Poza bardzo złym odbiorem społecznym tego zjawiska, prawie nie ma takiego roku, ażeby nie dochodziło w tym czasie do jakiejś tragedii, w której młody człowiek ginie lub w wyniku wypadku zostaje kaleką na całe życie. Naturalną tego przyczyną jest nagłe poczucie wolności, wybuch wolności, ale przede wszystkim nadmiar pieniędzy, jaki ci młodzi ludzie dostają do kieszeni.

Z dniem 1 stycznia bieżącego roku ekwiwalent przeznaczony na to, ażeby młody człowiek już w domu mógł sobie jakiś radzić, zanim znajdzie swoje miejsce w życiu, wynosi 840 zł. Nie wnioskuję o ograniczenie tej kwoty. Jest ona potrzebna, ale nie wolno tych pieniędzy, które młodego człowieka prowokują do wydatkowania znacznej ich części na alkohol, dawać do ręki w chwili opuszczania koszar. Niezbędne jest, ażeby zwolniony z wojska otrzymał pewną kwotę, umożliwiającą mu godny powrót do domu, ale pozostałą część odbierał w miejscowym WKU, które przecież wcieliło go do wojska, albo też otrzymywał je wprost z jednostki na adres domowy. To naprawdę nie będzie nadmiernie uciążliwe dla administracji wojskowej, szczególnie wobec efektów, jakie tą drogą można osiągnąć.

Wiąże się z tym jeszcze jedna nieprawidłowość. Kwota tego ekwiwalentu przysługuje również tym, którzy nie odbyli całej służby, ale odchodzą do domu już po dwóch, trzech miesiącach, ze względu na stan zdrowia - najczęściej z winy błędnej oceny komisji poborowej, która nie uwzględniła schorzenia, albo na wniosek zainteresowanego. Oni również otrzymują ekwiwalent w tej samej wysokości. Takie równe traktowanie tych, którzy odbyli całą służbę i tych, którzy zabiegali o zwolnienie, najczęściej na własny wniosek, i osiągnęli ten celi, jest wysoce demoralizujące.