Warszawa, 1999.05.24

W związku z przekazanym przez Panią Marszałek - celem zajęcia stanowiska - (pismo z 11 maja 1999 r. znak: AG/043/211/99/IV) oświadczeniem złożonym przez senatora Krzysztofa Lipca podczas 35 posiedzenia Senatu RP w dniu 7 maja 1999 roku - pozwalam sobie na wstępie przeprosić, że moja odpowiedź nie będzie być może w pełni satysfakcjonująca, bowiem jak słusznie ocenił Pan Senator, pełniejszego wyjaśnienia przyczyn, które legły u podstaw nie objęcia spółek zależnych Huty Ostrowiec S.A. "Hutniczym Pakietem Socjalnym", mógłby udzielić Pan Janusz Steinhoff Minister Gospodarki.

Uprzejmie jednak wyjaśniam, że podstawę do określenia zakresu podmiotowego osłony socjalnej zastosowanej w hutnictwie żelaza i stali stanowił "Program Restrukturyzacji Przemysłu Hutnictwa Żelaza i Stali w Polsce" przyjęty na wniosek Ministra Gospodarki przez Radę Ministrów 30 czerwca 1998 r., w którym Rząd wskazał na konieczność zmniejszenia zatrudnienia w hutnictwie o ok. 40 tys. osób. Rząd zapowiedział więc też w Programie wprowadzenie Hutniczego Pakietu Socjalnego, po wynegocjowaniu go z partnerami społecznymi.

Osłona socjalna jest jednym z instrumentów wsparcia restrukturyzacji zatrudnienia w tym przemyśle. zaś skalę redukcji zatrudnienia i podmioty, które tej redukcji będą musiały dokonać z przyczyn ograniczania zdolności produkcyjnych, zmian technologicznych i asortymentowych produkcji restrukturyzacji organizacyjnej, likwidacji stanowisk, oddziałów i wydziałów produkcyjnych - wskazano w Programie. Przesłanki przyjętego zakresu Programu mógłby zapewne lepiej przedstawić Minister Gospodarki.

"Porozumienie w sprawie warunków osłon socjalnych procesu restrukturyzacji hutnictwa żelaza i stali - hutniczy Pakiet Socjalny" zostało zawarte przez zespół Trójstronny ds. Społecznych Warunków Restrukturyzacji Hutnictwa w dniu 7 stycznia 1999 r. po wielomiesięcznych negocjacjach. Przy czym zarówno partnerzy społeczni i pracodawcy, jak i strona rządowa Zespołu negocjując zawartości HPS, byli zobligowani do zachowania zgodności HPS z Programem. Zawarte zaś porozumienie jest wiążące dla realizujących je stron.

Dlatego też w przyjętym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 kwietnia 1999 r. w sprawie ustalenia świadczeń przedemerytalnych dla osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy z podmiotów gospodarki narodowej objętych programem restrukturyzacji przemysłu hutnictwa żelaza i stali w Polsce (Dz.U. Nr 36, poz. 341), stanowiącym akt wykonawczy do ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) ujęto podmioty gospodarki narodowej uzgodnione w Hutniczym Pakiecie Socjalnym.

Chcę przy tym zaznaczyć, że pracownicy spółek wyłonionych z Huty "Ostrowiec" S.A. nie są jedynymi, artykułującymi niezadowolenie z rozwiązań przyjętych w HPS. Wskazuje to - moim zdaniem - na brak znajomości zakresu Programu Restrukturyzacji Przemysłu Hutnictwa Żelaza i Stali w Polsce, a także przesłanek które uległy u podstaw konstrukcji Programu, a w ślad za nim HPS. W swoich wystąpieniach reprezentacje pracowników dają wyraz przekonaniu, że HPS winien dotyczyć byłych pracowników hut, nawet jeśli od lat są zatrudnieni w spółkach-córkach, czyli są pracownikami podmiotów nie podlegających procesowi restrukturyzacji hutnictwa objętemu Programem. Uwarunkowania prawne i finansowe, a także dostosowany do nich zakres podmiotowy i przedmiotowy Programu najwyraźniej nie zostały dość czytelnie i dobitnie unaocznione zainteresowanym.

Zwracałem się już z postulatem, by Minister Gospodarki spowodował, aby niezbędna wiedza dotarła do załóg podmiotów, których Program i HPS nie mogły objąć. Wyjaśnieniu zastrzeżeń i wątpliwości służą spotkania odbywane na różnych forach, w toku których MPiPS solidarnie wspiera autorów Programu w szerzeniu - jak widać nadal niezbędnej załogom wiedzy.