Warszawa, dnia 1999-04-16.

Spadek siły nabywczej wkładów oszczędnościowych na przełomie lat 1989-1990, poprzedzający konieczną transformację gospodarki narodowej (która z gospodarki niedoborów przekształciła się w ciągu zaledwie kilku lat w gospodarkę ze zrównoważonym rynkiem, o w miarę zdrowej strukturze cen), jest w obecnych warunkach niemożliwy do wyrównania w ramach systemu finansów publicznych tj. w drodze zwiększenia wydatków budżetowych. Operacja tego rodzaju nie może być także przeprowadzona ze środków banków (np. PKO B.P.) ze względu na brak koniecznej dla jej dokonania rezerwy rewaloryzacyjnej.

Należy zauważyć, że możliwości oszczędzania ludności w latach 70. i 80. zmieniały się stosownie do wzrostu ogólnych wynagrodzeń czy dochodów np. rolników. W Polsce rządom po 1988 r. zależało bardziej na uzdrowieniu rynku towarów i usług konsumpcyjnych oraz utrzymaniu na względnie godziwym poziomie bieżących dochodów ludności niż na utrzymaniu realnej wartości wkładów bankowych (zresztą w gospodarce Polski lat 70. i 80. realna wartość tych wkładów była bardzo problematyczna ze względu na powszechne braki towarowe) wcześniej nagromadzonych. Zasady, aby pieniądz zarobiony (czy uzyskany w innych uczciwy sposób) w każdym czasie miał taką samą wartość również i wtedy, gdy będzie wydany (przeznaczony na konsumpcję), nie udało się urzeczywistnić zarówno w Polsce, jak i w innych krajach o podobnym systemie gospodarczym, funkcjonującym przed 1990 r.

Pragnę stwierdzić, że urealnienie wartości wkładów oszczędnościowych dotknęło wszystkie grupy oszczędzających (bez względu na ich wiek), jakkolwiek niewątpliwy jest fakt, że zjawisko to dotknęło szczególnie boleśnie osoby tuż przed momentem zakończenia aktywności zawodowej (np. przed emeryturą), a więc osoby, które nie miały w następnych latach możliwości odbudowania swych zasobów finansowych w stopniu porównywalnym z ich oszczędnościami z okresu poprzedzającego hiperinflację.

W świetle przedstawionych powyżej argumentów i informacji, jest oczywiste, że zadając retoryczne pytanie o potwierdzenie faktu poniesienia przez rolnika p. Stanisława Kolasę straty z "winy własnego państwa", pan Senator Tadeusz Rzemykowski zdaje sobie sprawę także z tego, że nie jest możliwe podjęcie ze strony Rządu RP jakichkolwiek konkretnych działań umożliwiających naprawienie szkody, jaką poniósł pan Kolasa i inni obywatele również będący w podobnej sytuacji życiowej.