Stowarzyszona grupa stomatologów posiadających prywatne gabinety w Sochaczewie zwróciła się do mnie z prośbą o podjęcie interwencji u pana ministra w sprawie konieczności znowelizowania resortowego rozporządzenia z grudnia 2002 r. Wymieniony akt normatywny zezwala na zaopatrywanie się w hurtowniach tylko stomatologom z zakładów opieki zdrowotnej. Lekarze prywatni mogą kupić w hurtowniach wyłącznie leki wyszczególnione na specjalnej, opracowanej przez ministra zdrowia liście.

Lekarzom prywatnym, płacącym wysokie podatki, działającym jako pełnoprawni przedsiębiorcy, uszczuplenie praw w porównaniu z ich kolegami z zakładów opieki zdrowotnej wydaje się być naruszeniem art. 32 konstytucji. Artykuł ten bowiem wyraźnie ustala zasadę nakazującą równe traktowanie podmiotów w obrębie danej kategorii działalności gospodarczej.

Rozporządzenie ministra zdrowia z grudnia 2002 r. powoduje wiele negatywnych skutków i patologii społecznych. Uciekając przed wysokimi marżami przy zakupie drogich leków w aptekach, stomatolodzy dogadują się z hurtownikami, z naruszeniem prawa, i kupują leki "spod lady". Niektórzy lekarze, zmuszeni do zakupienia w aptece drogiego leku z narzuconą dużą marżą, przerzucają ją na pacjenta, podwyższając cenę usługi. Na przykład opakowanie leku o nazwie Ubistesin kosztuje w hurtowni 100 zł, a w aptece 130 zł. To samo dotyczy również innych leków spoza grupy uczuleniowych, nieujętych w wykazie. Na przykład Xylonor kosztuje w hurtowni 90 zł, a w aptece 118 zł, podobnie Endomethasone - odpowiednio 65 zł i 92 zł. Jest to również droga prowadząca do różnych kombinacji receptami.

Te narzucone przez apteki wysokie, dwudziestopięcio-, trzydziestoprocentowe  marże przy zakupie również innych, niepodanych na liście drogich leków, skłaniają do zadania pytania: czy przypadkiem ten niekorzystny zapis w rozporządzeniu z grudnia 2002 r. nie pojawił się ze względu na skuteczne oddziaływanie na ministerstwo jakiegoś wpływowego lobby aptekarskiego? W ciągu jednego dnia w Polsce może być dokonanych ponad dwieście tysięcy znieczuleń, zatem w grę wchodzą ogromne pieniądze.

W czerwcu 2003 r. główny inspektor farmaceutyczny obiecał nowelizację rozporządzenia. Minął już rok od daty złożenia przyrzeczenia, dlatego zwracam się do pana ministra z uprzejmą prośbą o spowodowanie skutecznego uporządkowania tego niepotrzebnie nabrzmiałego problemu i doprowadzenie poprzez nowelizację rozporządzenia do zrównania praw wszystkich podmiotów wykonujących tego typu usługi medyczne, a tym samym do zmniejszenia odpłatności za usługi stomatologiczne.

Od wielu lat mieszkańcy tych gmin, prawdopodobnie już jedynych w województwie dolnośląskim, borykają się z problemem braku odbioru programów TVP tak zwanej regionalnej trójki. Tylko niewielki odsetek ludzi korzysta z możliwości odbioru programu regionalnego przez łącza satelitarne. Najczęściej mieszkańcy korzystają z telewizji satelitarnej Cyfra+ lub z innych platform cyfrowo-telewizyjnych, ale w tym przypadku jest to jedynie program regionalny z Warszawy.

Niewątpliwie problem jest ważny z punktu widzenia samorządów i mediów, które przekazują coraz więcej wiadomości, informacji i reportaży z danego regionu. Ważnym elementem jest tutaj również promocja naszego regionu oraz różnych ciekawostek historyczno-geograficzno-turystycznych z różnych zakątków Dolnego Śląska i okolic. Popularne programy edukacyjne, gospodarcze czy rozrywkowo-sportowe to ważny proces w kształceniu świadomości i poglądów ludzi różnych środowisk.

Szanowny Panie Premierze!

Senat Rzeczypospolitej Polskiej podczas swego czterdziestego dziewiątego posiedzenia w listopadzie ubiegłego roku rozpatrywał ustawę o świadczeniach rodzinnych. Ustawa ta była projektem rządowym. W swych założeniach, przedstawianych przez ówczesną panią minister Jolantę Banach, ustawa miała tworzyć spójny system pomocy społecznej i system tak zwanych pozaubezpieczeniowych świadczeń rodzinnych. Rozwiązania ustawowe miały zapewnić jednolitość i przejrzystość sposobu określania kryteriów dochodowych w oparciu o koszty utrzymania rodzin w Polsce. Przewidując dwa typy świadczeń rodzinnych, zasiłki rodzinne oraz świadczenia opiekuńcze, ustawa miała zwiększyć pomoc, którą otrzymują rodziny w związku z kształceniem dzieci, zwłaszcza dzieci niepełnosprawnych. Przyjęte w niej rozwiązania spowodowały likwidację Funduszu Alimentacyjnego.

Wielkie jest rozgoryczenie osób, które nie ze swej winy znalazły się w dramatycznej sytuacji życiowej i doznały znacznego ograniczenia należnych, ze społecznego punktu widzenia, świadczeń czy zasiłków. Oznacza to dla nich pogorszenie poziomu życia, który i tak nie był wysoki. Ludzie ci - a są to w przeważającej mierze matki samotnie wychowujące dzieci - czują się upokorzeni i odrzuceni. Utracili nabyte prawa i znaleźli się w kłopotach finansowych. A tymczasem dłużnicy alimentacyjni drwią sobie ze wszystkiego. Pojawia się na coraz szerszą skalę zjawisko fikcyjnych rozwodów czy też niezawierania małżeństw przez pary żyjące pod jednym dachem i mające dzieci. Wystąpienie czegoś takiego można było łatwo przewidzieć. Było to sygnalizowane. Nie taki był wszakże deklarowany cel wprowadzenia ustawy.

Proszę więc pana, Panie Premierze, o zainteresowanie się tą sprawą, by możliwe stało się szybkie udzielenie niezbędnej pomocy socjalnej ludziom, którzy jej niezmiernie potrzebują. Chodzi zwłaszcza o dzieci, które w żaden sposób nie powinny ponosić ciężarów niefrasobliwości dorosłych, ojca czy matki, ani też nie powinny doświadczać wadliwości prawa stanowionego przez polski parlament z inicjatywy polskiego rządu.

Wysokość akcyzy ustalona na wyroby futrzarskie oraz dodatki ze skór naturalnych do odzieży powoduje, że polscy producenci odzieży oraz wyrobów futrzarskich znaleźli się w znacznie gorszej sytuacji niż ich unijni partnerzy. Produkowana w Polsce odzież i wyroby futrzarskie stają się bowiem niekonkurencyjne w stosunku do towarów z innych krajów.

Podczas spotkań z przedsiębiorcami zgłaszane są uwagi dotyczące akcyzy na te towary. Dotychczas polscy producenci wyrobów futrzarskich sprzedawali je głównie na rynku polskim ze względu na cła i opłaty importowe dla towarów zagranicznych. Obecnie wprowadzona akcyza, która nie występuje w innych krajach unijnych, powoduje, że polscy producenci rozważają konieczność przeniesienia produkcji poza teren Rzeczypospolitej Polskiej. Dodać należy, że Polska jest poważnym producentem naturalnych skór futerkowych, hodujemy sporo lisów i norek, przy tej hodowli zużywana jest duża ilość odpadów drobiowych. Istnieje niebezpieczeństwo, że obecnie obowiązujące przepisy dotyczące akcyzy mogą przyczynić się do upadku wielu polskich zakładów oraz do przeniesienia produkcji poza teren naszego kraju.

