Art. 79 tej ustawy zobowiązuje dyrekcję "Lasów Państwowych" w okresie pięciu lat, to jest najpóźniej do końca 1997 r., do opracowania nowych lub uzupełnienia istniejących planów urządzania lasów zarządzanych przez "Lasy Państwowe". Art. 64, 65, 65a ustawy określają wysokość podatku leśnego i podstawy opodatkowania. Podatek ten wynosi aktualnie równowartość 0,200 m³ drewna i liczony jest według średniej ceny drewna za trzy kwartały roku poprzedniego od 1 ha przeliczeniowego lasu. Dla lasów ochronnych, rezerwatów i parków narodowych oraz lasów, gdzie nie ma sporządzonych planów urządzania lasu, podatek ten wynosi równowartość 0,3 q żyta od powierzchni 1 ha fizycznego lasu. Niektóre nadleśnictwa wykorzystują zapis art. 65a ustawy, żeby nie płacić wyższego podatku, i uzasadniają zadeklarowany podatek według ceny żyta brakiem aktualnego planu urządzania lasu. Należy zwrócić uwagę, że podatek liczony według ceny żyta jest trzykrotnie niższy od podatku liczonego według ceny drewna. Przykładowo, na terenie gminy Krasiczyn podatek ten za rok 1997 liczony od ceny żyta wynosi 10 zł 46 groszy za 1 ha użytków leśnych, natomiast liczony od ceny drewna wynosi 31 zł 56 groszy od 1 ha przeliczeniowego lasu.

Ustawa nic nie mówi o sankcji za nieopracowanie przez nadleśnictwa planu urządzenia lasu. W przypadku zakończenia ważności planu urządzenia lasu nadleśnictwom nie opłaca się opracowywać nowego planu, bo dzięki temu płacą trzykrotnie mniejszy podatek. Wprawdzie ustawa w art. 7 oraz art. 79 zobowiązuje "Lasy Państwowe" do posiadania tychże planów, ale nie przewiduje żadnych sankcji za niewywiązanie się z tego obowiązku. Przykładowo strata gminy Krasiczyn spowodowana takim obstrukcyjnym działaniem nadleśnictwa liczona jest na około 200 tysięcy zł.