Warszawa, 29.01.2002 r.

Dyrektor

Warszawa, 30 stycznia 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Funkcjonowanie delegatur urzędów wojewódzkich oparte jest o art. 36 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (j.t.: Dz.U. z 2001 r., Nr 80, poz. 872). Zgodnie z ww. przepisem w celu usprawnienia działania wojewódzkich organów zespolonej administracji rządowej wojewoda może tworzyć delegatury urzędu wojewódzkiego. Należy podkreślić, że ustawodawca wyposażając wojewodę w powyższą kompetencję nie przewidział żadnych ram czasowych jej obowiązywania.

Delegatury urzędów wojewódzkich nie posiadają własnych kompetencji lecz realizują zadania wynikające z kompetencji wojewody. Zadania te określone są w statucie urzędu wojewódzkiego, który nadany jest przez wojewodę w drodze zarządzenia po zatwierdzeniu przez Prezesa Rady Ministrów oraz w regulaminie organizacyjnym urzędu wojewódzkiego, który ustalany jest przez wojewodę w drodze zarządzenia. Nie można zatem mówić o braku wyraźnego podziału kompetencji między urzędami wojewódzkimi i delegaturami, gdyż delegatury stanowią jedynie aparat pomocniczy wojewody zorganizowany poza jego siedzibą, który jak już wyżej wspomniano realizuje zadania wynikające z kompetencji wojewody.

Nie wydaje się również zasadne stwierdzenie dotyczące wpływu delegatur na komplikowanie struktury organizacyjnej zespolonej administracji rządowej w województwie. Dotychczasowe doświadczenia wskazują, że za ich dalszym istnieniem przemawiają poważne argumenty. Do najważniejszych z nich należy zaliczyć konieczność zapewnienia obywatelom wygodnego dostępu do administracji, a także wykorzystanie wykwalifikowanej kadry urzędniczej i bazy lokalowej w miastach będących siedzibami delegatur.

Bardzo istotne są również skutki dla budżetu państwa jakie przyniosłaby ewentualna likwidacja delegatur. Złożyłyby się na nie koszty odpraw wypłacanych zwalnianym pracownikom, koszty dodatkowej powierzchni biurowej, która powinna zostać zakupiona bądź wynajęta w miastach będących siedzibami wojewodów, a także zwiększone koszty podróży służbowych na terenie województwa. Z informacji przekazanych przez Wojewodę Wielkopolskiego wynika, że w przypadku ewentualnej likwidacji delegatur Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego pojawiłaby się konieczność zapewnienia dodatkowej powierzchni biurowej dla ok. 200 osób.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof Janik

Warszawa, dnia 30 stycznia 2002

Odpowiadając na pytanie Pana Senatora Mariana Żenkiewicza, zawarte w oświadczeniu złożonym podczas 6 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 grudnia 2001 r. przekazane przy piśmie Pana Marszałka nr LP/043/09/02/V z dnia 8 stycznia 2002 r., a dotyczące wdrażania przez organy prokuratury, orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 listopada 2001 r. (sygn. K. 36/2001), w sprawie stwierdzonej niezgodności art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora z art. 105 ust. 3 Konstytucji RP uprzejmie informuję, że Prokuratura Krajowa jeszcze przed wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wskazanego orzeczenia prezentowała stanowisko, że w świetle przepisu art. 105 ust. 3 Konstytucji RP nie ma przeszkód prawnych do kontynuowania toczącego się przeciwko parlamentarzyście postępowania karnego za czyny popełnione przed uzyskaniem mandatu posła i senatora, a konieczność zawieszenia takiego postępowania zachodzi jedynie wówczas, gdy zażąda tego Sejm RP.

Ponieważ jednak prokurator nie jest uprawniony do oceny konstytucyjności ustawy i odmowy jej zastosowania w razie sprzeczności z Konstytucją uznano, że kontynuowanie postępowań przygotowawczych wbrew zakazowi wynikającemu z art. 8 ust. 1 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora byłoby prawnie niedopuszczalne. Możliwość skorzystania z uregulowania zawartego w art. 105 ust. 3 Konstytucji zachodziła jedynie w toku postępowania sądowego, za czym przemawiała - zdaniem prokuratury - treść art. 178 ust. 1 Konstytucji RP.

Bezpośrednio zaś po wydaniu orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 listopada 2001 r. Prokuratura Krajowa przekazała jego treść wraz z uzasadnieniem do wiadomości wszystkich Prokuratorów Apelacyjnych, a dodatkowo pismem z dnia 5 grudnia 2001 r. (PR II 930/01/2001) zobowiązano wszystkich Prokuratorów Apelacyjnych do niezwłocznego kontynuowania postępowań przygotowawczych przeciwko posłom, a także zainicjowania stosownym wnioskiem, takich postępowań zawisłych przed sądami.

Karol Napierski

Warszawa, dnia 31.01.2002 r.

Odpowiadając na pismo znak: LP/043/05/02/V z dnia 8 stycznia br. w sprawie oświadczenia złożonego przez senatorów: Panią Genowefę Grabowską oraz Pana Adama Graczyńskiego i Pana Jerzego Markowskiego na 6 posiedzeniu Senatu, a dotyczącego sytuacji finansowej Wojewódzkiego Parku Kultury w Chorzowie, uprzejmie proszę przyjąć poniższe wyjaśnienie.

Podzielam obawy zainteresowanych losem Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie. Park jest niewątpliwie potrzebny zarówno dla społeczności miasta Chorzowa, jak i całej aglomeracji Śląska, ponieważ spełnia ogromną rolę w utrzymaniu właściwych warunków klimatycznych, zdrowotnych, wypoczynkowych i estetycznych.

