Warszawa, dn. 05 czerwca 2003 r.

W sprawie doboru przedstawicieli Skarbu Państwa do rad nadzorczych spółek z Programu NFI należy zaznaczyć, że prowadzony jest on zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz.U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397 z późn. zm. ) oraz stosownych rozporządzeń wykonawczych. Działania Ministerstwa Skarbu Państwa w tej dziedzinie obejmują między innymi prowadzenie aktualnej bazy danych dotyczących osób, które pomyślnie zakończyły egzamin dla kandydatów do rad nadzorczych spółek z udziałem Skarbu Państwa, która to ewidencja stanowi podstawę do delegowania tych spółek do wykonywania czynności nadzorczych. Poza wymogiem uzyskania pozytywnej oceny podczas egzaminu brana jest także pod uwagę fachowa wiedza i doświadczenie kandydata zapewniające odpowiedni standard sprawowanej z ramienia Skarbu Państwa funkcji w konkretnej spółce z właściwego jej sektora gospodarki.

Pragnę również zaznaczyć, że w sprawie uwag Pana Senatora Grzegorza Lipowskiego dotyczących powoływania osób do rad nadzorczych spółek z Programu NFI, Ministerstwo Skarbu Państwa wyraziło już swoje stanowisko pismem z dnia 02 września 2002 r., sygnowanym przez ówczesnego Podsekretarza Stanu w MSP Pana Ireneusza Sitarskiego, jako odpowiedź na pismo Pana Senatora z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie sytuacji w spółce WIGOLEN S.A. z siedzibą w Częstochowie (sygnatura pisma: MSP/DIF/3246/2002).

Z drugiej strony podkreślić również należy, że poza czynnościami nadzorczymi nad podmiotami gospodarczymi, w których Skarb Państwa nadal posiada swoje udziały, od wielu lat prowadzona jest także przez resort polityka prywatyzacji tego majątku, w sposób naturalny zasoby zarejestrowane w prowadzonej ewidencji przedstawicieli Skarbu Państwa w radach nadzorczych spółek kapitałowych przewyższają aktualne potrzeby w tym względzie. W takiej sytuacji jest naturalne, że nie wszystkie osoby, które potencjalnie mogłyby wykonywać wspomniane wyżej czynności są aktualnie zaangażowane do tych funkcji.

Wszelkie zobowiązania Skarbu Państwa z tego tytułu jak również cele wyznaczone Narodowym Funduszom Inwestycyjnym określa ustawa z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji (Dz.U. nr 44, poz. 202, z późn. zm.), wielokrotnie już nowelizowana, w tym dwukrotnie w styczniu bieżącego roku. Biorąc pod uwagę obecny etap realizacji Programu NFI, którego zakończenie przewidywane jest na rok 2004, a w przypadku niektórych Funduszy nawet do końca bieżącego roku (w przypadku NFI "Hetman" S.A. Skarb Państwa nie posiada już żadnych akcji tej Spółki od grudnia 2002 r.) kolejne nowelizowanie Ustawy w kierunku zasadniczych zmian jej konstrukcji wydaje się w tej chwili bezprzedmiotowe, a przynajmniej mocno spóźnione.

Co do ewentualnych działań możliwych do podjęcia na obecnym etapie realizacji Programu NFI, to trzeba zauważyć, że w samej swej konstrukcji Program ten miał od początku charakter prywatyzacyjny i po ponad 8-miu latach jego funkcjonowania rola państwa w tym sektorze gospodarki została już w większości wypełniona. Jako akcjonariusz NFI posiadający obecnie od 6,2% do 15% udziału w kapitale zakładowym poszczególnych Funduszy, Skarb Państwa nie wywiera obecnie większego wpływu na podejmowanie szczegółowych decyzji w zakresie zarządzania aktywami Funduszy.

W sprawie zgłoszonej przez Pana Senatora sugestii przygotowania materiału analitycznego na temat Programu NFI, pragnę poinformować, że materiał taki pod nazwą: "Raport z realizacji Programu NFI w latach 1995-2001" powstał w związku z ustaleniami z posiedzenia Rady Ministrów rozpatrzył i rekomendował jego treść Radzie Ministrów w dniu 27 czerwca 2002 r. W treści przyjętej przez Radę Ministrów Raport został przesłany na ręce Przewodniczącego Komisji Skarbu Państwa, Uwłaszczenia i Prywatyzacji - Pana Posła Wiesława Walendziaka, w dniu 08 lipca 2002 r. Komisja Gospodarki oraz Komisja Skarbu Państwa, Uwłaszczenia i Prywatyzacji rozpatrzyły Raport na wspólnym posiedzeniu w dniu 10 września 2002 r.

Wspomniany Raport stanowi syntetyczne i kompleksowe opracowanie na temat bieżącej sytuacji, efektów działalności oraz perspektyw funkcjonowania Narodowych Funduszy Inwestycyjnych oraz spółek wniesionych przez Skarb Państwa do ich portfeli w 1995 r.

SEKRETARZ STANU

Andrzej Szarawarski

Warszawa, 5.06.2003 r.

W chwili obecnej brak jest jakichkolwiek przesłanek wskazujących na fakt, iż przystąpienie Polski do Unii Europejskiej powodowałoby zagrożenie dla dalszego funkcjonowania powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych. Należy podkreślić, iż w chwili obecnej główne obszary aktywności Państwowej Inspekcji Sanitarnej normowane są przez przepisy zgodne z regulacjami obowiązującymi w krajach Unii Europejskiej. W związku z powyższym nie może być mowy o tym, iż sytuacja jednostek Państwowej Inspekcji Sanitarnej, a w szczególności stawiane przed nimi wymogi, zmienią się radykalnie z dniem wejścia Polski do Unii Europejskiej.

Według stanu na dzień 31 grudnia 2002 r. w 314 powiatowych stacjach sanitarno-epidemiologicznych zatrudnionych było 14145, w większości wysoko wykwalifikowanych, pracowników, co stanowiło 70% ogółu zatrudnionych w Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

- jego zaludnienie,

- sezonowy napływ ludności związany z urlopami,

- warunki lokalowe,

Restrukturyzacja Państwowej Inspekcji Sanitarnej jest koniecznością wymuszoną warunkami pracy, potrzebami dostosowania się do wymogów Unii Europejskiej, względami ekonomiczno-finansowymi, właściwym zabezpieczeniem społeczeństwa polskiego na wypadek działań bioterrorystycznych oraz innymi stale zwiększającymi się wymaganiami społecznymi, które powinna zabezpieczać wyposażona w nowoczesny sprzęt laboratoryjny i dysponująca wyspecjalizowaną kadrą Państwowa Inspektora Sanitarna.

Restrukturyzacja Państwowej Inspekcji sanitarnej ma w szczególności na celu:

- utworzenie granicznych stacji sanitarno-epidemiologicznych i granicznych punktów kontroli sanitarnej,

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 9 września 2002 r. w sprawie organizacji sposobu działania stacji sanitarno-epidemiologicznych (Dz.U. Nr 163 poz. 1342) likwidacji do końca 2003 r. mają ulec funkcjonujące w strukturze wojewódzkich stacji sanitarno-epidemiologicznych oddziały zamiejscowe oraz funkcjonujące w strukturze powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych oddziały terenowe. Należy jednak zauważyć, iż "likwidacja" jest terminem użytym przez ustawodawcę, natomiast w praktyce oddziały zamiejscowe są łączone z powiatowymi stacjami sanitarno-epidemiologicznymi, lub utworzone zostały na ich bazie graniczne stacje sanitarno-epidemiologiczne. Pozwoli to na istotne wzmocnienie - zwłaszcza w zakresie bazy laboratoryjnej - powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych, funkcjonujących miastach, w których działały bądź jeszcze działają, oddziały zamiejscowe wojewódzkich stacji sanitarno-epidemiologicznych.

Postulat ten został zrealizowany poprzez dokonanie zmiany w organizacji Państwowej Inspekcji Sanitarnej polegającej na wprowadzeniu do jej struktury z dniem 1 stycznia 2003 r. nowego organu - państwowych granicznych inspektorów sanitarnych. Znowelizowany art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. Nr 90, poz. 575 z późn. zm.) przewiduje, iż zadania Inspekcji realizowane są między innymi przez państwowego granicznego inspektora sanitarnego dla obszarów przejść granicznych drogowych, kolejowych, lotniczych, rzecznych, morskich, portów lotniczych i morskich oraz jednostek pływających na obszarze wód terytorialnych.

System granicznych stacji sanitarno-epidemiologicznych wraz z wyodrębnionymi w ich strukturze punktami granicznej kontroli sanitarnej, zlokalizowanymi na terenie przejść granicznych lub w przypadku braku warunków lokalowych w ich bezpośrednim sąsiedztwie, ma zapewnić przede wszystkim skuteczną ochronę granic Polski (a w przyszłości wschodniej granicy Unii Europejskiej) przed napływem żywności o niewłaściwej jakości zdrowotnej, a także zabezpieczać przed zawleczeniem niebezpiecznych chorób zakaźnych.

Inne, niezwykle istotne z punktu widzenia naszego przyszłego członkostwa w Unii Europejskiej, zmiany w strukturze jednostek Państwowej Inspekcji Sanitarnej, dokonywane w ramach restrukturyzacji Inspekcji, dotyczą ich bazy laboratoryjnej. Z uwagi na konieczność zapewnienia uznawania wyników badań laboratoryjnych wykonywanych przez laboratoria jednostek Państwowej Inspekcji Sanitarnej przez organy Unii Europejskiej oraz przez podmioty pochodzące z państw członkowskich niezbędna jest akredytacja laboratoriów Inspekcji (nie zaś stacji sanitarno-epidemiologicznych jako całości) przed akcesją Polski do Unii Europejskiej. Wymaga przy tym podkreślenia fakt, iż z punktu widzenia wymogów Unii Europejskiej konieczna jest jedynie akredytacja laboratoriów Inspekcji, akredytacja działalności nadzorowej, jakkolwiek pożądana, nie jest niezbędna.

W związku z powyższym, realizowane w ramach restrukturyzacji działania mają na celu stworzenie sieci laboratoriów, które będą wykonywały pełen zakres badań laboratoryjnych, a także będą w stanie prowadzić działalność o charakterze ponadpowiatowym, polegającą na wykonywaniu badań laboratoryjnych dla stacji sanitarno-epidemiologicznych, które nie dysponują odpowiednią bazą. W poszczególnych województwach wytypowane zostały stacje sanitarno-epidemiologiczne, które będą wykonywały badania w pełnym zakresie oraz stacje, które będą zajmowały się jedynie poborem prób do badań i dostarczaniem ich do stacji dysponujących wysoko-wyspecjalizowaną kadrą i aparaturą.

Bardzo istotnym źródłem dofinansowania działalności bieżącej Państwowej Inspekcji Sanitarnej są obecnie przychody uzyskiwane przez stacje sanitarno-epidemiologiczne z działalności prowadzonej w ramach środków specjalnych, wypracowywane przez wszystkie wojewódzkie i 80 % powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych.

Z uwagi na przedstawione wyżej niezwykle istotne znaczenie środków specjalnych w finansowaniu działalności Państwowej Inspekcji Sanitarnej poważny problem stanowi propozycja ich likwidacji z dniem 1 stycznia 2004 r. przedstawiona przez Ministerstwo Finansów. Likwidacja środków specjalnych może spowodować pogorszenie sytuacji finansowej Państwowej Inspekcji Sanitarnej i doprowadzić do paraliżu funkcjonalnego Inspekcji w wyniku braku środków na finansowanie działalności bieżącej.

W chwili obecnej zamierzenia modernizacyjne Państwowej Inspekcji Sanitarnej ograniczane są przez szczupłość środków budżetowych przeznaczonych na inwestycje, jednakże przy ich racjonalnym wykorzystaniu i wsparciu ze środków pomocowych Unii Europejskiej możliwa jest, lub będzie możliwa w najbliższym czasie, realizacja szeregu projektów mających na celu usprawnienie funkcjonowania Inspekcji i dostosowanie do wymogów Unii Europejskiej, wśród których można wymienić m.in. modernizację sieci monitoringu powietrza, modernizację sieci nadzoru epidemiologicznego, dostosowanie sieci monitoringu wody przeznaczonej do picia do wymogów Dyrektywy 98/83/EC, utworzenie systemu nadzoru nad żywnością zmodyfikowaną genetycznie, organizację monitoringu badania żywności oraz materiałów przeznaczonych do kontaktu z żywnością.

Leszek Sikorski

Warszawa, 2003-06-05

W związku z otrzymanym przy piśmie Pana Marszałka znak: BPS/DSK-043-222/03 z dnia 21 maja br. oświadczeniem złożonym przez senatora Tadeusza Bartosa popierającym starania władz samorządowych powiatu kazimierskiego o utworzenie urzędu skarbowego w Kazimierzy Wielkiej uprzejmie informuję, że obecnie brak jest umocowań prawnych do podjęcia działań zmierzających do realizacji tego przedsięwzięcia.

Rządowy projekt ustawy o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skargowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych zakładający w art. 15 nowelizację ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skargowych stwarzającej m.in. możliwości tworzenia urzędów skarbowych o niepełnym zakresie działania w powiatach, w których obecnie urzędy skarbowe nie funkcjonują, przyjęty w dniu 3 czerwca 2003 r. przez Senacką Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych, niebawem trafi pod obrady plenarne Senatu.

Warszawa, 06 czerwca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

"ferie zimowe trwają dwa tygodnie w okresie od połowy stycznia do końca lutego, z zastrzeżeniem ust. 2; termin rozpoczęcia i zakończenia ferii zimowych w szkołach na obszarze danego województwa ogłasza kurator oświaty za zgodą wojewody i po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady oświatowej, jeżeli została powołana; termin ferii zimowych w danym roku szkolnym ogłasza kurator oświaty nie później niż do końca maja każdego roku poprzedzającego rok, w którym będą trwały ferie zimowe".

Takie stanowisko prezentowały też organizacje samorządu turystycznego, jednakże poszczególne izby gospodarcze i stowarzyszenia, działające w sektorze turystyki, przygotowywały i wysyłały bezpośrednio do Ministra Edukacji Narodowej i Sportu różniące się od siebie propozycje w tej kwestii, co utrudniało MENiS zajęcie wobec nich stanowiska. Dopiero nawiązanie ścisłej współpracy Rady Konsultacyjnej Izb Turystyki i Polskiej Izby Turystyki zaowocowało przygotowaniem wspólnej propozycji systemu organizacji ferii zimowych.

Materiał, zawierający wspólną koncepcję organizacji ferii zimowych w Polsce, zaakceptowaną także przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, niezwłocznie przekazany został przeze mnie na ręce Pani Minister Krystyny Łybackiej z gorącym poparciem oraz z uprzejmą prośbą o podjęcie działań, umożliwiających wprowadzenie tego systemu już w 2004 roku.

Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu, podzielając stanowisko, iż komasowanie wyjazdów dzieci i młodzieży w jednym terminie jest niekorzystne zarówno z punktu widzenia ich bezpieczeństwa jak i możliwości należytego wypoczynku za niezbyt wygórowane ceny, przygotowało projekt rozporządzenia w sprawie organizacji roku szkolnego w ten sposób, aby o terminach ferii zimowych decydował minister właściwy do spraw oświaty, po zasięgnięciu w tej sprawie opinii właściwego wojewody i kuratora oświaty.

Zima 2004:

4) ferie dla województwa podlaskiego (243 tys. uczniów) zawsze w tym samym terminie 26 stycznia - 7 lutego 2004 r.

Zima 2005: grupa pierwsza województw w II terminie, grupa druga w III terminie, grupa trzecia w I terminie.

Zima 2006: grupa pierwsza w III terminie, Grupa druga w I terminie, grupa trzecia w II terminie.

Ostateczny rozkład terminów ferii zimowych w poszczególnych województwach zostanie ogłoszony przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w czerwcu 2003 roku.

Jerzy Hausner

Warszawa, 2003-06-06

Prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z oświadczeniem Pana Senatora Bartosa, zostały podjęte przez Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast jeszcze w sierpniu ubiegłego roku. Ze względu na obszerność proponowanej nowelizacji uzgodnienia międzyresortowe w ramach Rządu trwały kilka miesięcy. Rząd zakończył jednak prace nad ustawą, gdyż została ona przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 4 lutego 2003 roku i skierowana do Sejmu. W kwietniu bieżącego roku rozpoczęła prace Sejmowa Podkomisja Nadzwyczajna do rozpatrzenia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami. Prace Podkomisji są w toku. Obecnie zatem Rząd nie ma wpływu na termin zakończenia prac nad nowelizacją ustawy, które to prace przebiegają zgodnie z harmonogramem prac Sejmu.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

Warszawa, 2003.06.06

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senatora Janusza Bargieła podczas 39 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 maja 2003 r. w sprawie utworzenia listy 56 zakładów mleczarskich uprawnionych do segregacji mleka po akcesji Polski do UE, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że na ww. liście znajdują się zakłady, które po akcesji Polski do Unii Europejskiej, w okresie przejściowym, będą posiadały prawo do segregacji mleka tj. do przetwarzania mleka spełniającego i nie spełniającego standardów unijnych. Uzyskanie takiej derogacji nie jest równoznaczne z tym, że zakłady znajdujące się na ww. liście jako jedyne będą powiadały prawo do prowadzenia produkcji i sprzedaży przetworów mlecznych. Pozostałe zakłady mleczarskie, nie znajdujące się na przedmiotowej liście, również będą mogły prowadzić produkcję, z tym, że możliwość sprzedaży wytworzonych produktów, w kontekście rynków przeznaczenia, będzie zależała od kategorii zakładu i jakości skupowanego mleka.

Z wyrazami szacunku

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa 06.06.2003 r.

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz.U. Nr 133, poz. 1123) w przypadku zgłoszenia do pierwszej rejestracji pojazdu sprowadzonego z zagranicy jego właściciel dołącza do wniosku między innymi wyciąg ze świadectwa homologacji lub odpowiadający mu dokument wystawiony przez producenta lub upoważnionego przedstawiciela producenta, potwierdzający homologację pojazdu lub silnika pojazdu w zakresie emisji zanieczyszczeń zawartych w spalinach, zgodnie z wymaganiami określonymi przynajmniej w 03 serii poprawek do Regulaminu nr 83 EKG ONZ lub w 02B serii poprawek do Regulaminu nr 49 EKG ONZ (w zależności od zakresu stosowania tych regulaminów) albo równoważnych dyrektyw EWG, o których mowa w przepisach o homologacji pojazdów.

Jeżeli właściciel zgłaszając pojazd do rejestracji faktycznie przedłożył dokument wystawiony przez producenta lub upoważnionego przedstawiciela producenta, potwierdzający homologację pojazdu w zakresie emisji zanieczyszczeń na podstawie normy wyższej niż Euro 2, to spełniony jest przepis ww. § 3 ust. 1 pkt 4, który wskazuje wymóg spełnienia przynajmniej normy Euro 2.

Uprzejmie wyjaśniam, że rejestracja pojazdów, jest zadaniem własnym Starosty, który jako organ rejestrujący pojazdy wykonuje je w oparciu o obowiązujące przepisy prawa wydając decyzje administracyjne. W art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. - o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 142, poz. 1592) znajduje się zapis mówiący o tym, że powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Z wyrazami szacunku

MINISTER INFRASTRUKTURY

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa,2003-06-07

• W sprawie podatku VAT na maszyny rolnicze:

W związku z planowanym przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej konieczne jest podwyższenie stawki podatku do 22%. Zgodnie z postanowieniami Szóstej Dyrektywy, która reguluje zasady opodatkowania podatkiem VAT w krajach Unii Europejskiej, maszyny rolnicze opodatkowane są stawką podstawową, która w Polsce wynosi 22%. W stosunku negocjacyjnym w obszarze podatki Polska zobowiązała się zharmonizować swoje prawo z prawem wspólnotowym przed przewidywaną datą wejścia do Unii. Wobec powyższego stosowanie obniżonej stawki podatku VAT na materiały budowlane jest jedynie do dnia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.

• W sprawie linii kredytowych dla rolnictwa:

przedsięwzięcia tworzące stałe miejsca pracy w działalnościach pozarolniczych dla mieszkańców wsi, rozwoju infrastruktury techniczno-produkcyjnej terenów wiejskich,

Na podstawie stosownych przepisów wymienione agencje zostały wyposażone w instrumenty pozwalające kierować powierzone im środki, pochodzące zarówno z budżetu państwa jak i z pomocy zagranicznej, do podmiotów działających w rolnictwie. Pomoc finansowa jest ukierunkowana na eliminowanie podstawowych barier w rozwoju polskiej wsi tkwiących w niedoinwestowanej produkcji rolniczej, w zapóźnieniach rozwoju instrastruktury, braku kapitału własnego i jednocześnie braku zabezpieczeń pozwalających pozyskać kapitał z zewnątrz.

- dotacji do przedsięwzięć z zakresu infrastruktury techniczno-produkcyjnej wsi oraz dotacji wspierających działalność związaną z podnoszeniem i zmianą kwalifikacji zawodowych, doradztwem oraz informacją w rolnictwie i w jego otoczeniu,

- gwarancji i poręczeń kredytowych.

O kredyty ubiegać się mogą osoby fizyczne, prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej. Kredyt udzielany jest na:

Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej może podjąć działania ograniczające wielkość przywozu na polski obszar celny maszyn rolniczych i spożywczych w oparciu o przepisy ustawy z dnia 11 kwietnia 2001 r. o ochronie przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny (Dz.U. Nr 43, poz. 477 i Nr 123, poz. 1352 oraz z 2002 r. Nr 125, poz. 1063, Nr 153, poz. 1271 i Nr 188, poz. 1572).

Postępowanie wszczynane jest przez Ministra na pisemny wniosek osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, występującej na rzecz przemysłu krajowego. Wniosek taki musi zostać poparty przez producentów krajowych produkujących nie mniej niż 25% całej produkcji krajowej towaru podobnego lub bezpośrednio konkurencyjnego, a wnioskodawca powinien przedstawić dane i informacje dotyczące znaczącej części produkcji krajowej tego towaru.

1. wnioskodawcy,

d) stanu zatrudnienia,

e) zysków i strat,

5. krajów eksportu towarów,

6. importerów,

8. związku przyczynowego zachodzącego między nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny a powstałą poważną szkodą lub zagrożeniem wyrządzenia takiej szkody przemysłowi krajowemu,

Wzór wniosku o wszczęcie postępowania ochronnego zawarty jest w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 12 października 2001 r. w sprawie wymogów, jakie powinien spełniać wniosek o wszczęcie postępowania ochronnego przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny (Dz.U. nr 131, poz. 1461).

W postępowaniach ochronnych przed nadmiernym przywozem na polski obszar celny maszyn i urządzeń używanych, z reguły jest bardzo trudno udowodnić podobieństwo tych towarów do towarów wytwarzanych przez przemysł krajowy, jak również istnienie związku przyczynowego między wzrastającym przywozem towarów używanych a szkodą ponoszoną przez krajowych producentów maszyn i urządzeń nowych. Dotychczas podjęte postępowania kończyły się przeważnie odmową wszczęcia postępowania bądź jego zakończeniem bez nałożenia środka ochronnego.

Krajowy system badań i certyfikacji funkcjonuje na podstawie ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o badaniach i certyfikacji (Dz.U. Nr 55, 1999 r. poz. 250 z późniejszymi zmianami). Stosownie do postanowień przepisów art. 13 ust. 1 wymienionej ustawy "wyroby wyprodukowane w Polsce, a także wyroby importowane do Polski po raz pierwszy, mogące stwarzać zagrożenie, albo które służą ochronie lub ratowaniu życia, zdrowia i środowiska podlegają - zależnie od stopnia zagrożenia - obowiązkowi:

2) wystawiania przez producenta, na jego wyłączną odpowiedzialność, deklaracji zgodności.

Wykaz wyrobów, o których mowa wyżej stanowi załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1999 r. w sprawie wykazu wyrobów wyprodukowanych w Polsce a także wyrobów importowanych do Polski po raz pierwszy, mogących stwarzać zagrożenie albo służących ochronie lub ratowaniu życia, zdrowia lub środowiska, podlegających obowiązkowej certyfikacji na znak bezpieczeństwa i oznaczania tym znakiem oraz wyrobów podlegających obowiązkowi wystawiania przez producenta deklaracji zgodności (Dz.U. Nr 5 z 2000 r., poz. 53).

Stosownie do postanowień przepisów art. 13 ust. 1a ww. ustawy wyroby, o których mowa wyżej, wyprodukowane w Polsce lub pochodzące z kraju, z którym Polska zawarła porozumienie w sprawie uznania certyfikatu zgodności lub deklaracji producenta, są dopuszczone do obrotu po weryfikacji certyfikatu zgodności lub deklaracji zgodności producenta, dokonywanej przez polskie jednostki certyfikujące. Takim porozumieniem jest na przykład podpisany między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotą Europejską w dniu 30 lipca 1998 r. Protokół w sprawie Europejskiego Porozumienia o Ocenie Zgodności. Na mocy Ustaleń zawartych w tym Protokole wyroby pochodzące z krajów UE podlegające w Polsce obowiązkowi certyfikacji na znak bezpieczeństwa lub wystawiania przez producenta deklaracji zgodności są dopuszczone do obrotu dokumentów weryfikacji, o której mowa wyżej. Zagadnienie to reguluje rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 13 stycznia 2000 r. w sprawie trybu wydawania dokumentów dopuszczających do obrotu wyroby mogące stwarzać zagrożenie albo które służą ochronie lub ratowaniu życia, zdrowia i środowiska, wyprodukowane w Polsce lub pochodzące z kraju, z którym Polska zawarła porozumienie w sprawie uznawania certyfikatu zgodności lub deklaracji zgodności wystawianej przez producenta, oraz rodzajów tych dokumentów (Dz.U. z 2000 r. Nr 5, poz. 58).

Stosownie do postanowień ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz.U. Nr 166, poz. 1360 z późniejszymi zmianami) z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej przestanie obowiązywać ustawa o badaniach i certyfikacji oraz wydane na podstawie tej ustawy akty wykonawcze. Obowiązywać będzie system oceny zgodności wyrobów obowiązujący w UE a oparty na dyrektywach nowego i globalnego podejścia. Wyroby będą musiały spełniać zasadnicze wymagania określone w rozporządzeniach przenoszących do polskiego systemu prawnego dyrektywy nowego podejścia UE.

• W sprawie refundacji udziału w targach i wystawach:

Systemem refundacji objęte są najważniejsze zagraniczne imprezy targowo-wystawiennicze.

lista "B" - grupa 94 międzynarodowych targów kalendarzowych o bardzo istotnym znaczeniu geograficzno-branżowym dla polskiej gospodarki.

Refundację części kosztów powierzchni i zabudowy standardowej do maksymalnej wysokości 15.000 PLN oraz dodatkowo do 2.500 PLN z tytułu 50% poniesionych kosztów transportu eksponatów na jednego wnioskodawcę, będą mogły uzyskać tylko te polskie firmy, które uczestniczyć będą w tych imprezach w ramach ekspozycji zbiorowych, zorganizowanych przez jednego organizatora, wybranego w drodze konkursu przez Ministerstwo Gospodarki.

Zainteresowane firmy mają możliwość uzyskania dofinansowania z budżetu Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej kosztów udziału m.in. w misjach gospodarczych za granicą, zarówno w misjach o charakterze branżowym jak i wielobranżowym. W przypadku zainteresowania z ich strony uzyskaniem wsparcia organizatorzy misji powinni złożyć do Ministerstwa stosowny wniosek o objęcie misji dofinansowaniem.

Każdego roku ministerstwo wspiera finansowo organizację różnego rodzaju imprez promocyjnych i szkoleniowych poświęconych problematyce handlu zagranicznego, współpracy gospodarczej z zagranicą, integracji z UE - organizowanych w kraju i za granicą. Niezależnie od wsparcia finansowego ministerstwo współpracuje z ich organizatorami w zakresie merytorycznym. Przedstawiciele resortu uczestniczą w takich imprezach w charakterze wykładowców czy prelegentów.

Następne inicjatywy znajdują się na różnych etapach realizacji. Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej kontynuować będzie wsparcie dla procesu tworzenia Domów Polskich również w aspekcie finansowym, poprzez dofinansowanie kosztów badań marketingowych, pomocy prawnej oraz usług konsultingowych w tworzeniu biznes planu Domu Polskiego, a także dofinansowanie działań promocyjnych z chwilą podjęcia przez Dom Polski działalności komercyjnej.

Ministerstwo widzi konieczność i stara się rozwijać różne formy tych działań. Placówki koncentrują się na sferze promocji polskiego eksportu i inwestycji zagranicznych w Polsce. W działaniach tych istotne miejsce zajmuje także problematyka eksportu artykułów rolno-spożywczych. Zadaniem placówek jest przygotowywanie analiz rynkowych i branżowych, analizowanie regulacji prawnych, organizacja seminariów, konferencji, udział w targach i wystawach (przede wszystkim w tych na których nie są obecni polscy wystawcy), działalność wydawnicza.

Placówki w coraz większym stopniu zajmują się wspomaganiem małych i średnich firm w ich kontaktach gospodarczych z partnerami w kraju urzędowania. Polega to m.in. na udzielaniu informacji (głównie tele-adresowych) dotyczących możliwości eksportu z Polski konkretnego towaru, dystrybucji informacji nt. konkretnej oferty eksportowej, pomocy w nawiązaniu kontaktów gospodarczych z partnerami zagranicznymi, wsparciu misji gospodarczych przyjeżdżających z Polski.

- Akademia Handlu Zagranicznego.

W br. uruchomiono system refundacji części kosztów uzyskiwania krajowych i zagranicznych certyfikatów oraz znaków potrzebnych (niejednokrotnie niezbędnych) do prowadzenia działalności eksportowej (np. znak CE) lub poprawy konkurencyjności oferty eksportowej. Mając na uwadze m.in. standardy obowiązujące w krajach Unii Europejskiej, a także w innych krajach, posiadanie przez polskich eksporterów tego rodzaju certyfikatów jest niezbędne dla podjęcia lub rozwoju współpracy gospodarczej z zagranicą.

- Finansowe instrumenty wspierania eksportu

kredytów eksportowych,

kontraktów eksportowych,

kosztów poszukiwania zagranicznych rynków zbytu.

Ubezpieczenia eksportowe mogą być realizowane w formie ubezpieczenia bezpośredniego, pośredniego (reasekuracji), czy też udzielenia przez KUKE S.A. gwarancji ubezpieczeniowej. Ubezpieczenia te odnoszą się zarówno do kredytu dostawcy (najbardziej tradycyjna forma kredytowania kontrahenta zagranicznego przez eksportera, który udzielając kredytu kupieckiego godzi się na odroczenie zapłaty za dostarczony towar czy zrealizowaną usługę), jak i kredytu dla nabywcy polskich towarów (kredyt celowy, udostępniany bezpośrednio kontrahentowi zagranicznemu, bądź jego bankowi, z przeznaczeniem na finansowanie konkretnego projektu eksportowego przez bank krajowy lub zagraniczny, bądź inną instytucję finansującą eksport; kredyt dla nabywcy stanowi dogodną formę finansowania sprzedaży bez angażowania środków własnych eksportera).

Mechanizm dopłat ma na celu zapewnienie stabilizacji oprocentowania kredytów eksportowych w oparciu o stałe referencyjne stopy procentowe CIRR - Commercial Interest Reference Rates.

Kredyt udzielony przez bank zagranicznemu nabywcy lub jego bankowi, bądź kredyt udzielony przez krajowego dostawcę zagranicznemu nabywcy powinien być ubezpieczony przez KUKE S.A. w zakresie ryzyka politycznego i handlowego.

Poręczenie lub gwarancja z Krajowego Funduszu Poręczeń Kredytowych w Banku Gospodarstwa Krajowego mogą być udzielone pod warunkiem przeznaczenia objętego nimi kredytu na finansowanie: przedsięwzięć inwestycyjnych zapewniających rozwój eksportu dóbr i usług, zakupu materiałów lub wyrobów gotowych, przeznaczonych na realizację przedsięwzięć polegających na wykonaniu dóbr inwestycyjnych na eksport o wartości kontraktowej powyżej 10 mln euro.

Uchwalona w dniu 6 lipca 2002 r. nowelizacja ww. ustawy (Dz.U. Nr 81, poz. 876) rozszerzyła zakres stosowania poręczeń i gwarancji Krajowego Funduszu Poręczeń Kredytowych także na przypadki realizowania kontraktów eksportowych. Nowelizacja ta umożliwia m.in. wdrożenie programu Pakiet - Łatwy Eksport, przygotowanego wspólnie przez KUKE S.A. i Bank Gospodarstwa Krajowego i adresowanego w głównej mierze do małych i średnich przedsiębiorstw.

gwarancje przetargowe,

gwarancje zwrotu zaliczki,

gwarancje dobrego wykonania kontraktu,

gwarancje celne,

regwarancje.

MINISTER

z up.

Jacek Piechota

SEKRETARZ STANU

7.06.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Natomiast pragnę przekazać, że dla potrzeb przedsiębiorców oraz tworzonych regulacji prawnych, w tym sprzyjających rozwojowi polskich firm, wykorzystywane są na bieżąco informacje i wyniki prac prowadzonych przez wydziały ekonomiczno-handlowe ambasad.

Zwiększające się zainteresowanie przedsiębiorców polskich rynkiem czeskim zarówno od strony możliwości lokacyjnych polskich towarów i świadczenia usług, jak również wejść kapitałowych, powoduje konieczność sporządzania opracowań zawierających informacje niezbędne do prowadzenia tej działalności na terenie Czech. Wydział Ekonomiczno-Handlowy Ambasady Polskiej w Pradze przygotowuje z myślą o polskich przedsiębiorcach publikacje obejmujące podstawowe informacje o Republice Czeskiej, regulacjach systemowych rynku, preferencjach wynikających z umów międzypaństwowych i ustawodawstwa czeskiego, o sytuacji gospodarczej w Republice Czeskiej i perspektywach jej rozwoju. W ostatnim czasie wydane zostały opracowania "Prowadzenie działalności gospodarczej przez podmioty zagraniczne w Republice Czeskiej" oraz "Republika Czeska. Poradnik Eksportera i Inwestora". Zawierają one m. in. informacje dotyczące podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej przez podmioty zagraniczne na terytorium Czech np. formy organizacyjno-prawne prowadzenia działalności gospodarczej, szczegółowe programy wspierania małych i średnich przedsiębiorstw określające zarówno formy wsparcia, jak i maksymalne wysokości udzielanej pomocy. Wskazany został system zachęt inwestycyjnych z uwzględnieniem regulacji prawnych (ulgi podatkowe, dotacje itp.), system podatkowy, w tym zwolnienia przedmiotowe w podatku VAT i podatku akcyzowym, zwolnienia i ulgi w podatku dochodowym, funkcjonowanie przepisów o zamówieniach publicznych, prawa pracy itp. Materiały takie są nie tylko cennym źródłem informacji dla przedsiębiorców, ale również są przedmiotem analizy w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej mającym na celu wykorzystanie doświadczeń Republiki Czeskiej w zakresie stwarzania korzystnych warunków dla rozwoju przedsiębiorczości.

Pragnę podkreślić, że w poszczególnych obszarach regulacji związanych z tworzeniem i doskonaleniem prawa gospodarczego przeprowadza się bardziej szczegółowe rozpoznanie, jak podobne kwestie regulują inne kraje. I tak np. podczas prac nad nową ustawą o podatku akcyzowym wykorzystywane było w szerokim zakresie opracowanie przygotowane w b. Ministerstwie Gospodarki pt. "Informacja w sprawie zasad opodatkowania w krajach Unii Europejskiej oraz niektórych krajach kandydujących do Unii Europejskiej". Podobnie dla przykładu w pracach z zakresu przepisów dotyczących uczciwej konkurencji analizowane były pozyskane z wydziałów ekonomiczno-handlowych wybranych ambasad, w tym Czech, materiały i przepisy prawne opisujące warunki współpracy producentów i dystrybutorów.

MINISTER

z up.

Jacek Piechota

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003.06.09

W odpowiedzi na pismo BPS/DSK-043-203/03 z dnia 14 maja br., zawierające oświadczenie złożone przez Pana Senatora Sławomira Izdebskiego podczas 39 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 maja br., uprzejmie informuję, iż po zapoznaniu się z treścią oświadczenia i konsultacjach kwestii pozostających w kompetencji Ministra Finansów, przekazuję stanowisko w przedmiotowej sprawie.

Ad.1)

Kwestie bonifikaty, a zatem przygotowanie rozwiązań prawnych dotyczących systemu podatkowego, pozostają w kompetencji Ministra Finansów. Pozwalam sobie zatem załączyć kserokopię tekstu wyjaśnienia Ministra Finansów z dnia 30 maja br., a dotyczącego projektowanych zmian w systemie podatkowym, w tym wspomnianej bonifikaty ("ulgi uczniowskiej").

Ad.2.

Odnosząc się do problemu zmiany zasad refundacji wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne od dnia 1 lipca 2005 r. przedstawionego w oświadczeniu Pana Senatora, pragnę poinformować iż zmiany, o których mowa w oświadczeniu wprowadzone zostały ustawą z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz ustawy o systemie oświaty (Dz.U. Nr 6, poz. 65) i rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 maja 2003 r. w sprawie szczegółowego sposobu, warunków i trybu refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom zatrudnionym przez pracodawców na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego oraz składek na ubezpieczenie społeczne od refundowanych wynagrodzeń (Dz.U. Nr 100, poz. 931).

Przy czym należy podkreślić, że zmiany dotyczące zasad refundacji wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne nie likwidują możliwości ubiegania się przez pracodawców o refundację poniesionych kosztów z tytułu zatrudniania pracowników młodocianych w celu przygotowania zawodowego, lecz wprowadzają nowe warunki, na jakich może odbywać się refundacja. A zatem stosownie do nowych uregulowań prawnych o refundację ubiegać się będą mogli pracodawcy zatrudniający młodocianych w zawodach, na które istnieje zapotrzebowanie na lokalnym rynku pracy, określonych w wykazie zawodów, sporządzanym przez samorząd wojewódzki i ogłaszanym w dzienniku urzędowym. Pracodawcy ubiegający się o refundację powinni spełniać wymagania zawodowe i pedagogiczne, niezbędne do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych, co ma zagwarantować odpowiednią jakość kształcenia. Dodatkowym warunkiem uzyskania przez pracodawcę refundacji jest nienaruszenie przepisów ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu w okresie roku poprzedzającego dzień złożenia wniosku o refundację.

Zmieniona zasada refundowania wypłaconych przez pracodawców wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia pracowników młodocianych w celu przygotowania zawodowego realizowana będzie w oparciu o umowę cywilnoprawną. Zawarcie takiej umowy ze starostą warunkować będzie możliwość realizacji wniosku o refundację.

Ponadto uprzejmie informuję, iż przepis art. 4 ust. 4 znowelizowanej ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz ustawy o systemie oświaty stanowiący, że do refundacji wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne młodocianych pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego zawartych przed dniem wejścia niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe nie dłużej niż do 30 czerwca 2005 roku ma charakter porządkowy i przejściowy. Dotyczy on umów o przygotowanie zawodowe zawartych przed dniem wejścia w życie wymienionej ustawy, tj. przed dniem 6 lutego 2003 roku.

Jerzy Hausner

Warszawa, 09.06.2003 r.

Odpowiadając na pismo z dnia 24. kwietnia 2003 r., znak: BPS/DSK-043-161/03, przekazuję poniżej odpowiedź na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Tadeusza Bartosa wraz z innymi Senatorami na 38 posiedzeniu Senatu RP, w dniu 16. kwietnia 2003 r., w sprawie "Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego" w Kielcach oraz Międzynarodowych Targów "Technika i Wyposażenie Służb Policyjnych, Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego EKPOLTECH" w Warszawie, uwzględniającą stanowisko Ministra Obrony Narodowej oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.

W cytowanym oświadczeniu podniesiony został problem szkodliwej - w opinii Senatorów - konkurencji między obu imprezami. Pragnę w tym miejscu podkreślić, iż w warunkach gospodarki rynkowej, możliwości administracyjnego wpływania na działania organizatorów imprez - podmiotów gospodarczych podejmujących suwerenne decyzje, są nie dość, że ograniczone, to również sprzeczne z zasadą swobody konkurowania. Pozwolę sobie wyrazić pogląd, że to nie urzędnik, a rynek powinien ostatecznie decydować, która z imprez (być może obie) znajdzie swoje trwałe miejsce w europejskim kalendarzu wystawienniczym.

Nie znajduje moim zdaniem potwierdzenia inna zawarta w oświadczeniu teza, iż wymienione imprezy w ogóle stanowią dla siebie bezpośrednią konkurencję. Po pierwsze - są organizowane w różnych, odległych od siebie terminach, w odstępie blisko półrocznym (EXPOLTECH w kwietniu, MSPO we wrześniu). Po drugie - wg wyjaśnień Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, zakres programowy MT EXPOLTECH i towarzyszącej im międzynarodowej konferencji policyjnej, cyt. "znacznie wykracza poza tradycyjną problematykę kieleckiego Salonu, który koncentruje się na szeroko rozumianej tematyce obronnej, głównie w zastosowaniu wojskowym".

Fakt uczestniczenia w obu imprezach w znacznej części tych samych wystawców jest uwarunkowany tym, iż produkcją niektórych rodzajów specjalistyczengo sprzętu policyjnego zajmują się często te same firmy, które wytwarzają sprzęt wojskowy. Jednocześnie w MT EXPOLTECH uczestniczyło jednak ok. 30% wystawców, którzy nie brali dotąd udziału w MSPO. Dowodzi to, iż nie uznali oni tej imprezy za w pełni uniwersalną, na której można by z pozytywnym skutkiem handlowym prezentować wszystkie odmiany sprzętu niezbędnego w pracy służb mundurowych i specjalnych.

Opowiadając się za swobodną grą sił rynkowych, które ostatecznie przesądzą o losie każdej z imprez, pragnę poinformować, iż ze swej strony będą nakłaniał organizatorów do podjęcia próby niekonfrontacyjnego rozwiązania problemu rywalizacji, do poszukiwania synergii, i obszarów współpracy, z jak największym pożytkiem dla polskiego przemysłu obronnego.

Organizator przyjazdu (może nim być np. spółka organizująca targi, stowarzyszenie branżowe, jednostka samorządu terytorialnego), reprezentujący sektor małych i średnich przedsiębiorstw, do których ten i inne podobne programy wspierania eksportu są adresowane, może ubiegać się o dofinansowanie kosztów związanych z przyjazdem takich delegacji (kosztów pobytu, promocyjnych imprez towarzyszących itd.), do maksymalnej wysokości 50.000 zł na każdą misję.

Kolejną kwestią poruszoną w oświadczeniu są wystawy narodowe na MSPO. W pełni podzielam pogląd, wsparty opinią Ministra Obrony Narodowej, o ich potencjalnie korzystnym wpływie na atrakcyjność tej imprezy. Pierwotna inicjatywa w tym zakresie powinna jednak należeć do najbardziej zainteresowanych - organizatora imprezy oraz przedsiębiorstw z sektora obronnego, którzy na odpowiednim etapie powinni otrzymać dla swoich zabiegów niezbędne wsparcie resortów spraw zagranicznych, obrony i gospodarki, stosownie do ich kompetencji.

Jerzy Hausner