W sytuacji potencjalnego zagrożenia zdrowia mieszkańców województwa istniało wcześniejsze uzgodnienie, że w kolejnych miesiącach roku 2004 nastąpi wyrównanie szans dzięki przeniesieniu środków finansowych z województw, gdzie jest ich zbyt dużo, do tych, w których jest ich stanowczo za mało. Niestety, wiadomo, że na mocy majowej uchwały Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia nieoczekiwanie zwiększono wartość punktów wyceniających usługi medyczne w bogatych województwach, w rezultacie czego przewidywana alokacja środków stała się niemożliwa. Wobec tak społecznie nieuczciwie rozwiązanej sytuacji zaprotestowały łódzkie środowiska medyczne, z którymi w pełni się solidaryzuję. Bardzo proszę o pomoc w przedstawionej sprawie.

24 listopada 2003 r. "Dziennik Wschodni" donosił o nieprawidłowościach w artykule pod tytułem "Nie  odłączyli i chcą pieniędzy"; 19 grudnia 2003 r. - "Niedoskonały system. Telekomunikacja Polska domaga się od swoich klientów regulowania rachunków już zapłaconych"; 22 stycznia 2004 r. - "Telekpina Polska SA"; 23 stycznia 2004 r. - "Klient - zmora Telekomunikacji Polskiej SA"; 4 luty 2004 r. - "Dożywotnia umowa"; 24 luty 2004 r. - "Rozmowy, których nie było"; 2 marca 2004 r. - "To bardzo kiepski żart"; 4 marca 2004 r. - "Umowa nawet po śmierci"; 5 marca 2004 r. - "Oskarżona o telerandkowanie".

Przedstawiłam także znaną mi osobiście sprawę domagania się przez Telekomunikację Polską SA zapłaty za rachunek już uregulowany przez pana Krzysztofa N. z Warszawy, podając adres, numer abonenta i faktury. Za wymienioną fakturę zapłacono przelewem 30 września 2003 r. W listopadzie 2003 r. , w styczniu i lutym 2004 r. pan Krzysztof N. otrzymywał wezwania do zapłaty tej faktury, mimo że w listopadzie telefonicznie wyjaśniono sposób zapłaty wymienionej faktury oraz przekazano kserokopię przelewu. W styczniu ponownie wyjaśniono na piśmie sposób zapłaty wymienionej faktury i przesłano to faksem. Zaznaczam, że na żadne moje wyjaśnienie nie otrzymałam odpowiedzi, nie raczył wyjaśnić mi sprawy również pan prezes, do którego zwróciłam się na piśmie w marcu.

Zaniepokoił mnie fakt, że wykreślenie odpowiednich zadań z kompetencji Agencji Nieruchomości Rolnych nastąpiło w terminie wcześniejszym od dnia 5 maja bieżącego roku. Ponieważ debata w parlamencie i tłumaczenie przedstawicieli rządu w czasie prac nad ustawą nie rozwiały moich wątpliwości, zwróciłem się do ministra właściwego do spraw edukacji z pytaniem, czy resort jest przygotowany organizacyjnie i finansowo do realizacji wspomnianych zadań w terminie określonym w noweli. W odpowiedzi minister edukacji narodowej i sportu potwierdził zasadność moich obaw. Wynika z niej, iż resort edukacji będzie w pełni realizował wymienione zadania dopiero od 1 stycznia 2005 r.

Szanowny Panie Prezesie!

Jak zapewne panu prezesowi wiadomo - stosowne pisma w tej sprawie przysyłano wielokrotnie z łódzkiego oddziału wojewódzkiego funduszu zdrowia, ostatnie z 22 kwietnia 2004 r. - środki finansowe przyznane województwu łódzkiemu są absolutnie niewystarczające na to, aby utrzymać świadczenia na poziomie zapewniającym minimalne bezpieczeństwo zdrowotne ubezpieczonych. Oddział łódzki plasuje się dopiero na jedenastym miejscu w krajowym rankingu świadczeń. Kwota przypadająca na jednego ubezpieczonego wynosi 722 zł i 32 gr. Świadczenie to jest mniejsze od średniej krajowej o 45 zł i o 180 zł od świadczeń w województwie mazowieckim.

Wcześniej było uzgodnienie, że w sytuacji potencjalnego zagrożenia dla zdrowia mieszkańców w kolejnych miesiącach roku 2004 nastąpi wyrównanie szans dzięki przeniesieniu środków finansowych z województw, w których jest ich zbyt dużo, do tych, w których jest ich stanowczo za mało. Niestety, wiadomo, że na mocy majowej uchwały zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia nieoczekiwanie zwiększono wartość punktów wyceniających usługi medyczne w bogatych województwach. W rezultacie przewidywana alokacja środków stała się niemożliwa. Wobec tak społecznie nieuczciwemu rozwiązaniu problemu zaprotestowały łódzkie środowiska medyczne, z którymi się w pełni solidaryzuję.

Przedstawiciele związków zawodowych reprezentujących pracowników Państwowego Przedsiębiorstwa Użyteczności Publicznej "Poczta Polska" zwrócili moją uwagę na problem dotyczący restrukturyzacji tego przedsiębiorstwa. Planowane przez dyrekcję Poczty Polskiej zmiany organizacyjne są bowiem powodem wielu wątpliwości. Przede wszystkim należy wskazać na plany zmiany liczby spółek prawa handlowego obsługujących Pocztę Polską i bazujących na jej majątku i zwiększeniu jej z sześciu istniejących obecnie do czterdziestu sześciu. Wyprowadzenie majątku Poczty Polskiej do tak wielu spółek, które mają zapewniać funkcjonowanie przedsiębiorstwa, samo w sobie jest okolicznością bardzo niepokojącą.

Przedstawiciele związków zawodowych są również zdania, że proponowane zmiany organizacyjne doprowadzą w istocie do dezorganizacji funkcjonowania przedsiębiorstwa. Wskazać tu należy na projekt przekazania służby doręczeń do centrum ekspedycyjno-rozdzielczego i scentralizowania jej na szczeblu powiatu, jak również oddzielenia funkcji oddawczej i nadawczej w urzędzie. Niekorzystne jest również, zdaniem zainteresowanych, przekazanie administrowania oddziałami, filiami i urzędami pocztowymi tak zwanej sieci. Zarówno związkowcy, jak i przedstawiciele dyrekcji rejonowych urzędów pocztowych postulują zasadne, ich zdaniem, zmiany organizacyjne, mające według nich polegać na oparciu organizacji Poczty Polskiej na silnych strukturach regionalnych, z uwzględnieniem szesnastu dyrekcji wojewódzkich i jednostek lokalnych odpowiadających administracji powiatowej.

Krzysztof Jurgiel
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Ministrze!

Powodowany wystąpieniem Związku Zawodowego Pracowników Portu Lotniczego Warszawa Okęcie, pozwalam sobie na zwrócenie uwagi Pana Ministra na kwestie dotyczące daty przystąpienia do jednego z programów Eurocontrol, a mianowicie CRCO (Central Route Charges Office). Sam program, dotyczący systemu pobierania opłat nawigacyjnych, fakturowania i windykacji należności, nie wzbudza kontrowersji, jednakże wzbudzają je pewne istotne kwestie, o których będzie mowa dalej.

