od 1 maja 2004 r. poruszanie się ich po drogach publicznych - naruszona byłaby bowiem ustawa o czasie pracy kierowców.

W związku z tym zapytuję, czy widzi Pan możliwość, aby do wyłączeń, o których mówi się w art. 13, dodać jeszcze to jedno odstępstwo i dopisać sformułowanie: autobusy będące w użytkowaniu stowarzyszeń nieprowadzących działalności gospodarczej, a służące do wyłącznego przewozu członków stowarzyszenia na imprezy i zawody sportowe przez nie organizowane. Myślę, że nie naruszy to ani zapisów ustawy o czasie pracy kierowców, ani rozporządzenia EWG nr 3821/85 i 3820/85 z 1985 r.

Nie dziwię się, że ta decyzja jest kontestowana przez młodych - bo kto lubi być egzaminowanym? Nie dziwię się, choć niekoniecznie muszę się z nimi zgadzać.

Młodzi lekarze w przywołanym na wstępie liście zwrócili mi uwagę na to, że: od wprowadzenia ustawy do dzisiaj nie została utworzona baza pytań z odpowiedziami i ich wyjaśnieniami, co jest standardem w cywilizowanych krajach; stażysta nie będzie mógł odwołać się od wyników egzaminu i nie będzie miał wglądu w jego wyniki; termin egzaminu został określony tak niefortunnie, iż po ukończeniu stażu lekarz pozostanie bezrobotnym przez czas od dwóch do czterech miesięcy, a w przypadkach losowych do pięciu miesięcy; tak samo trudny egzamin będą zdawać zarówno młodzi lekarze, aby uzyskać prawo wykonywania zawodu, jak i doświadczeni lekarze chcący otworzyć podspecjalizację - ten sam egzamin dla pierwszych będzie więc warunkiem podjęcia pracy w zawodzie, a dla drugich będzie otwarciem możliwości dalszego kształcenia się.

Po 1 maja weszło w życie szereg nowych uregulowań prawnych związanych z przynależnością Polski do Unii Europejskiej. Teraz praktyka weryfikuje naszą, często bardzo pośpieszną, działalność legislacyjną. Ujawnia niedoróbki i zwykłe prawne buble, które niestety szkodzą polskiej gospodarce. O jednym z takich błędów, poważnie utrudniającym działalność na rynku mleka i przetworów mlecznych, pragnę poinformować Wysoką Izbę, w nadziei, że podjęte zostaną szybkie działania naprawiające ewidentny błąd.

W ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych znalazł się art. 22, w którym czytamy: "1. Prawo do indywidualnej ilości referencyjnej lub jego część może być zbywane lub wydzierżawiane wyłącznie producentowi, w drodze umowy zawartej w formie pisemnej, która dla swojej ważności wymaga zarejestrowania przez dyrektora właściwego miejscowo oddziału terenowego Agencji przez dokonanie wpisu do rejestru producentów. 2. Umowa zbycia, o której mowa w ust. 1, jest zawierana do końca lutego danego roku kwotowego między producentami posiadającymi gospodarstwa na terenie tego samego oddziału terenowego Agencji". W obu tych punktach mowa jest oczywiście o Agencji Rynku Rolnego.

Nie muszę chyba uzasadniać, jak pilna jest to sprawa.

Szanowny Panie Ministrze!

Sposób, w jaki kierownictwo służb granicznych potraktowało bardzo sumiennie pracującego kapitana, naprawdę woła o pomstę do nieba. Sprawa jest bardzo szeroko znana i komentowana, między innymi w głośnych reportażach emitowanych przez program TVP1 w cyklu "Zawsze po 21.00" pod redakcją Krystiana Przysieckiego, ostatnio w audycji telewizyjnej z 17 lipca 2004 r. Wydźwięk tej audycji był miażdżący dla odpowiedzialnych za tę sprawę. Nierespektowanie wyroku sądowego jest niedopuszczalne.

Krótko przypomnę sprawę: w styczniu 1993 r. na skutek ciężkiego, spreparowanego zarzutu, kapitana Janika usunięto ze służby granicznej i wdrożono przeciwko niemu postępowanie prokuratorskie. Człowiek ten przeszedł następnie jedenastoletnią - nie waham się użyć tego słowa - gehennę różnych dochodzeń, przesłuchań, procesów. W marcu 2000 r., po ponad siedmiu latach, zapadł wreszcie uniewinniający go wyrok, który po raz trzeci się uprawomocnił. Mimo to znaleziono znów jakiś pokrętny kruczek prawny, aby na jego podstawie nie przyjąć pokrzywdzonego ponownie do pracy, mimo że jego osoba została oczyszczona z wszelkich zarzutów i pomówień.

Przez tych jedenaście lat wyniszczającej psychicznie kapitana Stanisława Janika walki, w której bardzo precyzyjnie ujawniał sposoby manipulacji oficerów służb granicznych prowadzących postępowanie dyscyplinarne wobec niego, obwiniony szukał sprawiedliwości wszędzie: u posłów, senatorów, komendantów głównych Straży Granicznej i wszystkich ministrów spraw wewnętrznych i administracji - Pana poprzedników. Bez rezultatu.

Do mojego biura wpłynęło pismo autorstwa Białostockiej Obywatelskiej Grupy Samoobrony z dnia 17 lipca 2004 r. skierowane do wschodniego oddziału terenowego Urzędu Regulacji Energetyki z siedzibą w Lublinie, dotyczące anomalii w gospodarce cieplnej Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej w Białymstoku. Pismo powyższe zostało również przesłane do centralnego Urzędu Regulacji Energetyki w Warszawie.

