Proszę pana ministra o wyjaśnienie, dlaczego inwigilacji policji podlegają niektóre wyznania religijne, w tym wyznania chrześcijańskie. Ta sytuacja ma miejsce zwłaszcza w Gdańsku. Policja, inwigilując zarejestrowane wyznania religijne, w tym Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, współpracuje ściśle z episkopatem, z instytucją do spraw sekt. Sytuacja jest bardzo poważna.

Po sygnałach, jakie otrzymałam od załogi Uniontexu odnośnie do działania na niekorzyść spółki przez jej kolejne zarządy, osobiście zainteresowałam się problemami Uniontexu. Od ponad dwóch miesięcy jestem tam stałym gościem, a w dniu 9 czerwca złożyłam wniosek do prokuratury wojewódzkiej w sprawie wszczęcia postępowania karnego wobec zarządu Uniontexu pod zarzutem działania na niekorzyść spółki.

Podczas wizyty w delegaturze Najwyższej Izby Kontroli dowiedziałam się, że od chwili prywatyzacji spółki, to jest od momentu nabycia od Skarbu Państwa 5 stycznia 2001 r. 92% akcji przez Zakłady Tekstylne "Fasty" w Białymstoku, sytuacja finansowa Uniontexu uległa dalszemu radykalnemu pogorszeniu. Kapitał własny zmalał z minus 92 milionów 300 tysięcy zł w 2000 r. do minus 139 milionów zł w 2001 r. i do minus 174 milionów 300 tysięcy zł w 2002 r. Zobowiązania krótkoterminowe wzrosły ze 132 milionów 600 tysięcy zł w 2000 r. do 185 milionów 500 tysięcy zł w 2001 r. i do 217 milionów zł w 2002 r., a ich główna część to zobowiązania publicznoprawne - budżet i ZUS. Pogorszyła się też rentowność sprzedaży z minus 0,04 do minus 0,73.

W związku z tym, że uzyskałam informację o złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości Uniontexu, uważam, że wzmocnienie kapitałowe najprawdopodobniej w ogóle nie nastąpi. W tej sytuacji badania kontrolne powinny być pogłębione między innymi o następujące zagadnienia. Po pierwsze, o zbadanie powiązań kapitałowych między Uniontexem a spółkami grupy kapitałowej Fasty celem ustalenia, czy nie nastąpił transfer zysków do tych spółek. Po drugie, o kontrolę funkcjonowania tak zwanej grupy kapitałowej i wpływ podejmowanych w niej decyzji na stan finansów Uniontexu, a zwłaszcza na nieuregulowanie zobowiązań publicznoprawnych, co spowodowało ich wzrost ze 118 milionów zł w 2000 r. do 187 milionów 300 tysięcy zł w 2002 r. I wreszcie po trzecie, o zbadanie okoliczności, przyczyn i skutków zawarcia w dniu 5 stycznia 2001 r. przez Agencję Prywatyzacji, działającą w imieniu Skarbu Państwa, umowy o sprzedaż akcji, która nie obligowała inwestora strategicznego do systematycznego inwestowania w spółkę, lecz stworzyła możliwość odłożenia dokapitalizowania Uniontexu do ostatniego dnia tak zwanego okresu inwestycyjnego, to jest do 5 stycznia 2004 r. Uregulowanie takie mogło doprowadzić do sytuacji, iż inwestor w ogóle nie dofinansuje spółki.

Janowska

Z wielkim niepokojem rolnicy, środowiska w powiatach i w gminach obserwują ostatnie działania prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, nadzorowanej przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi, w zakresie funkcjonowania oddziałów powiatowych tejże agencji. Otóż ostatnio następuje w tych oddziałach zmiana kadr, te oddziały topnieją. W niektórych oddziałach, chociażby we wschodniej części Mazowsza, województwa mazowieckiego, w Węgrowie, z ośmiu pracowników pozostało tylko dwóch. Są to powiaty typowo rolnicze. W powiatach, w których agencja ma służyć rolnikom i w których zakończyła proces kolczykowania zwierząt, ten proces ma być kontynuowany. Zamiast tego jest wielki niepokój, nie ma żadnej pracy.

Dlatego też kieruję zapytanie: jak oddziały powiatowe, oddziały wojewódzkie Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa mają funkcjonować? Jak mają funkcjonować w powiecie węgrowskim, jak mają funkcjonować w powiecie sokołowskim, w typowo rolniczych powiatach, gdzie pogłowie zwierząt gospodarskich, a szczególnie bydła, jest bardzo wysokie? Jak polskie rolnictwo dostosujemy do wymogów Unii Europejskiej?

Przecież tak niedawno, bo dosłownie kilkadziesiąt godzin temu, podjęliśmy decyzję, że Polska będzie członkiem Unii Europejskiej, a mam wrażenie, że pan minister rolnictwa i prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa idą pod prąd i nie przygotowują tegoż rolnictwa, ale sieją ogromne zamieszanie, popłoch w oddziałach, pozbywając się najlepszych pracowników, którzy zdali egzamin z pozytywną oceną, uzyskali najlepsze oceny, tworzyli ten system, tworzyli oddziały powiatowe Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Wszyscy ci najlepsi tracą po prostu pracę. Jest to dla mnie dziwne i niezrozumiałe.

Pytam więc w imieniu rolników, pytam w imieniu - jeszcze raz podkreślam - środowisk, które zamieszkują tamtejsze powiaty: co dalej będzie? Czy agencja restrukturyzacji będzie pomagała rolnikom i dostosowywała rolnictwo do wymogów Unii, tak że w momencie akcesji będziemy do niej przygotowani, czy też będzie wielki zamęt, popłoch, niepewność, zwalnianie pracowników i nieustanna wymiana kadr, kiedy jeden prezes obsadza jedną kadrę, a drugi ją wymienia?

Jedną z placówek działających w naszej strukturze jest Muzeum Techniki z siedzibą w Pałacu Kultury i Nauki. Jest to największa w kraju placówką muzealnictwa technicznego, pełniąca jednocześnie funkcję archiwum rozwoju techniki, zabezpieczająca jej zabytki i dokumenty. Muzeum Techniki w stanie obecnym jest nieprzerwaną kontynuacją tradycji muzealnych od 1875 r. Rocznie odwiedza je średnio około stu czterdziestu tysięcy osób, głównie młodzież.

Placówka ta dzięki swej działalności wypracowuje spore środki na pokrywanie części kosztów swego funkcjonowania, ale co roku jest dofinansowywana z budżetu państwa. W ciągu ostatnich lat dotacja ta stale malała - od kwoty blisko 2 milionów zł w roku 1998, do kwoty 1 miliona 63 tysięcy zł w roku 2003, co stanowi jedną trzecią kosztów utrzymania tej placówki. Obecny rok jest szczególnie dramatyczny, bo zaległości płatnicze wynoszą 1 milion 200 tysięcy zł, przez co muzeum grozi likwidacja. Po rozmowach, w których uczestniczył zarząd federacji Naczelnej Organizacji Technicznej, pojawiła się nadzieja, że może uzyskamy około 300 tysięcy zł. Ale problem pozostaje nierozwiązany.

Z udostępnionych mi informacji wynika, że Wydział Prewencji Komendy Wojewódzkiej Policji w Gdańsku prowadzi działalność mającą na celu rozpoznanie "sekt destrukcyjnych i nowych ruchów religijnych", wśród których znalazły się między innymi także kościoły mające uregulowaną sytuację prawną w RP. Należą do nich przykładowo: Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, Kościół Chrześcijan Baptystów RP, Kościół Zielonoświątkowy w RP.

Sprawa niniejsza była przedmiotem protestu skierowanego do Pana Ministra 9 kwietnia 2003 r. przez Zarząd Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Z udostępnionych mi publikacji prasowych, a także protestu skierowanego do Pana Ministra, wynika, że wskutek zalecenia wydanego przez naczelnika wydziału KWP w Gdańsku policja prowadzi działalność polegającą na gromadzeniu informacji o rozmaitych grupach działających na jej terenie. Wśród nich, obok grup terapeutycznych, handlowych, uzdrowicieli, wróżek i subkultur młodzieżowych, znalazły się także grupy o charakterze religijnym, zarówno zarejestrowane jako kościoły, związki wyznaniowe lub stowarzyszenia, jak i niezarejestrowane.

Opisana działalność policji jest całkowicie bezzasadna. Głęboko niepokojące jest podejmowanie działań inwigilacyjnych wobec podmiotów o uregulowanej sytuacji prawnej. Rejestracja kościoła czy związku wyznaniowego następuje po spełnieniu szeregu warunków i przedłożeniu danych, które stały się w Gdańsku przedmiotem rozpoznania policyjnego. Skoro informacje te mają charakter jawny, bezzasadne jest ich poszukiwanie w drodze policyjnego śledztwa, a tym bardziej gromadzenie w specjalnie założonych w tym celu teczkach.

Opisana działalność policji stanowi także naruszenie praw konstytucyjnych: wolności sumienia i religii zagwarantowanej w art. 53 Konstytucji RP. Demokratyczne państwo świeckie powinno stać na straży poszanowania zasady bezstronności wobec przekonań i wierzeń religijnych obywateli. W związku z tym nikt nie powinien być dyskryminowany ze względów religijnych. Tymczasem wyznawcy niektórych kościołów stali się przedmiotem policyjnej inwigilacji wyłącznie ze względu na przynależność do określonej wspólnoty.

Maria Szyszkowska

Chciałabym również prosić Pana Ministra o rozważenie następującej kwestii. Obecnie na świecie głównym źródłem zakażenia wirusem HIV są kontakty intymne, podstawowym zaś sposobem eliminowania tego zagrożenia jest stosowanie prezerwatywy. Kościół katolicki zdecydowanie protestuje przeciw używaniu prezerwatyw i nie dostrzega potrzeby szerokiej edukacji o życiu seksualnym człowieka, kierowanej zarówno do osób hetero-, jak i homoseksualnych. Mój niepokój budzi konflikt światopoglądowy, w jaki niewątpliwie uwikłany jest ksiądz Arkadiusz Nowak, mogący wpływać hamująco na upowszechnianie właściwej profilaktyki, w ramach której informuje się o zachowaniach szczególnie ryzykownych, znacznie zwiększających prawdopodobieństwo zakażenia wirusem. Społeczeństwo w ustroju demokratycznym ma być zróżnicowane światopoglądowo i dlatego budzi wątpliwość sprawowanie tej funkcji przez osobę duchowną, bo - będąc nawet specjalistą wysokiej klasy - jest ona zobligowana do szerzenia poglądów niezgodnych ze stosowaną na świecie profilaktyką.

Maria Szyszkowska

Z informacji, jakie mam, wynika, że ponad 90% rynku farmaceutycznego w naszym kraju znajduje się w rękach dystrybutorów prywatnych - polskich i zagranicznych. Taka sytuacja może być poważnym zagrożeniem dla bezpiecznego funkcjonowania publicznych zakładów opieki zdrowotnej, szpitali i aptek służb mundurowych, państwowych zakładów opieki społecznej oraz dla zapewnienia ochrony zdrowia ludności RP w przypadku zagrożeń wewnętrznych, zewnętrznych i wszelkich kataklizmów.

Dlatego postuluję rozważenie utrzymania państwowego charakteru Centrali Farmaceutycznej "Cefarm" SA, jako dystrybutora krajowego, i jej wzmocnienia na przykład poprzez włączenie do planowanego przez rząd silnego, polskiego koncernu farmaceutycznego.

Maria Szyszkowska

Oświadczenie moje dotyczy pogarszającej się sytuacji materialnej inwalidów wojennych i wojskowych. Środowiska kombatanckie zaniepokojone są sygnałami świadczącymi o kolejnych pomysłach władzy prowadzących do pogorszenia warunków życia kombatantów. Ostatnio do moich biur docierają informacje, listy i petycje dotyczące projektu ustawy o świadczeniach rodzinnych, który przewiduje kolejne ograniczenia i regres w nabytych ustawowo uprawnieniach inwalidów wojennych i wojskowych.

W następstwie zaproponowanych tam zmian inwalidzi wojenni i wojskowi zaliczani do I grupy utracą prawo do dodatku pielęgnacyjnego zwiększonego o 50% w stosunku do dodatku pielęgnacyjnego należnego innym uprawnionym. Nie nabędą praw do dodatku pielęgnacyjnego inwalidzi wojenni i wojskowi, którzy sukcesywnie kończyć będą siedemdziesiąt pięć lat, co narusza równość wobec prawa podmiotów o tym samym statusie. Powstanie zatem sytuacja podobna do sytuacji bezzasadnego zróżnicowania rent zależnych od terminu ich przyznania, co w swoim czasie zakwestionował w swym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny.

