Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 114. posiedzeniu, 26 lipca br. Do Senatu została przekazana 1 sierpnia. Tego samego dnia marszałek Senatu skierowała ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Chróścikowski podkreślił, że rozpatrywana ustawa nie stanowi dobrego projektu legislacyjnego. Komisja przyjęła ją bez poprawek, senatorowie natomiast wszczęli prace mające na celu sformułowanie i zgłoszenie odpowiednich poprawek.

Ustawa określa warunki i zasady wspomagania aktywizacji i zrównoważonego rozwoju regionów górskich oraz udzielania pomocy rolnikom, samorządom lokalnym, organizacjom pozarządowym i placówkom naukowo-badawczym, umożliwiając optymalne wykorzystanie możliwości rozwoju tych terenów, przy zachowaniu i ochronie środowiska naturalnego. Podane są definicje charakteryzujące gospodarstwa, gminy i regiony górskie. Wiele miejsca w ustawie zajmuje rozdział 2, dotyczący powołania Agencji Rozwoju Regionów Górskich. Jeśli chodzi o bezpośrednie wsparcie dla rolników, to ustawa w art. 7 określa, że bezpośrednie dopłaty dla rolników lub członków wspólnot rolniczych prowadzących gospodarstwa mające status gospodarstwa górskiego mogą zostać udzielone w formie ekwiwalentu finansowego w wysokości 10 q żyta na 1 ha powierzchni użytków rolnych, a jednorazowa pomoc dla młodych rolników do czterdziestu lat to równoważnik 10 q żyta na 1 ha powiększony pięciokrotnie.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Uchwała

Te regulacje zewnętrzne nie do końca są korzystne. Stąd wysuwane na posiedzeniu komisji obawy, że mimo określenia kwoty nie ma gwarancji, iż do Polski nie wpłyną z zewnątrz produkty, które rozregulują rynek. Dlatego za ważne uznano, żeby właśnie te gwarancje rynku wewnętrznego i zewnętrznego zostały jak najszybciej doprecyzowane.

Kolejna sprawa to kwestia przyznawania kwot producentom hurtowym, a także bezpośrednim, oraz kar nakładanych na producentów, którzy produkować będą mleko poza wielkością kwot. Kwoty te będą przyznawane producentom hurtowym zgodnie z wielkością produkcji z roku referencyjnego, a w latach następnych powiększone o 5% z rezerwy krajowej, jak również producentom bezpośrednim, którzy będą je uzyskiwali po potwierdzeniu swojej produkcji lub ewentualnie wtedy, kiedy spełnią drugi warunek dotyczący statystycznej liczby krów i statystycznej wielkości produkcji mleka.

Ustawa zawiera wiele przepisów restrykcyjnych dla rolników, które mają ich dyscyplinować. Nie mogą oni produkować większej ilości mleka i w związku z tym nakłada się na nich kary. Jak stwierdził senator sprawozdawca, wywołało to na posiedzeniu komisji dyskusję oraz wiele obaw. Stąd niektóre poprawki zgłoszone przez komisję sugerują niebezpieczeństwo, że ten okres przygotowawczy zaskoczy rolników, a więc należy poważnie przyczynić się do kształtowania ich świadomości i przekazania im informacji tak, aby nie narazili się na te kary.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie poprawek do ustawy.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji. Senator Jadwiga Stokarska zgłosiła wniosek o odrzucenie ustawy w całości.

Uchwała

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 114. posiedzeniu, 25 lipca br., do Senatu została przekazana 1 sierpnia br. Marszałek Senatu w tym samym dniu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Adam Graczyński. Jak podkreślił, ustawa ta ma na celu dostosowanie polskiego ustawodawstwa do prawa Unii Europejskiej. Reguluje ona zasady produkcji i rozlewu wyrobów winiarskich oraz obrotu tymi wyrobami, a także zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie wyrobu i rozlewu wyrobów winiarskich. Jest to projekt rządowy, zmieniający ustawę z roku 1997. Wyroby winiarskie dzieli się na trzy grupy: fermentowane napoje winiarskie, aromatyzowane napoje winiarskie, wyroby winiarskie gronowe. Ustawa reguluje także zasady wydawania zezwoleń oraz zawiera delegację do wydawania rozporządzeń dla ministra właściwego do spraw rynków rolnych. Koszty wdrożenia ustawy są szacowane na 5 milionów 200 tysięcy zł. W celu umożliwienia dostosowania się producentów i handlowców do wdrożenia ustawy proponuje się wejście ustawy w życie po dwunastu miesiącach od dnia ogłoszenia.

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 114. posiedzeniu, 26 lipca br., do Senatu została przekazana 1 sierpnia. Marszałek Senatu w tym samym dniu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

W pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o odrzucenie ustawy. Senat 48 głosami, przy 16 przeciw i 9 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o odrzuceniu ustawy o organizacji rynku rybnego w całości.

Sprawozdanie komisji przestawił senator Marek Waszkowiak. Jak wskazał, nowelizacja ta ma dostosować prawo łowieckie do ustawy z 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej. W dotychczasowej ustawie - Prawo łowieckie art. 17 wymaga uzyskania koncesji: po pierwsze, na obrót w kraju i z zagranicą zwierzyną żywą, z wyłączeniem sprzedaży dokonywanej przez dzierżawców i zarządców obwodów łowieckich; po drugie, obrót w kraju i z zagranicą tuszami zwierzyny i ich częściami, z wyłączeniem, o którym mowa w poprzednim punkcie; i po trzecie, sprzedaż usług turystycznych obejmujących polowania w kraju dla cudzoziemców i polowania za granicą. Działalność ta, objęta wcześniej koncesjonowaniem, w związku z art. 96 ust. 2 pkt 6 prawa działalności gospodarczej z dniem 1 stycznia stała się działalnością, która wymaga zezwolenia. Ten właśnie element reguluje nowelizacja.

Sprawozdanie komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy przedstawił senator Kazimierz Kleina. Senator sprawozdawca podkreślił, że potrzeba nowelizacji ustawy została spowodowana kłopotami związanymi z realizacją postanowień ustawy z dnia 20 sierpnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich. Pojawiły się problemy i przeszkody utrudniające ukształtowanie założonego modelu funkcjonowania portów i przystani morskich. Chodzi tu zwłaszcza o zapewnienie trwałego usytuowania portów morskich w krajowej i europejskiej infrastrukturze transportowej w ramach transeuropejskiej sieci transportowej, a także dostosowanie zasad ich funkcjonowania do wymogów i standardów Unii Europejskiej.

W trakcie funkcjonowania tej ustawy okazało się, że w wielu wypadkach w portach o podstawowym znaczeniu dla gospodarki morskiej, ale także w małych portach infrastruktura portowa w wyniku działania ustawy o gospodarce nieruchomościami i decyzji ministra skarbu państwa związanych z prywatyzacją przedsiębiorstw gospodarki morskiej znalazła się we władaniu innych podmiotów. W związku z tym potrzebna jest nowelizacja, która umożliwiałaby dostęp do infrastruktury portowej przez wszystkie działające na terenie portu podmioty gospodarcze.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła zaproponować dwie poprawki. Zgodnie z nimi władze spółek zarządzających w portach morskich kształtowane byłyby na normalnych zasadach kapitałowych, a więc rada nadzorcza wybierałaby przewodniczącego z własnego grona, nie stawiając warunku, że ma być on przedstawicielem gminy lub innego podmiotu.

Uchwała

Sprawozdanie komisji przedstawił senator Marek Waszkowiak. Jak wskazał, są niejako cztery podstawy wprowadzenia tej nowelizacji. Po pierwsze, chodzi o wprowadzenie innych rozwiązań, wynikających z przepisów konstytucji (na przykład upoważnienie do wydawania aktów wykonawczych w formie zarządzenia). Drugą istotną podstawą wprowadzenia tej ustawy jest potrzeba zmian wynikających z konieczności przeciwdziałania trwałemu zjawisku, jakim jest brak bezpieczeństwa na polskich drogach. Wiele przepisów wprowadzonych w tej nowelizacji ma zwiększyć bezpieczeństwo na polskich drogach. Kolejnym elementem, który uzasadnia wprowadzenie zmian, jest zaproponowanie rozwiązań mających na celu dostosowanie polskich przepisów do przepisów Wspólnot Europejskich. Ostatnim elementem, który w tej ustawie bardzo mocno się przewija, jest doprecyzowanie i nowe podejście do wielu definicji, które w polskich przepisach dotyczących ruchu drogowego są uwzględnione.

Poprawki do ustawy zaproponowali natomiast senatorowie podczas dyskusji.

Uchwała

Przedstawił je senator Marek Waszkowiak. Jak wskazał, ustawa o transporcie drogowym powraca do tradycji kompleksowego aktu regulującego całość administracyjnej regulacji krajowego i międzynarodowego transportu drogowego. Ustawa definiuje zasadnicze pojęcia, ustala zasady udzielenia licencji na poszczególne rodzaje transportu oraz zasady uzyskiwania certyfikatów, a także reguluje kwestie związane z kompetencjami zawodowymi, z ponoszeniem opłat za decyzje administracyjne, z egzaminami itd. Senator zaznaczył, że ten fragment ustawy nie budził żadnych kontrowersji. Natomiast rozdział 9 - "Inspekcja Transportu Drogowego", który merytorycznie odpowiada treści odrębnej ustawy omawianej poprzednio w Sejmie, budził wiele zapytań i uwag, ale komisja nie zdecydowała się na głębsze zmiany w ustawie.

W imieniu Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej senator wniósł o przyjęcie ustawy wraz z poprawkami zaproponowanymi przez komisję.

Uchwała

Przedstawił je senator Stefan Konarski. Jak podkreślił, rozpatrywana ustawa jest kolejnym aktem prawnym dostosowującym polskie ustawodawstwo do wymogów prawa Unii Europejskiej. W związku z rozwojem techniki, powszechnym dostępem do Internetu i poczty elektronicznej, a także - związanym z tym - handlem elektronicznym, zaistniała konieczność stworzenia warunków prawnych pozwalających na skuteczne i bezpieczne wskazanie tożsamości podmiotów uczestniczących w elektronicznym obrocie prawnym. Podstawowe wytyczne do sformułowania przepisów niniejszej ustawy określa dyrektywa Unii Europejskiej nr 1999/93 z 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych warunków ramowych dotyczących podpisu elektronicznego. Senator podkreślił, że wiele państw posiada już właściwe regulacje w tym zakresie: Niemcy, Austria, Czechy, Belgia, Francja, Finlandia, Słowenia i Słowacja.

Najważniejszym celem ustawy jest nadanie podpisowi elektronicznemu odpowiedniego statusu prawnego. Na gruncie obecnego brzmienia art. 60 kodeksu cywilnego dopuszcza się składanie oświadczeń woli za pośrednictwem Internetu, jeżeli tylko wola ta zostanie w sposób dostateczny wyrażona. Przedmiotowa ustawa dopuszcza takie wyrażenie woli w sposób wyraźny, odpowiednio nowelizując wspomniany przepis.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że niezbędne było dokonanie zmiany w art. 78 kodeksu cywilnego, który to do zachowania formy pisemnej wymaga złożenia własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli. Zaproponowana zmiana pozwala uznać, iż forma pisemna jest zachowana również wtedy, gdy oświadczenie woli złożone jest w postaci elektronicznej, pod warunkiem, że jest opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym z pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, czyniąc tym samym podpis elektroniczny równoważny podpisowi własnoręcznemu.

