Mianowicie zwracam się do premiera z prośbą o udzielenie pomocy stu pięćdziesięciu osobom i ich rodzinom poszkodowanym w wyniku upadłości Banku Staropolskiego. Właściciel tego banku, pan Zygmunt Solorz, finansowo ma się, że tak powiem, bardzo dobrze. Sprawa jest bardzo niepokojąca, bo okazuje się, że Komisja Nadzoru Bankowego nie wykonała ciążących na niej obowiązków. W tej sytuacji niezbędna jest interwencja premiera.

Z największym oburzeniem odbieram informacje medialne o przygotowywaniu przez łódzkich działaczy samorządu lekarskiego projektu ustawy legalizującej łapówki w ochronie zdrowia. Inicjatywę uważam za skandaliczną, ale prawdopodobnie atmosfera skandalu w łódzkim środowisku stała się normalnością. Dlatego zwracam się do władz Okręgowej Izby Lekarskiej w Łodzi o złożenie rezygnacji z pełnionych funkcji, a do prezesa Konstantego Radziwiłła z Naczelnej Rady Lekarskiej o podjęcie działań przyspieszających te decyzje.

Jeśli pan doktor Grzegorz Krzyżanowski zamierza realizować swoje dziwaczne koncepcje, w mojej opinii ma dwie możliwości: albo szukać poparcia w wyborach parlamentarnych, próbując zdobyć mandat posła lub senatora głośno akcentowanymi hasłami reglamentowania świadczeń zdrowotnych w zależności od statusu materialnego pacjentów, albo zrezygnować z pracy w systemie ochrony zdrowia finansowanym na zasadach solidaryzmu społecznego i podjąć pracę na własny rachunek, we własnym, jak najbardziej prywatnym szpitalu. Być może leczyć się tam będą wzbogaceni łapówkami koledzy pana doktora, ale działalność ta będzie już opodatkowana na normalnych, uniwersalnych zasadach, bez konieczności podejmowania specjalnych inicjatyw legislacyjnych.

Region byłego województwa leszczyńskiego oraz sąsiednich powiatów, charakteryzuje się od wielu lat najwyższą w naszym kraju koncentracją tej formy produkcji rolnej. Wielu ekspertów, z którymi jestem w stałym kontakcie, potwierdza nieopłacalność produkcji przy cenie skupu żywca poniżej 3 zł 20 gr - 3 zł 15 gr za 1 kg.

Równocześnie pragnę podkreślić, że w ostatnich latach rolnicy wielkopolscy, poprzez intensyfikację produkcji, specjalizację i inwestowanie w swój warsztat pracy, zamierzali zbliżyć się do wymogów stawianych nam w przededniu rynkowej konfrontacji z rolnictwem Unii Europejskiej.

Ekspresja spotkań, dyskusji, a także różnych form demonstracji w miejscach publicznych w ostatnich dniach ma podłoże czysto ekonomiczne. Interweniujący u władz lokalnych i wojewódzkich oraz w moim biurze senatorskim przedstawiciele rolników zwracają się z naglącą prośbą o podjęcie interwencyjnego skupu, gdyż w tej specyficznej formie produkcji rolnej każdy dzień zwłoki oznacza wymierne straty dla całego sektora produkcji żywca wieprzowego.

Od kilku miesięcy trwa spór pomiędzy związkami zawodowymi a zarządem Elektrowni imienia Tadeusza Kościuszki w Połańcu. Na dzień dzisiejszy, to jest 6 lutego, wyznaczony był strajk generalny. Centrale ogólnopolskie działające w sektorze energetycznym prezentują stanowisko, że w przypadku braku rozstrzygnięcia sporu zorganizują strajk w całej energetyce. Niestety, większościowy akcjonariusz, którym jest Ministerstwo Skarbu Państwa, nie reagował na poczynania mniejszościowego akcjonariusza belgijskiego. Po przeprowadzeniu rozmów mediacyjnych udało mi się oddalić groźbę strajku pod warunkiem, że wystąpię do Ministerstwa Skarbu Państwa, co uczyniłem. Oto treść tego wystąpienia.

Szanowny Panie, z upoważnienia wszystkich związków zawodowych działających w Elektrowni imienia Tadeusza Kościuszki SA w Połańcu zwracam się do pana ministra o wstrzymanie wszelkich działań dotyczących dalszej odsprzedaży akcji firmie belgijskiej będącej właścicielem części akcji tej elektrowni. Pragnę nadmienić, że jest to wynegocjowany, bezwzględny warunek odstąpienia załogi od strajku generalnego. Jestem głęboko przekonany, że dalej istnieje realna możliwość prowadzenia rzeczowych rozmów związków zawodowych z zarządem w celu polubownego rozstrzygnięcia sporu. 3 lutego bieżącego roku wraz z burmistrzem Połańca, panem Januszem Gilem, przeprowadziłem rozmowy, które spowodowały zajęcie takiego stanowiska.

Uprzejmie proszę pana ministra o pisemne wyjaśnienia dotyczące, po pierwsze, realizacji zapisów umowy w zakresie tak zwanego pakietu inwestycyjnego; po drugie, realizacji zapisów umowy w zakresie tak zwanego pakietu socjalnego, a szczególnie jednoznacznej interpretacji rozdziału 2 pktu 14 tego pakietu. Domagam się szczególnego wyjaśnienia w zakresie moim zdaniem sprzecznego z prawem przejmowania zarządzania spółką prawa handlowego przez mniejszościowego udziałowca czy akcjonariusza.