W związku z podejrzeniem nadużyć związanych z zawyżonymi kosztami ogrzewania w Białymstoku autorzy pisma sugerują rozpatrzenie sprawy z udziałem biegłych rzeczoznawców i Prokuratury Okręgowej w Łomży. Jak wynika z doniesień prasowych ("Kurier Poranny" z 7 maja 2004 r.), prokuratura w Łomży, badająca nieprawidłowości w MPEC, przedstawiła siedmiu pracownikom Urzędu Regulacji Energetyki w Lublinie zarzuty między innymi fałszowania dokumentów dotyczących Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej w Łomży. W ocenie prokuratury ("Kurier Poranny" z 16 maja 2004 r.) MPEC narzuca spółdzielniom mieszkaniowym i administracjom budynków komunalnych zbyt duże jak na ich potrzeby limity ciepła, przez co zarobił o 3 miliony zł więcej. Inny zarzut pod adresem członków zarządu MPEC dotyczył procedury tworzenia taryf, w których umieszczane były różne koszty funkcjonowania firmy, a nie tylko te związane z bezpośrednim wytwarzaniem energii.

Z wyrazami szacunku
Jan Szafraniec
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Zwracam się do pana Ministra o rozważenie możliwości finansowego wsparcia działalności Białostockiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych.

Towarzystwo istnieje od trzydziestu siedmiu lat i nieprzerwanie pełni mecenat nad amatorskim ruchem artystycznym. Towarzystwo jest organizatorem konkursów plastycznych, wystaw, plenerów interdyscyplinarnych itp. Skupia pasjonatów z całego Podlasia, którzy każdą wolną chwilę poświęcają twórczości, pełniąc posługę społeczną na rzecz dobra ogólnego. Stowarzyszenie podtrzymuje cenne tradycje pracy twórczej oraz rozwija aktywne postawy społeczne, dzięki czemu ma poważny wkład w kształtowanie korzystnych postaw człowieka w stosunku nie tylko do problemów kultury, ale także w stosunku do drugiego człowieka, życia rodzinnego i społecznego.

Roczne koszty działalności towarzystwa to około 40 tysięcy zł kosztów stałych, w tym koszty prowadzenia galerii - czynsz, energia elektryczna, opłaty telefoniczne, woda, c.o., płace trzech pracowników, a w tym pensja księgowej, składki ZUS, podatki, oraz około 60 tysięcy zł kosztów działalności statutowej - organizacja wystaw, plenerów malarskich, rzeźbiarskich, fotograficznych, konkursów plastycznych, druk zaproszeń, plakatów i katalogów wystaw itp.

W związku z powyższym, mając nadzieję na finansowe wsparcie ze strony resortu, oczekuję na stanowisko Pana Ministra w przedmiotowej sprawie.

Z wyrazami szacunku
Senator Rzeczypospolitej Polskiej
Jan Szafraniec

Szanowny Panie Ministrze!

Jedną z ważniejszych kwestii związanych z szeroko rozumianą ochroną środowiska naturalnego jest bez wątpienia ekologiczna edukacja społeczeństwa. Leży ona u podstaw kreacji wrażliwości społecznej związanej z przedmiotową tematyką, a także kształtuje postawy i zachowania związane z tą tematyką. Właściwie prowadzona przyczynia się także do obniżania kosztów związanych z użytkowaniem środowiska naturalnego.

Obserwując działania rządu w zakresie ochrony środowiska, dostrzega się bez wątpienia wiele istotnych dokonań, szczególnie w zakresie regulacji prawnych tej dziedziny życia. Niestety, jeśli chodzi o przywołaną kwestię edukacji ekologicznej, odczuwam duży niedosyt. Związany jest on z polityką informacyjną dotyczącą prostych zachowań obywateli użytkujących różnego rodzaju dobra konsumpcyjne - dobra, które po krótszym lub dłuższym okresie użytkowania, trafiają w końcu na śmietnik. Moje poczucie niedosytu nie jest zwykłym malkontenctwem, lecz ma charakter pragmatyczny. Dobre wykorzystanie mediów, szczególnie telewizji, jest moim zdaniem jak najbardziej wskazane. Krótkie klipy w dobrym czasie antenowym mogą bardzo wiele uczynić dla osiągnięcia założonego celu edukacyjnego.

Istotna jest jednak kwestia wypracowania odpowiedniej polityki edukacyjnej prowadzonej przez media, czego można oczekiwać od rządu. Sądzę, że prosta i sugestywna edukacja kształtująca odpowiednie zachowania ekologiczne jest nakazem obecnej doby. Niechaj najlepszy czas antenowy polskiej - państwowej - telewizji nie będzie tylko zarezerwowany dla reklam produktów, które de facto często przyczyniają się do degradacji środowiska naturalnego.

Szanowny Panie Ministrze!

Niedawne wejście Polski do rodziny krajów Unii Europejskiej to doniosły moment, w którym życie obywateli naszego kraju uległo istotnemu przeobrażeniu. Jednym z fundamentów, na których opiera się funkcjonowanie UE, jest zasada swobodnego przepływu osób, wyrażająca się przede wszystkim w prawie do osiedlania się, pracy - niestety, jeszcze w ograniczonym zakresie - i korzystania z zabezpieczenia społecznego w każdym państwie należącym do UE.

Pozwolę sobie zauważyć, iż po okresie dużej aktywności instytucji rządowych w zakresie edukacji europejskiej przed naszą akcesją, w ostatnim okresie takie działania wyraźnie zostały wyhamowane. Sądzę, że w kontekście pojawiających się różnych problemów warto wrócić do tej formy komunikacji, pokusić się o skatalogowanie tych problemów oraz przygotować proste odpowiedzi, które pomogą obywatelom naszego kraju pewniej poruszać się po obszarze krajów należących do UE.