Taki podpis musi podlegać weryfikacji autentyczności. Weryfikację umożliwia certyfikat, czyli elektroniczne zaświadczenie, które pozwala na identyfikację osoby składającej podpis. Certyfikat wydaje podmiot świadczący usługi certyfikacyjne. Kwalifikowany certyfikat, za pomocą którego następuje weryfikacja podpisu, jest to certyfikat, który zawiera, określone w art. 20 ustawy, dane oraz jest wydany przez kwalifikowany podmiot świadczący usługi certyfikacyjne.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Ustawodawcza postanowiła zaproponować wniesienie do omawianej ustawy trzydziestu poprawek.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 114.posiedzeniu, 25 lipca br. Do Senatu została przekazana 1 sierpnia. W tym samym dniu marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Ustawodawczej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Kazimierz Kleina. Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej na swoim posiedzeniu zaproponowała jedenaście poprawek i wnosi o ich przyjęcie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej przedstawił senator Piotr Ł.J. Andrzejewski. Jak poinformował, Komisja Ustawodawcza postanowiła wnieść o przyjęcie ustawy bez poprawek. Nie negując możliwości jej poprawiania czy uzupełniania, członkowie komisji stwierdzili, że odpowiada ona standardom transformacji ustrojowej, nawiązuje do tego, co z tej transformacji wynikało, i do tego, co włożono w ustawę z 1982 r. w brzmieniu nadanym jej po przełomie 1989 r. To bowiem, co było konieczne w systemie planowanej gospodarki socjalistycznej, czyli zasada jednolitej własności, wyodrębnianie funkcjonalne własności spółdzielczej, jest aktualnie absolutnie zbędne przy priorytecie prywatnej własności i jedynie pochodnym charakterze wszelkich innych form własności.

Senator sprawozdawca dodał też, że ustawa wprowadza pewne novum, które wywołało ogromny protest gremiów zarządzających spółdzielniami, zwłaszcza zarządów i rad dużych spółdzielni. Nowa ustawa przewiduje bowiem, że prezesi spółdzielni będą odpowiadać całym swoim majątkiem za spowodowanie strat. Przewiduje, że członkom spółdzielni będzie służyło prawo wglądu do umów zawieranych przez zarządy spółdzielni. Wprowadza obowiązek przygotowywania przez zarząd sprawozdań finansowych i wniosków pokontrolnych oraz udostępniania ich na zebraniu grup członkowskich spółdzielni. Wprowadza zasadę odpowiedzialności karnej członków zarządu za działania na szkodę spółdzielni. Jak stwierdził senator, teraz spółdzielnie nie będą już mogły firmom należącym do osób zasiadających we władzach spółdzielni ani firmom członków rodzin tych osób zlecać różnych prac, bo to było ewidentnie protekcyjno-korupcyjnym systemem prawa spółdzielczego. Ponadto każda spółdzielnia będzie musiała raz na trzy lata poddać się lustracji mającej na celu, między innymi, kontrolę gospodarności spółdzielni oraz sprawdzenie działalności jej organów. Związki rewizyjne i rada spółdzielni również będą miały możliwość lustrowania spółdzielni z własnej inicjatywy. W opinii senatora sprawozdawcy, te elementy są solą w oku aktualnych władz spółdzielni, które traktują je jako swoje własne folwarki, a nie zarząd prywatną własnością członków spółdzielni w ramach wspólnotowej formy tej własności.

Kończąc swe wystąpienie, senator P.Ł.J. Andrzejewski stwierdził, że oportunizm, z którym mamy do czynienia w tej chwili w Sejmie, zrywanie posiedzeń komisji, brak kworum, ciągłe gdybanie w Sejmie, żeby do końca kadencji ta ustawa nie została uchwalona - to wszystko sprawiło, że Komisja Ustawodawcza uznała, iż należy ustawę przyjąć bez poprawek, jako znaczący efekt tej kadencji, zmierzający w kierunku uzdrowienia spółdzielczości, zgodnie z transformacją ustrojową.

Poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji. Senatorowie Genowefa Ferenc i Jerzy Pieniążek złożyli wniosek o odrzucenie ustawy w całości.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 114. posiedzeniu, 27 lipca br. Do Senatu została przekazana 1 sierpnia. W tym samym dniu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, marszałek Senatu skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Omawiając kwestie merytoryczne związane z  ustawą, senator wskazał, że zmiany dotyczą kilku zakresów. Przede wszystkim zaliczają działalność rzemieślniczą do kategorii małej przedsiębiorczości w rozumieniu ustawy - Prawo działalności gospodarczej. W opinii senatora sprawozdawcy, mała i średnia przedsiębiorczość może i powinna być kołem napędowym polskiej gospodarki, szczególnie w okresie wzrostu bezrobocia. Właśnie te setki tysięcy małych i średnich przedsiębiorstw powinny absorbować tę wielką liczbę bezrobotnych i poprzez rozwój rodzimej i rodzinnej przedsiębiorczości powodować rozwój naszego kraju. A ta rodzima przedsiębiorczość to w dużej mierze właśnie rzemiosło, zakwalifikowane do działalności gospodarczej.

W tej ustawie w sposób bardziej precyzyjny określa się rolę i zadania, jakie stoją przed samorządem rzemiosła, a także zasady jego organizacji. Jak stwierdził senator sprawozdawca, w naszym kraju od dłuższego czasu, czyli od początku przemian, środowiska gospodarcze odczuwają brak sensownych rozwiązań dotyczących samorządu gospodarczego i niedocenianie roli samorządu gospodarczego jako ważnego czynnika dialogu społecznego, jako partnera dyskusji o rozwoju gospodarczym naszego kraju.

W tej ustawie mówi się o wymaganiach, jakie ma spełniać rzemieślnik posiadający prawo szkolenia, oraz o wszystkich właśnie z tego prawa wynikających prawach i uprawnieniach. Mówi się także o zobowiązaniach izb rzemieślniczych, o stworzeniu z nich pewnej instytucji nadzoru procesu szkolnictwa zawodowego w tym zakresie, w jakim prowadzone ono jest w warsztatach rzemieślniczych. I co istotne, dostosowuje się zapisy ustawy do obowiązującego aktualnie prawa.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Senat 72 głosami, przy 1 przeciw, podjął uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 114. posiedzeniu, 27 lipca br. Do Senatu została przekazana 1 sierpnia. Tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Ponadto ustawa nowelizuje ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i o podatku dochodowym od osób prawnych. Nowelizacja tych ustaw powoduje, iż równowartość świadczenia, które nie zostanie uregulowane do trzydziestego dnia, staje się przychodem z działalności gospodarczej.

Pierwsza, o charakterze porządkowym, ma na celu wyraźne wskazanie, iż ustawę stosuje się także do dostawców towarów i usługodawców prowadzących działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych, hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa, rybactwa oraz świadczenia w gospodarstwach rolnych usług związanych z pobytem turystów, pod warunkiem że prowadzący tę działalność spełnia wymogi potrzebne do uzyskania statusu małego przedsiębiorcy.

Uchwała

Ustawa o towarach paczkowanych została uchwalona przez Sejm na 114. posiedzeniu, 26 lipca br. Do Senatu została przekazana 1 sierpnia. Tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje stanowisko w tej sprawie.

Senator sprawozdawca przypomniał, że ustawa określa zasady paczkowania produktów przeznaczonych do sprzedaży w opakowaniach i oznaczania opakowań znakiem "e" oraz zasady produkcji butelek miarowych i oznaczania ich znakiem "3", czyli epsilon. Szczególne regulacje dotyczą kontroli prawidłowości paczkowania i oznaczania tych butelek przez organy administracji miar, a w obrocie - jeszcze przez kilka innych inspekcji. Ratio legis, czyli celem tych przepisów, jest ochrona konsumenta.

Jak wskazał senator sprawozdawca, ustawa zawiera sześć załączników, w których między innymi ustalone są metody kontroli, tak zwana referencyjna i statystyczna, przestrzegania tych zasad. Zasady paczkowania, które w tej ustawie zostały wprowadzone, wynikają z regulacji Unii Europejskiej, dlatego ustawa była przedmiotem obrad Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej.

W związku z charakterem wszystkich poprawek senator sprawozdawca w imieniu komisji wystąpił z wnioskiem o poddanie ich pod łączne głosowanie, zgodnie z możliwościami, jakie w tym zakresie przewiduje Regulamin Senatu.

W dyskusji wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek zgłosił senator Bogdan Tomaszek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 55 głosami, przy 9 za i 4 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek), następnie przegłosowano poprawki, po czym Senat 70 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę:

Uchwała

Senator sprawozdawca zaakcentował, że po uchwaleniu tej ustawy będzie możliwy swobodny przepływ materiałów budowlanych, które będą badane w poszczególnych państwach Unii Europejskiej i dopuszczane do obrotu. Jest tu wielka rola i wielka możliwość dla polskich jednostek, które będą miały charakter notyfikowany - polskie wyroby, posiadające określone certyfikaty, będą mogły swobodnie trafiać na rynek państw Unii Europejskiej. Obecna praktyka jest bowiem taka, że konieczne są bardzo kosztowne badania, które nasze przedsiębiorstwa muszą wykonywać w jednostkach państw Unii Europejskiej.

