Chciałbym tutaj zauważyć, że Wyższa Szkoła Humanistyczno-Ekonomiczna jest największą wyższą uczelnią niepubliczną na terenie województwa łódzkiego. Aktualnie kształci około dwunastu tysięcy studentów na kilku kierunkach. Dysponuje doskonałą bazą materialną oraz uznaną kadrą naukowo-dydaktyczną, dbającą o ciągły rozwój jakości kształcenia. Jedną ze szczególnie cennych inicjatyw podjętych przez uczelnię jest zaproszenie do Polski obywateli państw obcych w celu podjęcia studiów. Nie ulega wątpliwości, że usługi edukacyjne są jedną z szans Polski na międzynarodową wymianę i uczestnictwo w europejskim rynku. Taka inicjatywa, jak ta realizowana przez WSHE w Łodzi, to swoisty eksport myśli, który przyczynia się do rozwoju kraju. Dotyczy to w szczególności regionu łódzkiego, który charakteryzuje się z jednej strony bardzo dużym bezrobociem, a z drugiej ogromnym potencjałem naukowo-edukacyjnym. Przyjęcie cudzoziemców, rozwój szkoły może stworzyć nowe miejsca pracy nie tylko w samej uczelni, ale także w jej bliższym i dalszym otoczeniu. Osobiście kilkakrotnie wizytowałem uczelnię i potwierdzam jej dobrą organizację, wysoki poziom nauczania. Mogę ją zarekomendować jako instytucję bardzo dobrze reprezentującą interesy Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Dotychczasowe postępowanie WSHE w Łodzi w stosunku do studentów obywateli państw obcych jest zgodne z zarządzeniem ministra edukacji narodowej z dnia 3 października 1991 r. w sprawie form i warunków podejmowania i odbywania studiów przez osoby niebędące obywatelami polskimi, uczestniczenia tych osób w badaniach naukowych i szkoleniach oraz zasad odpłatności za studia (MP nr 34 z 1991 r., poz. 253).

Tymczasem w dniu 14 lutego 2001 r. grupa obywateli Pakistanu, która przybyła do Polski w celu podjęcia studiów w WSHE w Łodzi, została zatrzymana przez polską straż graniczną na lotnisku na Okęciu. Mimo iż posiadali oni wszystkie wymagane prawem dokumenty (wizy wydane przez Ambasadę Polską w Pakistanie oraz zaświadczenia wystawione przez uczelnię), nie zostali wpuszczeni na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a następnie deportowani do Pakistanu. Podobna sytuacja powtórzyła się w dniu 20 lutego 2001 r. wobec kolejnej grupy Pakistańczyków, pomimo osobistej obecności na lotnisku na Okęciu przedstawiciela WSHE mającego komplet ich dokumentów, które są w posiadaniu uczelni. WSHE podjęła natychmiast kroki zmierzające do wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, zwracając się ze stosownymi pismami do komendanta Straży Granicznej na lotnisku na Okęciu, a także Komendy Głównej Straży Granicznej w Warszawie. Niestety, jej starania nie przyniosły żadnych rezultatów. Nie uzyskano wiarygodnego uzasadnienia decyzji Straży Granicznej o odmowie wjazdu na terytorium RP w odniesieniu do studentów z Pakistanu. Co więcej, nie odpowiedziano na propozycję uczelni, aby określić dodatkowe kroki, jakie mogłaby ona podjąć, by podobne zdarzenia nie miały miejsca w przyszłości.

W związku z tym, że według przedstawionego wyżej stanu prawnego działania Straży Granicznej nie są uzasadnione, zwracam się do Pana Ministra, jako bezpośredniego przełożonego komendanta głównego Straży Granicznej, o zajęcie stanowiska w tej sprawie i wyjaśnienie wszelkich aspektów prawnych (koniecznych dokumentów, zezwoleń, zaświadczeń itp.), jakie związane są z przybyciem obywateli państw obcych do Polski w celu podjęcia studiów w polskiej uczelni wyższej.