Warszawa, dnia 21.03. 1998 r.

Poruszone przez Pana Senatora Janusza Bielawskiego w oświadczeniu problemy są przedmiotem, istotą mego działania w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej. Jestem zainteresowany dalszą współpracą, a ewentualne uwagi do realizowanego programu reform będą szczegółowo analizowane co przyczyni się do właściwego kształtowania nowego systemu opieki zdrowotnej.

Znowelizowana ustawa o zakładach opieki zdrowotnej zmienia sposób funkcjonowania systemu ochrony zdrowia. Stanowi ona istotne wzmocnienie tendencji, które umożliwiała umowa w 1991 roku. Obecne rozwiązania wyraźnie określają rynkowy charakter systemu opieki zdrowotnej. Podstawową formą organizacyjno prawną stał się zakład samodzielny, który musi zabiegać na rynku o środki publiczne przeznaczone na ochronę zdrowia. Ustawa ponadto precyzuje sposób zawierania kontraktów na świadczenia zdrowotne.

Faktem jest, iż zgodnie z art. 5 ustawy, który jest przepisem ogólnym, zakład może być przeznaczony do udzielania świadczeń ogółowi ludności. A zatem, zapis ten dopuszcza rejonizację świadczeń udzielanych przez zakłady opieki zdrowotnej. W stosunku do publicznych zakładów opieki zdrowotnej rejonizacja oznacza zapewnienie świadczeń zdrowotnych osobom ubezpieczonym lub uprawnionym zamieszkałym na obszarze działania zakładu, a także decydowania o potrzebie i sposobie udzielania świadczeń, których sam nie może udzielić. Zasada rejonizacji nie może jednak naruszać dwóch zasad: prawa wyboru lekarza lub zakładu opieki zdrowotnej oraz pierwszeństwa dostępu do świadczeń danego zakładu osób zamieszkałych w danym obwodzie szpitalnym lub rejonie. Ponadto osoby uprawnione do świadczeń zdrowotnych w publicznych zakładach opieki zdrowotnej nie mogą być obciążane opłatami za ich udzielanie, nawet gdy świadczeń zdrowotnych udziela publiczny zakład opieki zdrowotnej nie będący właściwym ze względu na obszar lub rejon swojego działania. Za takim stwierdzeniem przemawia art. 39 ustawy.

Natomiast art. 15 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz o zmianie niektórych innych ustaw stanowi, że świadczenia zdrowotne udzielane w publicznych zakładach opieki zdrowotnej lub protez podmioty określone w art. 35 ust. 1 pkt 1-3 ustawy - przez pracownie diagnostyczne, pracownie protetyki stomatologicznej i ortodoncji oraz zakłady rehabilitacji leczniczej są płatne, jeżeli świadczenia te udzielane są na podstawie skierowania wystawionego przez lekarza wykonującego zawód medyczny poza zakładem opieki zdrowotnej, którzy nie są zobowiązani do wykonywania zadań publicznych zakładu opieki zdrowotnej w rozumieniu art. 35 ust. 2 ustawy.

Powyższe jednak, nie oznacza możliwości pobierania opłaty za przyjęcie i pobyt pacjenta w szpitalu będącym publicznym zakładem opieki zdrowotnej, jeżeli skierowanie do szpitala zostało wystawione przez lekarza o którym mowa wyżej. Za takim stwierdzeniem przemawia zapis art. 21 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (przepis szczególny w szpitalach). Pacjent przyjmowany jest do szpitala na podstawie orzeczenia lekarza szpitala.

Podzielam opinię o konieczności podjęcia działań racjonalizujących zmierzających do zreformowania systemu opieki zdrowotnej. Wymienione problemy potwierdzają, iż kluczem do rzeczywistej reformy służby zdrowia jest zmiana sposobu finansowania całego systemu ochrony zdrowia. Właśnie taki kierunek zmian ujęty jest w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Projekt nowelizacji ustawy zostanie wkrótce przesłany do parlamentu. Nowelizacja tworzy autentyczne gwarancje samorządności i niezależności instytucji ubezpieczenia zdrowotnego, możliwości wyboru kasy i instytucji leczących ubezpieczonych oraz wprowadzenia nadzoru ubezpieczeniowego.

Wojciech Maksymowicz