W toku prac legislacyjnych, dotyczących ustawy z dnia 18 lipca bieżącego roku o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz o zmianie niektórych ustaw, doszło do zdarzenia wymagającego jednoznacznego wyjaśnienia i oceny. Marszałek Sejmu, pan Maciej Płażyński, uznał, że jest uprawniony jednoosobowo do dokonania zmian w tekście ustawy uchwalonym przez Sejm. Już w toku prac komisji senackich zajmujących się ustawą, po wskazaniu przez senatorów SLD błędów legislacyjnych w uchwalonym przez Sejm tekście i wniesieniu stosownych poprawek - notabene, jak wiemy, zostały potem odrzucone przez Senat - Marszałek Sejmu nadesłał do Senatu pismo, w którym potwierdza fakt zaistnienia takich błędów i informuje, że dokona siedmiu poprawek w tekście ustawy, jaki zostanie przesłany prezydentowi RP do podpisu.

Takie działania budzą podstawowe zastrzeżenia prawne. Ich znaczenie dla samej ustawy będzie musiał ocenić prezydent Aleksandr Kwaśniewski podczas podejmowania decyzji o podpisaniu ustawy przesłanej mu w wersji odmiennej od uchwalonej przez Sejm.

Oddzielną sprawą jest ocena legalności postępowania marszałka Sejmu. Według mnie, bez względu na treść wprowadzonych zmian, doszło do naruszenia istotnej zasady. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 7 stwierdza jednoznacznie, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Żaden przepis prawny nie daje marszałkowi Sejmu uprawnienia do zmieniania treści ustawy uchwalonej przez Sejm. Co więcej, w art. 121 ust. 1 nakazuje marszałkowi przekazanie do Senatu ustawy uchwalonej przez Sejm, zaś w art. 122 ust. 1 na marszałka Sejmu nałożony jest obowiązek przesłania jej do prezydenta RP. Również Regulamin Sejmu stanowi, że marszałek Sejmu ma obowiązek przesłania do Senatu tekstu ustawy uchwalonej przez Sejm, po jej potwierdzeniu swoim podpisem.

Tymczasem do prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, do podpisu, został skierowany tekst, który nie został uchwalony przez Sejm! W tej sytuacji proszę panią marszałek Senatu Alicję Grześkowiak o autorefleksję oraz podjęcie działań należnych drugiej Izbie jako strażnikowi czystości legislacyjnej stanowionego prawa.