Senator Bogdan Tomaszek, sprawozdawca komisji, podkreślił, że celem uchwalonej ustawy jest ochrona baz danych, które nie są utworami w rozumieniu prawa autorskiego. Według definicji zawartej w ustawie określenie "baza danych" oznacza zbiór danych lub jakichkolwiek innych materiałów i elementów, zgromadzonych według określonej systematyki lub metody indywidualnie dostępnej, w jakikolwiek sposób, w tym środkami elektronicznymi, wymagający istotnego co do jakości lub ilości nakładu inwestycyjnego w celu sporządzenia, weryfikacji lub prezentacji jego zawartości.

Senator sprawozdawca wskazał, że obecnie żaden uporządkowany zbiór danych nienoszący znamion oryginalności nie znajdzie ochrony w istniejącym ustawodawstwie polskim. Stąd wynika potrzeba uchwalenia odpowiedniej ustawy chroniącej interesy producentów baz danych, którzy, by je przygotować, ponoszą często duże nakłady, zatrudniając odpowiednich specjalistów, najczęściej wysokiej klasy, i wyposażając ich w drogi sprzęt, najczęściej komputerowy.

Senator zaznaczył, że omawiana ustawa, tworząc przepisy prawa dotyczące ochrony baz danych, równocześnie harmonizuje je w tym zakresie z prawem Unii Europejskiej. Mimo że wiele krajów europejskich implementowało dyrektywę Parlamentu Unii Europejskiej i Rady Europy 96/9 z 11 marca 1996 r., nadal brak w tych krajach orzecznictwa precyzującego przepisy tej dyrektywy. Rozpatrywany projekt ma więc w pewnym stopniu charakter pionierski i dlatego niektóre zawarte w nim pojęcia czy określenia nie są doprecyzowane, jak to określali w dyskusji posłowie. Dopiero stosowanie tej ustawy spowoduje powstanie odpowiedniego orzecznictwa uściślającego jej przepisy.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 74 głosami, przy 1 wstrzymującym się, powziął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Przedstawił je senator Tomasz Michałowski. Senator podkreślił m.in., że przyjęty przez Sejm tekst ustawy w praktyce nie podlegał pracom legislacyjnym. Ustawa została uchwalona w brzmieniu niemal zupełnie zgodnym z przedłożonym projektem. W opinii senatora, jest to sytuacja dosyć precedensowa, ale jest to projekt, nad którym nie było żadnych prac legislacyjnych. To rzutowało bezpośrednio na ten projekt. Jak stwierdził senator sprawozdawca, komisja po wnikliwej analizie projektu ustawy doszła do wniosku, że jest on obarczony bardzo licznymi błędami legislacyjnymi.

Zdaniem senatora, do najważniejszych z nich zaliczyć należy to, iż ustawa z 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych w art. 22 ust. 1 stanowi, że funduszem celowym jest fundusz ustawowo powołany przed dniem wejścia w życie tej ustawy, czyli przed 1 stycznia 1999 r. Ustawa, którą komisja opiniowała, de facto powołuje fundusz celowy, a więc jest w bezpośredniej sprzeczności z cytowanym przeze mnie artykułem ustawy o finansach publicznych.

Drugim bardzo istotnym elementem konfliktu ustawowego jest fakt, iż ustawa ta jest sprzeczna z ustawą z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Opiniowana ustawa w art. 2 ust. 1 pkt 1 wskazuje, że dochodami funduszu będą dochody Skarbu Państwa wskazane w art. 56 ust. 2 oraz art. 56a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Tymczasem ów art. 56 ust. 2 mówi, iż 5% akcji należących do Skarbu Państwa w każdej ze spółek powstałych w wyniku komercjalizacji albo wpływu uzyskanego przez budżet państwa ze sprzedaży tych akcji przeznacza się na cele związane z zaspokojeniem roszczeń byłych właścicieli mienia przejętego przez Skarb Państwa. Art. 56a ust. 1 mówi, że tworzy się rezerwę na cele uwłaszczenia, obejmującą 7% akcji jednoosobowych spółek Skarbu Państwa powstałych w wyniku komercjalizacji mienia przedsiębiorstw państwowych, których organami założycielskimi są wojewodowie.

