Od 1999 r. pełnię funkcję wiceprzewodniczącej Rady Społecznej Samodzielnego Publicznego Szpitala Wojewódzkiego imienia Papieża Jana Pawła II w Zamościu. Dlatego problemy tej placówki służby zdrowia są mi bardzo bliskie.

Samodzielny Publiczny Szpital Wojewódzki imienia Papieża Jana Pawła II w Zamościu jest jedyną wysokospecjalistyczną i dobrze wyposażoną placówką służby zdrowia na obszarze południowej części województwa lubelskiego, mogącą świadczyć usługi zdrowotne na odpowiednim poziomie.

Rzeczywistość okazała się odmienna. Z informacji dyrektora szpitala wynika, że koszt tych samych procedur medycznych w różnych oddziałach Narodowego Funduszu Zdrowia jest różny. Trudno znaleźć uzasadnienie wyceny tych procedur. Opracowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia słowniczek procedur medycznych także nie spełnia oczekiwań lekarzy - jest zbyt ubogi, nie zawiera nazw wielu procedur medycznych.

Kontrakt na 2004 r. jest dla Samodzielnego Publicznego Szpitala imienia Papieża Jana Pawła II w Zamościu niekorzystny, ponieważ przewiduje finansowanie na poziomie niższym niż w roku 2003.

Proszę więc pana prezesa o podjęcie działań zmierzających do poprawy powstałej sytuacji.

Szanowny Panie Ministrze!

Ponownie wyrażam swoje zaniepokojenie w związku z legislacją dotyczącą odpadów medycznych. Wiążące się z tym problemy były przeze mnie poruszane w oświadczeniach senatorskich składanych na ręce pana ministra na trzydziestym szóstym i czterdziestym trzecim posiedzeniu Senatu, a także w piśmie z dnia 19 września 2003 r. Niestety nic się w tej sprawie do chwili obecnej nie zmieniło. Nadal, mimo przyznania mi racji, rozporządzenie ministra zdrowia nie zostało zmienione.

Otrzymałem od pana informację o spotkaniu w dniu 18 listopada 2003 r. w Ministerstwie Zdrowia przedstawicieli Ministerstwa Zdrowia, Głównego Inspektoratu Sanitarnego, Państwowego Zakładu Higieny i Biura Projektowania Środowiska "Technika". Nie ukrywam, że liczyłem na wymierne efekty owego spotkania, to znaczy na konkretne propozycje zmian w przepisach regulujących powstałe problemy. Obecna sytuacja komplikuje bowiem gospodarkę odpadami medycznymi w sześciu powiatach województwa zachodniopomorskiego, w których pracują urządzenia WPS. W całym kraju zresztą działa aktualnie ponad pięćdziesiąt tego typu urządzeń.

Samodzielny Publiczny Szpital Wojewódzki im. Papieża Jana Pawła II w Zamościu jest jedyną wysokospecjalistyczną i dobrze wyposażoną placówką służby zdrowia na obszarze południowej części województwa lubelskiego, mogącą świadczyć usługi zdrowotne na odpowiednim poziomie. Jednak niewystarczające finansowanie szpitala nie pozwala na pełne  wykorzystanie jego potencjału. Kontrakt na 2004 r. przewiduje mniej środków finansowych aniżeli w 2003 r., a należy podkreślić, że finansowanie w 2003 r. także było niewystarczające. Niektóre oddziały, na przykład okulistyka, w IV kwartale nie  świadczyły usług medycznych, gdyż wykonanie nastąpiło znacznie wcześniej. Zatem ubezpieczeni pacjenci nie mogli skorzystać z usług medycznych.

Panie Ministrze!

W dniu 1 września 1997 r. Andrzej Tomczak prowadzący przedsiębiorstwo TIMEX w Szczecinku specjalizujące się w produkcji osprzętu elektrycznego i zatrudniające około stu pracowników podpisał ze szkołą, ZSzM w Szczecinku, umowę o prowadzenie praktycznej nauki zawodu. Podpisanie umowy zostało poprzedzone znacznymi nakładami ze strony przedsiębiorstwa, związanymi z przygotowaniem pomieszczeń socjalnych dla uczniów, jadalni, szatni oraz zatrudnieniem wysoko wykwalifikowanej kadry. Nauka zawodu odbywała się bez żadnych zakłóceń i zgodnie z założeniami została zakończona egzaminem, co upoważniało przedsiębiorcę do wystąpienia o przyznanie ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych, co też uczynił we wniosku złożonym w dniu 18 maja 1999 r. we właściwym miejscowo Urzędzie Skarbowym w Szczecinku.

Po odmownych decyzjach urzędu skarbowego i izby skarbowej sprawa trafiła na wokandę Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie, który to Sąd w dniu 15 października 2000 r. wyrokiem uchylił decyzje organów podatkowych. Wydanie ponownej decyzji przez Urząd Skarbowy w Szczecinku nastąpiło po ponad ośmiu miesiącach od wyroku NSA, bo w dniu 29 czerwca 2001 r. i ku wielkiemu zdziwieniu podatnika, pomimo jasno zajętego przez NSA stanowiska w tej sprawie, decyzja była ponownie odmowna. Izba skarbowa podtrzymała stanowisko urzędu i sprawa ponownie znalazła się na wokandzie NSA OZ w Szczecinie, który to Sąd w dniu 9 lipca 2003 r. wyrokiem (sygn. Akt S.A./Sz. 2521/01) decyzje organów podatkowych ponownie uchylił jako niezgodne z prawem i wydane z naruszeniem prawa materialnego, a w szczególności art. 27c ust. 13 ustawy z dnia 28 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Myliłby się jednak ten, kto uznałby, iż po dwukrotnym przegraniu sprawy przed NSA organy skarbowe uderzą się w pierś i wydadzą decyzję przyznającą podatnikowi prawo do ulgi. Pomimo tego, że od wyroku NSA minęło pół roku, izba skarbowa uznała, iż skoro nie może wydać decyzji zgodnej z jej zapatrywaniem, to nie wyda żadnej decyzji i od chwili lipcowego wyroku NSA nie tylko nie zajęła stanowiska, ale też nie przedstawiła podatnikowi jakiejkolwiek informacji na temat stanu postępowania.

Nie jest moją intencją wnikanie w bardzo złożoną i zawiłą problematykę tak zwanych ulg uczniowskich w podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwestie te były przedmiotem bardzo szczegółowych rozważań prawników mających ogromną praktykę w zakresie orzekania o sprawach podatkowych. Z całą pewnością nie jest przypadkiem, iż dwa różne składy doświadczonych sędziów NSA zajęły analogiczne stanowisko. Chciałbym jednak dowiedzieć się, czy całkowite ignorowanie wyroków NSA korzystnych dla podatnika mieści się w standardach państwa prawa? Czy w takich standardach mieści się również po pierwsze, ponadośmiomiesięczny, a po drugie, co najmniej półroczny okres oczekiwania na wydanie decyzji dotyczącej tej samej sprawy, gdy całość materiału dowodowego jest zebrana, a sprawa została dogłębnie wyjaśniona przez NSA?

Niestety, z dotychczasowej praktyki organów skarbowych w opisanej sprawie taki wniosek wydaje się być co najmniej prawdopodobny.

Szanowny Panie Ministrze! Szanowna Pani Minister! Szanowny Panie Prezesie!

Chciałbym zwrócić uwagę na bardzo niebezpieczne zjawisko, jakim jest pogorszenie organizacji profilaktycznej opieki stomatologicznej, jaką otoczone są dzieci i młodzież. Zasadność mojego zaniepokojenia została potwierdzona przez dyrektorów szkół z regionu środkowopomorskiego, którzy na moje zapytanie dotyczące poziomu wykonania zadań z zakresu profilaktyki stomatologicznej odpowiedzieli, że ogranicza się ona do stosowania fluoryzacji. Praktycznie nie prowadzi się przeglądów uzębienia pod kątem próchnicy ani profilaktycznych badań ortodontycznych. Można domniemywać, że podobna sytuacja ma miejsce w całej Polsce.

Obowiązek zapewnienia dzieciom i młodzieży profilaktycznej opieki stomatologicznej sprawowanej przez lekarzy stomatologów wynika z §6 rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą - DzU nr 130, poz. 1196. Rozporządzenie to określa zakres i organizację profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą, które są objęte obowiązkiem szkolnym oraz kształcą się w szkołach ponadgimnazjalnych do ukończenia osiemnastego roku życia. Zgodnie z tym aktem prawnym obowiązkowe są profilaktyczne świadczenia stomatologiczne dla klas I, III i V szkoły podstawowej, I klasy gimnazjum oraz ostatniej klasy szkoły ponadgimnazjalnej.

Art. 50 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia - DzU nr 45, poz. 391 z późniejszymi zmianami - nakłada na fundusz obowiązek realizacji uprawnienia ubezpieczonego do świadczeń na rzecz zachowania zdrowia, zapobiegania chorobom i wczesnego wykrywania chorób poprzez finansowanie działań w zakresie między innymi prowadzenia działań profilaktycznych, w tym promocji zdrowia oraz profilaktyki stomatologicznej obejmującej dzieci i młodzież do ukończenia osiemnastego roku życia. Obowiązek ten powinien być w praktyce realizowany przez lekarzy stomatologów mających podpisane odpowiednie umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia. W zawartej umowie określa się procentowo wartość punktową przeznaczoną na świadczenia profilaktyczne. Chciałbym więc wiedzieć, czy fundusz kontroluje wykonywanie postanowień umownych. Jak przestawia się procentowo w kraju siatka objętych opieką placówek szkolnych?

W trakcie spotkań dyrektorzy placówek szkolnych twierdzili, iż niezadowalający stan zabezpieczenia profilaktyki można zaobserwować od 1999 r. W takim przypadku główną przyczynę należałoby upatrywać w likwidacji szkolnych gabinetów stomatologicznych. W wyniku wspomnianej reformy służby zdrowia nastąpiło zmniejszenie dostępności uczniów do opieki stomatologicznej, czego skutkiem jest wzrost zachorowań na choroby zębów oraz przyzębia.

Zdrowie naszych dzieci jest sprawą priorytetową, dlatego zwracam się do Państwa Ministrów z prośbą o dogłębne przeanalizowanie stanu realizacji profilaktyki stomatologicznej wśród dzieci i młodzieży na terenie całego kraju. Proszę o wyciągnięcie odpowiednich wniosków i podjęcie wszelkich możliwych działań w celu poprawy opieki stomatologicznej w placówkach szkolnych.

W raporcie z prac komisji do spraw zasięgów programów regionalnych TVP SA, zawartym w piśmie z dnia 18 lutego 2003 r., stwierdza się, że w pierwszej kolejności TVP SA powinna wystąpić do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji o:

- przeznaczenie kanału 33, po TVP 1, w Wojsku/Czersku na potrzeby TVP 3. Wojsk/Czersk zlokalizowany jest bardzo dogodnie w tej części województwa pomorskiego, do którego nie dochodzi program regionalny. Taka lokalizacja zapewniałaby pokrycie znacznego obszaru województwa pomorskiego w tej części, gdzie nie dociera program regionalny.

Gerard Czaja

Ziemie po byłych państwowych gospodarstwach rolnych w południowo-zachodniej części województwa pomorskiego, powiecie człuchowskim i nie tylko, wykorzystywane są jako tereny nadające się do uprawy wierzby krzewiastej, która jest rośliną wykorzystywaną w ostatniej fazie jako produkt dający energię.

W myśl §4 tego rozporządzenia ostatecznemu oszacowaniu podlegają straty ilościowe i jakościowe powstałe w wyniku uszkodzenia, zniszczenia uprawy lub płodów rolnych przez zwierzynę leśną - dziki, łosie, jelenie, daniele i sarny - ale szkoda ustalana jest w zależności od uprawy. Zarządcy lub dzierżawcy obwodów łowieckich przyjęli wygodną dla siebie interpretację, iż wierzba krzewiasta jest uprawą leśną, stąd właścicielom tych upraw nie przysługuje odszkodowanie za szkody wyrządzone przez zwierzynę.

Pomorski Oddział Narodowego Funduszu Zdrowia przesłał 12 grudnia 2003 r. do SPZOZ w Bytowie, województwo pomorskie, propozycję zawierającą wykaz produktów w rodzaju: lecznictwo szpitalne, wraz z kwotą globalną kontraktu, produktów, które zamierza zakontraktować na 2004 r. Z przesłanej propozycji wynika, że globalna kwota przeznaczona na zakup usług jest mniejsza aż o 56,3% od kwoty zakontraktowanej w 2003 r., a ilość jednostek rozliczeniowych w stosunku do oferty SPZOZ jest mniejsza o 76,6%.

Sejmik Województwa Pomorskiego, dyskutując nad wojewódzkim planem zdrowotnym w czerwcu 2003 r., uznał w pierwszej wersji, iż szpital w Bytowie jest jednostką rozwojową. Jednak po wielu dyskusjach sejmik pomorski nie zdecydował się podjąć takiej uchwały, wychodząc z założenia, że o roli i zadaniu placówki zdrowotnej w powiecie powinien decydować organ założycielski, jakim jest starosta powiatu bytowskiego. Tymczasem taką decyzję podejmuje oddział NFZ w Gdańsku.

Pozbawienie ponad pięćdziesięciu pięciu tysięcy pacjentów możliwości korzystania z usług medycznych narusza ich podstawowe prawa obywatelskie.

Gerard Czaja

Szanowny Panie Premierze!

W piśmie z dnia 28 listopada 2003 r. minister edukacji narodowej i sportu informuje mnie o ustaleniach i przyjętych wnioskach po zakończeniu kontroli doraźnej, spowodowanej mym pismem do Pana Premiera z dnia 15 października 2003 r., sprawdzającej okoliczności związane ze zbyciem dwóch samochodów osobowych marki Peugeot w Politechnice Częstochowskiej. Powołano się także na ustne oświadczenia rektora tej uczelni oraz jej dyrektora administracyjnego, z których wynika, iż za wiedzą tych osób nie kierowano do firmy PPHU "Polmax" Jan Polaczek żadnych propozycji skupu przedmiotowych składników majątku uczelni. Ponadto rektor - zgodnie z treścią wymienionego pisma - złożył ustne oświadczenie, że na początku lipca bieżącego roku nie mógł działać w imieniu Politechniki Częstochowskiej oraz nie wydał kierowcom obsługującym samochody polecenia przeprowadzenia wyceny w salonie firmowym Opel Polaczek. Tym ustnym oświadczeniom nie można dać wiary w świetle pisemnych oświadczeń kierowców obu samochodów oraz firmy PPHU "Polmax", stanowiących część dokumentacji w niniejszej sprawie przedłożonej ministrowi edukacji narodowej i sportu.

Z rozmów z zainteresowanymi oraz z materiałów archiwalnych, wymienionych między innymi w obszernym opracowaniu profesora Stanisława Sierpowskiego pod tytułem "Dzieje Ziemi Gostyńskiej" wydanym w 1979 r. przez Wydawnictwo Naukowe UAM w Poznaniu, wynika, że od 24 listopada 1939 r. prowadzona była akcja wysiedlania Polaków z powiatu gostyńskiego. Przez kilka dni setki ludzi według przygotowanych przez okupanta list - rodzin powstańców wielkopolskich, nauczycieli, działaczy społecznych, ziemian, zamożniejszych mieszczan i rolników - zwożono do punktu zbornego, czyli obozu przejściowego, który utworzono w obiektach klasztornych księży filipinów koło Gostynia. Po kilkudniowym pobycie tam tych ludzi wywożono w towarowych wagonach do Generalnej Guberni, gdzie zmuszani byli do pracy aż do końca II wojny światowej.

Osoby poszkodowane, z których część figuruje w spisach Archiwum Państwowego w Łodzi, a część otrzymuje odpowiedź, że w tych niekompletnych spisach nie figuruje, otrzymują z urzędu do spraw kombatantów negatywne odpowiedzi na wnioski o przyznanie uprawnień kombatanckich. Odpowiedzi te odwołują się do wykazu jednolitego obozów z 18 marca 1993 r., w którym wymieniono jedynie dziesięć obozów dla wysiedlanych, podlegających niemieckim centralom wysiedleńczym. Późniejsze rozporządzenie z 29 września 2001 r. poszerzyło tę listę o dwa dodatkowe obozy: w Gnieźnie i Młyniewie. Nadal jednak brak w tym wykazie obozu przejściowego w Gostyniu, którego istnienie jest potwierdzone przez historyków i który wymienia Archiwum Państwowe w Łodzi w wystawianych potwierdzeniach, otrzymywanych przez osoby figurujące w wykazach.

Zbigniew Kulak

Szanowny Panie Ministrze!

Działając na podstawie art. 20 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora z 9 maja 1996 r. - Dz.U. nr 73, poz. 350 z późniejszymi zmianami - uprzejmie proszę o udzielenie mi wyczerpujących wyjaśnień dotyczących właściwej interpretacji przepisu §3 ust. 4 i 6 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i administracji z 30 grudnia 2002 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego. W szczególności proszę o interpretację zapisu: "polecenie do zatrzymania pojazdu podaje się z dostatecznej odległości w sposób zapewniający jego dostrzeżenie przez kierującego pojazdem oraz bezpieczne zatrzymanie w miejscu wskazanym przez policjanta" w sytuacji, gdy polecenie to, za pomocą latarki elektrycznej koloru czerwonego, kieruje policjant z jadącego radiowozu do kierowcy jadącego z przeciwnej strony, wieczorem, w czasie padającego intensywnie deszczu i wzmożonego ruchu pojazdów. Tak sformułowany zapis tego przepisu stwarza możliwości szerokiej i bardzo dowolnej interpretacji swoich uprawnień przez policjantów.

W mojej ocenie taki przypadek nadinterpretacji tego przepisu miał miejsce w Siedlcach. Policjanci zatrzymali wtedy prawo jazdy kategorii A, B i T kierowcy, który jechał samochodem osobowym z przeciwnej strony w listopadzie 2003 r. około godziny 19.00, gdy padał intensywny deszcz i na jezdni odbywał się wzmożony ruch pojazdów. Kierowca ten nie zatrzymał się na polecenie policjanta podane z jadącego radiowozu z odległości około 30-40 m latarką koloru czerwonego, jak twierdzi policjant podający to polecenie. Kierowca ten był trzeźwy, co zostało udowodnione w wyniku badania alkomatem, nie popełnił żadnego wykroczenia drogowego ani też przestępstwa, nie miał zatem powodu do unikania kontroli drogowej. Fakt niezatrzymania tłumaczył policjantom, a następnie w sądzie. Policjanci twierdzili, że musiał zauważyć polecenie, bo widzieli, iż w tym czasie patrzył wprost. Mam wątpliwości, czy policjant kierujący radiowozem i jego pasażer widzieli w tych trudnych warunkach atmosferycznych twarz kierowcy i czy ich pewność co do faktu, że kierowca "musiał" dostrzec ich polecenie, jest w tej sytuacji uzasadniona.

W mojej ocenie zastosowana przez policjantów w tej sytuacji kara w postaci zatrzymania prawa jazdy wszystkich kategorii posiadanych przez kierowcę - rolnika jest nadmiernie surowa i rażąco niesprawiedliwa, zwłaszcza że ustawodawca w art. 92 §3 k.w. nie nakłada obligatoryjnego obowiązku orzekania zakazu prowadzenia pojazdów.

Z poważaniem
Senator RP
Sławomir Izdebski

Szanowny Panie Ministrze!

Szanowny Panie Ministrze!

Zapewnienie obywatelom właściwej opieki zdrowotnej jest niewątpliwie zadaniem niezwykle trudnym i złożonym. Mam świadomość istniejących zagrożeń i skali trudności związanej z ich usuwaniem. W żadnym wypadku nie zwalnia to jednak nas wszystkich z obowiązku wyrażania wspólnej troski o jak najbardziej optymalne zaspokajanie podstawowych potrzeb zdrowotnych ludności.

Pragnę zatem zapytać Pana Ministra, jak rząd zamierza wyegzekwować od świadczeniodawców realizację, zgodnie z zakresem ich kompetencji, obowiązku zapewnienia dziennej i nocnej pomocy wyjazdowej osobom jej potrzebującym. Świadczeniodawców zobowiązuje do tego zapis art. 115 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia.

Sygnalizowany problem pojawił się znacznie wcześniej. Wielu lekarzy, szczególnie z małych miejscowości, w których wykonują - często jednoosobowo - praktyki lekarskie, sygnalizowało już, że nie jest w stanie zapewnić całodobowej opieki lekarskiej osobom u nich zapisanym. Istnieje zatem problem faktycznej realizacji prawa pacjenta do zapewnienia mu całodobowej pomocy lekarskiej w sytuacji, gdy jej potrzebuje.

Z poważaniem
Marian Lewicki

Szanowna Pani Minister!

Środowisko akademickie od wielu miesięcy oczekuje nowych regulacji prawnych dotyczących działalności uczelni. Aktualnie podstawą dyskusji o nowym kształcie ustawy o szkolnictwie wyższym stał się opracowany przez zespół prezydenckich ekspertów projekt ustawy o szkolnictwie wyższym, wspólny dla wszystkich typów szkół. Projekt ten okazał się w wielu miejscach bardzo kontrowersyjny, w szczególności bardzo dużo emocji wzbudza zagadnienie wieloetatowości pracowników naukowych czy choćby uprawnień do prowadzenia studiów podyplomowych.

Zagadnień kontrowersyjnych jest oczywiście o wiele więcej. Opinia publiczna jest coraz częściej informowana o braku kompromisu między Stowarzyszeniem Rektorów i Założycieli Uczelni Niepaństwowych a Konferencją Rektorów Akademickich Szkół Polskich. Trwająca dyskusja oraz, jak się wydaje, pogłębiające się rozbieżności w ocenach projektu prezydenckiego zmuszają w końcu do skierowania zapytania o oficjalne stanowisko rządu w sprawie rozwiązań sformułowanych w prezydenckim projekcie ustawy.

Szanowny Panie Ministrze!

Po drugie, otrzymana część oświatowa subwencji, według stanu na dzień 30 listopada 2003 r., jest mniejsza o 2 tysiące 144 zł od kwoty otrzymanej w 2003 r. Ponadto nie uwzględnia kwoty 20 tysięcy 815 zł, otrzymanej w 2003 r. na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla nauczycieli - emerytów i rencistów. Zgodnie z załączonymi wyjaśnieniami w części oświatowej subwencji na 2004 r. uwzględniono między innymi środki na: odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla nauczycieli będących emerytami i rencistami; wdrożenie od 1 września 2004 r. czwartej godziny zajęć wychowania fizycznego dla uczniów V i VI klas szkół podstawowych; wzrost wydatków płacowych wynikających z planowanej w projekcie ustawy budżetowej waloryzacji wynagrodzeń; i inne.

Bez dokonywania wyliczeń widać, że środki te nie mają odbicia w wysokości subwencji naszej gminy. Nie wspominam o otrzymanym zwiększeniu, z dnia 4 grudnia 2003 r., związanym z dofinansowaniem wzrostu zadań szkolnych od 1 września bieżącego roku, wynikającym z utworzenia nowej szkoły, które również powinno być uwzględnione w projektowanej wysokości na rok 2004.

Po piąte, równoważenie dochodów wzrostem procentowym w udziałach w podatku dochodowym od osób fizycznych o 8,12% - gdy weźmie się pod uwagę wykonanie w latach ubiegłych, które jest na poziomie 80-85% wykazywanego planu - jest jawnym tworzeniem środków, których samorządy nie otrzymają. Proponowany wzrost procentowy udziałów, a tym samym wpływ środków z PIT i CIT - gdy weźmie się pod uwagę realia gospodarcze - może okazać się poważnie przeszacowany.

Z wyrazami szacunku
Marian Lewicki

Szanowny Panie Ministrze!

Związki zawodowe działające w tym szpitalu od kilku lat stawiają zarzuty, na które nie jestem w stanie odpowiedzieć, i pytają: dlaczego w tym szpitalu funkcjonuje podwójny system wynagradzania lekarzy cywilnych i wojskowych, pomimo jednego źródła finansowania, jakim są kontrakty NFZ; dlaczego pracownikom cywilnym wypowiedziano trzynastkę, utrzymując ją dla lekarzy wojskowych; dlaczego lekarze wojskowi za wykonywanie tej samej pracy, co lekarze cywilni, mają inne wynagrodzenie i inny wymiar urlopu; dlaczego komendant szpitala w związku z trudnościami finansowymi zapowiada obniżenie pensji pracownikom cywilnym o kwotę 300 zł.

Polityka płacowa stosowana w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej z Przychodnią SPZOZ w Gdańsku powoduje złą atmosferę wśród załogi oraz duże niezadowolenie związków zawodowych, które bezskutecznie interweniowały u pełnomocnika ministra obrony narodowej do spraw resortowej opieki zdrowotnej, w Ogólnopolskim Związku Zawodowym Lekarzy i u rzecznika praw obywatelskich. Lekarze oraz średni personel medyczny, tak zwany cywilny, traktują ten nabrzmiały problem w szpitalu bardzo poważnie i oczekują pilnej odpowiedzi.

Szanowny Panie Prezesie!

Podczas moich dyżurów senatorskich w Słupsku oraz w miejscowościach dawnego województwa słupskiego i bydgoskiego mieszkańcy skarżą się, że od kilku lat, to jest od czasu zmian administracyjnych w kraju, zabiegają o zwiększenie zasięgu regionalnego programu TVP 3, tak aby obejmował on rejon całego województwa pomorskiego.

Uregulowania prawne zawarte w ustawie z 30 sierpnia o systemie oceny zgodności - Dz.U. nr 166, poz. 1360, zm. z 2003 r. Dz.U. nr 170, poz. 1652 - wymagają, aby z dniem wejścia Polski do Unii polskie laboratoria badawcze, jednostki certyfikujące oraz jednostki kontrolne działające w systemie oceny zgodności w obszarach objętych dyrektywami UE oraz innych obszarach uzyskały krajową autoryzację odpowiednich ministrów i notyfikację w Unii Europejskiej.

Brak autoryzacji laboratoriów i jednostek certyfikujących oraz związanej z tym możliwości ubiegania się o notyfikację powodują, że przedsiębiorstwa produkcyjne działające w obszarze budownictwa - mam na myśli przedsiębiorstwa produkujące również wyroby i instalacje służące do ochrony przeciwpożarowej - już od pewnego czasu poszukują zagranicznych notyfikowanych laboratoriów i jednostek certyfikujących, które przeprowadzą ocenę zgodności produkowanych przez nie wyrobów ze standardami unijnymi.

Jestem zaniepokojony brakiem autoryzacji krajowych jednostek w resorcie infrastruktury, który powinien dokonać autoryzacji laboratoriów i jednostek w zakresie kilku bardzo ważnych dyrektyw. Było wiele dyrektyw wdrażanych przez to ministerstwo, ale mam na myśli zwłaszcza dyrektywę nr 89/106, dotyczącą wyrobów budowlanych, która reguluje zasady produkcji, obrotu i kontroli wyrobów największej dziedziny naszej gospodarki, jaką jest budownictwo.

Po pierwsze, na jakim etapie są prace zmierzające do uzyskania autoryzacji przez laboratoria badawcze, jednostki certyfikujące wyroby i jednostki kontrolne, jeśli chodzi o dyrektywy będące w gestii ministerstwa?

Po trzecie, czy procesy notyfikacji jednostek, łącznie z ogłoszeniem notyfikacji w "Dzienniku Oficjalnym" UE i "Monitorze Polskim", mogą być zakończone przed uzyskaniem przez Polskę członkostwa w Unii? Chodzi o to, aby od maja bieżącego roku polskie laboratoria, jednostki certyfikujące oraz jednostki kontrolne były uprawnione do prowadzenia oceny zgodności na podstawie obowiązujących w kraju i Unii uregulowań prawnych.

Zmianę tej sytuacji miała przynieść realizacja Narodowego Programu Profilaktyki i Leczenia Chorób Układu Sercowo-Naczyniowego na lata 2003-2005 "Polkard". W czerwcu 2003 r. w ramach tego programu ogłoszono konkurs na zakup angiografów. Do konkursu stanął Zakład Kardiologii Inwazyjnej Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego w Białymstoku, przedstawiając ofertę spełniającą wymogi konkursowe. W sierpniu ogłoszono wyniki tego konkursu, jednak Samodzielny Szpital Kliniczny w Białymstoku nie otrzymał angiografu. Wszystkie szpitale, którym przyznano urządzenia, znajdują się, z wyjątkiem dwóch przypadków, w województwach, gdzie dostępność koronarografii jest większa lub nawet znacznie większa niż na Podlasiu.

Społeczność województwa podlaskiego po raz kolejny stwierdziła, że rząd traktuje ją jak obywateli drugiej kategorii. Jeszcze jako poseł na Sejm złożyłem wiele interpelacji, podjąłem wiele interwencji i odbyłem wiele spotkań w sprawie angiografu dla Białegostoku. Lokalne czasopismo "Kurier Poranny" zebrało ponad osiemnaście tysięcy podpisów pod apelem o zapewnienie Podlasiu odpowiedniego sprzętu. Postawa rządu była jednak nieprzejednana.

Sprawa sytuacji służby zdrowia jest sprawą aktualną i gorącą. Zadaniem rządu jest zaspokoić potrzeby obywateli w zakresie służby zdrowia. Trudno wyobrazić sobie bardziej podstawową i potrzebną pomoc niż ta udzielana ofiarom zawałów; bez takiej pomocy grozi im po prostu śmierć. Tymczasem z winy rządu mieszkańcy województwa podlaskiego zostali takiej pomocy pozbawieni.

Jest to szczególny przypadek traktowania problemów ochrony zdrowia, widoczny nawet na tle ogólnej polityki rządu w tej dziedzinie. Problem ustawy o Narodowym Funduszu Zdrowia i zorganizowanego na jej podstawie konkursu na świadczenie podstawowych usług medycznych, niepokojąca przez cały czas kwestia restrukturyzacji placówek zdrowotnych i ich zadłużenia wraz z projektem ustawy niosącym za sobą groźbę dzikiej prywatyzacji to tylko przykłady na to, jak rząd Leszka Millera traktuje konstytucyjny obowiązek ochrony zdrowia obywateli. Obecnie w Białymstoku - dzięki realizacji tej polityki, w której partykularne interesy są zawsze ważniejsze niż dobro ogólne - tylko cudem nie doszło do śmierci pacjenta.

Krzysztof Jurgiel
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z rozwojem wydarzeń zapoczątkowanych przez treść rozporządzenia ministra finansów domagającego się montowania przez taksówkarzy kas fiskalnych senatorowie RP będący sygnatariuszami tego oświadczenia wyrażają poparcie dla postulatu prezydenta Konfederacji Pracodawców Polskich pana Andrzeja Malinowskiego z dnia 30 grudnia 2003 r. o odroczenie obowiązku montowania tych kas do 1 maja 2004 r. lub nawet później.

Przemawiają za tym racje prawne, takie jak wniosek do Trybunału Konstytucyjnego o rozpatrzenie zgodności rozporządzenia ministra finansów nakładającego obowiązek montowania kas fiskalnych przez taksówkarzy z konstytucją oraz złożone przez taksówkarzy pozwy do sądów. Innym argumentem są obiektywne trudności w nabywaniu kas fiskalnych przez samych taksówkarzy oraz brak homologacji aplikacyjnej wyprodukowanych kas, istnieje bowiem tylko homologacja laboratoryjna.

Adam Biela
Krzysztof Jurgiel
Jan Szafraniec
Józef Sztorc
Maria Szyszkowska

- odpowiedzi Ministerstwa Finansów na wnioski sejmowej Komisji Finansów Publicznych przedstawione przez tę komisję 20 października 2003 r.;

W myśl art. 13 wspomnianej ustawy udostępnienie informacji publicznej winno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie czternastu dni od dnia złożenia wniosku. Niestety, do dnia dzisiejszego nie było żadnej reakcji ze strony ministra finansów na przedstawiony wniosek. Co więcej, zamiast przewidzianej w prawie reakcji rzecznik prasowy Ministerstwa Finansów pan Wiktor Krzyżanowski wyraźnie namawiał policję do działań represyjnych wobec taksówkarzy, którzy nie będą mieli od 1 stycznia 2004 r. zamontowanych kas fiskalnych. Jego publiczne zachowanie przypominało, niestety, styl funkcjonowania władzy w okresie ustroju totalitarnego, opartego na zastraszaniu i dzieleniu ludzi w celu zapanowania nad nimi. Zachowania te należy uznać za nieodpowiedzialne. Ich celem było przerzucenie na taksówkarzy odpowiedzialności za nieudolne zachowania resortu. Doprowadziło to jedynie do eskalacji napięcia społecznego i nie pomogło rozwiązać problemu.

W związku z tym radca prawny reprezentujący taksówkarzy Grzegorz Stępniewski złożył, po pierwsze, pozew do Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia, po drugie, zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa do prokuratora rejonowego dla Warszawy Śródmieścia, po trzecie, skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na bezczynność ministra finansów.

Adam Biela

Szanowny Panie Ministrze!

Z wielką uwagą śledzę losy jednego z najbardziej prężnych i nowoczesnych przedsiębiorstw regionu beskidzkiego - Śląskiej Wytwórni Wódek Gatunkowych "Polmos" SA. Spółka ta, po trudnych latach, po okresie problemów nękających całą gospodarkę, w wyniku podjętego wysiłku restrukturyzacji notuje obecnie dobre wyniki finansowe.

Podczas pięćdziesiątego pierwszego posiedzenia Senatu w dniu 11 grudnia 2003 r. pan senator Adam Biela złożył oświadczenie w sprawie Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego "Jary" z Warszawy. W treści tego oświadczenia pan senator stwierdził, że z akt sprawy nadużyć w SBM "Jary", prowadzonej przez prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa-Mokotów Barbarę Brzeską, zginęły ważne dowody: zeznania świadków, opinie biegłych itp.

Zwracam się również z prośbą o skontrolowanie innych spraw prowadzonych w Prokuraturze Rejonowej Warszawa-Mokotów, dotyczących nadużyć w spółdzielniach mieszkaniowych. Warszawski Ursynów jest jednym z największych skupisk bloków spółdzielczych w Polsce i jest również, jak wskazuje doświadczenie, kopalnią nadużyć.

Zbigniew Romaszewski

Szanowny Panie Premierze!

Niemniej jednak chciałbym zwrócić Pańską uwagę na jeden dość istotny element naszego prawodawstwa, który znacznie komplikuje poprawne stosowanie przepisów. Obowiązuje jeszcze uchwała nr 415/60 Rady Ministrów z dnia 8 grudnia 1960 r. w sprawie uregulowania stosunków własnościowych na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Uchwała ta dokonywała wywłaszczenia właścicieli wspólnot gruntowych włączonych do parku, gwarantując jednocześnie tereny zamienne - §7 uchwały nr 415/60 - w ilości 4 tysięcy ha pastwisk w Bieszczadach i Jaworkach, tyleż samo gruntów rolnych w Bieszczadach oraz 1 tysiąc 163 ha lasów w rejonie Małego Cichego, Wierchu Porońca, Zazadniej i Murzasichla. Dokumentacja formalnoprawna miała być przeprowadzona na koszt państwa, czego, podkreślam, dotąd nie uczyniono! Pomimo zmiany rzeczywistości ekonomiczno-politycznej naszego kraju, zawartość formalna tej uchwały nie uległa zmianie.

Sprawy te rozpatrywała międzyresortowa komisja robocza do spraw stosunków pomiędzy społecznością góralską a Tatrzańskim Parkiem Narodowym, powołana jeszcze w listopadzie 1980 r. Działała ona z przerwami spowodowanymi stanem wojennym do marca 1991 r., kiedy to sprawy i problemy do załatwienia zostały przekazane dyrektorowi TPN. Niestety, dyrektor zamiast załatwiać sprawy, mnożył problemy. Na szczęście odszedł. Jednak problemy i sprawy nie zostały załatwione.

Próbowano rozmów na temat rozwiązania problemów wokół TPN kolejno z ośmioma ministrami środowiska rządu III RP - bez powodzenia. Z ministrem Tokarczukiem spisano, przy moim udziale, porozumienie z samorządami. Z mojej strony zawarty tam był postulat dokonania sprawozdania z realizacji wspomnianej wyżej uchwały Rady Ministrów nr 415/60 z dnia 8 grudnia 1960 r. Mimo iż posiadam kopię sprawozdania, nie zostało ono upublicznione, nie mówiąc już o zrealizowaniu wniosków wynikających z tegoż sprawozdania.

Zbliżający się rok 2004 będzie rokiem pięćdziesięciolecia utworzenia Tatrzańskiego Parku Narodowego. Byłoby rzeczą wskazaną, aby już w pierwszym miesiącu tego roku sprawy konfliktowe zostały definitywnie rozwiązane i zawarte w nowo opracowywanym planie ochrony TPN, na co namawiam Pana Premiera dla dobra całej społeczności góralskiej, środowiska decydującego o kształcie TPN, a przede wszystkim dla spokojnego świętowania półwiecza parku w Tatrach. Będę nieustępliwym rzecznikiem spotkania u Pana Premiera w celu rozwiązania przeszło czterdziestoletniego konfliktu.

Rozwiązanie spraw tatrzańskich przez Pański rząd - oto najlepsze z możliwych życzenie noworoczne, które przekazuję na Pana ręce od całej społeczności góralskiej.

Szanowny Panie Premierze!

"Władze publiczne prowadzą politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój budownictwa socjalnego oraz popierają działania obywateli zmierzające do uzyskania własnego mieszkania". Art. 75 Konstytucji RP. Tyle konstytucja.

Zlikwidowano Ministerstwo Budownictwa. Obecnie jest w likwidacji Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, który przez kilka lat skutecznie pilotował sprawy mieszkalnictwa. Parlament uchwalił dalsze funkcjonowanie tegoż urzędu. Prezydent RP przesłał ustawę do Trybunału Konstytucyjnego. Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast jest w likwidacji. Byłoby niepowetowaną stratą, gdyby został zlikwidowany, a trybunał orzekł, że ustawa jest zgodna z konstytucją. Trybunał Konstytucyjny w sprawie wniosków złożonych przez pana prezydenta, jako tak zwana kontrola prewencyjna, orzeka bardzo szybko. Te sprawy mają pierwszeństwo.

Sergiusz Plewa