Jestem zaniepokojony dramatyczną, wręcz katastrofalną sytuacją gminnych ośrodków pomocy społecznej w powiecie kłodzkim. W porównaniu z ubiegłym rokiem drastycznie, średnio o 30%, zmniejszono dotacje na zadania zlecone. Zlikwidowano też dotacje na zasiłki osłonowe przeznaczone na częściowe zrekompensowanie najuboższym skutków podwyżek opłat za czynsz i energię, a jednocześnie obciążono ośrodki pomocy społecznej dodatkowymi zadaniami, to jest składką ZUS od zasiłków stałych oraz składką na ubezpieczenia zdrowotne, nie przeznaczając na ich realizację dodatkowych środków finansowych. W tej sytuacji ośrodki te nie mają wręcz pieniędzy na realizację zadań wynikających z ustawy o pomocy społecznej, czyli na to, co państwo gwarantuje obywatelom. Z tego powodu w wielu gminnych ośrodkach pomocy społecznej nie wypłaca się zasiłków okresowych bądź też są one wypłacane w kwotach dość symbolicznych. Jak nazwać zasiłek w kwocie 20 zł, 50 zł lub nawet 100 zł miesięcznie na rodzinę? Dodatkiem, jałmużną? Nie mówię tutaj o rodzinach patologicznych, choć i tym rodzinom należy się pomoc, ale o rodzinach normalnych, tylko biednych, często wielodzietnych, niepełnych, o niskich dochodach bądź też bez żadnego dochodu, rodzinach, w których występują choroby.

Na zubożenie części mieszkańców miał również wpływ brak miejsc pracy, redukcje i zwolnienia oraz wysoki, stale rosnący wskaźnik bezrobocia w powiecie kłodzkim. Według rejonowego urzędu pracy do dnia 31 stycznia 1999 r. było zarejestrowanych szesnaście tysięcy pięćset bezrobotnych, a już w dniu 31 marca 1999 r. - osiemnaście tysięcy bezrobotnych. Wynika z tego, iż powiększa się obszar nędzy i ubóstwa. W wielu przypadkach zagrożony jest wręcz biologiczny byt tych rodzin. One czekają na pomoc i powinni tę pomoc otrzymać.