Była to kadencja bardzo intensywnej pracy obu izb parlamentu. Rozpatrzono wówczas około 500 projektów ustaw. Ówczesny Senat, mimo dość ograniczonych kompetencji, wniósł poprawki do prawie jednej trzeciej tych ustaw. Był to okres wprowadzania zasadniczych reform w młodym państwie polskim. Konieczne było uchwalenie wielu nowych ustaw, zastępujących prawa trzech państw zaborczych. Niewątpliwym sukcesem było uchwalenie w 1924 roku i zrealizowanie ustawy O naprawie skarbu i reformie walutowej. Udało się wówczas wznieść ponad partyjne podziały, stworzyć rząd fachowców i własnymi siłami - bez zagranicznych pożyczek - pokonać inflację i ustanowić mocną złotówkę.

Wystawa przedstawia też sylwetki wybranych senatorów pierwszej kadencji. Senatorów było 111, co stanowiło1/4 liczby posłów. Ciekawy jest przekrój społeczny Senatu. Stanowił on dość barwną mozaikę. Obok senatorów z chłopskiej chaty, że wspomnę tylko senatorów Jakuba Bojko i Andrzeja Średniawskiego, zasiadał senator z pałacu Witold Czartoryski z Pełkiń. Byli senatorowie, którzy swe wykształcenie zdobyli w renomowanych uczelniach zagranicznych. Ale byli też i tacy, jak np. wicemarszałek Bojko, którzy uczęszczali do szkoły ludowej, albo byli samoukami.

Niektórzy mieli praktykę parlamentarną z Sejmu Ustawodawczego lub wcześniejszą, z okresu gdy bronili spraw polskich w parlamentach zaborców. Około 10% stanowili duchowni: księża katoliccy, prawosławni, rabini. Ponad 20% senatorów deklarowało narodowość inną niż polska. Na marginesie przypomnę, iż w II Rzeczypospolitej ok. 30% ludności stanowiły mniejszości narodowe.

Serdecznie witam wszystkich przybyłych na dzisiejszą konferencję pt.: "Senat w II i III Rzeczypospolitej", która odbywa się w przededniu 80-tej rocznicy pierwszego posiedzenia Senatu II Rzeczypospolitej Polskiej.

W imieniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej i własnym, serdecznie witam wszystkich Państwa na konferencji pt.: "Senat w II i III Rzeczypospolitej".

Oczywiście nie jest tak, że historia polskiego Senatu zaczęła się 80 lat temu. Wszakże istnienie tej izby przewidywał już Sejm piotrkowski z 1493 r., rozpoczynający dzieje nowoczesnego parlamentaryzmu polskiego. Ówczesny Senat zastąpił niegdysiejszą radę królewską, gromadzącą powierników i zaufanych, wspomagających monarchę w prowadzeniu spraw publicznych. Oficjalnie ustanowiony Senat nie był zatem instytucją zupełnie nową. Znajdujemy jego liczne poprzednie wcielenia, na długo zanim jeszcze doszło do właściwego ukształtowania się organu nazwanego później Senatem. Skoro zaś jesteśmy już przy nazwie, to nie zapominajmy, że nawiązuje ona bezpośrednio do jakże szlachetnego rzymskiego pierwowzoru - senex - Rada Starców, potwierdzając nierozerwalny związek naszego kraju z kulturą antyczną i z tym co zwykliśmy nazywać tradycją europejską.

Stała obecność Senatu w strukturze polskiego parlamentu jest więc faktem niekwestionowanym. Jego istnienie aprobowała zarówno konstytucja Nihil Novi, jak i wiekopomna ustawa rządowa z 3 maja 1791 r., a także konstytucje Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. Obecność Senatu przewidywały także projekty konstytucji opracowane przez Tymczasową Radę Stanu i późniejszą Radę Regencyjną. Jednak po odzyskaniu niepodległości w roku 1918 sprawa istnienia Senatu nie była już tak oczywista. Świadczą o tym najlepiej dyskusje ustrojowe z początków II Rzeczypospolitej, kiedy to kwestia Senatu, stanowiła zarzewie sporów i konfliktów.

Za Senatem opowiadały się z kolei ugrupowania prawicowe i centrowe, uznające Senat za istotny element ciągłości i tradycji ustrojowej, ale także i przeciwwagę dla nadmiernej demokratyzacji i egalitaryzacji. Ostatecznie stosunkowo niewielką większością głosów podjęto decyzję w sprawie powołania Senatu. Decyzja ta była przy tym istotnym punktem kompromisu pozwalającego w ogóle na uchwalenie konstytucji, przez historię nazwanej marcową. Kompromis ten, jak każdy zresztą, musiał w ostateczności odbić się negatywnie na kształcie instytucji, której dotyczył.

W rezultacie przyznane Senatowi funkcje i kompetencje były dość skromne i sprowadzały się do nadania mu charakteru izby refleksji i rozwagi. Co gorsza jednak, kompromis w sprawie powołania Senatu pociągnął za sobą jego tymczasowość. Procedura zmiany konstytucji, dokonywana przez drugi z rzędu Sejm wybrany na podstawie konstytucji marcowej, pozwalała na swobodne wyeliminowanie Senatu. Izba druga nie uczestniczyła bowiem w procesie kontrolowania postanowień konstytucji. Z tej racji mogła zostać wyeliminowana, pod warunkiem oczywiście ukształtowania się w Sejmie odpowiedniej ku temu większości. Stworzona w ten sposób oczywista tymczasowość Senatu niebezpiecznie przedłużała tylko spór o jego istnienie, czyniąc z niego instytucję prowizoryczną.

Nowa konstytucja z roku 1935 bez zastrzeżeń już akceptowała istnienie Senatu, co było prostym następstwem "filozofii państwowej" prezentowanej przez jej twórców.

Senat był w tej konstytucji echem idei elitaryzmu. I choć idea ta stała w jaskrawej opozycji do demokratycznej idei egalitaryzmu, to niewątpliwie nadawała Senatowi wyraźną tożsamość, niezależnie od tego co dziś o tej tożsamości możemy myśleć. Miejmy jednak na uwadze, że elitaryzm drugiej izby, nie był polskim wynalazkiem. Izba ta już przecież w opinii Monteskiusza była miejscem artykulacji interesów arystokracji. Nie przypadkiem przecież Senat, czyli tzw. izba druga, jest określany mianem izby wyższej, jako że kiedyś gromadził przedstawicieli wyższych warstw społecznych. Dlatego też nadając Senatowi wyraźny profil elitarny konstytucja kwietniowa dała Senatowi tak mu potrzebną oryginalność, ale niestety kosztem demokratyzmu.

Po drugiej wojnie światowej Senat - jak wiemy - nie został przywrócony, o czym przesądziły ostatecznie wyniki referendum z 1946 r, powszechnie zresztą uważane za sfałszowane. W referendum tym pytanie o drugą izbę było przy tym sposobem rozgrywki z opozycją polityczną. Walka z Senatem była bowiem de facto walką nowej władzy ludowej z przeciwnikami politycznymi.

W 1989 roku w krajobrazie politycznym Polski pojawił się więc Senat powoływany w pełni wolnych i demokratycznych wyborach, jednak wspomniany kompromis musiał rzutować na kształt Senatu i jego wyraźne podporządkowanie Sejmowi.

W efekcie funkcje, a w ślad za nimi i kompetencje Senatu zostały ograniczone, a najważniejszą racją bytu Senatu uczyniono jego udział w procesie ustawodawczym. W procesie tym jednak Senat pozostawał, i nadal zresztą pozostaje, nierównorzędnym partnerem dla Sejmu, do którego zawsze należy głos decydujący. Niemniej za sprawą wolnych i nieskrępowanych wyborów do tej izby parlamentu pozycja, a przede wszystkim polityczna rola Senatu była ogromna.

Sejm, z racji zawartego kontraktu zawężającego pulę mandatów uczestniczących w wolnej grze sił wyborczych, był izbą nie w pełni legitymowaną. Faktyczne znaczenie Senatu było zatem znacznie większe aniżeli to przewidziane przez nowelę zmieniającą w kwietniu 1989 roku konstytucję PRL, która to nowela przywróciła Senat jako drugą izbę parlamentu. Wprowadzenie w roku 1991 w pełni wolnych wyborów także i do Sejmu, siłą rzeczy musiało zmniejszyć znaczenie Senatu, sprowadzając go do takiej roli, jaką przewidziała dla niego konstytucja.

O zachowaniu Senatu zadecydowało kilka przyczyn. Po pierwsze, względy tradycji i swoistej symboliki. W jej ramach Senat był, i cały czas jeszcze jest, postrzegany jako atrybut odzyskanej suwerenności, rodzaj sentymentalnego nawiązania do dziedzictwa II Rzeczpospolitej. Po drugie, za utrzymaniem Senatu przemawiały argumenty praktyczne, wskazujące przydatność drugiej izby w procesie ustawodawczym, na który to proces może ona skutecznie wpływać. Po trzecie wreszcie Senat już funkcjonował i wpisał się w krajobraz ustrojowy, mając przy tym niebagatelne osiągnięcia w budowaniu państwa demokratycznego.

Widzimy więc, że dziejowe wiraże i zawiłe ścieżki losu nie zdołały zlikwidować Senatu, choć niejednokrotnie gromadziły się nad nim ciemne chmury historii. Mimo wszystkich przeciwności Senat jednak przetrwał i trwa nadal, ma też przed sobą przyszłość, której dzisiaj, być może, nie jesteśmy jeszcze w stanie precyzyjnie określić. Dość wspomnieć nasze członkostwo w Unii Europejskiej, w której rola parlamentów narodowych, w tym także drugich izb, cały czas wyraźnie wzrasta.

Począwszy od okresu międzywojennego ustawodawcze kompetencje Senatu sprowadzają się do prawa rozpatrywania ustaw i wnoszenia poprawek, a w roku 1989 zostały uzupełnione prawem inicjatywy ustawodawczej. Zawsze też Senat skrzętnie korzystał z przysługujących mu uprawnień, chcąc w ten sposób pozytywnie wpłynąć na kształt stanowionego w Polsce prawa. Tak np. w okresie do maja 1926 roku Senat wprowadził zmiany do przeszło 25% wszystkich uchwalonych ustaw. Jego aktywność w tym względzie zwiększyła się znacznie po roku '89, kiedy to Senat I kadencji wprowadził poprawki do ponad 33% ustaw. Tamten Senat, posiadając w pełni demokratyczną legitymację, w znacznym stopniu przyśpieszał też i pogłębiał zasięg demokratycznych przemian w naszym kraju. Nie zapominajmy, że w roku 1990, to właśnie z inicjatywy Senatu, możliwym stało się przywrócenie samorządu terytorialnego na jego podstawowym, gminnym poziomie.

Także i dzisiaj legislacyjna aktywność Senatu skoncentrowana jest na rozpatrywaniu ustaw uchwalonych przez Sejm. I w tym obszarze najlepiej chyba widać jak bardzo potrzebny jest Senat, będący autentycznym strażnikiem dobrego prawa. Uprawnieniem najczęściej wykorzystywanym jest tutaj prawo wprowadzania poprawek. Poprawki Senatu mają oczywiście różny charakter. Raz są to poprawki merytoryczne, raz formalne, raz stylistyczne. Zawsze jednak, i to w przytłaczającej większości, poprawki senackie pozytywnie wpływają na ostateczny kształt ustawy, czego świadomość ma również, jeżeli nie przede wszystkim, sam Sejm.

Warto przy tym zaznaczyć, że skuteczność wprowadzania senackich poprawek do ostatecznie przyjętego tekstu ustawy odznacza się stałą tendencją wzrostową. Już choćby tylko ten przykład zaświadcza, że Senat jest aktywnym, a co ważniejsze konstruktywnym uczestnikiem postępowania ustawodawczego. Nie będzie zatem żadnym komplementem stwierdzenie, że właściwie realizuje on postulat "izby prawniczej", "izby drugiego czytania", czy też - jak niektórzy mówią - "izby powściągliwości ustawodawczej". Owa powściągliwość i rozwaga jest dodatkową, jakże istotną wartością, która nie zawsze jednak jest dostrzegana i odpowiednio doceniana.

W obecnej kadencji, Senat wniósł cztery projekty ustaw, a wśród nich oczekiwany przez środowiska polonijne projekt ustanawiający dzień 2 maja Dniem Polonii i Polaków za Granicą. Senat jest jednym z realizatorów zapisu artykułu 6 ust. 2 Konstytucji mówiącego o tym, że "Rzeczpospolita Polska udziela pomocy Polakom zamieszkałym za granicą w zachowaniu ich związków z narodowym dziedzictwem kulturalnym."

Patronat ten nie tylko wyraża się w przekazywaniu na cele polonijne corocznie środków z budżetu Kancelarii Senatu na finansowanie zlecanych zadań państwowych, związanych z zaspokajaniem różnorodnych potrzeb naszych Rodaków, ale także w rozbudowanych kontaktach senatorów i organów Senatu z Polonią, w inicjowaniu spotkań przedstawicieli Polonii - przypomnijmy choćby pamiętną debatę polonijną zorganizowaną w kwietniu bieżącego roku - czy wreszcie w zainicjowanym przez Senat ustanowieniu, o czym już wspomniałem, 2 maja Dniem Polonii i Polaków za Granicą.

Uczestniczymy w uroczystości 80-lecia działalności Senatu, wznowionej po uzyskaniu niepodległości przez Polskę. Mamy świadomość, że uczestniczymy w obchodach rocznicy Izby, która zawsze w historii Polski była kontrowersyjna, ale była również trwała i pozostawiła swój istotny wkład w rozwoju państwa, prawa w Polsce i naszej demokracji. Senat jest tą Izbą parlamentarną, która zawsze wywoływała różnice zdań, czasami wręcz emocje, ale - tak jak już pan marszałek Pastusiak wspominał - Senat istniał w I Rzeczypospolitej i zakorzenił się wtedy głęboko w polskim życiu politycznym. Senat działał w II Rzeczypospolitej, od samego początku bowiem od 1922 roku i Senat w III Rzeczypospolitej również istnieje będąc pierwszą izbą wybraną w całkowicie wolnych, demokratycznych wyborach. Rola Senatu była więc zawsze ważna, a czasami wręcz symboliczna. Ta symboliczna pozycja to okres po II wojnie światowej gdzie właśnie istnienie Senatu czyniono jako główną płaszczyznę sporu z opozycją polityczną, a zlikwidowanie Senatu w wyniku sfałszowanego referendum było widomym znakiem ograniczeń w demokracji, w zasadach państwa prawa jakie wtedy już miały miejsce, a w całej skali nastąpiły potem. I podobnie symboliczne było wznowienie Senatu w roku 1989 w wyniku decyzji "Okrągłego Stołu" jako izby, która przywraca Polsce demokrację i która rozpoczyna żmudne tworzenie zasad, procedur i obyczajów demokratycznego państwa prawnego. Senat stał się pierwszą izbą w pełni demokratycznie wybraną w III Rzeczypospolitej i od tego czasu pełni swoją rolę, która również wzbudza różne zdania, kontrowersje. Ale podzielam w pełni opinię przed chwilą wyrażoną, że rachunek tych wysiłków jest niewątpliwie pozytywny i nasz system prawny, nasza demokracja dzięki działalności Senatu od 1989 roku jest silniejsza, lepsza, choć ciągle bardzo niedoskonała i wyobrażam sobie, że mogło być dużo gorzej gdybyśmy tej izby, tak wybieranej, w tym kształcie, przez ten czas nie posiadali

80-ta rocznica pierwszego posiedzenia Senatu odrodzonej Polski, jest okazją aby skłonić głowę przed zasługami tych ludzi, którzy w niej zasiadali, przed zasługami senatorów. W Senacie Drugiej Rzeczypospolitej zasiadali wpływowi politycy, urzędnicy władz centralnych i wojewódzkich, wojskowi, liderzy społeczni i gospodarczy, osobistości życia kulturalnego, wybitne autorytety z różnych dziedzin. Wielu senatorów miało za sobą chlubne doświadczenie walki z zaborcami o naszą niepodległość. W ciągu 17 przedwojennych lat, pracami Senatu kierowało pięciu marszałków. Wojciech Trąmpczyński, Julian Juliusz Szymański, Władysław Raczkiewicz, Aleksander Prystor i Bogusław Miedziński. Same nazwiska mówią wiele, a trzeba podkreślić, iż byli to nadzwyczaj doświadczeni, o ogromnej pozycji politycy, zaangażowani od okresu rozbiorowego w sprawy państwa, którzy dysponowali wielkim dorobkiem działalności w organizacjach patriotycznych, a później już - w pracy parlamentarnej - ich powaga, ich odpowiedzialność, rozumienie polskiej racji stanu wywierały niewątpliwy wpływ na jakość podejmowanych przez tę Izbę decyzji.

W latach drugiej wojny światowej senatorowie nie zawahali się zaświadczyć własnym życiem o swojej wierności Polsce. Niektórzy z bronią w ręku wzięli udział we wrześniowych zmaganiach 1939 roku. Senatorowie walczyli w Powstaniu Warszawskim i w formacjach wojskowych poza granicami kraju. Jest znamienne, jak wielkie ofiary poniosło całe środowisko senatorów w czasie wojny i okupacji - 55 straciło życie z rąk niemieckich, 43 z sowieckich. Ginęli w egzekucjach; zamęczeni zostali w więzieniach, obozach i łagrach. Są wśród nich ofiary wysiedleń i deportacji, prześladowań gestapo i NKWD. Jako elita polskiego społeczeństwa traktowani byli przez obydwu okupantów z równą nienawiścią i bezwzględnością. Jest dla mnie bardzo ważne i poruszające, że mogłem złożyć kwiaty pod tablicą upamiętniającą wszystkich senatorów, którzy byli śmiertelnymi ofiarami represji. Senatorom Trzeciej Rzeczypospolitej przyszło działać w lepszych czasach i w epoce historycznego przełomu, ale także wobec bardzo trudnych zadań. Chcę podkreślić, że ci, którzy w tej izbie zasiadali, mają swój wymierny wkład w budowę niepodległej, demokratycznej, praworządnej Polski, w tę polską transformację, która jest dla nas powodem do dumy, ale także i do ciągłej troski. Dzisiaj - w tym rocznicowym dniu - chciałbym wszystkim za to serdecznie podziękować, a szczególne słowa uznania wypowiedzieć wobec wszystkich marszałków Senatu od 1989 roku: Andrzeja Stelmachowskiego - tu obecnego, nieżyjącego Augusta Chełkowskiego, Adama Struzika, Alicji Grześkowiak, a na ręce Pana Marszałka Longina Pastusiaka składam życzenia pomyślności i sukcesów wszystkim senatorom obecnej, piątej kadencji.

Rocznica jest oczywiście głownie powodem do zastanawiania się nad przeszłością i do wypowiadania słów najbardziej wzniosłych, ale podzielę się również kilkoma uwagami dotyczącymi chwili obecnej i Senatu w jego dzisiejszej roli. Tak jak wspomniano, należałem do tych, którzy byli u samego początku utworzenia Senatu w czasie obrad "Okrągłego Stołu" i chcę powiedzieć, że odczuwam z tego tytułu satysfakcję. Jestem przekonany, że Senat potwierdził swoją pozycję i wagę. Cieszę się, że w Konstytucji, w pracach nad którą również uczestniczyłem, rola Senatu została potwierdzona. Potrzebne w polskim systemie legislacyjnym, parlamentarnym jest istnienie drugiej izby, która będzie - tak długo, jak długo jeszcze będziemy mieli taki poziom stanowionego prawa, a nie inny - miejscem, w którym można dokonywać niezbędnych poprawek. Liczba zmian, o których mówił Pan Marszałek, jest naprawdę ogromna i ona z jednej strony pokazuje, jak Senat jest potrzebny, z drugiej strony pokazuje, jak bardzo jesteśmy niedoskonali w całym systemie legislacyjnym. Zadaniem tego Senatu jest analizowanie i doskonalenie ustaw przyjętych przez Sejm i wierzę, że będziecie z tego prawa w pełni korzystać, że - tak jak chcecie często o sobie mówić - będziecie "izbą refleksji" nad tym, co tu przychodzi postanowione przez Sejm, ale także ta refleksja będzie Was prowadzić do zachowań czasami bardziej zdecydowanych i odważnych. Bowiem jeżeli ustawy po całym procesie legislacyjnym uznawane są za niedobre, czy niezgodne z Konstytucją, to trzeba to traktować nie jako wyłącznie porażkę osoby wnioskującej, czy proponującej dane rozwiązania, ale jako słabość całego systemu legislacyjnego, włączając Senat. Apeluję więc nie tyle o senackie nieposłuszeństwo, bo to by szło za daleko, ale apeluję o to, aby ta refleksja oznaczała rzeczywistą troskę i zastanawianie się nad różnymi rozwiązaniami prawnymi, które tu właśnie powinny być oceniane spokojniej, ale też być może surowiej. To moja gorąca prośba do tej Izby na kolejne trzy lata kadencji. Senat dysponuje możliwością składania własnych projektów aktów prawnych. Myślę, że można z tego korzystać w większym stopniu, szczególnie tam, gdy chodzi o kwestie ustrojowe, a także wzmacniające całą legislaturę, a więc sposób stanowienia prawa w Polsce. Namawiam, aby Senat pełniej z tego uprawnienia korzystał.

Dziękuję za wszystko, co Senat czyni dla podtrzymywania więzi między Polską i Polonią. Bardzo wysoko oceniam debatę polonijną, która odbyła się tutaj w Senacie 30 kwietnia tego roku. wspólnymi siłami powinniśmy te wysiłki kontynuować i rozwijać. Takie jest oczekiwanie środowisk polonijnych, ale taka jest również potrzeba polskiej racji stanu. Sądzę, że jeszcze mamy tu bardzo wiele do zrobienia i wspólnie z siłami społecznymi, pozarządowymi, a także oczywiście z rządem Rzeczypospolitej, Ministerstwem Spraw Zagranicznych, powinniśmy w sposób zdecydowany i skoordynowany tę działalność dalej prowadzić.

Czy Senat pozostanie w systemie prawnym Polski czy nie to jest pytanie bardziej do proroka aniżeli prezydenta, ale chcę powtórzyć to, o czym mówię wielokrotnie - uważam, że po pięciu latach obowiązywania Konstytucji 1997 roku ona w swoim zasadniczym kształcie sprawdza się. I dzisiaj gdyby do wyboru było eliminowanie niewątpliwych słabości, które ta Konstytucja posiada, czy stabilizowanie Konstytucji, umacnianie świadomości konstytucyjnej, to mój wybór jest jednoznaczny. Dzisiaj zadaniem dla nas wszystkich jest stabilizowanie Konstytucji, budowanie świadomości konstytucyjnej i umacnianie roli Konstytucji 1997 roku zarówno w naszym systemie prawnym, politycznym, jak i także w obiegu społecznym, w myśleniu społecznym. Co oczywiście nie oznacza, że nie przyjdzie któregoś dnia dzień, w którym zmiany w Konstytucji będą niezbędne, ale sądzę, że ten dzień nie jest tak bliski, że wymaga on zebrania jeszcze wielu nowych doświadczeń i również przejścia tego etapu, który będzie bardzo ważny - i jestem przekonany, że będzie miał miejsce - czyli włączenia się Polski jako pełnoprawnego członka do struktur Unii Europejskiej. Dopiero po zebraniu tych doświadczeń, również z nowej sytuacji naszego współudziału w zjednoczonej Europie, będziemy mogli bardziej dojrzale zastanowić się nad zmianami Konstytucji Rzeczypospolitej. Niezależnie wszakże od kierunku, w jakim potoczy się dalsza debata nad kształtem polskiej demokracji, to jestem przekonany, że trzeba wziąć pod uwagę i fakt, że systemy dwuizbowe są bardzo rozpowszechnione w Europie, podobnie jak to, że europejski Konwent, który pracuje nad ustrojem, nad koncepcją zorganizowania Europy już po rozszerzeniu, również planuje powołanie dwuizbowego Parlamentu Europejskiego, w którym jedna izba będzie reprezentowała państwa członkowskie, druga będzie wybierana bezpośrednio prze europejskich wyborców. Gdyby takie rozwiązanie było przyjmowane w wymiarze europejskim, niewątpliwie byłoby to również istotne dla nas w dalszych rozważaniach nad kształtem polskiego parlamentu i jego dwuizbowości.

Senat ma za sobą bogatą, długą, sięgającą I Rzeczypospolitej tradycję. Liczne były debaty i kontrowersje wokół jego działalności. Ale przecież ten Senat stoi przed bardzo ważnymi zadaniami i chciałbym wobec tych zadań życzyć wszystkim Państwu powodzenia, osiągnięć, które będą godne zarówno tradycji, którą kontynuujecie, jak i oczekiwań społecznych i tego, co Polska musi uczynić w najbliższych latach. A musimy wzmacniać polską demokrację, musimy rozwijać nasz system prawny, musimy być przygotowani do uczestnictwa w Unii Europejskiej jako bardzo ważna część tej europejskiej rodziny. Musimy walczyć ze wszystkimi patologiami, które pojawiają się na różnych polach, także w tworzeniu prawa w Polsce i musimy budować przyszłość, która będzie przyszłością na tyle dobrą i owocną, że jeżeli na stulecie Senatu spotkają się senatorowie, to żeby mogli wspomnieć również Waszą kadencję, ten Senat - jako bardzo ważny fragment, jako istotną część w polskim rozwoju, w polskiej historii, w naszej demokracji. Tego Wam z całego serca życzę. Chciałbym, aby karty pisane przez Senat Rzeczypospolitej wybrany w 2001 roku były chlubne, pomyślne i na trwale zapisane w historii Rzeczypospolitej.

Później, po zdławieniu ich oporu, polscy oficerowie znaleźli schronienie w Belgii i pomagali królowi Leopoldowi I w tworzeniu pierwszej belgijskiej armii.

To sprawiedliwy zwrot w historii.

Podczas wszystkich konfliktów europejskich Belgowie i Polacy zawsze byli w tym samym obozie. Moi rodacy nie zapomną, że pod koniec drugiej wojny światowej włączone do armii brytyjskiej oddziały polskie wyzwoliły północną Belgię, zwłaszcza region Gandawy.

Całkiem naturalne było więc, że Belgowie zmobilizowali się na początku lat osiemdziesiątych, kiedy w Polsce wprowadzono stan wojenny. Pamiętam, że jako młody deputowany uczestniczyłem w manifestacji przed Waszą ambasadą wieczorem tego samego dnia, kiedy go wprowadzono. Wszystkich nas uniesieniem napawały dążenia narodu polskiego do odzyskania wolności, godności, do demokracji. Belgijskie kręgi polityczne i związkowe były szczególnie aktywne we wspieraniu Solidarności, której słynne godło powstało w Belgii.

Nieczęsto belgijskie społeczeństwo obywatelskie mobilizowało się z równym entuzjazmem i równą determinacją, sprzyjając w ten sposób powstaniu polskiego silnego społeczeństwa obywatelskiego, które z kolei istotnie przyczyniło się do przemian demokratycznych, a następnie do przeprowadzenia wielkich reform.

Powody tej predylekcji łatwo zrozumieć. Świat, w którym żyjemy, jest coraz bardziej złożony. Ustawy, jakie musimy opracowywać, aby nim zarządzać, wymagają wobec tego większego namysłu. Co więcej, nasze czasy charakteryzuje nadmiar ustawodawstwa i zbyt często także mierna jakość norm proponowanych przez rządy i uchwalanych przez ustawodawców. Jak pisał francuski prawnik Esmein, "niebezpieczeństwo wynikające z braku jednej dobrej ustawy nie da się porównać do niebezpieczeństwa wynikającego z przyjęcia jednej złej ustawy". Właśnie dbałość o jakość ustaw była zasadniczym powodem, dla którego wielkie demokracje optowały za dwuizbowością.

Z historii wiemy, że kiedy uchwalano ją w Filadelfii, Jefferson przebywał z misją dyplomatyczną we Francji. Kiedy wrócił do kraju, udał się do Jerzego Waszyngtona, by zdać sprawę ze swej misji. Został przez niego przyjęty pewnego rana, w porze śniadania. Jefferson poprosił o zrelacjonowanie mu debaty w sprawie konstytucji i zapytał Waszyngtona, dlaczego konwencja konstytucyjna zdecydowała o wprowadzeniu w Stanach Zjednoczonych kongresu składającego się z dwóch izb, Izby Reprezentantów i Senatu. Wtedy Waszyngton zapytał Jeffersona, dlaczego miesza łyżeczką kawę. Jefferson odparł: "Żeby ją ostudzić". "No właśnie - Waszyngton na to - "Senat będzie studził legislację".

Ustawy są często pisane w pośpiechu, niekiedy w emocjach, na czym cierpi ich jakość redakcyjna. Niekiedy trudno je ze sobą powiązać, a bywa, że są ze sobą sprzeczne. Często używa się w nich niejasnej, zbyt specjalistycznej terminologii, ich język jest niezrozumiały.

Ta dwojaka ewolucja, nadprodukcja ustaw i pogorszenie jakości ustawodawstwa, ma bezpośredni wpływ na jakość w naszych państwach praworządności i demokracji, ponieważ prowadzi ona do lekceważenia prawa i do braku bezpieczeństwa prawnego.

Ten ruch wahadłowy między dwiema izbami parlamentu wpływa na poprawę jakości produktów ustawodawczych, ponieważ zapewnia lepsze poszanowanie zasady kontradyktoryjności, pozostawia czas na dojrzewanie i umożliwia wyrażenie się większej liczbie różnych opinii, zwłaszcza w społeczeństwie obywatelskim. Fakt, że druga izba może przeanalizować tekst ustawy świeżym spojrzeniem, bez uprzedzeń i bezstronnie, nie jest więc luksusem, ale po prostu i zwyczajnie gwarancją demokratyczną.

Dwuizbowość, z samej definicji, otwiera także drogę specjalizacji każdej z izb. Pozwala ona na to, że jedno ze zgromadzeń, senat, mniej uzależnione od uwarunkowań politycznych, bardziej niezależne od rządu, oddaje się tej mozolnej pracy, jaką jest zastanowienie i kontrola jakości ustawodawstwa. Toteż dwuizbowość nie jest pojmowana w kategoriach konkurencji, rywalizacji między obiema izbami, ale w perspektywie komplementarności.

Istnienie senatów wiąże się z koniecznością zorganizowania przed uchwaleniem zasadniczych ustaw spokojnej refleksji kontradyktoryjnej. Stanowi ona warunek wysokiej jakości ustawodawstwa. Ta niepodważalna prawda skłoniła wielkiego francuskiego męża stanu, Georgesa Clémenceau, do wypowiedzenia słów: "Przez część życia, bliższy Historii niż rzeczywistości, wierzyłem w jedyną izbę, będącą bezpośrednią emanacją odczuć ludu. Zmieniłem zdanie. Wydarzenia nauczyły mnie, że trzeba dać ludowi czas na zastanowienie. Czas na zastanowienie - to Senat."

Życzę długiego życia Senatowi Polski, który zawsze potrafił bronić naczelnych interesów ludu polskiego, a którego rola jako ustawodawcy jeszcze wzrośnie, kiedy Polska przyłączy się do Unii Europejskiej i, tak jak my to robimy we wszystkich państwach członkowskich, przyjdzie jej harmonijnie godzić swoje interesy ogólnokrajowe i regionalne z własną wizją Unii Europejskiej, której wymiar polityczny zostanie przez to zwiększony.

Aby możliwy był ich harmonijny rozwój przy wsparciu narodów, nasze parlamenty krajowe będą musiały bardziej włączyć się w konstrukcję europejską. Dlatego też cieszy mnie pomysł zgłoszony w Konwencie przez prezydenta Valéry'ego Giscarda d'Estaing, by powołać "Europejski Kongres", w którym zasiadaliby członkowie Parlamentu Europejskiego i przedstawiciele parlamentów krajowych. Ta nowa instytucja pozwoliłaby na transnarodową kontrolę polityki europejskiej umożliwiającą parlamentarzystom krajowym wyrobienie sobie w zgromadzeniu europejskim, gdzie zasiadaliby parlamentarzyści europejscy, wspólnego zdania na temat potrzeb polityki europejskiej w dziedzinie bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego.