Warszawa, 2002-03-11

4) Czy to prawda, że nowa dyrekcja CZPP zawiesiła dyrektora Okręgu Poczty Polskiej w Olsztynie za to, że zwolnił z pracy dyrektora RUP w Białymstoku powiązanego z ZChN? Czy jest prawdą, że uczyniła to w oparciu o materiały przygotowane przez wydział kontroli? Powstaje pytanie, czy była to kontrola przeprowadzona w sposób obiektywny,

Wysokość strat, jakie p.p.u.p. Poczta Polska poniosło na skutek zarządzania przez byłe Kierownictwo, jest przedmiotem badania. Wyniki kontroli przeprowadzonych przez Najwyższą Izbę Kontroli oraz Ministerstwo Infrastruktury wykazują, że w ciągu ostatnich lat niewątpliwie miało miejsce osłabienie nadzoru formalno-prawnego nad działalnością biur Centralnego Zarządu i jednostek organizacyjnych Poczty Polskiej, co skutkowało m.in. zawarciem wielu niekorzystnych dla Przedsiębiorstwa umów lub nie zabezpieczających w dostateczny sposób jego interesów. Niekorzystne skutki takich umów, ujawnione w toku ich realizacji bądź przez właściwe organy kontrolne, zmuszają aktualne Kierownictwo Poczty Polskiej do podejmowania działań mających na celu eliminowanie bądź ograniczanie zagrożeń poprzez renegocjacje lub wypowiadanie niekorzystnych umów, bądź też wyciągnięcie stosownych konsekwencji służbowych i karnych wobec osób odpowiedzialnych za ich zawieranie.

Ponadto pragnę poinformować, że w 2001 r. Poczta Polska zawarła umowę z Fundacją "Dzieło Nowego Tysiąclecia". Na mocy tej umowy Poczta Polska zobowiązana jest do przekazania na cele statutowe Fundacji corocznie kwoty 150.000 zł oraz zawarcia corocznie dodatkowej umowy, dotyczącej rozprowadzania 1 miliona kartek świątecznych. Prowizje z tego tytułu Poczta Polska powinna przekazać instytucji charytatywnej wskazanej przez Fundację. W tym kontekście trzeba jednak zaznaczyć, że do zawarcia dodatkowej umowy na dystrybucję kartek pocztowych nie doszło, natomiast umowę podstawową Kierownictwo Poczty Polskiej zamierza renegocjować lub wypowiedzieć.

W szczególności korzystają oni z pomieszczeń Poczty Polskiej, sprzętu technicznego oraz telefonów komórkowych, przy czym zasady korzystania i odpłatności za służbowe telefony komórkowe w 2001 r. uregulowano Zarządzeniem Nr 16 Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej z dnia 1.03.2001 r. Ponadto przedstawiciele central związkowych, będący pracownikami p.p.u.p. Poczta Polska, korzystają z takich samych świadczeń socjalnych, jakie przysługują pozostałym pracownikom przedsiębiorstwa.

Dyrektor generalny Poczty Polskiej wyjaśnia, że nieprawdą jest, jakoby Kierownictwo Poczty Polskiej zawiesiło dyrektora Okręgu Poczty w Olsztynie za to, że "zwolnił z pracy dyrektora RUP w Białymstoku powiązanego z ZChN", jak również, że uczyniono to "w oparciu o materiały przygotowane przez wydział kontroli".

Marek Pol

Warszawa, dnia 14 marca 2002 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Pragnę poinformować, że nie mogę zgodzić się z tezą zawartą w Oświadczeniu, jakoby przez okres sześciu miesięcy nadawcy telewizyjni i radiowi narażeni zostali na dezorientację co do zasad rozpowszechniania audycji i przekazów groźnych dla rozwoju niepełnoletnich. Do dnia wejścia w życie przepisów nowego rozporządzenia obowiązywało bowiem rozporządzenie z dnia 21 listopada 1994 roku w sprawie szczegółowych zasad rozpowszechniania przez radio i telewizję audycji, które mogą zagrażać psychicznemu, uczuciowemu lub fizycznemu rozwojowi dzieci i młodzieży (Dz. U. z 1995 r. Nr 20, poz. 108 i z 2000 r. Nr 29, poz. 358) w zakresie niesprzecznym z postanowieniami ustawy z dnia 31 marca 2000 roku o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji i ustawy o języku polskim, która weszła w życie w dniu 19 maja 2000 roku. Na podstawie tych przepisów w latach 2000-2001 nałożone zostały kary pieniężne na nadawców.

Do tej pory przez okres ½ roku nadawcy radiowi i telewizyjni byli zobowi¹zani do respektowania uprzedniego rozporz¹dzenia 21 listopada 1994 roku, wype³niaj¹c dyspozycjź art. 18 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji, który stanowił iż KRRiT może określić szczegółowe zasady rozpowszechniania audycji, które mogą zagrażać psychicznemu, uczuciowemu lub fizycznemu rozwojowi dzieci i młodzieży. Stwierdzenie co do dezorientacji nie znajduje uzasadnienia, bowiem odpowiednie stosowanie przepisów uprzedniego rozporządzenia oznaczało de facto, że audycje, które zagrażają rozwojowi najmłodszych odbiorców, zwłaszcza zawierające treści pornograficzne lub w sposób nieuzasadniony i nadmierny eksponujące przemoc, są zakazane w całym czasie nadawania programu, a nie tylko w chronionej jego części.

Aktualny przepis zawarty w art. 18 różni się od jego wersji sprzed nowelizacji w 2000 roku i ukierunkowany jest na zaostrzenie dotychczas obowiązujących przepisów.

W aktualnym rozporządzeniu, Krajowa Rada nie odnosi się do audycji i innych przekazów, które naruszałyby dobra stanowiące przedmiot ust. 1, 2, 3 art. 18, ani też zawierającej treści pornograficzne lub nieuzasadnioną przemoc, ponieważ są one z mocy ustawy zakazane, a zatem nie może być żadnych warunków uzasadniających ich emisję.

Oznacza to zatem, że emisja sprzeczna z dobrami chronionymi ustawą jest niedozwolona; nie może też - co oczywiste - naruszać reguł kodeksu karnego.

Jako istotne kryterium przyjęto przedstawianie scen przemocy (§ 1 pkt 1), przy czym wyszczególniono takie, w których jest ona ukazywana jako sposób rozwiązywania konfliktu, lub bez wskazania negatywnych konsekwencji zachowań związanych z przemocą dla człowieka ją stosującego.

Drugim wyróżnionym kryterium jest prezentowanie w pozytywnym kontekście niezgodnych z prawem lub etyką, norm grupowych (pkt 2), przede wszystkim jeżeli przedstawiają jako atrakcyjne dla odbiorcy postacie naruszające takie normy lub zawierają treści upowszechniające sposoby działań przestępczych.

Za zagrażające prawidłowemu rozwojowi niepełnoletnich uznano także przedstawianie treści erotycznych (pkt 3), o ile nie wiążą się one z odpowiedzialnością moralną związaną z tą sferą życia człowieka oraz zachowania naruszające normy dobrego obyczaju (pkt 4), zwłaszcza poprzez używanie zwrotów, słów i gestów wulgarnych. Kwestie te są szczególnie istotne w kształtowaniu indywidualnego rozwoju człowieka, ale także dla jego późniejszej obecności w życiu rodzinnym i społecznym.

Krajowa Rada nie pomija zatem interesu odbiorów, ale zgodnie z wszelkimi zasadami różnicuje ich w zależności od kategorii wiekowej, działając w granicach i zgodnie z upoważnieniem ustawowym.

Krajowa Rada będzie też miała za zadanie określenie zasady kwalifikowania, rozpowszechniania i sposób zapowiadania audycji lub innych przekazów, które mogą zagrażać rozwojowi niepełnoletnich oraz cechy takich audycji lub innych przekazów i odpowiadające im symbole graniczne i sposób ich prezentacji, z uwzględnieniem szkodliwości audycji lub innych przekazów w poszczególnych kategoriach wiekowych niepełnoletnich widzów (ust. 6); Krajowa Rada może też określić dla potrzeb systemu ochrony dzieci i młodzieży szczegółowe kategorie wiekowe niepełnoletnich widzów w kontekście szkodliwości treści lub formy prezentowanej w programie (ust. 7).

Juliusz Braun

Warszawa, dnia 15 marca 2002 r.

W związku z pismem Pana Marszałka nr LP/043/100/02/V z dnia 13 marca 2002 r., dotyczącym oświadczenia złożonego przez senatora Tadeusza Rzemykowskiego podczas posiedzeniu Senatu w dniu 7 marca 202 r. w sprawie rekultywacji terenu byłej kopalni siarki "Basznia", uprzejmie informuję, iż poleciłem służbom ochrony środowiska (właściwemu departamentowi, GIOŚ i NFOS) gruntowne zbadanie problemu pod kątem zarzutów sformułowanych w piśmie.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 19 marca 2002 r.

Szanowny Panie Marszałku

Z wyrazami szacunku

w/z Ministra

Podsekretarz Stanu

Adam Giersz

Warszawa, 2002.03.19

Odpowiadając na złożone podczas 10 posiedzenia Senatu RP w dniu 27 lutego br. oświadczenie Pana Senatora Januarego Bienia dotyczące stosowania przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733) oraz ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734) uprzejmie informuję, co następuje.

Przygotowywany projekt zawiera rozwiązania, które wynikają m.in. z wniosków przedstawionych w oświadczeniu Pana Senatora.

- nakazanie opróżnienia lokalu następuje z powództwa innego najemcy lub właściciela innego lokalu z powodu wykraczania najemcy w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniący uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku,

Przepisy projektowanej ustawy przewidują utrzymanie "okresu ochronnego", tj. od 1 listopada do 31 marca roku następnego włącznie, w którym nie można przeprowadzać eksmisji osób, którym nie wskazano lokalu, do którego ma nastąpić przeprowadzka. Okres ochronny nie dotyczy osób, które znęcają się nad rodziną.

