W tych dniach minęła kolejna rocznica utworzenia przez władze państwowe Drugiej Rzeczypospolitej, jednego z pierwszych w tej części Europy, obozu koncentracyjnego w Berezie Kartuskiej. Osadzono tutaj i torturowano w bestialski sposób oraz doprowadzono do utraty zdrowia i życia wiele tysięcy osób. I nic to, że Polska była wtedy związana ze Stolicą Apostolską konkordatem, obowiązującym od połowy lat dwudziestych. Obóz w Berezie został utworzony na mocy rozporządzenia prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 17 czerwca 1934 r., zamieszczonego w "Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej" nr 50 pod pozycją nr 473. Jest to krótki dokument, więc pozwolę go sobie w całości przytoczyć.

Art. 2. Zarządzenie co do przytrzymania i skierowania osoby przytrzymanej do miejsca odosobnienia wydają władze administracji ogólnej. Postanowienie o przymusowym odosobnieniu wydaje sędzia śledczy na wniosek władzy, która zarządziła przytrzymanie. Uzasadniony wniosek tej władzy jest wystarczającą podstawą do wydania postanowienia. Odpis postanowienia będzie doręczony osobie przytrzymanej w ciągu 48 godzin od chwili jej przytrzymania. Na postanowienie sędziego środki odwoławcze nie służą.

Szanowni Państwo, pozwoliłem sobie przytoczyć treść tego haniebnego dokumentu nie tyko dlatego, że do obozu w Berezie Kartuskiej została zesłana bardzo liczna grupa mieszkańców Włocławka, mojego rodzinnego miasta. Również dlatego, że w ostatnich dniach grupa senatorów z ugrupowań tworzących obecnie większość parlamentarną przedstawiła w komisjach senackich projekt uchwały, mającej stwierdzić istnienie ciągłości prawnej między Drugą i Trzecią Rzeczypospolitą. Niech będzie swoistym memento, że treść cytowanego rozporządzenia z 1934 r. może stać się na powrót obowiązującym prawem.