W dniu 23 marca 1998 r. podjęta została przez ministra zdrowia decyzja, która zasługuje na najwyższe potępienie. Decyzja, która uderza boleśnie ludzi dotkniętych jedną z najstraszliwszych chorób, jaką są nowotwory. Decyzja, która jest sprzeczna z koncepcją opieki zdrowotnej, zawartej w naszej konstytucji.

Mocą tej decyzji zwiększone zostały drastycznie opłaty za leki stosowane w walce z rakiem. Dotychczas pacjent płacił tylko różnicę między tzw. limitem a ceną rzeczywistą leku. Limit ten był zbliżony do ceny leku, co powodowało, że pacjent płacił niewiele.

Tak drastyczna podwyższa godzi śmiertelnie w najsłabszych. Nie odczują jej specjalnie ani członkowie rządu, ani posłowie i senatorowie, ani też osoby z kręgów biznesu. Odczują ją natomiast bezrobotni, emeryci i renciści, nauczyciele, pracownicy oświaty i wszyscy ci, których zarobki ledwo starczają na codzienne utrzymanie. A tych ludzi jest bardzo wielu - nie mówię tu już o dużej rzeszy bezrobotnych.

- Czy sprowadzanie życia ludzkiego do wymiaru czysto ekonomicznego to nowy element polityki społecznej obecnego rządu?

- Czy bezsilność i kompletny brak wyobraźni co do skutków tej decyzji to postawa godna członka pańskiego rządu?

Zwracam się więc do Pana, Panie Premierze, o wycofanie tej oburzającej decyzji. Naprawdę budżetu państwa nie wolno uzupełniać kosztem ludzkiego życia i ludzkich cierpień.

Będę zobowiązany panu, Panie Premierze, a wraz ze mną tysiące obywateli cierpiących na choroby nowotworowe, za wnikliwe rozpatrzenie tej sprawy i rozstrzygnięcie jej zgodnie z zasadami sprawiedliwości społecznej.