Na jednym z najbliższych spotkań Parlamentarnego Zespołu do spraw Restrukturyzacji Energetyki problematyka ta będzie przedmiotem obrad.

Dziękuję, że Wysoka Izba była uprzejma wysłuchać warunku, na który związki zawodowe przystały, aby oddalić groźbę strajku generalnego w tej elektrowni. Służę również stanowiskiem największych central związkowych działających w energetyce o ewentualnym przyłączeniu się do strajku generalnego w Polsce, jeżeli taka sytuacja w zakresie - zdaniem związków - łamania prawa i nierespektowania umów prywatyzacyjnych będzie się powtarzać.

Zwracam się do Pana Premiera z prośbą o udzielenie pomocy stu pięćdziesięciu osobom i ich rodzinom poszkodowanym w wyniku ogłoszenia upadłości Banku Staropolskiego. Ponieważ sprawa ta od ponad dwóch lat jest nagłaśniana w mediach i opisywana w prasie, a kolejne instytucje zobowiązane do działania w tej sprawie pozostają bierne, zasłaniając się ograniczeniami prawnymi, postanowiłam prosić Pana Premiera o wydanie stosownych decyzji i udzielenie pomocy poszkodowanym.

Komisja Nadzoru Bankowego ujawniła katastrofalną sytuację finansową Banku Staropolskiego i ówczesna prezes NBP, pani Hanna Gronkiewicz-Waltz, zawiesiła jego działalność. Powstaje pytanie, czy zasadne jest istnienie komisji, skoro podejmuje ona działanie post factum. Mechanizm kontroli systemu bankowego, sprawowanej z mocy prawa przez NBP, nie działał sprawnie i nie wypełnił swej funkcji. Działanie Komisji Nadzoru Bankowego powinno przede wszystkim zapewnić bezpieczeństwo obrotu gospodarczego oraz ochronę środków deponowanych przez obywateli w bankach przed nierozważnymi bądź nieuczciwymi decyzjami zarządów banków. Tymczasem właściciel upadłego banku, pan Zygmunt Solorz-Żak dziś kojarzony jest z pasmem sukcesów zawodowych. Jego telewizja Polsat według różnych szacunków warta jest 300-500 milionów dolarów. Ponadto zainwestował on w Inwest-Bank, Polisę Życie i Powszechny Fundusz Emerytalny Polsat. Tylko klienci Banku Staropolskiego nie mogą doczekać się zwrotu swoich pieniędzy. Jeżeli jest prawdą, że upadłość banku nastąpiła na zamówienie, to w moim przekonaniu najwyższy już czas, by ostatecznie zbadać i wyjaśnić sprawę, a winnych surowo ukarać. Może się bowiem powtórzyć historia konsorcjum Coloseum, którego właściciele najpierw uznawani byli za wyjątkowo sprawnych i skutecznie działających biznesmenów, a dziś są poszukiwani międzynarodowym listem gończym.

Maria Szyszkowska
Senator RP

Zwracam się do Pana Ministra z prośbą o pilne podjęcie interwencji i pomoc dziewięcioletniej Karolinie Stochlak i jej matce Ewie w rozwiązaniu niezwykle trudnej sprawy. Bezduszna machina wymiaru sprawiedliwości, powołując się na konwencję haską, orzekła wydanie dziecka ojcu, ustalając miejsce jego pobytu w Kanadzie.

Z przedstawionych mi dokumentów wynika, że zarówno matka, jak i córka posiadają obywatelstwo polskie i kanadyjskie. Przed sądem od kilku lat toczy się postępowanie rozwodowe, a na kolejne rozprawy wyznaczone przez sąd ojciec dziecka się nie stawia. Nie płaci alimentów na dziecko. Żąda jedynie "wydania" dziecka i jego powrotu do Kanady. Faktyczny rozkład rodziny nastąpił wiele lat temu. Powodem była agresja, przemoc fizyczna i brutalne zachowania wobec pani Ewy Stochlak. Nie widząc innego wyjścia, zabrała ona córkę Karolinę i wróciła do Polski.

Zarówno Konstytucja RP, jak i konwencje międzynarodowe ratyfikowane przez Polskę gwarantują ochronę praw dziecka. Zgodnie z art. 72 Konstytucji RP każdy ma prawo żądać od organów władzy publicznej ochrony dziecka przed przemocą i okrucieństwem, zaś konwencja haska w art. 13 stanowi, iż "władza sądowa lub administracyjna państwa nie jest obowiązana zarządzić wydanie dziecka, jeżeli stwierdzi, że dziecko sprzeciwia się powrotowi lub istnieje poważne ryzyko, że powrót dziecka naraziłby je na szkodę fizyczną lub psychiczną albo w jakikolwiek inny sposób postawiłby je w niekorzystnej sytuacji".

