W "Dzienniku Ustaw" nr 57 z bieżącego roku ukazało się obwieszczenie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o zawodzie pielęgniarki i położnej. Na stronie 3893 zapisano, art. 8a, że tworzy się Krajową Radę Akredytacyjną Szkolnictwa Medycznego, działającą przy ministrze właściwym do spraw zdrowia. W skład krajowej rady wchodzi dwunastu członków, których powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw zdrowia, a powołuje ich spośród kandydatów zgłoszonych w połowie przez szkoły medyczne, a w połowie przez samorząd pielęgniarek i położnych, stowarzyszenia, organizacje itd. Kadencja krajowej rady trwa cztery lata.

W "Dzienniku Ustaw" nr 83 ukazało się rozporządzenie wykonawcze ministra zdrowia z 31 lipca w sprawie procedury powoływania Krajowej Rady Akredytacyjnej Szkolnictwa Medycznego. Zapisano w nim, że minister właściwy do spraw zdrowia, po rozpatrzeniu wniosków, które spłyną w terminie miesiąca, licząc od dnia upływu terminu określonego w ogłoszeniu o naborze kandydatów, powołuje członków krajowej rady.

W związku z tym zwracam się z apelem do pana ministra Grzegorza Opali, aby zrezygnował z ostatecznego rozstrzygania o składzie Krajowej Rady Akredytacyjnej Szkolnictwa Medycznego w dniu 15 października bieżącego roku. Powołanie dwunastoosobowej rady na okres czterech lat dosłownie na kilka lub kilkanaście godzin przed zakończeniem misji obecnego rządu byłoby oczywiście zgodne z prawem, ale w mojej lekarskiej opinii dalekie od zasad etyczno-moralnych, którymi lekarz powinien się kierować w pierwszej kolejności i w każdej sytuacji. Oczekuję w mniejszym stopniu formalnej odpowiedzi od pana ministra, a w większym kierowania się w sygnalizowanej sprawie szeroko rozumianym interesem społecznym i publicznym.

Według mojej wiedzy faktycznie sprawa nie jest zakończona, choć odwołano prezesa fabryki i powołano nowego. Ale poprzedni prezes nie został rozliczony. Nie pracuje, nie przyjmuje do wiadomości odwołania i nadal pobiera wysokie wynagrodzenie, ponad 10 tysięcy zł, a załoga fabryki na to pracuje. Jest to spółka skarbu państwa, a kasa państwa, jak powszechnie wiadomo, jest pusta.

Drugie oświadczenie również kieruję do prezesa Rady Ministrów pana Jerzego Buzka oraz do prezesa Najwyższej Izby Kontroli, prosząc o ponowne wnikliwe zbadanie sprawy, a także do ministra sprawiedliwości, prosząc o przyspieszenie rozpatrzenia wniosku związków zawodowych oraz zainteresowanie się poruszanymi przeze mnie w oświadczeniu problemami.

Do otrzymanej odpowiedzi mam następujące uwagi, którymi, mam nadzieję, pan premier zainteresuje się osobiście.

Po drugie, Ministerstwo Skarbu Państwa zakwestionowało tak zwaną prywatyzację CIECH dopiero po interwencjach mojej i pana posła Wiesława Kaczmarka oraz po artykułach prasowych i skierowaniu sprawy do prokuratury przez związki zawodowe. Nie zakwestionowano jednak próby przejęcia przez zarząd CIECH SA kontroli nad spółką oraz pozbawienia Ministerstwa Skarbu Państwa wpływu na dalsze losy spółki. Nie wyciągnięto wniosków w stosunku do tych przedstawicieli rady nadzorczej, którzy mają reprezentować skarb państwa, a jednocześnie usunięto osobę, która głosowała przeciwko takiej prywatyzacji. Brak jest odpowiedzi na pytania, ile kosztowało odwołanie prywatyzacji oraz czy ktokolwiek poniósł z tego tytułu odpowiedzialność.

Oświadczenie kieruję do Jerzego Buzka, prezesa Rady Ministrów.

Z informacji otrzymanej z zarządu miasta wynika, że otrzymany w 2001 r. z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych limit środków na realizację programu celowego "Drogowskaz", dotyczący pomocy osobom niepełnosprawnym w zaopatrzeniu w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz w komunikowaniu się, został, ze względu na jego szczupłość, rozdysponowany. Program ten cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem wśród osób niepełnosprawnych, a liczba stale napływających wniosków ciągle rośnie. Ilość środków niezbędna dla zaspokojenia najpilniejszych potrzeb wynosi 110 tysięcy zł, w tym 30 tysięcy zł z przeznaczeniem dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej.

Proszę pana premiera o wydanie stosownej dyspozycji dla pokrycia tych minimalnych potrzeb.

Rady gmin Kramsk, Krzymów, Kościelec i Koło, gmin, których bezpośrednio dotykają dobrodziejstwa i zagrożenia ze strony działalności zbiornika, uchwaliły, że dla poprawy sytuacji należy jak najszybciej: po pierwsze, pogłębić i uregulować koryto rzeki Warty; po drugie, wybudować dodatkowe rowy odwadniające oraz zmeliorować grunty przyległe do wałów; po trzecie, dokonać renowacji, modernizacji i odbudowy istniejących kanałów i urządzeń melioracyjnych, po czwarte wreszcie, ostatecznie uregulować wszelkie sprawy własnościowe związane z budowlami ochronnymi.

Rolnicy bardzo zdecydowanie zwracają uwagę, że w ostatnich latach zbiornik "Jeziorsko" zmienił funkcję z retencyjnej na rekreacyjną. Nie mają nic przeciwko rekreacji, byleby nie była ona wykonywana zamiast sprawnej retencji.

Gminy domagają się bieżącego monitorowania zagrożeń katastrofami ekologicznymi i bieżącego informowania o planowanych rzutach wody, z czterdziestoośmiogodzinnym wyprzedzeniem. Domagają się też corocznych raportów od służb ochrony środowiska o stanie środowiska i zagrożeniach ekologicznych w dolinie rzeki Warty i Neru.

Panie Ministrze, przez wiele lat zbiornik "Jeziorsko" znakomicie pełnił swoją funkcję regulacyjną. Dzięki niemu ten rejon Polski uniknął wielu powodzi i szkód. Mijają lata. Dewastacji ulega sam zbiornik, wały warciańskie i poldery. Nawet jeśli sam zbiornik będzie dobrze prowadzony, to przy braku ciągłego inwestowania w obiekt i jego otoczenie, przy następnych niekorzystnych warunkach pogodowych w tym regionie znowu może dojść do powodzi. Warto o tym pamiętać, a zanim tak się stanie, należy podjąć odpowiednie kroki zapobiegawcze.

Od wielu dziesiątków lat starania o przyznanie odszkodowań za utracone grunty i zabudowania są bezskuteczne. Osoby starające się o te odszkodowania to często już drugie lub trzecie pokolenie tych, którzy nie z własnej woli musieli opuścić rodzinną ziemię. Byli właściciele lub ich spadkobiercy, mimo że często posiadają odpowiednie wyroki sądowe, nie mogą dojść swych praw u bezradnych w tej sprawie urzędników reprezentujących skarb państwa, dlatego prosimy pana premiera o wyjaśnienie kilku spraw.

Po drugie, jaka obecnie obowiązuje procedura i czy jest realna możliwość uzyskania ekwiwalentu za mienie pozostawione na Wschodzie?

Z wyrazami szacunku, senatorowie Czudowska, Sagatowska i Tomaszek.

Szanowny Panie Premierze!

Rozporządzeniem z dnia 18 maja 2001 r. w sprawie utworzenia sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (DzU nr 64 poz. 654) minister sprawiedliwości dokonał istotnych zmian organizacji sądownictwa na obszarze województwa warmińsko-mazurskiego. W efekcie na terenie tego województwa powstały sądy okręgowe w Elblągu (przynależący do apelacji gdańskiej) i w Olsztynie (przynależący do apelacji białostockiej).

Wprowadzone w życie zmiany spotkały się z negatywną oceną środowisk prawniczych oraz społeczeństwa. Krytyka proponowanych rozwiązań zgłaszana była już na etapie opiniowania projektów. Stosowne uchwały i opinie przedkładane były przez organy samorządowe, organy samorządu adwokackiego i sędziowskiego. Nie zostały jednak uwzględnione przez ówczesnego ministra sprawiedliwości Lecha Kaczyńskiego. Przyjęte rozwiązania krytycznie ocenił także obecny minister sprawiedliwości Stanisław Iwanicki, który podjął nawet prace w kierunku zmiany cytowanego wyżej rozporządzenia.

