Praca hutników i zdobników szkła, a szczególnie szkła kryształowego, jest typowo ręczna, nie stosowana już w innych gałęziach przemysłu, i na pewno taką pozostanie. Jest to praca w wysokich temperaturach i przy bezpośrednim narażeniu na oddziaływanie szkodliwych substancji chemicznych. Należy dodać, że jednym z podstawowych składników szkła ołowiowego jest ołów, który jest bezpośrednio wchłaniany do organizmu. Temperatura, w której pracują hutnicy przy wannie szklarskiej, dochodzi do 70⁰C. Z dotychczasowych doświadczeń wynika, że przepracowanie w zawodzie przez mężczyznę czterdziestu lat, a kobietę trzydziestu pięciu lat jest szczytem fizycznej możliwości człowieka. Odpowiada to przeciętnie wiekowi sześćdziesięciu lat u mężczyzny i pięćdziesięciu pięciu lat u kobiety. Nie są to tylko moje spostrzeżenia, ale wynikają one również z opinii lekarzy przemysłowych. Bezpośrednia styczność wyżej wymienionych pracowników z wysoką temperaturą i związkami chemicznymi powoduje u hutników szkła przede wszystkim ołowicę i pylicę, rozedmę płuc, zaćmę hutniczą, zrogowacenie dłoni, przewlekłe zapalenie kłykci bocznych kości ramiennych, a u zdobników szkła schorzenia kręgosłupa, dyskopatię, gościec, reumatyzm, głuchotę, chorobę wibracyjną i zwyrodnienie stawów. Narażenie na te choroby jest obiektywne i wynika z techniki i technologii produkcji stosowanej nie tylko u nas, ale też na całym świecie. W tej sytuacji wydłużenie wieku emerytalnego dla hutników i zdobników szkła jest nie do przyjęcia. Spowoduje to sytuacje, w których stosunek pracy z nimi będzie rozwiązywany tuż przed emeryturą, i to nie z ich winy, ale z winy ustawodawcy, który przy uchwalaniu ustawy wrzuca wszystkich pracowników do jednego worka, nie bacząc na obiektywne warunki wykonywania prac w poszczególnych zawodach.