Czy istnieje w naszym systemie prawna ochrona więzi uczuciowych? Moich zdaniem wywiezienie dziecka wbrew jego woli - przecież chce ono pozostać w Polsce z matką - byłoby aktem przemocy graniczącym z okrucieństwem emocjonalnym. W uzasadnieniu postanowienia sądu z 21 października 2002 r., sygnatura akt X Nsm 167/02, znajduję takie oto stwierdzenie "celem nadrzędnym konwencji jest dobro dziecka, co wynika wprost z preambuły konwencji. Na każdym etapie postępowania sąd bierze pod uwagę dobro dziecka. Nawet na etapie postępowania egzekucyjnego istnieje możliwość wstrzymania egzekucji, jeżeli wskutek wykonania orzeczenia miałoby doznać poważnego uszczerbku dobro osoby podlegającej władzy rodzicielskiej". To niebywałe, że cytowane słowa znalazły się w treści uzasadnienia wyroku odmawiającego zmiany lub uchylenia orzeczenia sądu rejonowego.

Panie Ministrze, uważam, iż wymiar sprawiedliwości na każdym etapie postępowania winien w sposób wnikliwy i obiektywny ważyć przedstawiane dowody i argumenty. Orzeczenie sądu w sprawie dziecka jest szczególnie złożone i trudne. Nie mogę jednak uznać za właściwe powierzenia opieki nad dzieckiem ojcu, który dopuścił się agresji i stosował przemoc wobec matki.

Maria Szyszkowska
Senator RP

Wprowadzone od 1 stycznia 2003 r. rozporządzenie zasiało niepokój wśród rolników na terenie mojego działania, zwłaszcza że weszło w życie niespodziewanie, bez jakiegokolwiek nagłośnienia i przygotowania rolników oraz stosownych służb, które mają wykonać to zadanie, i Inspekcji Weterynaryjnej, mającej ten obowiązek egzekwować. Ponadto wprowadza dodatkowe koszty dla hodowców tych zwierząt, niejednokrotnie dla drobnotowarowych producentów nie do udźwignięcia. Pierwszy to koszt z tytułu opłaty za tak zwany numer tatuażu, który jest ściśle związany z opłatą pocztową lub bankową, przesyłaną na konto ARiMR w Warszawie. Drugi to cena kolczykownicy, która kosztuje, jak sprawdziłem, około 300 zł, a zgodnie z rozporządzeniem ma służyć rolnikowi tylko do czerwca, ponieważ od lipca rozporządzenie wprowadza kolczykowanie znosząc tym samym tatuowanie wymienionych zwierząt. Jakby tego było za mało, służba weterynaryjna wprowadza obowiązek badania zwierząt czterdzieści osiem godzin przed ubojem, pobierając za ten dokument kwotę 17 zł plus koszt dojazdu. Reasumując, rolnik, który sprzedaje dwie sztuki, musi ponieść koszty w wysokości jednej sztuki na dopełnienie obowiązków nieprzemyślanych rozporządzeń. Dziwi mnie również fakt, że na terenie powiatu jarosławskiego obowiązek ten jest wymagalny, a na terenie powiatu przeworskiego i przy tak zwanym zakupie obwoźnym - nie obowiązuje. Jednocześnie stawiam sobie pytanie, czy w przeddzień referendum unijnego jest to celowe działanie, by środowisko wiejskie odstraszyć od głosowania za przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej.

Oświadczenie kieruję do ministra edukacji narodowej i sportu na prośbę nauczycieli. Sprawa dotyczy rozporządzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli… (DzU Nr 155, poz. 1288), regulującego między innymi szczególny tryb uzyskiwania przez nauczycieli kwalifikacji bądź ukończenia licencjackich studiów językowych. Kwalifikacje do nauczania języka obcego w myśl wymienionego rozporządzenia posiada także osoba, która złożyła egzamin przed Państwową Komisją Egzaminacyjną albo uzyskała właściwy certyfikat potwierdzający znajomość języka w instytucie naukowym - instytucji, uczelni, wskazanym w załączniku do rozporządzenia.

Ponieważ zainteresowani nauczyciele zwracali się z zapytaniami, w jakim trybie i gdzie mają złożyć egzamin kwalifikacyjny ze znajomości języka rosyjskiego, z dużym zdziwieniem odebrałem informację, że Państwowa Komisja Egzaminacyjna przy MENiS została rozwiązana już dość dawno. Jak to się ma do treści zapisanych w znowelizowanym przecież przed kilkoma miesiącami rozporządzeniu? Druga droga, czyli uzyskanie certyfikatu znajomości języka obcego, dla języka rosyjskiego nie istnieje. Minister nie wskazał w załączniku do rozporządzenia instytucji, która byłaby upoważniona do wystawienia takiego certyfikatu. Mógłby to być na przykład Instytut Puszkina w Warszawie.

Nie można zgodzić się z taką opinią. Statystyczne dane w skali kraju nie odzwierciedlają sytuacji w poszczególnych województwach, powiatach i gminach. Według sondaży na terenie środkowowschodniej Polski, na przykład w powiatach: siemiatyckim, bialskopodlaskim, włodawskim, radzyńskim, łukowskim, siedleckim, sokołowskim, węgrowskim, brakuje nauczycieli do nauczania języka rosyjskiego. Znajomość rosyjskiego na terenie wschodnim jest ceniona, między innymi z uwagi na kontakty handlowe ze wschodnimi sąsiadami. Stąd też rodzice często domagają się nauczania tego właśnie języka w szkole.

