Zwracam się z prośbą o natychmiastową interwencję w celu zatrzymania zastraszającej dewastacji, jaka następuje w obrosłym legendami zamku w Kopicach koło Grodkowa w województwie opolskim. Pałac ten, dzieło wybitnych artystów klasy europejskiej - architektów Carla Ludecke i Carla Heindenreicha, rzeźbiarza Carla Kerna oraz królewskiego ogrodnika Wilhelma Hempla - otoczony ogromnym parkiem, uważany był w literaturze europejskiej za jedną z najbardziej frapujących kreacji architektonicznych, jakie powstały w XIX wieku w Europie. Na Śląsku pałac ten wzbudzał większą fascynację niż utrzymany w podobnym stylu pałac w Mosznej, który dzisiaj odgrywa tak ważną rolę na mapie kulturalnej Śląska.

Do 1945 r. pałac w Kopicach był własnością i siedzibą jednego z największych rodów niemieckich, rodziny Schaffgotschów, skoligaconej z Piastami, którzy mieli ogromne latyfundia rozciągające się od Jeleniej Góry i Cieplic po Grodków i Bytom. Tu rezydowała wybitna działaczka charytatywna, Joanna z domu Gryzik Schaffgotsch, której Gustaw Morcinek poświęcił powieść "Pokład Joanny". Jako spadkobierczyni gigantycznej fortuny po jednym z największych śląskich przemysłowców, określanym mianem króla węgla i cynku, Karolu Godulli - była jego adoptowaną córką - wzniosła wiele kościołów, szkół, szpitali, sierocińców i ochronek. Była także mecenasem sztuki.

Pałac w Kopicach, z imponującym parkiem, znakomitymi zbiorami rzeźb i obrazów, trofeami myśliwskimi, kolekcją rzadkich książek i zbroi, był na początku XX wieku odwiedzany przez europejską arystokrację. Bywali tam książęta, baronowie, artyści i politycy. II wojna światowa obeszła się z nim łaskawie. Jak dowodzą badania Anny Stryczek-Janickiej, pałac w czasie działań wojennych nie uległ żadnym zniszczeniom. Schaffgotschowie opuścili go w lutym 1945 r. pozostawiając wszystkie cenne sprzęty i zbiory. Gdy weszli tu pierwsi szabrownicy, pałac wyglądał tak, jakby nadal był zamieszkany. Jeszcze na początku lat pięćdziesiątych, mimo częściowego splądrowania, służył miejscowej ludności jako miejsce zabaw sylwestrowych, różnego rodzaju spotkań i zebrań.

Zagłada pałacu rozpoczęła się w roku 1958, gdy, podpalony przez nieznanych sprawców, został porzucony przez miejscowe służby gminne. Wtedy zaczął się proces straszliwej dewastacji tej fascynującej budowli. W początkowej fazie wywieziono piękne meble i witraże, rozbito rzadkiej urody piece kaflowe i kominki, zniszczono niezwykle oryginalne, o fascynującej cyzelerce, drewniane boazerie, drzwi i okna. Zerwano sufity, na których były plafony mające wielką wartość artystyczną. Z kaplicy pałacowej wyrzucono zmumifikowane zwłoki Joanny i Urlicha Schaffgotschów, które przez długi czas poniewierały się po parku i pływały w fosie pałacowej.

Nominalny właściciel tego zamku, Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych w Katowicach patrzył na dewastację obojętnie. Wreszcie, w lutym 1990 r. ówczesny burmistrz Grodkowa, którego nazwiska niestety nie znam, sprzedał cały kompleks pałacowy za śmieszną kwotę 50 milionów starych zł, czyli za dzisiejszych 5 tysięcy, płatnych w ratach do roku 2014, krakowskiemu biznesmenowi Adamowi Kocowi, który zobowiązał się, że w ciągu pięciu lat przywróci pałac do stanu używalności. Niestety, okazuje się, że była to nic nieznacząca obietnica.

Od czasu, kiedy pałac stał się własnością Adama Koca, nastąpił przyspieszony proces jego dewastacji. Z elewacji zniknęły wszystkie posągi, zdjęto herby i większość bardzo pięknej sztukaterii, usunięto gzymsy i rozbito rzadkiej urody kamienne rzygacze odprowadzające z wież wodę deszczową. Zniszczono świątynię dumania na wyspie, a także rzadkiej urody eklektyczną fontannę, znajdującą się przed wejściem do pałacu. Posągi i różne elementy rzeźby artystycznej rozkradziono i wywieziono w nieznanym kierunku. Tylko jakimś cudem przy fosie zachował się, co prawda w stanie krańcowego wyniszczenia, piękny pomnik świętego Krzysztofa, któremu w każdej chwili grozi zepchnięcie do fosy bądź wywóz w niewiadomym kierunku. Przed miesiącem nieznani sprawcy wywieźli nie wiadomo dokąd świetną rzeźbę Carla Kerna, przedstawiającą Hansa Ulricha Schaffgotscha w stroju myśliwskim, trzymającego w ręku rozwinięty rulon z planami rozbudowy zamku. Rzeźba ta, opisana w polskiej i niemieckiej literaturze specjalistycznej, od kilkunastu lat pozbawiona głowy i poobijana, leżała w gliniastej ziemi przy schodach wejściowych do pałacu. Wielokrotnie alarmowałem o tym służby konserwatorskie, prosząc o zabezpieczenie tej rzeźby. Odpowiedź była jedna - to sprawa nowego właściciela. Myślę, że już nigdy jej nie zobaczymy.

Śląsk Opolski stracił kolejny zabytek wielkiej klasy. Dziś w pałacu w Kopicach, który nie ma już stropów, ale, choć zrujnowany, nadal fascynuje swoją niezwykłą urodą, miejscowa żulia urządza pijatyki, pali stare opony, sprejem wypisuje na murach niecenzuralne słowa i bezkarnie odbija resztki sztukaterii z elewacji, nawet z miejsc tak trudno dostępnych, że trzeba się posługiwać specjalnymi drabinami i linami.

Pani Minister, znając pani przedsiębiorczość i wrażliwość na zabytki architektury, wierzę, że uczulając odpowiednie służby konserwatorskie i prokuratorskie, pomoże pani w zatrzymaniu procesu dewastacji tego historycznego miejsca. Wierzę, że znajdzie się sposób na to, aby ułomne polskie prawo nie chroniło hochsztaplerów, którzy kupują za bezcen zamki po to, by je dewastować i unicestwiać dla własnej korzyści, czy też rzekomych burmistrzów, którzy beztrosko, nie ponosząc żadnych konsekwencji, sprzedają dobra kultury narodowej takim właśnie hochsztaplerom. Prawdopodobnie pałac w Kopicach jest w tej chwili także obciążony hipoteką. Mam nadzieję, że tą skandaliczną transakcją zajmą się odpowiednie służby państwowe.

Realizowane od roku 2001 kontrakty wojewódzkie zostały zawarte na podstawie ustawy z 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego, DzU nr 48 poz. 550, i rozporządzenia Rady Ministrów z  28 grudnia 2000 r. w sprawie przyjęcia Programu wsparcia na lata 2001-2002, DzU nr 122 poz. 1326 z późniejszymi zmianami. Znalazły się w nich inwestycje wieloletnie, ujęte w załączniku nr 7 do ustawy budżetowej na rok 2000 i finansowane do 31  grudnia 2000 r. z budżetu państwa.

W związku z ograniczeniem w roku 2000 wydatków budżetowych na realizację kontraktów wojewódzkich część środków finansowych przyznanych na ten cel została przesunięta na rok 2003. Zmiany kontraktów wojewódzkich zostały dokonane w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z 28 maja 2002 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie przyjęcia Programu wsparcia na lata 2001-2002 DzU nr 73 poz. 666. Wysokość środków, przyznanych na realizację inwestycji wieloletnich objętych kontraktami wojewódzkimi na lata 2001-2003, nie jest wystarczająca, by je zakończyć do końca roku 2003.

Czy w związku z tym po roku 2003 planuje się finansowanie inwestycji wieloletnich w ramach kontraktów wojewódzkich?

We wrześniu bieżącego roku OIP w Warszawie udzielił mi odpowiedzi, że jeszcze w lutym 2002 r. inspektor pracy wydał nakaz, zobowiązujący do wypłacenia pracownikom zaległego wynagrodzenia, w tym również pracownikowi, na rzecz którego podjąłem interwencję, wynagrodzenia zaległego od września 2001 r., podczas gdy nie otrzymał on wynagrodzenia za dwa wcześniejsze miesiące pracy. OIP poinformował również, że w związku ze zmianą siedziby spółki przekazał dokumentację z kontroli do OIP w Gdańsku. Tymczasem OIP w Gdańsku pismem z dnia 17 października 2002 r. poinformował mnie, że nakaz płacowy, dotyczący wypłacenia siedemdziesięciu pracownikom należności pieniężnych ze stosunku pracy, nadal nie został wykonany, mimo skierowanego upomnienia.

W związku z wątpliwościami i pytaniami wyborców zwracam się z uprzejmą prośbą o wyjaśnienie, czy osoba otrzymująca świadczenie rentowe, przyznane na określony czas, może lub powinna przed upływem tego terminu zarejestrować się jako poszukująca pracy. Zgłoszenie się do RUP dopiero z decyzją ZUS o uznaniu za zdolnego do pracy powoduje w pewnych sytuacjach, że zainteresowani pozostają przez kilka tygodni bez środków do życia.

Zbigniew Kulak

Od ponad dziesięciu lat istnieją i doskonale funkcjonują w Polsce regionalne ośrodki badań i dokumentacji zabytków - od października bieżącego roku regionalne ośrodki studiów i ochrony środowiska kulturowego - w tym regionalny ośrodek w Gdańsku odgrywający wielce pożyteczną rolę w ochronie, badaniach i popularyzacji dóbr kultury w regionie Pomorza Wschodniego, w tym Warmii i Mazur. W tym ośrodku powstało wiele unikalnych opracowań, dokumentacji, studiów, ekspertyz i innych materiałów. Ośrodek ten dysponuje wypracowanym w ostatnim dziesięcioleciu, a także w poprzednim okresie, jeszcze jako gdański Ośrodek Dokumentacji Zabytków, archiwum konserwatorskim obejmującym kilkanaście tysięcy dokumentów, kilkadziesiąt tysięcy kart ewidencyjnych różnego rodzaju obiektów zabytkowych, liczne unikalne pozycje bibliograficzne i kartograficzne. To niezwykłe bogactwo służy jako znakomita baza prac wykonywanych nie tylko przez pracowników ośrodka, ale także przez specjalistów z innych branż i instytucji, w tym urzędu Pomorskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Ośrodek od wielu lat dobrze współpracuje zarówno z wojewódzkim konserwatorem zabytków, jak i konserwatorami miejskimi w Gdańsku i Gdyni, wykonując na ich rzecz zlecone przez nich różnorodne opracowania i dokumentacje. Zakres tej współpracy zależy tylko od możliwości finansowych konserwatorów, a nie od woli ośrodka.

Zaniepokojony jestem treścią rozporządzenia ministra kultury, nr 54 z 14 października 2002 r., z którego wynika chęć drastycznej reorganizacji wszystkich ośrodków w Polsce, w tym i gdańskiego, i połączenia dotychczasowej warszawskiej centrali - Ośrodka Dokumentacji Zabytków - z Ośrodkiem Ochrony Zabytkowego Krajobrazu, tworząc jedną nową instytucję centralną: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków. Ta zmiana może nie jest aż tak dotkliwa, jak idąca za tym redukcja etatów. Na mocy tego rozporządzenia reorganizacja dotychczasowych ośrodków w Polsce ma spowodować redukcję zatrudnienia ze stu jeden osób do siedemdziesięciu dwóch - czyli o dwadzieścia dziewięć etatów.

Najbardziej jednak owa redukcja dotknie właśnie gdańskiego ośrodka, tam zmniejszy się dotychczasowe zatrudnienie aż o jedenaście etatów. Zwracam uwagę, że chodzi tu o wysoce wyspecjalizowaną kadrę, z rzadko występującymi umiejętnościami i niepowtarzalnym doświadczeniem zawodowym. Pragnę jednocześnie przypomnieć Panu Ministrowi, iż ośrodek w Gdańsku działa na bardzo trudnym rynku - wąska branża i stosunkowo niewielkie możliwości pozyskiwania środków pozabudżetowych - i od kilku lat z powodzeniem wypracowuje dochody sięgające nawet 20% dotacji przeznaczanej dla nich z ministerstwa.

Gerard Czaja
Senator RP

W obecnej chwili nie wiadomo, czy i kiedy wstąpimy do Unii Europejskiej, o czym ma zadecydować między innymi wynik przyszłorocznego referendum. Data ta jest płynna i nieustannie się oddala. Ale nawet akcesja nie oznacza całkowitego i pełnego partnerstwa z innymi państwami, co jest widoczne również w wielu innych dziedzinach, na przykład w ograniczeniu dostępu do unijnego rynku pracy. Sytuacja ta oznacza otwarcie naszego rynku dla operatorów z krajów Unii, a jednocześnie całkowitą niemożność świadczenia usług pocztowych na terenie krajów Unii Europejskiej. Kraje te bowiem skutecznie chronią swój rynek przed konkurencją.

Rynek pocztowy Unii, po przeprowadzeniu procesu restrukturyzacji, rozpoczął trwającą również obecnie ekspansję na rynki innych państw. Wszyscy czołowi operatorzy europejscy od kilku lat są już obecni na rynku polskim poprzez swoje spółki zależne: poczta niemiecka poprzez Servisco, francuska i szwedzka przez Masterlink, brytyjska przez Szybką Paczkę, a holenderska poprzez TNT. Spółki te świadczą usługi kurierskie oraz ekspresowe i są przygotowane do uruchomienia działalności pocztowej. Ma im to umożliwić właśnie nowe prawo pocztowe.

Otwarcie rynku pocztowego dla konkurencji będzie oznaczać szybki upadek narodowego operatora, który zatrudnia obecnie sto tysięcy pracowników. Liberalizacja taka powinna być poprzedzona doinwestowaniem Poczty Polskiej oraz restrukturyzacją jej zatrudnienia. Na skutek wprowadzenia liberalizacji rynku pocztowego pracę w branży pocztowej straci ogromna liczba dotychczasowych pracowników. Jest to, przy obecnym poziomie bezrobocia, posunięcie tragiczne w skutkach i nieprzemyślane. Restrukturyzacja Poczty Polskiej będzie bardzo trudna z uwagi na konieczność jednoczesnej konkurencji z bogatymi i ekspansywnymi operatorami unijnymi. Oddanie rynku spowoduje zaś sytuację, w której praktycznie niemożliwe stanie się jego odzyskanie.

Twierdzi się, iż powodem tego stanowiska jest konieczność wypełnienia zobowiązań przedakcesyjnych, czyli wykonanie zaleceń dyrektywy Parlamentu Europejskiego i rady 97/67/WE w sprawie wspólnych reguł rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Unii Europejskiej i poprawy jakości usług. Według jej postanowień należy podjąć kroki dla ustanowienia rynku wewnętrznego w sektorze pocztowym, a także zapewnienia liberalizacji rynku pocztowego w celu zagwarantowania w całej Unii swobodnego świadczenia usług w sektorze pocztowym.

Ocena liberalizacji rynku pocztowego nie jest jednoznaczna. Komisja Spraw Społecznych i Zatrudnienia Parlamentu Europejskiego zarzuciła Komisji Europejskiej przygotowanie planu liberalizacji rynku pocztowego bez prawidłowej analizy jego wpływu na poziom zatrudnienia. Otwarcie rynku stanowi bowiem czynnik wywierający ogromny wpływ na spadek poziomu zatrudnienia w sektorze pocztowym i globalny wzrost bezrobocia. Istnieje uzasadniona groźba, że spadek zatrudnienia nie zostanie zrekompensowany stworzonymi przez konkurencję miejscami pracy. Zgodnie z analizami Komisji Spraw Społecznych i Zatrudnienia sektor prywatny tworzy zaledwie około 1/3 miejsc pracy tworzonych przez operatorów publicznych. Operatorzy prywatni oferują przy tym gorsze i mniej stabilne warunki pracy.

Wprowadzenie zmian w branży doprowadzi, wskutek liberalizacji rynku pocztowego, do trwałej utraty pracy przez tysiące zatrudnionych osób. Forsujący te zmiany z pewnością nie reprezentują interesów Polski ani polskiego operatora narodowego. Proszę więc o poważne podejście do tych problemów i wprowadzenie takich zapisów ustawowych, które nie postawią Poczty Polskiej na z góry straconej pozycji, lecz zapewnią jej możliwość konkurencji na polskim rynku pocztowym z innymi operatorami.

Z wyrazami szacunku

Senator RP
Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Z niepokojem przyjąłem informację o zmniejszeniu środków przeznaczonych z budżetu państwa na 2003 r. na finansowanie Akademii Morskiej w Gdyni i Wyższej Szkoły Morskiej w Szczecinie. Przygotowywany budżet przewiduje spadek dotacji na finansowanie dydaktyki w obu uczelniach morskich z 58 milionów 960 tysięcy zł w 2001 r. do 53 milionów 690 tysięcy zł w roku 2003, oraz ograniczenie pomocy materialnej dla studentów z 6 milionów 113 tysięcy zł w 2001 r. do 6 milionów 70 tysięcy zł w roku 2003.

Uwzględniając wskaźniki wzrostu dotacji w ostatnich trzech latach w szkołach wyższych Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu, uczelnie morskie winny otrzymać w ustawie budżetowej na 2003 r. środki wyższe o 9 milionów zł na dydaktykę i 1 milion 400 tysięcy  zł na pomoc materialną dla studentów. Uczelnie te zgłaszały ponadto potrzeby prowadzenia inwestycji, które podobnie jak w latach ubiegłych nie zostały uwzględnione, co dodatkowo pogarsza warunki funkcjonowania tych szkół.

Zmniejszenie po raz drugi dotacji następuje mimo konieczności wypłat zwiększonych ustawowo wynagrodzeń, świadczenia zwiększonej pomocy materialnej dla studentów oraz konieczności dokonywania wydatków na utrzymanie unikalnej, spełniającej światowe wymogi bazy dydaktycznej. Mniejsza dotacja powoduje pozbawienie uczelni środków finansowych na bieżące regulowanie pochodnych wynagrodzeń, opłaty za energię oraz zakupy wyposażenia, konserwacje i remonty.

Uczelnie morskie zobligowane są do spełniania ustalonych przez International Maritime Organization zadań dydaktycznych oraz praktyk morskich. Konieczność spełnienia tych warunków, niewystępujących w innych uczelniach, wymaga znacznych środków, które muszą być przeznaczone na realizację znacznie obszerniejszych programów kształcenia oraz pozyskanie i dysponowanie specjalistycznymi laboratoriami, symulatorami oraz statkami szkolno-badawczymi. Ponadto zgodnie z polityką edukacyjną państwa uczelnie morskie w ostatnich trzech latach zwiększyły nabory na studia o 27%. Zwiększenie to odbyło się przy znacznym spadku dotacji budżetowej, co spowodowało konieczność cięć wydatków na bieżące utrzymanie uczelni.

Uczelnie morskie, ze względu na charakter zawodu marynarskiego, zawsze kształciły kadry dla polskiego i międzynarodowego rynku pracy, dając absolwentom pewne i atrakcyjne finansowo zatrudnienie oraz przynosząc Polsce korzyści ekonomiczne wielokrotnie przewyższające koszty kształcenia. Zdecydowana większość studentów tych uczelni to młodzi ludzie z regionów kraju o dużym bezrobociu. Według tak zwanej białej księgi transportu Unii Europejskiej z września 2001 r., do roku 2006 na obszarze Unii brakować będzie około trzydziestu sześciu tysięcy oficerów floty handlowej. Oznacza to, że tak korzystna dla absolwentów uczelni morskich sytuacja na rynku pracy utrzyma się jeszcze przez wiele lat.

W odróżnieniu od absolwentów innych uczelni, których część wyjeżdża na stałe za granicę w poszukiwaniu pracy, absolwenci naszej uczelni nie emigrują, lecz zarobione na międzynarodowym rynku pieniądze przywożą do kraju. Obecnie na statkach floty światowej pracuje około trzydziestu tysięcy Polaków. Z szacunkowych danych wynika, że przywożą oni do kraju ponad 800 milionów dolarów rocznie, zwiększając zasobność i siłę nabywczą społeczeństwa.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Zgodnie z art. 49 ust. 4 Regulaminu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej niniejsze oświadczenie w sprawie szkoły podstawowej we wsi Siekierczyna w gminie Ciężkowice, powiat tarnowski, województwo małopolskie, kieruję do pani Krystyny Łybackiej, minister edukacji.

Pani Minister, budujemy piękne, okazałe szkoły, sale gimnastyczne i obiekty sportowe. Są to fakty niezaprzeczalne. Zarazem jednak istnieją i funkcjonują, głównie na terenach wiejskich, szkoły podstawowe, do których uczęszczają dziesiątki dzieci, szkoły pozbawione nie tylko sal gimnastycznych, obiektów sportowych, ale nawet wody do picia i do celów sanitarno-higienicznych.

Józef Sztorc
Senator RP

Panie Ministrze!

Problem bezrobocia jest wielce złożoną kwestią. Jest też kwestią delikatną, bowiem dotyczy bezpośrednio ludzi, ich życia osobistego, losów ich rodzin. Z taką świadomością zwracam się do Pana Ministra z pytaniami dotyczącymi zatrudnienia na pełnych etatach w sferze budżetowej osób, które mają nabyte prawa emerytalne. Mówiąc brutalnie, osoby te blokują możliwość zatrudnienia ludzi młodych, absolwentów szkół i uczelni wyższych, co potęguje negatywne skutki bezrobocia.

Z wyrazami szacunku

Wyborcy moi zwracają ogromną uwagę na problemy mniejszości narodowych, które stanowią wprawdzie drobną, ale znaczącą część społeczności Dolnego Śląska i całego kraju. Na wiele kierowanych do mnie pytań nie jestem w stanie odpowiedzieć, proszę więc Pana o pomoc. Uważam, że sytuacja tych mniejszości winna być rozpatrywana w odniesieniu do sytuacji mniejszości polskiej w takich państwach jak Ukraina, Rosja, Białoruś, Litwa, Łotwa i Estonia.

Równocześnie proszę o analogiczną informację o sytuacji mniejszości tamtych krajów w Polsce, wraz z dodatkową analizą dotycząca tego, w których pismach środowisk mniejszościowych sponsorowanych przez stronę polską są zamieszczane, a także z jaką częstotliwością, informacje szkalujące państwo polskie.

Informacje te pozwolą mi na uzyskanie całościowego oglądu co do tego, jak prowadzimy politykę mniejszościową w kontekście tego, jak wobec nas prowadzą ją wskazane wyżej państwa.

Maria Berny

Panie Premierze!

Apogeum zbrodni miało miejsce w lipcu 1943 r. Teraz, w tym właśnie czasie, winniśmy ofiarom tych mordów i milionom Polaków związanych z nimi pamięcią, oddać należyty hołd. Zginęli. Życia im nikt nie wróci. Nie jest ważne, czy było ich sto, dwieście czy trzysta tysięcy. Ważne, by żyjący dziś obywatele naszej ojczyzny, poprzez oddanie szacunku ofiarom, zostali uwrażliwieni na groźbę, jaką zawsze niesie za sobą nacjonalistyczna, faszystowska ideologia.

Maria Berny

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracamy się do Pana w sprawie interpretacji przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2001 r. w sprawie złóż wód podziemnych zaliczonych do solanek, wód leczniczych i termalnych oraz złóż innych kopalin leczniczych, a także zaliczenia kopalin pospolitych z określonych złóż lub jednostek geologicznych do kopalin podstawowych (DzU nr 156, poz. 1815), w kontekście rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2001 r. w sprawie opłat eksploatacyjnych (DzU nr 153, poz. 1746).

W przepisach tych brakuje jednoznacznego rozstrzygnięcia, którą stawkę opłaty eksploatacyjnej należy stosować, gdy dana kopalina ze względu na swój charakter może być klasyfikowana wielorazowo i podlega w związku z tym opłacie w różnej wysokości. Sytuacja taka ma miejsce w przypadku wód leczniczych ze złoża w Lądku-Zdroju w województwie dolnośląskim, będących jednocześnie wodami termalnymi - hipotermalnymi oraz hipertermalnymi siarczkowymi, fluorkowymi i radonowymi - wymienionymi w §2 pkt 26b rozporządzenia w sprawie złóż wód podziemnych itd.

Ponadto należy zauważyć, że w rozporządzeniu w sprawie złóż podziemnych itd. przyjęto następującą klasyfikację złóż: solanki, wody lecznicze, wody termalne, kopaliny lecznicze i kopaliny podstawowe. Wody termalne, za których wydobywanie nie przewiduje się opłat, są to wody podziemne pochodzące ze wszystkich jednostek geologicznych posiadające na wypływie z ujęcia temperaturę co najmniej 200C, z wyjątkiem wód odprowadzanych z odwodnienia czynnych zakładów górniczych i nieczynnych wyrobisk.

"Istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo - pisze burmistrz Kazana - że nie wszystkie województwa w kraju będą w stanie wykorzystać przyznany im limit. Postuluję więc, aby te niewykorzystane środki jak najszybciej przekazać do tych województw, w których występują braki. Takie rozwiązanie pozwoli nie tylko na prawidłowe wykorzystanie przyznanych w tej transzy środków z funduszu SAPARD, ale również umożliwi rozwój tych obszarów wiejskich, które są w stanie środki te prawidłowo wykorzystać".

Druga propozycja burmistrza z Ujścia wynika z ograniczeń czasowych związanych z realizacją inwestycji w ramach aktualnie rozpatrywanej transzy.

"Podczas ustalania możliwości finansowych realizacji złożonych wniosków - pisze burmistrz - brane są pod uwagę koszty wynikające z kosztorysów inwestorskich. Z naszych doświadczeń wiemy, że w efekcie przetargu ceny wynikające z kosztorysów inwestorskich ulegają znacznemu obniżeniu. Jestem przekonany, że w przypadku realizacji inwestycji ze środków SAPARD taka sytuacja będzie miała również miejsce, co pozwoli na «zaoszczędzenie» określonych środków finansowych (prawdopodobnie około 40%). Ze względu na zbyt krótki okres, który pozostanie do ostatecznego rozliczenia inwestycji - koniec lipca 2003 r. - gminy zajmujące dalsze miejsce na liście rankingowej nie będą już miały czasu na wykorzystanie tych pieniędzy.

Jestem przekonany, że proponowane tu rozwiązania umożliwią gminom szybszy rozwój, a przewidziane na ten cel środki z funduszu SAPARD zostaną efektywniej wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie pismem z dnia 22 czerwca 2001 r., przesłanym do wiadomości między innymi prezesowi Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, poinformowało o decyzji wydanej w sprawie nr KOC/1163/Go/98, stwierdzającej nieważność orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy z dnia 24 kwietnia 1953 r. nr OT.-15/18/53, w którym odmawia się przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości położonej przy ul. Marszałkowskiej 125/Zielona 11 i Siennej 4, oznaczonej nr hip. 1379-B, 1379-A i 5682, w części dotyczącej działki ewid. nr 23 (obręb 50309), jako wydanego z rażącym naruszeniem art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy.

Decyzja stwierdzająca nieważność faktycznie eliminuje skutki tej decyzji z obrotu prawnego z dniem wydania wadliwej decyzji. W związku z tym pozostał do rozpatrzenia tak zwany wniosek dekretowy złożony przez byłych właścicieli nieruchomości przy ul. Marszałkowskiej 125. Akta dotyczące tej nieruchomości zostały już zwrócone do urzędu gminy w celu rozpoznania wniosku dekretowego w dniu 4 października 2001 r. Od tego czasu wniosek nie został jeszcze rozpatrzony.

2. Dlaczego bezkarnie przekraczany jest termin rozpatrywania spraw administracyjnych?

Niektórzy obywatele nie wytrzymali już opieszałości naszych polskich urzędów i skierowali swoje skargi do trybunału w Strasburgu. Urzędy polskie nie powinny jednak prowokować swoim zachowaniem reakcji obywateli, którzy szukają pomocy w instancjach międzynarodowych.

Senator RP
Adam Biela

W niektórych parkach narodowych jednym z ważniejszych problemów do rozwiązania jest wykup gruntów stanowiących własność prywatną, a położonych w obrębie cennych pod względem przyrodniczym obszarów parkowych. Problem ten jest szczególnie trudny do rozwiązania w przypadku parków narodowych położonych w sąsiedztwie większych miast. Ceny gruntu są tam wysokie, a jednocześnie wywierana jest silna presja na zajęcie tychże gruntów pod zabudowę mieszkalną i rekreacyjną. Temat ten parę tygodni temu był omawiany na posiedzeniu senackiej Komisji Ochrony Środowiska w odniesieniu do Kampinoskiego Parku Narodowego.

Dyrekcja parku już w 2000 r. wszczęła starania o wykupienie tego terenu, a w listopadzie tego roku ponowiła wniosek o pomoc finansową narodowego funduszu. Koszt wykupu wynosi około 4 milionów, 4 milionów 500 tysięcy zł. Transakcja mogłaby być zrealizowana w przeciągu dwóch, trzech lat.