Dotyczy ono dość dziwnych praktyk, jakie występują w zakresie zaopatrzenia Polskich Kolei Państwowych w brakujące im wagony towarowe. Kolej z konieczności rekompensuje ten brak wypożyczaniem rocznie średnio około trzech tysięcy wagonów z Niemiec, płacąc za każdy z nich ponad 50 marek za dobę, gdy tymczasem polskim zakładom, od lat wytwarzającym takie wagony, z uwagi na brak zamówień grozi upadłość.

Ogłoszony przez PKP w ubiegłym roku przetarg na budowę czterech i pół tysiąca wagonów towarowych wygrało konsorcjum, w skład którego wchodzą trzy polskie przedsiębiorstwa: Zastal Wagony SA w Zielonej Górze, Fabryka Wagonów SA w Ostrowie Wielkopolskim, Fabryka Wagonów SA w Gniewczynie. Ale bezzasadny, co potwierdził Urząd Zamówień Publicznych, protest innego przedsiębiorstwa, całkowicie wykupionego przez kapitał amerykański, sprawił, że nie mogąc unieważnić całego przetargu, wyłączono z niego tysiąc wagonów i ogłoszono na tę wielkość kolejny przetarg. Najprawdopodobniej jego rezultat będzie zbliżony, ale sprzeciw budzi działalność osób trzecich. Można się jedynie domyślać, że zaciągnięto pewne zobowiązania wobec kapitału amerykańskiego i teraz usiłuje się ten weksel wykupić, naginając do tego nawet prawo.

Znam dobrze jeden z zakładów dyskryminowanych w tym zakresie. Mam tu na myśli zakład Zastal Wagony SA z Zielonej Góry, który ma w swoim powojennym dorobku wyprodukowanie dla kolei około siedemdziesięciu tysięcy dobrych wagonów. Podkreślam to, że dobrych - najlepiej o tym może świadczyć wygrany ostatnio, w doborowym międzynarodowym towarzystwie, przetarg na dostawę pięciuset wagonów dla belgijskich kolei. Jednak to zamówienie nie wyczerpuje możliwości wykorzystania potencjału wytwórczego tego zakładu, który już od pewnego czasu pracuje cztery dni w tygodniu. Ograniczenie to zakład wprowadził myśląc tylko tym, że utrzymując wytwórczy potencjał swojego zakładu, chroni również zatrudnioną tam załogę.