Ponieważ jest duża liczba nauczycieli, którzy chcieliby potwierdzić swoje kwalifikacje do nauczania języka rosyjskiego, bardzo proszę o udzielenie zgody na zorganizowanie i przeprowadzenie kursu kwalifikacyjnego nauczania języka rosyjskiego dla Podlaskiego Instytutu Rozwoju Szkoły w Siedlcach; wskazanie instytucji, w której nauczyciele mogliby uzyskać certyfikat znajomości języka rosyjskiego, uprawniający do nauczania tego języka w szkole podstawowej i gimnazjum; reaktywowanie Państwowej Komisji Egzaminacyjnej przy MENiS i umożliwienie nauczycielom złożenia egzaminu ze znajomości języka rosyjskiego.

Senator Rzeczypospolitej Polskiej
Andrzej Anulewicz

Szanowny Panie Ministrze!

Wielu emerytów i rencistów z tych miejscowości otrzymuje świadczenia z Czech. Do końca 2002 r. były one przesyłane za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Nowym Sączu - Wydział Realizacji Umowy z Republiką Czeską przy pomocy zlecenia dewizowego. Zlecenia dewizowe ZUS były realizowane przez banki, przeważnie PKO BP. Bank potrącał i odprowadzał należny podatek do urzędu skarbowego, a składki na ubezpieczenie zdrowotne - do Podkarpackiej Regionalnej Kasy Chorych.

Od 1 stycznia 2003 r. nastąpiła zmiana dotychczasowego trybu przekazywania czeskich świadczeń emerytalno-rentowych osobom uprawnionym zamieszkałym w Polsce. Świadczenia za styczeń, przeliczone przez Pocztę Polską z dolarów amerykańskich na złote, osoby te otrzymały drogą pocztową. Na przekazie pocztowym widnieje następująca adnotacja: "Poczta Polska nie ma obowiązku potrącania zaliczek na podatek dochodowy ani składek na ubezpieczenia zdrowotne od przekazywanych należności. Adresat niniejszego przekazu ma obowiązek samodzielnie wpłacać co miesiąc zaliczkę na podatek dochodowy w urzędzie skarbowym, właściwym dla miejsca zamieszkania, oraz we własnym zakresie opłacać składki na ubezpieczenie zdrowotne. Podstawę do rocznego rozliczenia podatkowego stanowić będą odcinki przekazów pocztowych, które należy zachować".

Janusz Konieczny

Szanowny Panie Ministrze!

Przykładem tych problemów jest opisany w "Kurierze Wileńskim" fakt ukarania pani Czesławy Stupienko, starosty sudermiańskiego, grzywną 450 litów za umieszczenie polskiej nazwy "ulica Wileńska" obok napisu litewskiego. Jest to, moim zdaniem, jawne bezprawie, jako że miejscowość Sudermia zamieszkała jest w 80% przez Polaków. Ten i inne przykłady są pogwałceniem przez administrację litewską traktatów międzynarodowych, których sygnatariuszem jest ten kraj.

Szanowny Panie Ministrze!

Całe wywody sprowadzają się do tego, że komendant główny Straży Granicznej decyzją z 13 czerwca 2000 r. wszczął postępowanie w sprawie wznowienia postępowania dyscyplinarnego, zakończonego prawomocnym orzeczeniem z dnia 27 stycznia 1993 r., o ukaraniu kapitana Stanisława Janika karą wydalenia ze służby w Straży Granicznej, a następnie decyzją z dnia 21 lipca 2000 r. uchylił orzeczenie z dnia 27 stycznia 1993 r. i utrzymane nim w mocy orzeczenie nr 168 komendanta głównego Straży Granicznej z dnia 16 grudnia 1992 r. oraz umorzył postępowanie dyscyplinarne w przedmiotowej sprawie.

Istotą tych czynności i wydanych decyzji jest to, iż powyższe rozstrzygnięcie jest rozpatrywane tylko i wyłącznie w zakresie uchybień formalnoprawnych, które mogły mieć wpływ na treść wydanego oświadczenia dyscyplinarnego. Pominięto natomiast zagadnienie materialnoprawne, które stanowiło podstawę do wydania prawomocnego wyroku przez Sąd Rejonowy w Nysie 7 marca 2000 r., uniewinniającego kapitana Stanisława Janika od wszystkich przedstawionych mu zarzutów stanowiących podstawę wydania wymienionych decyzji.

Formalizm ten, sprowadzający się w rezultacie do stanowiska, że nastąpiło naruszenie art. 145 §1 pkt 8 k.p.a., a nie art. 146 §1 k.p.a., doprowadził do uniemożliwienia dalszej rehabilitacji kapitana Stanisława Janika z uwagi na upływ pięciu lat.

Panie Ministrze, biorąc pod uwagę wykładnię przepisów prawnych oraz ich interpretację zgodną ze społecznym przeznaczeniem prawa bardzo wyraźnie można dostrzec, iż sposób potraktowania przez Pana sprawy kapitana Stanisława Janika należy uznać za niezgody z zasadami współżycia społecznego i sprawiedliwości społecznej. Zasady te nie pozwalają bowiem na bezduszne potraktowanie żadnego przypadku nawet w sytuacji, kiedy z powodu niesłusznie narażonego dobra jednostki byłoby konieczne podjęcie trudnych decyzji i wyciągnięcie konsekwencji w stosunku do wszystkich osób, które doprowadziły do tego stanu rzeczy.

