W swoim oświadczeniu chcę podnieść problem, który nie przynosi "chwały" rządowi i koalicji, a mianowicie sposób wdrażania i wprowadzania powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego i reformy służby zdrowia w odniesieniu do środowiska kombatanckiego i osób represjonowanych, inwalidów wojennych.

Jest to szczególne środowisko. Przeciętny wiek kombatanta to 78 lat. W 90% są to ludzie sterani życiem, z poważnymi chorobami wynikającymi z okresu wojennego, ludzie, którzy przeszli katorgi w obozach koncentracyjnych, obozach zagłady, łagrach, poszkodowani w latach wojny, dotknięci represjami. Są to inwalidzi wojenni, więźniowie polityczni. Ludziom tym winniśmy więc wszyscy najwyższy hołd i szacunek. Art. 19 Konstytucji brzmi "Rzeczpospolita Polska specjalną opieką otacza weteranów walk o niepodległość, zwłaszcza inwalidów wojennych", zaś art. 68 pkt 3: "Władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku". Jak mają się te piękne konstytucyjne zapisy do obecnej "reformatorskiej" rzeczywistości?

Środowisko kombatanckie jest ostatnimi czasy coraz częściej pozbawiane dawno nabytych uprawnień. Dotyczy to zwłaszcza prawa do bezpłatnego lecznictwa sanatoryjnego i bezpłatnych leków dla osób wymienionych w art. 3 i 4 ustawy o kombatantach i osobach represjonowanych.

Decyzje te spotkały się z protestami i oburzeniem kombatantów. Mam przed sobą pismo pełnomocnika rządu do spraw wprowadzenia powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego skierowane do prezesa Zarządu Głównego Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Dwa cytaty: "Uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z art. 170 pkt 21 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, w zakresie uregulowanym przez tę ustawę, z dniem 1 stycznia 1999 r. tracą moc przepisy ustawy z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach. Oznacza to, że uprawnienia kombatantów do świadczeń zdrowotnych w zakresie, w jakim regulowała je ustawa o kombatantach tracą moc z dniem wejścia w życie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, to jest 1 stycznia 1999 r." Drugi: "Należy więc uznać, że z tym dniem 1 stycznia 1999 r. osoby, o których mowa w art. 3 i 4 ust. 1 ustawy o kombatantach utracą przywilej korzystania ze szczególnych uprawnień przysługujących inwalidom wojennym z zakresu świadczeń zdrowotnych".

Kombatant z zaawansowanymi dolegliwościami musi najpierw każdorazowo i osobiście zgłosić się do lekarza rodzinnego, aby następnie móc skorzystać z porady lekarza specjalisty, przez którego był leczony przez wiele lat. Wymaga to od tych zasłużonych, schorowanych ludzi dodatkowego wysiłku: ponownie rejestruje się ich na specjalistyczne badania i zabiegi, których termin był już poprzednio wyznaczony. Być może ten nowy okaże się zbyteczny. Każdy widzi, jak przebiega wdrażanie tej reformy na własnym przykładzie, a ostatnio nawet na ulicy.

Obecnie butni i aroganccy "reformatorzy" pouczają, że zagrożeniem dla państwa nie jest sposób wdrażania reformy, ale jej brak. Wydaje się jednak, i nie jest to wcale złośliwość z mojej strony, że zagrożeniem dla państwa są wysokie wydatki na leczenie nieefektywnych i niepożytecznych z punktu widzenia społeczeństwa jednostek starych i chorych, choć zasłużonych. Sposób wdrażania reformy poprzez ich naturalną eliminację w drodze przyspieszonego wymierania i odejścia na "wieczną wartę" z braku opieki lekarskiej na pewno wpłynie na kondycję finansową państwa.