Natomiast projekt nowej ustawy określa, że umowa najmu lokalu mieszkalnego może być zawarta zarówno na czas nie oznaczony, jak i na czas oznaczony z tym, że proponowane przepisy różnicują tę możliwość w odniesieniu do lokali wchodzących w skład publicznego zasobu mieszkaniowego oraz zasobu towarzystw budownictwa społecznego. W zasobie tym, z wyłączeniem najmu lokalu socjalnego lub najmu lokalu związanego ze stosunkiem pracy, umowa najmu może być zawarta wyłącznie na czas nie oznaczony chyba, że zawarcia umowy na czas oznaczony żąda najemca.

Potwierdzam także pogląd Pana Senatora, iż ustawa o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego wprowadziła nadmierne ograniczenie możliwości podwyższania czynszów. Z rachunków symulacyjnych wynika, iż w przypadku ukształtowania się stawek czynszu na poziomie ok. 1,4% wartości odtworzeniowej, doprowadzenie czynszu do 3% wartości odtworzeniowej nastąpiłoby w 2071 roku.

Projekt nowej ustawy przewiduje, iż podwyższanie czynszów nie może być dokonywane częściej niż co 6 miesięcy.

W myśl przepisów projektu ustawy, podwyżki stawek czynszu za 1 m² powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego nie mogą w danym roku kalendarzowym przekraczać:

1) 60% kwoty ostatniej stawki czynszu - jeżeli stawka ta nie przekracza równowartości 1/12 kwoty stanowiącej 1% wskaźnika przeliczeniowego 1 m² powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego,

2) 30% kwoty ostatniej stawki czynszu - jeżeli stawka ta jest wyższa od równowartości 1/12 kwoty stanowiącej 1% i nie przekracza 2% wskaźnika przeliczeniowego 1 m² powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego,

3) 15% kwoty ostatniej stawki czynszu - jeżeli stawka ta jest wyższa niż równowartość 1/12 kwoty stanowiącej 2% wskaźnika przeliczeniowego 1 m² powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego,

Niemniej jednak ostateczne rozwiązania wynikające między innymi z wniosków zawartych w omawianym oświadczeniu, zostaną ustalone przez Parlament.

Druga część oświadczenia Pana Senatora dotyczy problematyki dodatków mieszkaniowych. System dodatków mieszkaniowych funkcjonuje od dnia 12 listopada 1994 r. tj. od dania wejścia w życie byłej ustawy z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, której podstawowym celem było przeprowadzenie reformy czynszów polegającej na odejściu od ustalenia stawek czynszu najmu na szczeblu centralnym i przekazaniu kompetencji w tej sprawie gminom. Otrzymały one prawo samodzielnego kształtowania stawek czynszu. Dla ochrony lokatorów, w tym zwłaszcza znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej wprowadzono obligatoryjny system dodatków mieszkaniowych.

Nowa ustawa o dodatkach mieszkaniowych, która weszła w życie z dniem 1 stycznia br. wprowadza szereg rozwiązań wynikających z oceny funkcjonowania dotychczasowego systemu dodatków mieszkaniowych, w którym także rozpatrywano zgłaszane wnioski w zakresie zmiany normatywu przysługującej powierzchni użytkowej mieszkania.

Odnośnie wykluczenia z wydatków do obliczania dodatku mieszkaniowego odpisu na fundusz remontowy należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 27a ust. 7 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatków na cele określone w art. 27a ust. 1 pkt 1 nie odlicza się od podatku m.in. wówczas, gdy zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie, chyba, że zwrócone wydatki zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Jeżeli więc wydatki na fundusz remontowy będą pokryte z dodatków mieszkaniowych, co jest równoznaczne ze zwrotem tych wydatków to nie mogą podlegać odliczeniu, bowiem dodatki mieszkaniowe są zwolnione od podatku (art. 21 ust. 1 pkt 86 i 97 ww. ustawy).

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Marek Bryx

Warszawa, 21 marca 2002 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 13 marca 2002 r., dotyczące oświadczenia złożonego w dniu 7 marca 2002 r. przez Pana Senatora Włodzimierza Łęckiego, uprzejmie informuję, iż podległy mi Urząd w początku 1999 r. prowadził postępowanie w sprawie domniemanego porozumienia pomiędzy producentami cementu. Postępowaniem tym objęto zmiany cen cementu dokonywane przez producentów w latach 1997-1998 i na początku 1999 r. W wyniku przeprowadzonego wówczas postępowania nie stwierdzono zawarcia porozumienia cenowego pomiędzy badanymi podmiotami. Ponieważ jednak postępowanie to nie obejmowało, wskazanego w piśmie Pana Senatora, przedziału czasowego - działając na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. u. Nr 122, poz. 1319) - postanowiłem wszcząć z dniem 19 marca 2002 r. postępowanie wyjaśniające w celu ustalenia, czy sposób kształtowania cen sprzedaży cementu CEM I 32,5 R, przez krajowych producentów, stanowi zakazane przez ww. ustawę porozumienie antykonkurencyjne.

O wynikach powyższego postępowania poinformuję Pana Marszałka odrębnym pismem.

Warszawa, dnia 21 marca 2002 r.

Zgodnie z przyjętą przez Sejm RP w dniu 17 grudnia 2001 r. ustawą o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, ustawa o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, ustawy o trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudnienia absolwentów (Dz. U. Nr 154, poz. 1793) - z dniem 1 stycznia 2002 r. zniesiona została możliwość nabywania prawa do zasiłku przedemerytalnego. Ponadto w wyniku zmiany brzmienia art. 371 ust. 1 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu zniesiona została także możliwość zaliczenia okresu aktualnie pobieranego zasiłku dla bezrobotnych do okresu wymaganego do nabycia prawa do zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego.

Przepis ten stanowiący, że można zaliczyć okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych do okresu, od którego zależy prawo do zasiłku i świadczenia przedemerytalnego nie oznaczał jednak, że osoba pobierająca zasiłek dla bezrobotnych miała zagwarantowane prawo do tych świadczeń. Mogła nabyć prawo do tych świadczeń dopiero po spełnieniu wszystkich warunków określonych w ustawie.

Pragnę nadmienić, że wprowadzenie powyższych zmian tzw. zniesienie zasiłków przedemerytalnych i możliwości zaliczenia okresu aktualnie pobieranego zasiłku dla bezrobotnych do okresu od którego zależy nabycie prawa do zasiłku przedemerytalnego i świadczenia przedemerytalnego było spowodowane koniecznością racjonalizacji wydatków ze środków publicznych oraz szczególnie trudną sytuacją budżetu państwa. Obowiązujące do końca ub.r. przepisy przewidywały możliwość uzyskania zasiłku przedemerytalnego przez osoby w wieku 41 lat kobieta i 36 lat mężczyzna, które nawet same wypowiedziały lub porzuciły pracę. Szybki wzrost listy osób przechodzących na zasiłki i świadczenie przedemerytalne groził utratą płynności finansowej Funduszu Pracy, w tym możliwości wypłaty zasiłków i świadczeń osobom, które formalnie posiadały do nich prawo.

Dlatego też wprowadzenie zmian w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu polegających na ponownym wprowadzeniu przepisów przywracających zasiłki przedemerytalne oraz uprawniających do zaliczania okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych do okresu, od którego zależy nabycie prawa do zasiłku przedemerytalnego i świadczenia przedemerytalnego nie jest moim zdaniem możliwe.

Jerzy Hausner

Warszawa, 21.03.2002 r.

Jednak, jak wynika z informacji Zarządu nadesłanych do MSP, w celu zabezpieczenia poziomu płynności finansowej na zadawalającym poziomie, spółka finalizuje obecnie zawarcie umowy kredytowej.

Ponadto, jak wynika z informacji Zarządu spółki, konieczne było podjęcie działań naprawczych zmierzających do obniżenia kosztów. W ramach tych działań przeprowadzono m.in. restrukturyzację zatrudnienia - co może być jednym z powodów niepokoju i szczególnego zainteresowania sytuacją ekonomiczną spółki, zwłaszcza na obszarze gdzie poziom bezrobocia sięga 30%.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2002-03-22

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Podzielam zaniepokojenie Pani Senator M. Szyszkowskiej groźbą zaprzestania wytwarzania w kraju podstawowych środków bojowych i z tym także związanym wzrostem bezrobocia.

Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Obrony Narodowej posiada ograniczone możliwości wspierania zakładów przemysłu obronnego. W zasadzie sprowadzają się one do lokowania zamówień na dostawy bądź remonty uzbrojenia oraz sprzętu wojskowego i dotyczą przede wszystkim producentów wyrobów finalnych. Poziom tych zamówień jest niski i - zdaję sobie sprawę - niewystarczający dla zapewnienia ekonomicznie opłacalnych wielkości produkcji. Jednakże limitowany jest możliwościami finansowymi MON, jak i zmniejszeniem liczebności armii.

W podobnej sytuacji, jak zakład w Pionkach, jest szereg innych spółek przemysłu obronnego. Stoimy przed potrzebą restrukturyzacji tej sfery, której elementem zapewne będzie jej integracja. Wzorem pozostałych państw NATO, resortowym wieloletnim planem powinny być objęte wszystkie naukowe badania stosowane w dziedzinie obronności, co pozwoliłoby na stworzenie bazy technologicznej przemysłu zbrojeniowego.

Pragnę zauważyć, że kwestia produkcji amunicji wchodzi w zakres priorytetów Ministerstwa Obrony Narodowej. Mówił o tym Minister Janusz Zemke w dniu 21.03.br. w swoim wystąpieniu podczas debaty nad stanowiskiem Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Wyposażenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w samoloty wielozadaniowe" i zapewnieniu warunków jego realizacji. Wskazał, że produkcja ta będzie również wchodziła w zakres negocjowanych pakietów offsetowych, związanych z zakupem samolotów.

Przekazując powyższe wyjaśnienia pragnę wyrazić nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za uzasadnione. Jednakże pozwolę sobie zaznaczyć, iż w kwestiach zasadniczych, poruszonych w oświadczeniu - właściwym jest Ministerstwo Gospodarki, tym bardziej, że zamówienia ze strony sił zbrojnych stanowią tylko niewielką część produkcji wspomnianych zakładów. Sytuacja ekonomiczna firmy w zasadniczym stopniu zależy od produkcji na rynek "cywilny".

Warszawa, 22.03.2002 r.

Pan
Jan Szafraniec
Senat Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Senatorze,

Tytułem wstępu należy zauważyć, iż w chwili obecnej - zgodnie z ustaleniami podjętymi podczas szczytu Unii Europejskiej w Nicei - Karta jest deklaracją polityczną, nie posiada więc statusu aktu prawnie wiążącego. Ponownie status prawny Karty będzie przedmiotem debaty podczas Konferencji Międzyrządowej w 2004 roku.

Odpowiadają na postawione w Pańskim oświadczeniu pytania dotyczące art. 1, 2 i 3 ust. 2 Karty, należy rozpocząć od przybliżenia istoty i źródeł koncepcji praw podstawowych w prawie wspólnotowym, która stanowi ratio powstania Karty Praw Podstawowych UE w obecnym jej kształcie. Należy zauważyć, iż pojęcie i znaczenie praw podstawowych (zwanych także fundamentalnymi lub zasadniczymi) ukształtowało się w prawie wspólnotowym w oparciu o bogate orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który po raz pierwszy posłużył się pojęciem "praw podstawowych" w 1969 r. w sprawie Stauder oraz rok później w sprawie Internationale Handelsgesellschaft GmbH. Należy również stwierdzić, iż mimo, że w prawie wspólnotowym nie został dotąd stworzony katalog praw fundamentalnych, zgodnie z art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) Unia ustanowiona jest na zasadach wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz praworządności, na zasadach, które są wspólne dla wszystkich państw członkowskich. Stwierdza się także, iż Unia Europejska respektuje podstawowe prawa zagwarantowane w europejskiej Konwencji o Ochronie Praw człowieka i Podstawowych Wolności oraz prawa wynikające z tradycji konstytucyjnych wspólnych dla państw członkowskich. Po przeprowadzeniu analizy orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości nasuwa się stwierdzenie, że pojęcie ochrony praw podstawowych obejmuje nie tylko prawa zawarte w pierwotnym prawie wspólnotowym, ale przede wszystkim prawa wynikające z systemów konstytucyjnych państw członkowskich oraz te, które swoją podstawę prawną znajdują w Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz w Międzynarodowym Pakiecie Praw Osobistych i Politycznych. Nadmienić warto, że jeszcze przed włączeniem powyższego artykułu do prawa wspólnotowego na mocy Traktatu o Unii Europejskiej, Trybunał Sprawiedliwości stwierdził w sprawie Liselote Hauer, że prawa podstawowe stanowią integralną część powszechnych zasad prawa (general principles of law) i Trybunał - stojąc na straży tych praw - czerpie ze wspólnych konstytucyjnych tradycji państw członkowskich i czuwa nad tym, by podejmowane środki i działania nie stały w sprzeczności z prawami podstawowymi określonymi w konstytucjach tych państw.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy podkreślić, iż w prawie wspólnotowym nie ma wyodrębnionej definicji "praw podstawowych", a źródłem praw, które zostały umieszczone w tekście Karty są przede wszystkim wspólne tradycje konstytucyjne poszczególnych państw członkowskich oraz dorobek Rady Europy w zakresie ochrony praw człowieka (w szczególności dorobek Europejskich Konwencji). W swoim orzecznictwie dotyczącym praw podstawowych Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie podkreślał, iż poszanowanie praw podstawowych stanowi integralną część ogólnych zasad prawa chronionych przez Trybunał, zaś ochrona tych praw jest zagwarantowana w ramach struktur i celów Wspólnoty.

Podsumowując powyższe uwagi wstępne, pragnę zauważyć, iż prawo wspólnotowe co do zasady nie reguluje w sposób bezpośredni kwestii dotyczących ochrony praw człowieka, leżą one bowiem w kompetencji państw członkowskich, jednakże Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie w swoich orzeczeniach odwoływał się do praw człowieka ujętych w Europejskiej Konwencji.

Odnosząc się do pierwszego ze sformułowanych w Pańskim oświadczeniu pytań: czy art. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej chroni nienaruszalność i godność ludzkiego embrionu, należy zauważyć, iż w myśl ww. artykułu Karty, godność człowieka jest nienaruszalna, należy ją szanować i chronić. Zgodnie natomiast z objaśnieniem zawartym w Charte 4473/00, artykuł 1 Karty wywodzi prawa podstawowe z godności osobowej i konstytuuje ją jako faktyczne źródło tych praw. Objaśnienie dotyczące art. 1 Karty nawiązuje również do Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka z 1948 r., która stwierdza w preambule, iż "uznanie przyrodzonej godności oraz równych i niezbywalnych praw wszystkich członków wspólnoty jest podstawą wolności, sprawiedliwości i pokoju na świecie". Ponadto, w myśl Charte żadne z praw zapisanych w Karcie nie może być wykorzystane do zamachu na godność osoby oraz godność ta musi być szanowana, nawet jeśli dane prawo podlega ograniczeniom. W świetle powyższego stwierdzenia należy zauważyć, iż Karta Praw Podstawowych UE wywodząc prawa podstawowe z godności osobowej, nie definiuje jednak początku ani końca życia człowieka oraz nie określa początkowego i końcowego momentu ochrony życia ludzkiego - pozostawiając tę kwestię kompetencji poszczególnych państw członkowskich.

Powyższe stwierdzenie ma zastosowanie również do drugiego pytania zawartego w przedłożonym oświadczeniu, odnoszącego się do regulacji zawartej w art. 2 Karty, w myśl którego każdy ma prawo do życia. W tym kontekście należy zaznaczyć, iż zgodnie z objaśnieniem zawartym w Charte 4473/00, ww. artykuł Karty jest oparty na zapisie zawartym w art. 2 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka ("Prawo każdego do życia jest chronione przez prawo"). Jednakże ani Europejska Konwencja wraz z dołączonymi do niej Protokołami ani orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, stojącego na straży tych praw, nie definiuje początkowego i końcowego momentu ochrony życia człowieka.

Odnosząc się natomiast do Pańskiego pytania dotyczącego wykluczenia możliwości eutanazji w oparciu o postanowienia art. 3 ust. 2 Karty, mówiącego o swobodnej i świadomej zgodzie na interwencję medyczną, należy zauważyć, iż Karta nie reguluje kwestii dotyczących eutanazji. Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w ww. dokumencie Charte, analiza art. 3 ust. 2 Karty wymaga odniesienia do przepisów Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Godności Osoby Ludzkiej wobec zastosowań biologii i medycyny: Konwencji o Prawach Człowieka i Biomedycynie (tzw. Konwencji Biomedycznej), wypracowanej w ramach Rady Europy, a podpisanej 4 kwietnia 1997 roku w Oviedo w Hiszpanii. Zgodnie z art. 5 ww. Konwencji Biomedycznej nie można przeprowadzić interwencji medycznej bez swobodnej i świadomej zgody osoby zainteresowanej. Konwencja precyzuje, jaki zakres informacji powinna otrzymać osoba zainteresowana (tj. informacje o celu i naturze interwencji, jak również konsekwencjach i ryzyku). Ponadto, należy zauważyć, iż art. 5 Konwencji dotyczy również ochrony osób poddawanych badaniom naukowych na ludzkich oraz zgody na pobranie narządów i tkanek od żyjących dawców w celu dokonania przeszczepu. Konwencja Biomedyczna reguluje także kwestie dotyczące wycofania zgody, ochrony osób niezdolnych do wyrażenia zgody, ochrony osób z zaburzeniami psychicznymi oraz nagłe przypadki. Konwencja nie odnosi się natomiast do kwestii eutanazji.

Odpowiadając na pytanie dotyczące art. 3 Karty (tj. do integralności osoby ludzkiej) i zawartego w ww. artykule zakazu reproduktywnego klonowania istot ludzkich, należy podkreślić, iż analiza tego przepisu wymaga odwołania do zasad zawartych w Konwencji Biomedycznej. Zgodnie z art. 1 Konwencji Umawiające się Strony chronią godność i tożsamość osoby ludzkiej i gwarantują każdej osobie, bez dyskryminacji, poszanowanie dla jej integralności oraz innych podstawowych praw i wolności wobec zastosowań biologii i medycyny. Ponadto, Protokół Dodatkowy do Konwencji Biomedycznej z 12 stycznia 1998 roku formułuje bezwzględny zakaz klonowania istot ludzkich. W świetle powyższych uwag należy jednocześnie pokreślić, iż zgodnie z objaśnieniem art. 3 Karty, zawartym w Charte 4473/00, Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej nie narusza zasad zawartych w Konwencji Biomedycznej, zakazuje jedynie klonowania reprodukcyjnego. Nie zezwala natomiast ani nie zakazuje innych form klonowania. Pozostawia zatem w pełnej kompetencji państw członkowskich możliwość zakazania również innych form klonowania np. klonowania istot ludzkich ze względów terapeutycznych. Należy ponadto dodać, iż w uchwałach Parlamentu Europejskiego (m.in. w uchwale Parlamentu Europejskiego z 12 marca 1997 r. oraz 15 stycznia 1998 r.) wezwano państwa członkowskie do podjęcia koniecznych kroków w celu wprowadzenia zakazu klonowania istot ludzkich poprzez związanie się konwencją Biomedyczną oraz Protokołem Dodatkowym w sprawie zakazu klonowania istot ludzkich.

Z wyrazami szacunku

Danuta Hübner

Warszawa, 22 marca 2002 r.

W związku z pismem, które wpłynęło do Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, znak LP/043/57/02/V, zawierającym treść oświadczenia złożonego na ręce Pana Marszałka przez Panią Senator Krystynę Sienkiewicz, w sprawie wniesienia poprawek do zasad kontraktowania świadczeń zdrowotnych w pielęgniarskiej długoterminowej opiece domowej przez Kujawsko-Pomorską RKCh uprzejmie informuję, iż Urząd Nadzoru zakończył postępowanie wyjaśniające w przedmiotowej sprawie.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Urząd otrzymał pisemne zapewnienie, że Kujawsko-Pomorska RKCh w szczegółowych materiałach informacyjnych o przedmiocie konkursu ofert na 2003 rok w zakresie pielęgniarskiej opieki domowej, uwzględni wszystkie zalecenia zawarte w propozycjach wypracowanych przez Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych.

Warszawa, 2002.03.25

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Podstawowe uprawnienia inwalidów wojennych i wojskowych oraz członków ich rodzin regulują przepisy ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz członków ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87 - tekst jednolity).

Powołanymi przepisami określone zostały uprawnienia do rent inwalidzkich dla inwalidów wojennych i wojskowych, jak również ustalanie wysokości tych rent i podstawy ich wymiaru. Gdy chodzi o renty inwalidów wojennych, to w zależności od stopnia niepełnosprawności renty inwalidów wojennych wynoszą 100% podstawy ich wymiaru dla inwalidów całkowicie niezdolnych do pracy i samodzielnej egzystencji jak też dla inwalidów całkowicie niezdolnych do pracy (dawna I i II grupa inwalidzka), a 75% podstawy ich wymiaru dla inwalidów częściowo niezdolnych do pracy (dawna III grupa inwalidzka).

Sprawa podstaw wymiaru rent inwalidów wojennych była rozpatrywana przez Trybunał Konstytucyjny, który w postanowieniu zawartym w wyroku z dnia 21 czerwca 2000 r. sygn. akt K 2/99 zasygnalizował Radzie Ministrów potrzebę podjęcia inicjatywy ustawodawczej w przedmiocie unormowania podstawy wymiaru rent inwalidów wojennych przyznanych przed dniem 1 stycznia 1999 r. W celu wykonania Postanowienia Trybunału Konstytucyjnego w ubiegłym roku został przygotowany w resorcie pracy i polityki społecznej projekt ustawowego ujednolicenia podstaw wymiaru rent inwalidów wojennych. Projekt ten był również przedmiotem uzgodnień międzyresortowych. Jednakże prace nad tym projektem zostały wstrzymane ze względu na stan finansów publicznych, jak również przyjęte ustawy okołobudżetowe, którymi ograniczono bądź zniesiono szereg uprawnień wynikających z przepisów dotychczasowych.

Ograniczeniem lub zniesieniem uprawnień dotkniętych zostało wiele grup społecznych, wśród których można wymienić przykładowo: kombatantów, ubezpieczonych czy też bezrobotnych. W odniesieniu do tych grup ograniczenie lub zniesienie uprawnień obejmuje między innymi dla: kombatantów - zamrożenie na 2002 r. wysokości dodatku kombatanckiego i ryczałtu energetycznego, ubezpieczonych - obniżenie wysokości zasiłku chorobowego za okres pobytu w szpitalu, bezrobotnych - zniesienie uprawnienia do zasiłku przedemerytalnego. Również przyjętą ustawą okołobudżetową przesunięto na dzień 1 stycznia 2004 wejście w życie przepisów regulujących uprawnienia do świadczenia pieniężnego dla cywilnych ofiar wojny.

Z uwagi na powyższe resort pracy i polityki społecznej zamierza ponownie podjąć prace nad przygotowaniem projektu ustawowego ujednolicenia podstaw wymiaru rent inwalidów wojennych od 2003 roku. Natomiast gdy chodzi o podnoszoną sprawę ograniczenia ulg dla inwalidów wojennych i wojskowych w przejazdach środkami publicznego transportu zbiorowego, to ograniczenia te wynikają z przyjętej ustawy z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 4, poz. 34) zmieniającej dotychczasowe uprawnienia przysługujące w tym zakresie inwalidom wojennych, a wynikające z przepisów o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz członków ich rodzin. Stosownie do przyjętych regulacji inwalidzie wojennemu przysługuje prawo do ulgi 37% przy przejazdach środkami publicznego transportu zbiorowego kolejowego w pociągach osobowych i pospiesznych oraz autobusowego w komunikacji zwykłej, a inwalidzie wojennemu zaliczonemu do I grupy inwalidów oraz przewodnikowi towarzyszącemu w podróży inwalidzie wojennemu zaliczonemu do I grupy inwalidów przysługuje prawo do ulgi 78% przy przejazdach środkami publicznego transportu zbiorowego kolejowego w pociągach osobowych i pospiesznych oraz autobusowego w komunikacji zwykłej.

Z uwagi na protesty dotyczące ograniczeń w korzystaniu przez osoby niepełnosprawne z bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego wynikających z wprowadzonych zmian w resorcie pracy i polityki społecznej została podjęta inicjatywa mająca na celu zmianę przepisów wprowadzonych ustawą z dnia 21 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego oraz o zmianie innych ustaw.

Szczegółowych wyjaśnień dotyczących wprowadzonych zmian w zakresie uprawnień do bezpłatnych leków do inwalidów wojennych i wojskowych udzieliło Ministerstwo Zdrowia w związku z wnioskami Zarządu Głównego Związku Inwalidów Wojennych RP przekazanymi przy piśmie Przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 stycznia br., znak: BPS/KONBP/9/2002 do resortu pracy i polityki społecznej.

Minister

z up.

Krzysztof Pater

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2002-03-26

Odpowiadając z upoważnienia Pana Marka Pola, Ministra Infrastruktury, na oświadczenie Pana Adama Gierka, Senatora RP, w sprawie wyjaśnienia problemu powiązania komunikacyjnego miast Jaworzna, Libiąża i Chełmka z autostradą A4 Kraków - Katowice, uprzejmie proszę o przyjęcie następującego stanowiska:

W krótkim czasie po podjęciu decyzji odnośnie powyższych kwestii, będą możliwe jednoznaczne rozstrzygnięcia w zakresie połączenia komunikacyjnego Jaworzna i okolic z autostradą A4 oraz uzupełnienia infrastruktury autostradowej.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 26 marca 2002 r.

Po konsultacjach z władzami samorządowymi Kierownictwo Ministerstwa Gospodarki przyjęło propozycję, wg której kwota 1 mld zł przewidziana w projekcie ustawy budżetowej na 2002 r. zostanie rozdysponowana w ten sposób, że kwoty przewidziane w Programie wsparcia na rok 2002 zostaną proporcjonalnie obniżone o 50% w stosunku do pierwotnych zapisów we wszystkich kontraktach wojewódzkich. Równocześnie przedłużone zostanie funkcjonowanie kontraktów o 1 rok, tak aby przewidziana w Programie wsparcia kwota 2 mld zl została zrealizowana.

Minister

z up.

Ewa Freyberg

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 26.03.2002 r.

Od momentu zaprzestania eksploatacji następuje dewastacja kopalni i urządzeń a także degradacja terenów górniczych ponieważ przedsiębiorca górnicy (Sulphurquest of Poland Ltd. - reprezentowany przez Prezesa Bohdana Żakiewicza) nie wykonał żadnych prac zabezpieczających, eliminujących zagrożenie dla środowiska.

Wobec narastającego zagrożenia środowiska i bezskutecznych działań samorządu lokalnego i władz wojewódzkich (narady spotkania, sesje wyjazdowe Komisji Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej Sejmu RP) w celu wyegzekwowania eliminacji zagrożeń, z dniem 13 lipca 2000 r. Sulphur Sp. z o.o., której właścicielem jest Skarb Państwa, została postawiona w stan likwidacji a na likwidatora nałożono obowiązek zorganizowania prac w zakresie ochrony środowiska na terenie byłej kopalni siarki w Baszni Górnej oraz fizycznej likwidacji kopalni. (Uchwała nr 1 NZW z dnia 13 lipca 2000 r.).

- "Programu rekultywacji terenów pogórniczych i likwidacji infrastruktury przemysłowej byłej Kopalni Siarki "Basznia" w 2001 r." - akceptacja Ministra Gospodarki (pismo z dnia 24 maja 2001 r., znak: DR-2/HR/1543w/01),

- "Rocznego planu rekultywacji terenów pogórniczych i likwidacji infrastruktury przemysłowej byłej Kopalni Siarki "Basznia" w 1001 r." - akceptacja Ministra Gospodarki w lipcu 2001 r. decyzja DR-2/HRR/2401w/2001.

Na podstawie wyżej wymienionych dokumentów oraz w oparciu o przyjętą przez Sejm RP ustawę budżetową na 2001 rok uwzględniającą poprawkę do ustawy, w której wskazano Narodowy Fundusz jako instytucję finansującą prace likwidacyjne i rekultywacyjne w górnictwie siarki w roku 2001, w tym na terenie kopalni "Basznia", likwidator wystąpił do Narodowego Funduszu o dofinansowanie przedsięwzięcia dotacją w kwocie 12,7 mln zł, przy kosztach całkowitych szacowanych na 13,5 mln zł. Biorąc pod uwagę możliwości finansowe Narodowego Funduszu oraz potrzebę likwidacji najbardziej uciążliwych dla środowiska zjawisk Zarząd NF podjął decyzję o udzieleniu pomocy finansowej w wysokości 0,75 mln zł. Zgodnie z wymogami Prawa ochrony środowiska przeznaczenie środków na powyższy cel uzyskało pozytywną opinię Ministra Gospodarki i Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego.

W ramach finansowanych w 2001 r. przez Narodowy Fundusz prac wykonano:

- likwidację składowisk siarki poprzez demontaż płyt betonowych - 16,6 m²,

- prowadzono monitoring stanu technicznego 110 otworów wiertniczych,

- wymieniono awaryjnie zawory i głowice wraz z armaturą na 12 otworach,

- spryzmowano ziemię zanieczyszczoną siarką - 3200 m³,

Przebieg prac był kontrolowany, na zlecenie Ministra Gospodarki, przez Państwową Agencję Restrukturyzacji Górnictwa S.A. Zgodność wykonanych prac z "Rocznym planem rekultywacji terenów pogórniczych i likwidacji infrastruktury przemysłowej byłej kopalni Siarki "Basznia" została potwierdzona przez Ministra Gospodarki.