Inwalidów wojennych i wojskowych niepokoją także zapowiedzi wicepremiera Grzegorza Kołodki o opodatkowaniu od 2004 r. między innymi: rent inwalidów wojennych, wojskowych oraz ich rodzin, odpraw pośmiertnych i zasiłków pogrzebowych, świadczeń na rehabilitację osób niepełnosprawnych, dotacji, subwencji i dopłat otrzymywanych z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, a także świadczeń z pomocy społecznej.

W okresie transformacji ustrojowej inwalidzi wojenni i wojskowi nigdy nie zabiegali o dodatkowe uprawnienia, ale boleśnie odczuwają stały regres w prawach nabytych, co skutkuje pogorszeniem sytuacji bytowej, ale także frustracją i rozgoryczeniem. Paradoksalnie pod rządami nowej Konstytucji RP, w której po raz pierwszy w historii Polski wymienieni są oni jako grupa wymagająca szczególnej opieki i szacunku, mają miejsce drastyczne ograniczenia uprawnień. Nastąpił znaczny spadek wartości renty w relacji do przeciętnego wynagrodzenia, a także bezzasadne zróżnicowanie podstaw wymiaru rent w zależności od terminu przyznania świadczenia.

Z uprzednich ustawowych gwarancji wszystkich bezpłatnych świadczeń leczniczych i leków pozostały tylko leki receptowe - i to w malejącym zakresie - oraz swobodny dostęp do lekarzy specjalistów. Nastąpiło znaczne obniżenie ulg komunikacyjnych - odpowiednio ze 100% do 78% dla inwalidów I grupy i z 50% do 37% dla inwalidów II i III grupy - przy znacząco zawężonym zakresie dostępnych środków PKP i środków komunikacji autobusowej, na które ulgi te przysługują. Poza tym pozbawiono inwalidów wojennych prawa dostępu poza kolejnością lub na zasadach pierwszeństwa we wszelkiego rodzaju placówkach usługowych, w tym także w placówkach leczniczych.

Po raz kolejny w swych oświadczeniach domagam się zahamowania procesu pozbawienia inwalidów wojennych i wojskowych uprawnień przy okazji kolejnych zmian legislacyjnych. Dlatego zwracam się do ministra finansów z pytaniem: czy i kiedy ten proces zostanie zahamowany? Wszak dotyczy on ciągle malejącej populacji, co minimalizuje i tak relatywnie niewielkie skutki oszczędnościowe dla budżetu państwa.

Senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Pracownicy zakładów opieki zdrowotnej są zaniepokojeni brakiem rozwiązań dotyczących restrukturyzacji zadłużenia szpitali. Wiele placówek, podejmując wysiłek restrukturyzacji, obniżenia kosztów (nawet poprzez dobrowolną obniżkę płac, jak na przykład Szpital Rejonowy w Kutnie), doprowadziło do zrównoważenia swych budżetów. Jednak ciężar zadłużenia nie pozwala na prawidłowe funkcjonowanie. Przedłużenie takiego stanu zniweczy trud i ofiarność wielu osób. Podczas Klubowego Forum Dyskusyjnego 22 kwietnia bieżącego roku Pan Minister informował o intensywnych pracach zespołu, który miał opracować koncepcję restrukturyzacji zadłużenia szpitali. Do chwili obecnej brak jakiejkolwiek informacji na ten temat.

Kolejnym problemem są kontrakty dla szpitalnych oddziałów ratunkowych, mających akredytację. Według informacji Pana Ministra są  pięćdziesiąt cztery takie oddziały. W ciągu dwóch tygodni miało nastąpić zbilansowanie potrzeb i miały zostać podjęte decyzje. Upłynęło półtora miesiąca i nadal brak jakichkolwiek postanowień. Wymienione kwestie, między innymi, podnoszone są bardzo mocno na spotkaniach zarówno przez pracowników służby zdrowia, jak i przedstawicieli samorządów terytorialnych.

Bardzo proszę o podjęcie zdecydowanych działań w celu uzdrowienia obecnej sytuacji.

Aleksandra Koszada
Senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Nad Jeziorem Żarnowieckim w województwie pomorskim, w miejscu wcześniej projektowanej elektrowni jądrowej, zaplanowano budowę Żarnowieckiej Elektrowni Gazowej, o mocy 250 MW. Przedsięwzięcie to miało stanowić inwestycję o wartości około 200 milionów dolarów i miało dać zatrudnienie około 1 tysiącowi osób z terenów, gdzie bezrobocie sięga 35%.

Budowy Żarnowieckiej Elektrowni Gazowej podjęli się w 1994 r. dwaj inwestorzy ze Stanów Zjednoczonych: AES Corp. (największy na świecie koncern energetyczny) oraz Exponent Inc. (wyspecjalizowana firma doradztwa technicznego i naukowego). Nakłady poniesione dotychczas przez inwestorów na przygotowanie inwestycji przekraczają 20 milionów dolarów. Projekt stwarza możliwość dalszego rozwoju, a łączna wartość inwestycji sięgać może nawet 750 milionów dolarów. Realizacja całego przedsięwzięcia ma dla regionu, poza poprawą wskaźników zanieczyszczenia powietrza, ogromne znaczenie w aktywizacji rynku pracy.

Nadmienić należy, że Żarnowiecka Elektrownia Gazowa w 1998 r. zawarła z Polskimi Sieciami Elektroenergetycznymi SA umowę na dostawę mocy i energii elektrycznej, która do tej pory stanowiła podstawę organizacji całego przedsięwzięcia. Według uzgodnionego harmonogramu zamknięcie finansowe projektu, a tym samym rozpoczęcie budowy elektrowni, planowano na czerwiec 2003 r. Niestety, termin ten nie może być dotrzymany. Powodem tego są rozmowy Ministerstwa Gospodarki prowadzone z bankami na temat możliwości rozwiązania kontraktów długoterminowych. Rozmowy te są związane z trwającymi pracami nad ustawą o systemie rynku energii elektrycznej w Polsce.

Mając na uwadze coraz bardziej dramatyczną sytuację pomorskiego rynku pracy, gdzie bezrobocie przekracza w niektórych rejonach 40%, proszę Pana Ministra o wsparcie realizacji projektu budowy Żarnowieckiej Elektrowni Gazowej poprzez udzielenie pomocy w przesunięciu terminu obowiązującego w kontrakcie. Pozwoli to na kontynuację prac przygotowujących inwestycję oraz na znalezienie rozwiązań finansowych ukierunkowanych na budowę Żarnowieckiej Elektrowni Gazowej.

Z wyrazami szacunku

Ewa Serocka

W dniu 4 lipca 2000 r. Sąd Rejonowy w Chełmie orzekł swoim wyrokiem (sygn. akt IV.P. 588/99), że pan Eugeniusz J. uległ wypadkowi przy pracy. Na zlecenie tego sądu biegła sądowa w dniu 27 maja 2002 r. orzekła 40% uszczerbek na zdrowiu w związku z zaistniałym wypadkiem przy pracy. Jednakże ku zaskoczeniu wnioskodawcy ZUS Oddział w Chełmie decyzją z dnia 23 stycznia 2002 r. (znak OW-17160) odmówił wypłaty jednorazowego odszkodowania, gdyż lekarz orzecznik ZUS w Chełmie orzekł 0% uszczerbku na zdrowiu.

W kolejnej wersji projektu Programu Naprawy Finansów Rzeczypospolitej proponuje się likwidację Rządowego Centrum Studiów Strategicznych. Instytucja ta wielokrotnie wykazała samodzielność myślenia i uargumentowaną niezależność poglądów. Jej makroekonomiczne analizy wyróżniają się ogólnogospodarczym ujęciem, nieuwikłanym w resortowe czy sektorowe interesy, wysokim profesjonalizmem i umiejętnością łączenia wiedzy teoretycznej z praktyką i potrzebami polityki ekonomicznej. Znane są opracowania RCSS z zakresu analiz sytuacji makroekonomicznej kraju i świata, polityki społecznej, przestrzennego zagospodarowania kraju, obronności, oceny skutków regulacji i innych. Rządowe centrum miało istotny wkład we właściwe przygotowanie wszystkich stanowisk negocjacyjnych, a materiały RCSS dotyczące ocen rezultatów negocjacji zostały szeroko wykorzystane w kampanii przedreferendalnej.

Najważniejszym zadaniem RCSS są jednak prace nad długofalową strategią rozwoju gospodarczego kraju, które wymagają koordynacji międzyresortowej, szerokiego udziału świata nauki, a także przedstawicieli parlamentu. Przyjęty w 2000 r. zarys takiej strategii do roku 2025 powinien być pogłębiony, dostosowany do warunków funkcjonowania Polski w Unii Europejskiej oraz powinien uwzględniać współczesne trendy rozwojowe na świecie. Ważne jest także sfinalizowanie prac nad długofalową polityką regionalną i przestrzenną. Należy przy tym pamiętać, że wszystko to wykonuje stosunkowo niewielka grupa pracowników, a oszczędności budżetowe uzyskane w przypadku likwidacji RCSS byłyby niewielkie.

Trudno się zatem zgodzić z koncepcją pozbawiania rządu zaplecza analitycznego i programowego. Coraz częściej na tę niezrozumiałą propozycję zwracają uwagę środowiska naukowe. W polityce społecznej i gospodarczej celowe byłoby widzieć perspektywy, a nie tylko zadania krótkookresowe, oraz przyjąć i realizować długofalową strategię narodową, która powinna być wciąż weryfikowana i aktualizowana, z wykorzystaniem doświadczeń Unii Europejskiej.

Szanowny Panie Ministrze!

Odnosząc się do punktu drugiego tej odpowiedzi, to jest opłat za przejazd promowy w miejscowości Borusowa, chcę powiedzieć, że nie jest ona zadowalająca zarówno dla mnie, jak i dla obywateli, którzy zabiegali o moją interwencję w tej sprawie. Odpowiedź jest wywodem na temat obowiązującego prawa w tym zakresie.

Uzyskałem wprawdzie od Pana informacje natury ogólnej, nawiązujące do obowiązujących w tej mierze przepisów prawnych, chciałbym jednak uzyskać informacje szczegółowe. Pytanie odnosiło się bowiem do konkretnej sprawy. Przy okazji proszę o dokładne określenie, po pierwsze, do kogo należą drogi, w ciągu których znajdują się przeprawy promowe w miejscowościach Borusowa, Otfinów i Siedliszowice, po drugie, kto jest ich zarządcą, po trzecie, kto jest właścicielem przepraw promowych.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowna Pani Minister!

Jako że żadna placówka z regionu tarnowskiego nie zawarła kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia, kilka tysięcy dzieci i młodzieży poniżej dwudziestego pierwszego roku życia amatorsko uprawiających sport zmuszonych będzie w okresach półrocznych udawać się do odległych o kilkadziesiąt kilometrów miejscowości, aby uzyskać odpowiednie zaświadczenie lekarskie. Spełnienie tego warunku jest konieczne, aby zostać zakwalifikowanym do uczestnictwa w zajęciach lub zawodach sportowych.

Do tej pory o tym, czy młody człowiek może uprawiać daną dyscyplinę sportu, decydował lekarz ogólny. Teraz jest to niewystarczające. Karta zdrowia musi być podbita przez lekarza specjalistę z dziedziny medycyny sportu lub lekarza posiadającego certyfikat Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej, a przeprowadzane badania specjalistyczne są skomplikowane i długotrwałe. Istnieje wprawdzie możliwość przeprowadzenia ich na miejscu, jednakże w sposób odpłatny. Mnożąc koszty przez liczbę sportowców tworzących kadrę zespołu nietrudno obliczyć skalę wydatków.

Zgodnie z oceną zainteresowanych przepisy rozporządzenia szybko doprowadzą do upadku sportu młodzieżowego. Małe kluby wiejskie, z trudem wiążące koniec z końcem, nie są w stanie pokryć kosztów związanych z transportowaniem ekip na badania lekarskie. Skala problemu jest ogromna: w naszym regionie jest ponad sto pięćdziesiąt młodzieżowych drużyn piłkarskich, nie licząc zawodników poniżej dwudziestego pierwszego roku życia występujących wśród seniorów. Do tego dochodzi znaczna liczba przedstawicieli innych dyscyplin sportowych.

Liczba lekarzy ze stosownymi uprawnieniami z pewnością w najbliższym czasie nie wzrośnie ze względu na niewielkie zainteresowanie medycyną sportową i kosztowną procedurę zdobywania uprawnień.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Jako że żadna placówka z regionu tarnowskiego nie zawarła kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia, kilka tysięcy dzieci i młodzieży poniżej dwudziestego pierwszego roku życia amatorsko uprawiających sport zmuszonych będzie w okresach półrocznych udawać się do odległych o kilkadziesiąt kilometrów miejscowości, aby uzyskać odpowiednie zaświadczenie lekarskie. Spełnienie tego warunku jest konieczne w celu zakwalifikowania do uczestnictwa w zajęciach lub zawodach sportowych.

Do tej pory o tym, czy młody człowiek może uprawiać daną dyscyplinę sportu, decydował lekarz ogólny. Teraz jest to niewystarczające. Karta zdrowia musi być podbita przez lekarza specjalistę z dziedziny medycyny sportu lub lekarza posiadającego certyfikat Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej, a przeprowadzane badania specjalistyczne są skomplikowane i długotrwałe. Istnieje wprawdzie możliwość przeprowadzenia ich na miejscu, jednakże w sposób odpłatny. Mnożąc koszty przez liczbę sportowców tworzących kadrę zespołu nietrudno obliczyć skalę wydatków.

Zgodnie z oceną zainteresowanych przepisy rozporządzenia szybko doprowadzą do upadku sportu młodzieżowego. Małe kluby wiejskie, z trudem wiążące koniec z końcem, nie są w stanie pokryć kosztów związanych z transportem ekip na badania lekarskie. Skala problemu jest ogromna: w naszym regionie jest ponad sto pięćdziesiąt młodzieżowych drużyn piłkarskich, nie licząc zawodników poniżej dwudziestego pierwszego roku życia występujących wśród seniorów. Poza tym dochodzi znaczna liczba przedstawicieli innych dyscyplin sportowych.

Liczba lekarzy ze stosownymi uprawnieniami z pewnością w najbliższym czasie nie wzrośnie ze względu na niewielkie zainteresowanie medycyną sportową i kosztowną procedurą zdobywania uprawnień.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Sytuacja taka jest źródłem niżej wymienionych problemów.

Byli pracownicy ZWPA SA mają niezaspokojone roszczenia w stosunku do dawnego zakładu pracy, wynikające z układu zbiorowego pracy i kodeksu pracy, na przykład nie otrzymują odpraw emerytalno-rentowych, rent uzupełniających i wyrównań z tytułu błędnie naliczonych innych świadczeń pieniężnych: jubileuszy, trzynastej pensji itp. Część omawianych pracowników próbowała indywidualnie dochodzić swoich roszczeń przed sądem. Droga ta okazała się bezskuteczna ze względu na brak strony pozwanej - ZWPA SA nie istnieje, a SRK SA nie jest stroną w sporze.

Wymienieni pracownicy nie otrzymują również ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa rencistów i emerytów górniczych do bezpłatnego węgla. Ekwiwalent ten powinien być wypłacany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych ze środków budżetowych, zgodnie z regulacją zawartą w art. 55 ustawy o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej. Jednak w praktyce ekwiwalent ten nie jest wypłacany, gdyż nie ma podmiotu prawnego, który wystąpiłby z wnioskiem do ZUS w przedmiotowej sprawie.

Problem dotyczy około trzystu pięćdziesięciu byłych górników. Wielu z nich znajduje się w trudnej sytuacji życiowej i finansowej. Są oni grupą bardzo rozżaloną i zdesperowaną, gdyż, jak twierdzą, są jedynymi pracownikami górnictwa pozbawionymi wymienionych świadczeń. Interwencje podejmowane przez nich indywidualnie i zbiorowo w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, Kancelarii Premiera i Kancelarii Prezydenta jak na razie pozostają bez skutku. Z odpowiedzi otrzymanej przez jednego z nich z Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej - DBE-8/IT/960W03 z 14 kwietnia 2003 r. - wynika, iż ministerstwo podejmuje pracę nad identyfikacją problemu w celu znalezienia rozwiązania.