Uprzejmie proszę o udzielenie mi wyczerpującego wyjaśnienia dotyczącego zwolnienia spółki prawa handlowego Telewizja Polska SA z obowiązku podlegania ustawie o zamówieniach publicznych podczas produkcji swoich audycji.

Pytanie to wynika z dwóch przyczyn.

Po drugie, z absurdu sytuacji, w której teatry dramatyczne i muzyczne, to jest opery i operetki, nie są w świetle prawa podmiotami gospodarczymi, jak TVP SA, a mimo to interpretacje prawne, z jakimi się spotykam, natrafiają na trudności w zwolnieniu ich z obowiązku podlegania postanowieniom ustawy o zamówieniach publicznych.

Pytanie, które kieruję do pana ministra, jest pochodną treści wyniesionych z dyskusji toczących się w środowiskach artystycznych na temat, delikatnie mówiąc, niespójności prawa finansowego. Pytanie jest też podyktowane częstymi tłumaczeniami ze strony wysokich przedstawicieli zarządu TVP SA, którzy powołują się na niemoc w wywiązywaniu się przez tę spółkę z powinności tej spółki wynikających z realizacji ustawowej misji społecznej, niemoc powstałą wobec konieczności poddania się publicznego nadawcy prawom rynku.

Łączę wyrazy szacunku.

W ramach porozumienia między Ministerstwem Obrony Narodowej a Ministerstwem Edukacji Narodowej od 1998 r. uruchomiono w około osiemdziesięciu liceach ogólnokształcących w Polsce około stu siedemdziesięciu klas o profilu wojskowym. Celem eksperymentu jest kształtowanie postaw proobronnych i patriotycznych młodzieży, tworzenie właściwego klimatu do spełniania podstawowych powinności obronnych. Zajęcia odbywają się w jednostkach patronackich. Jednostki te prowadzą zajęcia ze szkolenia ogólnowojskowego, inżynieryjno-saperskiego, obrony przeciwchemicznej, powszechnej obrony przeciwlotniczej, szkolenia strzeleckiego, łączności, taktyki, terenoznawstwa i szkolenia patriotyczno-obywatelskiego. Zajęcia prowadzone są przez instruktorów posiadających odpowiednie kwalifikacje i przygotowanie zawodowe. Wobec restrukturyzacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, która doprowadziła do znacznego zmniejszenia stanu liczebnego armii, okazało się, że młodzież łącząca swoją przyszłość z karierą wojskową, ma problem.

W związku z dużym zainteresowaniem młodzieży klasami o profilu wojskowym można ten potencjał spożytkować. Gdyby okres nauki został zaliczony jako odbycie zasadniczej służby wojskowej, umożliwiłoby to - przy minimalnych nakładach z budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej - wyszkolenie w skali kraju kilku tysięcy rezerw osobowych dla potrzeb obronności kraju.

Zwracam się więc do pana ministra obrony narodowej, a także do pani minister edukacji z pytaniem: jakie są zamierzenia tych resortów w przedmiotowej sprawie?

Drugie oświadczenie pragnę skierować na ręce pana ministra skarbu pana Sławomira Cytryckiego. Dotyczy ono kilku cukrowni wchodzących w skład krajowej spółki cukrowniczej, które znajdują się w moim okręgu wyborczym. W szczególności chodzi tu o Cukrownię "Klemensów" w Szczebrzeszynie. Pojawiające się w mediach informacje dotyczące zamiarów restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego w Polsce wywołują lęk, a nawet panikę, wśród pracowników Cukrowni "Klemensów" i plantatorów buraka cukrowego na Zamojszczyźnie. Nastroje te potęgują ostatnie decyzje prezesa krajowej spółki cukrowniczej związane z zaniechaniem szkoleń pracowników oraz remontów zakładu.

Wybudowana przez Maurycego Zamoyskiego w latach 1894-1895 Cukrownia "Klemensów" przez ponad sto lat była ważnych zakładem pracy. Zamojszczyzna dzięki korzystnym warunkom glebowo-klimatycznym stała się zagłębiem cukrowym. Cukrownia "Klemensów" dawała zatrudnienie kilkuset pracownikom, przynosiła dochody dla ponad dwu i pół tysiąca plantatorów buraka cukrowego, a także gminie Szczebrzeszyn w postaci podatków.

Likwidacja Cukrowni "Klemensów" zwiększy bezrobocie w powiecie zamojskim, a także pogorszy sytuację ekonomiczną gminy Szczebrzeszyn i wielu rodzin utrzymujących się z uprawy buraka cukrowego. Pracownicy cukrowni, a także rolnicy, rozumieją potrzebę restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego, wskazują jednak na brak czytelnego planu eliminacji cukrowni. Ostatnia kampania w Cukrowni "Klemensów" wyróżnia się bardzo dobrymi wynikami. Technologiczny koszt wytwarzania 1 kg cukru wynosi około 1 zł 20 gr. Czy ten fakt nie może być podstawą do niewyłączania Cukrowni "Klemensów" w Szczebrzeszynie przez najbliższe trzy lata? Okres ten pozwoliłby przystosować się do nowych warunków.

Kolejny postulat, jaki wysuwają zaniepokojeni pracownicy, to osłony socjalne dla osób, które utracą miejsca pracy. Zapoznanie w odpowiednim czasie pracowników i plantatorów z planami restrukturyzacji branży cukrowniczej pozwoliłoby uniknąć napięć wśród zainteresowanych i zapobiec protestom społecznym.

Proszę pana ministra o wnikliwą analizę wszystkich argumentów i o podjęcie działań, które pozwolą na łagodne przejście trudnego okresu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego z uwzględnieniem problemów słabo rozwiniętego regionu naszego kraju, jakim jest Zamojszczyzna.

Z wyrazami szacunku

Otrzymałam odpowiedź podpisaną przez podsekretarza stanu, pana Bogusława Zalewskiego, ale odpowiedź ta zupełnie mnie nie satysfakcjonuje. Pan minister opisał mi bardzo pięknie sytuację mniejszości narodowych w Polsce, a przede wszystkim mniejszości narodowych polskich poza granicami, ale nie zaopatrzył mi tej odpowiedzi w liczby, o które prosiłam. Chciałabym bardzo, żeby pan minister uważniej przeczytał moje poprzednie zapytanie i odpowiedział mi bardziej konkretnie.

Szanowny Panie Ministrze!

Z informacji uzyskanych z terenu wynika, że w zakresie opieki nad matką, dzieckiem i młodzieżą obserwuje się coraz bardziej niepokojący brak koordynacji działań związanych z nadzorem merytorycznym. Do czasu wprowadzenia reformy służby zdrowia w 1999 r. nadzór merytoryczny nad matką i dzieckiem sprawowały w terenie wojewódzkie ośrodki matki, dziecka i młodzieży podporządkowane Instytutowi Matki i Dziecka, który pełnił funkcję lidera w skali całego kraju. Dzięki tej strukturze organizacyjnej możliwe było skuteczne wprowadzenie i realizowanie między innymi takich programów zdrowotnych, jak: program upowszechniania karmienia piersią, badań przesiewowych u dzieci i młodzieży, szczepień ochronnych, badań profilaktycznych kobiet, zapobiegania wadom wrodzonym cewy nerwowej.

Szanowny Panie Ministrze!

Będąc w terenie, muszę odpowiadać na wiele pytań, tak ze strony mieszkańców, jak i ze strony władz samorządowych, o to, jak wygląda przebieg autostrady od tego skrzyżowania dalej w kierunku wschodnim. Szczególnie niepokoi się samorząd gminy Tarnów, gdyż docierają do niego różne sprzeczne ze sobą informacje.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Szanowny Panie Ministrze, zapytuję, jak to możliwe, aby prokurator dowiadywał się z gazet o miejscu pracy, numerze telefonu i innych tego typu danych osoby, przeciwko której prowadzi postępowanie? Jeden z ostatnich takich przypadków dotyczy osoby pracującej w polskiej placówce dyplomatycznej w Chile, której adresu w żaden sposób nie mogła ustalić prokuratura, a uczynili to obywatele razem z dziennikarzami.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Zgodnie z art. 49 pkt 4 Regulaminu Senatu informuję Pana Ministra o dającej się słyszeć niepokojąco często krytyce całego aparatu sprawiedliwości, krytyce, która staje się powszechna.

Społeczeństwo poddaje krytyce zarówno opieszałość, jak i nierzetelność aparatu sprawiedliwości. Nie mówię już o tym, że Skarb Państwa corocznie jest obciążony bardzo dużymi kwotami odszkodowań za tak zwane pomyłki sądowe. W 2002 r. było to dużo ponad 100 milionów zł. I jakkolwiek można zrozumieć pomyłkę czy inny błąd, to trudno zrozumieć coraz częstsze zjawisko opieszałości w postępowaniu sądowym. Przyjmuję coraz więcej skarg od obywateli i instytucji uskarżających się na ten problem.

Ostatnio przyjąłem skargę Zarządu Tarnowskich Zakładów Osprzętu Elektrycznego "TAREL" Spółka z o.o. w Woli Rzędzińskiej, powiat Tarnów, na opieszałość Sądu Rejonowego w Tarnowie, do którego zgodnie z zawiadomieniem Prokuratury Rejonowej w Tarnowie, sygn. akt 1 Ds. 5390/02 z dnia 21 maja 2002 r., przekazane zostały materiały z aktem oskarżenia. Do dnia dzisiejszego zarząd wyżej wymienionej pokrzywdzonej spółki nie został poinformowany o biegu postępowania.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Kilkanaście lat temu gatunek ten nie był chroniony i jego liczebność była utrzymywana na pewnym poziomie. Z chwilą uznania za znaczny spadku liczebności jego populacji przez ornitologów został on objęty ochroną gatunkową. Od tej pory populacja myszołowa znacznie wzrosła, a ptak do swego jadłospisu włączył drobną zwierzynę, wyrządzając duże szkody, co dotyka w znacznym stopniu jej hodowców. Według opinii leśników optymalna jest liczba dwóch sztuk myszołowa na 2000 ha, natomiast w chwili obecnej na 3000 ha spotyka się nawet do dwudziestu ośmiu sztuk tego gatunku.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

W Polsce rocznie przerabia się na słód około 350-400 tysięcy t jęczmienia jarego browarnego. Ilość tę można wytworzyć na obszarze około 100 tysięcy ha upraw, przy założeniu średniego plonu około 3-3,5 t/ha.

Odejście polskich rolników od produkcji jęczmienia jarego browarnego zostało spowodowane głównie dwoma czynnikami: ekonomicznie nieuzasadnioną wysoką ceną pszenicy ozimej - wyższą o 25-30% w porównaniu z krajami Unii Europejskiej - oraz brakiem odpowiedniej technologii uprawy jęczmienia jarego browarnego gwarantującej wysoki plon o dobrych parametrach jakościowych.

Głównymi rejonami nadającymi się do produkcji jęczmienia jarego browarnego w Polsce są województwa: dolnośląskie, wielkopolskie, opolskie, śląskie, pomorskie, zachodniopomorskie, kujawsko-pomorskie i lubelskie.

By pozyskać dodatkowych producentów i zwiększyć wydajność w już produkujących gospodarstwach, należałoby: do sprzedawanych nasion dołączać technologię uprawy gwarantującą pozyskiwanie wysokich plonów o dobrej jakości, wprowadzić nadzór nad produkcją między innymi poprzez sterowanie nawożeniem azotowym tak, aby uzyskać maksymalny plon gwarantujący wysoką cenę skupu, zorganizować strukturę kanałów rynkowych tak, aby umożliwić producentowi rozliczanie poniesionych kosztów na etapie skupu, i wdrożyć system gwarantujący uzyskanie odpowiedniej jakości produktu.

senator RP
Zbigniew Kulak

Szanowny Panie Ministrze!

Posłużę się przykładem: w celu uzyskania paszportu dla dziecka, którego matka i babka są Polkami, trzeba wysłać do Polski oryginały jego pełnej metryki, metrykę matki, świadectwo jej ślubu, cztery wnioski, sześć zdjęć oraz wniosek o nadanie dziecku numeru PESEL. Procedura z tym związana może trwać do pół roku, o ile przesłane zostały właściwe dokumenty.

W takim stanie rzeczy pozostaje mi skierować do Pana Ministra następujące pytania.

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Ministrze!

Po pierwsze, jakie jednostki akredytowane w polskim systemie akredytacji, wydające certyfikaty w zakresie rzeczoznawstwa samochodowego, funkcjonują w Polsce?

Z wyrazami szacunku

Przyznana dla powiatu elbląskiego subwencja oświatowa zabezpiecza płace dla nauczycieli, pracowników administracji i obsługi oraz wydatki rzeczowe zaledwie w około 80%. Przyczyną tak drastycznego obniżenia subwencji oświatowej ogólnej dla naszego powiatu na 2003 r. jest między innymi pominięcie w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2003, współczynników korygujących (dolne i górne progi) przypadających na ucznia w zakresie zadań szkolnych i zadań pozaszkolnych.

Powiat elbląski należy do jednych z pierwszych w kraju pod względem realizowanych w latach 1999-2002 inwestycji, w tym inwestycji oświatowych. W strukturze wydatków budżetu powiatu za wymieniony okres wydatki na inwestycje w oświacie wyniosły średnio 30,5% ogółu wydatków, to jest 3 miliony 476 tysięcy zł. Dodatkowo pozyskano środki zewnętrzne na realizację inwestycji oświatowych w kwocie 1 miliona 654 tysięcy 994 zł (UKFiS - 720 tysięcy zł, WFOŚiGW - 525 tysięcy zł, budżetu wojewody - 360 tysięcy zł, AWRSP 19 tysięcy zł, UMiG Pasłęk - 300 tysięcy zł).

Drastyczne zmniejszenie subwencji oświatowej na 2003 r. uniemożliwia kontynuowanie i realizację kolejnych etapów inwestycji w Zespole Szkół w Pasłęku, mimo ujęcia inwestycji w 2003 r. w Wojewódzkim Programie Rozwoju Bazy Sportowej Województwa Warmińsko-Mazurskiego.

W celu zabezpieczenia realizacji zadań oświatowych, w tym funkcjonowania Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego w Kamienicy Elbląskiej i wszystkich pozostałych placówek, w tym kosztów odpraw nauczycieli likwidowanego Zespołu Szkół Ogrodniczych w Połoninach i internatu Zespołu Szkół Rolniczych w Pasłęku subwencja oświatowa dla powiatu elbląskiego nie powinna być niższa na 2003 r. niż 7 milionów 775 tysięcy zł.

W powiecie elbląskim funkcjonuje jako jedyny w województwie warmińsko-mazurskim Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy w Kamiennicy Elbląskiej, w którym przebywają wychowankowie niedostosowani społecznie, kierowani do placówki z całego kraju. Aktualnie w ośrodku przebywa siedemdziesięciu dwóch wychowanków. Ośrodek zatrudnia w szkole podstawowej i gimnazjum dziesięciu nauczycieli oraz dwudziestu czterech nauczycieli w internacie placówki, co daje łącznie trzydziestu czterech nauczycieli.

Po drugie, stosowaniem trudnościowych dodatków za warunki pracy dla nauczycieli, zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji narodowej z 11 maja 2000 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego za jedną godzinę przeliczeniową, wykazu stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego, ogólnych warunków przyznawania dodatku motywacyjnego, wykazu trudnych i uciążliwych warunków pracy stanowiących podstawę przyznania dodatku za warunki pracy oraz szczególnych przypadków zaliczania okresów zatrudnienia i innych okresów uprawniających do dodatku za wysługę lat (DzU nr 39 poz. 455 z późniejszymi zmianami) - obecnie ten dodatek wynosi dla nauczycieli w zależności od stopnia trudności i uciążliwości 326-500 zł dla każdego stopnia awansu zawodowego.

Po czwarte, realizacją dodatku wiejskiego - 10% wynagrodzenia zasadniczego, i dodatku mieszkaniowego dla nauczycieli.

Realizacja programu edukacyjnego w szkole podstawowej i gimnazjum tego ośrodka przy kwocie subwencji ogólnej naliczonej według obecnych wag, jest niemożliwa; może odbywać się tylko kosztem subwencji oświatowej z innych placówek oświatowych powiatu. Koszty kształcenia uczniów kierowanych do placówki z całej Polski realizowane są z subwencji oświatowej naliczonej na szkoły i placówki oświatowe naszego powiatu. Powoduje to duże niezadowolenie wśród dyrektorów i nauczycieli pozostałych szkół i placówek oświatowych powiatu i uniemożliwia właściwą realizację zadań przez te placówki.

Trudności finansowe powiatu uniemożliwiają zaciąganie zobowiązań na realizację zadań oświatowych obejmujących uczniów z całego kraju. Jednocześnie liczba skierowań uczniów do Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego w Kamiennicy Elbląskiej przekracza ponad dwukrotnie liczbę miejsc w placówce. Na wolne miejsce w ośrodku młodzież oczekuje od jednego do półtora roku, co nie gwarantuje właściwego procesu resocjalizacji w kraju młodzieży trudnej.

W związku z tym kieruję też do ministra edukacji narodowej i sportu pytanie. Czy przewiduje się zmianę rozporządzenia ministra edukacji narodowej i sportu z 20 grudnia 2002 r. w sprawie zasad podziału części subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2003 (DzU nr 234 poz. 1966), poprzez wprowadzenie dodatkowej wagi P = 5 dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjów funkcjonujących w ośrodkach szkolno-wychowawczych.

Podatek rolny zależny jest od klasy gleb oraz okręgu podatkowego (renta różniczkowa). Pojęcie okręgu podatkowego służy zróżnicowaniu podatku w zależności od warunków klimatycznych, ekonomicznych i infrastrukturalnych. Gmina Bartoszyce położona jest w północno-wschodniej Polsce, gdzie okres wegetacji jest najkrótszy, najniższa jest suma temperatur w okresie wegetacji i liczba dni słonecznych, jest niekorzystny rozkład opadów, występują też surowe zimy z bezśnieżnymi okresami. Powoduje to ograniczenia w zmianowaniu roślin i doborze odmian - dotyczy to szczególnie odmian wysokojakościowych pszenicy i rzepaku - a wyklucza często uprawę jęczmienia ozimego, który jest dobrym przedplonem rzepaku.

Dotychczasowe działania prywatyzacyjne doprowadziły do całkowitego rozkładu niewielkiego wcześniej przemysłu rolnego. Nie ma już mleczarni ani cukrowni. Po to, by sprzedać produkcję z gminy, trzeba ją wywieźć wiele setek kilometrów dalej, do centralnej Polski. Źródła zaopatrzenia również są dalekie. Za nawozy, paliwo, wapno rolnicze, energię elektryczną, gaz, chemię i materiały budowlane rolnicy z gminy Bartoszyce płacą znacznie więcej niż wszyscy, bo transport kosztuje, a ponadto nastręcza wiele trudności. Drogi w gminie są w bardzo złym stanie technicznym, a na wielu z nich, w związku z brakiem ich konserwacji, rolnicy napotykają ograniczenia, na przykład mosty o nośności do 15 t.

Dlatego zwracam się do Pana Ministra o wyjaśnienie, na jakiej podstawie zaliczono gminę Bartoszyce do II okręgu podatkowego. Wyrażając zaniepokojenie zaistniałą sytuacją, pragnę również zapytać, czy przewidywane są korekty w zaszeregowaniu gmin, w tym gminy Bartoszyce, do właściwych okręgów podatkowych, po uwzględnieniu warunków klimatycznych, ekonomicznych i infrastrukturalnych na danym terenie.

Z wyrazami szacunku

Pan Roman Budzyński, prezes zarządu Ogólnokrajowej Spółdzielni Turystycznej "Gromada", przedstawił mi aktualne problemy turystyki polskiej wraz z propozycjami konkretnych rozwiązań w tym zakresie. Po zapoznaniu się z jego tezami, niniejszym chciałabym wyrazić poparcie dla przedłożonych przez niego rozwiązań, które wysoko oceniam pod względem merytorycznym, a które - co ważne - nie ograniczają się jedynie do postulowania zwiększenia nakładów finansowych ze strony państwa. Ich właściwa realizacja przyczyni się do systematycznej poprawy kondycji turystyki polskiej.

Jak wynika z przedstawionych przez pana Budzyńskiego dokumentów, ta dziedzina gospodarki narodowej, mimo sprzyjających czynników geograficznych, przyrodniczych, historycznych i kulturowych, które powinny zostać należycie wykorzystane, nadal nie rozwija się w oczekiwanym tempie. Co więcej, analiza danych statystycznych za lata ubiegłe nie napawa optymizmem, bo zamiast dynamicznego rozwoju, mającego miejsce w innych krajach europejskich w dobie ponowoczesności, w których obserwuje się stały wzrost przychodów i zatrudnienia w turystyce i branżach pokrewnych, w naszym kraju zauważymy stagnację. Dostrzegalny jest spadek liczby gości zagranicznych odwiedzających nasz kraj, a także spadek wewnętrznego krajowego ruchu turystycznego, zwłaszcza w porównaniu z innymi państwami europejskimi, których walory turystyczne są zbliżone do polskich, a często nawet skromniejsze niż polskie. Udział turystyki w generowaniu produktu krajowego brutto wynosił w 2002 r. 2,2%, w 1997 r. było to 3,7%, zaś wskaźnik przychodów z turystyki na jednego mieszkańca jest u nas wielokrotnie niższy niż w krajach unijnych, a trzykrotnie niższy niż na Węgrzech. Równie niekorzystne proporcje występują w zakresie wielkości zatrudnienia w samej turystyce i gałęziach gospodarki z nią związanych.

Przyjęty przez Radę Ministrów 24 stycznia 2001 r. dokument "Rządowy program wsparcia rozwoju turystyki w latach 2001-2006" zakłada wzrost przyjazdów cudzoziemców do Polski z piętnastu milionów w 2001 r. do piętnastu milionów stu tysięcy osób w 2006 r., czyli zaledwie o 0,7%. Jest to zatem program zachowawczy.

Aby nie ograniczać się tylko do przedstawienia obecnej sytuacji, oprócz prognoz na przyszłość załączam proponowane przez "Gromadę" rozwiązania, pod którymi podpisuję się przede wszystkim dlatego, że skorzystanie z nich w perspektywie przyczyniłoby się do tworzenia nowych miejsc pracy. Jestem senatorem Rzeczypospolitej Polskiej z ziemi radomskiej, obszaru, gdzie poziom bezrobocia jest nader wysoki, a jego skutki społeczne są szczególnie odczuwalne, zatem pozytywnie odnoszę się do propozycji "Gromady", które pana resort, odpowiedzialny za sprawy turystyki, pracy i polityki społecznej, powinien przychylnie przyjąć i rozważyć możliwość ich zastosowania w praktyce.

Wobec wprowadzenia od 1 lipca bieżącego roku obowiązku wizowego dla obywateli Federacji Rosyjskiej, Białorusi i Ukrainy popieram starania polskich biur podróży, a w tym OST "Gromada", dotyczące pośrednictwa wizowego. Ze zdziwieniem i zaniepokojeniem przyjęłam wiadomość, iż polskie władze, a konkretnie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, prowadzą rozmowy z dwudziestoma pięcioma rosyjskimi biurami turystycznymi na temat zbierania wniosków wizowych i przekazywania ich do konsulatów.

Uważam, że "Gromada", podmiot ze stuprocentowym udziałem kapitału polskiego, cieszący się od kilkudziesięciu lat renomą w Polsce i u naszych wschodnich sąsiadów, z powodzeniem może świadczyć ten rodzaj usług na tamtym rynku. Za przyjęciem oferty tej firmy przemawia jej doświadczenie, niezawodność oraz dobra współpraca z rosyjskimi biurami podróży. Skorzystanie z jej potencjału zapewni państwu polskiemu sprawne przygotowanie i efektywne realizowanie systemu wizowego oraz wpływy budżetowe.

Szanowny Panie Wojewodo!

Postępujący szybko rozdział wód i znaczna, narastająca tendencja do koncentracji przypływów w kierunku lewego brzegu stanowią dla nich groźbę, poważne niebezpieczeństwo. Budowane w latach 1965-1970 wały przeciwpowodziowe na terenie gmin Iłów i Młodzieszyn wytrzymały powódź zatorową w 1982 r. Obecnie zagrożenie jest znacznie poważniejsze, gdyż intensywnie rozbudowujące się koryto boczne rzeki Wisły zbliżyło się powyżej pompowni Arciechów na odległość 3 m od stopy wału. Przerwanie wałów w tym miejscu grozi zatopieniem 8 tysięcy ha gruntów zamieszkanych obecnie przez mniej więcej pięć tysięcy osób.

Obecna sytuacja na tym odcinku Wisły skłania do pilnego rozważenia potrzeby aktualizacji koncepcji programowo-przestrzennej regulacji Wisły na odcinku 594-601 km według wariantu 2c, opracowanej przez Hydroprojekt Warszawa w 1998 r. dla byłego województwa płockiego. Niezależnie od tego Wojewódzki Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych Oddział w Płocku zlecił opracowanie projektu budowlano-wykonawczego na modernizację Kanału Arciechowskiego Zespołowi Usług Projektowych w Sochaczewie. Według wstępnego kosztorysu inwestorskiego wartość niezbędnych do wykonania robót szacuje się na 980 tysięcy zł, w tym: modernizacja zbiornika wyrównawczego pompowni Arciechów - 37 tysięcy zł, udrożnienie Kanału Arciechowskiego - 313 tysięcy zł, wykonanie przepustu wałowego połączonego z Kanałem Arciechowskim we wsi Januszew - 40 tysięcy zł, wykonanie kanału ulgi od przepustu wałowego na rowie R-144 we wsi Arciechów do pompowni Arciechów - 440 tysięcy zł, modernizacja ławy przywałowej w Kamionie -150 tysięcy zł.

W związku z opisaną sytuacją zwracam się do pana wojewody z prośbą o podjęcie skutecznych działań zmierzających do pełnego zabezpieczenia środków finansowych w kwocie 180 tysięcy zł na pokrycie realizacji prac przewidzianych do wykonania w roku bieżącym. Proszę również o poważne rozważenie możliwości wygospodarowania w roku przyszłym środków finansowych niezbędnych do pokrycia kosztów realizacji całego projektu.

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Ministrze!

Profesor Eugeniusz Eibisch zmarł 7 marca 1987 r. Ostatnio zamieszkiwał w Warszawie przy ulicy Konopczyńskiego 5/7 m. 15. W dniu 13 marca 1985 r. profesor Eibisch w Powiatowym Biurze Notarialnym w Warszawie ustanowił zapis na rzecz Ministerstwa Kultury i Sztuki, składający się z kwot pieniężnych zdeponowanych na kontach i rachunkach bankowych, dziesięciu obrazów oraz przedmiotów szczegółowo wymienionych w załączonym wykazie, zobowiązując jednocześnie Ministerstwo Kultury i Sztuki do ustanowienia fundacji, która sprawowałaby pieczę nad spuścizną profesora.

Jak wynika z informacji obecnie przeze mnie posiadanych, spadek po profesorze Eugeniuszu Eibischu do dziś nie został należycie zagospodarowany. Mieszkanie profesora nadal nie jest w sposób właściwy zabezpieczone i wedle mojej wiedzy wciąż nie istnieje fundacja, do powołania której zostało zobowiązane ministerstwo.

W związku z powyższym zwracam się o wyjaśnienie i przedstawienie mi obecnego stanu spraw związanych z realizacją ostatniej woli profesora Eugeniusza Eibischa, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii zabezpieczenia mieszkania profesora i powołania stosownej fundacji.

Robert Smoktunowicz

Chciałbym poruszyć sprawę dramatycznej sytuacji blisko pięćdziesięciu rodzin, głównie pracowników służby zdrowia, mieszkających na osiedlu po byłym sanatorium dziecięcym w Otwocku przy ulicy Borowej. Osiedle to pozostaje w gestii samorządu wojewódzkiego. Stan techniczny budynków jest bardzo zły i wymaga niezwłocznych nakładów inwestycyjnych. Ponieważ teren osiedla wystawiono na sprzedaż, od dawna nie prowadzi się tam żadnych inwestycji, przez co stan budynków stale się pogarsza.

Dodatkowym problemem jest to, że po sprzedaży osiedla obecni jego mieszkańcy mogą zostać pozbawieni możliwości dalszego mieszkania w obecnych budynkach. Problem jest bardzo poważny, ponieważ dotyczy ponad setki ludzi, przed którymi staje widmo bezdomności. Zdecydowanej większości z nich nie stać na wynajęcie mieszkań, że nie wspomnę już o kupnie nowych.

Robert Smoktunowicz

Szanowny Panie Dyrektorze!

Rada osiedla budynków mieszkalnych szpitala psychiatrycznego w Pruszkowie (Tworki), przekazała mi informacje dotyczące sprawy prywatyzacji i wykupu mieszkań zakładowych. Dla wszystkich mieszkańców osiedla jest to sprawa mająca zasadnicze znaczenie, a przewlekłość w jej ostatecznym załatwianiu wpływa niekorzystnie na sytuację życiową całych rodzin. Dyrekcja szpitala z uwagi na planowaną sprzedaż mieszkań od dawna nie prowadzi żadnych inwestycji, przez co stan budynków stale się pogarsza, zmniejsza się ich wartość, a tym samym mieszkańcy ponoszą wymierne straty.

W związku z tym, jako senator RP reprezentujący w parlamencie okręg podwarszawski, zwracam się o niezwłoczne podjęcie wszelkich czynności niezbędnych do sprzedaży budynków mieszkalnych szpitala psychiatrycznego mieszkańcom osiedla.

Robert Smoktunowicz

Szanowny Panie Premierze!

Wymienione związki nie znajdują żadnych argumentów za podjęciem tak drastycznej decyzji w sprawie kształtowania warunków ekonomicznych i finansowych w zakresie produkcji, przetwórstwa i rynku mleka, tym bardziej że Sejm RP w budżecie państwa na rok 2003 przyjął na ten cel kwotę 420 milionów zł, co stwarza możliwość zastosowania dopłaty w wysokości nie niższej niż 7 gr do każdego litra mleka w klasie ekstra.

Pragnę jednocześnie zaznaczyć, że członkostwo w Unii Europejskiej zobowiązuje zarówno producentów mleka, jak i przetwórców do poniesienia dodatkowych kosztów.

Przedkładając to oświadczenie, proszę Pana Premiera o ponowne rozważenie możliwości uchylenia rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wysokości dopłat do mleka ekstra w 2003 r. z dnia 29 listopada 2002 r.

Senator RP
Tadeusz Bartos

Szanowny Panie Ministrze!

Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 29 listopada 2000 r. o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego, umowy kontraktacyjne może zawierać jedynie przedsiębiorca, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wstępnego przetwarzania surowca tytoniowego, posiadający zezwolenie na prowadzenie tego rodzaju działalności. Tytoń może produkować producent lub grupa producencka, która zawarła umowę kontraktacji z podmiotem posiadającym zezwolenie na wstępne przetwarzanie surowca tytoniowego.

Takie ujęcie podmiotów uczestniczących w rynku tytoniu wyklucza możliwość zawarcia umowy kontraktacji, a w konsekwencji nabycia surowca tytoniowego przez koncesjonowanych producentów wyrobów tytoniowych (obecnie posiadających zezwolenie) oraz przez eksporterów tytoniu nieprzetworzonego.

W pierwszym przypadku powoduje to obowiązek zawierania przez producentów wyrobów tytoniowych umów pośrednictwa handlowego z podmiotami wstępnie przetwarzającymi tytoń. Powstaje sytuacja, w której podmiot rzeczywiście produkujący wyroby tytoniowe nie może stać się właścicielem surowca tytoniowego, a tylko może zlecać dokonanie kontraktacji i przerób surowca tytoniowego podmiotom posiadającym odpowiednie zezwolenie. W drugim wypadku uregulowanie takie wyklucza możliwość eksportu z Polski tytoniu nieprzetworzonego (rolnik nie może legalnie produkować tytoniu nieprzetworzonego przeznaczonego na eksport).

Senator
Tadeusz Bartos

Pomimo tej decyzji ani Prokuratura Okręgowa w Poznaniu, ani Prokuratura Rejonowa Poznań Stare Miasto nie dopatrzyły się jeszcze, kto ma ponieść odpowiedzialność karną za sprzedaż przedmiotowego przedsiębiorstwa w 2001 r. ze szkodą dla Skarbu Państwa oraz spadkobiercy, pana Remigiusza Jaskuły - sygnatura akt: 1DS.3085/02/30. Prokurator rejonowy, wydając zaskarżone przez spadkobiercę postanowienie, nie wykonał w całości zawnioskowanych czynności procesowych mimo nałożenia na niego takiego obowiązku przez prokuratora okręgowego - sygnatura akt: I DSN 1401/02/St.M. z dnia 29 maja 2002 r.

W związku z tym proszę wskazać, czy prokurator rejonowy z rejonu Stare Miasto w Poznaniu nie powinien w przedmiotowej sprawie dokonać samodzielnej analizy, pod kątem odpowiedzialności karnej, przepisów postępowania administracyjnego, zezwalających bądź nie na sprzedaż przedsiębiorstwa, co do którego zostało zgłoszone żądanie reprywatyzacyjne. Zakaz takiego postępowania wynika bowiem wprost z pisma Ministerstwa Gospodarki z dnia 3 stycznia 2002 r., skierowanego zarówno do likwidatora, jak i do wojewody.

W tej sytuacji konieczne wydaje się też sprawdzenie okoliczności zagubienia dokumentów dotyczących ustanowienia przymusowego zarządu państwowego nad przedsiębiorstwem, co do którego toczy się postępowanie o zwrot, a zwłaszcza tego, czy nie pozostaje to w związku z prowadzoną likwidacją tej firmy i jej przyspieszoną sprzedażą Zbigniewowi Wietrzykowskiemu. Czy w tej sytuacji postanowienie prokuratora rejonowego z rejonu Poznań Stare Miasto nie było przedwczesne?

Adam Biela

Konflikt ten, dotyczący spraw pracowniczych, podobno znalazł już swój wydźwięk w prokuraturze oraz sądzie pracy. Na podstawie uzyskanych relacji można sobie wyrobić opinię, że w relacji pracownik - pracodawca faktycznie zostało naruszone prawo pracy.

Adam Biela

W związku ze skargą, jaka nadeszła do mojego biura senatorskiego od pracowników spółki z o.o. "Hetman" w Elblągu, bardzo proszę o udzielenie mi, na podstawie przeprowadzonej kontroli merytorycznej, odpowiedzi na następujące pytania:

Adam Biela

W celu zadania pytań przedstawię najpierw konflikt społeczny wewnątrz sprywatyzowanego zakładu pracy. Majątek byłej spółki Skarbu Państwa "Hetman" w Elblągu został w 1977 r. nabyty przez prywatnego właściciela. Aktualnie jest to spółka z o.o., w której pracownicy - w ich relacji - są wykorzystywani w sposób niewolniczy; dotyczy to zwłaszcza produkującego na eksport oddziału szwaczek. W zakładzie tym nie zezwala się na założenie związku zawodowego, który broniłby pracowników. Od dwóch miesięcy trwa w nim konflikt społeczny, a prezes spółki nie ma zamiaru przystąpić do negocjacji.

W tym kontekście chciałbym uprzejmie prosić o odpowiedź na następujące pytania. Po pierwsze, co w tej konkretnej sytuacji Pan Minister zechciałby zrobić, żeby rozwiązać zaistniały konflikt w spółce z o.o. "Hetman" w Elblągu? Po drugie, jaką miałby Pan Minister systemową wizję profilaktyki, jeśli idzie o tego rodzaju konflikty społeczne w sprywatyzowanych już przedsiębiorstwach oraz generalną strategię postępowania Pana resortu w rozwiązywaniu już zaistniałych konfliktów społecznych w takich zakładach pracy?

Adam Biela

Poręczenie majątkowe w kwocie 8 milionów zł i zabezpieczenie na majątku na poczet grożącej kary w kwocie 30 milionów zł w relacji do zarzutu o wyłudzenie 30 milionów zł podatku świadczy, iż organy państwa zatraciły istotę rzeczy, z powodu której ustawodawca tworzył wymienione instytucje prawne.

Szanowny Panie Wojewodo,

Niestety prowadzone w tym względzie negocjacje, których finał mógłby nastąpić po 11 marca 2003 r. (skompletowanie zarządu urzędu województwa łódzkiego), w dniu 5 marca 2003 r. zostały zerwane przez Pana Prezydenta Łodzi, Jerzego Kropiwnickiego.

Zważywszy na fakt, że podłożem konfliktu jest zlekceważenie przez Prezydenta Łodzi negatywnych opinii o osobie powoływanej na stanowisko zastępcy dyrektora do spraw artystycznych oraz zaniechanie zasięgnięcia opinii, jak przewiduje art. 15 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, wzywamy Pana Wojewodę, aby w trybie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stwierdził nieważność zarządzenia Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 3 lutego 2003 r., z powodu niezgodności tego zarządzenia z prawem (naruszenie art. 15 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej przewidującego obowiązek zasięgania opinii).