Spis oświadczeń, poprzednie oświadczenie, odpowiedź na oświadczenie, następne oświadczenie

13. posiedzenie Senatu RP

29 maja 1998 r. 1998 r.

Oświadczenie

W drodze niniejszego oświadczenia chciałbym poprosić o wyjaśnienie okoliczności podjęcia przez prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki trzech decyzji zawieszających w czynnościach kolejno trzydziestu trzech członków Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Przedmiotowe decyzje są niezgodne z szeregiem norm prawa międzynarodowego oraz wewnętrznego i doprowadziły już do obniżenia prestiżu oraz rangi polskiego sportu na arenie międzynarodowej, a tym samym - do naruszenia polskiej racji stanu.

Na podstawie decyzji z dnia 21 kwietnia 1998 r. prezes UKFiT zawiesił w czynnościach prezesa PZPN, wiceprezesa PZPN i sekretarza generalnego PZPN tylko za to, że w czasie rozpoczętej w dniu 20 kwietnia 1998 r. i trwającej po dzień dzisiejszy kontroli w siedzibie związku kontrolowani ośmielili się wyrazić wątpliwości co do zakresu i trybu kontroli na tle prawa o stowarzyszeniach. Wątpliwość ta wiązała się z faktem, iż na podstawie art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 stycznia 1996 r. o zmianie ustawy - Prawo o stowarzyszeniach (DzU Nr 27, poz. 117) uchylony został art. 25 pkt 2 prawa o stowarzyszeniach, pozwalający dotychczas organowi nadzorującemu na przeglądanie w lokalu stowarzyszenia, w obecności przedstawiciela władz stowarzyszenia, dokumentów związanych z jego działalnością oraz sporządzanie z nich notatek, odpisów i wyciągów.

W momencie podejmowania decyzji prezes PZPN przebywał (od 14 kwietnia 1998 r.) w Klinice Kardiologicznej w Katowicach.

Zawieszenie w czynnościach sekretarza generalnego PZPN było z kolei niezgodne z § 71 ust. 1 Statutu PZPN, sytuującego wyżej wymienioną osobę jako najwyższego rangą pracownika w Biurze PZPN, zatrudnionego na podstawie umowy o pracę i nie będącego organem władzy, lecz organem wykonawczym związku.

Na podstawie decyzji z dnia 5 maja 1998 r. prezes UKFiT zawiesił w czynnościach czterech wiceprezesów i czterech członków Prezydium Zarządu PZPN w związku z dokonaną przez nich oceną przynależności klubowej zawodnika Mirosława Szymkowiaka. Osoby te zostały zawieszone za wyrażenie w kulturalny sposób sprzeciwu wobec wkroczenia organu administracji państwowej w sferę zastrzeżoną dla sądu powszechnego.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej zawiesić wykonanie uchwały lub decyzji niezgodnej z prawem oraz zażądać jej uchylenia, a w razie uchylenia w wyznaczonym terminie - uchylić taką uchwałę lub decyzję, może jedynie w drodze postanowienia sąd na wniosek organu nadzorującego.

W sytuacji gdy wszystkie organy statutowe PZPN uznały za prawidłowe i w pełni skuteczne potwierdzenie (przez PZPN w Łodzi) i uprawnienie do gry (przez Wydział Gier PZPN) w SPN "Widzew" Łódź zawodnika Mirosława Szymkowiaka, organ nadzorujący nie miał ustawowego uprawnienia do żądania od władz PZPN unieważnienia tych czynności.

W dniu 12 maja 1998 r. odbyło się skutecznie zwołane przez prezesa honorowego PZPN, pana Kazimierza Górskiego, posiedzenie Zarządu PZPN.

Interpretując na swój sposób postanowienia Statutu PZPN i ponownie wkraczając w kompetencje niezawisłego sądu powszechnego, prezes UKFiT uznał powyższe zebranie za nielegalne i tylko z tego powodu w dniu 13 maja 1998 r. zawiesił w czynnościach dwudziestu dwóch członków Zarządu PZPN.

Już w dniu 5 maja 1998 r. (a więc przed zawieszeniem wyżej wymienionych dwudziestu dwóch osób) organ nadzorujący wystąpił do sądu wojewódzkiego o ustanowienie dla PZPN kuratora, mimo iż w tym momencie Zarząd PZPN mógł skutecznie odwołać i podejmować uchwały oraz decyzje. Postanowieniem z dnia 21 maja 1998 roku Sąd Wojewódzki w Warszawie ustanowił kuratora dla PZPN. Orzeczenie to jest nieprawomocne, nie jest skuteczne i nie podlega wykonaniu.

Nie zważając na powyższe, kurator Wiesław Pakoca, będący wicedyrektorem Departamentu Prezydialnego UKFiT, próbował w dniu 26 maja 1998 r. podjąć swe czynności w siedzibie PZPN, aczkolwiek nie przedstawił prawomocnego orzeczenia sądowego i zaświadczenia wydanego przez sąd kuratorom zgodnie z art. 521 i 604 kpc.

Należy z przykrością stwierdzić, że trzydziestu trzem członkom Zarządu PZPN (w tym dwóm pozostającym w szpitalu w chwili podejmowania decyzji) prezes UKFiT "zamknął" bez żadnego wyjaśnienia "prawo do sądu", sformułowane w art. 6 ust. 1 konwencji rzymskiej o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (ratyfikowanej przez Polskę w dniu 19 stycznia 1993 r.), w art. 45 Konstytucji RP oraz w wielu aktach międzynarodowych i wewnętrznych demokratycznych państw europejskich.

Wszystkie trzy decyzje prezesa UKFiT są nieważne z mocy prawa, jako że zostały wydane z naruszeniem bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa. Prezes UKFiT dopuścił się również ewidentnych uchybień prawa w zakresie wydania i doręczenia wskazanych decyzji osobom zainteresowanym.

W każdym z trzech wypadków jedną jedyną decyzją wszczęto i zakończono postępowanie administracyjne, naruszając szereg norm kodeksu postępowania administracyjnego oraz podstawową zasadę praworządnego państwa prawa o proporcjonalności wymierzonej sankcji w stosunku do zawinienia.

Załączniki:

Spis oświadczeń, poprzednie oświadczenie, odpowiedź na oświadczenie, następne oświadczenie