Senator sprawozdawca podkreślił, że rozpatrywana ustawa budzi szereg innych wątpliwości. Na przykład preambuła ustawy odwołuje się do pojęcia "szkolnictwo średnie", które to pojęcie staje się nieaktualne w świetle zmian wprowadzanych ostatnio do ustawy o systemie oświaty. Ponadto w tym miejscu preambuła jest niezgodna z treścią art. 1 ust. 1, który przewiduje udzielanie pomocy uczniom szkół wszystkich stopni.

Art. 1 ust. 1 przewiduje udzielanie pomocy studentom z rodzin niezamożnych. Nie definiuje jednak tego pojęcia. Poza tym zgodnie z art. 1 ust. 1 pomoc będzie przysługiwała uczniom i studentom z rodzin pochodzących ze wsi i małych miast. Nie wiadomo, kto i na podstawie jakich kryteriów będzie decydował, czy dana miejscowość jest małym miastem. A  rozstrzygnięcie to decyduje o uprawnieniu do skorzystania z ustawy. Tego typu materia nie może być regulowana aktem wykonawczym. Jedynie ustawa może wprowadzić kryteria różnicujące uprawnienia do otrzymania jakiegoś świadczenia.

Ponadto opiniowana ustawa nie wskazuje wprost, jaki organ sprawuje nadzór nad funduszem. Ma to znaczenie merytoryczne, ale także ma znaczenie dla oceny wymienionego już art. 1 ust. 2 rozpatrywanej ustawy. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 7 ustawy o finansach publicznych szczegółowe zasady gospodarki finansowej państwowego funduszu celowego, w zakresie nieuregulowanym ustawą tworzącą fundusz, określa, w drodze rozporządzenia, minister nadzorujący państwowy fundusz celowy w porozumieniu z ministrem finansów.

Podczas dyskusji senator Piotr Ł.J. Andrzejewski zgłosił propozycję wprowadzenia poprawki do ustawy.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 114. posiedzeniu, 27 lipca br. Do Senatu została przekazana 1 sierpnia br. Tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił Izbie senator Tomasz Michałowski.

Senator sprawozdawca stwierdził, że celem uchwalonej przez Sejm ustawy jest, z jednej strony, dostosowanie przepisów ustawy nowelizowanej do nazewnictwa wynikającego z ustawy z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej, z drugiej zaś - wprowadzenie zasady, w myśl której biblioteki publiczne nie mogą być łączone z innymi instytucjami oraz z bibliotekami szkolnymi i pedagogicznymi. Powyższy zapis w art. 1 w ust. 2 pkt 7 ma charakter fundamentalny dla tej ustawy. Dzięki niemu przede wszystkim biblioteki publiczne mają być chronione przed nieuzasadnionymi przekształceniami organizacyjnymi oraz generalną destrukcją ich sieci. Do destrukcji sieci bibliotek publicznych dochodzi głównie w wyniku łączenia tych bibliotek z bibliotekami szkolnymi, ośrodkami i domami kultury, co w większości wypadków nie znajduje merytorycznego, organizacyjnego ani ekonomicznego uzasadnienia.

Zdaniem sprawozdawcy Komisji Kultury i Środków Przekazu, wprowadzenie zmiany w ustawie z 27 czerwca 1997 r. powinno wywrzeć pozytywny wpływ na dalsze funkcjonowanie bibliotek publicznych i być skuteczną obroną ich tożsamości. Dotychczasowa praktyka wykazała bowiem, że biblioteka połączona z inną instytucją staje się jej mało zauważalnym działem, z bardzo ograniczoną możliwością aktywniejszego działania, pozostaje poza procesem tworzenia społeczeństwa informacyjnego. W związku z tym komisja uznała za zasadne przyjęcie zmiany ustawy i wniosła o jej przyjęcie bez poprawek.