Marian Lewicki

Na spotkaniu w dniu 11 maja 2004 r. zostałem zapoznany przez kierownictwo zakładu Famed Żywiec SA z nieprawidłowościami przy przetargach organizowanych przez Akademię Medyczną w Poznaniu. Kierownictwo zakładu zwróciło się do mnie z prośbą o podjęcie interwencji w sprawie działania Zarządu Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu, który dysponuje środkami publicznymi i w sposób bezprecedensowy, dyskryminujący polskich producentów prowadzi postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego, nie zważając ani na podstawowe zasady prawa zamówień publicznych, ani na zasady racjonalnego gospodarowania pieniędzmi publicznymi.

Według oświadczenia kierownictwa zakładu, Zarząd Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu już po raz trzeci organizuje ten sam przetarg na dostawę wyrobów medycznych - unitów stomatologicznych dla Instytutu Stomatologii Akademii Medycznej w Poznaniu. A wszystko to dlatego, że w dwóch poprzednich nie udało mu się udzielić zamówienia preferowanemu przez siebie dostawcy oferującemu bardzo drogi sprzęt niemieckiego producenta firmy KaVo. W ostatnim z unieważnionych przetargów zamawiający uznał ofertę na wyroby KaVo za najkorzystniejszą, pomimo że była droższa o około 2 miliony zł od oferty polskiego producenta i zawierała szereg błędów, które zgodnie z prawem powinny powodować odrzucenie tej oferty. Tylko stanowcze protesty Famedu sprawiły, że ostatecznie umowa dostawy nie została zawarta, a przetarg został unieważniony.

Organizując przetarg po raz trzeci zamawiający postanowił nie dopuścić nawet możliwości składania oferty przez polskiego producenta, tak aby już nic nie stało na przeszkodzie zakupieniu drogiego niemieckiego sprzętu, nawet gdyby oferta na ten sprzęt nie odpowiadała wymaganiom prawa. Specyfikacja istotnych warunków zamówienia została przygotowana tak, aby jej wymagania mógł spełnić tylko preferowany przez zamawiającego sprzęt. Zamawiający zmienił przy tym uznane wcześniej przez siebie za optymalne parametry techniczne, tylko dlatego, że wyroby o takich parametrach zaoferował w poprzednich przetargach również polski producent.

Zamawiający wyda o 2 miliony zł więcej, niż jest to uzasadnione, a może nawet jeszcze więcej, bo przy tak postawionych warunkach specyfikacji preferowana firma nie będzie musiała się liczyć z konkurencją cenową. Takie postępowanie zamawiającego musi wzbudzać sprzeciw, szczególnie w warunkach pogłębiającego się kryzysu finansów publicznych oraz dramatycznej sytuacji w służbie zdrowia.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na kwestię może mniej istotną, ale nie bez znaczenia. Otóż zdziwienie budzi fakt, iż Akademia Medyczna, zamawiając unity stomatologiczne, na których praktykować mają studenci tej uczelni, chce nabyć produkty takiej wysokiej klasy i zarazem tak drogie. Nie znajduje to żadnego racjonalnego uzasadnienia, ani dydaktycznego, ani ekonomicznego, bo przecież studenci ci będą w przyszłości pracować na unitach stomatologicznych różnego rodzaju, najczęściej nie na tych z najwyższej półki. Wiele spośród unitów stomatologicznych znajdujących się na polskim rynku spełnia podobne funkcje użytkowe, ma porównywalną jakość, a koszty ich użytkowania i serwisowania są dużo niższe. Być może bardziej zrozumiałe byłoby, gdyby zamawiający zakupił unity stomatologiczne różnego rodzaju i różnej klasy.

Mając na uwadze fakt, iż oferta firmy KaVo spółka z o.o. była droższa o około 2 miliony zł od oferty polskiego producenta, warto wziąć pod uwagę i to, że pieniądze te mogłyby być przeznaczone na inne ważne cele, jak na przykład leczenie osób ciężko chorych, którym odmawia się prawa do operacji właśnie z uwagi na brak środków finansowych. Czy rzeczywiście w kraju borykającym się z takimi problemami finansowymi, gdzie niemożliwe jest zapewnienie pacjentom wielu świadczeń medycznych, i to nawet tych ratujących życie, uzasadnione jest takie marnotrawienie środków publicznych? Jedyną bowiem korzyść odniesie zagraniczny producent oferujący bardzo drogi sprzęt. Korzyść zamawiającego jest już wątpliwa, mógłby on bowiem zakupić sprzęt równie nowoczesny, o odpowiednim standardzie jakościowym, za dużo niższą cenę. Jaką korzyść odniosą: finansujący przedsięwzięcie Skarb Państwa oraz pacjenci i całe społeczeństwo?

Sprawa ta jest bulwersująca dla załogi zakładu oraz mieszkańców mojego okręgu wyborczego. Zwracam się zatem do Pana Ministra o przeprowadzenie kontroli dotyczącej organizowanych przez Akademię Medyczną w Poznaniu przetargów.

Szanowny Panie Ministrze!

Wejście polski do UE oznacza między innymi wzrost liczby zadań województw w zakresie zarządzania komponentem wojewódzkim ZPORR. Na przykładzie Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego pragnę przedstawić problem braku odpowiedniego zabezpieczenia etatowego urzędów wojewódzkich do wykonywania tych zadań.

Docelowa struktura organizacyjna tych komórek, aby mogła spełnić standardy określone przez instytucję zarządzającą ZPORR (MGPiPS) i osiągnąć pełną zdolność operacyjną, wymaga uzupełnienia liczby stanowisk pracy, co wiąże się z dodatkowym zatrudnieniem i pozyskaniem na ten cel etatów. Ponieważ w ramach urzędu wojewódzkiego istnieje ograniczona możliwość przesuwania pracowników z innych wydziałów, konieczne jest pozyskanie dodatkowych etatów z budżetu państwa.

Po drugie, brakuje aktu wykonawczego - rozporządzenia - do ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o uruchamianiu środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej - DzU nr 93 poz. 890 z 30 kwietnia 2004 r. - który ma określić tryb i terminy przekazywania zwrotu pożyczek do budżetu państwa. Powoduje to obecnie brak możliwości skorzystania z tej formy pomocy i w konsekwencji korzystania ze środków pomocy technicznej. Utrudnia to możliwość sfinansowania kosztów wynagrodzenia pracowników zatrudnionych na podstawie kontraktu oraz wykorzystania tych środków na zakup sprzętu komputerowego i biurowego, przeszkolenie pracowników oraz działania informacyjno-promocyjne ZPORR.

Po czwarte, występujące opóźnienie w przyjęciu i podpisaniu porozumienia w sprawie zarządzania finansowego w procesie wdrażania ZPORR utrudnia przygotowanie przez urząd wojewódzki odpowiednich, wymaganych procedur. W konsekwencji może mieć to wpływ na opóźnienie procesu wdrażania ZPORR w województwie warmińsko-mazurskim, jak też w innych województwach.

W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana Ministra o wsparcie etatowe urzędu wojewódzkiego w Olsztynie, w ten sposób ułatwione byłoby wdrożenie Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego.

Zapoznałem się również z korespondencją prowadzoną w latach 2002-2003 przez jedną z redakcji ogólnopolskich dzienników z Państwową Inspekcją Pracy - Okręgowy Inspektorat Pracy w Warszawie. Korespondencja ta dotyczyła przestrzegania przez spółkę Totalizator Sportowy przepisów w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w stosunku do kolektorów fizycznych wykonujących pracę na podstawie umów cywilnoprawnych. Z przedstawionej korespondencji wynika, że w stosunku do wyżej wymienionej grupy zawodowej zdaniem PIP stosuje się przepisy zawarte w kodeksie pracy i aktach wykonawczych, na przykład rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Niezależnie od negatywnego stanowiska kolektorów fizycznych co do przestrzegania przez spółkę Totalizator Sportowy wyżej wymienionych przepisów nietrudno nie zauważyć, że wiele kiosków ulicznych należących do tej spółki, ze względu na swoją konstrukcję, usytuowanie itp., nie jest w stanie sprostać wymogom, jakie stawiają przepisy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy tego typu obiektom. Zatem bez wątpienia mamy do czynienia z sytuacją, w której grupa ponad tysiąca osób w całej Polsce wykonuje pracę w warunkach niedopuszczalnych z punktu widzenia wymogów prawa.

Dlatego zaskakuje mnie stanowisko okręgowego inspektoratu pracy z 2003 r., zaaprobowane przez Główny Inspektorat Pracy PIP w piśmie z dnia 22 sierpnia 2003 r. nr GNP/69/0560-282/03, z którego wynika, że kolektorzy - osoby fizyczne świadczące usługi na rzecz spółki Totalizator Sportowy - w sytuacji, kiedy spółka nie zapewnia im bezpiecznych warunków pracy, mogą zwrócić się o pomoc do Państwowej Inspekcji Pracy - okręgowego inspektoratu pracy właściwego ze względu na siedzibę pracodawcy.

Czy w latach 2003-2004 Państwowa Inspekcja Pracy z urzędu przeprowadziła jakąkolwiek kontrolę w spółce Totalizator Sportowy w zakresie przestrzegania przepisów bhp w stosunku do kolektorów fizycznych wykonujących pracę w kolekturach Totalizatora Sportowego?

Ile w latach 2003-2004 wpłynęło do PIP skarg, ze strony kolektorów fizycznych, dotyczących nieprzestrzegania przez spółkę Totalizator Sportowy przepisów bhp i w jaki sposób zostały one rozpatrzone?

Zgodnie z art. 95 ustawy budżetowej na rok 2004, DzU 2004 r. nr 17 poz. 67, ze środków specjalnych gromadzonych przez państwowe jednostki budżetowe dokonuje się wpłat do budżetu państwa w wysokości 40% planowanych wpływów. Przepis ten objął również środki specjalne gromadzone przez szkoły i placówki dydaktyczne na podstawie art. 79 ust. 2a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty - DzU, 1996 r., nr 67 poz. 329 z późniejszymi zmianami.

Przepis ten pozwala szkołom i placówkom artystycznym uzyskiwać środki finansowe z tytułu działalności usługowej, wydawniczej, szkoleniowej oraz innych źródeł określonych w przepisach o finansach publicznych. Środki te, gromadzone na rachunkach środków specjalnych, przeznaczone są zgodnie ze wspomnianym przepisem na poprawę warunków realizacji ustawowych i statutowych zadań szkoły lub placówki, to jest kształcenie artystyczne młodzieży. W większości przypadków środki te wykorzystuje się do zakupów materiałów niezbędnych do praktycznej nauki zawodów artystycznych, takich jak techniki rzeźbiarskie, malarstwo czy tkactwo artystyczne.

Szanowny Panie Ministrze!

Zarząd Żywieckiej Fabryki Sprzętu Szpitalnego Famed SA zwrócił się do mnie z prośbą o podjęcie interwencji w sprawie skandalicznego działania Zarządu Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu, który dysponując środkami publicznymi, w sposób bezprecedensowy i dyskryminujący polskich producentów prowadzi postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego, nie zważając ani na podstawowe zasady prawa zamówień publicznych, ani na zasady racjonalnego gospodarowania pieniędzmi publicznymi.

Zarząd Inwestycji AM już po raz trzeci organizuje ten sam przetarg na dostawę wyrobów medycznych, unitów stomatologicznych dla Instytutu Stomatologii Akademii Medycznej, a wszystko dlatego, że w dwóch poprzednich nie udało mu się udzielić zamówienia preferowanemu przez siebie dostawcy oferującemu bardzo drogi sprzęt niemieckiego producenta, firmy KaVo. W ostatnim z unieważnionych przetargów zamawiający uznał ofertę na wyroby KaVo za najkorzystniejszą, pomimo że była droższa o około 2 miliony zł od oferty polskiego producenta i zawierała szereg błędów, które zgodnie z prawem powinny skutkować jej odrzuceniem. Tylko nasze stanowcze protesty sprawiły, że ostatecznie umowa dostawy nie została zawarta, a przetarg został unieważniony.

Organizując przetarg po raz trzeci, zamawiający postanowił nie dopuścić nawet możliwości złożenia oferty przez polskiego producenta, tak aby już nic nie stało na przeszkodzie zakupieniu drogiego niemieckiego sprzętu, nawet gdyby oferta na ten sprzęt nie odpowiadała wymaganiom prawa. Specyfikacja istotnych warunków zamówienia została przygotowana tak, aby jej wymagania mógł spełnić tylko preferowany przez zamawiającego sprzęt. Zamawiający zmienił przy tym uznane wcześniej przez siebie za optymalne parametry techniczne tylko dlatego, że wyroby o takich parametrach zaoferował w poprzednich przetargach również polski producent.

Wszystko wskazuje na to, że tym razem zamawiającemu, działającemu niemal na granicy prawa, uda się zrealizować jego zamiar, a to dlatego, że naruszenie reguł uczciwej konkurencji i dyskryminację bardzo trudno jest udowodnić, w szczególności, gdy bada się tylko jedno postępowanie, a tak niestety będą oceniać postępowanie arbitrzy przy Urzędzie Zamówień Publicznych. Zamawiający wyda 2 miliony zł ponad to, co to jest uzasadnione, a może nawet i więcej, bo przy tak postawionych warunkach specyfikacji preferowana firma nie będzie musiała się liczyć z konkurencją cenową. Takie postępowanie zamawiającego musi wzbudzać sprzeciw, szczególnie w czasie pogłębiającego się kryzysu finansów publicznych oraz ze względu na dramatyczną sytuację w służbie zdrowia.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na kwestię może mniej istotną, ale nie bez znaczenia. Otóż zdziwienie budzi fakt, iż akademia medyczna, zamawiając unity stomatologiczne, na których praktykować mają studenci tej uczelni, chce nabyć produkty tak wysokiej klasy i zarazem tak drogie. Nie znajduje to żadnego racjonalnego uzasadnienia, ani dydaktycznego, ani ekonomicznego, bo przecież studenci ci będą w przyszłości pracować na unitach stomatologicznych różnego rodzaju, najczęściej nie na tych z najwyższej półki, a wiele spośród unitów stomatologicznych znajdujących się na polskim rynku spełnia podobne funkcje użytkowe, posiada porównywalną jakość, a koszty ich użytkowania i serwisowania są dużo niższe. Być może bardziej zrozumiałe byłoby, gdyby zamawiający zakupił unity stomatologiczne różnego rodzaju i różnej klasy.

Czy rzeczywiście w kraju borykającym się z takimi problemami finansowymi, gdzie niemożliwe jest zapewnienie pacjentom wielu świadczeń medycznych, i to nawet tych ratujących życie, uzasadnione jest takie marnotrawienie środków publicznych? Jedyną korzyść odniesie bowiem zagraniczny producent, oferujący bardzo drogi sprzęt. Korzyść zamawiającego jest już wątpliwa, bo mógłby zakupić sprzęt równie nowoczesny, o odpowiednim standardzie jakościowym za dużo niższą cenę.

Wierzę, że na przedstawiony problem nie pozostanie Pan obojętny i że podjęte przez Pana działania przyczynią się do rzetelnego przeprowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego dla Akademii Medycznej w Poznaniu.

Szanowny Panie Ministrze!

Zarząd Żywieckiej Fabryki Sprzętu Szpitalnego Famed SA zwrócił się do mnie z prośbą o podjęcie interwencji w sprawie skandalicznego działania Zarządu Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu, który dysponując środkami publicznymi, w sposób bezprecedensowy i dyskryminujący polskich producentów prowadzi postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego, nie zważając ani na podstawowe zasady prawa zamówień publicznych, ani na zasady racjonalnego gospodarowania pieniędzmi publicznymi.

Zarząd Inwestycji AM już po raz trzeci organizuje ten sam przetarg na dostawę wyrobów medycznych, unitów stomatologicznych dla Instytutu Stomatologii Akademii Medycznej, a wszystko dlatego, że w dwóch poprzednich nie udało mu się udzielić zamówienia preferowanemu przez siebie dostawcy oferującemu bardzo drogi sprzęt niemieckiego producenta, firmy KaVo. W ostatnim z unieważnionych przetargów zamawiający uznał ofertę na wyroby KaVo za najkorzystniejszą, pomimo że była droższa o około 2 miliony zł od oferty polskiego producenta i zawierała szereg błędów, które zgodnie z prawem powinny skutkować jej odrzuceniem. Tylko nasze stanowcze protesty sprawiły, że ostatecznie umowa dostawy nie została zawarta, a przetarg został unieważniony.

Organizując przetarg po raz trzeci, zamawiający postanowił nie dopuścić nawet możliwości złożenia oferty przez polskiego producenta, tak aby już nic nie stało na przeszkodzie zakupieniu drogiego niemieckiego sprzętu, nawet gdyby oferta na ten sprzęt nie odpowiadała wymaganiom prawa. Specyfikacja istotnych warunków zamówienia została przygotowana tak, aby jej wymagania mógł spełnić tylko preferowany przez zamawiającego sprzęt. Zamawiający zmienił przy tym uznane wcześniej przez siebie za optymalne parametry techniczne tylko dlatego, że wyroby o takich parametrach zaoferował w poprzednich przetargach również polski producent.

Wszystko wskazuje na to, że tym razem zamawiającemu, działającemu niemal na granicy prawa, uda się zrealizować jego zamiar, a to dlatego, że naruszenie reguł uczciwej konkurencji i dyskryminację bardzo trudno jest udowodnić, w szczególności, gdy bada się tylko jedno postępowanie, a tak niestety będą oceniać postępowanie arbitrzy przy Urzędzie Zamówień Publicznych. Zamawiający wyda 2 miliony zł ponad to, co to jest uzasadnione, a może nawet i więcej, bo przy tak postawionych warunkach specyfikacji preferowana firma nie będzie musiała się liczyć z konkurencją cenową. Takie postępowanie zamawiającego musi wzbudzać sprzeciw, szczególnie w czasie pogłębiającego się kryzysu finansów publicznych oraz ze względu na dramatyczną sytuację w służbie zdrowia.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na kwestię może mniej istotną, ale nie bez znaczenia. Otóż zdziwienie budzi fakt, iż akademia medyczna, zamawiając unity stomatologiczne, na których praktykować mają studenci tej uczelni, chce nabyć produkty tak wysokiej klasy i zarazem tak drogie. Nie znajduje to żadnego racjonalnego uzasadnienia, ani dydaktycznego, ani ekonomicznego, bo przecież studenci ci będą w przyszłości pracować na unitach stomatologicznych różnego rodzaju, najczęściej nie na tych z najwyższej półki, a wiele spośród unitów stomatologicznych znajdujących się na polskim rynku spełnia podobne funkcje użytkowe, posiada porównywalną jakość, a koszty ich użytkowania i serwisowania są dużo niższe. Być może bardziej zrozumiałe byłoby, gdyby zamawiający zakupił unity stomatologiczne różnego rodzaju i różnej klasy.

Czy rzeczywiście w kraju borykającym się z takimi problemami finansowymi, gdzie niemożliwe jest zapewnienie pacjentom wielu świadczeń medycznych, i to nawet tych ratujących życie, uzasadnione jest takie marnotrawienie środków publicznych? Jedyną korzyść odniesie bowiem zagraniczny producent, oferujący bardzo drogi sprzęt. Korzyść zamawiającego jest już wątpliwa, bo mógłby zakupić sprzęt równie nowoczesny, o odpowiednim standardzie jakościowym za dużo niższą cenę.

Dyrektor Agencji Rynku Rolnego - Oddziału w Rzeszowie w dniu 14 lutego 2004 r. wydał decyzję nr KPMD/HIRZ/2004/12112, przyznającą rolnikowi Kazimierzowi Ch., dostawcy hurtowemu mleka, indywidualną kwotę mleczną. Tymczasem prezes Agencji Rynku Rolnego, na mocy postanowienia nr 1/2004 z dnia 26 kwietnia 2004 r., wszczął postępowanie administracyjne dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji wydanej prawomocnie przez dyrektora ARR w Rzeszowie. Niepokoi fakt, iż postępowanie to, prowadzone w trybie k.p.a., zostało wszczęte na podstawie "powziętej wątpliwości" prezesa ARR co do ważności tej prawomocnej decyzji.

W związku z tym rodzi się podstawowe pytanie: na jakiej podstawie prawnej ARR uzurpuje sobie status najwyższego autorytetu w dziedzinie interpretacji istniejącego prawa? W dodatku interpretacje te zaprzeczają faktom, jak w przypadku Zakładu Mleczarskiego "Nowość" Spółka Cywilna w Trzebusce w gminie Sokołów Małopolski, której współwłaściciel Kazimierz Ch. jest jednocześnie dostawcą hurtowym mleka, gdyż posiada kwotę mleczną jako właściciel gospodarstwa rolnego i bydła mlecznego. Czyżby agencja chciała, wbrew obiektywnym faktom, zaprzeczać rzeczywistości? Twierdzi ona bowiem uparcie, że rolnik będący udziałowcem podmiotu gospodarczego nie może jednocześnie posiadać kwoty mlecznej jako dostawca hurtowy mleka.

Rozumowanie to zaprzecza obiektywnym faktom, zdrowemu rozsądkowi i nie ma żadnych podstaw prawnych, stanowi ponadto niezwykłe zagrożenie dla promowania polskiego rolnictwa i przedsiębiorczości na polskiej wsi. Jest ono szkodliwe również z uwagi na to, iż w jego konsekwencji może jeszcze bardziej wzrosnąć bezrobocie na wsi. Nie można dopuszczać do tego, żeby u progu wejścia Polski do UE tego rodzaju bariery mentalne i administracyjne, mające swoje prawzory w minionej epoce, hamowały rozwój polskiego rolnictwa i dyskryminowały najbardziej pracowitych, zaradnych i przedsiębiorczych rolników.

Adam Biela

Dnia 19 maja 2004 r. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacja Rolnictwa w Warszawie nie wypełniła ciążącego na niej obowiązku ustawowego i nie wypłaciła zaległych dopłat w kwocie 2 tysięcy 314 zł 6 gr Zakładowi Mleczarskiemu "Nowość". Ponieważ zakład ten związany jest umową handlową z dostawcą hurtowym mleka Kazimierzem Ch., to od maja 2003 r. do marca 2004 r. wypłacał przedmiotowe kwoty, co naraziło ten zakład na straty finansowe. W związku z tym w dniu 20 maja 2004 r. został złożony pozew przeciwko Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Warszawie do Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieście. Taki stan rzeczy naraża Skarb Państwa na ewentualne straty z uwagi na konieczność wypłacenia zaległych dopłat do mleka klasy Ekstra wraz z odsetkami.

W związku z powyższym prosimy o objęcie przedmiotowej sprawy nadzorem rządowym. Motywem, który nas skłania do tej prośby, jest troska o promowanie przedsiębiorczości i gospodarności rolników, zwłaszcza gdy Polska jest już krajem Unii Europejskiej, a polskie rolnictwo dzięki przedsiębiorczości rolników może mieć szansę gospodarczą na rynku europejskim. Naszą troską jest również to, żeby zwłaszcza centralne władze państwowe, w tym przypadku ARiMR, przestrzegały stanowionego prawa.

Adam Biela
Jan Szafraniec

Moje kolejne spotkania z wyborcami, zwłaszcza z pracownikami sfery budżetowej, skutkują między innymi wnioskami o zmiany, które służyć mają poprawie funkcjonowania instytucji państwa. Treścią mojego oświadczenia jest wielokrotnie powtarzający się postulat utworzenia w Pile sądu okręgowego i prokuratury okręgowej. Zresztą wcześniej stosowny wniosek w tej sprawie skierował do pana ministra sprawiedliwości starosta pilski. Ponieważ znam realia pracy wymiaru sprawiedliwości, a więc sądu, prokuratury i policji, ja także jestem osobiście przekonany o celowości takiego przedsięwzięcia. W Pile potrzebne są i sąd okręgowy, i prokuratura okręgowa.

Przemawia za tym to, że obecnie Prokuratura Rejonowa w Pile obejmuje swoim zasięgiem miasto Piłę i gminę Szydłowo, zaś pozostałe miasta i gminy powiatu, w liczbie siedmiu, podlegają jurysdykcji Prokuratury Rejonowej w Chodzieży i Prokuratury Rejonowej w Złotowie, te zaś podporządkowane są Prokuraturze Okręgowej w Poznaniu. Skutkuje to tym, że w dotychczasowym układzie organizacyjnym instytucji wymiaru sprawiedliwości mieszkańcy powiatu pilskiego i powiatów ościennych, aby dotrzeć do siedziby Sądu Okręgowego i Prokuratury Rejonowej w Poznaniu, zmuszeni są pokonać ponad 100 km.

Ponadto rośnie liczba spraw rejestrowanych w sądach i prokuraturach byłego województwa pilskiego. Jest ona dziś znacznie większa od liczby spraw rejestrowanych w innych ośrodkach posiadających status okręgowych, na przykład w Siedlcach, Gorzowie, Koninie. Poza tym od 1997 r. wzrosły zaległości w Sądzie Okręgowym w Poznaniu, gdzie nawet w tak zwanych sprawach aresztowych na wyznaczenie terminu rozprawy oczekuje się kilka miesięcy, a w przypadku odroczenia rozprawy kolejny termin wyznaczany jest średnio za pół roku. W rezultacie większość spraw w Sądzie Okręgowym w Poznaniu - zarówno karnych, cywilnych, gospodarczych, jak i rejestrowych - nie jest rozpoznawana w przyjętej w Unii Europejskiej normie "rozsądnych" terminów. Jest to szczególnie bulwersujące w wypadku spraw ciężkich przestępstw przeciwko życiu, głównie zabójstw. A więc także potrzeba dostosowywania praktyki prawnej do standardów europejskich jednoznacznie przemawia za utworzeniem tych ponadpowiatowych jednostek.

Warto podkreślić, że funkcjonowanie Sądu Okręgowego i Prokuratury Okręgowej w Poznaniu w aktualnym kształcie organizacyjnym i z aktualnym zasięgiem terytorialnym powoduje bardzo znaczne i zbędne koszty funkcjonowania podległych jednostek. Do Poznania na rozprawy i w innych celach procesowych podróżują oskarżeni, świadkowie, obrońcy i pełnomocnicy, prokuratorzy i policjanci konwojujący oskarżonych nie tylko z powiatu pilskiego, ale również chodzieskiego, wągrowieckiego, złotowskiego i czarnkowsko-trzcianeckiego. Jednocześnie Sąd Okręgowy i Prokuratura Okręgowa, z uwagi na wielkość obsługiwanego terytorium, ilość rozpatrywanych spraw oraz liczbę zatrudnionych, stały się "niesterowalnymi molochami", co nie pozostaje bez wpływu na jakość i efektywność ich pracy.

Poważny niepokój samorządowców okręgu wyborczego, który w Senacie reprezentuję, budzi projekt likwidacji wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Nakłada się na to zaniepokojenie wywołane systematycznym spadkiem przychodów z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych i osób prawnych, a jest to proces, na który gminy nie mają wpływu. Równocześnie na jednostki podstawowe nakładane są nowe, wymagające dodatkowych środków zadania, między innymi z zakresu pomocy społecznej. Te i inne powinności, którym powinny sprostać gminy, już teraz ograniczają możliwości realizacji zaplanowanych zadań inwestycyjnych. Średnio na te wydatki gminy mogą przeznaczyć co najwyżej do 5% uchwalanego budżetu.

Innymi słowy wieś boi się, że przyjęcie projektu może skazać ją na trwałą marginalizację cywilizacyjną. Że wejście do Unii Europejskiej, którego wieś się obawiała, a które miało stać się początkiem potrzebnych i oczekiwanych przemian, żadnym impulsem nie będzie. Więcej - nie będzie nim z przyczyn zawinionych, zawinionych przez krótkowzroczność decydentów szczebla centralnego.

Po drugie, o to, czy resorty nie powinny wdrożyć rządowego systemu wspierania gmin w ich zabiegach o unijne fundusze inwestycyjne?

Szanowny Panie Ministrze!

Zabiegi o utworzenie w Olsztynie sądu apelacyjnego rozpoczęły się w roku 1990. Ówczesny wniosek prezesa Sądu Wojewódzkiego w Olsztynie, Romana Czernieckiego, poparł wojewoda olsztyński Roman Przedwojski, prokurator wojewódzki w Olsztynie Stanisław Ruszkowski i prezydent miasta Olsztyna Jerzy Bukowski. Przytaczane wówczas argumenty okazały się jednak mało przekonujące.

W tym okresie prowadzone były intensywne, wspierane przez prezesa Sądu Okręgowego w Olsztynie, starania o utworzenie w Olsztynie sądu apelacyjnego i prokuratury apelacyjnej. Poczynione zostały nawet pewne kroki na rzecz organizacji siedziby wspomnianych organów w budynku przy ulicy Emilii Plater w Olsztynie - taki był jedyny warunek postawiony wtedy podczas osobistej wizyty w Olsztynie przez pana ministra Kubickiego. Niestety, wraz z wymianą władz wojewódzkich w 1997 r. wszystkie działania obywatelskie i gospodarcze zostały spowolnione i wręcz wyhamowane. Tym samym dziesiątki pism i praca na rzecz atmosfery przyjaznej sprawie nie przyniosły pożądanego skutku. Kolejna próba, która miała miejsce w roku 2000, mimo iż wspierana przez zarząd województwa, sejmik i parlamentarzystów, również była bezskuteczna. Rok później interpelację w tej sprawie skierowałem do ówczesnego premiera Jerzego Buzka - także bez efektu. W grudniu 2002 r. ponownie z inicjatywą utworzenia sądu apelacyjnego wystąpili wojewoda warmińsko-mazurski, marszałek, zarząd województwa i sejmik. Poparcie deklarował Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, prezydent miasta Olsztyn, Okręgowa Rada Adwokacka i Okręgowa Izba Radców Prawnych w Olsztynie. Działań nie podjął także, mimo deklarowanej ogromnej życzliwości dla sprawy, minister Grzegorz Kurczuk, do którego występowałem w roku 2003.

Szanowny Panie Ministrze, mówiąc o województwie warmińsko-mazurskim, mówimy o bardzo dużym województwie, o województwie, z którego do sądów okręgowych w apelacji białostockiej wpłynęło na przykład w 2002 r. pięćdziesiąt dziewięć tysięcy spraw. Stanowi to 6,6% wpływu spraw ogółem w Polsce i ponad 50% spraw rozpatrywanych przez apelację białostocką. Sąd Okręgowy w Olsztynie stanowi blisko połowę całej apelacji białostockiej nie tylko pod względem wpływu spraw, ale także liczby zatrudnionych osób i podległych sądów rejonowych.

Działające obecnie w województwie warmińsko-mazurskim dwie apelacje z siedzibami w Gdańsku i Białymstoku swą lokalizacją nastręczają wiele problemów. Duża odległość i brak dogodnych połączeń komunikacyjnych, a także koszty stanowią poważny problem przede wszystkim dla uczestników postępowania, ale także dla sądów. Są także częstym powodem kłopotów ze znalezieniem przedstawiciela procesowego.

Pragnę tu nadmienić, że na wykorzystanie i zagospodarowanie wciąż oczekuje, piękny, dostojny i w dobrym stanie technicznym, obiekt zabytkowy położony w centrum miasta Olsztyna przy ulicy Emilii Plater 1. Budynek ten, pozostający w zasobach Skarbu Państwa, mający powierzchnię ponad 10 000 m² wykorzystywany jest aktualnie tylko w jednej trzeciej części przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie. Niewłaściwe byłoby pozostawienie około 7000 m² powierzchni bez właściwego zagospodarowania lub przeznaczenie jej na wiele różnych celów. Ujmowałoby to powadze zlokalizowanego tu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W pełni uzasadnione zatem jest umieszczenie tu kolejnych organów związanych z wymiarem sprawiedliwości, tak aby obiekt ten pozostał w jednym resorcie.

Nie jest to jednak jedyna możliwa lokalizacja. Na terenie miasta znajdują się także niewykorzystane budynki z zasobu Agencji Mienia Wojskowego.

Za utworzeniem w Olsztynie sądu apelacyjnego i prokuratury apelacyjnej przemawiają także argumenty historyczne. W Olsztynie do końca roku 1950 istniał sąd apelacyjny. Obejmował on swoim obszarem Sąd Okręgowy w Ełku z Wydziałem Zamiejscowym w Suwałkach (Sądy Grodzkie w Augustowie, Ełku, Gołdapi, Grajewie, Olecku i Suwałkach), Sąd Okręgowy w Giżycku (Sądy Grodzkie w Bartoszycach, Giżycku, Kętrzynie, Mrągowie, Piszu i Węgorzewie), Sąd Okręgowy w Mławie (Sądy Grodzkie w Ciechanowie, Działdowie, Makowie Mazowieckim, Mławie, Nidzicy i Przasnyszu), Sąd Okręgowy w Olsztynie (Sądy Grodzkie w Braniewie, Morągu, Ornecie, Pasłęku i Suszu). Obszar olsztyńskiego sądu apelacyjnego w znacznej mierze mógłby się pokrywać z obszarem byłej apelacji olsztyńskiej.

To jest niezwykle ważna dla nas wszystkich sprawa. Inicjatywa ta popierana jest nie tylko przez całe środowisko palestry, ale także przez parlamentarzystów, władze wojewódzkie i samorządowe. Oczekiwania te wynikają przede wszystkim z potrzeb społeczeństwa regionu. Bardzo zatem proszę, by zechciał Pan, Panie Ministrze, wnikliwie zapoznać się z wieloletnią historią naszych starań o utworzenie w Olsztynie sądu apelacyjnego oraz prokuratury apelacyjnej i uznał przedstawianą argumentację. Proszę o wydanie pozytywnej decyzji. Wzmocni ona pozycję rządu premiera Belki, który gorąco wspieram. Utwierdzi także społeczeństwo w przekonaniu, iż jest to rząd przełomu, dla którego najważniejsze jest dobro Polski i Polaków.

Janusz Lorenz

Szanowny Panie Ministrze!

Do mojego biura dotarły niepokojące informacje o niezgodnym z konstytucją stosowaniu art. 57a ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej - DzU nr 147 poz. 1230, z późniejszymi zmianami. Zgodnie z tym artykułem funkcjonariusze straży pożarnej zobowiązani są do uzyskiwania zgody przełożonego na podejmowanie pracy poza służbą. Z informacji tych wynika, że na podstawie cytowanego przepisu niektórym funkcjonariuszom ogranicza się możliwość podejmowania dodatkowej pracy zarobkowej. Ograniczenia te są uzasadniane prewencyjnym przeciwdziałaniem korupcji w straży pożarnej.

Takie zastosowanie art. 57a ustawy jest niezgodne z art. 31 ust. 3 konstytucji, zgodnie z którym ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko wtedy, gdy są konieczne dla bezpieczeństwa państwa, porządku publicznego, ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej oraz wolności i praw innych osób. Sądzę, że nie ma związku między ograniczaniem konstytucyjnego prawa do pracy, w tym wypadku pracy dodatkowej, a zagrożeniami wskazanymi w art. 31 ust. 3 konstytucji. Również samo domniemanie wykorzystania autorytetu służbowego strażaków nie może stanowić uzasadnienia takiego ograniczenia prawa konstytucyjnego. Straż pożarna ze swej istoty nie prowadzi działań o charakterze policyjnym, a jej funkcjonowanie podobne jest do funkcjonowania Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w przypadku której podobne ograniczenia zostały zlikwidowane.

Ponadto pozostawienie w wyłącznej kompetencji przełożonego decydowania o konstytucyjnych prawach i wolnościach podwładnych skutkuje podejmowaniem decyzji uznaniowych, zmiennych w czasie i mogących rodzić podejrzenia co do czystości ich intencji. Poza tym decyzje te dotyczą w większym stopniu szeregowych pracowników niż na przykład pracowników Komendy Głównej Państwowej Straży Pożarnej sprawującej nadzór nad pracą podległych komend. Rodzi to podejrzenie, że chodzi nie o walkę z korupcją, ale zwalczanie konkurencji, na przykład w zakresie usług świadczonych przez rzeczoznawców.

Maria Szyszkowska

8 kwietnia bieżącego roku minęło sześć lat od wypadku, jaki miał miejsce w Siennej koło Gródka nad Dunajcem. Winnym tego wypadku w całej rozciągłości uznany został Rejon Dróg Publicznych w Nowym Sączu, natomiast po zmianach administracyjnych kraju w roku 1999 odpowiedzialność za skutki przejął wojewoda małopolski. Mimo iż minęło tyle czasu od wspomnianego zdarzenia, zakończenia sprawy nie widać. Ostatnia rozprawa miała miejsce półtora roku temu.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Na trzydziestym piątym posiedzeniu Senatu RP zwróciłem się do ministra środowiska w sprawie rozważenia możliwości wprowadzenia myszołowa na listę zwierząt łownych. W odpowiedzi Pan Minister raczył zaznaczyć, iż obecnie dokonanie tej czynności nie jest możliwe wskutek braku dokładnych danych co do liczebności gatunku Buteo buteo.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny panie Ministrze!

Mimo wielu interwencji sprawa poprawy bezpieczeństwa na tym skrzyżowaniu nie posunęła się naprzód. W związku z tym zwracam się z prośbą o ponowne przeanalizowanie sprawy przez podległe Panu służby. Myślę, że decyzję w sprawie usprawnienia ruchu na wspomnianym skrzyżowaniu należałoby podjąć nie za biurkiem, a w terenie, gdzie będzie można stwierdzić faktyczne zagrożenie. Na wizytę kompetentnych służb oczekuję wraz ze starostą powiatu Tarnów i wójtami sąsiednich gmin.

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Ile jest spółek skarbu państwa lub takich, w których skarb państwa ma większościowe udziały, i które są przez pana resort nadzorowane?

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Józef Sztorc

Po pierwsze, jaki jest aktualny stan prawny dotyczący przedmiotowej "Koncepcji polityki przestrzennego zagospodarowania kraju", opublikowanej w "Monitorze Polskim" nr 26, poz. 432 z 2001 r., a konkretnie zapisu z rozdziału V, dotyczącego krajowego systemu infrastruktury technicznej, punkt 1.1. "Korytarze paneuropejskie"? Tam między innymi czytamy, że na konferencji w Helsinkach zarekomendowano do dalszych studiów, jako propozycje dodatkowe, utworzenie dwóch dodatkowych korytarzy, jeden to Świnoujście - Szczecin - granica południowa - Czechy. To korytarz kandydujący do uzyskania statusu i numeru korytarza europejskiego, odpowiadający planowanej autostrady A-3. Tyle "Monitor Polski" z 2001 r. nr 26, poz. 432, strona 562. Czy ten korytarz jest przewidziany do realizacji i w jakim terminie, ewentualnie czy planowana jest do realizacji sama autostrada A-3?

Druga kwestia dotyczy budowy drogi ekspresowej, alternatywnej do planowanej autostrady A-3. Planowany przebieg tej drogi wskazuje na pozostawienie ośrodka wałbrzyskiego bez dobrego skomunikowania, co jest sprzeczne z założeniami ujętymi w "Monitorze Polskim" nr 26, poz. 432 z 16 sierpnia 2001 r. Chodzi o punkt 3.2 na stronie 542, gdzie czytamy: otwarty system przestrzenny kraju XXI wieku - elastyczny model równoważenia rozwoju polskiej przestrzeni, który między innymi przewiduje w pierwszych dziesięcioleciach XXI wieku stworzenie sieci ponadregionalnych ośrodków równoważenia rozwoju, wśród których jest także Wałbrzych. Ponadto na stronie 556, w punkcie 3 czytamy, że polityka selektywnej restrukturyzacji określa wprost jako konieczną restrukturyzację Wałbrzyskiego Okręgu Przemysłowego, a także restrukturyzację obszarów górskich, to jest powyżej poziomicy 350 m n.p.m., a więc praktycznie całego powiatu wałbrzyskiego.

Jakie są zamierzenia Ministerstwa Infrastruktury dotyczące zapewnienia dobrego skomunikowania Wałbrzycha z projektowaną drogą szybkiego ruchu S-3 po śladzie autostrady A-3?

W dniu 5 kwietnia 2004 r. skierowałem do Pańskiego poprzednika pismo nr G.L.-V-645/INT-19/IV-04 wraz z załączonym ksero prasy, w którym chciałem przypomnieć i zapytać, kiedy zostanie zrealizowane przyrzeczenie ministra w sprawie przywrócenia w Częstochowie oddziału Krajowego Rejestru Sądowego. Szersza motywacja dotycząca naprawienia popełnionego przez resort błędu przedstawiana była w wyżej wymienionym piśmie.

senator RP
Grzegorz Lipowski

Szanowny Panie Ministrze!

Samorządy podnoszą bowiem kwestię, że otrzymywana z budżetu państwa subwencja oświatowa już od kilku lat nie pokrywa w pełni kosztów prowadzenia przez gminy publicznych szkół podstawowych i gimnazjów. Niedobory w niektórych samorządach sięgają ogromnych już kwot jak na możliwości gminnych budżetów. Samorządy dysponują nawet szczegółowymi wyliczeniami kosztów prowadzenia szkół - płace, utrzymanie obiektów - i sygnalizują, że we wrześniu zabraknie środków na wypłatę wynagrodzeń nauczycielom.

Janina Sagatowska

Szanowny Panie Premierze!

Występuję jako senator RP wybrany w regionie świętokrzyskim, ale także jako pacjent Centralnego Szpitala Klinicznego w Warszawie.

Szpital ten znajduje się w centrum Warszawy. Służy on nie tylko chorym mieszkającym w stolicy, lecz także potrzebującym pomocy z całej Polski. Obiekt ten jest wykorzystywany w 40%, a pozostałe 60% niszczeje. Wydaje mi się jednak, że jest szansa, aby poprawić warunki techniczne panujące w tym obiekcie. Ponieważ jest to szpital o tak wielkich osiągnięciach, jak również zasługach na polu ratowania życia ludzkiego, które jest dobrem największym, ma ogromne znaczenie, w jakim stanie technicznym znajduje się on obecnie.

Z wyrazami szacunku

Tadeusz Bartos
Senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Oddany do użytku w roku 2003 nowy most w Zegrzu tylko w nieznaczny sposób poprawił komunikację Warszawy z terenami rekreacyjnymi zlokalizowanymi nad Zalewem Zegrzyńskim. Nadal dla wszystkich użytkowników drogi krajowej nr 61 ogromnym utrudnieniem jest przejazd przez gminę Serock. Od wielu lat władze samorządowe podejmują działania na rzecz budowy obwodnicy w Serocku i dalszej modernizacji trasy w kierunku Warmii i Mazur. W wyniku współpracy z Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad w roku ubiegłym rada miejska Serocka zmieniła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy, dostosowując go do potrzeb drogowców.

Robert Smoktunowicz

Szanowny Panie Ministrze! Szanowny Panie Komendancie!

W odpowiedzi na interwencję zdesperowanych mieszkańców osiedla Tysiąclecie w Katowicach, związaną ze zlikwidowaniem w roku 1998 działającego na ich osiedlu IV Komisariatu Policji, zwracam się do Pana Ministra i do Pana Komendanta o podjęcie działań zmierzających do przywrócenia stałej obecności jednostki policji na tym obszarze.

Problem ten nieprzerwanie od ponad pięciu lat, to jest od czasu zlikwidowania na osiedlu IV Komisariatu Policji, dotyka również mieszkańców Tysiąclecia, którzy samotnie zmagają się z narastającą falą przemocy. W ostatnich latach Tysiąclecie stało się jedną z najbardziej niebezpiecznych dzielnic Katowic. Kradzieże, włamania, rozboje i pobicia, nie mówiąc już o zwykłym zakłócaniu porządku publicznego przez przypadkowe lub zorganizowane grupy, są niemal na porządku dziennym.

W powszechnej ocenie dzieje się tak dlatego, że działający uprzednio na terenie osiedla, a zlikwidowany w 1998 r. IV Komisariat Policji, nie został w odpowiedni sposób zastąpiony obecnością funkcjonariuszy innych służb czy też patroli policyjnych z innych dzielnic. Najbliższy komisariat policji jest usytuowany w zupełnie innej części miasta, jego funkcjonariusze nie są więc w stanie ani monitorować stanu bezpieczeństwa na osiedlu, ani też interweniować, kiedy zachodzi taka potrzeba.

Pragnę poinformować, że mieszkańcy Tysiąclecia w trosce o własne bezpieczeństwo wielokrotnie podejmowali działania na szczeblu miejskim oraz wojewódzkim, ale władze, poza wykazaniem zrozumienia, nie były w stanie udzielić im realnej pomocy. Liczne apele oraz prośby pozostają bezskuteczne, mimo racjonalnej argumentacji. Mieszkańcy ciągle jednak wierzą, że utworzenie stałej jednostki policji na ich osiedlu jest możliwe i rychło nastąpi, a w ślad za tym powróci bezpieczeństwo i spokój w ich miejscu zamieszkania. Tego zaufania obywateli nie można zawieść.

Z wyrazami szacunku

Genowefa Grabowska