O pokój w Libanie upominał się wielokrotnie Ojciec Święty, Jan Paweł II. Mówił: "Liban może być sobą, czyli krajem, w którym różne wspólnoty kulturowe i religijne współistnieją i współżyją, szanując wzajemnie swoją tożsamość. Duchowi Libanu jest obcy wszelki fundamentalizm. To właśnie odróżnia go od innych krajów, w których życie społeczne i polityczne jest poważnie uwarunkowane przez stanowiska skrajne, niesłusznie odwołujące się do religii. Liban jest społeczeństwem otwartym".

Jako Grupa Parlamentarna Polsko-Libańska chcemy przypomnieć, że po II wojnie światowej Liban przyjął liczną grupę wojsk generała Andersa i rodziny z nimi przybyłe. Liban zapewnił im godziwe życie.

Chcemy skierować następujące pytania.

Pierwsze. Dlaczego zostało naruszone porozumienie kwietniowe z 1996 r., którego celem jest ochrona ludności cywilnej i czy komisja monitorująca złożona z przedstawicieli pięciu krajów - Stanów Zjednoczonych, Francji, Libanu, Syrii i Izraela - zajęła się tą sprawą?

Drugie pytanie. Dlaczego rezolucja nr 425 z 19 marca 1978 r. Rady Bezpieczeństwa ONZ wciąż nie jest wprowadzona w życie?