Panie Wicepremierze! Panie Ministrze!

W dniu 18 grudnia 2002 r. na posiedzeniu Senatu po informacji pana prezesa Rady Ministrów na temat rezultatów negocjacji o członkostwo Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, korzystając z możliwości, poprosiłem o wyjaśnienie, czy obawy niemałej grupy polskich producentów rolnych produkujących warzywa i kwiaty związane co do możliwości skutecznego konkurowania z unijnymi wytwórcami tych towarów są uzasadnione. Pytanie zilustrowałem przykładem, który stanowił główny argument wątpiących w czasie mojego wcześniejszego spotkania z producentami rolnymi w Szczecinku w województwie zachodniopomorskim.

Pytano mnie tam, czy zachodniopomorski ogrodnik - wykształcony, gospodarujący na 2 tysiącach m² szklarni, dający zatrudnienie kilku osobom, produkujący warzywa i kwiaty, niemający zagwarantowanego zbytu, ale mający dostęp do kredytu, od którego odsetki wynoszą około 20% - będzie mógł skutecznie konkurować z rolnikiem na przykład holenderskim o tych samych możliwościach produkcyjnych i to samo produkującym, ale otrzymującym pełną dopłatę do produkcji, mającym zagwarantowany zbyt i nisko, w granicach od 3% do 4%, oprocentowany kredyt.

Ponieważ słyszę, że są w mediach dalej przyjmowane reklamy i podejmowane działania dotyczące sprzedaży lawinowej, chcę zapytać, jak to się ma do ustawy o nieuczciwej konkurencji. Czy prowadzone są przez ministerstwa - być może przez Ministerstwo Gospodarki albo przez Ministerstwo Finansów - kontrole stosowania tej ustawy - taka przecież burzliwa była dyskusja na ten temat w lipcu bieżącego roku, kiedy uchwalaliśmy tę ustawę - a jeśli tak, to jakie są wyniki tej kontroli? I czy nałożono jakieś sankcje na podmioty, które nie stosują się do przepisów tejże ustawy?

Króciutkie oświadczenie, ale konkretne.

Jakie są dalsze plany wobec tejże cukrowni i jaki ma być jej los? Pytam, ponieważ występują zaległości w zapłatach za surowiec. Do dzisiaj rolnicy nie otrzymali należności za surowiec, który dostarczyli w tej kampanii. Poza tym jeśli planowana jest likwidacja, to co z rolnikami, producentami buraków? Gdzie znajdą pracę setki pracowników cukrowni? Chciałbym znać odpowiedź na te pytania.

Zwracam się z prośbą o szczególne zainteresowanie się problemem epidemii zachorowań byłych pracowników administracji lokalnej, byłych wójtów, burmistrzów, starostów, marszałków województw. Jest to zjawisko wyrywkowo sygnalizowane przez prasę lokalną w całym kraju, ale ja chciałbym poznać skalę, w jakiej występuje ono w całym naszym kraju, i ewentualnie zainicjować procedury kontrolne w celu ustalenia sensowności tych zwolnień lekarskich.

Szanowny Panie Ministrze!

Planowana ilość środków finansowych przeznaczonych dla OHP, ze względu na ich szczupłość, rodzi wiele problemów. Proponowany budżet nie pokryje podstawowych wydatków na kształcenie, bieżące remonty, bazę dydaktyczną, koszty wyżywienia i zakwaterowania ani na realizację podstawowych programów. Ograniczenie możliwości przeciwdziałania bezrobociu, w czym OHP wykazały dużą skuteczność, stanowi krok do tyłu w tej dziedzinie.

Analiza proponowanego budżetu zmusi OHP do wielu drastycznych posunięć, takich jak pozbawienie szansy nauki wielu tysięcy młodych ludzi, wstrzymanie funkcjonowania centrów kształcenia i wychowania, wielu ośrodków szkolenia i wychowania oraz hufców środowiskowych i dochodzących, zmniejszenie ilości jednostek zajmujących się przeciwdziałaniem bezrobociu, zaniechanie realizacji programów będących wsparciem dla programu rządu "Bezpieczna Polska", zwolnienia pracowników czy sprzedaż majątku.

Aby zapobiec tym dramatycznym decyzjom, konieczne jest przyznanie OHP dodatkowych środków w wysokości 13 milionów 100 tysięcy zł, co łącznie dałoby kwotę 105 milionów 943 tysięcy zł.

senator RP
Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Mając świadomość trudności w obecnej sytuacji gospodarczej kraju, pragnę zapytać Pana Ministra, czy podległy mu resort dysponuje aktualnie oceną stanu technicznego stopnia wodnego we Włocławku i czy w świetle tej oceny istnieje realne niebezpieczeństwo katastrofy o skutkach trudnych do przewidzenia w wymiarze gospodarczym i przyrodniczym. Czy celowość tej inwestycji znajduje uzasadnienie oraz czy jest to najlepsze rozwiązanie gwarantujące bezpieczeństwo i prawidłowy rozwój regionu?

senator RP
Józef Sztorc

Szanowny Panie Prezesie!

Coraz częściej podnoszą się głosy, że kierowany przez Pana Urząd Regulacji Energetyki, ustalając taryfy i cenniki na ciepło, robi to w sposób, który pozbawia przedsiębiorstwa ciepłownicze możliwości rozwoju i prowadzi do dekapitalizacji urządzeń oraz sieci ciepłowniczych. Ponad połowa firm ciepłowniczych przynosi straty, a rentowność całego sektora ciepłowniczego jest bliska zeru.

Czy widzi Pan potrzebę nowelizacji ustawy - Prawo energetyczne?

senator RP
Józef Sztorc

Szanowny Panie Marszałku! Państwo Senatorowie!

Od dłuższego czasu docierają do mnie sygnały o problemach wynikających z realizacji przepisów ustawy z dnia 8  stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, a także przepisów wykonawczych do tej ustawy, dotyczących bonów paliwowych.

Mimo treści art. 40a ust. 2 wymienionej ustawy, zgodnie z którym bon paliwowy jest prawnym środkiem płatniczym do nabywania oleju napędowego, coraz częściej zdarzają się przypadki odmowy sprzedaży oleju napędowego rolnikom, którzy za jego zakup chcą dokonać płatności bonami paliwowymi. Interwencje w urzędach skarbowych i izbach skarbowych w takich sprawach nie przynoszą rezultatu, gdyż instytucje te nie mają możliwości wyegzekwowania przyjmowania bonów paliwowych przez stacje paliwowe. Ustawa nakazuje traktować bony jako prawny środek płatniczy, nie przewiduje jednak uregulowań w zakresie obowiązku przyjmowania tych bonów przez wszystkie stacje paliw. Decyzję o realizacji bonów paliwowych podejmuje zawsze indywidualnie właściciel stacji paliw.

Przedstawione działanie stacji paliwowych jest naruszaniem przepisów prawa. Skoro bowiem bon paliwowy jest, podobnie jak znaki pieniężne emitowane przez Narodowy Bank Polski, prawnym środkiem płatniczym do nabywania oleju napędowego, nie ma podstaw prawnych do odmowy jego przyjmowania jako zapłaty za nabywany olej napędowy. Jeżeli brak jest w obecnych uregulowaniach prawnych możliwości wyegzekwowania obowiązku przyjęcia bonu paliwowego za nabywany olej napędowy, to sytuacja taka wymaga niezwłocznej zmiany przepisów prawa.

Dlatego też obecny system można zastąpić następującymi rozwiązaniami: dopłaty do nabycia oleju napędowego przysługiwałyby podatnikom podatku rolnego prowadzącym działalność rolniczą; wysokość dopłaty ustalałoby się jako iloczyn stawki dopłaty i liczby hektarów użytków rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, przy czym wysokość tej stawki na dany rok określałby minister właściwy do spraw rolnictwa; wypłata następowałaby za okresy półroczne na podstawie zaświadczeń wystawianych przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast lub oświadczeń podatników zawierających w szczególności: potwierdzenie, że dana osoba jest płatnikiem podatku rolnego, liczbę hektarów użytków rolnych wchodzących w skład gospodarstwa podatnika, potwierdzenie rolniczego użytkowania użytków rolnych wchodzących w skład gospodarstwa podatnika, wypłaty dopłat dokonywałyby zaś izby rolnicze.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowni Panowie!

Kilka ostatnich lat udowodniło nam wszystkim, że powodzie są niebezpieczeństwem bardzo realnym, którego w żadnym wypadku nie wolno lekceważyć. Ich skutkiem są ogromne straty finansowe, które wielokrotnie przekraczają koszty odpowiedniego zabezpieczenia przeciwpowodziowego. Stan techniczny wałów przeciwpowodziowych na Wiśle w okolicach Warszawy jest, niestety, nienajlepszy i wskutek wieloletnich zaniedbań systematycznie się pogarsza. W końcu dojdzie do przerwania wałów, co oznaczać będzie społeczno-gospodarczą katastrofę.

Konieczna jest renowacja. Samorządy nie są w stanie samodzielnie pokryć jej kosztów. Zaangażowanie środków z budżetu państwa jest niezbędne. Chyba nikomu nie trzeba tłumaczyć, że lepiej ponieść je przed powodzią niż po niej. Zawsze taniej jest zapobiegać niż leczyć. W związku z tym zwracam się o przedstawienie mi stanowiska rządu RP w tej sprawie. Proszę o przedstawienie planów rządowych, łącznie z ewentualnymi propozycjami finansowymi, w zakresie polityki na rzecz bezpieczeństwa przeciwpowodziowego na Wiśle w okolicach Warszawy, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki budowy i renowacji wałów przeciwpowodziowych.

Robert Smoktunowicz

Szanowny Panie Ministrze!

Niestety, sytuacja szpitala w Grodzisku nie jest w ogóle pozbawiona problemów. Szpital, choć już wybudowany, wciąż nie może zacząć funkcjonować. Od kwietnia 2002 r. mieści się w nim Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna, a od lipca funkcjonuje Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie. Niestety, najistotniejsza, pozwalająca w ogóle nazwać szpital szpitalem, część medyczna kompleksu wciąż czeka na pełne uruchomienie. To, kiedy zostanie oddana do użytku, zależy oczywiście przede wszystkim od pieniędzy. Tymczasem środki budżetowe, niezbędne do dokończenia inwestycji, wpływają w ilościach mniejszych i w terminach znacznie późniejszych niż pierwotnie planowano. W 2002 r. Powiatowy Zakład Budowy Szpitala Zachodniego z budżetu państwa zamiast planowanych 70 milionów zł otrzymał zaledwie 26 milionów. W roku 2003 ma wpłynąć 27 milionów. To zdecydowanie za mało, by dokończyć budowę i uruchomić wszystkie oddziały.

Do tej pory budowa szpitala pochłonęła około 150 milionów zł, a całkowity koszt inwestycji ma zamknąć się w kwocie 208 milionów zł. Szpital po uruchomieniu będzie nie tylko największym obiektem użyteczności publicznej na terenie powiatu grodziskiego, ale także bardzo znaczącym pracodawcą. Planuje się zatrudnienie około stu trzydziestu lekarzy i dwustu pięćdziesięciu pielęgniarek. Do tego trzeba jeszcze dodać kolejne kilkaset miejsc pracy przy obsłudze tak dużego kompleksu.

Robert Smoktunowicz

Szanowny Panie Ministrze!

Chciałbym przekazać i wesprzeć prośbę środowisk osób niewidomych. Zarząd Koła Wołomin Polskiego Związku Niewidomych zwrócił się do mnie z prośbą o poparcie starań mających na celu zgromadzenie niezbędnych funduszy na remont w 2003 r. oddziału okulistycznego szpitala w Wołominie oraz zakup urządzeń laserowych, które są niezbędne do prawidłowej diagnostyki i leczenia narządów wzroku.

Powiat nie dysponuje funduszami umożliwiającymi zaspokojenie wszystkich uzasadnionych potrzeb społecznych i nie ma środków na odpowiednie dofinansowanie szpitala, dlatego zwracam się do Pana Ministra o wsparcie w ramach przyszłorocznego budżetu ministerstwa zakupu sprzętu niezbędnego do dalszego funkcjonowania oddziału okulistycznego i jednocześnie proszę o wyjaśnienie, jakie są plany Ministerstwa Zdrowia w stosunku do oddziału okulistycznego szpitala w Wołominie.

Robert Smoktunowicz

Takie nadzieje, w pełni uzasadnione, pojawiły się w kaliskiej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL "Kalisz" SA. Zakład ten jest jednym z dwóch zakładów produkujących w Polsce silniki lotnicze, posiada ukształtowany i doświadczony potencjał kadry inżynieryjno-technicznej i produkcyjnej, który umożliwia podjęcie wyzwania offsetowego w wysokości 10 milionów dolarów w skali roku. Znaczna część tej kadry stworzyła podstawy sprawnego funkcjonowania dwóch, powstałych na części sprywatyzowanego majątku, kanadyjskich firm lotniczych - Pratt & Whitney i Aerotech. Ponad pięćdziesięcioletnie doświadczenia w produkcji silników lotniczych, współpraca z licznymi firmami zagranicznymi w branży lotniczej, zdobyta wiedza i praktyka w produkcji silników turboodrzutowych oraz powiązania kooperacyjne z firmami przemysłu lotniczego w Polsce dają rzetelne podstawy i gwarancje zrealizowania ewentualnej oferty offsetowej.

Możliwości technologiczne i produkcyjne kaliskiej wytwórni zostały potwierdzone podczas roboczych spotkań z przedstawicielami firm, które stanęły obecnie do przetargu na samolot wielozadaniowy. Włączenie WSK PZL "Kalisz" SA do grupy przedsiębiorstw biorących udział w podziale zamówień wynikających ze zobowiązań offsetowych pozwoli na dobre wykorzystanie posiadanego potencjału i poprawi sytuację finansową spółki, co w okresie prywatyzacji tego zakładu jest bardzo istotne dla Skarbu Państwa.

Uprzejmie proszę Panów Ministrów o życzliwe rozpatrzenie oczekiwań kierownictwa i zasłużonej w rozwoju regionu i kraju załogi tego zakładu.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Spychalski

Szanowny Panie Premierze!

Trudny okres negocjacyjny mamy już za sobą, ale obecnie stoimy w obliczu kolejnego zadania, jakim jest dotarcie do każdego Polaka z informacją o Unii Europejskiej. Pozytywny wynik referendum zależy, po pierwsze, od licznego w nim udziału przedstawicieli naszego społeczeństwa, a po drugie, od rzetelnej wiedzy o przyszłości Polski w UE, umożliwiającej podjęcie trafnej decyzji.

Jaką ofertę można złożyć ludziom w tak zwanym trzecim wieku, niepracującym już zawodowo, aby przekonać ich, że nasze przystąpienie do krajów obecnej Piętnastki nie zmarginalizuje licznej, bo sześcioipółmilionowej grupy emerytów i rencistów? Z ulotki, jaką KIE przygotował dla tej grupy wiekowej, wynika, że ich starość będzie pogodna i optymistyczna. Ale oni, niestety, nie podzielają tego optymizmu. Pytają wręcz: "Co nam, emerytom, da wejście do Unii Europejskiej?". Obawiają się wzrostu cen leków, czynszów, energii i wszelkich produktów, zwłaszcza po wejściu do tak zwanej strefy euro. Porównują swoje emerytury do emerytur podobnych grup zawodowych w krajach UE i dochodzą do niepokojących wniosków, że akcesja do UE nie zapewni im poczucia stabilizacji i bezpieczeństwa.

W mojej pracy senatorskiej, podczas spotkań z mieszkańcami, chciałabym być wyposażona w argumenty, które pozwoliłyby na przekonanie tej licznej i zawsze aktywnej społecznie grupy Polaków, że wejście naszego kraju do Unii Europejskiej nie pogorszy ich niełatwej przecież sytuacji życiowej ani nie spowoduje marginalizacji ich potrzeb i statusu. Czy można w kontekście wstąpienia naszego kraju do Unii Europejskiej przywrócić im nadzieję na spokojną jesień życia?

Apolonia Klepacz

Wnioskujemy o wprowadzenie poprawki do znowelizowanej ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, obowiązującej od 1 stycznia 2002 r., która zlikwidowała zasiłki przedemerytalne. Ustawodawca nie pozostawił bowiem możliwości przystosowania się do niej, nie wprowadzając przepisów przejściowych, które umożliwiłyby sukcesywne przechodzenie na zasiłki przedemerytalne osobom będącym w tak zwanym okresie przejściowym i zarejestrowanym w powiatowym urzędzie pracy przed 1 stycznia 2002 r., na podstawie art. 37l ust. 1 ustawy.

W dniu 6 grudnia 2002 r., a więc po upływie jednego roku, pani poseł Anna Bańkowska, przewodnicząca sejmowej Komisji Polityki Społecznej i Rodziny, wprowadziła poprawkę zwiększającą okres vacatio legis z dwunastu do czternastu dni. Informujemy, iż poprawka ta w niczym nie polepszyła sytuacji ludzi oczekujących na przyznanie zasiłku przedemerytalnego, będących w trakcie nabywania takiego prawa, a przebywających na zasiłkach dla bezrobotnych. Okres ten uprzednio był wliczany do stażu przy przyznawaniu zasiłków przedemerytalnych.

Wniosek nasz dotyczy najsłabszej grupy społecznej - bezrobotnych, którym należy przywrócić odebrane uposażenia. Poprzednia ustawa obowiązywała od 28 sierpnia 2001 r. do 31 grudnia 2001 r., wnioskujemy więc, aby sprawy wszystkich osób, które były zarejestrowane w powiatowym urzędzie pracy w tym okresie, były rozpatrywane według starych przepisów. Okres przejściowy powinien być liczony do 31 grudnia 2002 r., bo wówczas wszyscy ci ludzie zostaliby potraktowani zgodnie z ustawą.

Rząd polski, a może przede wszystkim Ministerstwo Gospodarki, od kilkunastu miesięcy po raz kolejny pracuje nad restrukturyzacją górnictwa węglowego. Jestem świadom tego, jak trudny jest to proces i jakie zagrożenia społeczne i ekonomiczne niesie on ze sobą, nie rozumiem tylko, dlaczego przy rozpatrywaniu wyżej wymienionych zagadnień z uporem wartym lepszej sprawy zawęża się problem górnictwa i gmin górniczych tylko do obszaru Śląska. Już raz zwracałem się do Pana Ministra, aby poinformował podległy sobie "zastęp" zacnych ludzi, że w Małopolsce znajdują się dwie kopalnie: "Janina" i "Brzeszcze", które mają ogromny wpływ na sytuację społeczno-gospodarczą zachodniej części Małopolski.

W ostatnim czasie jednak po raz kolejny okazało się, że dla Ministerstwa Gospodarki problem górnictwa to tylko problem Śląska. W czasie spotkania Stowarzyszenia Gmin Górniczych w Polsce, które miało miejsce w dniach 13-14 grudnia bieżącego roku, pani Irena Herbst, podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki, omawiając program restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 2003-2006, poinformowała, że przewodniczy zespołowi opracowującemu pakiet rozwiązań łagodzących skutki wspomnianego programu, ale tylko dla Śląska. Zaznaczyła, iż w ramach tego pakietu samorządom śląskich gmin górniczych zostaną zaproponowane między innymi granty na aktywizację rynku pracy oraz tworzenie warunków dla rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw. Informacje na temat spotkania ze Stowarzyszeniem Gmin Górniczych w Polsce przekazał burmistrz Libiąża, pan Tadeusz Arkit.

Z wyrazami szacunku

Proszę o określenie, jakie są wydatki finansów publicznych ponoszone z tytułu bezrobocia w latach 2001-2002. A także o określenie, jakie byłyby wpływy do budżetu państwa w latach 2000-2001 z tytułu składek ZUS oraz wpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, od osób bezrobotnych, biorąc pod uwagę średnią kwotę zarobków miesięcznych w tych latach, gdyby te osoby pracowały.

Adam Biela