Jak wynika z dotychczasowych doświadczeń, znajdujący się w ustawie z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (DzU z dnia 12 grudnia 1991 r.) w art. 52 pkcie 2 zapis, w którym mówi się, że “W sprawach o naprawienie szkód, o których mowa w ust. 1, orzekają sądy powszechne”, jest różnie interpretowany przez urzędy wojewódzkie. Stało się to przyczyną niejednakowego traktowania poszkodowanych hodowców i rolników w różnych rejonach Polski.

W jednych województwach odszkodowania wypłacane są na podstawie bezpośredniej ugody pomiędzy poszkodowanym hodowcą a urzędem (na podstawie podpisanego protokołu z miejsca zdarzenia i wyceny szkód) i tylko w sytuacjach spornych sprawy rozstrzygane są przez sąd. Jednak w innych województwach każdy wniosek o odszkodowanie musi zostać zgłoszony jako pozew do sądu. Ta droga jest bardzo długa i kłopotliwa dla poszkodowanego hodowcy. Łączy się dodatkowo z kosztami sądowymi, które czasami przekraczają wysokość odszkodowania. Hodowcy nie są w stanie wielokrotnie jeździć na rozprawy do odległych miast, pokrywać koszty podróży i postępowania sądowego. W efekcie zapewnione ustawowo prawo do odszkodowania za straty powodowane przez określone gatunki zwierząt chronionych nie jest realizowane.

Janusz Okrzesik