Trzy miesiące czekałem na pańską odpowiedź. Widzę, że pracował nad nią sztab urzędników, którzy bełkotem formalnoprawnym próbują ominąć istotę sprawy i zlekceważyć prawomocny wyrok sądu, który daje panu, Panie Ministrze, wszelkie podstawy, aby tę straszliwą niesprawiedliwość i prawie jedenastoletnią gehennę - nie waham się użyć tego słowa - i walkę o godność człowieczą w jakimś stopniu zadośćuczynić kapitanowi Janikowi.

W tym wypadku jest to pański obowiązek i przywilej stać na straży prawa i respektować sądowy prawomocny wyrok. Wszyscy pańscy poprzednicy indagowani w tej sprawie kluczyli i uciekali od decyzji. Piszę do Pana z nadzieją, że Pan tego nie uczyni, że pokaże Pan swój charakter. Wszystkie przesłanki wskazują na to, że to w ręku Pana Ministra jest decyzja, która może być wyrazem tego, iż prawo nie musi być bezduszne. Nie może być tak, iż ludzie, którzy w tej sprawie mataczyli, kłamali, doprowadzając do wyrządzenia krzywdy sumiennemu pracownikowi Straży Granicznej, byli chronieni przez formalistyczne rozpatrywanie tej sprawy.

Wracam do tej sprawy z tak niezwykłym uporem, bo w całej swojej kilkudziesięcioletniej pracy społecznej i politycznej nie spotkałem się z tak wielką niesprawiedliwością. Mandat senatorski, który w sobie noszę i za którym stoi prawie sto tysięcy moich wyborców, nie pozwala mi, abym tę sprawę bagatelizował i dawał się zbyć bezduszną odpowiedzią, naszpikowaną formalistyczną retoryką.

Stanisław Nicieja
Senator RP

Szanowna Pani Minister!

W niniejszym oświadczeniu chciałbym poruszyć kwestię braku w programach nauczania historii jakiejkolwiek informacji o tradycji polskich barw narodowych. W tych dniach obchodzimy rocznicę zatwierdzenia barw polskiej flagi. Barwy biało-czerwone zostały urzędowo zatwierdzone dopiero w czasie powstania listopadowego. Dokładnie sto siedemdziesiąt dwa lata temu, 7 lutego 1831 r., parlament uchwalił stosowne prawo. Pierwsze zdania tego aktu wyjaśniają, dlaczego wybrano kolory biały i czerwony: "Izba Senatorska i Poselska, po wysłuchaniu wniosków Komisji sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni się łączyć Polacy, postanowiły i stanowią art. 1: Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym".

Jak jasno wynika z przytoczonego tekstu, nasze barwy narodowe stanowią kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Niestety, o faktach tych nie wspomina żaden podręcznik do nauki historii. W efekcie Polacy nie wiedzą, dlaczego flaga naszego państwa zbudowana jest z tych dwóch barw i co one tak naprawdę symbolizują. Jest to ogromne niedopatrzenie i błąd ten należy jak najszybciej naprawić. Szczególnie obecnie, gdy Polska ma stać się członkiem Unii Europejskiej, jest to niezwykle uzasadnione, by przypomnieć, i to nie tylko Polakom, że polska flaga nawiązuje do innej unii, którą zawiązał nasz kraj kilkaset lat temu. Tyle się obecnie mówi o tym, że dopiero "wchodzimy do Europy". Jednocześnie niejednokrotnie da się słyszeć głosy, że Unia Europejska jest pierwszą w historii kontynentu próbą pokojowego zjednoczenia państw. W tej sytuacji naprawdę nie powinniśmy zapominać o własnej historii i bez narodowej megalomanii, ale też bez kompleksów i głośno przypominać o naszych doświadczeniach w pokojowym jednoczeniu Europy. Nie jesteśmy żadnym "młodszym bratem" w Europie!

W związku z tym apeluję do Pani Minister oraz do wszystkich osób odpowiedzialnych za naukę historii o niezwłoczne podjęcie wszelkich niezbędnych kroków, które doprowadzą do wprowadzenia do programów nauczania informacji o pochodzeniu naszych barw narodowych.

Robert Smoktunowicz

110 Szpital Wojskowy z Przychodnią SP ZOZ w Elblągu jest zlokalizowany na terenie miasta Elbląga, liczącego sto trzydzieści pięć tysięcy mieszkańców i znajdującego się w województwie warmińsko-mazurskim. Z racji swojego położenia świadczy usługi medyczne na rzecz podopiecznych branżowej kasy chorych z oddziałem w Gdańsku, Warmińsko-Mazurskiej Regionalnej Kasy Chorych w Olsztynie, jednostek wojskowych 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej, której dowództwo znajduje się właśnie w Elblągu, oraz Pomorskiej Regionalnej Kasy Chorych w Gdańsku. Szpital realizuje wszystkie podstawowe świadczenia zdrowotne. Obłożenie oddziałów wynosi 70-75%. W roku 2002 i latach poprzednich, po wprowadzeniu reformy, w szpitalu leczono blisko dwadzieścia tysięcy pacjentów rocznie.

Dobre strony szpitala to: po pierwsze, dobry dostęp do leków i materiałów medycznych, wynikający z braku zadłużenia w stosunku do dostawców; po drugie, wysoki poziom fachowy personelu medycznego udzielającego świadczeń; po trzecie, dobra sytuacja ekonomiczna, pozwalająca na inwestycje w infrastrukturę i sprzęt medyczny przy utrzymaniu wysokiego standardu świadczonych usług; po czwarte, położenie blisko dworca PKP i PKS, w dużym kompleksie zieleni i z dobrym dojazdem oraz parkingiem; po piąte, bliskość lotniska wojskowego w Elblągu i Malborku, pozwalająca na korzystanie z transportu lotniczego; po szóste, dobra opinia pacjentów na temat świadczonych usług.

110 Szpital Wojskowy z Przychodnią SP ZOZ w Elblągu spełnia zarówno podstawowe, jak i dodatkowe kryteria zawarte w wytycznych ministra zdrowia w sprawie tworzenia krajowej sieci szpitali publicznych. Szpital posiada instalacje gazów medycznych i centralnej próżni, klimatyzowane sale operacyjne i oddział intensywnej opieki medycznej.

Przy wprowadzaniu programu Phare 2000 beneficjenci tego programu dostali obietnicę, że będą mogli uzyskać preferencyjny kredyt z EBI na finansowanie części badań realizowanych z tego programu.

Podobną obietnicę otrzymały władze Elbląga. W ślad za tym prezydent Elbląga 26 sierpnia 2002 r. złożył stosowny wniosek do EBI o kredyt na pokrycie udziału finansowego gminy w realizacji inwestycji. Pragnę podkreślić, że zostały złożone wszelkie wymagane dokumenty i wniosek został zaopiniowany pozytywnie. Jednakże do dnia dzisiejszego nie uruchomiono tych środków. Taka sytuacja powoduje wzrost kosztów inwestycji oraz wprowadza nerwowość i brak zaufania w relacji inwestor - wykonawca.

Województwo świętokrzyskie pomimo wieloaspektowych, konsekwentnych i pełnych determinacji starań jest jedynym województwem, które nie ma własnego programu regionalnego. Konieczność posiadania takiego programu dostrzegają zarówno włodarze województwa, jak i jego mieszkańcy. W czasie gdy należałoby się spodziewać finalizowania rozmów, uzgodnień i zobowiązań dotyczących przyznania Kielcom i województwu konkretnej częstotliwości, Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty podjął, skądinąd bulwersującą, decyzję o wstrzymaniu przekazania kanału trzydziestego Kielcom i oddaniu go TVP 2. Decyzja ta podjęta została wbrew wcześniejszej decyzji Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Niezrozumiałe jest, dlaczego i na jakiej podstawie o tak ważnej sprawie zadecydował prezes URTiP.

Czynione miastu, województwu, jego włodarzom i mieszkańcom obietnice pozwalały przypuszczać, że przyznanie częstotliwości, kanału trzydziestego, jest sprawą najbliższych dni, w związku z czym miasto zainwestowało w adaptację pomieszczeń w KCK pieniądze podatników - niebagatelną kwotę 2 milionów zł. W proces tworzenia własnej TV zaangażowane są wszystkie władze, parlamentarzyści, samorządowcy, ale też mieszkańcy Kielc i województwa świętokrzyskiego, a mimo to efekt jest mierny, jeśli nie żaden. Nasuwa się zatem pytanie: komu zależy na tym, aby w Kielcach, stolicy województwa świętokrzyskiego, nie powstała regionalna TV?

Uprzejmie proszę Pana Prezesa o podjęcie korzystnej dla naszego regionu decyzji o przyznaniu kanału trzydziestego, by mógł powstać ośrodek regionalny TV.

Tadeusz Bartos
Senator RP

Pragnę ponownie wrócić do problemu klasyfikacji wyrobów przeznaczonych do ciągników rolniczych uniwersalnych i jej skutków podatkowych.

Udzielane wyjaśnienia - w związku z moim wystąpieniem z dnia 6 sierpnia 2002 r. - między innymi z dnia 9 września 2002 r., znak PP1-0602/775/02/JW/BM6-9566/2002, nie rozwiały do końca wątpliwości. Nasiliły się one od początku bieżącego roku, czyli z dniem wejścia w życie klasyfikacji PKWiU dla celów podatku VAT. Otóż część producentów i dystrybutorów przyjmuje, że na wyroby te należy stosować w dalszym ciągu stawkę VAT 0%, dawna grupa 1039 SWW, a według PKWiU 34.10.45-00.00, a część - że wyroby te winny być opodatkowane stawką VAT 22% według PKWiU 34.30.12-00. Nie trzeba dodawać, jakie to powoduje skutki w zakresie podatków oraz cen finalnych dla ostatecznego nabywcy - rolnika.

Wskazówka - zawarta we wspomnianym piśmie - dla izb skarbowych i urzędów kontroli skarbowej, żeby podczas przeprowadzanych kontroli zwracać uwagę na posiadane przez podatnika opinie klasyfikacyjne urzędów statystycznych, też nie rozwiązuje problemu. Problem tkwi bowiem w jednolitości stosowanych zasad klasyfikacji wobec wszystkich podatników.

Tadeusz Bartos

Szanowny Panie Premierze!

Rozporządzenie ministra infrastruktury w tej sprawie zostało wydane 24 września 2002 r. i opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 173 pozycja 1417. Termin wejścia w życie tego rozporządzenia został następnie przesunięty na 16 grudnia 2002 r., a w rozporządzeniu z dnia 10 grudnia 2002 r. ustalenia te zostały zlikwidowane.

Przypuszczam, że Ministerstwo Infrastruktury działało w tej sprawie pod naciskiem dwóch stron. Z jednej strony presję w sprawie dodatkowych wypisów licencji wywierały wielkie przedsiębiorstwa transportowe, które dzięki swemu profesjonalizmowi otrzymywały więcej zleceń transportowych w eksporcie, niż mogły wykonać, z drugiej zaś strony istniał nacisk małych firm transportowych, przeciwnych dodatkowym wypisom z licencji, obawiających się zmonopolizowania rynku transportowego przez duże firmy i ich możliwości finansowych.

Z punktu widzenia konstytucyjnej zasady państwa prawa przedstawiona mi sprawa jest niezrozumiała. Kierując się opublikowaną w sposób urzędowy informacją, wszystkie wielkie firmy transportowe dokonały zakupu nowych samochodów, bo miały pewność, że na pojazdy te uzyskają wypisy z licencji i tym samym pojazdy te będą służyć celowi, w którym zostały nabyte. Tymczasem arbitralna zmiana warunków naraziła przewoźników międzynarodowych na straty wielkich rozmiarów.

Opisaną sytuacją oburzeni są udziałowcy zagraniczni polskich przewoźników. Informacje, o które wystąpili do niemieckiego ministerstwa transportu, wykazywały, że strona niemiecka nie stawia żadnych przeszkód w zakresie liczby zezwoleń na transporty do Niemiec, a dodatkowo Polska w umowach międzynarodowych zobowiązała się udzielać polskim przewoźnikom posiadającym certyfikat kompetencji zawodowych nielimitowaną liczbę wypisów z licencji. Polityka Ministerstwa Infrastruktury, które najpierw ogłosiło ofertę, a później się z niej wycofało, naraziła polskich przewoźników na poważne straty.

Na poziom konkurencyjności polskiej gospodarki mają również wpływ ceny energii elektrycznej i gazu dla polskich przedsiębiorstw, które są wyższe niż dla konkurentów tych przedsiębiorstw w Unii Europejskiej. Jedną z przyczyn takiego stanu jest finansowanie skrośne dla odbiorców indywidualnych gazu i prądu elektrycznego kosztem odbiorców przemysłowych oraz kontrakty długoterminowe na dostawę prądu elektrycznego. Unia Europejska podjęła decyzję o liberalizacji rynku energii elektrycznej i gazu w trosce o konkurencyjność przedsiębiorstw.

Anna Kurska
Jan Szafraniec

W imieniu telewidzów, określających się jako "zwyczajni", którzy od listopada 2002 r. bezskutecznie domagają się wyjaśnienia przyczyn zdjęcia programu pod tytułem "Zwyczajni - niezwyczajni" w TVP 1, proszę o udzielenie informacji, jakie względy legły u podstaw podjęcia tak niepopularnej decyzji - zaniechania dalszej emisji tego programu. Przedstawiał on bowiem wartościowych ludzi, działających bezinteresownie, często w obronie życia innych z narażeniem własnego, kreował pozytywne postawy i wzorce o znaczeniu edukacyjnym.

Reasumując, wnoszę o reaktywowanie programu pod tytułem "Zwyczajni - niezwyczajni" i wznowienie jego emisji.

Anna Kurska

Traktat graniczny nie ma wpływu na kwestię własności na byłych niemieckich terenach wschodnich. Nie narusza prawa obywateli określonego art. 14 ustawy zasadniczej - ochrona prawa własności i dziedziczenia. Nie jest związany z uznaniem polskich działań wywłaszczeniowych ani nawet z milczącą rezygnacją z popierania roszczeń prywatnych. Nie wypowiada się o skuteczności polskich działań w tej sprawie podejmowanych przed wejściem w życie traktatu granicznego. Nie zmusza niemieckich sądów ani innych władz do uznania za skuteczne polskich działań wywłaszczeniowych ani zrezygnowania z ich oceny zgodnie z niemieckim prawem i prawem międzynarodowym.

Sytuacja wypędzonych nie ulega zmianie przez fakt uregulowania granicy. Traktat nie podważa dalszego istnienia roszczeń ani nadziei na rewindykacje lub przynajmniej na odszkodowanie.

Odpowiedź kanclerza Niemiec Schrődera: kiedy państwo polskie stanie się członkiem Unii Europejskiej, każdy sąd UE przywróci wam prawo do waszych nieruchomości pozostawionych na terenie Polski i będziecie mogli w pełni uczestniczyć w życiu politycznym, gospodarczym i społecznym Polski.

Anna Kurska

Minął rok, od kiedy za zgodą Pana Premiera wojewoda pomorski podjął prace przygotowawcze do budowy autostrady A1 na odcinku Gdańsk - Toruń. W tym czasie zrealizowano sprawy formalnoprawne związane z wykupem gruntów pod pas autostrady, badania archeologiczne, pomiary geodezyjne wraz z wykonaniem mapy numerycznej w celu wykonania projektu, wycinkę drzew w lasach i przy drogach, rozbiórkę obiektów na trasie autostrady. Równolegle władze województwa pomorskiego prowadziły w Ministerstwie Infrastruktury rozmowy na temat umowy koncesyjnej, warunkujące dalsze etapy prac. W dniu 14 sierpnia 2002 r. nastąpiło parafowanie umowy koncesyjnej i od tej pory sprawa nie ma dalszego biegu.

W rezultacie takiego stanu rzeczy do chwili obecnej nie rozpoczęto prac projektowych potrzebnych do rozpoczęcia budowy autostrady. Określony przez Pana Premiera termin zamknięcia finansowego projektu na czerwiec 2003 r. spowoduje stratę kolejnego roku na nieefektywnych dyskusjach o autostradzie A1, a co więcej, będzie przyczyną opieszałości, wręcz zaniechania prac przy autostradzie. Spowoduje to również utratę zaufania społeczeństwa do władz województwa pomorskiego i innych województw, przez które ma przebiegać autostrada A1, upadek portów Gdyni i Gdańska, zmniejszenie turystyki i oczywiście wzrost bezrobocia.

Jak Pan Premier podkreślił w swoich pismach, realizacja projektu budowy autostrady A1 ma dla Ministerstwa Infrastruktury priorytetowe znaczenie. Proszę więc Pana Premiera o pilne rozstrzygnięcie wszystkich spraw dotyczących realizacji prac związanych z autostradą A1, które umożliwią rozpoczęcie robót na przełomie kwietnia i maja 2003 r.

Ewa Serocka

Szanowny Panie Ministrze!

Cztery miesiące temu, dzięki pomocy dziennikarzy z tygodnika "Wprost", trafiono na ślad zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się nierządem nieletnich. Centralne Biuro Śledcze podjęło wszelkie możliwe działania zmierzające do wyjaśnienia sprawy i wykrycia sprawców. W rozpoczęte dochodzenie włączyła się również prokuratura. Niestety, policjantom z CBŚ odebrano śledztwo i przekazano jednoosobowemu wydziałowi dochodzeniowo-śledczemu Komendy Stołecznej Policji. Minęły cztery miesiące od wszczęcia postępowania, wyniki dotychczas prowadzonych działań są mierne, a sprawę ponownie przekazuje się funkcjonariuszom CBŚ.

W związku z takim tokiem dochodzenia nasuwają się uzasadnione wątpliwości i obawy co do pomyślnego zakończenia sprawy i przykładnego ukarania winnych. Jest już publiczną tajemnicą to, iż w sprawę z wykorzystywaniem dzieci do uprawiania nierządu wmieszane są osoby publiczne i że w związku z tym zachodzi obawa, iż sprawa zostanie wyciszona.

Sam jestem parlamentarzystą i ojcem czworga dzieci, dlatego też w trosce o dobro tych najmniejszych oraz wyjaśnienie sprawy udziału parlamentarzystów w tym ohydnym i haniebnym procederze zwracam się z prośbą o niezwłoczne wyjaśnienie wszystkich niejasności związanych z prowadzonym dochodzeniem i ukaranie winnych przedłużania śledztwa oraz związanych z tym uchybień i zaniedbań. Wnoszę również o jak najszybsze podjęcie wszelkich koniecznych działań zmierzających do rzetelnego wyjaśnienia sprawy oraz wykrycia i przykładnego ukarania sprawców.

Zbigniew Zychowicz
Senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Z informacji, jakie do mnie docierają z całej Małopolski, w tym z Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej imienia J. Śniadeckiego w Nowym Sączu, wynika, iż Małopolska Regionalna Kasa Chorych drastycznie zmniejszyła wartość kontraktów zawieranych z zakładami opieki zdrowotnej. Sytuacja ta niepokoi tym bardziej, iż w zaplanowanej i realizowanej reformie kas chorych, utworzeniu NFOZ oraz podwyższeniu składki zdrowotnej przewidywało się zwiększenie środków na opiekę medyczną. Czyżby realizowany program reform zawiódł?

Aby mieszkańcy Nowego Sącza i okolic mogli skorzystać z usług innych ośrodków medycznych, muszą podróżować od 60 km do 100 km. Sprawa sądeckiego szpitala jest tym bardziej niepokojąca, iż szpital ten dzięki wdrożeniu bardzo trudnego programu restrukturyzacyjnego powoli, ale konsekwentnie wychodzi z zapaści finansowej. Czteroletni program naprawczy może zostać zniweczony tak niefortunnym posunięciem MRKCh, bo dalsza polityka oszczędnościowa i zwolnienia personelu medycznego są niemożliwe, jeśli ma być utrzymany wymagany poziom świadczonych usług. Jedynym rozwiązaniem tego palącego problemu jest renegocjacja zawartego kontraktu.

Andrzej Chronowski

Szanowny Panie Ministrze!

Według dziennika będziemy płacić: około 4 zł przy zawieraniu umowy ubezpieczenia OC (1 euro), za rejestrację pojazdu - 1 zł, za wydanie pozwolenia czasowego - 50 gr, za wydanie tablic rejestracyjnych - 1 zł 50 gr, za wydanie i wymianę prawa jazdy - 1 zł, za badanie techniczne pojazdu - 1 zł 50 gr, za wydanie karty pojazdu przy imporcie indywidualnym - 10 zł.

Apolonia Klepacz