Podczas przerwy w obradach postulowane wnioski rozpatrzyła Komisja Kultury i Środków Przekazu, która podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 114. posiedzeniu, 27 lipca br. Do Senatu przekazano ją 1 sierpnia br. i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie komisji przedstawił senator Zbigniew Antoszewski, który poinformował, że komisja wnosi o przyjęcie ustawy sejmowej bez poprawek. Jednocześnie senator przypomniał, że w przesłanym przez wicepremiera Janusza Steinhoffa piśmie znalazła się konkluzja, iż "Rada Ministrów stanęła na stanowisku, że przyjęte w ustawie rozwiązania merytoryczne i legislacyjne nie zasługują na poparcie". Jednocześnie rząd nie protestował przeciwko prawie jednogłośnemu przyjęciu ustawy przez Sejm, a przecież miało to miejsce kilka tygodni temu. Jak stwierdził senator sprawozdawca, wywołało to spore zakłopotanie przy podejmowaniu decyzji przez członków Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Senatorowie zapoznali się ponadto z dwiema, sprzecznymi ze sobą opiniami ekspertów. Uczestniczący w posiedzeniach komisji posłowie Czesław Bielecki i Włodzimierz Cimoszewicz twierdzili, że obowiązkiem rządu było przygotowanie ustawy, a rząd z tego obowiązku się nie wywiązał, dlatego posłowie sami postanowili doprowadzić do uporządkowania spraw służby zagranicznej.

Jak stwierdził Z. Antoszewski, większość senatorów została przekonana, że regulacja ustawowa służby zagranicznej jest Polsce potrzebna. Nie budziło wątpliwości również to, że ustawa może mieć znaczące skutki budżetowe. Niektórzy członkowie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej Senatu, głosujący za przyjęciem ustawy bez poprawek, zrezygnowali z poprawek w obawie, że może to wydłużyć proces legislacyjny i przekreślić możliwość uchwalenia ustawy w bieżącej kadencji. Przeważyły opinie, że nawet nie do końca doskonała ustawa jest lepszym rozwiązaniem niż jej brak, że nieuchwalenie jej teraz może spowodować opóźnienie wprowadzenia regulacji o kolejny rok albo i dłużej, gdyż w nowej kadencji trzeba będzie wszystko przygotowywać od nowa.

Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, która, jak poinformował sprawozdawca senator K. Majka, poparła wniosek o odrzucenie ustawy sejmowej. Senator poinformował ponadto, że senator K. Kleina wycofał swoje wnioski zgłoszone w debacie, następnie podtrzymane częściowo przez senatora P.Ł.J. Andrzejewskiego.

Senator sprawozdawca poinformowała, że celem konwencji nr 178 jest ustanowienie systemu inspekcji warunków pracy i życia marynarzy dla realizacji skutecznego nadzoru i kontroli przestrzegania prawa pracy w dziale gospodarki morskiej.

Część druga konwencji określa organizację systemu inspekcji warunków pracy i życia marynarzy.

Senator sprawozdawca poinformowała, że Komisja Rodziny i Polityki Społecznej, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm ustawy, wniosła o jej przyjęcie bez poprawek.

Sprawozdanie komisji przedstawiła senator Elżbieta Płonka. Jak stwierdziła senator sprawozdawca, celem konwencji nr 182 jest stworzenie regulacji prawnych, mających na celu zapewnienie zakazu i podejmowanie działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci.

Art. 3 definiuje wyrażenie "najgorsze formy pracy dzieci". Wyrażenie to obejmuje wszystkie formy niewolnictwa lub praktyk podobnych do niewolnictwa, takich jak: sprzedaż i handel dziećmi; niewolnictwo za długi i pańszczyzna lub praca przymusowa albo obowiązkowa, w tym przymusowe lub obowiązkowe rekrutowanie dzieci do udziału w konflikcie zbrojnym; korzystanie, angażowanie lub proponowanie udziału dziecka w prostytucji, produkcji pornografii lub przedstawień pornograficznych; korzystanie, angażowanie lub proponowanie dziecka do nielegalnych działalności, w szczególności do produkcji i handlu narkotyków, jak to określają stosowne traktaty międzynarodowe; praca, która ze względu na swój charakter lub okoliczności, w których jest prowadzona, może zagrażać zdrowiu, bezpieczeństwu lub moralności dzieci.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment