Teraz Stocznia Gdynia Spółka Akcyjna upada z powodu złego zarządzania i wstrzymania kredytowania produkcji przez banki komercyjne. Pod koniec listopada 2002 r. z suchego doku zwodowano kontenerowiec o nośności 35 tysięcy 600 t przeznaczony dla niemieckiego armatora, a zaledwie na dwa spośród dziesięciu budowanych statków spółka uzyskała gwarancje kredytowe w banku PKO BP.

16 lipca 2002 r. w wyniku trójstronnego dialogu Rada Ministrów po raz pierwszy od siedmiu lat przedstawiła dokument po tytułem "Sytuacja w polskim przemyśle okrętowym - niezbędne kierunki działań i mechanizmy wsparcia". Zawiera on diagnozę i sposoby szukania środków mających poprawić konkurencyjność, a nade wszystko kalkulację, z której wynika, że koszty likwidacji przemysłu stoczniowego byłyby niewspółmierne w stosunku do ewentualnych poręczeń kredytów. Wyniosłyby one bowiem 600 milionów zł przeznaczonych na odprawy i 135 milionów zł przeznaczonych na zasiłki, jeżeli się zważy, że łącznie z załogą stoczni utraciliby pracę pracownicy zakładów kooperujących w liczbie siedemdziesięciu tysięcy osób.

Nie wprowadzanie skutecznych rozwiązań dotyczących przyszłości przemysłu stoczniowego wygeneruje straty, a brak programu osłonowego dla zwalnianych pracowników o długoletnim stażu grozi nieuniknionym wybuchem społecznym.

Z uwagi na toczące się od wielu miesięcy dyskusje na temat restrukturyzacji polskiej energetyki i wynikających zeń konsekwencji dla funkcjonowania Kopalni Węgla Brunatnego "Bełchatów" i Elektrowni "Bełchatów" uprzejmie proszę o zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Chodzi o zajęcie stanowiska wobec projektu utworzenia holdingu grupującego elektrownie "Bełchatów", "Opole" i "Turów" oraz kopalnie "Bełchatów" i "Turów".

Szanowny Panie Ministrze!

Górnośląski Ośrodek Rehabilitacji Dzieci imienia doktora Adama Szebasty w Rabce Zdroju ma możliwości leczenia dzieci, co nie jest jednak należycie wykorzystywane. Kierownictwo tej placówki wiąże szansę rozwoju i poprawy standardu leczenia z podpisaniem przez Śląską Regionalną Kasę Chorych kontraktów na rozszerzenie działalności podstawowej, czyli lecznictwa uzdrowiskowego dzieci, a także na leczenie specjalistyczne w warunkach ambulatoryjnych.

Jest to ośrodek o wieloletnim doświadczeniu w leczeniu dzieci ze schorzeniami dróg oddechowych i narządów ruchu. W ubiegłych latach prowadzono w tym ośrodku kompleksowe leczenie małych pacjentów wykraczające poza zakres lecznictwa uzdrowiskowego. Doświadczenia ostatnich lat pokazują, że kierowane do ośrodka dzieci są niedostatecznie zdiagnozowane. Długi pobyt dzieci na turnusach sanatoryjnych sprzyja dokładnej obserwacji i wykonaniu dodatkowych badań lub konsultacji i wdrożeniu wcześnie właściwego leczenia. Możliwości kompleksowego diagnozowania i leczenia dzieci z aglomeracji śląskiej stworzyć może jedynie podpisanie kontraktu na ambulatoryjne lecznictwo specjalistyczne.

Zgodnie z art. 37 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej, tekst jednolity w DzU nr 66, poz. 752, z późniejszymi zmianami, powiatowego lekarza weterynarii, który jest podstawowym organem administracji weterynaryjnej wykonującym zadania urzędowe, powołuje starosta na wniosek wojewódzkiego lekarza weterynarii. Zapis taki powoduje, że uzależnia się od siebie zupełnie odmienne struktury, bo starosta jako organ samorządu powiatowego wykonuje zadania samorządowe, zaś powiatowy lekarz weterynarii jako organ administracji weterynaryjnej wykonuje zadania urzędowe. Realizacja zadań urzędowych nałożonych na powiatowych lekarzy weterynarii, szczególnie w obecnym okresie dostosowywania do przepisów Unii Europejskiej zasad funkcjonowania zarówno jednostek nadzorowanych przez powiatowych lekarzy weterynarii, jak i samych struktur Inspekcji Weterynaryjnej, staje się mało wiarygodna i utrudnia prowadzenie postępowania administracyjnego wymagającego pełnej niezależności i bezstronności organu prowadzącego takie postępowanie.

Zależność taka jest również kwestionowana przez ekspertów z Unii Europejskiej przeprowadzających w ostatnim czasie kontrole zakładów nadzorowanych przez powiatowych lekarzy weterynarii, podobnie sposób organizacji i zasady funkcjonowania samych struktur Inspekcji Weterynaryjnej. Sytuacja taka powoduje, iż Polska staje się krajem mało wiarygodnym, pomimo deklaracji składanych w prowadzonych negocjacjach z Unią Europejską.

Powiatowego lekarza weterynarii powinien powoływać i odwoływać wojewódzki lekarz weterynarii, ponieważ taka zależność jest zgodna z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, a ponadto wojewódzki lekarz weterynarii sprawuje nadzór merytoryczny nad powiatowym lekarzem weterynarii. Zmiana taka powinna być uwzględniona w nowelizowanej ustawie w celu usprawnienia funkcjonowania struktur Inspekcji Weterynaryjnej, zwłaszcza że zgodnie z art. 40 wyżej wymienionej ustawy organy Inspekcji Weterynaryjnej przy wykonywaniu swoich obowiązków powinny współpracować z organami samorządu terytorialnego.

Tadeusz Bartos

Szanowny Panie Premierze!

W grudniu ubiegłego roku do izb celnych dotarł projekt struktury polskiej administracji celnej w dniu przystąpienia Polski do UE. Projekt ten za podstawę przyszłej struktury służb celnych bierze aktualną liczbę zgłoszeń celnych dokonywanych przez istniejące oddziały celne. Kryterium to jest błędne i absolutnie nie odzwierciedla zadań, jakie staną przed służbą celną po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Jak pokazuje praktyka i dane statystyczne, w krajach, które wcześniej przystąpiły do UE, nie tylko nie zmniejszyła się liczba oddziałów celnych, ale wzrosło w nich zatrudnienie. Jest to zrozumiałe, jeśli weźmie się pod uwagę zmianę jakościową pracy służb celnych po naszym wstąpieniu do UE: praca typowo "graniczna" zmieni się w pracę kontrolną, dochodzeniową czy też polegającą na wymierzaniu i pobieraniu stosownych opłat.

Przesyłając w załączeniu uwagi i spostrzeżenia Izby Celnej we Wrocławiu do projektu struktury polskiej administracji celnej w dniu przystąpienia Polski do UE, uważam, że trudno nie zgodzić się zarówno z argumentami będącymi podstawą tych uwag, jak i z krytycznymi spostrzeżeniami co do podstaw, na których oparto sam projekt. Wydaje się dziwne i niezrozumiałe to, że projekt zakłada utrzymanie na zachodnim odcinku dotychczasowej południowej granicy jednego oddziału celnego w Wałbrzychu i pomija konieczność utworzenia czy też pozostawienia oddziałów celnych w Kudowie Zdroju i Międzylesiu. Nawet jeśli nie weźmie się pod uwagę tego, że oba przejścia graniczne są odległe od Wałbrzycha o ponad 100 km, przy planowaniu struktury służby celnej po przystąpieniu Polski do UE niewątpliwie należy zauważyć to, że Kudowa Zdrój to jedno z największych przejść osobowo-towarowych na granicy południowej. Tędy prowadzi szlak północ-południe: z krajów Europy Północnej do krajów południowych, w tym krajów Azji i Afryki. Ponadto utworzenie podstrefy Wałbrzyskiej SSE w Kudowie Zdroju to przewidywany napływ inwestorów i nowych inwestycji, z którymi wiąże się obsługa celna obejmująca wszystkie sfery działania służb celnych.

Kudowa Zdrój posiada nie tylko bazę materialną, ale także przygotowaną i w pełni wykształconą kadrę. Tym samym pozostawienie oddziału celnego w Kudowie Zdroju to nie tylko brak kłopotów w przyszłości z alokacją kadr. Moim zdaniem, po przystąpieniu Polski do UE istnieje absolutna konieczność utrzymania tutaj służb celnych ze względu na położenie miejscowości, SSE oraz wielkość już dziś istniejącego ruchu towarowego. Należy przy tym zwrócić uwagę na to, że w ostatnich latach na tym przejściu notuje się wzrost przewozów z krajów byłego ZSRR do krajów Europy Zachodniej i Południowej.

Międzylesie to nade wszystko przewozy towarowe, ze szczególnym uwzględnieniem przewozów kolejowych. Argument o bazie materialnej i braku kłopotów z przyszłą alokacją kadr pozostaje taki sam, jak w przypadku Kudowy Zdroju. Najważniejsze i mające kapitalne znaczenie dla utrzymania w Międzylesiu oddziału celnego jest zakończenie ogromnej inwestycji: budowy w Międzylesiu terminalu transportu intermodalnego północ-południe obsługującego transport intermodalny z portów bałtyckich na południe Europy.

Wydaje się, że ze względu na uwagi i spostrzeżenia zawarte w załączonym opracowaniu Izby Celnej we Wrocławiu oraz moje - oczywiście skrótowe ze względu na charakter pisma - argumenty oddziały celne w Kudowie Zdroju i Międzylesiu powinny zostać utworzone po wstąpieniu Polski do UE. Mam nadzieję, że podczas ostatecznego tworzenia struktur służby celnej po naszym wstąpieniu do UE zawarte powyżej merytoryczne argumenty bez żadnych wątpliwości pozwolą w obu miejscowościach utworzyć oddziały celne.

Szanowny Panie Ministrze!

Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora, kieruję do Pana zapytanie dotyczące podstawy prawnej oraz zasadności wprowadzenia przez PKPS przymusowych opłat w formie cegiełki o wartości 2 zł lub 5 zł, dla osób, które korzystają z jakiejkolwiek doraźnej pomocy społecznej. W Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Siedlcach pracownicy uzależniają przyznanie nawet niewielkiej pomocy rzeczowej - na przykład jogurtów, maślanki lub podgardla - od uprzedniego wykupienia cegiełki za kwotę 2 zł lub 5 zł przez osoby, które znalazły się w krytycznym położeniu materialnym i rodzinnym.

Naganne i kuriozalne, w mojej ocenie, wyłudzanie od tych ludzi nawet drobnych kwot w zamian za niewielką jałmużnę trwa nieprzerwanie od października 2002 r. Na blankiecie potwierdzającym fakt wykupienia cegiełki zamieszczone jest motto Kartezjusza, które ma tłumaczyć takie zachowanie pracowników PKPS. W mojej ocenie zaś motto to może dodatkowo zdołować osobę, która znalazła się w bardzo trudnym położeniu materialnym nie z własnej winy. Na przedmiotowych cegiełkach znajduje się podpis prezesa - "dr W. Cimoszewicz".

Załączam taką cegiełkę i uprzejmie proszę Pana o pilne udzielenie mi wyczerpujących wyjaśnień dotyczących zasadności, podstawy prawnej oraz okoliczności wprowadzenia do sprzedaży tych cegiełek. Dodatkowo informuję Pana, że według informacji uzyskanych przez osoby korzystające z pomocy socjalnej pracownicy wymienionego ośrodka pomocy społecznej przed świętami Bożego Narodzenia odmówili wydania tym potrzebującym osobom koców i pościeli w zamian za wykupienie cegiełki. Pościel i koce zostały upłynnione w sposób wiadomy tylko pracownikom ośrodka.

Szanowny Panie Ministrze!

W ostatnim czasie przedstawiono mi sprawę tak zwanej żyły tytoniowej oraz prośbę o pomoc w rozwiązaniu kwestii importu tego materiału z zagranicy do Polski.

Sprawa importu żyły tytoniowej, która traktowana jest zgodnie z ustawą o odpadach z dnia 27 kwietnia 2001 r. (Dz U Nr 62, poz. 628 z późniejszymi zmianami) jako odpad, wymaga każdorazowo zgody wydawanej przez agendy Pana Ministra. Z otrzymanych dokumentów i informacji wynika, że w przeszłości żyła tytoniowa była odpadem, lecz obecnie po wprowadzeniu nowych technologii produkcji papierosów, szczególnie papierosów o zmniejszonej zawartości nikotyny, żyła tytoniowa po odpowiedniej obróbce stała się cennym surowcem.

Import żyły tytoniowej ma duże znaczenie dla znajdującej się pod Poznaniem fabryki papierosów Reemtsma Polska SA. Firma ta co roku importuje jasną i ciemną żyłę tytoniową, którą wykorzystuje jako pełnowartościowy surowiec do produkcji papierosów. W ubiegłym roku firma uruchomiła znaczącą inwestycję o wartości 2,8 miliona euro - linię ESS do przerobu żyły tytoniowej. Dzięki tej realizacji stworzono osiemnaście nowych miejsc pracy. Wkrótce firma ma zamiar potroić moc przerobową linii ESS, co wiąże się z zainwestowaniem kolejnych kilku milionów euro i stworzeniem następnych miejsc pracy. Linia ESS działająca w zakładzie Reemtsma Polska SA w Jankowicach dostarcza przerobioną żyłę na potrzeby własne firmy, jak również na eksport do innych spółek Imperial Tabaacco Group, właściciela polskiej firmy.

Tenże właściciel fabryki w Tarnowie Podgórnym pragnie, aby rola zakładu w Jankowicach koło Poznania znacznie wzrosła po wejściu Polski do Unii Europejskiej. Tymczasem problemy z uzyskaniem pozwolenia na import żyły tytoniowej, w szczególności tej, która ma być eksportowana, stawiają kierownictwo fabryki w trudnej sytuacji. Firmie grozi, że nie będzie zdolna, ze względu na brak surowca, wywiązać się ze swoich międzynarodowych umów eksportowych. Ostatecznie utrudnienia w prowadzeniu działalności gospodarczej i planowaniu mogą doprowadzić do zmiany koncepcji rozwoju i inwestycji firmy w Polsce, a w skrajnym przypadku przeniesienie linii przerobu żyły tytoniowej do innego państwa.

Podaż żyły tytoniowej z tytoniu polskiego jest niewystarczająca do aktualnego poziomu produkcji papierosów, szczególnie tych "bardziej ekologicznych", coraz chętniej nabywanych, o zmniejszonej zawartości składników szkodliwych wymagających dodatku żyły. Z krajowych źródeł można pozyskać zaledwie około 20% żyły  potrzebnej do aktualnej produkcji. Stosowania żyły tytoniowej wymagają też zakupione licencje zagraniczne na produkcję określonych marek papierosów. Fabryka Reemtsma Polska SA zużywa do produkcji papierosów około 50% materiału krajowego i w przyszłości polski tytoń stanowić będzie podobną wielkość w puli surowca.

Najracjonalniejszym rozwiązaniem, zgodnym przy tym ze stanem faktycznym, byłoby skreślenie żyły tytoniowej z wykazu odpadów i uznanie jej, podobnie jak tytoniu, za surowiec do produkcji papierosów.

Z wyrazami szacunku

Wielce Szanowni Panowie Ministrowie!

Ponownie zwracamy się z uprzejmą prośbą o rozpatrzenie sprawy dotyczącej osób, które zostały zwolnione z pracy z przyczyn ekonomicznych przed dniem 1 stycznia 2002 r.

Pracodawcy zwalniali przede wszystkim pracowników posiadających odpowiedni staż pracy w przekonaniu, że osoby te będą mogły otrzymać zasiłek przedemerytalny, czyli według wówczas obowiązującej ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, z dnia 14 grudnia 1994 r. wraz z nowelizacją z 22 czerwca 2001 r., art. 37j i art. 37l, podpisaną przez pana prezydenta 28 sierpnia 2001 r., będą mogły przejść z zasiłku dla bezrobotnych na zasiłek przedemerytalny. Art. 37l tej ustawy gwarantował, iż okres aktualnie pobieranego zasiłku dla bezrobotnych zalicza się do okresu uprawniającego do zasiłku przedemerytalnego.

Vacatio legis wprowadzone po okresie jednego roku od chwili wejścia w życie ustawy nie daje możliwości dostosowania do nowych warunków. Gdyby vacatio legis zostało wprowadzone w dniu wejścia ustawy w życie, osoby te miałyby szansę powrotu do zakładów pracy. W tej chwili osoby te zostały bez zasiłków dla bezrobotnych, bez możliwości podjęcia jakiejkolwiek pracy i bez środków do życia.

W załączeniu wykaz osób pokrzywdzonych.

Z wyrazami szacunku

Stan zdrowia mieszkańców województwa śląskiego jest konsekwencją charakteru ich pracy, koncentracji ciężkiego przemysłu i stanu środowiska. Te czynniki mają i jeszcze przez wiele lat będą miały wpływ na poziom zdrowotności mieszkańców, Obecnie powodują, że koszty profilaktyki zdrowotnej i lecznictwa są wyższe niż w innych regionach Polski.

Koniec roku 2002 to okres podpisywania aneksów do umów na sześć miesięcy 2003 r. pomiędzy Śląską Regionalną Kasą Chorych a placówkami służby zdrowia. Niestety, zawieranie umów polega na zmniejszaniu ilości świadczeń, jak również wysokości stawek. Bardzo często obniża się liczbę kontraktów o 30%, a ich wysokość o 20%. Takie sygnały docierają z całego województwa śląskiego od publicznej i niepublicznej służby zdrowia. Szczególnie trudna jest sytuacja w jednostkach służby zdrowia powiatów: mikołowskiego, raciborskiego, wodzisławskiego i rybnickiego.

Istnieje realne zagrożenie, że w województwie śląskim będzie miał miejsce drastyczny spadek dostępności usług medycznych dla mieszkańców. Wywoła to niezadowolenie społeczne potęgowane procesami restrukturyzacyjnymi gospodarki regionów (górnictwo, hutnictwo).

Proszę o poinformowanie o podjętych decyzjach.

Ocena działalności GZE po dwóch latach od momentu prywatyzacji nie może być satysfakcjonująca. Zarząd GZE podjął szereg chaotycznych, przypadkowych działań nieuwzględniających specyfiki regionu Śląska, ciężkiego przemysłu. Nie wprowadził nowych rozwiązań dla klientów, ani dla tych indywidualnych, ani dla przemysłowych.

W związku z tym proszę o odpowiedź na pytanie, czy cena uzyskana ze sprzedaży GZE była, wobec ceny uzyskanej za STOEN, satysfakcjonująca? Czy Ministerstwo Skarbu Państwa, osoby nadzorujące i zarząd spółki działały starannie, chroniąc interesy Polski?

Szanowne Panie, Szanowni Panowie, Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej!

Zachęcam was do zwiedzenia wystawy zorganizowanej w naszej Izbie, poświęconej historii, dniu dzisiejszemu i perspektywom górnictwa naftowego w Polsce. Wystawa ta inauguruje w Polsce obchody Roku Łukasiewicza, wielkiego Polaka, uczonego, wynalazcy, przemysłowca, posła oraz światowego pioniera górnictwa naftowego i przemysłu rafineryjnego.

Polscy naftowcy od stu pięćdziesięciu lat pracują w górnictwie i przemyśle rafineryjnym na całym świecie i są powszechnie uznawani za najlepszych fachowców, cechujących się wielką odwagą, odpornością na terenowe warunki pracy, a przede wszystkim za posiadających wielką wiedzę oraz charakter twórczych pionierów. A wszystko to zaczęło się od Ignacego Łukasiewicza.

Dzisiaj polskie górnictwo naftowe to wielkie tradycje połączone z najnowocześniejszą w świecie techniką i technologią oraz tysiące najlepszych fachowców i bogate zaplecze naukowe. Obecnie wydobywamy w kraju około 4 miliardów m³ gazu ziemnego i niewiele ponad pół miliona ropy naftowej. Mamy jednak bogate złoża bituminów, już odkrytych i wciąż odkrywanych przez krajowych i zagranicznych geologów.

Organizując w Senacie opisywaną wystawę, chcemy więc nie tylko uczcić Ignacego Łukasiewicza i jego następców, ale też przybliżyć państwu senatorom krajowe górnictwo naftowe, wielce perspektywiczną gałąź naszej gospodarki. Wkrótce otrzymają państwo obszerne opracowanie na ten temat. Wierzę, że po obejrzeniu wystawy zrodzi się wśród was narodowa duma i przekonanie, że słowa "Polak potrafi" to absolutna prawda potwierdzona przez Ignacego Łukasiewicza w 1853 r.

Tadeusz Rzemykowski

Będąc senatorem SLD, nie wiem, co tym nieszczęśnikom powiedzieć i nie mam na kogo zwalić winy za ten stan. Nie umiem też odpowiedzieć tym osobom, o ile więcej pieniędzy będziemy mogli zaoferować im jeszcze w tym roku i w jakim tempie będą zwiększały się w kraju świadczenia społeczne w najbliższych latach. Nie wiem też, kiedy i na jakim poziomie wprowadzimy tak zwane minimum socjalne, kształtujące dolny poziom dochodów wszystkich rodzin w Polsce.

Tadeusz Rzemykowski

Panie Premierze!

W pojawiających się w mediach informacjach dotyczących offsetu związanego z rozstrzygniętym przetargiem na zakup przez Polskę samolotu wielozadaniowego F-16 panuje niesamowity chaos. Stwarza on wrażenie, że stronę polską generalnie cechuje brak koncepcji w sprawie wykorzystania offsetu. Nie wiadomo nawet, czy jesteśmy zwolennikami wykorzystania wolnego czy szybkiego.

Mnie interesuje w szczególności wysokość kwot offsetowych, jakie mają zasilić polską naukę i oświatę oraz rozwój nowych technologii. Pojawiająca się w enuncjacjach prasowych przewidywana suma 22 milionów zł na wspieranie w Polsce prac badawczo-rozwojowych wydaje się rażąco niska, żeby nie powiedzieć, że śmieszna. A przecież to są kierunki działań dające nadzieję na niezmarnowanie środków z offsetu. Tych pieniędzy nie możemy po prostu przejeść.

Zbigniew Kruszewski
Senator RP

W Traktacie między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Litewską o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy, sporządzonym w Wilnie dnia 26 kwietnia 1994 r. i ratyfikowanym ustawą z dnia 13 października 1994 r., w art. 19 pkcie 2 znajduje się zapis stwierdzający, że strony będą uznawać okres studiów i dyplomy szkół, szkół wyższych różnego szczebla oraz tytuły naukowe.

Zbigniew Kruszewski

Szanowny Panie Ministrze!

Wiadomo, że sytuacja służby zdrowia w naszym kraju jest dramatyczna. Brakuje środków na zaspokojenie podstawowych potrzeb, nie wspominając już o leczeniu specjalistycznym czy profilaktyce. W tej sytuacji posunięcie, którego dokonała Małopolska Regionalna Kasa Chorych, należy uznać za karygodne. Warunki, jakie narzuciła podczas negocjowania kontraktów z placówkami służby zdrowia, postawiły te placówki w sytuacji tragicznej. Spośród czterdziestu trzech szpitali Małopolski aż czterdzieści jeden otrzyma niższe kontrakty niż w zeszłym roku. W niektórych szpitalach spadek nakładów sięgnie przeszło 30%. Ogółem małopolska służba zdrowia otrzyma o przeszło 100 milionów zł mniej niż w roku ubiegłym. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, iż mimo obniżki środków finansowych na szpitale nałożono nowe zadania, co pociąga za sobą wydatki.

Wyraźnie więc widać, że sytuacja w roku bieżącym jest wręcz katastrofalna. Istnieje uzasadniona obawa, i związane z nią poczucie zagrożenia, o prawidłowe funkcjonowanie wszystkich jednostek służby zdrowia.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Minęły wybory i opadły emocje związane zarówno z kampanią wyborczą i samym aktem wyborczym, jak i procedurą obliczania wyników wyborczych. Pamiętamy, ile to słów krytycznych skierowano pod adresem autorów programów komputerowych, które miały być pomocnym narzędziem dla członków komisji wyborczych. Emocje opadły, ale problem pozostał i upływ czasu nie może spowodować spowolnienia prac nad usunięciem błędów w programach informatycznych. Wzajemne stawianie sobie na forum publicznym zarzutów przez autorów programów również nie służy wyeliminowaniu błędów w oprogramowaniu. Firmy te są na tyle poważne, że znajdą wspólny język i doprowadzą swoje prace do oczekiwanego końca.

Nie spodziewam się, że prace nad programem zostaną raz na zawsze ukończone i że program nie będzie w przyszłości modernizowany. Oczekiwałbym jednak tego, żeby tak poważne przedsięwzięcie jak informatyzacja każdej dziedziny życia społecznego, nie tylko informatyzacja wyborów, następowała z odpowiednim wyprzedzeniem, dającym czas na wykonanie i pełne wdrożenie systemu informatycznego. Informatyzacja nie może być traktowana jako przedsięwzięcie samo w sobie, bo skutkiem takiego podejścia będą skandale o znamionach afer. Informatyzacja ma przynosić wymierne korzyści społeczeństwu i państwu.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowna Pani Minister!

Szczególną rolę, zwłaszcza w środowiskach wiejskich i małomiasteczkowych, mogą odegrać szkoły. W tej sytuacji bardzo proszę o poinformowanie mnie, czy w roku szkolnym 2002/2003 zwrócono szkołom uwagę na konieczność uwzględnienia w ich planach pracy tematyki przybliżającej rodzicom i środowiskom współpracującym z placówkami oświatowo-wychowawczymi problematykę członkostwa Polski w Unii Europejskiej. Jeżeli tak, to czy Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu dysponuje bieżącą informacją o pracy placówek oświatowo-wychowawczych w kraju, jeśli chodzi o te zagadnienia?