Spis oświadczeń, poprzednie oświadczenie, odpowiedź, następne oświadczenie

Szanowny Panie Ministrze!

Działając w imieniu Zarządu Głównego Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków, zwracam się do Pana Ministra z uprzejmą prośbą o podjęcie stosownych działań zmierzających do dokonania poprawki do art. 58 ust. 1 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z dnia 6 listopada 1997 r. (Dz.U. nr 28 poz. 153 z 1997 r. z późniejszymi zmianami) przez umieszczenie diabetologa wśród lekarzy wymienionych w tym artykule.

Uzasadniając potrzebę innego uregulowania w tym zakresie niż dotychczasowe, należy dodać, że w naszym kraju choruje na cukrzycę od około półtora miliona do dwóch milionów osób, co stanowi 5% naszej populacji powyżej dziewiętnastego roku życia. Jak wynika z opracowań polskich naukowców, w tym konsultanta krajowego, pana profesora Jana Tatonia, liczba dzieci i młodzieży chorujących na cukrzycę to dwadzieścia jeden tysięcy osób. W ciągu najbliższych dwudziestu pięciu lat przewiduje się wzrost zachorowań o 40-50%. Według obecnego stanu prawnego, skierowanie przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej do specjalisty diabetologa jest wielkim utrudnieniem dla tak dużej grupy osób chorych na cukrzycę  - powoduje, że leczenie tej choroby rozpoczyna się ze znacznym opóźnieniem. Dlatego pilną potrzebą  staje się zmiana treści art. 58 przez dodanie "lekarza diabetologa".

Cukrzyca jest chorobą przewlekłą i nieuleczalną, chociaż przy właściwym postępowaniu i leczeniu umożliwia życie w warunkach zbliżonych do życia osoby zdrowotnej. W 1999 r. na skutek powikłań z powodu cukrzycy amputowano około ośmiu tysiącom sześciuset osobom kończyny dolne, co było wynikiem w porę nierozpoznanej tak zwanej stopy cukrzycowej; jak też straciło wzrok z powodu neuropatii sześć tysięcy dwieście osób. Z danych, jakie posiada Polskie Stowarzyszenie Diabetyków, wynika, że leczenie cukrzycy przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej daje mierne wyniki. Koniecznym byłoby, z punktu widzenia interesu społecznego, aby leczeniem cukrzycy, w szczególności w pierwszej fazie, zajmowali się lekarze diabetolodzy, tak jak jest to uregulowane w większości krajów Europy i świata. Złe leczenie cukrzycy przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, mających niewielkie przygotowanie z zakresu diabetologii, prowadzi do częstej hospitalizacji i przewlekłego leczenia szpitalnego, co ma wpływ także na zwiększenie wydatków państwa na ten cel. Na uwagę zasługuje również fakt, że w obecnej sytuacji osoby chore na cukrzycę mają duże trudności z uzyskaniem skierowania do lekarza diabetologa, co znacznie wydłuża proces leczenia i działa na niekorzyść pacjentów.

Jestem zdania, że proponowane uregulowanie prawne wpłynęłoby na lepsze leczenie cukrzycy, zmniejszyłoby nakłady państwa na pokrycie kosztów leczenia nierozpoznanych w porę powikłań cukrzycowych, zaś osoby chore na cukrzycę będą mogły normalnie się uczyć, pracować i być pełnowartościowymi obywatelami kraju. Koszty poniesione przez państwo tym zakresie byłyby minimalne, a na rozwiązanie tego problemu czeka około dwóch milionów osób.

Spis oświadczeń, poprzednie oświadczenie, odpowiedź, następne oświadczenie