Warszawa, 28.07.2003 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka znak: BPS/DSK.043.332/03 dotyczące prośby o przedstawienie stanowiska w związku z oświadczeniem Senatora Pana Janusza Bielawskiego pozwolę sobie mieć odmienne od Pana Senatora zdanie w kwestii podjętych przez rząd działań w sprawie powołanego międzyresortowego zespołu w związku z restrukturyzacją zadłużenia zakładów opieki zdrowotnej. Uważam, że w przedmiotowej kwestii, jedynie Minister Zdrowia jest upoważniony do zajęcia stanowiska w tej sprawie.

Odnosząc się natomiast do tej części oświadczenia Pana Senatora, leżącej w kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczącej prawa wyboru przez ubezpieczonego świadczeniodawcy na terenie całego kraju i bezprawnego żądania ze strony świadczeniodawcy, przyrzeczenia zapłaty za leczenie wystawionego przez właściwy ze względu na miejsce zamieszkania ubezpieczonego oddział wojewódzki NFZ uprzejmie informuję, że organizacja finansowania świadczeń zdrowotnych wynika z warunków umów zawartych pomiędzy świadczeniodawcami a Narodowym Funduszem Zdrowia i jest określona w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 9 kwietnia 2003 r. w sprawie ogólnych warunków udzielania świadczeń zdrowotnych oraz trybu wyboru przez ubezpieczonego lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 63, poz. 589). Zgodnie z przepisami rozporządzenia, świadczeniodawca prowadzi rejestr ubezpieczonych oczekujących na udzielenie świadczenia zdrowotnego.

W przypadku braku możliwości udzielenia świadczenia zdrowotnego w dniu zgłoszenia, świadczeniodawca umieszcza w rejestrze imię i nazwisko ubezpieczonego, jego numer PESEL oraz określa w rejestrze, zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej i stanem zdrowia pacjenta, kolejność udzielania świadczeń zdrowotnych. Świadczeniodawca obowiązany jest przekazywać comiesięcznie Narodowemu Funduszowi Zdrowia informacje o liczbie ubezpieczonych oczekujących na udzielenie świadczenia i okresie oczekiwania. Jednocześnie jest zobowiązany do informowania ubezpieczonego w czasie oczekiwania na świadczenie zdrowotne oraz kryteriach, które zdecydowały o jego miejscu w rejestrze.

Narodowy Fundusz Zdrowia po dokonaniu analizy liczby ubezpieczonych oczekujących na określony rodzaj świadczenia zdrowotnego w poszczególnych placówkach opieki zdrowotnej może dokonać alokacji środków finansowych, zapewniając równą dla wszystkich ubezpieczonych dostępność do świadczeń, niezależnie od terenu ich zamieszkania.

Odpowiadając na pytanie Pana Senatora o regulacje przepływu należności za leczenie pacjentów zamieszkujących na terenie innych województw uprzejmie informuję, że często zdarzały się takie sytuacje, kiedy świadczeniodawcy mieli podpisane umowy z kilkoma kasami chorych. Narodowy Fundusz Zdrowia, w celu ustalenia całkowitej wartości umów, przystąpił do ich agregacji w której uwzględniono:

Proces agregacji nie został zakończony ponieważ przy ostatecznym jego podsumowaniu okazało się, że w planie finansowym NFZ brak jest środków finansowych na ten cel w kwocie 650 mln zł (kwoty tej, przeznaczonej głównie na sfinansowanie rozliczeń międzykasowych i promes, kasy chorych nie uwzględniały w swoich planach finansowych na 2003 r.).

Przyjęcie zwiększonych przychodów poprzez realizację wpływów wymienionych w punktach 1-4 (punkty 5-7 nie mają charakteru doraźnego) umożliwiłoby zwiększenie przychodów w planie finansowym NFZ na rok 2003 i tym samym pokrycie z tego tytułu kosztów świadczeń zdrowotnych ujętych w dotychczas zawartych umowach ze świadczeniodawcami łącznie z procedurami świadczonymi w wyniku migracji pacjentów w ramach tzw. "otwarcia systemu" (art. 51 i art. 119 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ).

Ponadto pragnę poinformować, że Narodowy Fundusz Zdrowia w oparciu o wyniki przeprowadzonych analiz statystycznych i epidemiologicznych prowadzi prace nad ujednoliceniem sposobu kontraktowania oraz finansowania świadczeń zdrowotnych. Określony, jednolity na terenie całego kraju system, będzie obowiązywał od 2004 r. Centralizacja systemu oraz opracowanie wspólnego, jednolitego wykazu świadczeń i sposobu ich finansowania ma na celu nie tylko ułatwienie dokonywania rozliczeń, ale także ma zagwarantować pacjentom równy dostęp do świadczeń na terenie całego kraju.

Prezes

Narodowego Funduszu Zdrowia

Maciej Tokarczyk

Warszawa, 29.07.2003 r.

