Już dwa razy wypowiadałem się z tej trybuny w sprawie sytuacji przetwórstwa w Polsce. Dlatego też nie będę powtarzał przytoczonych w tych wystąpieniach argumentów o znaczeniu odpowiednio wysokiego poziomu hodowli pszczół dla społeczeństwa i naszej gospodarki, a konkretnie dla gospodarki rolnej, a także o olbrzymich utrudnieniach, jakie trzy, cztery lata temu piętrzyły się przed hodowcami, powodując bardzo niebezpieczny i systematycznie narastający spadek liczby pasiek, który groził poważnymi zakłóceniami ekologicznymi w naszym środowisku przyrodniczym.

Na szczęście dzięki poparciu przez władze niektórych postulatów Polskiego Związku Pszczelarzy regres ten został zatrzymany, ale jak sygnalizują coraz częściej pszczelarze nadal nie zabezpieczono odpowiednich warunków dla niezbędnego przyrostu hodowli. Zaczynają też narastać nowe, nie występujące do tej pory zagrożenia, które bardzo niepokoją działaczy związku i całe środowisko. Nadal generalnym problemem jest opłacalność i możliwość zbytu. W tym zakresie niezbędne są: po pierwsze, ograniczenie przez odpowiednie bariery celne nadmiernego wpływu do naszego kraju miodu i innych pszczelich produktów z importu, po drugie, wspomożenie finansowe rodzimej hodowli, traktowane jako ekwiwalent z tytułu udziału pszczół w zapylaniu roślin, w formie szerszej sprzedaży taniego cukru na zimowe potrzeby pasiek oraz dofinansowanie z budżetu zakupu niektórych leków, a także wysokiej klasy polskiego materiału hodowlanego.

Nowe zagrożenia, wobec których należy bezwzględnie podjąć radykalne przeciwdziałanie, to postępująca dewastacja drzewostanu miododajnego oraz coraz bardziej rozszerzający się i grożący nieodwracalnie negatywnymi konsekwencjami dla rodzimej hodowli import rodzin i matek pszczelich niewiadomego pochodzenia z Afryki, z Azji itd.