Informuję uprzejmie, że zgodnie z ustawą o samorządzie terytorialnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty gminnej w zakresie, między innymi, ochrony środowiska, terenów rekreacyjnych, terenów zieleni i zadrzewień należy do zadań własnych gminy. Oczywiste jest, że utrzymanie tego obszaru we właściwym stanie wymaga dofinansowania z innych środków, spoza budżetu Miasta Chorzowa i całej aglomeracji śląskiej. Tym nie mniej jednak w budżecie Ministerstwa Środowiska nie było możliwe przewidzenie jakichkolwiek dotacji na przedmiotowy cel. Minister Środowiska nie jest też kompetentny w udzieleniu takiej pomocy finansowej. Wydaje się natomiast celowe aby zainteresowani zwrócili się o stosowną pomoc do Wojewody Śląskiego i do Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, gdzie istnieje możliwość finansowego wspomagania inicjatyw z zakresu ochrony środowiska.

Warszawa, dn. 31.01.2002 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 18 grudnia 2001 r., o sygn. LP/043/75/01/V, przekazujące oświadczenie złożone przez Senatora RP Pana Henryka Stokłosę w sprawie sytuacji finansowej Policji, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji funkcjonuje Zespół do Spraw Współpracy ze Strażami Gminnymi (Miejskimi), powołany zarządzeniem Nr 20 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 lipca 2001 r. W skład Zespołu wchodzą przedstawiciele Ministerstwa SWiA, Komendy Głównej Policji, Krajowej Rady Komendantów Straży Miejskich i Gminnych oraz Związku Miast Polskich. Do zadań Zespołu należy współpraca przy opracowywaniu projektów oraz opiniowanie aktów prawnych związanych z funkcjonowaniem straży gminnych (miejskich), inicjowanie wspólnych działań Policji, straży gminnych (miejskich) oraz samorządów terytorialnych w zakresie prewencji i porządku publicznego oraz inne zadania wynikające z bieżącej współpracy pomiędzy Policją, strażami gminnymi (miejskimi) oraz samorządem terytorialnym.

Jednocześnie w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. Nr 106, poz. 1149) oraz ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. Nr 53, poz. 549 z póź. zm.) zaistniała konieczność dostosowania ustawy o strażach gminnych do zmian wprowadzonych przez powyższe akty prawne.

Należy podkreślić, iż niezależnie od działań podejmowanych przez Ministerstwo SWiA, art. 9 ustawy o strażach gminnych (Dz.U. z 1997 r. Nr 123, poz. 779) zawiera delegację do wydania przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji rozporządzenia w sprawie zasad współpracy Policji ze strażami gminnymi oraz zakresu, w jakim Komendant Główny Policji sprawuje fachowy nadzór nad strażami i udziela im pomocy, określając m.in. zasady współpracy Policji ze strażami. § 1 ww. rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 kwietnia 1998 r. (Dz.U. z 1998 r. Nr 49, poz. 309) statuuje obowiązek współpracy Policji ze strażami gminnymi od momentu ich powołania. Zgodnie z § 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, współpraca Policji i straży polega w szczególności na:

1. stałej wymianie informacji o zagrożeniach występujących na określonym terenie w zakresie bezpieczeństwa ludzi i mienia, spokoju i porządku publicznego,
2. zorganizowaniu systemu łączności Policji i straży, uwzględniającego lokalne potrzeby i możliwości oraz zapewniającego utrzymanie stałej łączności pomiędzy jednostkami Policji i straży,
3. koordynowaniu rozmieszczenia służb policyjnych i straży z uwzględnieniem zagrożeń występujących na danym terenie,
4. wspólnym prowadzeniu działań porządkowych w celu zapewnienia spokoju i porządku w miejscach zgromadzeń, imprez artystycznych, rozrywkowych i sportowych, a także w innych miejscach publicznych,
5. organizowaniu wspólnych szkoleń oraz ćwiczeń policjantów i strażników gminnych, na zasadach określonych odrębnymi przepisami.

Kwestie szczegółowego uzgadniania form i sposobów współpracy właściwych terytorialnie jednostek Policji i straży gminnych (miejskich) winny być określone w porozumieniu zawartym pomiędzy jednostkami Policji a wójtem, burmistrzem, prezydentem miasta (§ 3 ust. 1 rozporządzenia), zaś komendanci jednostek organizacyjnych Policji i komendanci straży gminnych (miejskich) realizują współpracę między innymi poprzez wzajemne, bieżące konsultacje w zakresie wykonywanych zadań, organizowanie odpraw w razie konieczności podjęcia wspólnych zadań Policji i straży, wyznaczenie policjantów i strażników do utrzymywania bieżących kontaktów (§ 3 ust. 2 cyt. rozporządzenia). W największej w kraju aglomeracji warszawskiej dysponującej najliczniejszą strażą miejską, utworzony został system łączy bezpośrednich pomiędzy Centralnym Stanowiskiem Operacyjnym SM i Stołecznym Stanowiskiem Kierowania KSP oraz jednostek terenowych między sobą. W innych miastach łączność taka jest utrzymywana za pomocą konwencjonalnych, ogólnodostępnych łączy telefonicznych. Jednym z najczęściej podejmowanych wspólnych przedsięwzięć straży i Policji jest koordynacja służb patrolowych pełnionych przez dzielnicowych i strażników miejskich lub też obejmowanie przez nich stałych, wspólnych rejonów działania.

Na koniec 2000 r., na terenie kraju funkcjonowało 427 oddziałów straży miejskich, gminnych oraz miejsko-gminnych zatrudniających łącznie 7.725 osób, w tym 503 pracowników cywilnych. Po odjęciu od ogólnej liczby stanów osobowych dużych oddziałów miejskich, tj.: m.st. Warszawy (1.216 osób), Krakowa (266), Wrocławia (263), Poznania (255), Gdańska (249), Bydgoszczy (234), Łodzi (225) i Częstochowy (101) - zatrudniających ogółem 2.809 osób - okazuje się, że pozostałe oddziały liczą średnio po około 11 pracowników.

Z posiadanych materiałów wynika, że 45,9% oddziałów straży zatrudnia 5 i mniej osób.

Na podstawie zebranych doświadczeń można stwierdzić, że straże gminne (miejskie) znalazły w większości swoje stałe miejsce w systemie ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego. Warto podkreślić, że przedstawiony zarys przedsięwzięć obrazujących dążenie do optymalnego wykorzystania potencjału tkwiącego we współdziałaniu straży gminnych (miejskich) z jednostkami Policji, jak również inne inicjatywy policyjne kierowane na poszukiwanie partnerów w walce o porządek i bezpieczeństwo - mają tym większe szanse powodzenia, im wyższy jest stopień samoorganizacji i dojrzałości obywatelskiej w poszczególnych wspólnotach lokalnych.

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Zbigniew SOBOTKA

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2002.02.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

"Strategia działania polskiej administracji celnej do roku 2002" jest dokumentem rządowym i została przyjęta przez Radę Ministrów 19 października 1999 roku. Głównym założeniem jej opracowania i przyjęcia było określenie niezbędnych przedsięwzięć, jakie trzeba podjąć, aby dostosować funkcjonowanie polskiej Służby Celnej do standardów Unii Europejskiej. Realizacja strategii podlega stałemu monitoringowi Komisji Europejskiej. Rząd Premiera Leszka Millera podtrzymał ideę przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, a nawet zdynamizował proces przedakcesyjny. W zakresie działania administracji celnej podstawowym dokumentem dostosowawczym pozostaje "Strategia działania polskiej administracji celnej do roku 2002".

Równolegle podjęto prace nad zmianą struktury zarządzania administracją celną, której założeniem jest przekazanie kompetencji wykonawczych Głównego Urzędu Ceł do dotychczasowych urzędów celnych oraz części kompetencji urzędów do dotychczasowych oddziałów celnych. Pozwoli to zdekoncentrować kompetencje i przybliżyć je do obywateli i firm - stron postępowania celnego. Istnieje szansa wygospodarowania uwolnionych etatów z Głównego Urzędu Ceł i możliwość wzmocnienia kadrowego urzędów celnych. Wolne etaty będą przekazywane przede wszystkim do urzędów o największym obciążeniu pracą oraz do urzędów obsługujących polską granicę północną i wschodnią - przyszłą granicę zewnętrzną Unii Europejskiej - w tym również do Urzędu Celnego w Olsztynie nadzorującego granicę z Obwodem Kaliningradzkim. Należy jednak założyć, że silne wzmocnienie etatowe tej granicy będzie możliwe dopiero w momencie wejścia Polski do Unii Europejskiej i zlikwidowania granicy celnej zachodniej i południowej.

W związku z procesem likwidacji Głównego Urzędu Ceł i przeniesieniem zadań strategicznych do Ministerstwa Finansów oraz wyznaczeniem daty 1 stycznia 2004 r. jako terminu przystąpienia Polski do UE "Strategia działania..." będzie podlegała aktualizacji. Nie będzie to jednak miało wpływu na główne działania już określone w Strategii, a będzie się sprowadzało do przeniesienia odpowiedzialności za ich realizację na jednostki Ministerstwa Finansów i dostosowanie wyznaczonych terminów realizacji do terminu 100-procentowego przygotowania Polski do członkostwa. Aktualizacja może się też wiązać z wyznaczeniem nowych działań strategicznych koniecznych do podjęcia w związku z likwidacją Głównego Urzędu Ceł i Generalnego Inspektoratu Celnego.

Niezależnie od powyższego polska administracja celna realizuje działania przyjęte w "Strategii działania...", która zakłada utrzymanie liczby pracowników administracji celnej na dotychczasowym poziomie. Zmiana charakteru granicy zachodniej i południowej w wyniku zniesienia granic wewnętrznych z krajami członkowskimi Unii Europejskiej oraz wzmocnienia granicy zewnętrznej z krajami nie należącymi do Unii Europejskiej wymusza przemieszczenia w kraju dużych zasobów kadrowych i technicznych. W związku z tym, zgodnie ze "Strategią działania..." nastąpi przesunięcie zasobów kadrowych na granicę wschodnią i północną. Planuje się zmniejszenie o 3000 liczby etatów w placówkach znajdujących się na granicy z Niemcami, Czechami i ewentualnie Słowacją, z czego:

• 2000 etatów zostanie przeniesione do powtórnej kontroli celnej (planowany wzrost o 1700 funkcjonariuszy), do realizacji zadań wynikających ze wspólnej polityki rolnej (planowany wzrost o 200 funkcjonariuszy) oraz do obsługi statystyki obrotu towarowego wewnątrz Unii Europejskiej (planowany wzrost o 100 funkcjonariuszy)
• 1000 etatów zostanie przeznaczone na zwiększenie obsady placówek znajdujących się na granicy wschodniej i północnej (do poziomu 2400 osób). 500 etatów uzyskanych zostanie w wyniku zmniejszenia zatrudnienia na granicy zachodniej i południowej wynikającego z naboru nowych pracowników (rotacja na poziomie 7% w skali roku). 500 osób o najwyższych i specjalistycznych kwalifikacjach zostanie przeniesionych z granicy zachodniej albo taka liczba funkcjonariuszy zostanie zwolniona, a etaty przekazane zostaną do urzędów na granicy wschodniej.