Najogólniej ujmując, można stwierdzić, że wprowadzone zmiany utrudniły wielu osobom dostęp do wymiaru sprawiedliwości, podnosząc przy tym koszty i to nie tylko uczestników postępowań sądowych, ale także sądów. Jest to konsekwencja zwiększenia odległości dzielących zainteresowane osoby od siedzib sądów okręgowych, a w przypadku podległych Sądowi Okręgowemu w Olsztynie, także od siedziby Sądu Apelacyjnego w Białymstoku.

Do właściwości Sądu Okręgowego w Olsztynie włączono bowiem obszary właściwości sądów rejonowych w: Giżycku, Piszu i Ełku, a więc tereny odległe. W szczególności nieracjonalne wydaje się włączenie do tego okręgu obszaru podległego Sądowi Rejonowemu w Ełku (a więc między innymi gmin: Gołdap, Olecko, Dubieninki, Wieliczki, Kalinowo). Dojazd i powrót do siedziby Sądu Okręgowego w Olsztynie, a także do siedziby sądu gospodarczego w Olsztynie (Sąd Rejonowy w Olsztynie jest właściwy dla całego obszaru) w ciągu jednego dnia jest praktycznie niemożliwy z uwagi na stan połączeń komunikacyjnych i dróg oraz odległości (z Dubieninek około 200 km, z Ełku około 160 km). Podobnie ma się sprawa dojazdu z Działdowa do Elbląga.

Racjonalne, wygodniejsze dla uczestników postępowań i mniej kosztowne byłoby pozostawienie obszarów podległych Sądowi Rejonowemu w Ełku w obszarze właściwości Sądu Okręgowego w Suwałkach, do którego byłby dogodny i znacznie bliższy dojazd.

Najlepszym rozwiązaniem organizacyjnym, postulowanym już między innymi przez władze samorządowe, byłoby utworzenie w Ełku sądu okręgowego jako trzeciego w województwie. Gdyby w obszarze jego właściwości znalazły się sądy rejonowe w: Ełku, Giżycku i Piszu (oraz ewentualnie wyodrębniony ze struktury Sądu Rejonowego w Ełku samodzielny sąd rejonowy w Olecku), to byłby to okręg o wielkości zbliżonej do istniejącego obecnie okręgu suwalskiego.

Istotne sprzeciwy budzi także zmiana przynależności okręgu olsztyńskiego z apelacji warszawskiej do apelacji białostockiej. Ta zmiana również pogorszyła dostępność do wymiaru sprawiedliwości i powiększyła koszty. Dojazd do Białegostoku jest nie tylko dalszy, ale i znacznie dłuższy. W wypowiedzi dla tygodnika "Polityka" na nieracjonalność tego rozwiązania zwrócił uwagę obecny minister sprawiedliwości Stanisław Iwanicki.

Zasadne byłoby utworzenie sądu apelacyjnego w Olsztynie. Mógłby on objąć swą właściwością obszary podległe sądom okręgowym w Elblągu, Olsztynie, ewentualnie Sądowi Okręgowemu w Ełku, a także Sądowi Okręgowemu w Ostrołęce. Powstałby więc sąd apelacyjny o odpowiednio dużym potencjalne. Odciążyłby przy tym sądy apelacyjne w: Gdańsku, Warszawie i Białymstoku. Taki sąd apelacyjny miałby zapewnioną odpowiednią kadrę, gdyż w działających obecnie sądach olsztyńskich zatrudniona jest duża grupa wysoko kwalifikowanych i doświadczonych sędziów i urzędników. Zaplecze naukowo-kadrowe mógłby też stanowić Wydział Prawa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego.

Za utworzeniem sądu apelacyjnego w Olsztynie przemawia też argument natury historycznej. Do końca 1950 r. istniała bowiem apelacja olsztyńska, obejmująca swoją właściwością ówczesne sądy okręgowe w: Ełku (podlegały mu Augustów, Suwałki, Gołdap, Olecko); w Giżycku (Bartoszyce, Kętrzyn, Mrągowo, Pisz, Węgorzewo); w Mławie (Ciechanów, Działdowo, Maków Mazowiecki, Nidzica, Przasnysz); w Olsztynie (Biskupiec, Dobre Miasto, Górowo Iławeckie, Lidzbark Warmiński, Ostróda, Szczytno); w Pasłęku (Braniewo, Morąg, Orneta, Susz).

Janusz Lorenz

Szanowny Panie Premierze!

Apelujemy do Pana Premiera jako osoby konstytucyjnie odpowiedzialnej za cały rząd, aby powstrzymał ministra Tokarczuka od decyzji, która w ewidentny sposób narusza interes publiczny i spowoduje protesty społeczne.

W trakcie wykonywania mandatu senatorskiego udostępniono mi dokumentację o planowanej w latach osiemdziesiątych budowie Kopalni i Zakładu Wzbogacania Rud Polimetalicznych "Krzemionka" w okolicach Suwałk. Z dokumentacji tej wynika, iż badania geologiczne w rejonie miejscowości: Krzemionka, Udryń i Jeleniowo wykazały występowanie bogatych złóż rudy polimetalicznej.

W końcu lat siedemdziesiątych przystąpiono do zaprojektowania kopalni pilotażowej na złożu Krzemionka oraz opracowano technologię wzbogacania rud i otrzymywania z nich koncentratów żelaza, tytanu i wanadu. Na tę inwestycję w latach 1978-1979 został zaciągnięty przez Bank Handlowy w konsorcjum banków zachodnioniemieckich kredyt w wysokości 750 milionów DM na dziesięcioletni okres spłaty.

Lech Feszler

W trakcie wykonywania mandatu senatorskiego otrzymałem dokumentację dotyczącą planowanej w latach osiemdziesiątych budowy Kopalni i Zakładu Wzbogacania Rud Polimetalicznych "Krzemionka" w okolicach Suwałk. Z dokumentacji tej wynika, iż badania geologiczne w rejonie miejscowości Krzemionka, Udryń i Jeleniowo wykazały występowanie tam bogatych złóż rudy polimetalicznej.

Nasuwa się pytanie, z którym zwrócili się do mnie przedstawiciele Stowarzyszenia "Samorządna Suwalszczyzna", co stało się z zaciągniętym na powyższe inwestycje kredytem w wysokości 750 milionów DM. Oczywiście pytanie to odnosi się do PRL, niemniej jednak to obecna III Rzeczpospolita spłaca długi wówczas zaciągnięte i dlatego obecnie należałoby wyjaśnić, gdzie podziały się te kredyty. Podany przykład jest zapewne jednym z wielu.

Lech Feszler

Szanowny Panie Ministrze!

Pracownicy spółdzielni krawieckiej tracą podwójnie - nie otrzymują wynagrodzenia, a żądając zaświadczenia o zarobkach w celu uzyskania dodatku mieszkaniowego bądź pomocy z opieki społecznej otrzymują zaświadczenia o wysokości dochodów fikcyjnych, określonych w umowie o pracę, a to uniemożliwia im przyznanie jakiejkolwiek pomocy. Pracownicy nie chcą kierować sprawy do sądu, ponieważ zależy im na miejscach pracy, a w ten sposób przyczyniliby się do upadłości zakładu.

Z poważaniem

Senator RP

Szanowna Pani Minister!

Wprowadzenie przepisów art. 79 i art. 80 kodeksu celnego, przewidujących możliwość stosowania uproszczonej procedury celnej, miało na celu ułatwienie prowadzenia działalności polskim przedsiębiorcom dokonującym obrotu towarowego z zagranicą na znaczną skalę. Przede wszystkim miało przyczynić się do ograniczenia formalności niezbędnych do objęcia towarów procedurą celną i skrócenia czasu niezbędnego dla wypełnienia tych formalności w odniesieniu do podmiotów, które swoją wcześniejszą działalnością dają rękojmię właściwego wywiązywania się z obowiązków nałożonych przez przepisy celne i podatkowe. W założeniach miało również ułatwić rozliczanie i regulowanie obciążeń celnych i podatkowych wynikających z obrotu z zagranicą.

Niestety, sposób, w jaki przepisy ustawy o podatku VAT, w szczególności dotyczące możliwości potrącania podatku VAT od importu towarów, są stosowane przez niektóre organy podatkowe, sprawia, iż korzystanie z uproszczonych procedur celnych zamiast ułatwiać prowadzenie działalności naraża przedsiębiorców na nieuzasadnione, negatywne konsekwencje podatkowe. Dotyczy to zwłaszcza tych importerów, którzy korzystają z uproszczonych czynności niezbędnych do objęcia towarów procedurą celną poprzez wpisanie ich do rejestrów, o których mowa w art. 80 §1 pkt 3 kodeksu celnego.

Ponieważ ani przepisy ustawy o podatku VAT, ani akty wykonawcze do tej ustawy, ani również kodeks celny nie definiują pojęcia dokumentu celnego, należy rozumieć, iż chodzi tu o jakikolwiek dokument potwierdzający objęcie danego towaru określoną procedurą celną, na podstawie którego możliwe jest określenie cła i podatku VAT od importu towarów. Dokumentem takim jest niewątpliwie prowadzony przez podatnika rejestr. Wynika to z wprost z brzmienia przepisów art. 80 §5 kodeksu celnego, nadającego wpisowi do rejestru tę samą moc prawną co dokonanie zgłoszenia w formie pisemnej, i z §9 ust. 2 rozporządzenia w sprawie procedur uproszczonych, wskazującego, jakie dane powinien zawierać rejestr.

Utożsamianie pojęcia dokumentu celnego wyłącznie z dokumentem SAD lub z innym dokumentem wystawionym przez urząd celny nie znajduje żadnego oparcia w obowiązujących przepisach. Tymczasem niektóre organy podatkowe uznają za dokument celny w omawianym przypadku dopiero kartę dokumentu SAD zgłoszenia celnego uzupełniającego, wydaną zgłaszającemu przez urząd celny.

Taka praktyka organów podatkowych powoduje, iż podatnicy dokonujący potrącenia podatku importowego w rozliczeniu za miesiąc, w którym dokonano wpisu do rejestru, a przed otrzymaniem zgłoszenia uzupełniającego, narażeni są na określanie zaległości podatkowych i zobowiązań dodatkowych, niebędących wynikiem jakiegokolwiek naruszenia przepisów o podatku VAT czy też jakiegokolwiek obiektywnego uszczuplenia należności podatkowych. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż wynikające z przepisów prawa terminy przewidziane dla wpłaty podatku VAT od importu towarów, w porównaniu z terminem rozliczania podatku VAT na zasadach ogólnych, powodują, iż podatnik nie ma w praktyce możliwości potrącenia (lub uzyskania zwrotu) podatku od importu, zanim go faktycznie nie uiści. Również w sytuacji, kiedy obniżenie to dokonywane jest w rozliczeniu za miesiąc, w którym dokonano wpisu do rejestru.

W konsekwencji podatnicy, mimo literalnego stosowania brzmienia przepisów regulujących zasady rozliczania podatku VAT, zmuszeni są do angażowania się w prowadzenie długotrwałych sporów z organami podatkowymi i angażowania znacznych środków finansowych, wynikających z konieczności wykonania decyzji organów podatkowych. W skrajnych przypadkach prowadzić to może do likwidacji przedsiębiorstwa.

W związku z opisaną wyżej sytuacją, a jednocześnie deklarowanym wielokrotnie przez rząd Jerzego Buzka zamiarem podejmowania działań ograniczających biurokrację utrudniającą prowadzenie działalności gospodarczej, pragnę zapytać Panią Minister, czy w powyższych okolicznościach nie widziałaby Pani potrzeby, korzystając z kompetencji udzielonych przepisem art. 14 § pkt 2 ordynacji podatkowej, dokonania urzędowej interpretacji przepisów ustawy o podatku VAT w odniesieniu do podatników korzystających z uproszczonych procedur celnych, poprzez potwierdzenie prawa podatnika importera do odliczenia podatku naliczonego w rozliczeniu za miesiąc, w którym został dokonany wpis do rejestru, a zatem podatnika, który znalazł się w posiadaniu dokumentu celnego. Taka oficjalna interpretacja spowodowałaby właściwe i jednolite stosowanie prawa przez organy podatkowe.

Grzegorz Lipowski