w odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, które wpłynęło do Urzędu w dniu 15 stycznia 2004 roku wraz z załączonym oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Kulaka, uprzejmie przedstawiam moje stanowisko w niniejszej sprawie:

Urząd, rozpatrując wnioski poszczególnych obywateli w sprawie przyznania uprawnień kombatanckich z tytułu osadzenia w którymś z miejsc odosobnienia zobowiązany jest kierować się wykazem obozów, który został określony w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 września 2001 roku w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości (Dz.U. z 2001 r. Nr 106 poz. 1154). W § 6 ww. ww. rozporządzenia wymieniony został zamknięty katalog "innych miejsc odosobnienia" określonych w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 roku o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jedn. Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 z późn. zm.), w którym obóz w Gostyniu nie został uwzględniony.

1) eksterminacyjny charakter pobytu dzieci do lat czternastu,

W świetle dotychczasowych badań obóz w klasztorze księży filipinów w Gostyniu kryteriów powyższych nie spełnia. Istnienie obozu nie jest podważane. Nie został on jednak wymieniony w publikacji pt. Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939-1945, informator encyklopedyczny, Warszawa, Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1979 r., sporządzonym przez Główną Komisję Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, w którym to informatorze wymienionych zostało 5877 obozów i miejsc odosobnienia na terytorium Polski.

Z informacji jakie Urząd uzyskał w Archiwum Państwowego w Łodzi, w którym znajdują się akta obozów przesiedleńczych z terenu Wielkopolski, wynika, że obóz na terenie Gostynia nie posiadła statusu obozu przesiedleńczego (Durchgangslager). Archiwum w Łodzi nie posiada dokumentacji pozwalającej na bliższe sprecyzowanie charakteru obozu i jego podległości. Z uwagi na powyższy stan rzeczy, zaświadczenia wydane przez ww. placówkę archiwalną informują jedynie o osadzeniu poszczególnych osób w obozie w Gostyniu, bez podania charakteru tego obozu. Nie oznacza to jednak, że w drodze dalszych badań i rozwoju stanu wiedzy na ten temat ocena, charakteru tego obozu nie ulegnie pewnym modyfikacjom.

Jan Turski

Warszawa, dnia 27.01. 2004 r.

Powiat bytowski - wielkość 2193 km², jest zamieszkiwany przez 77 294 ludności. Gęstość zaludnienia 35 osób na km². Na tym terenie działają dwa szpitale typu powiatowego w Bytowie i Miastku. Oba szpitale posiadają w swej strukturze te same oddziały wg stanu na rok 2003 zamieszczonym w Wojewódzkim Planie Zdrowotnym w tym:

- Intensywnej terapii 5 4

- Ginekologiczno-Położniczy 30 25

- Chirurgii ogólnej 38 38

Neonatologiczny 15 6

Szpital w Bytowie złożył ofertę w konkursie na zawarcie umowy o udzielanie świadczeń w zakresie lecznictwa szpitalnego na rok 2004, na kwotę 18 623 740,00 zł. Oferent złożył ofertę na oddziały specjalistyczne, nie zarejestrowane w wypisie z rejestru Wojewody takie jak: endokrynologii, nefrologii, neurologii dziecięcej, pulmonologii, chirurgii dziecięcej, chirurgii onkologicznej, chirurgii plastycznej, chirurgii urazowo-ortopedycznej, okulistyki, otolaryngologii, i chirurgii szczękowo-twarzowej. W Wojewódzkim Planie Zdrowotnym nie przewiduje się rozszerzenia zakresu działania szpitala na specjalistyczny, jak wskazuje w swojej ofercie świadczeniodawca. Kontrakt na rok 2003 w zakresie posiadanych i zarejestrowanych oddziałów wynosi 7 240 606,42 zł. Propozycja Pomorskiego OW NFZ wynosiła 4 302 210,00 zł. Pomorski OW NFZ kierując się art. 37, ust. 1 i 2 oraz art. 39, ust. 1, 2 i 3 a także art. 86, ust. 1 i 2 Ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391, z późn. zm.) rozpatrzył ofertę i zaproponował finansowanie usług w rodzaju lecznictwo szpitalne po dokonaniu analizy dostępności i zabezpieczenia świadczeń na terenie powiatu, wynikającego z Wojewódzkiego Planu Zabezpieczenia Świadczeń.

Biorąc pod uwagę możliwości finansowe Pomorskiego OW NFZ wynikające z planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na rok 2004 (Zarządzenie Ministra Zdrowia), wskazania wynikające z Wojewódzkiego Planu Zabezpieczenia Świadczeń oraz ocenę ofert obu szpitali, działających w powiecie bytowskim, jak również ocenę dostępności ludności powiatu do świadczeń szpitalnych, zaproponowano szpitalowi w Miastku kontrakt na poziomie roku 2003 oraz zmniejszono kontakt szpitalowi w Bytowie.

1. Szpital Specjalistyczny w Kościerzynie - w odległości 26 km,

2. SP ZOZ w Człuchowie - 61 km,

3. Szpital Rejonowy SP ZOZ w Chojnicach - 70 km.

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

dr n. med. Krzysztof Panas

Warszawa, 29.01. 2004 r.

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 14 stycznia 2004 r., znak: BPS/DSK-043-13/04 przekazującego oświadczenie Pana Senatora Gerarda Czai z dnia 9 stycznia 2004 r., skierowane do Ministra Zdrowia w sprawie kontraktowania przez Pomorski Oddział Wojewódzki Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeń zdrowotnych z zakresu lecznictwa szpitalnego w Szpitalu w Bytowie, pozwolę sobie poinformować Pana Marszałka, że odpowiedź w przedmiotowej sprawie zostanie udzielona niezwłocznie po uzyskaniu niezbędnych wyjaśnień, o które zwróciłem się do Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia.

Leszek Sikorski

Warszawa, dnia 30 stycznia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Ewy Serockiej w sprawie zasięgu programu TVP 3 Regionalna na terenie województwa pomorskiego, złożone na 53 posiedzeniu Senatu w dniu 9 stycznia 2004 r., z upoważnienia Prezesa Telewizji Polskiej S.A. uprzejmie informuję, że podjęcie decyzji, które umożliwiłyby nadawanie programu TVP 3 Regionalna na całym obszarze tego województwa nie leży w gestii Telewizji Polskiej S.A. Zgodnie z obowiązującym obecnie w Polsce stanem prawnym, częstotliwości przydzielane są przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji w uzgodnieniu z Prezesem Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty.

Telewizja Polska prowadzi działania mające na celu zapewnienie wszystkim mieszkańcom kraju możliwości odbioru programu TVP 3 Regionalna rozpowszechnianego za pomocą nadajników naziemnych. Niestety dostępność zasięgu programu regionalnego na obszarze niektórych powiatów województwa pomorskiego jest ograniczona, z powodu braku wolnych częstotliwości. Dlatego też TVP S.A. podjęła działania zmierzające do przeniesienia niewykorzystywanych kanałów telewizyjnych do lokalizacji Lębork oraz Człuchów i wysłała do Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty zapytanie o możliwość realizacji tego projektu. W przypadku otrzymania od URTiP-u pozytywnej opinii w tej sprawie Telewizja Polska wystąpi do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji ze stosownym wnioskiem.

Telewizja Polska S.A.

Dyrektor Generalny

Warszawa, 2004.02.02

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Andrzeja Spychalskiego, senatora Rzeczypospolitej Polskiej, nr BPS/DSK-043-31/04, dotyczące połączeń kolejowych w rejonie Ostrowa Wielkopolskiego uprzejmie informuję, że przyczyną likwidacji pociągu ekspresowego "Odra", relacji Wrocław-Warszawa-Wrocław, jest postępująca degradacja techniczna linii kolejowej Wrocław-Ostrów Wielkopolski-Łódź, która sprawia, że czas przejazdu tą trasą wydłuża się z roku na rok. W 1999 roku podróż z Ostrowa Wielkopolskiego do Warszawy trwała 3 godziny 49 minut, a w 2004 roku czas podróży wydłużył się do 4 godzin 43 minut. Taki czas przejazdu jest nieodpowiedni dla pociągu ekspresowego. Oznacza on także zmniejszenie konkurencyjności kolei w stosunku do innych środków transportu, a co za tym idzie zmniejszenie liczby podróżnych korzystających z tego połączenia.

Koszty uruchomienia pociągu ekspresowego relacji Ostrów Wielkopolski-Warszawa-Ostrów Wielkopolski PKP "InterCity" spółka z o.o. szacuje na 4 861 654 zł. Spółka przeprowadziła dokładne badania marketingowe w pociągu ekspresowym "Odra". Zgodnie z ich wynikami podróżą tym pociągiem, na odcinku Ostrów Wielkopolski-Warszawa, byłoby zainteresowanych nie więcej niż 50 osób. Oznaczałoby to roczny deficyt tego pociągu rzędu 3 milionów złotych.

W miejsce tego pociągu PKP "Przewozy Regionalne" spółka z o.o. od 14 grudnia 2003 roku uruchomiła pociąg pospieszny "Jaćwing" relacji Wrocław-Warszawa-Suwałki. Ze stacji Ostrów Wielkopolski pociąg ten odjeżdża o godzinie 6.36. Dodatkowo Spółka, uwzględniając potrzeby społeczne, uruchomiła pociąg RegioPlus relacji Ostrów Wielkopolski-Warszawa, który odjeżdża o godzinie 4.50. Pociąg ten przyjeżdża do stacji Warszawa Centralna o godzinie 9.30, a do stacji Ostrów Wielkopolski o godzinie 18.27.

Ponadto informuje, że zgodnie ze wspomnianą ustawą organizowanie i dotowanie regionalnych przewozów pasażerskich wykonywanych w ramach obowiązku służby publicznej należy do zadań własnych samorządu województwa, które jest finansowane z dochodów własnych. Zgodnie z ustawą z dnia 13 listopada 2003 roku o finansach jednostek samorządu terytorialnego, samorząd województwa część środków na ten cel przeznacza na zakup pojazdów kolejowych do wykonania tego obowiązku.

Na linii kolejowej Ostrów Wielkopolski-Łódź organizatorem przewozów regionalnych jest samorząd województwa wielkopolskiego i samorząd województwa łódzkiego. Samorząd województwa łódzkiego przeznaczył te środki na modernizację elektrycznych zespołów trakcyjnych. Natomiast samorząd województwa wielkopolskiego zakupił autobusy szynowe, które są wykorzystywane m.in. na trasie Leszno-Ostrów Wielkopolski.

PKP "Przewozy Regionalne" spółka z o.o. opracowując wspólnie z samorządem województwa wielkopolskiego rozkład jazdy pociągów regionalnych 2003/2004, brała pod uwagę potrzeby przewozowe lokalnych społeczności, w tym przede wszystkim dojazdy do pracy i szkół. Spółka nie może wykonywać usług przewozowych bez zagwarantowania środków na ich realizację. Rozszerzenie oferty przewozowej jest uzależnione od wielkości środków jakie na ten cel mogą zostać przeznaczone przez władze samorządu województwa. Połączenia realizowane przez PKP "Przewozy Regionalne" spółka z o.o. są bowiem deficytowe.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 3 lutego 2004 r.

Nawiązując do mojego pisma z dnia 29 grudnia 2003 r. znak GIOŚ-DIiO/4123-15/03/oł w sprawie pisma pana wicemarszałka Ryszarda Jarzembowskiego z dnia 15 grudnia 2003 r. przekazującego oświadczenie złożone przez pana Sławomira Izdebskiego, senatora RP, w sprawie uciążliwości Gospodarstwa Rolnego Seroczyn T. Wałdoch i Spółka, spółka jawna z siedzibą w Warszawie, uprzejmie informuję, że główny Inspektor Ochrony Środowiska podjął wyjaśnienie podnoszonych zagadnień. W związku z zapytaniem skierowanym do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, jako do organu nadzorującego funkcjonowanie Agencji Nieruchomości Rolnych, uzyskałem wyjaśnienie, że w ocenie Ministerstwa Rolnictwa rozpatrzenie możliwości rozwiązania umowy dzierżawy z przedmiotowym Gospodarstwem jest w chwili obecnej przedwczesne z uwagi na brak ostatecznych i prawomocnych decyzji i orzeczeń w postępowaniach wszczętych w sprawie ww. Gospodarstwa przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, Mazowieckiego Inspektora Ochrony Środowiska oraz Starostę Siedleckiego.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2004-02-03

W związku z przesłanym, przy piśmie z dnia 20 stycznia 2004 r. Nr BPS/DSK-043-34/03, oświadczeniem Pana Senatora Józefa Sztorca w sprawie wniosku Gminy Radłów o umorzenie kwoty 166.386,80 zł wraz z odsetkami w związku z zastosowaniem ulg ustawowych w podatku rolnym z tytułu scalania gruntów - uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy obowiązującej do końca 2003 roku z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2003 (Dz.U. Nr 150, poz. 983 z późn. zm.) - w postaci części rekompensującej subwencji ogólnej - rekompensowane są skutki ustawowych ulg i zwolnień w podatkach, określonych wyłącznie w:

a) art. 12 ust. 1 pkt 4-6, ust. 2 pkt 5 i ust. 6, art. 13 ust. 1, art. 13a ust. 1 i 2, art. 13b ust. 1 oraz art. 13c ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431 z późn. zm.),

lokalnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 i Nr 200, poz. 1683).

Jednocześnie informuję, że cytowane wyżej rozporządzenie przewiduje korektę części rekompensującej subwencji ogólnej tylko w przypadku określonym w § 6 pkt 3, czyli gdy gmina otrzymała kwotę rekompensującą wyższą od należnej. Wówczas Minister Finansów zmniejszy kwotę rekompensującą, zmniejszając lub wstrzymując kolejne raty kwoty rekompensującej wraz z odsetkami w wysokości ustalonej dla zaległości podatkowych lub zobowiąże gminę do zwrotu nadmiernie pobranej kwoty rekompensującej dochody utracone z tytułu ustawowych ulg i zwolnień wraz z odsetkami w wysokości ustalonej jak dla zaległości podatkowych.

Jacek Uczkiewicz

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2004-02-03

Odpowiadając na oświadczenie Pani Senator Ewy Serockiej złożone podczas 53. posiedzenia Senatu RP w dniu 9 stycznia 2004 r. w sprawie nierównego traktowania wobec prawa pracowników cywilnych i wojskowych zatrudnionych w 7 Szpitalu Marynarki Wojennej z Przychodnią Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Gdańsku, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Ponadto pragnę nadmienić, że w ramach reorganizacji wojskowej służby zdrowia, która dostosowuje posiadaną bazę lecznicą do potrzeb sił zbrojnych, wydzielono siedem szpitali, w których pozostawiono stanowiska wojskowe dla realizacji zadań mobilizacyjnych oraz przedsięwzięć zabezpieczających funkcjonowanie obwodów profilaktyczno-leczniczych. W tej liczbie jest również 7 Szpital Marynarki Wojennej z Przychodnią w Gdańsku - Oliwie.

W publicznych zakładach opieki zdrowotnej działających w formie jednostki budżetowej lub jej części, obowiązującym przepisem płacowym dla cywilnych pracowników służby zdrowia jest rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 8 czerwca 1999 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 52, poz. 545 z późn. zm.) wydane na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.). Natomiast w stosunku do żołnierzy zawodowych stosuje się przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy (Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 693). Powoduje to sytuację funkcjonowania dwóch systemów wynagradzania lekarzy.

Warszawa, 04.02. 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Z wyrazami szacunku

z up. PODSEKRETARZ STANU

Kazimierz Jaszczyk

Warszawa, 06.02. 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku

Jak wskazuje Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ uzgodniona w drodze negocjacji wartość umowy dla poszczególnych jednostek organizacyjnych Szpitala na rok 2004 stanowi kompromis pomiędzy potrzebami zdrowotnymi ubezpieczonych, możliwościami szpitala oraz ograniczonymi możliwościami finansowymi Oddziału. Przy ustalaniu poziomu finansowania na 2004 r. brano pod uwagę wysokość kontraktu oraz wykonanie świadczeń w 2003 roku, uwzględniając skutki wprowadzenia nowych zasad kontraktowania.

W trakcie postępowania konkursowego przyjęto zasadę, że globalna wartość kontraktu na 2004 rok musi zostać na poziomie roku ubiegłego. Z danych Lubelskiego Oddziału Funduszu wynika, iż globalna wartość kontraktu dla Szpitala Wojewódzkiego w Zamościu wzrosła o 369.958 zł (bez wartości programów profilaktycznych, których Oddział jeszcze nie kontraktował a najprawdopodobniej Szpital będzie występował o realizację świadczeń z tego zakresu, co spowoduje dalszy wzrost kontraktu).

W przypadku wspomnianego w oświadczeniu, Oddziału Okulistycznego Szpitala, w 2003 roku kontrakt został zawarty na kwotę 1 776 164,00 zł (liczba punktów - 177 616), natomiast wykonanie wyniosło 2 072 460,00 zł (207 246 punktów) i przekroczyło zawarte umowy o 16,68%. Na rok bieżący podpisano kontrakt w kwocie 1 700 000,00 zł (liczba punktów - 170 000) przy średnim obniżeniu wyceny słownika procedur okulistycznych o 10% (wg szacunków Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ i konsultantów).

Z wyrazami szacunku

Leszek Sikorski

Warszawa, dnia 6 lutego 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku!

Zasady kontroli ruchu drogowego reguluje art. 129 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj.: Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515 z późn. zm.), wyżej wymienione rozporządzenie Ministra SWiA, a także zarządzenie Nr 1 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 stycznia 2001 r. w sprawie pełnienia służby na drogach przez policjantów (Dz.Urz. KGP Nr 3, poz. 25 z późn. zm.).

Przywołany w oświadczeniu Pana Senatora S. Izdebskiego § 3 ust. 4 rozporządzenia w sprawie kontroli ruchu drogowego stanowi, że policjant jadący pojazdem samochodowym może podawać kierującemu pojazdem polecenia do określonego zachowania się za pomocą urządzeń nagłaśniających, sygnalizacyjnych lub świetlnych. Dodatkowo w ust. 6 zapisano, że polecenie do zatrzymania pojazdu podaje się z dostatecznej odległości, w sposób zapewniający jego dostrzeżenie przez kierującego pojazdem oraz bezpieczne zatrzymanie w miejscu wskazanym przez policjanta.

Sygnał do zatrzymania pojazdu powinien być podawany z odległości uwzględniającej w szczególności warunki: drogowe, ruchu oraz atmosferyczne. "Policjant kierujący samochodem sygnał do zatrzymania pojazdu nadjeżdżającego z przeciwnego kierunku podaje lewą ręką wyciągniętą na zewnątrz przez otwarte lewe przednie okno, trzymając tarczę do zatrzymywania pojazdów albo latarkę ze światłem czerwonym, wykonując nią ruchy w płaszczyźnie pionowej. Sygnał do zatrzymania pojazdu jadącego z przeciwnego kierunku może być podawany również przez policjanta siedzącego obok kierującego radiowozem, prawą ręką wyciągniętą przez otwarte prawe przednie okno, trzymając tarczę do zatrzymywania pojazdów albo latarkę ze światłem czerwonym, wykonując nią ruchy w płaszczyźnie pionowej, aż do ugięcia ręki ponad dach samochodu" (załącznik nr 2 do zarządzenia w sprawie pełnienia służby na drogach przez policjantów).

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy prawo o ruchu drogowym, policjant może zatrzymać prawo jazdy za pokwitowaniem w razie uzasadnionego podejrzenia, że kierowca popełnił przestępstwo za wykroczenie, za które może być orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów. Popełnienie wykroczenia polegającego na celowym uniknięciu kontroli poprzez niezastosowanie się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli, nakazującej zatrzymanie pojazdu [art. 92 § 2 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. kodeks wykroczeń (Dz.U. Nr 12, poz. 114 z późn. zm.], może skutkować orzeczeniem zakazu prowadzenia pojazdów (art. 92 §3 kw). W związku z powyższym należy stwierdzić, że policjanci - w sytuacji opisanej w oświadczeniu Pana Senatora - zatrzymując prawo jazdy z pokwitowaniem, działali zgodnie z prawem. Sposób postępowania policjantów oraz zasadność podejmowanych przez nich czynności ocenił niezawisły Sąd, który - jak wynika z nadesłanej korespondencji - wydał w powyższej sprawie wyrok skazujący.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up. Tadeusz MATUSIAK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 9 lutego 2004 r.

Decyzja staje się prawomocna, gdy:

W wymienionych wyżej przypadkach na Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych spoczywa obowiązek zawiadomienia organów realizujących świadczenia kombatanckie (w tym przypadku - organów rentowych), że dana osoba utraciła uprawnienia wynikające z ustawy. Konsekwencją takiego zawiadomienia jest decyzja organu rentowego o wstrzymaniu wypłacania dodatku kombatanckiego.

Z nieco inną sytuacją będziemy mieli do czynienia, kiedy strona została prawomocnie pozbawiona uprawnień kombatanckich, zaś organ rentowy (zgodnie z prawem) wstrzymał wypłatę świadczeń kombatanckich. Następnie, po jakimś czasie - wskutek np. zmiany ustawy czy przedstawienia przez zainteresowanego, uchylił decyzję o pozbawieniu uprawnień i wydał decyzję o ich przyznaniu (przywróceniu), zaś strona z taką decyzją zwróciła się do organu rentowego z żądaniem wypłacania dodatku kombatanckiego. W takiej sytuacji organ rentowy nie ma obowiązku "wyrównania" kwot niewypłacanego dodatku kombatanckiego za okres od uprawomocnienia się decyzji o pozbawieniu uprawnień do momentu wydania decyzji o przyznaniu (przywróceniu) uprawnień kombatanckich.

MINISTER

Up.

SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 10 lutego 2004 r.

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka (BPS/DSK-043-64/04 z 3 lutego 2004 r.) w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Roberta Smoktunowicza podczas 55 posiedzenia Senatu w dniu 29 stycznia 2004 r. uprzejmie informuję, że stacjonarna telefoniczna sieć użytku publicznego jest podzielona na 49 stref Numeracyjnych (SN). Każda z SN charakteryzuje się własnym wskaźnikiem strefy numeracyjnej oraz posiada ustaloną numerację strefową abonentów. Połączenia wewnątrzstrefowe taryfikowane są wg taryfy lokalnej a połączenia międzystrefowe wg taryfy międzystrefowej danego operatora.

Początkowo takie połączenia telefoniczne były zaliczane (taryfikowane) wg taryfy międzystrefowej, jednak 14 czerwca 2000 r. Minister Łączności podpisał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków świadczenia usług telekomunikacyjnych w sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego. Rozporządzenie wprowadziło z dniem 1 października 2000 r. w powiatach podzielonych granicami stref numeracyjnych obowiązek zaliczania połączeń telefonicznych w sposób stosowany przy połączeniach lokalnych.

Dla ułatwienia taryfikacji połączeń, w sytuacjach, gdy z zakresu numeracji ustalonego dla strefy numeracyjnej trudno jest wyodrębnić grupy numerów z konkretnych gmin, w załączniku nr 1 do rozporządzenia z dnia 7 czerwca 2000 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla telekomunikacyjnej sieci użytku publicznego (Załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 7 czerwca 2000 r. - Dziennik Ustaw Nr 53, poz. 644) został wprowadzony następujący zapis: "8.5. W celu dostosowania niektórych obszarów SN do podziału terytorialnego państwa obszary SN mogą ulegać zmianom; dopuszcza się, w SM na obszarach powiatów podzielonych granicami stref numeracyjnych, na wniosek operatora przyznawanie zakresu numeracji ustalonego dla innej strefy numeracyjnej występującej w tym powiecie, ze szczególnym uwzględnieniem przebiegu granic województw". W wielu przypadkach Minister Infrastruktury w kolejnych planach numeracji krajowej dokonywał korekt granic SN na wniosek operatora.

W Dzienniku Ustaw Nr 145 ukazało się rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 5 września 2002 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych, z którego wynika, że zamiarem Ministra Infrastruktury jest wdrożenie w sieci krajowej do końca 2005 r. zamkniętego, niegeograficznego planu numeracji. W połączeniach telefonicznych abonenci będą się posługiwali 9 cyfrowym numerem krajowym. Pierwsze dwie (lub trzy) cyfry związane będą z obszarem numeracyjnym a nie z geograficznym obszarem administracyjnym. Schemat wybierania będzie identyczny ze stosowaniem obecnie przy połączeniach z sieci komórkowych do sieci stacjonarnej. Zniknie więc pojęcie "numerów kierunkowych" i stref numeracyjnych w obecnym rozumieniu a format wybieranego numeru będzie taki sam niezależnie od tego, czy połączenie będzie dokonywane w obrębie gminy, powiatu, województwa czy kraju.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 10 lutego 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W okresie od 1961 r. do końca lat 70. przyjęto na rzecz Skarbu Państwa (Tatrzańskiego Parku Narodowego) 5.970 ha terenów stanowiących uprzednio własność i współwłasność prywatną. Łącznie z prawami własności wykupione zostały wszelkie uprawnienia serwitutowe przynależne współwłaścicielom poszczególnych hal i polan oraz serwituty poboru drewna w Lasach Państwowych.

Umowy notarialne dotyczące sprzedaży udziałów współwłaścicieli objęły 45,3% terenów podlegających regulacji stosunków własnościowych na podstawie uchwały Rady Ministrów nr 415/60 w sprawie uregulowania stosunków własnościowych na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. W trybie wywłaszczenia stosunki własnościowe uregulowane zostały na 54,7% terenów. Nieruchomości zamienne w postaci ziemi ornej, pastwisk oraz lasów państwowych mogły być przekazywane w zamian za wywłaszczone nieruchomości na wniosek osoby posiadającej udział w nieruchomości objętej postępowaniem wywłaszczeniowym. Zdecydowanie większym zainteresowaniem cieszyły się odszkodowania pieniężne. Przekazano 211 ha lasów, mimo iż uchwała przewidywała 1.163 ha lasów państwowych jako nieruchomości zamienne. Wszelkie koszty postępowania administracyjnego, notarialnego i wieczysto-księgowego oraz związane z zamianą serwitutu opałowego uprawnionych wsi na działki leśne poniósł Skarb Państwa.

W latach 1980-1991 pracowała Międzynarodowa Komisja Robocza do spraw stosunków pomiędzy społecznością góralską a Tatrzańskich Parkiem Narodowym, zajmująca się załatwianiem spraw spornych. W 2000 r. spisany został protokół z negocjacji prowadzonych pomiędzy przedstawicielami Samorządu Tatrzańskiego, przedstawicielami Wspólnoty 8 Wsi Uprawnionych z siedzibą w Witowie a Ministerstwem Środowiska, obejmujący wszystkie kwestie sporne. Wszystkie te kwestie były rozpatrywane na bieżąco oraz uwzględnione podczas uzgodnień i konsultacji społecznych w procesie tworzenia projektu rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Tatrzańskiego Parku Narodowego, które weszło w życie w 2003 r.

W ramach prac nad dwudziestoletnim planem ochrony Tatrzańskiego Parku Narodowego, projekt tego planu został w styczniu bieżącego roku przedłożony do zaopiniowania wszystkim szczeblom samorządu terytorialnego. Ewentualne uwagi będą podstawą obiektywnej oceny funkcjonowania Parku.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Ewa Symonides