Jednakże konieczność obsługi budowanych i rozbudowywanych na granicy zachodniej i południowej, niezależnie od administracji celnej, przejść granicznych oraz dotychczasowych przejść i komórek organizacyjnych, powoduje, że nie można przystąpić do przesunięć zasobów kadrowych z granicy zachodniej i południowej na granicę wschodnią i północną na zaplanowaną w "Strategii działania..." skalę. Przesunięcia etatów następują sukcesywnie, w miarę możliwości i pozyskanej liczby etatów.

Tomasz Michalak

Warszawa, 2002-02-04

W związku z przesłanym przy piśmie znak: LP/043/39/01/V tekstem oświadczenia senatora Tadeusza Bartosa dotyczącym sposobu klasyfikowania w Systematycznym Wykazie Wyrobów sprężyn mających zastosowanie w ciągnikach rolniczych uprzejmie informuję, że po otrzymaniu tekstu oświadczenia Ministerstwo Finansów zwróciło się do Głównego Urzędu Statystycznego z prośbą o udzielenie wyjaśnień.

Z wstępnie przekazanych w trybie roboczym ustaleń w tej sprawie wynika, że sprężyny (bez względu na przeznaczenie), zgodnie z przyjętymi zasadami metodologicznymi, winny być klasyfikowane wg symbolu SWW 0652 jako sprężyny. Tego typu zasady obowiązują nie tylko w tej grupie wyrobów ale także w innych grupach wyrobów takich jak np. łożyska toczne stożkowe (SWW 0635), akumulatory ołowiowe (kwasowe) i elektryczne zasadowe (SWW 1134-1, 1134-2).

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002.02.05

Tzw. "biodiesel" będący mieszaniną estrów metylowych kwasów tłuszczowych otrzymywanych z oleju rzepakowego estryfikowanego alkoholem metylowym i tradycyjnego oleju napędowego wykonywanego z ropy naftowej wykorzystywany jest głównie do napędu silników wysokoprężnych.

Z wyjaśnień Głównego Urzędu Statystycznego wynika, iż tylko mieszanina samych metyloestrów kwasów tłuszczowych mieści się w zakresie grupowania PKWiU 24.66.48-90.90, SWW 1244-98 "Mieszaniny związków organicznych" . Na podstawie powyższych wyjaśnień Ministerstwo Finansów wystosowało pismo do wszystkich izb skarbowych z informacją, iż tylko mieszanina samych metyloestrów kwasów tłuszczowych mieści się w wykazie grupowania PKWiU 24.66.48-90.90, SWW 1244-98 "Mieszaniny związków organicznych".

Zgodnie z art. 54 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), do celów poboru podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego w okresie do dnia 31 grudnia 2002 r. stosuje się klasyfikacje statystyczne obowiązujące przed dniem 1 lipca 1997 r., tzn. Systematyczny Wykaz Wyrobów i Polską Scaloną Nomenklaturę Towarową Handlu Zagranicznego.

Podstawą do zastosowania podatku był przepis § 19 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 119, poz. 1259 ze zm.), zgodnie z którym podatnikami podatku akcyzowego są również osoby fizyczne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby prawne dokonujące sprzedaży wyrobów akcyzowych podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, od których nie zapłacono podatku.

Również, w myśl przepisów wynikających z § 19 ust. 1 pkt 1 w/w rozporządzenia, podatnikami podatku akcyzowego są osoby fizyczne lub prawne, bądź jednostki organizacyjne wytwarzające paliwa w drodze mieszania lub przeklasyfikowania produktów naftowych. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 22 grudnia 2000 r., w przypadku sprzedaży paliw silnikowych wytwarzanych w drodze mieszania obowiązywały stawki podatku akcyzowego określone dla paliw silnikowych w załączniku nr 1 do w/w rozporządzenia.

Odnosząc się do stwierdzenia Pana Senatora o niekonstytucyjności przepisów uprzejmie informuję, że do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pytanie prawne składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu z dnia 10 marca 2001 r. (sygn. akt I S.A./Wr 2281/98), "czy przepis art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) jest zgodny z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej" uzupełnione dnia 20 sierpnia 2001 r., o pytanie "czy wydany na podstawie art. 35 ust. 4 cyt. ustawy przepis § 16 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 5 stycznia 1998 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 2, poz. 3, Nr 80, poz. 518, Nr 129, poz. 857, Nr 144, poz. 936) jest zgodny z powołanym wyżej przepisem Konstytucji. Sprawa nie została jeszcze rozpatrzona przez Trybunał Konstytucyjny.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 6 lutego 2002 r.

W nawiązaniu do pisma z dnia 10 grudnia 2001 r., dotyczącego oświadczenia Pana Senatora Henryka Stokłosy, złożonego podczas 3 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 listopada 2001 r. - uprzejmie informuję, że Prokuratura Rejonowa w Miechowie przeprowadziła dochodzenie w sprawie nieodpowiedniego postępowania z odpadami produkcyjnymi w zakładzie utylizacji odpadów zwierzęcych spółki z o.o. "Saria Małopolska" w Wielkanocy gm. Gołcza w okresach 30 czerwca 2001 r., 21-23 sierpnia 2001 r. oraz 25 września 2001 r. - powodującego przedostanie się tych substancji na powierzchnię i wsiąkanie w glebę zakładu oraz okolicznych pól, co mogło zagrozić życiu lub zdrowiu wielu osób lub spowodować zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach, tj. o czyn przewidziany w art. 183 § 1 kodeksu karnego.

Nadmieniam, że dalszy bieg czynności prokuratorskich w tej sprawie został objęty nadzorem służbowym Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie.

Z wyrazami szacunku

Barbara Piwnik

Warszawa, dnia 6 lutego 2002 r.

I. W zakresie spraw cywilnych

Zarzuty dotyczące wadliwej działalności Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim, jak i Sądu Okręgowego w Siedlcach zawarte w skardze zbiorowej były już wielokrotnie przedmiotem badania przez Departament Sądów i Notariatu Ministerstwa Sprawiedliwości - na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 września 1995 r. w sprawie trybu wykonywania nadzoru nad działalnością administracyjną sądów (Dz.U. Nr 111, poz. 538).

Na skutek wcześniejszych skarg rozpoznano zarzuty Pani Wiesławy Krakowskiej (zam. ul. Ogrodowa 21, 08-300 Sokołów Podlaski). Ustalono, że wszystkie wymienione przez nią sprawy, a mianowicie: I C 231/96, I C 188/99, I Ns 300/98, I C 24/96, I Co 12/96, I Co 24/97 i I Co 47/98, prowadzone przez Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim oraz sprawy o sygn. akt I Cz 115/98, I Cz 38/99, i Ca 78/00, I C 636/00, prowadzone przez ówczesny Sąd Wojewódzki w Siedlcach i Sąd Okręgowy w Siedlcach, a także przez Sąd Najwyższy są prawomocnie zakończone. Zatem jakakolwiek ingerencja ze strony Ministra Sprawiedliwości nie jest możliwa, gdyż zakres kompetencji określony cytowanym rozporządzeniem nie pozwala na spowodowanie zmiany prawomocnych orzeczeń sądowych.

W dniu 17 kwietnia 2001 r. skarżąca uzyskała odpowiedź Departamentu Sądów i Notariatu, iż nie jest możliwe zaskarżenie przez Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego prawomocnych orzeczeń sądu I instancji lub sądu rewizyjnego, kończących postępowanie w sprawie na podstawach i w terminach, które były przewidziane dla rewizji nadzwyczajnej. Ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189) zniesiono instytucję rewizji nadzwyczajnej.

Skarżąca została również poinformowana, że ze względu na prawomocne zakończenie postępowań sądowych nie jest możliwe zastosowanie środków z zakresu nadzoru administracyjnego, gdyż dotyczą one tylko spraw będących w toku.

Badając zasadność zarzutów sformułowanych przez kolejną osobę - Pana Czesława Wypustka (zam. Dąbrowa, 08-300 Sokołów Podlaski) stwierdzono, że w sprawie I C 191/99, prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim, postanowieniem z dnia 5 października 2000 r., Sąd ten zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu z dnia 25 listopada 1999 roku i natychmiast powiadomił o tym komornika, który wcześniej wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi w osobie Pana Czesława Wypustka (sygn. akt Km 133/00).

Od dnia 5 października 2000 r. (data zawieszenia rygoru natychmiastowej wykonalności) komornik nie przekazał żadnej kwoty na rzecz powoda ze sprawy I C 191/00, a pieniądze - potrącone jeszcze w październiku 2000 r., zostały złożone do depozytu sądowego.

W dniu 17 stycznia 2001 r. akta sprawy I Co 165/00 zostały przesłane do Sądu Okręgowego w Siedlcach w celu rozpoznania zażalenia wierzyciela Piotra Lachowskiego na postanowienie o zawieszeniu postępowania egzekucyjnego w całości.

Ustalono także, że skarżący został zwolniony w całości od kosztów sądowych w sprawach: I Co 4/01, I Co 165/00, a terminy posiedzeń były wyznaczone przez Sąd bez zbędnej zwłoki.

Badając zasadność skargi Pani Barbary Sobolewskiej (zam. Dolne Pole, 08-300 Sokołów Podlaski) odnośnie toku postępowania w sprawie I C 229/99 (I Ca 248/00) ustalono, że skarżąca nie jest stroną w tym postępowaniu, a jedynie matką strony - Agnieszki Skibniewskiej. W związku z powyższym stosownej odpowiedzi udzielono Pani Agnieszce Skibniewskiej (zam. Dolne Pole 34, 08-300 Sokołów Podlaski) w piśmie z dnia 23 stycznia 2001 r.

Po zbadaniu akt sprawy I C 166/00, toczącej się z powództwa Mariana Sikorskiego przeciwko pozwanemu Tadeuszowi Bilińskiemu o przywrócenie zakłóconego posiadania stwierdzono, że Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim wyznacza terminy rozpraw bez zbędnej zwłoki, a w toku procesu powód uzyskał zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie i wyznaczono również dla niego pełnomocnika w osobie adwokata Macieja Wiktorzaka.

Wyrokiem z dnia 9 listopada 1995 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie oddalił rewizję wniesioną przez powoda, a Minister Sprawiedliwości pismem z dnia 16 marca 1998 r. powiadomił skarżącego, że nie znalazł podstaw do złożenia kasacji w tej sprawie. W związku z powyższym orzeczenie w sprawie I C 604/94 uzyskało prawomocność.

Skarga Państwa Józefy i Tadeusza Kosieradzkich (zam. ul. Węgrowska 73, 08-300 Sokołów Podlaski) została uznana w piśmie Prezesa Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 23 lutego 2001 r. oraz w piśmie Departamentu Sądów i Notariatu Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 3 lipca 2001 r. za bezzasadną, ponieważ wszystkie sprawy o sygn. akt: I C 112/91, I C 313/95, I Co 8/93, I Co 3/94, I Co 2/94, I Co 7/95 Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim oraz sprawa o sygn. akt I NS 137/89 Sądu Rejonowego w Węgrowie, zostały już prawomocnie zakończone. Fakt ten uniemożliwiał podjęcie jakichkolwiek działań z zakresu nadzoru administracyjnego.

Badając zasadność skargi Pana Wacława Krasnodębskiego (zam. ul. Żytnia 30, 08-300 Sokołów Podlaski) ustalono, że postępowanie w sprawie I Ns 203/00 o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości jest prawomocnie zakończone, gdyż postanowieniem z dnia 9 czerwca 2000 r. Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim oddalił skargę o wznowienie postępowania. Sąd Okręgowy w Siedlcach postanowieniem z dnia 21 listopada 2000 r. oddalił apelację od tego orzeczenia, a następnie w dniu 19 stycznia 2001 r. odrzucił kasację.

Od dnia 14 lipca 1999 r. do dnia 24 stycznia 2001 r. postępowanie było zawieszone.

Po podjęciu postępowania toczyło się ono bez zbędnej zwłoki, a Sąd wyznaczał wszystkie rozprawy terminowo, tj. w dniach: 19 marca 2001 r., 7 maja 2001 r., 18 czerwca 2001 r., 5 listopada 2001 r., 26 listopada 2001 r., 30 listopada 2001 r. oraz 14 grudnia 2001 r.

Odnosząc się do skargi Pani Henryki Replin (zam. Węże 78, 08-300 Sokołów Podlaski) w lipcu 2001 r. stwierdzono, że nie jest możliwe zbadanie akt sprawy I C 216/99 Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim o stwierdzenie nieważności umowy przedwstępnej, ponieważ znajdowały się one od dnia 25 kwietnia 2001 r. u lekarza Pani Beaty Jastrzębskiej-Gawron - biegłej z dziedziny psychiatrii, która miała sporządzić opinię w niniejszej sprawie.

Akta sprawy zostały zwrócone ostatecznie w dniu 30 listopada 2001 roku bez wykonania opinii.

Rozpoznając skargę Państwa Barbary i Wojciecha Ajchel (zam. Karolew 80, 08-313 Grochów), nie stwierdzono uchybień w przebiegu postępowania w sprawie I Co 285/95 Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim, które czyniłyby prawdopodobnym zarzut korupcji postawiony Prezesowi Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim i komornikowi tego Sądu. Postępowanie w sprawie Km 19/93 dotyczące egzekucji z nieruchomości toczyło się pod nadzorem Sędziego Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim. W obwieszczeniach o licytacji nieruchomości z dnia 28 lutego 2000 r. i 11 października 2000 r. nie znaleziono żadnych nieprawidłowości, bowiem zgodnie z przepisami wartość szacunkowa każdej z trzech działek była podana oddzielnie.

W dniu 13 grudnia 2000 r. Departament Sądów i Notariatu Ministerstwa Sprawiedliwości zwrócił się do Prezesa Sądu Okręgowego w Siedlcach z poleceniem przesłania informacji na temat wykonania zarządzeń powizytacyjnych oraz informacji o stanie spraw, w których doszło do przewlekłości postępowania (wykaz tych spraw zamieszczony był w protokole wizytacji).

Stosowną odpowiedź od Prezesa Sądu Okręgowego w Siedlcach Ministerstwo Sprawiedliwości uzyskało w dniu 4 stycznia 2001 r. Wszystkie sprawy "stare" zostały umieszczone w specjalnym wykazie prowadzonym przez Wydział Cywilny Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim, a Przewodniczący tego Wydziału oraz Prezes tego Sądu sprawdzają systematycznie terminy rozpraw wyznaczanych w tych sprawach, a także kontrolują rodzaj czynności podejmowanych przez referentów. Zostało również zorganizowane spotkanie z sędziami orzekającymi w Wydziale Cywilnym w celu przedstawienia ustaleń i wniosków pokontrolnych przesłanych przez Prezesa Sądu Okręgowego w Siedlcach.

II. W zakresie spraw karnych

Sprawy karne opisane w wymienionej na wstępie skardze - za wyjątkiem sprawy II I 553/00 Sądu Rejonowego w Siedlcach - zostały już prawomocnie zakończone, po uprzedniej kontroli trafności orzeczeń przez sąd wyższej instancji. Dotyczyły one następujących zarzutów:

W sprawie II K 172/92 (II Kr 30/93) Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim Walenty i Danuta Remiszewscy zostali oskarżeni o czyn z art. 159 d kk polegający na pobiciu Józefa Nasiłowskiego.

Wyrokiem z dnia 14 lutego 1996 r. Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim ponownie uniewinnił oskarżonego Janusza Czapskiego.

Wyrokiem z dnia 4 lutego 1998 r. oskarżony został skazany na grzywnę w kwocie 300 zł.

Wyrokiem z dnia 16 listopada 1992 r. oboje oskarżeni zostali skazani na kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na 2 lata.

W dniu 9 kwietnia 2001 r. oskarżony wniósł apelację wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej złożenia. We wniosku tym stwierdził, że nie doręczono mu odpisu wyroku z uzasadnieniem, a zwrócone sądowi potwierdzenie odbioru podpisał najprawdopodobniej sam doręczyciel pocztowy. W trakcie rozpatrywania wniosku o przywrócenie terminu dopuszczono dowód z opinii biegłego. Biegły stwierdził, że rzeczywiście dowód doręczenia wyroku z uzasadnieniem podpisał nazwiskiem oskarżonego sam doręczyciel. W konsekwencji postanowieniem z dnia 18 września 2001 r. przywrócono oskarżonemu termin do wniesienia apelacji, a następnie przesłano akta sądowi II instancji.

Reasumując, informację Pana Marszałka, że oprócz zbadania zarzutów dotyczących toku postępowania w sprawach cywilnych i karnych, Departament Sądów i Notariatu zaplanował przeprowadzenie w marcu 2002 r. wizytacji w Sądzie Rejonowym w Sokołowie Podlaskim, której przedmiotem będzie ocena pracy sędziów tam zatrudnionych, a w szczególności zbadanie zasadności zarzutów dotyczących uchybienia godności urzędu sędziego przez Prezesa Sądu, jak również organizacja pracy tego Sądu.

Z wyrazami szacunku

Barbara Piwnik

Warszawa, dn. 2002-02-07

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Jednocześnie pragnę poinformować, że w dniu 20 listopada 2001 r. projekt ustawy budżetowej na rok 2002 został przekazany do rozpatrzenia przez Sejm RP i obecnie znajduje się na etapie prac parlamentarnych. W tej sytuacji Minister Finansów nie jest władny do korygowania jego zapisów. Na tym etapie tylko Parlament może dokonywać zmian wydatków ujętych w projekcie bądź wprowadzać nowe pozycje wydatków.

MINISTRA FINANSÓW

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 13 lutego 2002 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 5 lutego 2002 r. (nr LP/043/36/02/V) dot. oświadczenia złożonego przez senatora Władysława Mańkuta w sprawie trudnej sytuacji panującej na polsko-rosyjskich przejściach granicznych w Gronowie, Bezledach i Gołdapi, uprzejmie informuję, że Inspekcja Celna działająca na podstawie Ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. o Inspekcji Celnej (Dz.U. Nr 71, poz. 449 ze zm.) nie prowadzi bezpośredniej działalności na przejściach granicznych. Zgodnie z ustawowymi zadaniami, funkcjonariusze Inspekcji Celnej koncentrują się na zwalczaniu przemytu oraz innych nadużyć w obrocie towarowym z zagranicą wewnątrz kraju.

- 35 661 paczek papierosów,

- 162 litrów alkoholu w przeliczeniu na 100% spirytus,

- 5 samochodów.

W zwalczaniu przemytu na terenie województwa warmińsko-mazurskiego Regionalny Inspektor Celny w Olsztynie współpracuje m. in. z Urzędem Celnym w Olsztynie, Policją, Urzędem Ochrony Państwa, Urzędem Kontroli Skarbowej w Olsztynie oraz Strażą Graniczną.

W budżecie na rok 2002 nie przewidziano środków na zwiększenie zatrudnienia w Inspekcji Celnej. Pragnę jednak zapewnić Pana Marszałka, że działania RIC Olsztyn nakierowane na zwalczanie przemytu na terenie województwa warmińskio-mazurskiego będą kontynuowane oraz, w miarę możliwości, intensyfikowane.

Generalny Inspektor Celny

Andrzej Anklewicz

Warszawa, dnia 14 lutego 2002 r.

Odpowiadając na pierwsze pytanie Pana Senatora pragnę wyjaśnić, iż zgodnie z art. 31 ust. 2 uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 1992 r. - Regulamin Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (tj. M.P. z 1998 r. Nr 44, poz. 618 ze zm.) uzasadnienie dołączone do projektu ustawy powinno zawierać m.in. przewidywane skutki społeczne, gospodarcze, finansowe i prawne (pkt 4), jak również wskazywać źródła finansowania, jeżeli projekt ustawy pociąga za sobą obciążenie budżetu państwa (pkt 5).

Uzasadniając projekt ustawodawstwa wskazywał, iż zaproponowane przez niego zmiany w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. Nr 133, poz. 882 ze zm.) spowodują dla budżetu państwa w skali roku oszczędności w wysokości 14.300.000 złotych z tytułu likwidacji stałego składnika wynagrodzenia komorników określono jako kwota bazowa.

Kwestia zmniejszenia dochodów budżetowych nie została w uzasadnieniu w ogóle poruszona. W związku z niedopełnieniem przez ustawodawcę obowiązku oszacowania skutków finansowych ustawy, brak jest możliwości jakiegokolwiek odniesienia się przez Ministerstwo Sprawiedliwości do oceny skutków finansowych, jakie spowodowało wprowadzenie w życie polskiego projektu. Ponadto należy zauważyć, iż udział przedstawicieli Ministerstwa w przygotowywaniu ustawy ograniczał się jedynie do uczestnictwa w pracach sejmowej Komisji Sprawiedliwości.

e) ust. 5 "Komornik może, przed wszczęciem egzekucji środków pieniężnych, wezwać wierzyciela do wpłacenia części opłaty stosunkowej w wysokości 15% najniższego wynagrodzenia przy wartości egzekwowanego świadczenia do 10.000 złotych i 25% najniższego wynagrodzenia, kiedy wartość egzekwowanego świadczenia przekracza kwotę 10.000 złotych" oraz

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie niektórych ustaw, po rozpatrzeniu poprawek zgłoszonych przez Senat został przyjęty przez Sejm dnia 18 września 2001 r., podpisany przez Prezydenta RP w dniu 11 października, natomiast jego wejście w życie ustawodawca zaplanował na dzień 1 stycznia 2002 r. i z tą datą ww. akt uzyskał moc prawną.

Należy jednak zauważyć, iż dochód komornika ulegnie zmniejszeniu w przypadku, gdy egzekucja okaże się bezskuteczna. W przypadku skuteczności egzekucji wysokość opłaty nadal pozostaje w związku z wartością wyegzekwowanego świadczenia ponieważ zmianie uległa jedynie jej stawka, a wprowadzenie powyższej zmiany uzasadnione było ważnymi względami społecznymi.

Odnosząc się do zawartych w oświadczeniu Pana Senatora uwag dotyczących nowych rozwiązań przyjętych przez ustawodawcę należy zwrócić uwagę na fakt, iż w poprzednim stanie prawnym komornik - z jednej strony - był samodzielnym funkcjonariuszem publicznym, natomiast z drugiej - pracownikiem sądu rejonowego, którego stosunek pracy był jednak pozbawiony szeregu charakterystycznych dla stosunku pracy cech.

Znowelizowana ustawa stanowi, iż część opłaty pobierana jest przez komornika fakultatywnie przy wszczęciu egzekucji, a jej wysokość jedynie pośrednio wiąże się z wysokością egzekwowanego roszczenia.

Wydaje się, iż ukazany przez Pana Senatora stan, w którym zaliczka na opłatę - o której mowa w art. 45 ust. 5 - nie pokryje kosztów bezskutecznej egzekucji, nie pociągnie za sobą upadłości wielu kancelarii komorniczych, ponieważ komornik prowadzący racjonalną gospodarkę posiadanymi środkami jest w stanie - z opłat uzyskanych w innych, skutecznie przeprowadzonych postępowaniach - wygospodarować środki niezbędne na działanie.

Przewlekłość egzekucji - na co słusznie wskazuje Pan Senator - nie zawsze powstaje z przyczyn leżących po stronie komornika. Wprowadzenie zaś swoistego obostrzenia zasad wyboru ma na celu zapobieganie sytuacjom, w których komornik - pomimo istnienia zaległości przyjmuje nowe sprawy spoza swojego rewiru. Wierzyciel powierzając komornikowi spoza rewiru prowadzenie egzekucji ma bowiem prawo oczekiwać, że będzie ona przeprowadzona szybko i sprawnie. Jeżeli istnieją zaległości zwykle nie będzie to możliwe lub odbędzie się to kosztem innych spraw.

Z powyższym statusem mogą wiązać się więc pewne ograniczenia dotyczące komercjalizacji działalności tego podmiotu (ze względu na cel szczególnie uzasadnione są one w przypadku świadczeń alimentacyjnych, ich egzekucja ma bowiem zapewnić środki na utrzymanie osób znajdujących się w szczególnej sytuacji, wobec których osoby zobowiązane nie wywiązują się z obowiązku alimentacyjnego.

Pierwszeństwo zaspokojenia elementarnych potrzeb osób uprawnionych do świadczeń alimentacyjnych - w zakresie ustalonym przez sąd - przed pokryciem kosztów egzekucji jest uzasadnione również w świetle podstawowych zasad konstytucyjnych - zgodne jest bowiem z poczuciem sprawiedliwości (zasada demokratycznego państwa prawnego), tym bardziej, że nie oznacza ono pozbawienia komornika przychodów z opłaty egzekucyjnej, powodując jedynie przesunięcie ich w czasie.

Należy bowiem mieć na uwadze, iż egzekucja tego rodzaju świadczeń stanowi jedynie fragment działalności egzekucyjnej komorników, a skutki tej regulacji w pewnym stopniu mogą być łagodzone poprzez instytucje zaliczki na pokrycie wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji (art. 40 w zw. z art. 39 cyt. ustawy). Zatem zarzut, iż art. 47 zmusza komorników do świadczenia pracy bez wynagrodzenia wydaje się być zbyt poważny.

Jednocześnie pragnę poinformować, iż Rada Krajowa NSZZ Komorników Sądowych w Gorzowie Wielkopolskim - w myśl art. 191 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 78, poz. 483) - wystąpiła do Trybunału Konstytucyjnego o stwierdzenie zgodności z Konstytucją ustawy z dnia 18 września 2001 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Pojęcia powyższe są bowiem istotne dla określenia obowiązku podatkowego, tym samym - dla zapewnienia przejrzystości prawa - regulacja ich winna znaleźć się w stosownych ustawach podatkowych.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Łankiewicz

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002-02-15

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Dodatkowo, uwzględniając stanowisko GUS pragnę wyjaśnić, że zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. (Dz.U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.) oraz Systematycznego Wykazu Wyrobów (SWW wyd. IV W-wa 1990 wraz z uzupełnieniami Nr 1, 2, 3 i 4 do wydania IV) sprężyny, występujące samodzielnie w obrocie bez względu na miejsce zastosowania mieszczą się w grupowaniu:

Powyższa klasyfikacja jest zgodna z pkt 4.2.3. zasad metodycznych SWW "Zaliczanie zespołów, części i elementów wyrobów finalnych", który mówi, że do podbranż wymienionych w zał. nr 1 do tych zasad "wykaz podbranż obejmujących zespoły, części i elementy wyrobów finalnych" mogą być zaliczane tylko te zespoły i części, dla których nie stworzono specjalnych grupowań.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU