Warszawa, dnia 12 czerwca 2001 r.

W związku z wystąpieniem Pani Marszałek z dnia 29 maja br. adresowanym do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Pana Aleksandra Kwaśniewskiego w sprawie oświadczenia Pana Senatora Jana Chojnowskiego, pragnę uprzejmie zauważyć, że art. 49 ust. 4 Regulaminu Senatu nie stwarza podstaw do zwracania się przez senatora do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o przedstawienie informacji.

Tym niemniej, pragnę uprzejmie poinformować, że zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach (Dz.U. Nr 90, poz. 450, z 1999 r. Nr 101, poz.1177 i z 2000 r. Nr 62, poz. 718), postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o nadaniu orderów i odznaczeń, z wyjątkiem Medalu za Długoletnie Pożycie Małżeńskie, publikowane są w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

W treści postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o nadaniu orderu lub odznaczenia zawarte są następujące informacje: na czyj wniosek nadany został order lub odznaczenie, nazwisko i imię osoby odznaczonej oraz za jakie zasługi osoba ta została odznaczona.

Kancelaria nie prowadzi ewidencji osób odznaczonych w podziale na województwa.

Z wyrazami szacunku

Jolanta Szymanek-Deresz

Warszawa, 12.06.2001 r.

A zatem Prezes Krajowego Urzędu Pracy - dysponent Funduszu Pracy - nie mógł dokonać podziału pomiędzy poszczególne samorządy powiatów kwoty wyższej od określonej na ten cel w ustawie budżetowej.

Ponadto uprzejmie informuję, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz.U. Nr 27, poz. 299), w dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy pozostała rezerwa w wysokości 20% środków Funduszu Pracy przewidzianych w planie Funduszu Pracy na realizację zadań na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu. Rezerwa ta przeznaczona jest przede wszystkim na finansowanie dodatkowych programów określonych w kontraktach zawieranych przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy z samorządami powiatów.

MINISTER

z upoważnienia

SEKRETARZ STANU
Ewa Lewicka

Warszawa, 12.06. 2001 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Tadeusza Rzemykowskiego podczas 82. posiedzenia Senatu RP w dniu 24 maja 2001 r. przekazuję Pani Marszałek informację w sprawie górnictwa siarki.

Zasoby siarki w Polsce zlokalizowane są głównie na granicy północno-zachodniej województwa podkarpackiego i po przeciwnej stronie Wisły w województwie świętokrzyskim oraz w północno-wschodniej części województwa podkarpackiego przy granicy z Ukrainą. Wydobycie siarki prowadzone jest w dwóch przedsiębiorstwach; tj. w Kopalniach i Zakładach Przetwórczych Siarki "Skarkopol" w Tarnobrzegu, w kopalni "Jeziórko" (w nowym podziale administracyjnym kraju położonych na terenie województwa podkarpackiego) oraz w Kopalniach i Zakładach Chemicznych Siarki "Siarkopol" w Grzybowie, w kopalni "Osiek" (położonych na terenie województwa świętokrzyskiego).

Problemy polskiego przemysłu siarkowego wynikają z wypierania z rynku siarki kopalnej przez tanią siarkę z odzysku (z odsiarczania ropy naftowej i gazu). Od połowy lat 80-tych następuje stopniowy spadek cen tego surowca i skali eksportu siarki z naszego kraju (od prawie 5,0 mln ton po cenie sięgającej 150 USD/tonę do ok. 0,7 mln ton w 1999 r. po cenie średniej ok. 36,6 USD/tonę, a w 1993 r. ceny spadły nawet do 31,4 USD/tonę).

Efektem tych zjawisk jest trwające od kilku lat zmniejszenie wydobycia siarki w dwóch działających w Polsce przedsiębiorstwach zajmujących się wydobyciem i przetwórstwem siarki. Towarzyszy temu bardzo duża redukcja zatrudnienia (z ok. 6800 osób w 1994 r. do ok. 3800 osób w 1999 r., w obu przedsiębiorstwach łącznie). Pomimo zdecydowanej redukcji skali działalności i jej kosztów oraz realizowanych indywidualnych programów naprawczych, oba przedsiębiorstwa od kilku lat generowały straty i zagrożone były upadłością.

Praktycznie cała działalność tych przedsiębiorstw finansowana jest z budżetu państwa, a na przedłużające się procesy likwidacyjne wydano w latach 1994-1999 oraz przewidziano na rok 2000 łącznie kwotę ok. 440 mln PLN. Znacząca część tej kwoty służyła na pokrycie kosztów pompowania i odsiarczania wód złożowych (około 250 mln PLN), które to procesy, dla zapobieżenia katastrofie ekologicznej, muszą być prowadzone do czasu zakończenia likwidacji kopalń, w tym głównie w KS "Machów". Oznacza to, że każdy rok opóźnienia w realizacji procesów likwidacji kopalń wywołuje dodatkowe wydatki budżetowe w wysokości około 50 mln PLN.

Dla uniknięcia całkowitego załamania się sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstw i będących jego następstwem skutków społecznych oraz dla zapewnienia optymalnego tempa usuwania zagrożeń ekologicznych, wywoływanych przez nieczynne kopalnie, powołany został w dniu 30 sierpnia 1998 r. pod przewodnictwem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, Zespół Trójstronny (rząd, związku zawodowe, pracodawcy), który w dniu 13 listopada 1998 r. zadecydował o konieczności przygotowania rządowego "Programu restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki w Polsce".

Sformułowano 3 strategiczne cele Programu:

Sposób ich osiągania uzależniony jest od bieżącej (zmieniającej się często) sytuacji na rynku siarki.

Dnia 18 września 2000 r. Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów obradując między innymi nad "Programem restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki w Polsce" opowiedział się za wyborem wariantu optymistycznego. Równocześnie zobowiązał Ministra Gospodarki do monitorowania sytuacji w sektorze oraz w przypadku pojawienia się zagrożeń w realizacji programu, przedstawienia Radzie Ministrów odpowiednich propozycji rozwiązań.

W czerwcu tego roku Zarządca Komisaryczny Kopalń i Zakładów Przetwórczych Siarki "Siarkopol" w Tarnobrzegu, w związku z zaistniałą sytuacją, przedłożył Ministrowi Skarbu Państwa, jako organowi właścicielskiemu, program naprawczy, obejmujący okres od 1 maja 2001 r. do 30 czerwca 2002 r., w którym przedstawia harmonogram przedsięwzięć i restrukturyzacji przedsiębiorstwa w 2000 r.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 13 czerwca 2001 r.

Dodatkowy termin jest niezbędny ze względu na konieczność przeprowadzenia szerszych konsultacji i analiz zagadnienia w uzgodnieniu z Ministerstwem Skarbu Państwa.

Warszawa, dnia 11.06. 2001 r.

W związku z przekazanym oświadczeniem Senatora Jerzego Suchańskiego w sprawie stworzenia możliwości przyjmowania w roku szkolnym 2001/2002 do klasy VI szkoły podstawowej oraz do gimnazjum dla dorosłych młodzieży, która ukończyła 15 lat życia, uprzejmie informuję.

2) Dopuszcza się w roku szkolnym 2001/2002 możliwość przyjmowania do klasy szóstej szkoły podstawowej dla dorosłych kandydatów, którzy ukończyli 15 lat życia i klasę piątą szkoły podstawowej dla dzieci i młodzieży oraz posiadają pozytywną opinię publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej lub publicznej poradni specjalistycznej i zawarli umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego.

Stosowne pismo zostało przekazane do Komendy Głównej Ochotniczych Hufców Pracy zgodnie z przyjętymi w trybie roboczym ustaleniami i wskazaniem, że nabór do ww. szkół będzie odbywał się jak w roku szkolnym 1999/2000 i 2000/2001. Uzgodniono także, że przyjęte rozwiązanie ma charakter tymczasowy ze względu na konieczność zapewnienia kształcenia młodzieży objętej obowiązkiem szkolnym oraz planowane w roku 2002 zmiany Kodeksu Pracy w części dotyczącej młodocianych pracowników.

Z wyrazami szacunku

w/z Ministra
Sekretarz Stanu
Krzysztof Kawęcki

Warszawa, dnia 18.06. 2001 r.

Odpowiadając na oświadczenie Senatora RP Pana Zbigniewa Zychowicza, złożone w dniu 26 kwietnia 2001 r., na 80. posiedzeniu Senatu, w sprawie ewentualnej nowelizacji ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230, z późn. zm.), uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

W myśl art. 18 ust. 6 pkt 1 i 2 ustawy, przedmiotowe zezwolenie, cofa się m.in. w następujących przypadkach: nieprzestrzegania zawartych w ustawie zasad obrotu napojami alkoholowymi, a w szczególności sprzedaży alkoholu osobom nieletnim i nietrzeźwym; powtarzającego się, w miejscu sprzedaży lub najbliższej okolicy, zakłócania porządku publicznego w związku ze sprzedażą napojów alkoholowych przez daną placówkę.

W przypadkach, o których mowy wyżej, cofnięcie zezwolenia wymaga zasięgnięcia opinii właściwej komisji rady gminy (art. 18 ust. 7 ustawy).

Zgodnie z orzecznictwem, powstałym na gruncie wskazanego wyżej uregulowania, opinia komisji rady gminy w sprawie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych powinna być wydana w formie postanowienia, w trybie art. 106 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071) (por. wyrok NSA w Katowicach z dnia 13.04.1999 r. II SA/Ka 461/97, Pr. Gosp. 1999/11/25, postanowienie SKO we Wrocławiu z dnia 8.12.1998 r., SKO 4221/178/98).

Ponadto, artykuł 106 § 1 kpa stanowi, że jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ. W myśl § 5 art. 106 kpa, zajęcie stanowiska przez organ następuje w drodze postanowienia, na które służy stronie zażalenie.

Należy zauważyć, iż przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, nie stanowią wprost o tym, że opinia organu współdziałającego przy wydawaniu decyzji - komisji rady gminy, traktowana będzie jako wiążąca w sprawie. Prowadzi to do spostrzeżenia, iż decyzja w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż alkoholu, kształtowana jest zarówno stanowiskiem organu współdziałającego, a więc komisji rady gminy, jak również przez organ wydający decyzję - wójta, burmistrza (prezydenta miasta).

Zgodnie z orzecznictwem NSA, organ, z którym podejmowane jest współdziałanie w wykonaniu ustawowego obowiązku (spoczywającego na obu podmiotach współdziałających), nie jest stroną tego postępowania, lecz bierze udział w procesie decyzyjnym; działa władczo i jednostronnie oraz wydaje akt administracyjny indywidualny w formie postanowienia. Organ współdziałający - komisja rady gminy - nie jest stroną postępowania w rozumieniu art. 28 kpa i nie ma żadnych uprawnień strony (wyrok NSA z 12.01.1994 r., II S.A. 1971/93, Wokanda 1994, Nr 6, s. 34). Organ współdziałający, którego stanowisko nie zostało uwzględnione w treści decyzji wydanej w sprawie, nie może wnieść ani odwołania od takiej decyzji, ani też skargi do NSA.

Pomocniczy charakter postępowania prowadzonego przed organem współdziałającym jest zaznaczony przez ustanowienie szczególnego trybu jego wszczynania (art. 106 § 2 i 3 kpa), dopuszczenie prowadzenia postępowania wyjaśniającego tylko w niektórych przypadkach (art. 106 § 4 kpa) oraz zakończenie postępowania przez wydanie postanowienia (art. 106 § 5 kpa). Postępowanie ma zatem charakter pomocniczego stadium postępowania w sprawie załatwianej przez wydanie decyzji. Obowiązek współdziałania z innym organem powoduje, że w sprawie kolejno będą wydane dwa akty administracyjne, pierwszy w formie postanowienia zawierającego stanowisko organu współdziałającego oraz drugi - decyzji administracyjnej załatwiającej sprawę.

Na zakończenie pragnę poinformować, iż w dniu 1 marca 2001 r. Sejm RP uchwalił ustawę o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz ustawy o opłacie skarbowej (ustawa znajduje się w podpisie u Prezydenta RP). Zgodnie z projektowaną nowelizacją, w art. 18 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości ... wyrazy "właściwej komisji rady gminy" proponuje się zastąpić wyrazami "gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych".

Warszawa, 18.06. 2001 r.

1) Aktualnie odszkodowania łowieckie są wypłacane właścicielom i posiadaczom gruntów rolnych, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 22 maja 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu szacowania szkód oraz wypłaty odszkodowań za szkody w uprawach i płodach rolnych. Rozporządzenie to jest obecnie nowelizowane, zgodnie z ustawą o zmianie niektórych upoważnień ustawowych do wydawania aktów normatywnych oraz o zmianie niektórych ustaw z dnia 22 grudnia 2000 r. Opisywany przypadek niewłaściwego, zdaniem skarżących, szacowania szkód w uprawach i płodach rolnych mieszkańców m. Białe Błota, sygnalizuje o nieskutecznie prowadzonych negocjacjach między dzierżawcą obwodu łowieckiego a właścicielami gruntów.

4) Uprzejmie informuję, iż w ramach sprawowanego nadzoru nad gospodarką łowiecką, w nowelizowanym rozporządzeniu, zgodnie z delegacją ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. pragnę zawrzeć zapisy które pozwolą na właściwą wycenę szkód i terminową wypłatę ekwiwalentów dla właścicieli i posiadaczy gruntów. Opisywany przypadek mieszkańców Białego Błota czy też innych wsi wokół Puszczy Białej występuje wyspowo, bowiem w innych rejonach kraju koła łowieckie ściśle współpracując z nadleśnictwami i ludnością lokalną, na bieżąco realizują wypłatę odszkodowań.

5) Zgłoszony przez Panią Senator problem, zgodnie z Art. 6 ustawy Prawo łowieckie zostanie zbadany, a o efekcie powiadomię Panią Senator osobnym pismem.

Z up. Ministra
Podsekretarz Stanu
Janusz Radziejowski

Warszawa, dnia 18 czerwca 2001 r.

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie prowadzi czynności śledczych i badawczych, w tym także ew. polemiki z tezami zawartymi w książce prof. Jana Tomasza Grossa "Sąsiedzi". Kwestie te leżą w ustawowym zakresie działania Instytutu Pamięci Narodowej. Dlatego też wystąpiłem do Prezesa IPN z uprzejmą prośbą o ustosunkowanie się do problemów poruszanych w oświadczeniu.

Równocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, że Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa wespół z Wojewodą Podlaskim i władzami gminy Jedwabne realizuje program uporządkowania miejsc spoczynku i godnego upamiętnienia ofiar mordu dokonanego w dniu 10 lipca 1941 roku na społeczności żydowskiej Jedwabnego. Zgodnie z postanowieniami Konwencji Genewskich (mowa tu o cywilnych ofiarach wojny) działania te prowadzone są w oparciu o przepisy ustawy z dnia 28 marca 1933 roku o grobach i cmentarzach wojennych (Dz. U. RP Nr 39 z 1933 r.) oraz ustawy z dnia 21 stycznia 1988 roku o Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (Dz. U. Nr 2, poz. 2, r. 1988 z późniejszymi zmianami).

Z wyrazami szacunku

Kazimierz M. Ujazdowski

Warszawa, dnia 20 czerwca 2001 r.

W praktyce działania Komisji nie rzadko mieliśmy do czynienia z przypadkami dość oczywistej krzywdy ludzkiej, wywołanej niedotrzymaniem ustanowionych w ustawach terminów. Poprawność legislacyjna kolidowała z faktem, że mamy do czynienia w ogromnej ilości przypadków z ludźmi starymi, schorowanymi i bardzo często niewykształconymi, do których wiedza prawna dociera nie z Dzienników Ustaw i prasy, ale przez nieprecyzyjne pogłoski funkcjonujące w szeroko rozumianym społeczeństwie.

Zbigniew Romaszewski

Warszawa, dnia 20 czerwca 2001 r.

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 29.05.2001 r. znak: AG/043/254/01/IV oświadczeniem Pana Senatora Wiesława Pietrzaka złożonym podczas 82. posiedzenia Senatu RP w dniu 24 maja 2001 r. w sprawie sytuacji na rynku pracy w województwie warmińsko-mazurskim, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, co następuje:

Na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu przewidziana została kwota 1.190 mln zł, w tym 390 mln zł na refundację wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne za zatrudnionych młodocianych pracowników.

Wzór algorytmu preferuje przede wszystkim powiaty o wysokiej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych oraz stopie bezrobocia, a także powiaty o dużym udziale: długotrwale bezrobotnych w ogólnej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych, bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku oraz wysokim udziale bezrobotnych absolwentów. Podstawowy jednak wpływ na wysokość przyznanych samorządom środków ma niższa od występujących potrzeb kwota Funduszu Pracy przewidziana w ustawie budżetowej na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu.

Minister

Warszawa, dnia 20 czerwca 2001 r.

O wysokości środków jakie mogą być przeznaczone na finansowanie z funduszy publicznych określonych celów i zadań, w tym finansowanych z Funduszu Pracy, zadecydował Parlament RP przyjmując ustawę budżetową na 2001 rok, której integralną część stanowi plan finansowy Funduszu Pracy.

Wzór algorytmu preferuje przede wszystkim powiaty o wysokiej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych oraz stopie bezrobocia, a także powiaty o dużym udziale: długotrwale bezrobotnych w ogólnej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych, bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku oraz wysokim udziale bezrobotnych absolwentów.

Nadmieniam jednocześnie, że zgodnie z powyższym rozporządzeniem, w dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy pozostała rezerwa w wysokości 20% środków Funduszu Pracy przewidzianych w planie na realizacje zadań na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu. Rezerwa ta przeznaczona jest przede wszystkim na finansowanie dodatkowych programów określonych w kontraktach zawieranych przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy z samorządami powiatów.

Minister

Warszawa, dnia 20 czerwca 2001 r.

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 29.05.2001 r. znak: AG/043/250/01/IV oświadczeniem Pani Senator Genowefy Ferenc złożonym podczas 82 posiedzenia Senatu RP w dniu 24 maja 2001 r. w sprawie środków na refundację pracodawcom kosztów zatrudniania młodocianych pracowników, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, co następuje:

Na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu przewidziana została kwota 1.190 mln zł, w tym 390 mln zł na refundację pracodawcom wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego młodocianych pracowników. Z kwoty powyższej powinny zostać pokryte również zobowiązania z ubiegłego roku, o których mowa w oświadczeniu Pani Senator Genowefy Ferenc.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że wszystkie wpływające na konto Funduszu Pracy dochody są bezzwłocznie przekazywane przez Krajowy Urząd Pracy samorządom powiatowym.

Minister

Warszawa, dnia 22.06. 2001 r.

Zobowiązania budżetu państwa wobec jednostek samorządu terytorialnego związane z wdrożeniem znowelizowanej Karty Nauczyciela w skali całego kraju zamknęły się ogółem kwotą - 1 287 262 017 zł. Część samorządów otrzymała wszystkie naliczone środki w 2000 roku. Natomiast samorządy, które w roku ubiegłym nie otrzymały pełnej kwoty na pokrycie wydatków związanych z wdrożeniem nowego systemu wynagradzania nauczycieli - jak wynika z informacji uzyskanych z Ministerstwa Finansów - w bieżącym roku otrzymały pozostałe środki (do wysokości ustalonej zgodnie z przedmiotową ankietą). Rekompensata dotyczyła również odsetek (naliczonych przez Ministra Finansów), a związanych z późniejszym terminem otrzymania należnych środków (tzn. po dniu 6 października 2000 r.).

Przekazanie pozostałych środków samorządom było możliwe poprzez zmianę przeznaczenia rezerwy celowej nr 61 ustawy budżetowej 2001 r. "dotacje dla jednostek samorządu terytorialnego na realizację zadań oświaty i wychowania" (gdzie przewidziano środki na realizację zobowiązań z tytułu wdrożenia Karty Nauczyciela za 2900 rok wraz z poniesionymi przez jednostki samorządu terytorialnego kosztami). Ze względu na to, iż Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej skierował przedmiotową ustawę do Trybunału Konstytucyjnego uniemożliwiło to wydanie na jej podstawie aktów wykonawczych. Powyższe środki zostały przesunięte przez Ministra Finansów, decyzją w sprawie zmian w budżecie państwa na 2001 rok i po uzyskaniu pozytywnej opinii Komisji Finansów Publicznych, na zwiększenie części oświatowej subwencji ogólnej.

Wysokość kwot niezbędnych na realizację Karty Nauczyciela w poszczególnych jednostkach samorządu terytorialnego została określona na podstawie sporządzonej przez samorządy ankiety - "Rozliczenie skutków wdrożenia nowego systemu wynagradzania nauczycieli". Do kalkulacji przyjęto: wynagrodzenie zasadnicze, dodatki i wynagrodzenia dodatkowe w wysokościach podanych przez poszczególne jednostki jako łączne wynagrodzenie nauczycieli zatrudnionych w dniu 10 kwietnia 2000 roku w warunkach przed wprowadzeniem Karty Nauczyciela oraz w warunkach po wprowadzeniu Karty. W wyliczeniach uwzględniono tylko niektóre założenia algorytmu zatwierdzonego przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 25 lipca 2000 roku: wysokość dodatku motywacyjnego - 10 zł na etat nauczycielski oraz wysokość dodatku funkcyjnego 340 zł na każdego wykazanego dyrektora i 23 zł dodatku za wychowawstwo klasy. Pozostałe składniki wynagrodzenia nauczyciela (w tym także dodatek za wysługę lat) zostały uwzględnione w wysokościach podanych w ankiecie przez samorząd. Ostateczna kwota uwzględnia także skutki w skali rocznej i tzw. pochodne od wynagrodzeń nauczycieli - 26,83% (1,2683) oraz liczbę etatów nauczycielskich wykazaną w sprawozdaniu EN-3 z 1999 roku lub ankiecie.

Pragnę podkreślić, iż Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego reprezentowana jest przez przedstawicieli Rządu, samorządu terytorialnego i osoby wskazane przez władze ogólnopolskich organizacji jednostek samorządu terytorialnego a jej zadaniem jest wypracowywanie wspólnego stanowiska Rządu i samorządu terytorialnego w sprawach ważnych z punktu widzenia polityki państwa oraz zadań samorządu terytorialnego - zgodnie z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 lipca 1997 roku w sprawie powołania Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego (Dz. U. Nr 91, poz. 558 z późn. zm.).

Wszelkie zmiany wysokości przyznanych środków dla danej jednostki mogły odbyć się tylko na bazie korekty ankiety lub etatów nauczycielskich. Korekta była możliwa po wniesieniu przez daną jednostkę zasadnego i umotywowanego wniosku o jej uwzględnienie w okresie przeprowadzania korekt w Ministerstwie, czyli przez dwa miesiące po otrzymaniu ankiet od samorządów.

Uprzejmie informuję, iż dodatkowe środki niezbędne na wdrożenie nowego systemu wynagradzania dla Miasta Bydgoszcz wynoszą 24 527 506 zł. Zostały one naliczone na podstawie sporządzonej przez miasto ankiety i przy uwzględnieniu powyższej metodologii naliczania środków. Z ogólnej kwoty 24 527 506 zł w 2000 roku miasto otrzymało: 7 015 236 zł w ramach części oświatowej subwencji ogólnej (4,01%) oraz 3 453 372 zł w formie dotacji z Ministerstwa Finansów. Ponadto w bieżącym roku miasto otrzymało pozostałe środki w wysokości 16 144 623 zł (łącznie z odsetkami naliczonymi przez Ministerstwo Finansów od 7 października 2000 r. do chwili otrzymania przez miasto wszystkich środków z budżetu państwa).

Ponadto pragnę poinformować, iż Ministerstwo Edukacji Narodowej nie ma możliwości finansowania wszystkich zobowiązań samorządów przyjmowanych w regulaminach a wychodzących ponad zakładane w algorytmie kalkulacje. Natomiast jednostka samorządu terytorialnego - zgodnie z zapisem art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 z późn. zm.) - posiada kompetencje do określenia wysokości dodatków (m.in. motywacyjnego i funkcyjnego).

Natomiast w myśl art. 30 ust. 10 samorząd może zwiększyć wysokość środków na wynagrodzenia nauczycieli ponad poziom gwarantowany przez państwo. O wysokości niezbędnych środków na wynagrodzenia w części oświatowej subwencji ogólnej przesądza ostatecznie Karta Nauczyciela, która określając wysokość wynagrodzeń nauczycieli na poszczególnych stopniach awansu zawodowego, jednocześnie w sposób precyzyjny przesądziła o wysokości gwarancji państwa w tym względzie nie tylko w roku 2000, ale i w latach następnych. Zgodnie, bowiem z art. 30 ust. 8 Karty środki niezbędne na średnie wynagrodzenia nauczycieli wraz z pochodnymi od wynagrodzeń i odpisami - dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, zatrudnionych zgodnie ze standardami - zagwarantowane są przez państwo w dochodach jednostek samorządu terytorialnego, a w przypadku szkół prowadzonych przez właściwych ministrów - w budżetach tych ministrów.

Jednocześnie pragnę podkreślić, iż rozporządzenie z dnia 29 września 2000 roku w sprawie dodatków oraz wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i godziny doraźnych zastępstw dla nauczycieli zatrudnionych w szkołach prowadzonych przez organy administracji rządowej, a także w sprawie dodatku motywacyjnego i służbowego dla nauczycieli zatrudnionych na stanowiskach wymagających kwalifikacji pedagogicznych w urzędach organów administracji rządowej, Centralnej Komisji Egzaminacyjnej, okręgowych komisjach egzaminacyjnych oraz w jednostkach organizacyjnych sprawujących nadzór pedagogiczny (Dz. U. Nr 83, poz. 943) określa wartości graniczne poszczególnych dodatków nauczycieli zatrudnionych w szkołach i placówkach prowadzonych przez organy administracji rządowej. Nie oznacza to jednak, iż ww. nauczyciele otrzymują dodatki w takiej właśnie wysokości bowiem i w tym przypadku przepisy art. 30 ust. 8 Karty Nauczyciela przesądzają ostatecznie o wysokości gwarancji państwa.

W kwestii wysokości kwot ostatecznych części subwencji oświatowej ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na 2001 rok uprzejmie informuję Panią Marszałek, iż parytet wysokości subwencji oświatowej określa ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2001 (Dz. U. Nr 150, poz. 983 z późn. zm.). Zgodnie z art. 34 ust. 1 powyższej ustawy kwota przeznaczona na część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego nie może być niższa niż 12,8% planowanych dochodów budżetu państwa. Natomiast wysokość subwencji oświatowej określa ustawa budżetowa na dany rok. Z tej kwoty wydziela się 1% rezerwę, która pozwoli ona na korektę subwencji tym jednostkom samorządu terytorialnego, które na podstawie obiektywnie uzasadnionych przesłanek będą wymagały wsparcia w dostosowaniu do nowych warunków finansowania. W ramach tej rezerwy będą dokonywane także ewentualne korekty błędów statystycznych oraz wzrost od 1 września br. zadań edukacyjnych. Pozostałą kwotę subwencji oświatowej, zgodnie z art. 35 cytowanej ustawy, rozdziela się pomiędzy gminy, powiaty i województwa samorządowe według zasad ustalonych w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania.

- na podstawie bazy danych statystycznych GUS na rok szkolny 2000/2001,

Rozporządzenie z dnia 29 grudnia 2000 r. utrzymuje zasadę, że "pieniądz idzie za uczniem". Oznacza to, naliczenie subwencji na podstawie liczby uczniów uczęszczających do placówek prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne gminy, powiaty i województwa samorządowe. W celu precyzyjnego mierzenia skali zadań oświatowych i dostosowania do nich subwencji, rozporządzenie stosuje zróżnicowane wagi dla wybranych grup uczniów i wybranych grup szkół.

1. Miasto Bydgoszcz:

Wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2001 dla Miasta Bydgoszcz została określona w wysokości 197 545 251 zł, przy uwzględnieniu 72 024 uczniów rzeczywistych. Natomiast kwota ostateczna tej części subwencji ogólnej ustalona została w wysokości 193 284 211 zł (przy liczbie 70 927 uczniów rzeczywistych). Kwota ta jest niższa o 4 261 040 zł (-2,16%) od kwoty wstępnej i wynika ze zmniejszenia się liczby uczniów w roku szkolnym 2000/2001 w odniesieniu do roku ubiegłego o 1 097 uczniów (-1,52%).

Dla Miasta Toruń kwota wstępna części oświatowej subwencji ogólnej na 2001 rok została naliczona na poziomie 114 809 097 zł - przy uwzględnieniu liczby uczniów rzeczywistych: 44 233. Ostateczna kwota części subwencji oświatowej ogólnej określona została w wysokości 112 872 624 zł, biorąc pod uwagę 43 839 uczniów rzeczywistych. Jest ona niższa od kwoty wstępnej o 1 936 473 zł (-1,69%) ze względu na zmniejszoną liczbę uczniów w roku szkolnym 2000/2001 w porównaniu do roku szkolnego 1999/2000 o 394 uczniów (-0,89%).

3. Miasto i Gmina Mogilno:

Wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej dla Miasta i Gminy Mogilno na 2001 rok ustalona została, biorąc pod uwagę liczbę uczniów rzeczywistych - 3 219, w wysokości 8 879 213 zł. Ostateczna kwota zatwierdzona została natomiast na poziomie 8 757 979 zł, przy uwzględnieniu do wyliczeń 3 121 uczniów rzeczywistych. Ze względu na fakt, iż liczba uczniów w roku szkolnym 2000/2001 zmniejszyła się o 98 (-3,04%) w zestawieniu do roku szkolnego 1999/2000 - zmniejszeniu uległa też kwota ostateczna subwencji oświatowej o 121 234 zł (-1,37%) w porównaniu do kwoty wstępnej.

Kwota wstępna części oświatowej subwencji ogólnej na 2001 r. dla Miasta Inowrocław określona została w wysokości 22 972 531 zł (przy przyjęciu 9 540 uczniów rzeczywistych). Natomiast kwota ostateczna w wysokości 22 720 421 zł (przy uwzględnieniu 8 919 uczniów rzeczywistych). Kwota ostateczna jest niższa o 252 110 zł (-1,10%) od kwoty wstępnej ze wzglądu na zmniejszoną liczbę uczniów o 621 /-6,52%) w roku szkolnym 2000/2001 w odniesieniu do ubiegłego roku.

5. Gmina Dobrcz:

Dla Powiatu Inowrocławskiego wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na 2001 rok określona została (biorąc pod uwagę liczbę uczniów rzeczywistych 13 598) w wysokości 37 063 565 zł. Kwota ostateczna zatwierdzona została zaś na poziomie 36 156 422 zł przy przyjęciu 13 603 uczniów rzeczywistych. Kwota ta jest mniejsza o 907 143 zł (-2,45%) od kwoty wstępnej. Pomimo niewielkiego wzrostu liczby uczniów (o 5 uczniów), w roku szkolnym 2000/2001 w odniesieniu do roku 1999/2000 w tej jednostce samorządu terytorialnego zmniejszeniu uległa liczba uczniów przeliczeniowych. W roku szkolnym 1999/2000 uczniów przeliczeniowych było 17 625, a w roku 2000/2001 jest 16 852 (spadek o 773 uczniów, czyli - 4,39%). W konsekwencji spowodowało to ustalenie kwoty ostatecznej subwencji oświatowej na poziomie niższym od kwoty wstępnej tej subwencji.

Z wyrazami szacunku

wz. Ministra
Sekretarz Stanu
Lech Sprawka

Warszawa, dnia 22.06. 2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Janusza Lorenza przesłane przy piśmie z dnia 29 maja 2001 r. nr AG/043/269/01/IV uprzejmie informuję Panią Marszałek, że wprowadzona nowelizacja do 5 rozporządzeń Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi była podyktowana koniecznością ochrony konsumenta oraz była bezpośrednim następstwem decyzji Unii Europejskiej odnośnie zwalczania i zapobiegania gąbczastej encefalopatii bydła.

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 marca 2001 r. zmieniające rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków weterynaryjnych wymaganych przy zarobkowym przewozie zwierząt, niejadalnych surowców zwierzęcych i ich skupie (Dz. U. Nr 22, poz. 253), wprowadza do treści rozporządzenia z dnia 19 kwietnia 1999 r. zmianę dotyczącą odrębnego przewożenia w specjalnie oznakowanych pojemnikach lub przeznaczonych do tego celu środkach transportu niejadalnych surowców zwierzęcych, wyszczególnionych jako odpady szczególnego ryzyka. Dotychczasowe wymagania określone w rozporządzeniu dla zarobkowego przewozu niejadalnych surowców zwierzęcych zostały zachowane. Zmiana ta nie wymaga specjalnego przystosowywania środków transportu ani nie wprowadza odrębnych wymagań dla pojemników transportowych poza tymi, które dotychczas powinny być spełnione. Zatem termin 7 dniowy wejścia w życie tej zmiany był możliwy. Ponadto należy zaznaczyć, że wprowadzenie zmian rozporządzeniem jest skutkiem przyjętych w państwach członkowskich Unii Europejskiej postanowień decyzji Komisji Europejskiej 2001/2, wpływających na wymianę handlową z państwami stowarzyszonymi i krajami trzecimi ze skutkiem od 1 kwietnia 2001 r.

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa z dnia 19 marca 2001 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków weterynaryjnych wymaganych przy zarobkowym wytwarzaniu, przetwarzaniu, obrocie lub składowaniu niejadalnych surowców zwierzęcych, pasz oraz dodatków do pasz (Dz. U. Nr 22, poz. 254) wprowadza zmianę polegającą na dopuszczeniu do obrotu białka mleka jako paszy i dodatku do paszy dla zwierząt przeżuwających oraz wyodrębnia grupę odpadów szczególnego ryzyka, które nie mogą być przetwarzane w zakładach przetwórczych. Zmiana ta jest istotna z punktu widzenia ochrony zdrowia zwierząt i ludzi oraz utrzymania wymiany handlowej z państwami Unii Europejskiej w związku z postanowieniem art. 2 i 3 decyzji Komisji Europejskiej 2000/706 oraz art. 1 decyzji 2001/25. Realizacja postanowień rozporządzenia nie wymaga nakładów inwestycyjnych, ani zmiany profilu produkcji, a tym samym nie ma przeszkód w ich wprowadzeniu w terminie określonym w rozporządzeniu, tak aby dopełnić wymogów Unii Europejskiej warunkujących wymianę handlową z Polską.

Rozporządzenie z dnia 19 marca 2001 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków weterynaryjnych przy zbieraniu, przetwarzaniu, grzebaniu lub spalaniu zwłok zwierzęcych lub ich części oraz odpadów poubojowych (Dz. U. Nr 22, poz. 255), wprowadza obowiązek przetwarzania odpadów szczególnego ryzyka w zakładach, w których nie mogą być przetwarzane inne odpady poubojowe, a następnie podania ich spaleniu w urządzeniach wytwarzających temperaturę co najmniej 600⁰ C oraz obowiązek dokumentowania przetwarzania tych odpadów. Konieczność wprowadzenia takich zmian z dniem 1 kwietnia 2001 r. wynika z postanowień przyjętych w państwach Unii Europejskiej dyrektywą Rady 90/667 oraz decyzją Komisji Europejskiej 2000/418 i 2000/766 i w konsekwencji zaostrzenia warunków importu niektórych towarów na tamtejsze rynki. Wprowadzenie przepisów rozporządzenia w terminie późniejszym niż 2 kwietnia 2001 r. mogło spowodować zakaz importu niektórych towarów pochodzących z Polski do państw członkowskich Unii Europejskiej. Z tych samych powodów wystąpiła konieczność wprowadzenia w tak krótkim czasie rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 marca 2001 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków weterynaryjnych wymaganych przy uboju zwierząt rzeźnych oraz rozbiorze i składowaniu mięsa (Dz. U. Nr 22, poz. 257). Zmiany wprowadzone tym rozporządzeniem są konsekwencją postanowień wprowadzonych w państwach Unii Europejskiej decyzjami Komisji Europejskiej 2000/418 (załącznik 1), 2001/2 - art. 1.

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 marca 2001 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobu badania zwierząt rzeźnych, badania, oceny i znakowania mięsa, wykorzystania mięsa o ograniczonej przydatności do spożycia, mięsa niezdatnego do spożycia oraz prowadzenia dokumentacji z tym związanej (Dz. U. Nr 22, poz. 256) wprowadza zmianę dotyczącą wyłącznie treści dokumentacji weterynaryjnej prowadzonej w związku z ubojem zwierząt. Polega ona na rozszerzeniu treści rubryk w dokumentacji weterynaryjnej, w których wpisuje się liczbę bydła, owiec i kóz poddanych ubojowi, w sposób pozwalający na dokumentowanie liczby ubijanych zwierząt wymienionych gatunków z uwzględnieniem ich wieku. Zmiana wprowadzona tym rozporządzeniem nie dotyczy więc w żadnym stopniu zakładów produkcyjnych i termin 7 dni na wejście jej w życie jest realnym.

Odnosząc się do wniosku, co do możliwości powtórnego przeanalizowania wydanych rozporządzeń i wprowadzenia w nich korekt postulowanych przez zarząd powiatu i samorządów gmin powiatu iławskiego, uprzejmie informuję, iż taka zmiana spowodowałaby wykluczenie z eksportu naszych produktów pochodzenia zwierzęcego na rynek Unii Europejskiej i odsunęłaby możliwość uzyskania odpowiedniego statusu epizootycznego przez nasz kraj. W przypadku wycofania się z nowelizacji powyższych rozporządzeń należałoby obawiać się szybkiego pogorszenia sytuacji producentów i przetwórców branży mięsnej spowodowanej dalszym spadkiem popytu na wołowinę na rynku krajowym i zagranicznym.

Warszawa, dnia .06. 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora RP Józefa Kuczyńskiego złożone na 82 posiedzeniu Senatu, w dniu 24 maja 2001 roku, przekazane za pośrednictwem Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej Pani prof. dr hab. Alicji Grześkowiak przy piśmie nr AG/043/268/01/IV z dnia 29 maja br. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi uprzejmie informuje, że stanowisko Naukowego Komitetu Sterującego UE, zaliczającego Polskę do grupy krajów podwyższonego ryzyka BSE, przekazano stronie polskiej w marcu br. Zaliczenie przez UE Polski do krajów podwyższonego ryzyka BSE stwarza dodatkowe obciążenie dla polskiego rolnictwa i przemysłu mięsnego oraz zmusza do dokonania modernizacji i restrukturyzacji przemysłu utylizacyjnego.

Unia Europejska uznała Polskę za kraj podwyższonego ryzyka BSE, mimo że nie wykazano na naszym terenie żadnych przypadków klinicznych tej choroby u bydła. Podstawą do takiego stanowiska było stwierdzenie zaimportowania przez Polskę z Unii pomiędzy 1980 r. a 2000 r. - około 86 tys. sztuk była oraz 1.7 mln ton mączek mięsno-kostnych, głównie z obszarów gdzie później stwierdzono przypadki BSE. Odpowiedzią na tak sprecyzowane stanowisko ekspertów Unii Europejskiej jest konstruktywna reakcja Rządu RP, w formie wprowadzenia pięciu rozporządzeń Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz restrykcyjnego egzekwowania przez Inspekcję Weterynaryjną eliminacji materiałów szczególnego ryzyka (SRM) oraz padłych przeżuwaczy określanych mianem materiałów wysokiego ryzyka (HRM) z łańcucha pokarmowego zwierząt.

W ramach ochrony konsumentów Inspekcja Weterynaryjna zinwentaryzowała bydło sprowadzone po 1995 roku, z krajów gdzie później stwierdzono przypadki występowania BSE. Bydło to, po wycofaniu z produkcji, poddane zostanie eutanazji, utylizacji a następnie po przetworzeni na mączki - spaleniu w piecach cementowni. Będące w uzgodnieniach międzyresortowych Rozporządzenie Rady Ministrów przewiduje udzielenie pomocy finansowej przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do skupu i utylizacji wspomnianego bydła jak również dopłaty do zbierania, utylizacji i spalania w cementowniach mączek z padłych przeżuwaczy, przekazanych przez gospodarzy do zbiornic padliny. Dopłaty do spalania obejmą również mączki z tzw. odpadów szczególnego ryzyka określone w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 marca br. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków weterynaryjnych wymaganych przy zarobkowym wytwarzaniu, przetwarzaniu, obrocie lub składowaniu niejadalnych surowców zwierzęcych, pasz oraz dodatków do pasz (Dz. U. z 1999 roku nr 30, poz. 295, zm. Dz. U. z 1999 r. nr 60, poz. 649 i z 2001 r. nr 22, poz. 254). Wprowadza ono zakaz stosowania ww. odpadów zwierzęcych w przetwórstwie z przeznaczeniem na środki żywienia zwierząt, zakazuje także przetwarzania tych odpadów w zakładach produkujących pasze, nakłada obowiązek na producentów odpowiedzialnych za powstawanie odpadów szczególnego ryzyka oraz zwłok zwierzęcych do przekazywania tych odpadów i zwłok do wskazanego przez Powiatowego Lekarza Weterynarii zakładu utylizacyjnego. Rozporządzenie uwzględnia normy prawne Unii Europejskiej znajdujące się w art. 2 i 3 Decyzji Rady 2000/706/EEC dotyczącej niektórych środków zabezpieczenia w odniesieniu do BSE oraz żywienia białkiem zwierzęcym, a także art. 1 Decyzji Komisji 2001/25/EEC a także Decyzji Rady 1999/534 UE z 19 lipca 1999 r. w sprawie środków dotyczących przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przed zakaźną chorobą gąbczastego zwyrodnienia mózgu. Wykluczenie mączek ze zwierząt padłych z łańcucha pokarmowego zwierząt gwarantuje również brak dostępu czynników TSE do łańcucha pokarmowego ludzi.

Mając na względzie słabą kondycję wielu gospodarstw wiejskich można sugerować władzom gmin sprawdzone rozwiązania w zakresie zbierania i osobnego składowania w zbiornicach padliny padłych przeżuwaczy (bydła, kóz i owiec) od pozostałych zwierząt padłych. Np. w gminie Mszczonów, w powiecie Żyrardowskim, działa jako obiekt utrzymywany przez kilka gmin zbiornica padliny, z utwardzonym podjazdem, szczelnym ogrodzeniem oraz komorą wyposażoną w urządzenia chłodnicze. W planach przewiduje się wykorzystać do przechowywania padliny większe pomieszczenie, tak, aby wydzielić osobne pomieszczenia na pojemnik na padłe przeżuwacze oraz pomieszczenie z pojemnikiem na inne padłe zwierzęta. Zamrożona padlina może być przechowywana aż do całkowitego zapełnienia pojemników. Mając na uwadze, że Państwo zadeklarowało dopłaty do zbiórki i utylizacji padłych przeżuwaczy, koszt rolnika (nie licząc oczywiście straty z tytułu śmierci zwierzęcia) ograniczałby się jedynie do wydatku na dowiezienie zwierzęcia do zbiornicy padliny.

W chwili obecnej przekazany został przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zainteresowanym "Program Restrukturyzacji i Modernizacji Przemysłu Utylizacyjnego w Polsce" opracowany w Instytucie Ekonomiki Rolnictwa i Rozwoju Wsi pod kierunkiem prof. dr hab. Romana Urbana. Od czasu wprowadzenia nowych uregulowań prawnych żaden zakład utylizacyjny nie zaprzestał swej działalności. Można stwierdzić, że wobec zakazu importu mączek mięsno-kostnych do Polski, koniunktura dla krajowych producentów mączek jest korzystna.

Unia Europejska bardzo poważnie rozważa powrót do skarmiania mączek zwierzęcych w żywieniu trzody i drobiu, wymaga to jednak wyegzekwowania od producentów odpadów wielu jeszcze wymogów, gwarantujących w efekcie bezpieczeństwo konsumenta środków spożywczych zwierzęcego pochodzenia. Polski nie stać na stosowanie standardów odmiennych od stosowanych w UE albowiem skutkowałoby to izolacją naszego kraju w zakresie handlu środkami spożywczymi zwierzęcego pochodzenia również i ze strony państw nie będących członkami UE.

Sekretarz Stanu
Robert Gmyrek

Warszawa, dnia .06. 2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora RP Wiesława Pietrzaka złożone na 82 posiedzeniu Senatu, w dniu 24 maja 2001 roku, przekazane za pośrednictwem Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej Pani prof. dr hab. Alicji Grześkowiak przy piśmie nr AG/043/270/01/IV z dnia 29 maja br. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi uprzejmie informuje, że stanowisko Naukowego Komitetu Sterującego UE, zaliczającego Polskę do grupy krajów podwyższonego ryzyka BSE, przekazano stronie polskiej w marcu br. Zaliczenie przez UE Polski do krajów podwyższonego ryzyka BSE stwarza dodatkowe obciążenie dla polskiego rolnictwa i przemysłu mięsnego oraz zmusza do dokonania modernizacji i restrukturyzacji przemysłu utylizacyjnego.

Unia Europejska uznała Polskę za kraj podwyższonego ryzyka BSE, mimo że nie wykazano na naszym terenie żadnych przypadków klinicznych tej choroby u bydła. Podstawą do takiego stanowiska było stwierdzenie zaimportowania przez Polskę z Unii pomiędzy 1980 r. a 2000 r. - około 86 tys. sztuk była oraz 1.7 mln ton mączek mięsno-kostnych, głównie z obszarów gdzie później stwierdzono przypadki BSE. Odpowiedzią na tak sprecyzowane stanowisko ekspertów Unii Europejskiej jest konstruktywna reakcja Rządu RP, w formie wprowadzenia pięciu rozporządzeń Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz restrykcyjnego egzekwowania przez Inspekcję Weterynaryjną eliminacji materiałów szczególnego ryzyka (SRM) oraz padłych przeżuwaczy określanych mianem materiałów wysokiego ryzyka (HRM) z łańcucha pokarmowego zwierząt.

W ramach ochrony konsumentów Inspekcja Weterynaryjna zinwentaryzowała bydło sprowadzone po 1995 roku, z krajów gdzie później stwierdzono przypadki występowania BSE. Bydło to, po wycofaniu z produkcji, poddane zostanie eutanazji, utylizacji a następnie po przetworzeni na mączki - spaleniu w piecach cementowni. Będące w uzgodnieniach międzyresortowych Rozporządzenie Rady Ministrów przewiduje udzielenie pomocy finansowej przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do skupu i utylizacji wspomnianego bydła jak również dopłaty do zbierania, utylizacji i spalania w cementowniach mączek z padłych przeżuwaczy, przekazanych przez gospodarzy do zbiornic padliny. Dopłaty do spalania obejmą również mączki z tzw. odpadów szczególnego ryzyka określone w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 marca br. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków weterynaryjnych wymaganych przy zarobkowym wytwarzaniu, przetwarzaniu, obrocie lub składowaniu niejadalnych surowców zwierzęcych, pasz oraz dodatków do pasz (Dz. U. z 1999 roku nr 30, poz. 295, zm. Dz. U. z 1999 r. nr 60, poz. 649 i z 2001 r. nr 22, poz. 254). Wprowadza ono zakaz stosowania ww. odpadów zwierzęcych w przetwórstwie z przeznaczeniem na środki żywienia zwierząt, zakazuje także przetwarzania tych odpadów w zakładach produkujących pasze, nakłada obowiązek na producentów odpowiedzialnych za powstawanie odpadów szczególnego ryzyka oraz zwłok zwierzęcych do przekazywania tych odpadów i zwłok do wskazanego przez Powiatowego Lekarza Weterynarii zakładu utylizacyjnego Rozporządzenie uwzględnia normy prawne Unii Europejskiej znajdujące się w art. 2 i 3 Decyzji Rady 2000/706/EEC dotyczącej niektórych środków zabezpieczenia w odniesieniu do BSE oraz żywienia białkiem zwierzęcym, a także art. 1 Decyzji Komisji 2001/25/EEC a także Decyzji Rady 1999/534 UE z 19 lipca 1999 r. w sprawie środków dotyczących przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przed zakaźną chorobą gąbczastego zwyrodnienia mózgu. Wykluczenie mączek ze zwierząt padłych z łańcucha pokarmowego zwierząt gwarantuje również brak dostępu czynników TSE do łańcucha pokarmowego ludzi.

Mając na względzie słabą kondycję wielu gospodarstw wiejskich można sugerować władzom gmin sprawdzone rozwiązania w zakresie zbierania i osobnego składowania w zbiornicach padliny padłych przeżuwaczy (bydła, kóz i owiec) od pozostałych zwierząt padłych. Np. w gminie Mszczonów, w powiecie Żyrardowskim, działa jako obiekt utrzymywany przez kilka gmin zbiornica padliny, z utwardzonym podjazdem, szczelnym ogrodzeniem oraz komorą wyposażoną w urządzenia chłodnicze. W planach przewiduje się wykorzystać do przechowywania padliny większe pomieszczenie, tak, aby wydzielić osobne pomieszczenia na pojemnik na padłe przeżuwacze oraz pomieszczenie z pojemnikiem na inne padłe zwierzęta. Zamrożona padlina może być przechowywana aż do całkowitego zapełnienia pojemników. Mając na uwadze, że Państwo zadeklarowało dopłaty do zbiórki i utylizacji padłych przeżuwaczy, koszt rolnika (nie licząc oczywiście straty z tytułu śmierci zwierzęcia) ograniczałby się jedynie do wydatku na dowiezienie zwierzęcia do zbiornicy padliny.

W chwili obecnej przekazany został przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zainteresowanym "Program Restrukturyzacji i Modernizacji Przemysłu Utylizacyjnego w Polsce" opracowany w Instytucie Ekonomiki Rolnictwa i Rozwoju Wsi pod kierunkiem prof. dr hab. Romana Urbana. Od czasu wprowadzenia nowych uregulowań prawnych żaden zakład utylizacyjny nie zaprzestał swej działalności. Można stwierdzić, że wobec zakazu importu mączek mięsno-kostnych do Polski, koniunktura dla krajowych producentów mączek jest korzystna.

Unia Europejska bardzo poważnie rozważa powrót do skarmiania mączek zwierzęcych w żywieniu trzody i drobiu, wymaga to jednak wyegzekwowania od producentów odpadów wielu jeszcze wymogów, gwarantujących w efekcie bezpieczeństwo konsumenta środków spożywczych zwierzęcego pochodzenia. Polski nie stać na stosowanie standardów odmiennych od stosowanych w UE albowiem skutkowałoby to izolacją naszego kraju w zakresie handlu środkami spożywczymi zwierzęcego pochodzenia również i ze strony państw nie będących członkami UE.

Sekretarz Stanu
Robert Gmyrek