Działanie takie - jak już stwierdziłem odpowiadając (pismem z dnia 22.04.1999 r.) na skierowaną do mnie interwencję Pana Senatora Józefa Kuczyńskiego - jest podyktowane troską o mienie Skarbu Państwa, której podstawę prawną stanowią przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz.U. Nr 10, poz. 48 z późn. zm.), gdzie między innymi art. 25 określa, że właściciel i użytkownik zabytku, każdy w zakresie swoich obowiązków, obowiązani są dbać o zachowanie, a w szczególności zabezpieczyć przed zanieczyszczeniem, uszkodzeniem i dewastacją.

W lipcu 1998 r. w całych Siłach Zbrojnych - nie tylko w Elblągu - został przeprowadzony, zgodnie z poleceniem Departamentu Infrastruktury MON, przegląd mebli zabytkowych i stylowych. Pismem okólnym z dnia 6 lipca 1998 r. nakazano pozostawienie u użytkowników jedynie mebli znajdujących się w zadawalającym stanie utrzymania i eksploatowanych w odpowiednich warunkach oraz przysługujących tym użytkownikom zgodnie z obowiązującymi w wojsku normatywami należnościowymi. W innym przypadku - niewłaściwie użytkowane bądź niezgodne z normatywem meble podlegały zdeponowaniu w magazynach rejonowych organów infrastruktury, celem poddania ich profesjonalnym zabiegom konserwatorskim, a następnie wykorzystania do wyposażenia reprezentacyjnych obiektów wojskowych o stosownej dla całego typu sprzętu intensywności eksploatacyjnej. W miejsce wycofanych mebli, dotychczasowym ich użytkownikom zagwarantowano przydział wyposażenia zgodnego z obowiązującymi w wojsku standardami i normatywami.

Ponieważ w ocenie podległych mi organów infrastruktury, sprawujących nadzór nad gospodarką sprzętem kwaterunkowym w wojsku, zarówno dotychczasowy stan utrzymania mebli użytkowych w Klubie Garnizonowym - Elbląg, jak i perspektywy poprawnej ich eksploatacji w przyszłości nie były zadowalające, a ponadto pod względem standardu nie odpowiadały one obowiązującym normatywom dla klubów garnizonowych - wycofane zostały z tamtejszego klubu. Z przykrością muszę podkreślić, iż stan zaniedbania przedmiotowych sprzętów stwierdzono w komisyjnym protokole z dnia 12.03.1993 r., w treści którego zapisano m.in.: "Stan zachowania ich nie jest najlepszy, wymagają szybkiej specjalistycznej renowacji". Ponieważ użytkownik mebli nie podjął właściwych działań służących poprawie ich stanu technicznego, a więc nie dopełnił obowiązków nałożonych art. 25 ustawy o ochronie dóbr kultury, decyzję Szefa Rejonowego Zarządu Infrastruktury (RZI) w Olsztynie, podjętą po 5 latach oczekiwań, uznaję za prawidłową i niezbędną do wykonania postanowień tej ustawy.

Odnosząc się do zarzutu Pana Senatora o braku zgody na wywóz mebli zabytkowych pragnę wyjaśnić, że wynikł on z różnej interpretacji art. 5 ustawy o ochronie dóbr kultury dokonanej przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i Generalnego Konserwatora Zabytków.

Decyzję, w sprawie wpisania dobra kultury do rejestru zabytków podjął Wojewódzki Konserwator Zabytków w Elblągu w dniu 15 października 1998 r. (L.dz. PZOS/XI/2138/98), a więc trzy miesiące po wydaniu przez Szefa RZI polecenia zdania przedmiotowych mebli do magazynów. W dokumencie tym Wojewódzki Konserwator Zabytków powołał się na art. 5 pkt 1 ustawy o ochronie dóbr kultury, który to przepis zabrania przemieszczania zabytków ruchomych bez zgody konserwatora. Należy jednocześnie zaznaczyć, że decyzja została w tej części uchylona w dniu 12 lutego 1999 r. (nr DN-EJ/9-E/577-d/99) przez Generalnego Konserwatora Zabytków, który za podstawę uznania przedmiotowych mebli za zabytki podał art. 5 pkt 11 przywołanej ustawy. Między innymi znalazło się tam następujące sformułowanie "wpis do rejestru zabytków kompletu mebli gabinetowych nie oznacza zakazu ich przemieszczania tym bardziej, że nie są one związane pod względem historycznym czy artystycznym z budynkiem, w którym się obecnie znajdują".

W sposób zasadniczy zmienia to stan prawny niniejszego zespołu mebli, gdyż art. 5 pkt 11 nie ogranicza możliwości przemieszczania zabytków ruchomych, a przepisy ustawy nakładają wówczas jedynie obowiązek powiadamiania w terminie jednego miesiąca wojewódzkiego konserwatora zabytków o zmianie miejsca przechowywania zabytku ruchomego (art. 25 ust. 2 pkt 1). Powiadomienie to zostało przesłane w dniu 9 kwietnia br., a więc po 15 dniach od przewiezienia mebli.

Niech mi wolno będzie zaznaczyć, że zasady gospodarki sprzętem kwaterunkowym w wojsku i wynikające z nich oszczędne standardy wyposażenia pomieszczeń, z którymi nie zgadza się pan Senator, są ustalane z troską o możliwie najniższe wydatki na te cele z budżetu MON. Stąd rygorystyczne ograniczenia odnoszące się do jednostek i instytucji wojskowych, zaś tylko ze względu na funkcje reprezentacyjne w nieco mniejszym stopniu dotykają pomieszczeń użytkowanych przez osoby ze ścisłego kierownictwa resortu. W obecnej sytuacji braku środków na zabezpieczenie wielu podstawowych zadań w zakresie obronności Państwa nie widzę możliwości rezygnacji z takich zaostrzeń i dofinansowywania ponadstandardowego wyposażenia pomieszczeń w garnizonach, w których nie jest to niezbędne.