Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

30 stycznia 2002 r. odbyło się 7. posiedzenie Senatu. Posiedzeniu przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałkowie Jolanta Danielak i Kazimierz Kutz.

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Trójstronnej Komisji
do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach prawnych związanych z usuwaniem skutków powodzi z lipca i sierpnia 2001 r. oraz o zmianie niektórych ustaw,

Sprawozdawca komisji senator Krystyna Sienkiewicz przypomniała, że ustawa o komisji trójstronnej została uchwalona w lipcu ubiegłego roku. Celem działalności komisji jest dążenie do osiągnięcia i zachowania pokoju społecznego. Senator zaznaczyła, iż uchwalona przez Sejm zmiana ustawy jest wprawdzie bardzo krótka, ale dotyczy bardzo ważnego podmiotu w dialogu społecznym, a propozycje zmian mają charakter porządkowy i ustrojowy. Na wzór komisji trójstronnej działającej na szczeblu centralnym, skupiającej związki zawodowe, organizacje pracodawców i rząd, powstać mają - to właśnie jest nowy podmiot - wojewódzkie komisje dialogu społecznego. W ich składzie na równych prawach mają zasiadać: przedstawiciele wojewodów jako reprezentanci strony rządowej, przedstawiciele organizacji pracodawców i związków zawodowych oraz przedstawiciele marszałków województw jako reprezentanci strony samorządowej.

Jak wskazała senator sprawozdawca, ten przepis w pierwotnie uchwalonej ustawie miał obowiązywać do 1 lipca 2002 r. Partnerzy społeczni na szczeblu centralnym stwierdzili jednak, iż jest to termin zbyt odległy, ponieważ sytuacja społeczna, nawarstwienie się problemów wymaga przyspieszenia wejścia w życie tych przepisów. Uznano zatem, iż należałoby te komisje na szczeblu wojewódzkim powołać już od 1 marca. Rząd uznał tę rację i stąd tryb pilny uchwalenia zmian w Sejmie. Sejm również, niemal jednogłośnie, podzielił pogląd, iż na szczeblu centralnym nie sposób załatwiać problemów, na przykład, lokalnego rynku pracy.

Członkowie komisji trójstronnych na szczeblu wojewódzkim będą otrzymywać zwrot kosztów podróży i zakwaterowania na takich samych zasadach jak pracownicy przebywający w delegacji. Skutki tego oszacowano mniej więcej na 1,5 miliona zł, wliczając w to przyspieszenie wprowadzenia ustawy. Będzie to sfinansowane w ramach wydatków zaplanowanych na rok 2002 na działanie urzędów wojewódzkich.

Podczas dyskusji nad ustawą senator Jerzy Cieślak zgłosił wniosek formalny o przyjęcie jej bez poprawek.

Senator Henryk Gołębiewski, sprawozdawca Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, podkreślił, że przyjęcie pilnego trybu prac nad rozpatrywaną ustawą uzasadnione jest szczególnymi względami społecznymi - możliwie szybkim udzieleniem pomocy materialnej rolnikom poszkodowanym w wyniku powodzi z lipca i sierpnia ubiegłego roku. Wymiar tej pomocy to 1 t pszenicy na 1 ha użytków dotkniętych powodzią za pierwsze 10 ha, a przy obszarze przekraczającym 10 ha - 0,5 t za każdy następny hektar.

Senator zaznaczył, że Sejm poprzedniej kadencji, powodowany intencją jak najszybszego udzielenia pomocy poszkodowanym, przyjął stosunkowo krótkie terminy złożenia wniosków, przekazania ich wojewodom, a następnie Agencji Rynku Rolnego. Wpłynęły one odpowiednio 15 września, 30 września i 15 października 2001 r. Był to okres usuwania bezpośrednich skutków powodzi. Nie wszystkie osoby uprawnione oraz nie wszyscy wójtowie i wojewodowie zdążyli podjąć właściwe działania. W ustawowym terminie, to jest 15 października 2001 r., do prezesa Agencji Rynku Rolnego wpłynęły wnioski z czternastu województw, obejmujące zapotrzebowanie dla trzystu dwudziestu czterech gmin na prawie 120 tysięcy t pszenicy. Po tym terminie wpłynęły wnioski z dziewięćdziesięciu dziewięciu gmin i dotyczą one 25 tysięcy t pszenicy.

Projekt uchwały został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek Senatu 13 grudnia 2001 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone na posiedzeniu komisji 16 stycznia br. Komisja po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

W pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie uchwały bez poprawek (Izba 46 głosami, przy 15 za i 22 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek), następnie 50 głosami, przy 17 przeciw i 19 wstrzymujących się, Senat przyjął poprawkę senator Z. Janowskiej i 49 głosami, przy 10 przeciw i 26 wstrzymujących się, podjął następującą uchwałę:
- Mija dwadzieścia lat od wprowadzenia w dniu 13 grudnia 1981 roku stanu wojennego. Tamte bolesne dni pozostaną w pamięci wielu jako próba zdławienia społecznego zrywu ku niepodległości, wolności i demokracji, a dla innych z perspektywy czasu jako trudna konieczność wyboru mniejszego zła.

Projekt ustawy został wniesiony przez Komisję Emigracji i Polaków za Granicą. Marszałek Senatu 21 grudnia 2001 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Emigracji i Polaków za Granicą. Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji 16 stycznia br. Komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy przygotowały sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Stanisław Nicieja, który podkreślił, że projektowana ustawa dotyczy kilkunastu milionów członków polskiej diaspory rozsianej po całym świecie. W opinii senatora, Polska emigracja i Polonia ma ogromny i wyjątkowy dorobek oraz na trwałe wpisała się w historię Polski. Ma imponujące osiągnięcia, zwłaszcza w zakresie kultury, to bowiem polscy emigranci stworzyli tak ważne instytucje w dziejach narodu, jak Muzeum Polskie w Rapperswilu, Towarzystwo Historyczno-Literackie w Paryżu, Bibliotekę Polską w Paryżu, Bibliotekę Polską w Londynie, Instytut Polski i Muzeum gen. Sikorskiego w Londynie, Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku, Instytut Conradowski w Londynie, Polski Ośrodek Społeczno-Kulturalny na King's Road.

Stworzyli też redakcje znakomitych polskich gazet, które w setkach swoich roczników, znajdujących się dziś we wszystkich bibliotekach polskich, odbijają historię polskiej diaspory. Należy tu wymienić takie czasopisma, jak "Kultura" w Maisons-Laffitte, londyńskie "Wiadomości", redagowane kiedyś przez Mieczysława Grydzewskiego, a później Stefanię Kossowską, "Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza", który do dzisiaj wychodzi w Londynie i który jest właściwie jedynym polskim dziennikiem cały czas wydawanym.

Senator S. Nicieja przypomniał też, że polska emigracja, polska diaspora wytworzyła centra polityczne, takie jak - w XIX wieku - Hôtel Lambert, a w XX wieku tak zwany Zamek na Eton Place, siedziba prezydentów, w której urzędowali: prezydent Władysław Raczkiewicz, August Zaleski, Stanisław Ostrowski, Edward Raczyński, Kazimierz Sabbat czy Ryszard Kaczorowski.

Senator S. Nicieja przypomniał, że ustawa, której przyjęcie proponuje i którą przedstawia w imieniu wnioskodawców, ma swoją historię. Kilkakrotnie próbowano uznać 2 maja za święto Polaków i emigrantów polskich. Pierwszy raz tę propozycję wysunął szef "Światpolu" Władysław Raczkiewicz, późniejszy prezydent Rzeczypospolitej na uchodźstwie, i gdyby nie wybuch wojny, już wtedy polski parlament przyjąłby tę ustawę. Stanowi ona symboliczny dowód uznania dla dorobku Polonii i jej pomocy dla ojczyzny.

Podczas dyskusji nad projektowaną ustawą nie został zgłoszony wniosek przeciwny do przedstawionego przez komisję, wobec czego Senat przystąpił do trzeciego czytania, obejmującego jedynie głosowanie nad projektem. W wyniku tego głosowania Izba 85 głosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, powzięła uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o ustanowieniu 2 maja Dniem Polonii i Polaków za Granicą wraz z projektem tej ustawy:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment