Minister Pracy i Polityki Socjalnej nadesłał odpowiedź na oświadczenie senatora Wiesława Pietrzaka, złożone na 36. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 39):
Warszawa, 17.06.1999 r.
Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Szanowna Pani Marszałek,
W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 26 maja 1999 r. znak: AG/043/232/99/IV oświadczeniem Pana senatora Wiesława Pietrzaka w sprawie limitowania środków Funduszu Pracy na roboty publiczne uprzejmie informuję, co następuje:
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) dysponentem głównym Funduszu Pracy jest Prezes Krajowego Urzędu Pracy. Dysponentami niższego stopnia są dyrektorzy wojewódzkich urzędów pracy oraz kierownicy powiatowych urzędów pracy.
W związku z powyższym, limity wydatków w danym roku budżetowym na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, ustalane są dla poszczególnych województw (dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy) przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy, z uwzględnieniem środków Funduszu Pracy przewidzianych na ten cel w ustawie budżetowej. Natomiast limity dla poszczególnych powiatów (kier
owników powiatowych urzędów pracy) ustalane są przez dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy, w ramach limitu określonego dla województwa.Limit wydatków Funduszu Pracy określony w przyjętej przez Sejm RP ustawie budżetowej na 1999 r. przewiduje na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu kwotę 1.072.500 tys. zł. (w ujęciu kasowym 1.160.500 tys. zł.), w tym na roboty publiczne 200 mln zł., tj. 18,6%.
Należy zaznaczyć, że kwota wydatków na roboty publiczne na 1999 r. jest o 39,7% niższa niż przewidywała ustawa budżetowa na 1998 r.
Prezes Krajowego Urzędu Pracy, limity wydatków w 1999 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu dla poszczególnych województw, ustalił z uwzględnieniem przede wszystkim: liczby zarejestrowanych bezrobotnych (w tym z prawem do zasiłku), stopy bezrobocia, liczby bezrobotnych kobiet, absolwentów, zamieszkałych na wsi, długotrwale bezrobotnych oraz zapotrzebowania urzędów pracy na realizację konkretnych programów rynku pracy, stwarzających szansę uzyskania zatrudnienia przez bezrobo
tnych po ukończeniu tych programów.Ustalony zestaw kryteriów umożliwił w sposób obiektywny dokonanie podziału środków Funduszu Pracy na poszczególne województwa. Podział stanowił podstawę do negocjacji kontraktów zadaniowych z dyrektorami wojewódzkich urzę
dów pracy.Przy podpisywaniu kontraktów zadaniowych ustalono, że na roboty publiczne wojewódzkie urzędy pracy będą przeznaczać do 19% przyznanego im limitu, co jest zgodne ze strukturą wydatków przewidzianą w ustawie budżetowej na 1999 r. jednakże ostateczną strukturę wydatków na poszczególne formy ustalają dyrektorzy wojewódzkich urzędów pracy, uwzględniając sytuacją na lokalnym rynku pracy oraz zapotrzebowanie i możliwości realizacji określonych programów rynku pracy.
W trakcie negocjacji wzięto dodatkowo pod uwagę efektywność zatrudnieniową i koszt ponownego zatrudnienia po aktywnych programach rynku pracy.
Z prowadzonych przez Krajowy Urząd Pracy analiz wydatków Funduszu Pracy wynika, że najdroższym programem aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu są roboty publiczne. W 1998 r. udział osób zatrudnionych po robotach publicznych do osób, które te prace zakończyły wynosił 11,8% (w 1997 r. 7,1%), co spowodowało, iż przeciętny koszt ponownego zatrudnienia jednego bezrobotnego ukształtował się na poziomie
25.362,2 zł. Dla porównania wskaźnik zatrudnienia po pracach interwencyjnych wyniósł 64,1%, (w 1997 r. 56,8%) a koszt ponownego zatrudnienia wynosił 3.873,0 zł.Najtańszą i efektywną formą były szkolenia bezrobotnych. Wskaźnik zatrudnienia po szkoleniach wyniósł 51,8%, (w 1997 r. 49,0%) a koszt ponownego zatrudnienia 1.508,6 zł.
Rozumiejąc potrzebę wykonywania przez samorządy lokalne niektórych zadań poprzez angażowanie bezrobotnych w ramach robót publicznych, ta forma efektywności zawodowej jest i będzie kontynuowana, pomimo niskiej jej efektywności i wysokich kosztów ponoszonych z Funduszu Pracy. Dotyczy to szczególności rejonów, w których brak jest możliwości realizacji innych form aktywizacji zawodowej bezrobotnych.
Jednocześnie nadmieniam, że środki Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w przeszłości nie zabezpieczały w pełni i nie zapewniają również w 1999 r. występujących potrzeb. Jedną z przyczyn tej sytuacji w 1999 r. jest ustalenie przez Sejm RP niższej od proponowanej wysokości składki na Funduszu Pracy.
Przekazując niniejszą informację
Łączę wyrazy szacunku
Longin Komołowski