W związku z wystąpieniem Pana Marszałka z dnia 17 lipca 2003 r., znak: BPS/DSK-043-301/03 oraz załączonym do tego wystąpienia oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Jerzego Cieślaka na 43 posiedzeniu Senatu w dniu 10 lipca 2003 roku, dotyczącym rozstrzygnięcia postępowania konkursowego mającego na celu wybór realizatorów programu polityki zdrowotnej pn.: "Leczenie nowotworów złośliwych - moduł inwestycje", wyjaśniam co następuje:

Procedura konkursowa realizowana była zgodnie z postanowieniami zarządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie zasad prowadzenia prac nad przyjęciem i realizacją programów zdrowotnych, opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Zdrowia z dnia 31 grudnia 2002 r. W zarządzeniu tym określone są zasady ogłaszania konkursów dotyczących realizacji programów polityki zdrowotnej, ogłaszania ich rozstrzygnięć oraz trybu powoływania i prac komisji konkursowych. Zgodnie z postanowieniami wymienionego zarządzenia, oferenci mogą być obecni na posiedzeniu komisji konkursowej w części związanej z otwarciem złożonych ofert oraz odczytaniem ich istotnych elementów - w szczególności informacji o liczbie i cenie zadań realizowanych w ramach programu.

Pierwsze posiedzenie komisji konkursowej mającej na celu wybór realizatorów programu polityki zdrowotnej pn.: "Leczenie nowotworów złośliwych - moduł inwestycje" odbyło się w dniu 9 maja br. w siedzibie Ministerstwa Zdrowia. Komisja konkursowa, powołana zgodnie z postanowieniami wcześniej wymienionego zarządzenia, obradowała w pełnym składzie. Podczas otwarcia ofert obecny był przedstawiciel krakowskiego ośrodka radioterapii, który jako jedyny wyrażał wówczas chęć uczestniczenia w jawnej części posiedzenia komisji.

Stwierdzono, że na konkurs wpłynęły 32 oferty. Łączna wartość aparatury wymienionej w ofertach wyniosła 440.956.544 zł. Na kolejnych posiedzeniach komisja konkursowa dokonywała oceny złożonych ofert: pod względem formalnym oraz względem merytorycznym. Łącznie w trakcie procedury konkursowej odbyło się 5 posiedzeń komisji konkursowej. W posiedzeniu dotyczącym merytorycznej oceny ofert (w dniu 14 maja br.) uczestniczył przedstawiciel Konsultanta Krajowego w dziedzinie radioterapii, którego opinia była podstawą dokonanych rozstrzygnięć.

- stan aktualnego wyposażenia (czas i stopień eksploatacji) oraz liczba mieszkańców przypadająca na jeden aparat megawoltowy,

- przygotowanie infrastruktury technicznej do zamontowania aparatu w 2003 roku (media techniczne),

- udokumentowana możliwość funkcjonowania aparatury do radioterapii w systemie dwuzmianowym,

Ze względu na ograniczone możliwości zaspokojenia potrzeb ośrodków radioterapii na aparaturę służącą do radioterapii oraz wynikającą z postanowień ustawy budżetowej konieczność wydatkowania środków do końca roku budżetowego, istotnym elementem oceny była możliwość zainstalowania wnioskowanej aparatury do 30 listopada br. Wynika to z faktu dokonywania płatności przez Ministerstwo Zdrowia na podstawie kopii faktur, przesłanych przez realizatorów programu. Faktura wystawiana jest przez dostawcę po uprzednim zrealizowaniu dostawy i odbiorze aparatury, która podlega zamontowaniu i odbiorowi technicznemu. Tak więc podjęto decyzję o zakwalifikowaniu do realizacji programu w 2003 roku tych ośrodków radioterapii, które dysponują infrastrukturą gotową do zainstalowania wysokoenergetycznego przyspieszacza liniowego. Warto zaznaczyć, że mimo takiej decyzji nie udało się w bieżącym roku "zagospodarować" wszystkich przygotowanych do zamontowania aparatury bunkrów.

Uprzejmie informuję, że Dolnośląskie Centrum Onkologii dostarczyło informacji o przygotowaniu infrastruktury technicznej do zamontowania aparatury w 2003 r. - załącznik nr 3 do oferty. Informacja ta dotyczy przygotowania stacji transformatorowej, sieci gazowej, sieci telefonicznej oraz mediów takich jak: woda, ścieki i instalacja wentylacyjno-klimatyzacyjna. W załączniku nr 4 do oferty przedstawiono informację o kosztach adaptacji pomieszczenia "bunkra" po Neptunie 10p z przystosowaniem pod akcelerator liniowy oraz kosztach adaptacji innych pomieszczeń. W ofercie jest zawarta również informacja o poparciu przez organ założycielski starań Dolnośląskiego Centrum Onkologii "o zdobycie środków na modernizację i doposażenie istniejącego zakładu radioterapii" - środki te miałyby, między innymi, pochodzić od sponsorów. W opinii komisji, informacja ta nie była jednoznaczna z dysponowaniem środkami na niezbędną adaptację pomieszczeń, umożliwiającą zainstalowanie w bieżącym roku wysokoenergetycznego przyspieszacza liniowego - tym bardziej, że nie przedstawiono harmonogramu realizacji przedsięwzięcia.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia chciałbym zwrócić uwagę, że ze względu na ograniczony dostęp do radioterapii chorych z nowotworami złośliwymi w całej Polsce, Ministerstwo Zdrowia podjęło realizację programu polityki zdrowotnej, mającego na celu doposażenie funkcjonujących ośrodków oraz utworzenie nowych ośrodków. Bieżący rok jest drugim rokiem realizacji programu. Ze względu na ograniczone nakłady na ten cel, problem nie może zostać rozwiązany w krótkim okresie. Tym niemniej podejmuję starania pozwalające na istotną poprawę sytuacji w tym zakresie. Dzięki uzyskaniu zgody Ministra Finansów na dokonanie przesunięć środków przeznaczonych na realizację programów polityki zdrowotnej, w dniu 10 lipca br. Ministerstwo Zdrowia ogłosiło ponowny konkurs na realizację wymienionego programu. Fakt ten otwiera możliwość ponownego ubiegania się Dolnośląskiego Centrum Onkologii o zakwalifikowanie do grona realizatorów programu. Należy przy tym mieć na względzie ograniczoną wysokość środków przeznaczonych na realizację programu.

Leszek Sikorski

Warszawa, dnia 29 lipca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z tym, iż Pani Senator w swoim oświadczeniu wymienia zarówno mogiły polskich żołnierzy na terenie Niemiec, jak i mogiły polskich żołnierzy pochowanych w byłej RFN odniosę się pokrótce do problematyki związanej z miejscami pochówku wszystkich żołnierzy polskich formacji wojskowych, uczestniczących w działaniach operacyjnych II wojny światowej, spoczywających na terenie dzisiejszych Niemiec.

Groby polskich żołnierzy - w związku z powojenną sytuacją geopolityczną - można podzielić na dwie kategorie: położone na obszarze b. NRD i b. Niemiec Zachodnich.

Na terenie b. NRD po zakończeniu wojny znajdowały się pochówki żołnierzy 1. i 2. Armii Wojska Polskiego, którzy polegli przy forsowaniu Odry i Nysy Łużyckiej oraz zabitych w operacji berlińskiej i łużyckiej. Zgodnie z rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego, gen. broni Michała Roli Żymierskiego z dnia 16 czerwca 1945., szczątki tych żołnierzy zostały w latach 1946-1947 ekshumowane i pochowane ponownie na specjalnie w tym celu utworzonych cmentarzach w Polsce: w Zgorzelcu (woj. dolnośląskie) - groby żołnierzy 2. Armii WP i w Siekierkach (woj. zachodniopomorskie) i Szczecinie (woj. zachodniopomorskie) - groby żołnierzy 1. Armii WP. Ich pochówki podlegają ochronie i opiece polskiej administracji rządowej.

Na terenie b. Niemiec Zachodnich znajdują się groby żołnierzy 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka oraz 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej gen. Stanisława Sosabowskiego, którzy najpierw walczyli w ramach sił alianckich, a następnie w pierwszych latach powojennych pełnili służbę w strefie okupacyjnej na obszarze północno-zachodnich Niemiec.

Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa od lat prowadzi działania związane z opieką nad polskimi grobami żołnierzy i ofiar wojny na terenie Niemiec. Prawdą jest, iż groby te są rozrzucone na terenie Niemiec, ale jest to związane z wydarzeniami historycznymi - pochówki poległych żołnierzy odbywały się na szlakach walk, w miejscach, gdzie utracili życie. Trudno sobie wyobrazić stworzenie jednego cmentarza dla wszystkich żołnierzy polskich poległych na terenie Niemiec. Takie rozproszenie grobów występuje na całym świecie, tam, gdzie walczyli żołnierze. Nie jest to cecha specyficzna dla Niemiec, ani dla żołnierzy polskich. Cmentarzy żołnierskich jest zawsze wiele.

Niezależnie od tego ewidencjonowanie grobów żołnierzy 1 Dywizji Pancernej rozpoczęto już w roku 1994. Wyniki tych prac dokumentacyjnych Rada opublikowała w Biuletynie "Przeszłość i Pamięć" w 1998 roku. Uzyskano ponadto akty zgonów "Maczkowców" z Archiwum Ministerstwa Obrony W. Brytanii oraz Muzeum i Instytutu gen. Sikorskiego w Londynie. Rodziny poległych żołnierzy mają zatem możliwość zasięgnięcia w naszej instytucji informacji na temat miejsc pochówków najbliższych,. W roku 2001 Rada OPWiM zwróciła się - za pośrednictwem Konsulatu Generalnego RP w Hamburgu - do 26 gmin niemieckich z prośbą o odszukanie grobów uznawanych dotąd za zaginione. W wyniku tych poszukiwań udało się potwierdzić istnienie kilku grobów.

Problem grobów żołnierzy 1 Dywizji Pancernej był również poruszany na dwóch posiedzeniach Komisji Polsko-Niemieckiej (9 kwietnia 2002 r. w Kassel oraz 4 października 2002 r. we Wrocławiu), w którym brało udział kierownictwo Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge - niemieckiej instytucji, powołanej do opieki nad grobami wojennymi w Niemczech. Zgodnie z ustawodawstwem niemieckim (Kriegsgräbergesetz) wszystkie groby wojenne znajdujące się na terytorium RFN są wieczyście zachowane i podlegają opiece państwa niemieckiego. Administracje cmentarzy otrzymują corocznie z funduszy federalnych środki na opiekę nad każdym grobem wojennym. Przedstawiciel VDK poinformował nas w ub. roku, iż zgodnie z obietnicą ministra spraw wewnętrznych pana Bartlinga, gminy niemieckie nie dysponujące całością środków potrzebnych do uporządkowania grobów żołnierzy 1 Dywizji Pancernej, otrzymają dofinansowanie z budżetu Kraju Związkowego Dolna Saksonia. Dofinansowanie to jest uzależnione od skonsultowania planów robót z Radą OPWiM.

W okresie grudzień 2001 - listopad 2002 przedstawiciele Rady OPWiM zrealizowali trzy podróże lustracyjne, które objęły niemal wszystkie miejscowości na terenie Dolnej Saksonii, gdzie znajdują się groby żołnierzy 1 Dywizji Pancernej. Ogółem odwiedzono 29 miejscowości, w których stwierdzono 211 pochówków "Maczkowców". Czekamy obecnie na wyjaśnienia dotyczące jeszcze 22 grobów.

Podczas ostatniego objazdu miejscowości dolnosaksońskiej w listopadzie ub. roku przedstawiciele Rady OPWiM dokonali także oględzin kwatery wojennej w Fürstenau, na której spoczywają żołnierze gen. S. Sosabowskiego. Kwatera ta jest dobrze utrzymana, inskrypcje jednak są niepełne i zawierają błędy. Propozycję w sprawie uporządkowania tej kwatery będzie można przedstawić dopiero po skonsultowaniu sprawy z odpowiednimi środowiskami kombatantów (kopie sprawozdań z dwóch ostatnich podróży lustracyjnych, opublikowanych w Biuletynie przesyłam w załączeniu).

Działania Rady OPWiM nie ograniczają się jedynie do grobów żołnierzy polskich na terenie Niemiec. We współpracy z polskimi placówkami dyplomatycznymi za granicą sprawujemy także opiekę nad miejscami pochówku więźniów obozów koncentracyjnych, niemieckich aresztów i więzień, jeńców wojennych i robotników przymusowych.

22 czerwca br., na terenie Miejsca Pamięci Obozu Koncentracyjnego Bergen-Belsen odsłonięte zostały dwie tablice poświęcone pamięci ok. 15.000 tys. Polaków zamęczonych w tym obozie.

Pragnę również poinformować, iż podjęliśmy próbę generalnego uregulowania kwestii związanych z ochroną i opieką nad polskimi grobami i miejscami pamięci na terenie Niemiec. Od kwietnia 2002 r. Ministerstwo Kultury negocjowało ze stroną niemiecką projekt Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Federalnej Niemiec o grobach ofiar wojen i przemocy totalitarnej, której tekst parafowano w marcu br. Rada Ministrów wydała w czerwcu br. uchwałę zezwalającą na podpisanie wyżej wymienionej Umowy. Zapisy w niej zawarte, gwarantować będą szeroko pojętą ochronę grobów polskich ofiar wojen na terenie RFN.

Warszawa, dnia 31 lipca 2003 r.

W związku z przesłaną przy piśmie Marszałka Senatu w dniu 17 lipca 2003 r. zn. BPS/DSK-043-324/03 interpelacją Pana Sergiusza Plewy w sprawie klęski suszy na terenie województwa podlaskiego - uprzejmie Pana Marszałka informuję, ze względu na szczególnie trudną sytuację gospodarstw rolnych i działów specjalnych produkcji rolnej poszkodowanych w wyniku klęsk suszy, gradobicia, nadmiernych opadów atmosferycznych, wymarznięcia, powodzi, huraganu, pożaru, osuwisk ziemi i plagi gryzoni, spowodowaną powielaniem się w ostatnich latach klęsk żywiołowych, kilkakrotnie wydłużany był okres stosowania przez Agencję dopłat do oprocentowania preferencyjnych kredytów obrotowych udzielonych na podstawie § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 83 z późn. zm.), tj. do:

• 30 miesięcy - w odniesieniu do kredytów udzielonych na wznowienie produkcji po klęsce powodzi mającej miejsce w 2001 r.,

• 36 miesięcy - w przypadku kredytów udzielonych na wznowienie produkcji po klęskach mających miejsce w 1999 r. do 2000 r.,

Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na fakt, że zgodnie z ww. rozporządzeniem preferencyjne kredyty klęskowe udzielane są ze środków własnych banków, natomiast Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa stosuje wyłącznie dopłaty do ich oprocentowania. W związku z powyższym zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. Nr 140, poz. 939 z późn. zm.) banki jako samodzielne i samofinansujące się jednostki organizacyjne, posiadające osobowość prawną, działające na podstawie ustawy i statutów i nie podlegające organom administracji państwowej, samodzielnie podejmują decyzje w sprawach dotyczących udzielania kredytów i żaden organ państwowy, w tym również Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, nie ma możliwości wpływu na ww. decyzje.

- wydłużenie z 12 do 24 miesięcy okresu stosowania dopłat do oprocentowania kredytów udzielonych na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej, zaciągniętych w okresie od 15.07.2002 r. do 15.07.2003 r. przez producentów rolnych, w gospodarstwach których nastąpiła klęska suszy. W celu realizacji powyższego przygotowany został i przedłożony do uzgodnień międzyresortowych projekt nowelizacji ustawy z dnia 5 stycznia 1995 r. o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych;

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 31 lipca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przesłaną przy piśmie Marszałka senatu z dnia 17 lipca 2003 r. zn. BPS/DSK-043-325/03 interpelacją Pana Jana Szafrańca w sprawie klęski suszy na terenie województwa podlaskiego - uprzejmie Pana Marszałka informuję, ze względu na szczególnie trudną sytuację gospodarstw rolnych i działów specjalnych produkcji rolnej poszkodowanych w wyniku klęsk suszy, gradobicia, nadmiernych opadów atmosferycznych, wymarznięcia, powodzi, huraganu, pożaru, osuwisk ziemi i plagi gryzoni, spowodowaną powielaniem się w ostatnich latach klęsk żywiołowych, kilkakrotnie wydłużany był okres stosowania przez Agencję dopłat do oprocentowania preferencyjnych kredytów obrotowych udzielonych na podstawie § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 83 z późn. zm.), tj. do:

• 30 miesięcy - w odniesieniu do kredytów udzielonych na wznowienie produkcji po klęsce powodzi mającej miejsce w 2001 r.,
• 36 miesięcy - w przypadku kredytów udzielonych na wznowienie produkcji po klęskach mających miejsce w 1999 r. do 2000 r.,
• 42 miesięcy - w odniesieniu do kredytobiorców, których gospodarstwa zostały w 2000 r. ponownie dotknięte klęską żywiołową. Postanowienie niniejsze dotyczy wyłącznie umów zawartych do dnia 31 maja 2000 r.,
• 4 lat - w przypadku kredytów udzielonych na wznowienie produkcji po klęskach żywiołowych mających miejsce w 2000 r., jeżeli gospodarstwo kredytobiorcy znalazło się na obszarach dotkniętych w 2001 r. klęską powodzi,
• 4 lat w przypadku preferencyjnych kredytów obrotowych, udzielonych po klęsce suszy lub wymarznięcia w 2000 r. oraz powodzi mającej miejsce w 2000 r. lub 2001 r.

Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na fakt, że zgodnie z ww. rozporządzeniem preferencyjne kredyty klęskowe udzielane są ze środków własnych banków, natomiast Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa stosuje wyłącznie dopłaty do ich oprocentowania. W związku z powyższym zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. Nr 140, poz. 939 z późn. zm.) banki jako samodzielne i samofinansujące się jednostki organizacyjne, posiadające osobowość prawną, działające na podstawie ustawy i statutów i nie podlegające organom administracji państwowej, samodzielnie podejmują decyzje w sprawach dotyczących udzielania kredytów i żaden organ państwowy, w tym również Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, nie ma możliwości wpływu na ww. decyzje.

- wydłużenie z 12 do 24 miesięcy okresu stosowania dopłat do oprocentowania kredytów udzielonych na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej, zaciągniętych w okresie od 15.07.2002 r. do 15.07.2003 r. przez producentów rolnych, w gospodarstwach których nastąpiła klęska suszy. W celu realizacji powyższego przygotowany został i przedłożony do uzgodnień międzyresortowych projekt nowelizacji ustawy z dnia 5 stycznia 1995 r. o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych;

- wydłużenie o 1 rok stosowania dopłat do kredytów udzielonych na podstawie § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82 z późn. zm.), dla gospodarstw rolnych położonych na obszarach dotkniętych klęską suszy.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 31.07.2003 r.

- w znowelizowanej w dniu 23 sierpnia br. ustawie o finansowym wspieraniu inwestycji przewidziano rozszerzenie listy przedsiębiorców, którzy będą mogli ubiegać się o wsparcie finansowe nowej inwestycji, o wykonujących działalność gospodarczą w ramach parku przemysłowego lub parku technologicznego. Ma to przyczynić się do wykorzystania tej ustawy jako krajowego instrumentu wsparcia, w ramach realizowanego po przystąpieniu do UE Sektorowego Programu Operacyjnego (SPO) "Wzrost konkurencyjności gospodarki",

- w SPO "Wzrost konkurencyjności gospodarki" ujęte zostały przewidziane do finansowego wspierania działania, które w celu podniesienia konkurencyjności gospodarki mają za zadanie wspierać jej innowacyjność. Uwzględniając fakt, że w Polsce słabo rozwinięta jest instytucja parków naukowo-technologicznych oraz inkubatorów technologicznych, które zapewniają dyfuzję nowoczesnych rozwiązań ze sfery naukowo-badawczej do przedsiębiorstw, jedno z działań w SPO jest ukierunkowane na wspieranie powstawania tego typu instytucji. Działania zaproponowane w ramach SPO będą zwrócone przede wszystkim na te dziedziny, które w największym stopniu mają szansę zdynamizować produkcję, zmodernizować jej strukturę i wprowadzić postęp technologiczny w gospodarce. Dziedziny te przyjęło się skrótowo określać jako "bio", "info", "techno",

Jerzy Hausner

Warszawa, 01.08.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- ochrony przed nadmiernym przywozem określonych towarów na polski obszar celny,

- wprowadzenie ewentualnym "limitów importowych",

- ochrony polskiego obszaru celnego przed przywozem towarów po cenach dumpingowych

Odnośnie natomiast rozwiązań stosowanych przez inne państwa, tj. m.in. żądanie przez organ celny - przed dopuszczeniem towaru do obrotu na polskim obszarze celnym - dokumentu potwierdzającego spełnienie wymagań jakościowych, czy spełnienie wymogów polskich norm, to należy stwierdzić, że w obecnym stanie prawnym, omawiane przez Pana Senatora towary, nie podlegają szczególnym uregulowaniom dotyczącym obrotu z zagranicą.

Jedynym aktem prawnym, z zakresu ograniczeń pozataryfowych (nie wynikających z Taryfy celnej), stanowiącym dla organów celnych podstawę do podjęcia działań w trakcie kontroli celnej takiego towaru, jest ustawa z dnia 22 stycznia 2000 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 15, poz. 179 z późniejszymi zmianami). W związku z tym, jeśli organ celny poweźmie podejrzenie, że towar może być niebezpieczny - wówczas może go zatrzymać i wystąpić o opinię do organu wyspecjalizowanego, w przedmiocie spełnienia przez towar wymagań bezpieczeństwa. W przypadku zamków i okuć organem wyspecjalizowanym będzie właściwy organ Inspekcji Handlowej. Jeśli właściwy organ tej Inspekcji uzna, że towar jest niebezpieczny - organ celny cofa ten towar za granicę. Jeśli natomiast opinia organu wyspecjalizowanego będzie pozytywna, tj. towar uznany zostanie za spełniający normy bezpieczeństwa - może on zostać dopuszczony do obrotu na polskim obszarze celnym.

Z uwagi na to, że organy celne - jak do tej pory - nie miały żadnych informacji o niebezpieczeństwie stosowania omawianych towarów, celowe wydaje się być wystąpienie np. Polskiego Związku Producentów Zamków i Okuć do Inspekcji Handlowej lub laboratoriów autoryzowanych o przebadanie tych towarów, a jeżeli zostaną one (niektóre z nich) uznane za niebezpieczne w użytkowaniu, o wystąpienie następnie do organów Służby Celnej o zastosowanie wobec nich wymienionej wyżej ustawy o bezpieczeństwie produktów.

Należy nadmienić ponadto, że żaden przepis dotyczący ograniczeń pozataryfowych nie wymaga od importera zamków i okuć spełnienia szczególnych wymogów w chwili sprowadzania towarów. Również spełnienie polskich norm jest - zgodnie z ustawą z dnia 3 kwietnia 1993 r. o badaniach i certyfikacji (Dz. U. Nr 55, poz. 250 z późniejszymi zmianami) oraz rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 10 marca 2000 r. w sprawie trybu certyfikacji towarów - dla tego typu towarów fakultatywne. Wskazane przepisy nakładają bowiem obowiązek uzyskania certyfikatu na niektóre grupy towarów, pozostałe zaś mogą być przedmiotem certyfikacji, lecz obowiązku takiego nie ma.

Odnośnie natomiast ochrony praw wynikających z rejestracji znaków towarowych oraz patentów, a także prawa autorskiego, w kontekście obrotu towarowego z zagranicą, to kwestie te uregulowane są w art. 57 ustawy Kodeks celny i przepisach wykonawczych, tj. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 lutego 2002 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania organów celnych przy zatrzymywaniu towarów w wypadku podejrzenia naruszenia przepisów dotyczących ochrony własności intelektualnej (Dz. U. Nr 12, poz. 112). Przepisy te umożliwiają właścicielom praw własności intelektualnej - uprawnionym z tytułu rejestracji m.in. znaków towarowych i patentów, a także z tytułu prawa autorskiego - występowanie do organów celnych z wnioskiem o ochronę swych praw. Wystąpienie takie skutkuje dokonywaniem przez organ celny zatrzymań towarów, w wypadku naruszenia praw własności intelektualnej, w celu niedopuszczenia ich do obrotu na polskim obszarze celnym.

Reasumując pragnę uprzejmie poinformować, że wymieniony wyżej stan prawny pozwala organom celnym na podejmowanie działań, które w niewielkim stopniu mogą zapobiegać wskazanym w piśmie Pana Senatora zjawiskom. Wprowadzenie natomiast środków ochronnych przed nadmiernym przywozem oraz przed przywozem towarów po cenach dumpingowych, czy też kontyngentów leży w sferze polityki gospodarczej, w której właściwy jest Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej.

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 4 sierpnia 2003 r.

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 17 lipca br., znak: BPS/DSK-043-291/03, w sprawie oświadczenia złożonego przez Panią Senator Genowefę Grabowską podczas 43. Posiedzenia Senatu RP w dniu 10 lipca br., dotyczącego nieprawidłowości w działalności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych prowadzących do nieprzekazywania składek do otwartych funduszy emerytalnych pragnę przedstawić, co następuje:

W wyniku przeprowadzonej w 1999 r. reformy ubezpieczeń społecznych na ZUS został nałożony obowiązek przekazywania części składki na ubezpieczenie emerytalne do utworzonych w ramach tej reformy otwartych funduszy emerytalnych. Przepływ środków do funduszy emerytalnych odbywa się za pośrednictwem płatników składek i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zasady rozliczeń, jakie obowiązują w systemie ubezpieczeń społecznych wymagają przekazywania właściwych i bezbłędnych informacji pomiędzy uczestnikami procesu rozliczeń.

W latach 1999 - 2002, gdy system informatyczny ZUS oraz otoczenie zewnętrzne (płatnicy, banki oraz ubezpieczeni) były nieprzygotowane do wykonywania nowych zadań, stało się niemożliwym zaewidencjonowanie na kontach wielu ubezpieczonych składek, a tym samym nie doszło do przekazania do OPE należnej części składek na ubezpieczenie emerytalne. Wynika to w bardzo dużym stopniu z jakości dokumentów, jakie w tym czasie spłynęły, gdzie liczba pomyłek była największa. Poprawie sytuacji ma służyć ponowne wykonanie rozliczeń za te lata w docelowym systemie rozliczeń. Przyczyną nieprawidłowości pozostaje znaczna ilość niepoprawnych informacji, z których nie można wyliczyć składek, lub nie można ich przypisać odpowiednim ubezpieczonym. Proces ich porządkowania się rozpoczął, ale będzie trwać kilka lat, gdyż dotyczy setek milionów dokumentów. Problem ten jest przyczyną reklamacji ze strony ubezpieczonych - członków OFE, którzy z kolei oczekują szybkiego rozwiązania ich sprawy.

W 2002 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zintensyfikował proces porządkowania okresów zaległych, co jest niezbędnym warunkiem do rozliczania składek za zaległe okresy. Wymaga to przeprowadzenia postępowań wyjaśniających z płatnikami składek i przetworzenia w systemie docelowym (SEKIF) zarówno dokumentów pierwszorazowych jak i korygujących. W zakresie rozliczeń między ZUS a płatnikami i OFE nastąpiła w roku 2002 istotna zmiana będąca konsekwencją realizacji "Programu 100%". Efektem tych zmian jest, między innymi istotna poprawa jakości Centralnego Rejestru Płatników. Przeprowadzone przez ZUS analizy wskazują, że poddanie ponownej identyfikacji wpłat za poprzednie lata, w wyniku skojarzenia ich z poprawionym rejestrem płatników, spowoduje ich rozliczenie powiązane z przekazaniem zaległych składek do OFE. Zgodnie z szacunkami ZUS, w konsekwencji tego procesu liczba wpłat niezidentyfikowanych zostanie zmniejszona przeciętnie o 45%, a dla niektórych okresów roku 2000 nawet o 60%.

W przypadku, gdy ponowna identyfikacja wpłat nie przyniesie rezultatu, ZUS przeprowadzi rozliczenie jak największej liczby zaległych składek w postępowaniach wyjaśniających prowadzonych z płatnikami. Niemniej wiele przyczyn może powodować sytuację, iż nie będzie to możliwe, co więcej im starszych okresów to dotyczy, tym niższy będzie procent rozliczonych składek (płatnik czasami już nie istnieje, ma istotne braki w dokumentacji albo nie może skorygować niektórych informacji ze względu na brak kontaktu z ubezpieczonym itp.). Sytuacje takie będą wyjaśniane w przypadku kontaktu z ubezpieczonym i mogą być rozciągnięte w czasie na kolejne lata zaczynając od 2004 r.

Obecnie rzeczą pilną jest rozwiązanie problemu środków finansowych koniecznych do spłaty zaległych składek. Sprawa ta była przedmiotem obrad Sejmu, a obecnie jest omawiana w Senacie w ramach prac nad projektem ustawy o przyjęciu przez Skarb Państwa zobowiązań Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nieprzekazanych składek do otwartych funduszy emerytalnych (druk nr 454). Jej przyjęcie pozwoli na regulowanie zobowiązań ZUS z tytułu nieprzekazanych składek w formie obligacji skarbowych. Obligacje będą miały charakter rynkowy (możliwy będzie obrót nimi na rynku wtórnym) i zmienne oprocentowanie oparte o rentowność 52 tyg. bonów skarbowych. Obligacje pozbawione będą ryzyka stopy procentowej, a ich dochodowość uzależniona będzie od rynkowych stóp procentowych.

Minister

z up. Krzysztof Pater

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 4.08.2003 r.

Proces rehabilitacji osób niepełnosprawnych obejmujący zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej - jest jednym z najważniejszych zadań, które zostały postawione przed Pełnomocnikiem Rządu. Jego celem jest bowiem umożliwienie osobom niepełnosprawnym uczestnictwa w życiu społecznym oraz ułatwienie uzyskania i utrzymania, przez osoby tak ciężko doświadczone przez los, odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego.

Turnusy rehabilitacyjne, jako szczególna forma aktywności wspomagającej rehabilitację, stanowią jeden z najważniejszych elementów tego procesu. Dlatego też kierując się powyższymi przesłankami w uchwalonej, w dniu 20 grudnia 2002 r. ustawie o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2003 r. Nr 7, poz. 79), w sposób szczegółowy uregulowano kwestie dotyczące turnusów rehabilitacyjnych. Ustawodawca jednoznacznie przesądził między innymi o tym, kto może być organizatorem turnusu, gdzie i w jakich formach może być on organizowany, co należy do obowiązków organizatora oraz, jakie warunki powinna spełniać osoba niepełnosprawna, by móc ubiegać się o dofinansowanie ze środków Funduszu do uczestnictwa w turnusie. Nie bez znaczenia dla tak szczegółowej regulacji w tym zakresie, pozostawały napływające z różnych źródeł, sygnały wskazujące na pojawiające się nieprawidłowości. Wyniki kontroli przeprowadzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli, na które powołuje się Senator Józef Sztorc, zostały - co wynika z powyższego - wzięte pod uwagę.

Ponieważ regulacja ustawowa określa z reguły tylko podstawowe ramy działania, minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego został upoważniony do szczegółowego uregulowania problematyki działania turnusów rehabilitacyjnych. W wyniku realizacji tej delegacji ustawowe ukazało się rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 22 maja 2003 r. w sprawie turnusów rehabilitacyjnych (Dz. U. Nr 100, poz. 926). W rozporządzeniu określono między innymi:

- rodzaje turnusów rehabilitacyjnych organizowanych przy udziale środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz warunki uczestnictwa w tych turnusach;

Odnosząc się do pytania dotyczącego sposobu nadzoru nad prawidłowością wydatkowania środków przeznaczanych na realizację turnusów, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w świetle przedmiotowego rozporządzenia w ośrodkach posiadających wpis do rejestru ośrodków, u organizatorów turnusów posiadających wpis do rejestru organizatorów turnusów oraz na turnusach prowadzonych przez tych organizatorów mogą być przeprowadzane kontrole. Przedmiotem kontroli ośrodków jest w szczególności stwierdzenie zgodności informacji zawartych we wniosku ośrodka ze stanem faktycznym. Natomiast przedmiotem kontroli organizatorów turnusów jest w szczególności stwierdzenie prawidłowości realizacji turnusów na podstawie oceny ich przebiegu, z uwzględnieniem programu, doboru kadry oraz miejsca realizacji turnusu, biorąc pod uwagę rodzaj turnusu oraz rodzaje dysfunkcji lub schorzeń ich uczestników. Kontrolę w ośrodku przeprowadza wojewoda lub centrum pomocy właściwe dla siedziby ośrodka. Z kolei kontrolę organizatora turnusów przeprowadza wojewoda lub centrum pomocy właściwe dla siedziby organizatora turnusów lub właściwe dla siedziby ośrodka, w którym odbywa się turnus, albo właściwe dla miejsca przebiegu turnusu niestacjonarnego.

Tak szczegółowa regulacja, zawierająca w sobie mechanizmy nadzoru, powinna zapobiec pojawianiu się nieprawidłowości, choć oczywiście nie stanowi gwarancji ich braku. Dlatego też jeżeli do Pana Senatora Józefa Sztorca docierają jakiekolwiek niepokojące sygnały w tym zakresie, będą wdzięczna za szczegółowe informacje na ten temat, umożliwią one bowiem podjęcie stosownych działań. Pełnomocnik Rządu w ramach swoich kompetencji nadzorczych, jest bowiem uprawniony do inicjowania lub też przeprowadzania kontroli realizacji zadań wynikających z ustawy. Przedmiotem takiej kontroli może być więc również prawidłowość realizacji turnusów oraz sposobu ich funkcjonowania i finansowania.

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 4 sierpnia 2003 r.

Rada Ministrów przyjęła w dniu 14 maja 2002 r. "Program usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest stosowanych na terytorium Polski". Z rozdziału 9.2 "Szacunek kosztów realizacji "Programu..." oraz źródła finansowania w ciągu 30 lat" wynika, że środki publiczne mogą być przeznaczane na oczyszczanie miejsc publicznych i wspieranie inicjatyw samorządu terytorialnego. Koszty prac związanych z oczyszczaniem terenów, niebędących miejscami publicznymi, powinni natomiast ponosić właściciele lub zarządzający.

""Program..." zakłada wydatkowanie, przez 30 lat, z funduszy ekologicznych i funduszy jednostek samorządu terytorialnego, 464 mln zł (tj. 80% z 580 mln zł), na oczyszczanie miejsc publicznych i wspieranie inicjatyw samorządu terytorialnego. Pozostałe 20%, tj. 116 mln zł, ma pochodzić z Funduszu Spójności oraz Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Ponadto, na oczyszczanie terenów i obiektów publicznych w gminach szczególnie zanieczyszczonych azbestem, przewiduje się wydatkowanie 400 mln zł, z ww. funduszy. Na wspieranie inicjatyw samorządu terytorialnego, zmierzających do konsekwentnego usuwania niebezpiecznych wyrobów oraz skutków ich szkodliwego działania na mieszkańców i środowisko, przeznaczono 100 mln zł.

W związku z tym należy również zauważyć, że zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, aby osiągnąć cele założone w polityce ekologicznej państwa, opracowywane są: krajowy plan gospodarki odpadami, a także wojewódzkie, powiatowe i gminne plany gospodarki odpadami. Krajowy plan gospodarki odpadami został przyjęty w końcu 2002 r., a pozostałe plany gospodarki odpadami, jako elementy programów ochrony środowiska, powinny być uchwalone w następujących terminach:

- programy wojewódzkie - do 30 czerwca 2003 r. - uchwalane przez sejmiki województw,

- programy powiatowe - do 31 grudnia 2003 r. - uchwalane przez rady powiatów,

- programy gminne - do 30 czerwca 2004 r. - uchwalane przez rady gmin.

Wojewódzki plan gospodarki odpadami na lata 2003 - 2010 dla województwa małopolskiego, po uwagach zgłoszonych przez Ministerstwo Środowiska - dotyczących w szczególności rozwinięcia informacji o unieszkodliwianiu azbestu zalegającego w okolicy Szczucina, jest uzupełniany i ma być przedłożony ponownie do zaopiniowania.

z up. Ministra

Sekretarz Stanu