Przedstawiając powyższe wyrażam pogląd, że dotychczasowe rozpoznanie stanu środowiska przez właściwe służby i instytucje oraz wydane na tej podstawie decyzje uzasadniają wykonanie rekultywacji terenów zdegradowanych działalnością górniczą w rejonie Baszni i jej finansowanie. Na potwierdzenie prawidłowości wykonanych prac przedstawiam w załączeniu postanowienie Prokuratury Rejonowej w Lubaczowie z dnia 22.10.2001 r. i 11.12.2001 r. Sygn. akt II.Ko¹.80/01 (Ds. 956/01) o odmowie wszczęcia dochodzenia po rozpatrzeniu zawiadomienia złożonego przez Prezesa Zarządu "Sulphurquest of Poland" Sp. z o.o. w Warszawie - Bohdana Żakiewicza w sprawie zaistniałego w okresie sierpnia 2001 roku usunięcia z pola górniczego, odpadów siarki oraz przewiezienia wapna poflotacyjnego na teren Kopalni Siarki "Basznia" w Baszni Górnej woj. podkarpackiego, mogącym spowodować zniszczenie w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach.

Jerzy W. Pietrewicz

Warszawa, 2002.03.27

Podstawową formą wsparcia przez Ministerstwo Gospodarki działań promocyjnych polskich eksporterów jest refundacja części poniesionych przez nich kosztów udziału w targach i wystawach za granicą.

- lista "A" - grupa 10 imprez za granicą o priorytetowym znaczeniu dla polskiej gospodarki, dla których maksymalna kwota refundacji kosztów powierzchni i zabudowy standardowej może wynieść 15.000 PLN oraz dodatkowo do 5.000 PLN na jednego wnioskodawcę z tytułu 50% poniesionych kosztów transportu eksponatów,

- lista "B" - grupa 181 międzynarodowych targów oraz wystaw za granicą o bardzo istotnym znaczeniu branżowym dla polskiej gospodarki. Maksymalna kwota refundacji na jednego wnioskodawcę może wynieść 15.000 PLN.

- lista "C" - 88 imprez targowo-wystawienniczych za granicą, na których wskazane jest zaprezentowanie się polskich firm, z uwagi na dość duże zainteresowanie polskim eksportem na tych rynkach. Maksymalna kwota refundacji na jednego wnioskodawcę (uruchamiana pod koniec roku, w miarę posiadanych przez MG środków budżetowych) może wynieść 5.000 PLN.

W Polce producenci i eksporterzy mają możliwość uzyskania dofinansowania z budżetu Ministerstwa Gospodarki kosztów udziału m.in. w misjach gospodarczych za granicą, zarówno w misjach o charakterze branżowym jak i wielobranżowym. W przypadku zainteresowania uzyskaniem wsparcia z budżetu MG organizatorzy misji powinni złożyć do Ministerstwa stosowny wniosek o objęcie misji dofinansowaniem. Ta forma wsparcia wychodzi naprzeciw oczekiwaniom polskich przedsiębiorców, szczególnie z sektora MSP, którzy coraz liczniej biorą udział w misjach gospodarczych za granicą, organizowanych przede wszystkim przez instytucje samorządu gospodarczego.

Wspomaganiu polskich eksporterów służy także m.in. działalność informacyjna i wydawnicza Ministerstwa Gospodarki. Polega ona przede wszystkim na zakupach i dystrybucji materiałów informacyjnych i promocyjnych na potrzeby Ministerstwa Gospodarki oraz wydziałów ekonomiczno-handlowych (WEH) ambasad RP za granicą, a także na dofinansowywaniu kosztów tego typu materiałów publikowanych (często we współpracy i przy wsparciu merytorycznym) przez podmioty zewnętrzne, przede wszystkim przez organizacje samorządu gospodarczego, instytucje o charakterze branżowym i regionalnym.

Informacje nt. poszczególnych rynków, oferty współpracy gospodarczej gromadzone i dystrybuowane są w ramach finansowanego przez Ministerstwo Gospodarki systemu informacji gospodarczej prowadzonego od szeregu lat przez Centrum Informacji Rynkowej Handlu Zagranicznego Instytutu Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego.

Przedsiębiorcy mogą korzystać z informacji gromadzonych i udostępnianych w formie biuletynów i baz danych, tworzonych m.in. w oparciu o dane napływające z wydziałów ekonomiczno-handlowych ambasad i konsulatów RP za granicą. Publikacje CIR HZ są dystrybuowane do kilkuset odbiorców w kraju (urzędy wojewódzkie, gminne, izby, organizacje gospodarcze, agencje, stowarzyszenia), których zadaniem jest udostępnianie i dystrybucja tych informacji wśród zainteresowanych podmiotów gospodarczych.

Placówki koncentrują swoją działalność na sferze promocji polskiego eksportu i inwestycji zagranicznych w Polsce. Zadaniem placówek jest także przygotowywanie analiz rynkowych i branżowych, analizowanie regulacji prawnych, organizacja seminariów, konferencji, udział w targach i wystawach (przede wszystkim w tych, na których nie są obecni polscy wystawcy), działalność wydawnicza.

Placówki w coraz większym stopniu zajmują się wspomaganiem małych i średnich firm w ich kontaktach gospodarczych z partnerami w kraju urzędowania. Polega to m.in. na udzielaniu informacji (głównie tele-adresowych) dotyczących możliwości eksportu z Polski konkretnego towaru, dystrybucji informacji nt. konkretnej oferty eksportowej, pomocy w nawiązaniu kontaktów gospodarczych z partnerami zagranicznymi, wsparciu misji gospodarczych przyjeżdżających z Polski. WEH są jedynymi ogólnie dostępnymi jednostkami pełniącymi funkcje informacyjne i doradcze na rzecz małego i średniego biznesu za granicą.

Każdego roku Ministerstwo Gospodarki wspiera finansowo organizację różnego rodzaju imprez promocyjnych i szkoleniowych poświęconych problematyce handlu zagranicznego, współpracy gospodarczej z zagranicą, integracji z UE - organizowanych w kraju i za granicą. Obok wsparcia finansowego, Ministerstwo Gospodarki współpracuje z ich organizatorami w zakresie merytorycznym. Przedstawiciele Ministerstwa Gospodarki uczestniczą w takich imprezach w charakterze wykładowców czy prelegentów.

Przewidujemy, że w 2002 r. rozpoczną funkcjonowanie pierwsze moduły Teleinformatycznego Systemu Promocji Eksportu (TISPE). System TISPE będzie integrował rozproszone zasoby informacji o tematyce gospodarczej istotnej dla polskiego eksportera i udostępniał je poprzez portal internetowy oraz sieć instytucji regionalnych i lokalnych wspierających rozwój przedsiębiorczości. Podstawowy zakres informacji w TISPE obejmował będzie następujące kategorie:

- oferty eksportowe i kooperacyjne polskich przedsiębiorców,

- informacje makroekonomiczne.

Ministerstwo Gospodarki promuje ideę organizacji za granicą tzw. Domów Polskich. Domy Polskie tworzone za granicą przez grupę polskich przedsiębiorstw reprezentujących jedną lub kilka branż pokrewnych, mają stanowić centra targowo-wystawiennicze prezentujące wybory określonej branży oraz prowadzące na terenie utworzonych obiektów zarówno sprzedaż hurtową jak i detaliczną.

Do chwili obecnej zrealizowane zostały dwa tego typu przedsięwzięcia w Czechach. Następne inicjatywy znajdują się na różnych etapach realizacji. Ministerstwo Gospodarki kontynuować będzie wsparcie procesu tworzenia Domów Polskich również poprzez współfinansowanie części związanych z tym kosztów badań marketingowych, pomocy prawnej oraz usług konsultingowych w tworzeniu biznes planu Domu Polskiego, a także dofinansowanie działań promocyjnych, z chwilą podjęcia przez Dom Polski działalności komercyjnej.

Dobiegają końca prace związane z przygotowaniem projektu szkoleniowego umownie zwanego "Akademią Handlu Zagranicznego" (AHZ). Jest to kolejna inicjatywa wychodząca naprzeciw potrzebom i postulatom polskich eksporterów. Celem projektu jest wzrost konkurencyjności polskich przedsiębiorstw zainteresowanych rozwojem eksportu poprzez podniesienie poziomu wiedzy w zakresie organizacji i techniki handlu zagranicznego. AHZ tworzona będzie w oparciu o istniejące instytucje akademickie i szkoleniowe, na trzech poziomach edukacyjnych tj.:

- studia podyplomowe,

- studium handlu zagranicznego,

- kursy szkolenia zawodowego.

W najbliższym czasie planowane jest uruchomienie systemu refundacji części kosztów uzyskiwania krajowych i zagranicznych certyfikatów oraz znaków potrzebnych (niejednokrotnie niezbędnych) do prowadzenia działalności eksportowej (np. znak CE) lub poprawy konkurencyjności oferty eksportowej. Mając na uwadze m.in. standardy obowiązujące w krajach Unii Europejskiej posiadanie przez polskich eksporterów tego rodzaju certyfikatów jest niezbędne dla podjęcia lub rozwoju współpracy gospodarczej z zagranicą.

Odnośnie ustalania wartości złotego w stosunku do innych walut pragnę zaznaczyć, że zgodnie z prawem dewizowym kurs złotego kształtowany jest na zasadach rynkowych - popytu i podaży. Z tych względów ingerencja w tę sferę ze strony jakichkolwiek organów rządowych jest niemożliwa. Na poziom kursu złotego ma wpływ między innymi stopa procentowa ustalana przez bank centralny w oparciu o ustalenia Rady Polityki Pieniężnej, która podobnie jak NBP jest organem niezależnym od Rządu. Rada Polityki Pieniężnej, w zależności od sytuacji na rynku finansowym może je podwyższać lub obniżać.

W celu zabezpieczenia się od ryzyka kursowego eksporterzy mają możliwość m.in. ubezpieczenia kontraktów eksportowych od ryzyka zmiany kursów walut, np. w Korporacji Ubezpieczeń Kontraktów Eksportowych - KUKE S.A.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że banki w Polsce, stosownie do obowiązujących przepisów prawa, uzależniają przyznanie kredytu od zdolności kredytowej kredytobiorcy. Decyzja kredytowa banku jest decyzją autonomiczną, uwarunkowaną ceną ryzyka towarzyszącego działalności danej firmy a głównie wszechstronną analizą sytuacji ekonomiczno-finansowej danej firmy. Wszyscy kredytobiorcy mają równe prawa w ubieganiu się o kredyt. Banki oceniają wiarygodność kredytową każdego kredytobiorcy indywidualnie, decyzje o udzieleniu kredytu jak i o jego cenie uzależniają od wypełnienia wielu kryteriów. Podmioty bardziej wiarygodne finansowo, mogące dostarczyć wiarygodnych zabezpieczeń prawnych bądź materialnych, będą zawsze w lepszej sytuacji.

Odnośnie skoncentrowanych form handlu należy zaznaczyć, że przeprowadzona analiza warunków współpracy producentów i dystrybutorów wskazuje, iż duże sieci handlowe stają się dla producentów poszukiwanym odbiorcą towarów, ze względu na skalę dokonywanych przez te sieci zakupów oraz pewność zapłaty za towar, nawet uwzględniając długie terminy zapłaty. Wielkie sieci stwarzają możliwości masowej dystrybucji skrócenia kanałów przepływu towarów, skutecznej promocji itp. Zatem korzyści związane z funkcjonowaniem skoncentrowanych form handlu mają wymiar zarówno społeczny, jak i ekonomiczny. Wśród efektów społecznych należy wymienić przede wszystkim lepsze zaspokajanie potrzeb konsumpcyjnych społeczeństwa.

- nadmierna dominacja w stosunkach z dostawcami, przerzucanie na nich kosztów prowadzonej polityki cenowej, narzucanie niekorzystnych warunków umów itp.

Firmy prowadzące zagraniczne sieci handlowe działają w ramach polskiego prawa. Niektóre praktyki działania sieci, np. żądanie od producentów partycypowania w kosztach reklamy czy promocji towaru w sklepie, są w ocenie ekspertów zajmujących się tą problematyką narzędziami marketingowymi stosowanymi powszechnie w krajach o gospodarce rynkowej. Działania marketingowe prowadzone są na podstawie umów z dostawcami zgodnie z zasadą swobody zawierania umów i kształtowania ich treści. Mimo wyraźnej nierównowagi stron umowy, postanowienia takie mieszczą się w ramach obowiązującego prawa antymonopolowego i prawa konkurencji. Niestety, ze wzglądu na słabszą sytuację ekonomiczną, polscy dostawcy nie mają wobec zachodnich sieci równej pozycji przy negocjowaniu warunków umów. Podjęta została inicjatywa mające na celu wyeliminowanie zakłócających konkurencję praktyk sprzedaży towarów po cenie rażąco niskiej, czyli po cenie ustalonej na poziomie ceny zakupu od producenta. Projekt odpowiedniej nowelizacji ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji trafi wkrótce do Sejmu.

- sprzętu i urządzeń radiowych, telewizyjnych i telekomunikacyjnych (PKD - 32) w 2001 r. wynosiły 8.968,83 mln zł i były wyższe o 5% w porównaniu do tej sprzedaży w 2000 r., natomiast

- produkcja odbiorników telewizyjnych (w tym monitorów) w styczniu 2002 r. wyniosła 759 tys. szt. i była większa od produkcji w styczniu 2001 r. o 34,2%.

Szczególnie ważnym elementem polityki gospodarczej Rządu jest wspieranie przedsiębiorczości, co znalazło swój wyraz w pakiecie legislacyjnym "Przede wszystkim przedsiębiorczość". W pakiecie tym znalazła się m.in. propozycja dotycząca przygotowania projektu ustawy o ochronie przed przywozem na polski obszar celny towarów subsydiowanych. Celem ustawy jest określenie środków ochronnych - tzw. "środków wyrównawczych", oraz zasad i trybu postępowania antysubsydyjnego. Środkami wyrównawczymi będą tymczasowe lub ostateczne cła wyrównawcze oraz zobowiązania np. cenowe. Warunkiem nałożenia środka będzie stwierdzenie występowania przywozu towarów subsydiowanych oraz szkody wyrządzonej przemysłowi krajowemu.

Minister

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2002.03.27

W odpowiedzi na oświadczenie złożone w dniu 27 lutego 2002 r. na posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, przez Panią Senator Krystynę Doktorowicz, w sprawie sytuacji zaistniałej w Hucie Metali Nieżelaznych "Szopienice" S.A. z siedzibą w Katowicach, uprzejmie informuję, iż Skarb Państwa jest obecnie właścicielem 30% akcji ww. spółki. W tej sytuacji wpływ Skarbu Państwa na bieżące zarządzanie spółką, jak również na decyzje dotyczące jej rozwoju i planowanych działań długofalowych, jest znacząco ograniczony.

Impexmetal S.A. na mocy zawartych ze Skarbem Państwa umów z dnia 22 maja 2000 r. oraz 20 lipca 2000 r., zbycia akcji Huty Metali Nieżelaznych "Szopienice" S.A. stał się właścicielem 55% akcji spółki. Podstawą zawarcia ww. umów była Ustawa z dnia 3 lutego 1993 r. o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. nr 18, poz. 83 z późn. zm.). Na bazie jej przepisów Impexmetal S.A. konwertował swoje wierzytelności wobec Huty na jej akcje. Operacja ta pozwoliła z jednej strony na zmniejszenie zadłużenia Huty wobec najpoważniejszego jej wierzyciela, z drugiej zaś na oddalenie niebezpieczeństwa ogłoszenia przez Sąd upadłości spółki. W wyniku tak przeprowadzonej restrukturyzacji finansowej HMN "Szopienice" S.A., dotychczasowy wierzyciel huty, który mógł postawić wszystkie wierzytelności w stan natychmiastowej wymagalności, stał się jej współwłaścicielem, co w istotny sposób wpłynęło na zmianę jego polityki wobec spółki.

Działania podejmowane przez głównego akcjonariusza huty nie zmierzają już bowiem do odzyskania należności, ale koncentrują się na poprawie kondycji finansowej spółki, co może nastąpić tylko w wyniku przeprowadzenia gruntownej restrukturyzacji majątkowo-organizacyjnej. Restrukturyzacja taka jest obecnie opracowywana i wdrażana w Hucie Metali Nieżelaznych "Szopienice" S.A., a jednym z jej elementów jest likwidacja nierentownego wydziału produkcji cynku elektrolitycznego. Z przeprowadzonej przez niezależny podmiot analizy wynika, że kontynuacja działalności przez ten wydział jest i będzie deficytowa, a doprowadzenie do stanu, w którym mogłaby ona ponownie być rentowna, wymagałoby poniesienia nakładów inwestycyjnych, przekraczających możliwości finansowe spółki.

Likwidacja ww. wydziału, wiąże się bezpośrednio z redukcją zatrudnienia o około 600 etatów, co niewątpliwie wpłynie na wzrost liczby bezrobotnych. Należy jednak zauważyć, że brak działań naprawczych w spółce, mogłoby doprowadzić w krótkim czasie do jej fizycznej likwidacji i utraty miejsc pracy przez całą załogę. Koszty związane z działalnością nierentownego wydziału obciążają bowiem cały podmiot gospodarczy, zaniżając tym samym wynik finansowy spółki. Dlatego też wydaje się, iż dla zapewnienia funkcjonowania spółki, redukcja zatrudnienia wydaje się z przyczyn ekonomicznych konieczna. Przeprowadzenie kosztownej i trudnej społecznie restrukturyzacji może jednak wpłynąć na poprawę sytuacji ekonomiczno-finansowej Huty Metali Nieżelaznych "Szopienice" S.A., i w efekcie skutkować wzrostem wartości akcji (w tym również pakietu posiadanego przez pracowników spółki).

Należy także zauważyć, iż przedmiot działalności spółki w wyniku zmiany jej struktury kapitałowej, pozostał taki sam. Tak więc wszelkie obowiązki, w tym również dotyczące ochrony środowiska naturalnego oraz utylizacji odpadów powstałych w okresie prowadzonej działalności, w dalszym ciągu ciążą na hucie. Spółka kontynuuje bowiem działalność gospodarczą i nie zachodzą przesłanki, które mogłyby ją zwolnić z jakiegokolwiek zobowiązania zaciągniętego przed dniem konwersji.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 27.03.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do pisma z dnia 13 lutego 2002 r., nr LP/043/53/01, w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Mariana Lewickiego podczas 8. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 lutego 2002 r., uprzejmie informuję, że zapisy dokumentu - Strategia modernizacji Odrzańskiego systemu Wodnego "Program dla Odry - 2006" - którego projekt został przyjęty na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 30 maja 2000 r., wraz z projektem ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Programu dla Odry - 2006", był konsultowany z Generalnym Konserwatorem Zabytków. Uwagi zgłoszone do ww. dokumentu w zakresie dotyczącym działań konserwatorskich zostały przesłane do Sekretarza Rady Ministrów i zaakceptowane przez Radę Ministrów.

Jednocześnie, należy wskazać, że zapisy uchwalonej przez Sejm RP, ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Program dla Odry - 2006" (Dz. U. Nr 98, poz. 1067 z późn. zm.) znacząco się różnią od zapisów projektu ustawy, przyjętego przez Radę Ministrów. Ostateczny tekst ustawy został rozszerzony, między innymi, o wskazanie zadań które będą realizowane w ramach "Programu" oraz zapisy dotyczące Komitetu Sterującego "Program dla Odry - 2006". Podkreślenia wymaga również fakt, że Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego podczas prac nad ostateczną wersją ustawy nie miał bezpośredniego wpływu na przyjęte rozwiązania.

z up. Ministra Kultury

Sekretarz Stanu

Aleksandra Jakubowska

Warszawa, dnia 2002.03.29

W związku z przekazanym przy piśmie Lp/043/114/02/V z dnia 25 marca br. oświadczeniem Pani Senator Krystyny Doktorowicz z dnia 21 marca br. pragnę poinformować Pana Marszałka, iż w związku z upływem z dniem 31 grudnia 2002 r. kadencji Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego i zakończenia przez nią działalności, został opracowany i skierowany do uzgodnień międzyresortowych projekt ustawy o zmianie ustawy o tytule naukowym i stopniach naukowych, wprowadzający do tej ustawy jedynie regulacje prawne mające na celu zapobieżenie powstania ewentualnej luki prawnej. Uznano bowiem, że szersza zmiana tej ustawy powinna być przeprowadzona dyskusją i konsultacjami ze środowiskiem naukowym. W trakcie uzgodnień międzyresortowych zostały zgłoszone, głównie przez instytucje i organizacje reprezentujące uczelnie artystyczne, uwagi wskazujące na potrzebę ujednolicenia obowiązującego dotychczas systemu i wprowadzenia do ustawy przepisów umożliwiających nadawanie w zakresie sztuki stopni doktora sztuki i doktora habilitowanego sztuki, w miejsce dotychczasowych kwalifikacji I i II stopnia.

wz. Ministra

Sekretarz Stanu

Tomasz Goban-Klas

Warszawa, dnia 2002.03.29

Z wyrazami szacunku

Wiesław Kaczmarek

Spółka opracowała kartę standardów, w której zostały zawarte podstawowe cechy urządzenia instalowanego na stacjach paliw PKN ORLEN S.A. Określone w niej wymagane cechy urządzenia stanowią o postępowaniu i kryteriach wyboru strategicznego dostawcy dystrybutorów paliw dla sieci PKN ORLEN S.A. w 2002 roku. Spółka przeprowadziła rozpoznanie rynku, sformułowała własne potrzeby w zakresie dystrybutorów paliw płynnych oraz kierowała zapytanie ofertowe do firm, które oferowały, bądź były w trakcie opracowywania dystrybutorów o charakterystyce przedstawionej w Karcie standardów.

W opinii PKN ORLEN S.A. dystrybutory składane przez Zakład Automatyki Przemysłowej ZAP-PETRO SP z o.o. nie spełniały w owym czasie oczekiwań, narzuconych przez konkurencyjny rynek, wymagający od Spółki konieczności utrzymywania wysokiego poziomu technicznego świadczonych usług. Pod koniec 2000 r., w celu przeprowadzenia stosownych testów Spółka zakupiła dystrybutory firmy ZAP-PETRO Sp. z o.o. na jedną ze stacji. Przez cały okres eksploatacji urządzenia te charakteryzowały się dużą awaryjności i brakiem standaryzacji poszczególnych typów odmierzaczy dostarczanych na stację. Ponadto modele dystrybutorów cechował brak powtarzalności konstrukcji, co utrudniało ich serwisowanie. Z uwagi na powyższe, dystrybutory nie uzyskały pozytywnej oceny służb eksploatacyjnych Spółki i tym samym ZAP-PETRO Sp. z o.o. nie mogła być rozważana jako podstawowy dostawca dystrybutorów dla sieci PKN ORLEN S.A. Nie oznacza to, że wyroby ZAP-PETRO SP. z o.o. jak i wyroby innych producentów krajowych, są wyeliminowane z grona potencjalnych dostawców kolejnych transz specjalistycznego wyposażenia dla PKN ORLEN S.A.

Przedkładając powyższe uprzejmie informuję, iż sprawy wyboru kierunków zaopatrzenia i zbytu materiałów, produktów oraz usług związanych z przedmiotem działalności Spółki należą do czynności dokonywanych w ramach zwykłego zarządu. Statut Spółki nie określa kompetencji Walnego Zgromadzenia w tym zakresie i Minister Skarbu Państwa nie posiada kompetencji do podejmowania działań interwencyjnych przy wyborze strategicznego dostawcy dystrybutorów paliw do sieci PKN ORLEN S.A.

Polski Koncern Naftowy ORLEN S.A. należy do grupy spółek z częściowym udziałem Skarbu Państwa. W kapitale zakładowym PKN ORLEN S.A. Skarb Państwa posiada 10,38% akcji. Od czerwca 2000 roku Spółka znajduje się wśród przedsiębiorstw z przewagą kapitału prywatnego. W wolnym obrocie giełdowym znajduje się 72% akcji Spółki, notowanych na Warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych i w formie Globalnych Kwitów Depozytowych (GDR) w Londynie, gdzie należą do grupy najbardziej płynnych papierów wartościowych.

Przedstawiona przez PKN ORLEN SP z o.o. negatywna ocena jakości dystrybutorów paliw oferowanych przez ZAP-PETRO SP. z o.o. uzasadnia podjęcie przez Zarząd ZAP-PETRO SP z o.o. przedsięwzięć mających na celu modernizację oferowanych wyborów. Takim działaniom sprzyja, przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 11 maja 1999 roku dokument pt. "Kierunki działań Rządu wobec małych i średnich przedsiębiorstw do 2002 roku", w którym za główny cel polityki wobec sektora małych i średnich przedsiębiorstw Rząd przyjął: kształtowanie warunków dla tworzenia i pełnego wykorzystania potencjału rozwojowego tego sektora. Cele pośrednie to: zwiększenie konkurencyjności, wzrost eksportu oraz wzrost nakładów inwestycyjnych w sektorze małych i średnich przedsiębiorstw. (...)

Warszawa, dnia 2002.03.29

Jednocześnie uprzejmie informuję, że służby Ministerstwa Finansów podjęły w bardzo ograniczonym zakresie działania kontrolne w związku z przesłanym przez Marszałka Sejmu Pana Macieja Płażyńskiego oświadczeniem poselskim. W tekście oświadczenia wygłoszonego na 97 posiedzeniu plenarnym Sejmu w dniu 10.01.2001 r. Pan Poseł Stanisław Iwanicki przedstawił problem przedsiębiorców z regionu radomskiego, którzy ww. wyroby nie traktują jako części zamiennych, lecz prawidłowo klasyfikują do grupy wyrobów gdzie ma zastosowanie stawka podatku VAT w wysokości 22%. Część producentów klasyfikuje te wyroby, w tym tzw. normalia, do grupy SWW 1039 "Zespoły i części ciągników uniwersalnych (rolniczych)", do których ma zastosowanie stawka VAT w wysokości 0%. Stwarza to nieuczciwe warunki konkurencji. W związku z powyższą interwencją poselską, w której zwrócono uwagę na nierównomierne traktowanie producentów i sprzedawców wyrobów metalowych, tj. śrub i elementów złącznych mających zastosowanie w ciągnikach rolniczych, Ministerstwo Finansów zleciło przeprowadzenie profilaktycznej akcji kontrolnej.

2. W przekazanym przez Pana Marszałka oświadczeniu Senatora Tadeusza Bartosa, zwraca się natomiast uwagę, na brak zasadności prowadzonych działań kontrolnych oraz brak podstaw do stosowania przez organy przeprowadzające kontrole wykładni dotyczącej klasyfikowania tych wyrobów do grupy SWW 062 "Łańcuchy i sprężyny" i SWW 0653 "Śruby i elementy złączne", podlegające opodatkowaniu wg stawki VAT w wysokości 22%.

3. Nie można zgodzić się z tezą zawartą w ww. oświadczeniu, że system podatku od towarów i usług został skonstruowany przy założeniu, że wszystkie wyroby mające zastosowanie w sektorze rolniczym podlegają opodatkowaniu wg stawki 0%. Wręcz odwrotnie - zakres stosowania stawki w wysokości 0% został ściśle określony w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 ze zm.), a w szczególności w §§ 61-67 oraz w załączniku nr 3 do tego rozporządzenia.

4. Zgodnie z załącznikiem H do Szóstej Dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC z późn. zm.), jedynie dla środków do produkcji rolnej niezbędnych tzw. dobrami kapitałowymi, może być zastosowana obniżona stawka podatku VAT. Nie dotyczy to zatem m.in. części składowych maszyn wykorzystywanych w produkcji rolnej. Należy przy tym podkreślić, że w przypadku dostosowania polskiego systemu podatkowego do wymogów obowiązujących w Unii Europejskiej, znikną podstawy nieporozumień dotyczących klasyfikowania tych wyrobów, gdyż w omawianym zakresie powinna mieć wówczas zastosowanie standardowa stawka podatku VAT.

Reasumując uprzejmie informuję, że prowadzone kontrole miały bardzo ograniczony zasięg. Potwierdziły się zarzuty, że niektórzy producenci niewłaściwie klasyfikowali produkowane przez siebie wyroby, w tym również w zakresie sprzętu śrubowego, objętego Polską Normą (tzw. normalia przeznaczone do maszyn i środków transportu ogólnego zastosowania - również nierolniczego).

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 29.03.2002 r.

W odpowiedzi na oświadczenie, złożone przez Pana Senatora Tadeusza Rzemykowskiego podczas posiedzenia Senatu w dniu 7 marca 2002 r., dotyczące rekultywacji terenów pogórniczych po działalności Kopalni Siarki "Basznia" uprzejmie informuję, że przeprowadzono wnikliwą analizę tego problemu pod kątem zarzutów zawartych w oświadczeniu. Wykazana ona co następuje:

Eksploatację złoża siarki w Kopalni Siarki "Basznia" w Baszni Górnej, metodą podziemnego wytopu rozpoczęto w 1977 r. Jako przedsiębiorstwo państwowe Kopalnia została zlikwidowana z dniem 31.08.1990 r., a cały jej majątek przekazany Spółce Skarbu Państwa "SULPHUR" z o.o. w Warszawie (w dnu 21.09.1990 r.). Następnie na mocy umowy dzierżawy (na okres 10 lat) ww. Spółka przekazała grunty kopalni wraz z majątkiem trwałym "dla nieograniczonego wykorzystania dla prowadzenia swej działalności" Spółce z o.o. "SULPHURQUEST of POLAND". Od początku września 1990 r. rozpoczęto wydobywanie siarki w tej Kopalni zgodnie z uzyskaną koncesją Ministra Przemysłu, która utraciła ważność z dniem 2.09.1994 r.

Użytkownik Kopalni po zakończeniu wydobycia siarki, w lipcu 1993 r. porzucił obiekty zaplecza technicznego i urządzenia usytuowane na polu górniczym, nie przeprowadzając fizycznej likwidacji zarówno otworów technologicznych w ilości 110 sztuk jak i usunięcia pozostałości siarki z terenu składowiska zlokalizowanego przy obiektach Kopalni. Nie wykonał także rekultywacji pola górniczego, nie dopełnił obowiązku likwidacji i zabezpieczeń ujęcia wód powierzchniowych na potoku Smolinka oraz ujęcia wód podziemnych oraz pozostawił bez konserwacji urządzenia odwadniające pole górnicze co m.in. spowodowało postępującą erozję wodną terenu. Przedstawiciele Spółki "SULPHURQUEST of POLAND" jaki Spółki "SULPHUR" nie pojawili się na terenie kopalni pomimo zawiadomień o przeprowadzanych kontrolach i nie wykazywali także w tym okresie żadnego zainteresowania obiektem.

Na zlecenie Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Rzeszowie zostały wykonane: w 1998 roku "Ekspertyza dla Kopalni Siarki Basznia" oceniająca istniejący stan kopalni oraz identyfikująca istniejące zagrożenia dla środowiska, a w 2001 roku ocena stanu technicznego wybranych otworów eksploatacyjnych i obserwacyjnych. Ww. ekspertyzy wykazały prawdopodobieństwo samoistnego wpływu wód złożowych zawierających siarkowodór w przypadku wystąpienia nieszczelności rur lub armatury odcinającej.

W latach 1999-2001 Inspekcja Ochrony Środowiska systematycznie przeprowadzała kontrole na terenie Kopalni "Basznia". Wykazały one, że istniejący stan formalno-prawny oraz zaniedbania ze strony zarządzającej obiektem spółki spowodowały, że do 1.08.2000 r. (do dnia powołania Likwidatora Spółki "SULPHUR" z o.o. w Warszawie), bez zabezpieczenia oraz dozoru pozostawało 110 otworów eksploatacyjnych i obserwacyjnych. Ich pogarszający się stan techniczny (stwierdzano wycieki wód złożowych z otworów) oraz zaniechanie obserwacji złoża mogły w tym czasie w każdej chwili doprowadzić do niekontrolowanej erupcji wody złożowej, połączonej z emisją siarkowodoru. Dodatkowe zagrożenie dla wód i powierzchni ziemi stwarzały także nieuporządkowane składowiska, na których pozostawiono zanieczyszczoną siarkę. Brak dozoru spowodował także kradzieże urządzeń i materiałów w tym substancji chemicznych (np. chlorek rtęci) częściowo rozrzuconych po terenie kopalni. Dopiero działania operacyjne przeprowadzone przez Państwową Straż Pożarną wspólnie z Inspektoratem Ochrony Środowiska w Rzeszowie doprowadziły do usunięcia zagrożenia dla ludzi i środowiska.

Od grudnia 2000 roku Likwidator Spółki "SULPHUR" z o.o. w Warszawie podjął dozór obiektów Kopalni "Basznia". Zgodnie z opracowanymi w połowie 2001 r. i zaakceptowanymi przez Ministra Gospodarki: "Programem rekultywacji terenów pogórniczych i likwidacji infrastruktury przemysłowej byłej Kopalni Siarki "Basznia", "Rocznym planem rekultywacji terenów pogórniczych i likwidacji infrastruktury przemysłowej byłej Kopalni Siarki "Basznia" w 2001 r." oraz w oparciu o decyzję Starosty Lubaczowskiego zatwierdzającą projekt wstępny rekultywacji terenów pogórniczych kopalni i zobowiązującej Likwidatora "SULPHUR" Sp. z o.o. do wykonania szeregu zadań w tym zakresie, w 2001 roku rozpoczęto fizyczną likwidację Kopalni. Zasady i warunki finansowania Kopalni Siarki "Basznia" w Baszni reguluje ustawa z dnia 14 lipca 2000 r. o restrukturyzacji finansowej górnictwa siarki. Zakończenie rekultywacji planowane jest na koniec 2006 roku. Koordynację i nadzór procesu technicznej likwidacji Likwidator powierzył Przedsiębiorstwu Rekultywacji Terenów Górniczych "Jeziórko" w Tarnobrzegu, które jest przedsiębiorstwem specjalistycznym do tego rodzaju prac.

Ostatnią kontrolę w nieczynnej Kopalni Siarki "Basznia" Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Rzeszowie przeprowadził w końcu 2001 roku, a w dniu 26.03.2002 roku dokonano oględzin na terenie obiektów i pola górniczego w Baszni. Ustalono, że Likwidator realizując zarządzenie pokontrolne wydane po poprzednich kontrolach spowodował usunięcie z terenu składowiska Kopalni zanieczyszczonej siarki oraz zgromadził wapno poflotacyjne, które będzie użyte do rekultywacji gruntów pogórniczych zanieczyszczoną siarką. Na bieżąco prowadzony jest nadzór odwiertów eksploatacyjnych i obserwacyjnych oraz obiektów zabudowy przemysłowej. Na przestrzeni lat 2001-2002 usuwano wielokrotnie usterki i awarie związane z wyciekami wód złożowych z odwiertów.

Warszawa, dnia 2.04.2002 r.

Środki Funduszu Pracy, w tym na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu ustalane są przez Sejm RP w ramach uchwalanych ustaw budżetowych, których integralną część stanowi plan Funduszu Pracy. Podzielam stanowisko Pana Senatora Tadeusza Bartosa, że w ostatnich latach środki na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu są niższe zarówno od występujących potrzeb jak też przyjętych przez poprzedni Rząd programów.

Pragnę jednocześnie podkreślić, że ustawy budżetowe zarówno na rok 2000 jak też 2001 były nierealistyczne. W wyniku czego samorządy powiatowe nie otrzymały nawet środków Funduszu Pracy na sfinansowanie wydatków do wysokości kwot określonych wg algorytmu na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu. Na koniec 2000 r. zobowiązania z tego tytułu wynosiły 250 mln zł. Natomiast w 2001 r. tylko dzięki dokonaniu w końcu roku nowelizacji ustawy budżetowej i przekazaniu samorządom powiatowym dodatkowo 300 mln zł na ten cel faktyczne wydatki na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu wyniosły 604 mln zł, w tym kwota 250 mln zł stanowiła uregulowanie zobowiązań w 2001 r. A zatem na finansowanie programów realizowanych w 2001 r. wydatkowana została kwota 444 mln zł.

Ponadto uprzejmie informuję, że w ustawie budżetowej na 2002 r. na finansowanie działalności powiatowych urzędów pracy przewidziana została kwota 299.405 tys. zł. Jest ona niższa od przewidzianej na ten cel w ustawie budżetowej na 2001 r. o 7,5%. Kwota ta ustalona została na zasadach analogicznych jak dla całej administracji publicznej tj. obniżone zostały do 70% w stosunku do ub.r. środki na finansowanie tzw. "wydatków rzeczowych". Decyzję o wysokości dotacji dla poszczególnych samorządów powiatowych na finansowanie kosztów działalności powiatowych urzędów pracy podejmą wojewodowie.

Jerzy Hausner

Warszawa, dn. 2.04.2002 r.

W opracowywanych strategiach Huta Stalowa Wola S.A. zaliczona została do spółek dla których przewidziano prywatyzację w oparciu o indywidualny program, przy wykorzystaniu mechanizmu offsetu. Takie zakwalifikowanie nie oznacza pozbawienia jej statusu spółki przemysłu obronnego ponieważ Huta Stalowa Wola S.A. pozostaje nadal w wykazie spółek przemysłowego potencjału obronnego.

Kontynuacja procesu prywatyzacji Spółki nie ogranicza również prawa do realizowania dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla Ministerstwa Obrony Narodowej przez HSW S.A. Według informacji z Ministerstwa Obrony Narodowej Huta Stalowa Wola S.A. jest zapraszana do wszystkich postępowań o udzielenie zamówienia publicznego obejmującego przedmiot działalności Spółki. Ma to miejsce także w przypadku kołowego transportera opancerzonego. Powyższe stwarza Spółce korzystne warunki rozwoju w tym utrzymywanie miejsc pracy.

Minister

z up.

Andrzej Szarawarski

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 2002.04.02

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 13 marca 2002 r., znak: LP/043/104/02/V, dotyczące zajęcia stanowiska w sprawie oświadczenia senatora Józefa Sztorca, złożonego na 11. posiedzeniu Senatu RP w dniu 7 marca 2002 r., uprzejmie informuję, że Urzędowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów sygnalizowano już wcześniej występowanie na polskim rynku sprzętu elektroinstalacyjnego tak negatywnych zjawisk, jak stosowanie przez firmy zagraniczne działające na tym rynku cen dumpingowych, czy też nadmiernie wydłużonych terminów płatności i wysokich upustów cenowych.

O sprawie sprzedaży przez firmy zagraniczne (Walther, Wercke, Bals, Mannekes, PCE, Legrand, Sez, Scame) na polskim rynku wyrobów elektroinstalacyjnych po zdecydowanie zaniżonych cenach, Urząd poinformował Ministra Gospodarki, który na podstawie ustawy z dnia 12 maja 2001 r. o ochronie przed przywozem na polski obszar celny towarów o cenach dumpingowych (Dz. U. Nr 43, poz. 477), jest organem właściwym do rozważenia możliwości wszczęcia z urzędu postępowania antydumpingowego.

Jednocześnie w odpowiedzi udzielonej Zakładom Sprzętu Instalacyjnego "Polam-Nakło" S.A. z siedzibą w Nakle nad Notecią, które w październiku ubiegłego roku informowały Urząd o problemach występujących na rynku sprzętu elektroinstalacyjnego, wyjaśniono, iż w celu podjęcia działań przewidzianych ustawą z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319, ze zm.), niezbędne jest skonkretyzowanie podnoszonych przez Zakład "Polam-Nakło" S.A. okoliczności, wskazujących na zachowania konkretnych przedsiębiorców naruszające zakazy stosowania praktyk monopolistycznych określonych w ww. ustawie. Do chwili obecnej nie wpłynął do Urzędu wniosek Zakładów "Polam-Nakło" S.A. w sprawie wszczęcia postępowania antymonopolowego w niniejszej sprawie.

Pragnę również poinformować Pana Marszałka, że odrębnym pismem z dnia 26 listopada 2001 r., znak: DGP-061/53(1)/2001, powiadomiłem senatora Józefa Sztorca o powyższych działaniach podjętych przez Urząd. W piśmie tym zasygnalizowałem także Panu Senatorowi, iż polscy przedsiębiorcy poza możliwością wszczęcia postępowania antymonopolowego, czy też antydumpingowego, mogą również skorzystać z innych środków prawnej ochrony swoich interesów, a mianowicie z prawa występowania do sądu na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) oraz przepisów nowej ustawy regulującej odległe terminy płatności, tj. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o terminach zapłaty w obrocie gospodarczym.