Warszawa, 30 marca 2001 r.

Zdaję sobie sprawę ze wspomnianej przez Pana Senatora L. Feszlera specyfiki sektora rolniczego. Rozumiem, że długotrwała nieobecność młodego rolnika w czasie odbywania służby wojskowej może niekorzystnie wpłynąć na funkcjonowanie jego gospodarstwa. Jednakże art. 39 ust. 3 znowelizowanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 4 z 1992 r., poz. 16 z późn. zm.) umożliwia uzyskanie jednorazowego odroczenia ze względu na ważne sprawy osobiste lub rodzinne na okres od 3 do 12 miesięcy. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 22 czerwca 1992 r. w sprawie zasadniczej służby wojskowej i nadterminowej zasadniczej służby wojskowej oraz przeszkolenia wojskowego (Dz.U. Nr 56, poz. 277 z późn. zm.)., żołnierz zasadniczej służby wojskowej może również skorzystać z możliwości przeniesienia do jednostki stacjonującej bliżej miejsca jego zamieszkania.

Ponadto na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 3 przedmiotowej ustawy poborowemu udziela się odroczenia zasadniczej służby wojskowej ze względu na konieczność sprawowania bezpośredniej opieki nad członkiem rodziny wspólnie z nimi zamieszkałym, który nie ukończył szesnastego roku życia lub został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy i samodzielnej egzystencji albo który ukończył siedemdziesiąty piąty rok życia, jeżeli nie ma innego pełnoletniego członka rodziny bliższego lub równego stopniem pokrewieństwa obowiązanego do sprawowania tej opieki, albo ze wzglądu na obowiązek sprawowania opieki wynikającej z prawomocnego orzeczenia sądu - na czas sprawowania tej opieki. Odroczenie takie może być udzielane wielokrotnie. Wydaje się zatem, iż jest to wystarczające zabezpieczenie interesów poborowych - rolników, których rodzice są inwalidami I grupy lub ukończyli 75 lat.

Pozwolę sobie w tym miejscu przywołać uwagę Pani Marszałek do faktu, iż zmiana ustawy znosząca odroczenia zasadniczej służby wojskowej ze względu na prowadzenie gospodarstwa rolnego, podyktowana została zasadą przestrzegania równości w zakresie spełniania powszechnego obowiązku służby wojskowej przez wszystkich obywateli. W tym przypadku przyjęto założenie. że wykonywanie jakiegokolwiek zawodu nie powinno stanowić tytułu do odroczenia służby wojskowej, w tym również prowadzenie gospodarstwa rolnego. Uprzywilejowanie poborowych - rolników prowadziłoby w konsekwencji do naruszenia zasady powszechności spełnienia obowiązku służby wojskowej, gdyż z przywileju odroczenia służby wojskowej (a de facto przywileju jej nieodbycia) nie korzystają inne grupy zawodowe.

Argumentacja ta spotkała się ze zrozumieniem posłów i senatorów, którzy w głosowaniu optowali za przyjęciem nowelizacji, która urzeczywistnia postanowienia art. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Wspomniana nowelizacja mogła postawić w niekorzystnej sytuacji poborowych - rolników, którzy korzystali wcześniej z odroczeń zasadniczej służby wojskowej z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego i nie spodziewając się zmiany przepisów np. zaciągnęli kredyty. Dlatego też, biorąc pod uwagę liczne wystąpienia samych zainteresowanych oraz Posłów i Senatorów w tej kwestii, działając w oparciu o art. 46 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, 22 września 2000 r. wydałem zarządzenie Nr 26/MON w sprawie przeniesienia do rezerwy niektórych grup poborowych bez odbycia zasadniczej służby wojskowej. Dotyczy ono jednak tylko tych poborowych - rolników, którzy przed dniem 1 lipca 1999 r. korzystali z odroczenia zasadniczej służby wojskowej z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego na podstawie artykułu 39, ust. 1, pkt 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz spełniali w dniu wejścia w życie zarządzenia warunki uzyskania takiego odroczenia w świetle przepisów obowiązujących przed nowelizacją ustawy.

Uwzględniwszy przedstawiony wyżej wyjątek Ministerstwo Obrony Narodowej nie znajduje podstaw do przywrócenia poprzedniego stanu prawnego w zakresie udzielania odroczeń poborowym prowadzącym gospodarstwa rolne. Nie przewiduje również podjęcia działań mających na celu umożliwienie przenoszenia do rezerwy poborowych - rolników bez odbycia zasadniczej służby wojskowej. Stoi bowiem na stanowisku, że obecne uregulowania prawne dają wystarczające możliwości rozwiązania problemów młodych rolników znajdujących się w naprawdę trudnej sytuacji. Możliwość przeniesienia do rezerwy bez odbycia zasadniczej służby wojskowej lub uzyskania odroczenia powinna być bowiem wykorzystywana jedynie wyjątkowo w indywidualnych przypadkach, a nie stanowić przywileju przysługującego jakiejś grupie poborowych.

Bronisław Komorowski

Warszawa, 2001-04-03

Pani
Prof. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- Przyśpieszenia procesów restrukturyzacji gospodarki.

- Ujawnieniu się osób pragnących poprzez status bezrobotnego uzyskać opłacanie z budżetu państwa składki na ubezpieczenie zdrowotne - w wielu przypadkach są to osoby zatrudnione w tzw. szarej strefie.

- "Wygaszania" pakietów socjalnych.

2. Uwzględniając trudną sytuację na rynku pracy w Polsce Rząd podjął zdecydowanie działania, aby przeciwdziałać temu niepożądanemu zjawisku. Na posiedzeniu 16 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła "Rekomendacje dla polityki przeciwdziałania bezrobociu". Zgodnie z "Rekomendacjami..." powstrzymanie tendencji do wzrostu bezrobocia wymaga prowadzenia polityki pieniężnej i fiskalnej sprzyjającej wzrostowi gospodarczemu oraz realizacji następujących programów rządowych:

- "Kierunków działań Rządu wobec małych i średnich przedsiębiorstw do 2002 roku",

- "Paktu dla rolnictwa i obszarów wiejskich".

1) Tworzenie miejsc pracy.

2) Podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

3) Usprawnianie funkcjonowania instytucji rynku pracy.

4) Zmiany prawa pracy, w tym Kodeksu pracy w zakresie:

Informując o powyższych działaniach Rządu pragnę podkreślić, że są one zgodnie z propozycjami Pana Senatora Ryszarda Gibuły, a także wyrazić przekonanie, że działania te pozwolą na prozatrudnieniowy rozwój gospodarczy kraju, w tym także regionu wałbrzyskiego, umożliwiając trwałe ograniczenie bezrobocia.

Z szacunkiem

Warszawa, dnia 5.04. 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W wyniku przemian dokonanych w polskiej gospodarce w ostatnim dziesięcioleciu, zlikwidowano wiele zakładów i stanowisk pracy, a wielu uprawnionych pozbawionych zostało świadczeń branżowych. Brak możliwości zrealizowania przez emerytów i rencistów - byłych pracowników zlikwidowanych zakładów pracy uprawnień do ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy, chociaż jest zjawiskiem powszechnie znanym, nie znalazł rozwiązań prawnych, rekompensujących utratę tego świadczenia.

Z powyższego względu, nie mogę podzielić stanowiska, wynikającego z oświadczenia senatora Pana Ryszarda Gibuły, że skutkami finansowymi wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy należy obciążyć jednostkę organizacyjną, wyznaczoną jako następca prawny. Do takich działań brak jest wyraźnej ustawowej podstawy prawnej, a także uzasadnienia, z punktu widzenia podmiotu, na który nałożono by obowiązek finansowania świadczeń dla osób, które nigdy nie były pracownikami tego podmiotu.

Odnosząc się do sytuacji Kopalni Barytu "Boguszów" Sp. z o.o. w Boguszowie-Gorcach, pragnę poinformować Panią Marszałek, że upadłość Spółki ogłoszona w 1997 r. została ukończona w dniu 21.12.2000 r. Likwidacja zakładu górniczego finansowana była ze środków budżetu państwa, będących w gestii ministra właściwego do spraw gospodarki. W ostatnich dwóch latach środki te przeznaczone były na prace polikwidacyjne oraz osłony socjalne. Z osłon socjalnych korzysta jeszcze 6 pracowników, którzy będą je pobierali do 2004 r.

W dniu 29 grudnia 2000 r. Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Gospodarki zaakceptował umowę zawartą pomiędzy Syndykiem masy upadłości Kopalni Barytu "Boguszów" Sp. z o.o. a Likwidatorem Wałbrzyskim Kopalń Węgla Kamiennego w likwidacji. Przedmiotem umowy jest przejęcie z dniem 1 stycznia 2001 r. przez Likwidatora Wałbrzyskich Kopalń Węgla Kamiennego wypłaty świadczeń socjalnych przysługujących w trakcie urlopu górniczego dla pracowników zlikwidowanej w drodze upadłości Kopalni Barytu "Boguszów" Sp. z o.o., pod warunkiem zabezpieczenia środków budżetowych. Środki takie w wysokości 140,0 tys. zł zostały zabezpieczone w budżecie państwa na 2001 r., w ramach środków będących w gestii ministra właściwego do spraw gospodarki. Przewiduje się też zabezpieczenie stosownych środków w projektach budżetu do 2004 roku.

Warszawa, 5 kwietnia 2001 r.

1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, zgodnie z przepisem art. 52a ustawy z dnia 29 lipca 2992 r. o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach (Dz.U. z 1998 r. Nr 102, poz. 650 z późn. zmianami), corocznie przedkłada właściwej komisji sejmowej informację o realizacji ustawy.

2. Począwszy od 23 listopada 2000 r., tj. od dnia wejścia w życie znowelizowanej ustawy o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach, pracownicy szczególnego nadzoru podatkowego podczas kontroli podmiotów, u których znajdowały się automaty, ustalili stan faktyczny. W sytuacji, kiedy ustalony stan faktyczny wskazywał, że na automacie były lub mogły być urządzane gry w rozumieniu art. 2 ust. 2a ustawy o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach, tj. gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, pracownicy szczególnego nadzoru podatkowego nakładali na automaty zabezpieczenia urzędowe (plomby), aby uniemożliwić dostęp do ich wnętrz, bez uszkodzenia zabezpieczeń urzędowych.

Należy nadmienić, że przepisy znowelizowanej ustawy Kodeks karny skarbowy (ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny skarbowy - Dz. U. z 2001 r. Nr 11, poz. 82), które weszły w życie z dniem 1 marca br. zostały dostosowane do obecnego stanu prawnego ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach (Dz. U. z 1998 r. Nr 102, poz. 650 z późn. zm.). Przepisy Kodeksu penalizują czyny polegające na urządzaniu lub prowadzeniu gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach wobec przepisom ustawy o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach lub warunkom udzielonego zezwolenia. Czynem zabronionym jest również uczestnictwo w grze losowej, zakładzie wzajemnym lub grze na automacie urządzanym lub prowadzonym wbrew przepisom ustawy lub warunkom zezwolenia. Ponadto urządzenia gry losowej, zakładu wzajemnego lub gry na automacie, wygrane, środki uzyskane ze sprzedaży udziału w grze lub wpłacone stawki, jako przedmioty czynu zabronionego (a takim jest urządzanie gier na automatach poza ośrodkiem gry) podlegają przepadkowi.

Jan Wojcieszczuk

Warszawa, 2001.04.05

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jednym z celów uchwalonej w roku 1994 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych było przeprowadzenie reformy czynszów polegającej na odejściu od ustalania stawek czynszu najmu na szczeblu centralnym i przekazaniu kompetencji w tej sprawie gminom. Otrzymały one prawo samodzielnego kształtowania stawek czynszu. Dla ochrony lokatorów, w tym zwłaszcza znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej, ograniczono pułap stawek czynszowych do 3% wartości odtworzeniowej budynków i wprowadzono obligatoryjny system dodatków mieszkaniowych.

Głównym celem wprowadzenia dodatków mieszkaniowych było stworzenie warunków do ekonomizacji gospodarki mieszkaniowej i zwiększenia nakładów na konserwacje i remonty zasobów mieszkaniowych. Nieefektywny i niesprawiedliwy społecznie system dotacji udzielanych przez gminy w tym również dla zamożnych gospodarstw domowych został zastąpiony przez wynikający z przepisów ww. ustawy system dodatków mieszkaniowych kierowanych do tych, które z racji niskich dochodów rzeczywiście potrzebują pomocy.

Należy jednak zauważyć, że pomimo wprowadzania od ponad 6-ciu lat reformy w gospodarce mieszkaniowej wpływy z czynszów z lokali mieszkalnych pokrywają nadal około 50 do 60% kosztów utrzymania budynków mieszkalnych. Poziom ustalanych czynszów nadal nie pozwala na tworzenie odpisów na fundusz remontowy, co powoduje dalszą dekapitalizację zasobów mieszkaniowych. Oznacza to, że do utrzymania zasobów mieszkaniowych w dalszym ciągu dopłacają ich właściciele.

W projekcie ustawy o dodatkach mieszkaniowych przewiduje się m.in. rozszerzanie kręgu gospodarstw domowych uprawnionych do dodatków mieszkaniowych poprzez stopniowe łagodzenie progów dochodowych. Propozycja dotyczy zwiększenia miesięcznego dochodu na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego ze 150% do 175% niniejszej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym i ze 100% do 125% tej emerytury w gospodarstwie wieloosobowym.

Jako termin wejścia w życie tego przepisu proponuje się 1 stycznia 2005 r. Natomiast w latach 2003 i 2004 dodatek mieszkaniowy przysługiwałby, jeżeli średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego nie przekracza 160% najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym lub 110% tej emerytury w gospodarstwie wieloosobowym.

W omawianym projekcie zawarto także propozycję rozszerzenia kręgu uprawnionych do dodatków mieszkaniowych ze względu na tytuł prawny do zajmowanego lokalu, w tym by dodatki mieszkaniowe przysługiwały także najemcom opłacającym czynsz wolny oraz podnajemcom lokali mieszkalnych.

Informując o proponowanych m.in. zmianach w systemie dodatków mieszkaniowych nie podzielam przedstawionej ww. oświadczeniu sugestii dotyczącej wypłacania zarządcy nie tylko dodatku mieszkaniowego lecz również ryczałtu oraz propozycji przyznawania dodatku mieszkaniowego do wysokości czynszu. Należy bowiem wyjaśnić, iż na wniosek uprawnionego do dodatku mieszkaniowego gmina może przekazywać zarządcy także część tego dodatku wypłacanego w formie ryczałtu. Natomiast propozycja obligatoryjnego przyznawania dodatku mieszkaniowego do wysokości czynszu oznacza, że wydatków za zajmowane mieszkanie nie ponosiłoby dane gospodarstwo domowe co jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jak również z założeniami systemu dodatków mieszkaniowych, zgodnie z którymi jest to dodatek, czyli że pokrywa część wydatków mieszkaniowych.

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że projekt ustawy o dodatkach mieszkaniowych został rozpatrzony i przyjęty przez Podkomisję Nadzwyczajną oraz przez Komisje: Polityki Przestrzennej, Budowlanej i Mieszkaniowej, Polityki Społecznej oraz Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej i w dniu 18 marca br. odbyło się w Sejmie drugie czytanie, dlatego też przyjęcie ostatecznych przepisów leży w gestii Parlamentu.

P.O. PREZESA
Piotr Mync

Warszawa, dnia 06.04.2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z Uchwałą Nr 28 Zarządu Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie" z dnia 18 sierpnia 1999 r. w sprawie wykładni terminu "deportacja", warunku deportacji nie spełniają: "osoby zatrudnione w miejscu zamieszkiwania w instytucjach niemieckich i skierowane na czas określony do zakładów filialnych, jeśli powróciły do zakładu macierzystego".

Jak wynika z wyjaśnień p. Lucyny Todośko nadesłanych do Fundacji w nie datowanym piśmie, które wpłynęło dnia 12 marca 1996 r. została ona skierowana do Lipska na szkolenie. Pani Todośko pisze (pisownia oryginału): ťNiemcy wysłali mnie na szkolenie to znaczy że Niemcom służyłam. Nie byłam do końca wojny, bo będąc w Lipsku w Niemczech umarł mi Ojciec, została w domu 12-letnia siostra i chorowita matka, płakałam, prosiłam Niemców żeby mnie puścili do domu, zgodzili się ale żebym dała kogoś na zastępstwo.

Pragnę wyjaśnić, że p. Todośko na szkolenie do Lipska została skierowana po prawie półtorarocznej pracy w firmie "Hasag" w Skarżysku. Ponieważ p. Todośko zarówno przed pracą w Lipsku, jak i po niej pracowała w zakładach "Hasag", toteż w jej przypadku zgodnie z Uchwałą Nr 28/99 Zarządu FPNP nie zachodzi przypadek deportacji na roboty przymusowe do Niemiec, w związku z czym pomoc z Fundacji p. Todośko nie przysługuje.

Informuję, że p. Todośko może ubiegać się o pomoc ze środków niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość". Warunkiem uzyskania świadczenia jest złożenie do dnia 11 kwietnia br. wniosku o jej przyznanie. Do chwili obecnej taki wniosek do Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie" nie wpłynął. FPNP wystąpiła do Fundacji niemieckiej o przedłużenie terminu składania wniosków do dnia 11 sierpnia 2001 r.

Warszawa, dnia 6 kwietnia 2001 r.

- Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14.09.2000 r. w sprawie udzielania pomocy na kontynuowanie nauki, usamodzielnienie, i integrację ze środowiskiem osobom opuszczającym rodziny zastępcze, niektóre typy placówek opiekuńczo-wychowawczych i domów pomocy społecznej, zakłady poprawcze, schroniska dla nieletnich oraz specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze (Dz. U. z 29.09.2000 r., nr 81, poz. 909).

Każdej rodzinie zastępczej przysługuje pomoc pieniężna na częściowe pokrycie kosztów utrzymania każdego umieszczonego w niej dziecka. Podstawę do wyliczenia wysokości tej pomocy stanowi kwota zapisana w art. 33g ust. 3 ustawy o pomocy społecznej. Kwota ta jest waloryzowana od dnia 1 marca i 1 września każdego roku, jeżeli średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem wynosi co najmniej 110%, lub od 1 czerwca, jeżeli średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem jest niższy niż 110% i od 1 czerwca 2000 r. wynosi 1387 zł, co zostało ogłoszone w obwieszczeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 13.04.2000 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji i kwot po waloryzacji oraz wysokości świadczeń z pomocy społecznej (M.P. 2000, nr 11, poz. 234).

Sposób przyznawania pomocy pieniężnej został ujednolicony. Świadczenia pieniężne z ustawy o pomocy społecznej przyznawane są wyłącznie w drodze decyzji administracyjnej. Z chwilą włączenia pomocy dla rodzin zastępczych do systemu pomocy społecznej pojawiła się konieczność zastąpienia umowy decyzją administracyjną. Takie rozwiązanie jest korzystniejsze dla rodzin zastępczych, gdyż decyzja administracyjna zapewnia zainteresowanym postępowanie odwoławcze z prawem skargi do NSA włącznie.

Można oczywiście dyskutować nad przyjętymi rozwiązaniami i poddawać w wątpliwość zasadność różnicowania wysokości udzielanej pomocy rodzinie zastępczej. Moim zdaniem do zróżnicowanie jest uzasadnione. Babcia, która otrzymuje pomoc pieniężną w związku z pełnieniem funkcji rodziny zastępczej dla wnuka nadal pozostaje rodziną i ma moralny, zwyczajowy, ustawowy obowiązek pomagania wnukom. Im lepsza jest jej sytuacja materialna tym mniejsze uzyskuje wsparcie. Nie zawsze jest również tak, iż spokrewniona rodzina zastępcze dobrze wywiązuje się ze swojej roli i stwarza odpowiednie warunki do wychowania i rozwoju dziecka. Często dziecko w ogóle nie zmienia środowiska i wychowywane jest nadal przez te same osoby i w tym samych warunkach, które były powodem do umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej. W takiej sytuacji można zadać pytanie - komu pomagamy i czy pomagamy?

Informuję jednocześnie, że do Trybunału Konstytucyjnego wpłynął wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich o stwierdzenie niezgodności ustawy o pomocy społecznej w zakresie zapisów dotyczących udzielania pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania każdego dziecka umieszczonego w rodzinie zastępczej - z Konstytucją RP.

Warszawa, 06 kwietnia 2001 r.

W odpowiedzi na Pani pismo znak: AG/043/130/01/IV, BM-0/0701/268/01 z dnia 21 marca 20001 r. w sprawie oświadczenia Senatora Wiesława Pietrzaka dotyczącego Spółki działającej pod firmą: Fabryka "Sklejka-Pisz" S.A. z siedzibą w Piszu uprzejmie informuję, iż pismem z dnia 26 marca 2001 r. wydałam Agencji Prywatyzacji, sprawującej nadzór właścicielski nad ww. Spółką, polecenie podjęcia stosownych działań kontrolnych.

Warszawa, 2001.04.09

Zgodnie z poselską ustawą z dnia 19 czerwca 1997 r. o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest (Dz. U. Nr 101, poz. 628 z późn. zmianami), Minister Gospodarki w porozumieniu z Ministrem Środowiska określa corocznie w drodze rozporządzenia, na wniosek producenta lub podmiotu wprowadzającego na polski obszar celny wyroby zawierające azbest, wykaz wyrobów dopuszczonych do produkcji lub do wprowadzania na polski obszar celny spośród wyrobów określonych w zał. 1 do ustawy (art. 1 ust. 3 ustawy).

W załączniku tym wymienia się wyroby, których ze względów technicznych i technologicznych nie można jeszcze w wielu przypadkach zastąpić wyrobami bezazbestowymi. Dotyczy to przede wszystkim wyrobów o specjalnym przeznaczeniu dla potrzeb m.in. przemysłu chemicznego, rafineryjnego, energetyki. Azbest włóknisty np. importują tylko dwa zakłady chemiczne do produkcji diafragm (przepon) niezbędnych w produkcji chloru. W tym przypadku substytucja azbestu nie jest jeszcze opanowana i w ciągu najbliższych lat nie będzie opanowana. Taka sytuacja jest w większości krajów UE.

Ponadto w oparciu o analizę importu wyrobów zawierających azbest przeprowadzoną na podstawie danych Głównego Urzędu Statystycznego, Departament Restrukturyzacji Przemysłu MG we wrześniu 1999 r. zwrócił się do Głównego Urzędu Ceł o wyjaśnienie i przeanalizowanie sytuacji dotyczącej niekontrolowanego wprowadzenia wyrobów azbestowych na teren naszego kraju. GUC poinformował, iż podjął szereg działań dyscyplinujących służby celne.

Przedstawiając powyższe, wyjaśniam uprzejmie, że coroczne rozporządzenia jedynie dopuszczają import w przypadkach koniecznych, stąd też stwierdzoną sytuację niekontrolowanego importu wyrobów azbestowych traktować należy jako przypadki patologiczne nie kwalifikujące się do rozważań administracyjnych.

Andrzej Karbownik

Warszawa, dnia 9.04.2001 r.

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 21 marca 2001 r. znak: AG/043/120/01/IV oświadczenie złożone przez senatora Wiesława Pietrzaka podczas 77 posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2001 r. w sprawie anulowania rozporządzenia dotyczącego udzielania zgody na zbywanie bądź obciążanie lasów i gruntów leśnych Skarbu Państwa pozostających w zarządzie Lasów Państwowych, przedstawiam poniższe stanowisko.

Realizując program obecnego Rządu w odniesieniu do reprywatyzacji, Prezes Rady Ministrów w skierowanym do Ministra Środowiska piśmie z dnia 6 listopada 1997 r. wydał dyspozycję wstrzymującą podejmowanie decyzji w sprawach wyrażania zgody na zbywanie mienia Skarbu Państwa pozostającego w zarządzie Lasów Państwowych. Przedmiotowe polecenie zostało zmienione w dniu 19 marca 1998 r. i 16 czerwca 1998 r. w taki sposób, że dopuszczono sprzedaż i obciążenie nieruchomości, w szczególnie uzasadnionych przypadkach (ważny interes publiczny, bądź sytuacja, w której budżet państwa może ponieść straty finansowe), za zgodą Ministra Środowiska w uzgodnieniu z Ministrem Skarbu Państwa.

Antoni Tokarczuk

Warszawa, 10 kwietnia 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wprowadzona w życie z dniem 1 stycznia 1999 roku reforma administracji publicznej na nowo określiła terytorialny ustrój Polski. Ustawa z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.), określiła zasady i tryb wprowadzenia w życie ustaw:

W konsekwencji wprowadzenia reformy z dniem 1 stycznia 1999 r., w Polsce funkcjonują organy samorządu terytorialnego trzech szczebli. Utworzenie - obok jednostek podstawowych, czyli gmin - samorządu terytorialnego na poziomie powiatu i województwa, umożliwiło pełne oparcie polskiego ustroju na zasadzie pomocniczości państwa, a zatem realną decentralizację zadań publicznych poprzez przekazanie prawa decydowania o sprawach lokalnych - niezależnym od rządu władzom publicznym. Reforma doprowadziła do powstania w Polsce trzech odrębnych, posiadających różne zadania, segmentów władzy publicznej. W tak ukształtowanym systemie władzy podstawowym zadaniem powiatu jest świadczenie powszechnych usług publicznych w wymiarze ponadgminnym. Należy zauważyć, że dopiero reforma administracyjna utworzyła regionalny segment władzy publicznej odpowiedzialny za rozwój regionu. Pośrednio reforma na nowo określiła zadania segmentu centralnego władzy publicznej. Wraz z przekazaniem samorządom zadań publicznych o charakterze lokalnym i regionalnym, zadaniem centrum państwa jest dbanie o interes ogólnopaństwowy, określenie standardów i reguł obowiązujących w skali całego kraju.

Strukturę organizacyjną sądów powszechnych określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie utworzenia sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz. U. Nr 166, poz. 1253 z późn. zm.), natomiast prokuratury - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie utworzenia prokuratur apelacyjnych, okręgowych i rejonowych oraz ośrodków zamiejscowych prokuratur (Dz. U. Nr 166, poz. 1257 z późn. zm.). Na podstawie powyższych rozporządzeń, sądy i prokuratury rejonowe zostały dostosowane do nowego podziału terytorialnego kraju. Natomiast dostosowanie sądów i prokuratur okręgowych, jeżeli nastąpi, to w momencie wprowadzenia reformy wymiaru sprawiedliwości, jako konsekwencja uwzględnienia potrzeb wymiaru sprawiedliwości.

Należy także podkreślić, że w art. 95 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.), zdecydowano o zwolnieniu Ministra Sprawiedliwości z obowiązku dostosowania struktury sądownictwa powszechnego i powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury do nowego podziału terytorialnego państwa.

W świetle powyższego, planowane jest przekształcenie Sądu Okręgowego w Sieradzu, w Ośrodek Zamiejscowy Sądu Okręgowego w Łodzi, przy czym nie ulegnie zmianie zakres dotychczas rozpoznawanych tam spraw. Kontakt lokalnej społeczności z sądem nie zostanie również w żaden sposób utrudniony lub ograniczony, gdyż w ośrodku nadal będą rozpoznawane w pierwszej i drugiej instancji sprawy cywilne i karne.

Negatywna decyzja, dotycząca utworzenia wydziału pracy i ubezpieczeń społecznych w Sądzie Okręgowym w Sieradzu, wynikała z niewielkiej liczby spraw tam rozpoznawanych. Liczba ta nie uzasadniała i dotychczas nie uzasadnia celowości funkcjonowania tego rodzaju komórki organizacyjnej. Trudności kadrowe i finansowe resortu sprawiedliwości zobowiązują do ograniczenia zmian w zakresie powoływania nowych komórek organizacyjnych w sądach, jeżeli nie znajdują one merytorycznego uzasadnienia.

Zgodnie z powyższym założeniem, planowane jest także włączenie wszystkich gmin znajdujących się w powiecie wieruszowskim do obszaru właściwości Sądu Rejonowego w Wieluniu. Natomiast sprawy gmin z powiatu pajęczańskiego będą rozpoznawane w trzech różnych sądach rejonowych. Tego typu zmiana uzasadniona jest koniecznością zniwelowania dysproporcji w obszarach właściwości poszczególnych sądów rejonowych, które mogą wystąpić po wprowadzeniu w życie projektowanych rozwiązań organizacyjnych.

Ustosunkowując się do propozycji powołania w Pajęcznie, Poddębicach i Wieruszowie sądów rejonowych, pragnę poinformować, że kryteria obowiązujące w resorcie sprawiedliwości uniemożliwiają powołanie tego rodzaju jednostek sądowych w ww. miastach. Natomiast w Łasku, Sieradzu i Zduńskiej Woli funkcjonują jednostki sądowe szczebla rejonowego, obejmujące swoimi obszarami właściwości powiaty, odpowiednio łaski, sieradzki i zduńskowolski. W strukturach wewnętrznych tych sądów znajdują się również wydziały ksiąg wieczystych.

Ustosunkowując się do kwestii "przywrócenia Sądu Rejestrowego" w Sądzie Rejonowym w Sieradzu uprzejmie informuję, że ustawą z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. Nr 121, poz. 769, z późn. zm.), utworzone z dniem 1 stycznia 2001 r. Wydziały Gospodarcze - Krajowego Rejestru Sądowego, przejęły prowadzenie wszystkich rejestrów. Zatem nie jest możliwe pozostawienie Wydziału Rejestrowego w ww. Sądzie.

Wdrożenie reformy administracji publicznej powierzono ministrowi właściwemu do spraw administracji publicznej oraz innym organom administracji rządowej - zgodnie z ich właściwością, o czym stanowi art. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 roku. Na podstawie art. 107 ww. ustawy, Rada Ministrów została zobowiązana do przedłożenia Sejmowi informacji o skutkach obowiązywania ustaw, o których wyżej mowa, wraz z propozycjami ich zmian. W konsekwencji ww. regulacji, w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji został opracowany dokument pt. Informacja o skutkach obowiązywania ustaw reformujących administrację publiczną, który po przyjęciu w dniu 27 czerwca 2000 roku przez Radę Ministrów, został skierowany do Sejmu. Wraz ze wskazaną Informacją, Marszałkowi Sejmu został przedłożony rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym, o samorządzie powiatowym, o samorządzie województwa, o administracji rządowej w województwie oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Projekt ten obejmuje zmiany w ustawach ustrojowych i niektórych innych ustawach normujących funkcjonowanie samorządu terytorialnego i administracji rządowej. Zgodnie z uzasadnieniem projektu, na potrzebę zaproponowanych zmian wskazała dotychczasowa praktyka, a także postulaty zgłaszane zarówno przez jednostki samorządu terytorialnego, jak i organy administracji rządowej. W konsekwencji, we wszystkich ustawach ustrojowych jednostek samorządu terytorialnego, wprowadzono zmiany wzmacniające spójność przyjętych w nich rozwiązań. Należy podkreślić, że nowelizacja nie narusza fundamentalnych założeń ustrojowych zawartych w przepisach samorządowych. Podczas 106 posiedzenia Sejmu planowane jest rozpatrzenie sprawozdania Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej o stanowisku Senatu w sprawie cytowanej ustawy o zmianie ustawy ... .

Reasumując, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, jako odpowiedzialny za wdrożenie reformy administracji publicznej, monitoruje jej przebieg i funkcjonowanie, natomiast dostosowanie sieci instytucji, o których mowa w oświadczeniu, do podziału administracyjnego kraju, leży poza jego kompetencjami. Obowiązujące przepisy - jak wyżej wskazano - zawierają stosowne regulacje, które pozwalają na powoływanie takich instytucji tam, gdzie jest to obiektywnie uzasadnione. Należy jednak zauważyć, że od czasu wprowadzenia reformy administracji publicznej upłynęły dopiero dwa lata i reformy tej nie należy traktować jako ostatecznie zakończonej. Cały czas trwają prace nad doskonaleniem przyjętych wtedy rozwiązań. Ich efektem jest m.in. ustawa z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (Dz. U. Nr 23, poz. 136, z późn. zm.), a także znajdujący się w toku prac parlamentarnych rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym, o samorządzie powiatowym, o samorządzie województwa, o administracji rządowej w województwie oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 10 kwietnia 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Stosownie do art. 163 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (DZ. U. Nr 78, poz. 483), samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Podstawową jednostką samorządu terytorialnego, w myśl art. 164 Konstytucji RP - jest gmina, który wykonuje wszystkie zadania samorządu terytorialnego nie zastrzeżone dla innych jednostek samorządu terytorialnego.

Zakres działania i zadania gminy zawarte zostały w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t.: Dz. U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74, z późn. zm.). Zgodnie z tą ustawą, do zakresu działania gminy należą tylko takie sprawy publiczne, które mają charakter lokalny i obejmują swym zasięgiem określone terytorium gminy. Rzeczowy wykaz zadań publicznych, realizowanych jako zadania własne gminy, zawiera art. 7 ustawy o samorządzie terytorialnym. Katalog zadań nie jest zamknięty, jednak gminy nie są uprawnione do wykonywania zadań zastrzeżonych w ustawach szczególnych dla innych organów i podmiotów, chyba że zadania takie zostaną im zlecone.

1) wpływy z ustalonych i pobieranych na podstawie odrębnych ustaw podatków (od nieruchomości, rolnego, leśnego, od środków transportowych, od działalności gospodarczej osób fizycznych, opłacanego w formie karty podatkowej, od spadków i darowizn, od posiadania psów, od czynności cywilnoprawnych),

4) subwencja ogólna,

7) odsetki od środków finansowych gminy, gromadzonych na rachunkach bankowych,

Rozdział środków finansowych na zadania gmin (własne i zlecone) określa, w sposób szczegółowy, harmonogram realizacji dochodów i wydatków budżetu poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego, opracowany przez zarząd jednostki samorządu terytorialnego. Realizacja wszelkich wydatków powinna być dokonywana zgodnie z opracowanym harmonogramem, a obowiązek jego sporządzania wynika z przepisów ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 155, poz. 1014, z późn. zm.). Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, do sektora finansów publicznych zalicza się organy władzy publicznej, organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa, sądy i trybunały, a także jednostki samorządu terytorialnego i ich organy oraz związki.

Ustawa o finansach publicznych oraz ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2001, nie posługują się pojęciem "dochody własne gmin". Podział dochodów uzyskiwanych przez gminy określają powyższe ustawy.

Samodzielność gminy, a w związku z tym samodzielne prowadzenie przez nią gospodarki finansowej na podstawie budżetu gminy, nie może być utożsamiane z dowolnym przeznaczeniem dochodów gminy na cele i zadania nie będące zadaniami gminy. Wszelkie zadania gmin (własne i zlecone) wynikają z przepisów ustaw oraz porozumień z organami administracji rządowej (art. 8 ustawy o samorządzie gminnym). Precyzyjne określenie tych zadań dla wszystkich gmin w Polsce, jest konieczne ze względu na dobro społeczności lokalnych gmin, a także z uwagi na realizację konstytucyjnych obowiązków państwa wobec obywateli oraz równości obywateli wobec prawa.

Reasumując, gmina, jak i inne jednostki samorządu terytorialnego, należy do sektora finansów publicznych, a jednostki sektora finansów publicznych dokonują wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi sposobu ich realizacji, co podlega ścisłej kontroli zgodnie z ustawą o finansach publicznych.

W myśl postanowień art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w szczególności z zakresu oświaty, w tym szkół podstawowych, przedszkoli i innych placówek oświatowo-wychowawczych. Należy podkreślić, iż przepis powyższy stanowi normę generalną, uszczegółowienie której następuje przepisami materii szczególnej. Do takiej zaliczyć należy ustawę z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (j.t.: Dz. U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 z późn. zm.). Zgodnie z art. 104 tej ustawy, prowadzenie szkół podstawowych, z wyjątkiem szkół podstawowych specjalnych i artystycznych, przeszło do obowiązkowych zadań własnych gmin z dniem 1 stycznia 1994 r. Ustawa o systemie oświaty, dopuszcza możliwość przejęcia przez gminę, na jej wniosek, jako zadania własnego, także prowadzenia szkół ponadpodstawowych, szkół artystycznych I stopnia oraz innych placówek. Stosownie do art. 104 ust. 4 ustawy, powyższe przekazanie może się odbyć za zgodą organu prowadzącego szkołę oraz po zawiadomieniu właściwego kuratora oświaty co najmniej na sześć miesięcy przed terminem przejęcia.

Ponadto, ustawodawca zadecydował, iż uczniowi przysługuje prawo do pomocy materialnej, ze środków przeznaczonych na ten cel w budżecie państwa lub budżecie właściwej jednostki samorządu terytorialnego (art. 91 ustawy o systemie oświaty). Wydane na mocy delegacji ustawowej art. 91 rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1993 r. w sprawie warunków, form, trybu przyznawania i wypłacania oraz wysokości pomocy materialnej dla uczniów (Dz. U. Nr 74, poz. 350 z późn. zm.), określa szczegółowo formy pomocy materialnej, świadczonej ze środków budżetu państwa lub budżetu gminy, uczniom szkół publicznych dla dzieci i młodzieży oraz słuchaczom publicznych zakładów kształcenia nauczycieli. Wspomnianymi świadczeniami są m.in. stypendium socjalne, stypendium szkolne za wyniki w nauce, zakwaterowanie w internacie lub bursie. Wymaga podkreślenia, i powyższa pomoc materialna przysługuje z budżetu gminy słuchaczom szkół określonych w ustawie o systemie oświaty, a zatem uczniom nie będących słuchaczami szkół wyższych.

Zasada przyznawania pomocy materialnej studentom została uregulowana w ustawie z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 z późn. zm.), której art. 152 stanowi, iż studentowi przysługuje prawo do pomocy materialnej, w tym także do stypendium socjalnego, ze środków przeznaczonych na ten cel w budżecie państwa. Szczegółowe formy przyznawania pomocy materialnej dla studentów określone zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 1991 r. w sprawie warunków, form, trybu przyznawania i wypłacania oraz wysokości pomocy materialnej dla studentów studiów dziennych (Dz. U. Nr 9, poz. 32 z późn. zm.).

W świetle powyższych wyjaśnień, przyznawanie pomocy materialnej dla studentów odbywa się ze środków budżetu państwa i nie znajduje się we właściwości gminnych jednostek samorządu terytorialnego. Reasumując, określone w ustawie o systemie oświaty zadania i kompetencje gmin w sprawie udzielania stypendiów ograniczają się tylko do pomocy na rzecz uczniów pobierających naukę w szkołach podstawowych, których prowadzenie należy do zadań własnych gminy. W przypadku wypłacanych z budżetu gminy świadczeń na rzecz osób fizycznych, podstawą dokonywania takich wydatków mogą być wyłącznie przepisy odrębnych ustaw, które ustanawiają tego rodzaju świadczenia i zobowiązują do ich udzielania.

Należy przypuszczać, iż znowelizowanie ustawy o samorządzie gminnym nie jest właściwym sposobem przyznania gminom prawa udzielania studentom pomocy materialnej z budżetu gminy, bowiem nie jest to nałożenie na jednostkę samorządu terytorialnego nowych obowiązków (praw) w ramach zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty, lecz rozszerzenie katalogu kompetencji z zakresu już przypisanego gminie - oświaty. Stąd też, za właściwe należałoby uznać raczej znowelizowanie materii szczególnej, w tym m.in. ustawy o systemie oświaty.

Na zakończenie uprzejmie informuję, iż w trakcie prac nad uchwaloną w dniu 16 lutego 2001 r. przez Sejm RP ustawą o zmianie ustaw: o samorządzie gminnym, o samorządzie powiatowym, o samorządzie województwa, o administracji rządowej w województwie oraz o zmianie niektórych innych ustaw, na posiedzeniu w dniu 15 marca 2001 r. Senat RP uchwalił m.in. poprawkę w przedmiotowej kwestii, skutkującą wprowadzeniem postulowanych przez Pana Senatora zmian do wskazanego na wstępie przepisu ustawy o samorządzie gminnym. Jedna z propozycji przyjętych przez Senat RP, dotyczących zmiany ustawy o samorządzie gminnym, zakłada powierzenie radzie gminy kompetencji do podejmowania uchwał w sprawie zasad udzielania stypendiów dla uczniów i studentów. Podczas 106 posiedzenia Sejmu RP, w dniach 10-11 kwietnia 2001 r., planowane jest rozpatrzenie sprawozdania Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej o stanowisku Senatu w sprawie cytowanej powyżej ustawy o zmianie ustawy.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 11 kwietnia 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z wyrazami szacunku

Minister
z up. Podsekretarz Stanu
Jerzy Eysymontt

Warszawa, dnia 11 kwietnia 2001 r.

Jedna z grup zakłada konsolidację Instytutu Wzornictwa Przemysłowego (IWP) oraz Instytutu Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego (IKiCHZ) w Warszawie. Grupa ta obejmowała również Instytut Rozwoju i Studiów Strategicznych w Warszawie, którego konsolidacja miała być dokonana poprzez jego likwidację. Instytut ten został zlikwidowany z dniem 20 listopada 2000 r., a część załogi oraz zagadnień badawczych przejął Instytut Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego.

Problemy konsolidacyjne ww. instytutów były przedmiotem wielu narad roboczych, w tym szczególnie w dniach 17 kwietnia, 18 maja oraz 10 listopada 2000 r., które miały miejsce w Ministerstwie Gospodarki. W wyniku tych spotkań zainteresowane jednostki opracowały szereg analiz i wniosków. Odnosi się to przede wszystkim do ustaleń narady w dniu 10 listopada 2000 r. Opracowania te ujmowały m.in. takie zagadnienia jak:

- informacje o przychodach, kosztach i wyniku finansowym za okres trzech kwartałów 2000 r.

- utworzenie, w trybie § 3 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 marca 1995 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu łączenia, podziału, reorganizacji i likwidacji jednostek badawczo-rozwojowych, jednego instytutu z dotychczasowych dwóch, które w wyniku połączenia utracą swą osobowość prawną na rzecz nowopowstałej jednostki.

W uzasadnieniu do opracowanego w grudniu 2000 r. przez Krajową Izbę Gospodarczą projektu ustawy o Polskim Instytucie Rozwoju Eksportu przyjęto założenie m.in., że "Instytut miałby działać w głównej mierze w oparciu o zasoby kadrowe, finansowe i rzeczowe istniejących instytucji i jednostek organizacyjnych, a mianowicie Instytutu Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego oraz Instytutu Wzornictwa Przemysłowego, których przekazanie nastąpiłoby nieodpłatnie". Założenie to nie było przedmiotem jakichkolwiek analiz i decyzji. Krajowa Izba Gospodarcza w lutym br. opracowała również "Założenia organizacji i działania Instytutu Rozwoju Eksportu".

Z wyrazami szacunku

Minister

z up. Wojciech J. Katner

Warszawa, 12 kwietnia 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Algorytm ten preferuje przede wszystkim powiaty o największej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych oraz stopie bezrobocia, a także powiaty o dużym udziale: długotrwale bezrobotnych w ogólnej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych, bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku oraz wysokim udziale bezrobotnych absolwentów.

Jednocześnie nadmieniam, że rezerwa będąca w dyspozycji prezesa KUP została obniżona do 20% środków Funduszu Pracy na realizację zadań na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu, określonych w kontraktach zawieranych z samorządami powiatów. Te dodatkowe środki, w 2001 r. będą mogły być przeznaczone także na sfinansowanie powstałych na koniec 2000 r. zobowiązań z tytułu realizacji programów przeciwdziałania bezrobociu, jeżeli kwoty środków ustalone wg wzoru algorytmu byłyby niższe od istniejących zobowiązań.

W kwestii terminowego przekazywania samorządom powiatów środków na opłacanie składek na ubezpieczenia zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku lub stypendium uprzejmie informuję, że w związku z włączeniem z dniem 1 stycznia 2000 r. powiatowych urzędów pracy w skład powiatowej administracji zespolonej, od ubr. środki na ww. zobowiązania ujmowane są w budżecie wojewodów. Wojewodowie przekazują te środki na konta powiatowych urzędów pracy, będących jednostkami organizacyjnymi samorządów powiatowych, które są płatnikami tych składek.

Ponadto nadmieniam, że w I kwartale br. Minister Finansów przekazał wojewodom środki umożliwiające opłacenie przez powiatowe urzędy pracy pozostałych z ubr. zobowiązań z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku lub stypendium.

Z szacunkiem

Warszawa, 2001.04.12

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 4 kwietnia br., znak: AG/043/155/01/IV, przy którym przesłane zostało oświadczenie Senatora Pana Jerzego Masłowskiego dotyczące sytuacji żołnierzy zawodowych, którzy zostaną objęci redukcją sił zbrojnych - w zakresie prawa do emerytury i zasad jej wymiaru, skierowane do ministra pracy i polityki społecznej, pragnę uprzejmie przedstawić, co następuje.

Zasada ta dotyczy oczywiście tych żołnierzy zawodowych, którzy nie pozostawali w służbie w dniu wejścia w życie omawianej ustawy. Tak więc żołnierz zawodowy, który obecnie podejmuje służbę po raz pierwszy, otrzyma w przyszłości emeryturę lub rentę według takich samych zasad wymiaru jak każdy innych ubezpieczony. W ten sposób zostaną stopniowo zlikwidowane tzw. odrębności w zasadach przyznawania świadczeń dla poszczególnych grup zawodowych. Natomiast żołnierze, którzy w dniu 1 stycznia 1999 r. pozostawali w służbie, mają przyznawane emerytury i renty według poprzednio obowiązujących zasad.

"Żołnierze, którzy mieli ustalone prawo do emerytury wojskowej lub zostali zwolnieni ze służby, z wyłączeniem zasadniczej służby wojskowej, nie spełniając warunków określonych w art. 12 (tj. warunku posiadania 15 lat służby), a następnie zostali po dniu 1 stycznia 1999 r. przyjęci ponownie do służby, nabywają prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej na zasadach i warunkach określonych w niniejszej ustawie. Osoby, o których mowa wyżej nie podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym". Powyższa zasada nie miałaby zastosowania do żołnierzy, którzy po raz pierwszy zostali powołani do służby wojskowej po dniu 1 stycznia 1999 r.

Na wspólnym posiedzeniu w dniu 29 marca br. połączone Komisje Sejmowe: Obrony Narodowej oraz Administracji i Spraw Wewnętrznych przyjęły ww. propozycję nowelizacji wspomnianej ustawy.

W przypadku nie spełnienia przez zwolnionego ze służby żołnierza zawodowego warunku posiadania 15 lat służby, uprawniającego do otrzymania emerytury z systemu zaopatrzeniowego, otrzyma on emeryturę z powszechnego systemu emerytalnego. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o emeryturach i rentach z FUS - do wymaganego ustawą stażu emerytalnego zaliczone zostaną okresy pełnionej w Polsce służby:

a) w Policji (Milicji Obywatelskiej),

Osoby takie, urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r., będą miały ustalony kapitał początkowy na zasadach przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.

Jeżeli natomiast, zgodnie z proponowaną nowelizacją tzw. ustaw "mundurowych", żołnierze zawodowi nie zostaną po zwolnieniu ponownie przyjęci do służby - w przypadku wykonywania zatrudnienia innego niż służby, będą w myśl art. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo podlegali ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Będzie również miała wobec nich zastosowanie, wynikająca z art. 19 tej ustawy, zasada dotycząca ograniczenia podstawy wymiaru składek do kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej za dany rok kalendarzowy.

Zgodnie z przepisami ustawy o emeryturach i rentach z FUS, żołnierzom zawodowym, którzy nie spełnią warunku posiadania 15 lat służby urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., jak również urodzonym po dniu 1 stycznia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., którzy nie przystąpili dobrowolnie w terminie do dnia 31 grudnia 1999 r. do żadnego z otwartych funduszy emerytalnych, będzie przysługiwała emerytura z I filaru, a więc na dotychczasowych zasadach. Termin powyższy uważa się za zachowany, jeżeli osoba urodzona w okresie od 1 stycznia 1949 r. do 31 grudnia 1968 r, nie podlegała obowiązkowi ubezpieczeń społecznych w 1999 roku, lecz przystąpiła do otwartego funduszu emerytalnego w ciągu 6 miesięcy od powstania obowiązku ubezpieczenia po dniu 31 grudnia 1999 r. oraz w dniu powstania tego obowiązku nie ukończyła 50 lat.

Ewa Lewicka

Warszawa, 17 kwietnia 2001 r.

Zakres nadzoru właścicielskiego w spółkach określał kodeks handlowy, a od 1 stycznia 2001 r. reguluje kodeks spółek handlowych, poprzez specyfikację spraw zastrzeżonych do kompetencji walnego zgromadzenia.

Przedstawione poniżej informacje dotyczą procedur stosowanych w oparciu o przepisy obowiązującego do końca 2000 r. kodeksu handlowego oraz statutów/umów spółek. Kodeks, zastrzegając nienaruszalność uprawnień poszczególnych organów, a przede wszystkim zarządu spółki do reprezentacji spółki i zarządzania jej przedsiębiorstwem, dopuszcza możliwość poszerzenia kompetencji walnego zgromadzenia.

Zakres nadzoru właścicielskiego w jednoosobowych spółkach SP, wyrażony uprawnieniami walnego zgromadzenia, obejmuje dwojakiego rodzaju decyzje:

- decyzje w sprawach kadrowych,

5) sposób i warunki umorzenia akcji,

8) emisja obligacji,

5) ustalanie zasad wynagrodzenia zarządu oraz wysokości wynagrodzenia miesięcznego członków zarządu, z wyjątkiem prezesa.

- Procedury stosowane w Ministerstwie Skarbu Państwa przy rozpatrywaniu spraw na Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy/Zgromadzenie Wspólników.

Na okoliczność przygotowywania stanowiska Skarbu Państwa została opracowana i akceptowana przez Ministra Skarbu Państwa procedura postępowania (decyzja nr Org/11/2000 Ministra Skarbu Państwa z dnia 29 marca 2000 roku w sprawie przygotowania dokumentacji na zgromadzenia akcjonariuszy) wspólników spółek z częściowym udziałem Skarbu Państwa).

Do najważniejszych zadań wynikających z uprawnień właścicielskich oraz praw z akcji i udziałów Skarbu Państwa w jednoosobowych spółkach Skarbu Państwa należy analiza wniosków spółek dotyczących rozpatrzenia i zatwierdzenia przez Zwyczajne Walne Zgromadzenia sprawozdań finansowych, sprawozdań organów spółki (zarządu i rady nadzorczej), wniosków dotyczących podziału zysku i udzielania pokwitowania zarządowi i radzie nadzorczej.

Podstawą do udzielenia pokwitowania władzom spółki jest ustalenie, że organy te działały zgodnie z przepisami prawa, w tym Kodeksu handlowego, przepisami statutu/umowy spółki i regulaminami wewnętrznymi spółki, podejmowały działania zgodne z interesem spółki oraz interesem i wolą jedynego akcjonariusza Skarbu Państwa (wyrażoną w statucie/umowie spółki oraz uchwałach walnego zgromadzenia/zgromadzenia wspólników).

W sytuacji spółek działających ze stratą, zatwierdzany jest wniosek zarządu dotyczący sposobu pokrycia strat (z kapitału zapasowego, pozostałych kapitałów rezerwowych lub z kapitału zapasowego odtworzonego w latach następnych), ewentualnie podejmowane są decyzje co do dalszego funkcjonowania spółki.

- zbycia i wydzierżawienia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części oraz ustanowienia na nich ograniczonego prawa rzeczowego,

- opracowuje dokumentację niezbędną do udziału przedstawiciela Skarbu Państwa na walnym zgromadzeniu (instrukcje, pełnomocnictwa, itp.),

- na podstawie dokonanej oceny sytuacji ekonomiczno-finansowej, przygotowuje propozycje optymalnego zabezpieczenia interesów Skarbu Państwa wynikających z posiadanych akcji i udziałów,

Powoływanie lub odwoływanie członków rad nadzorczych oraz uzupełnianie ich składu dokonywane jest zgodnie z decyzją Nr 18 MSP z dnia 5.05.1998 r. w sprawie zasad doboru kandydatów do składu rad nadzorczych spółek z udziałem SP, prowadzenia bazy kandydatów na członków rad nadzorczych oraz przeprowadzania egzaminów na kandydatów do rad nadzorczych, zmienionej decyzją Org Nr 6 MSP z dnia 29 lutego 2000 r.

Zbywanie nieruchomości w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością oraz nieruchomości fabrycznych w spółkach akcyjnych dokonywane jest zgodnie z ustawą z dnia 30.08.1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych oraz rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 26.08.1997 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu organizowania przetargu publicznego na sprzedaż majątku trwałego lub oddania mienia do odpłatnego korzystania innym podmiotom przez spółkę powstałą w wyniku komercjalizacji oraz warunków, w których dopuszcza się odstąpienie od przetargów (Dz. U. Nr 108, poz. 696 z późn. zm.). Zgoda walnego zgromadzenia/zgromadzenia wspólników poprzedzona jest wnikliwą analizą dokumentacji oraz oceną ekonomicznego uzasadnienia. W przypadku nieodpłatnego przekazania majątku lub sprzedaży poniżej wartości księgowej, zgoda zależy od wysokości kapitału zapasowego.

- ukończone studia wyższe (wymóg ten nie dotyczy kandydatów wybieranych przez pracowników),

Wynagrodzenia pracowników spółek określane są w zakładowych układach zbiorowych pracy, zawieranych przez pracodawców z zakładowymi organizacjami związkowymi. Wysokość wynagrodzeń na podstawie zawartych układów nie może jednak powodować nieuzasadnionego przekroczenia wskaźnika wzrostu wynagrodzeń, ustalonego przez Komisję Trójstronną ds. Społeczno-Gospodarczych (lub Radę Ministrów). Ministerstwo na podstawie informacji otrzymanych od spółek dokonuje co kwartał oceny kształtowania wskaźnika w poszczególnych spółkach. W przypadku przekroczenia wskaźnika oceniana jest sytuacja finansowa spółki, a w szczególności: płynność finansowa, terminowość regulowania zobowiązań podatkowych i z ubezpieczenia społecznego, stosunek nakładów na odtworzenie majątku produkcyjnego do naliczonej amortyzacji oraz analizowane są przyczyny przekroczenia wskaźnika.

Spółki zostały zobowiązane do przestrzegania dyscypliny płacowej, zgodnie z ustawą o negocjacyjnym systemie wynagrodzeń, a rady nadzorcze do nadzoru nad wykonaniem tych postanowień. Organy spółki (zarządy i rady nadzorcze) rozliczane są z nałożonych obowiązków w trakcie oceny dokonywanej przez zwyczajne walne zgromadzenie. W przypadku stwierdzenia nieuzasadnionego przekroczenia wskaźnika podejmuje się sankcje w postaci decyzji personalnych oraz finansowych.

Wyniki kwartalnych analiz przekazywane są do Ministerstwa Finansów, które przygotowuje zbiorczą analizę przestrzegania ustawy o negocjacyjnym systemie wynagrodzeń dla Rady Ministrów.

Warszawa, 2001-04-17

W związku z przesłanym przy piśmie AG/043/135/01/IV z dnia 21 marca 2001 r. oświadczeniem Pana Senatora Wiesława Pietrzaka złożonym na 77 posiedzeniu Senatu w dniu 15 marca 2001 r. w sprawie uruchomienia linii autobusowej Węgorzewo-Gdańsk przez Barciany, Korsze, Bartoszyce uprzejmie informuję, iż stosownie do założeń reformy ustrojowej państwa przepisami ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668) dokonano nowelizacji ustawy o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób. Kierując się tymi samymi względami znowelizowano ustawę z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (tj. - Dz. U. z 2000 r., Nr 50, poz. 601). Zmiany te dostosowały obowiązujące przepisy do struktury organów administracji publicznej.

Aktualnie kompetentnymi w zakresie wydawania zezwoleń, koordynacji i uzgodnień rozkładów jazdy w krajowym transporcie drogowym osób są organy jednostek samorządu terytorialnego gmin, powiatów i województw. Natomiast w odniesieniu do przedsiębiorstw PKS należy zauważyć, że do 1997 r. organem założycielskim dla wszystkich przedsiębiorstw PKS był Minister Transportu i Gospodarki Morskiej. Z dniem 1 października 1997 r. ich organami założycielskimi stali się właściwi terytorialnie wojewodowie, którzy samodzielnie podejmują wszelkie decyzje dotyczące tych przedsiębiorstw.

Niemniej w sprawie sygnalizowanych trudności w uruchomieniu przez PKS w Kętrzynie linii na trasie Węgorzewo-Gdańsk, Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej podjęło działania wyjaśniające. W wyniku tych czynności ustalono, że uruchomienie proponowanego kursu koliduje z interesami ekonomicznymi przedsiębiorstw PKS w Bartoszycach i Elblągu przez co ww. jednostki nie wyrażają zgody na korzystanie z ich dworców. Równocześnie jednak mieszkańcy szeregu miejscowości z terenu działania przedsiębiorstwa PKS w Kętrzynie nadal są zainteresowani możliwością bezpośredniego autobusowego połączenia z Gdańskiem.

Z wyrazami szacunku

Sekretarz Stanu

Krzysztof J. Tchórzewski

Warszawa, 17 kwietnia 2001 r.

W związku z otrzymanym przy piśmie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 27 lutego 2001 r. Oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Markowskiego na 75 posiedzeniu Senatu w dniu 14 lutego 2001 r., w którym Autor powołuje się na informację Prezesa GUC złożoną na posiedzeniu senackiej Komisji Gospodarki Narodowej w dniu 8 lutego 2001 r., "iż każda złotówka zainwestowana w kierowany przez niego urząd przynosi pięćdziesięcioczterokrotny zysk" oraz stwierdzenie, "że gdyby w budżecie państwa uzyskał kwotę 170 milionów zł, to jego urząd dostarczyłby budżetowi państwa wpływy w wysokości ponad 8 miliardów zł" - uprzejmie informuję Panią Marszałek, co następuje:

2.Wyniki analiz dochodów budżetowych z tytułu poboru ceł i podatków, związanych z importem towarów w latach 1997-2000 nie potwierdzają wiarygodności stwierdzenia, że istnieje związek o wielkiej skali pomiędzy wielkością dodatkowych środków na funkcjonowanie administracji celnej, a wielkością uzyskiwanych przez nią wpływów do budżetu państwa. Zwiększenie wydatków o postulowaną przez Prezesa GUC kwotę 170 mln zł (na wydatki inwestycyjne lub wzrost zatrudnienia) mogłoby przyczynić się pośrednio do poprawy funkcjonowania administracji celnej, skrócenia czasu odpraw, zwiększenia ilości i skuteczności kontroli celnej w obrocie towarowym oraz przywozie i wywozie niehandlowym itp.

3.Łączne wydatki budżetu państwa i środka specjalnego GUC na administrację celną w latach 1997-2000 odpowiednio wynosiły: 638, 690, 709 i 821 mln zł, a wg planu na 2001 r. wydatki te mają wynieść 893 mln zł. Po uwzględnieniu środków PHARE w kwocie 20 mln EUR oraz wymaganego w związku z tym współfinansowania ze strony budżetu państwa łączne środki przewidziane dla administracji celnej na rok 2001 wzrastają do kwoty 994 mln zł. Należy zauważyć, że środki finansowe przeznaczone na administrację celną rosną sukcesywnie i realnie. Na przestrzeni trzech lat środki z budżetu państwa dla administracji celnej zwiększyły się ponad dwukrotnie z kwoty 391 mln zł w 1999 r. do kwoty 855 mln zł w 2001 r.

1. 4.Teza, że wzrost wydatków na administrację celną powoduje wzrost wpływów z ceł i podatków nie znajduje również potwierdzenia we wskaźnikach dynamiki tych wielkości. Najwyższa dynamika wpływów ogółem miała miejsce w 1999 r. i wynosiła 111,36% przy najniższej w latach 1998-2000 dynamice wydatków, wynoszącej 102,75%. Z kolei przy relatywnie wysokiej dynamice wydatków w 2000 r. (115,80%) wystąpiła niższa w porównaniu z 1999 r. dynamika wpływów (109,80%).

Wyrażam pogląd, znajdujący pełne uzasadnienie w podanych wyżej przykładach, że nie ma bezpośredniego związku między wysokością nakładów budżetowych przeznaczonych na funkcjonowanie administracji celnej, a wymiernymi efektami jej działalności. Rzeczywiście wpływy do budżetu z tytułu funkcjonowania administracji celnej przewyższają ponad pięćdziesięciokrotnie nakłady ponoszone na ten cel, nie oznacza to jednak że dalsze zwiększanie nakładów automatycznie przełoży się na wyższe wpływy.

Warszawa, 17 kwietnia 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Orkiestra wojskowa 15. Dywizji Zmechanizowanej stanowi integralny pododdział batalionu dowodzenia tej dywizji, która na mocy zarządzenia Ministra Obrony Narodowej i rozkazu Szefa Sztabu Generalnego WP jest obecnie w trakcie rozformowywania. Proces ten powinien zakończyć się do 30 czerwca br.

Niestety, nie jest możliwe pozytywne ustosunkowanie się do propozycji Pana Senatora Lorenza, aby przenieść tę orkiestrę do 6. Ośrodka Szkolenia Specjalistów Samochodowych w Ostródzie i w ten sposób uratować ją przed likwidacją. Garnizon w Ostródzie ma bowiem zostać zlikwidowany do końca 2002 r. Wtedy też zostanie rozformowany 6. Ośrodek Szkolenia Specjalistów Samochodowych.

Zdaję sobie sprawę z tego, że powyższe działania są niezwykle bolesne nie tylko dla żołnierzy z likwidowanych jednostek, lecz również dla społeczności lokalnej. Jednakże stanowią one nieuchronną konsekwencję przyjętego przez Radę Ministrów "Programu przebudowy i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP w latach 2001-2006". Program ten nakłada na kierownictwo Ministerstwa Obrony Narodowej obowiązek zachowania przede wszystkim jednostek o charakterze bojowym i wspierającym, niezbędnych do prowadzenia działań obronnych. Ilość jednostek zabezpieczających i usługowych musi zaś zostać ograniczona do niezbędnego minimum.

Proces ten objął również orkiestry wojskowe, w stosunku do których w toku prac nad projektem budżetu parlament dokonał korekty, zmniejszając limit wydatków przewidzianych dla nich o 9 mln zł. Sytuacja taka wymusiła zmniejszenie do końca br. liczby orkiestr funkcjonujących w Siłach Zbrojnych RP z 29 do 19. Jednak chciałbym zapewnić Panią Marszałek, iż członkowie likwidowanych orkiestr, w tym również orkiestry 15. Dywizji Zmechanizowanej, mogą liczyć na pomoc w ramach programu rekonwersji dla kadry zawodowej.

Warszawa, dnia 17.04.2001 r.

W Komendzie Głównej Państwowej Straży Pożarnej opracowany został projekt autopoprawki do projektu ustawy o gotowości cywilnej i zarządzaniu kryzysowym, zawierający m.in. propozycję zmiany art. 32 ustawy o ochronie przeciwpożarowej, polegającą na dodaniu w ust. 3 tego przepisu punktu 3 w brzmieniu:

w art. 28 ust. 6".

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, 18 kwietnia 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Algorytm ten preferuje przede wszystkim powiaty o największej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych oraz stopie bezrobocia, a także powiaty o dużym udziale: długotrwale bezrobotnych w ogólnej liczbie zarejestrowanych bezrobotnych, bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku oraz wysokim udziale bezrobotnych absolwentów.

Jednocześnie nadmieniam, że rezerwa będąca w dyspozycji Prezesa KUP została obniżona do 20% środków Funduszu Pracy na realizację zadań na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu, określonych w kontraktach zawieranych z samorządami powiatów. Te dodatkowe środki, w 2001 r. będą mogły być przeznaczone także na sfinansowanie powstałych na koniec 2000 r. zobowiązań z tytułu realizacji programów przeciwdziałaniu bezrobociu, jeżeli kwoty środków ustalone wg wzoru algorytmu byłyby niższe od istniejących zobowiązań.

W kwestii terminowego przekazywania samorządom powiatów środków na opłacanie składek na ubezpieczenia zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku lub stypendium uprzejmie informuję, że w związku z włączeniem z dniem 1 stycznia 2000 r. powiatowych urzędów pracy w skład powiatowej administracji zespolonej, od u.br. środki na ww. zobowiązania ujmowane są w budżecie wojewodów. Wojewodowie przekazują te środki na konta powiatowych urzędów pracy, będących jednostkami organizacyjnymi samorządów powiatowych, które są płatnikami tych składek.

Z szacunkiem

Warszawa, 2001-04-18

W odpowiedzi na otrzymane przy piśmie z dnia 21 marca 2001 r., Nr AG/043/136/01/IV teksty oświadczeń złożonych przez senatora Andrzeja Sikorę na 77 posiedzeniu Senatu RP w dniu 15 marca 2001 r. w sprawie modernizacji drogi krajowej nr 73 Tarnów-Szczecin oraz modernizacji ul. Krakowskiej w Tarnowie, uprzejmie informuję, że aktualny stan przygotowań oraz możliwości finansowania i realizacji wnioskowanych robotów przedstawiają się następująco:

Przewiduje się, że w wyniku dokonanych analiz wybrany odcinek zostanie zaproponowany do realizacji w ramach Programu Rehabilitacji Nawierzchni Dróg Krajowych i Mostów, finansowanego ze środków pożyczkowych Europejskiego Banku Inwestycyjnego w latach 2001-2004. Ponadto Zarząd Dróg Wojewódzkich w Krakowie zlecił opracowanie dokumentacji projektowanej na przebudowę skrzyżowania drogi nr 73 z drogą powiatową i gminną w m. Lisia Góra, z planowanym terminem jej zakończenia do końca maja 2001 r.

W sprawie przygotowania, realizacji i współfinansowania przebudowy skrzyżowania w m. Lisia Góra zostało zawarte stosowne porozumienie pomiędzy Oddziałem Południowo-Wschodnim GDDP w Krakowie i Zarządem Dróg Wojewódzkich w Krakowie oraz władzami samorządowymi. Planowane jest również zawarcie porozumienia z władzami samorządowymi Dąbrowy Tarnowskiej w sprawie przygotowania budowy obwodnicy.

Niezbędny zakres robót dotyczący modernizacji drogi krajowej nr 73 na odcinku Szczecin-Tarnów obejmuje przebudowę około 27,3 km istniejącej trasy do parametrów klasy GP wraz z przebudową niebezpiecznych skrzyżowań i odnową zdegradowanej nawierzchni (szacunkowy koszt robót wyniesie około 55 mln zł bez kosztu wykupu gruntów) oraz budowę obwodnicy Dąbrowy Tarnowskiej po nowej trasie o długości około 6,0 km (szacunkowy koszt robót wyniesie około 60 mln zł bez kosztu wykupu gruntów).

Możliwości finansowania i realizacji poszczególnych zadań na wnioskowanej trasie zależą przede wszystkim od wielkości uzyskiwanych środków finansowych ze wszystkich dostępnych źródeł. Obecnie, przewiduje się, że przebudowa skrzyżowania w Lisiej Górze zostanie sfinansowana po połowie przez Oddział Południowo-Wschodni GDDP w Krakowie oraz z budżetów samorządowych. Ponadto, gdyby wybrany do przebudowy odcinek drogi Nr 73 został zakwalifikowany do Programu Rehabilitacji Nawierzchni Dróg Krajowych i Mostów, wówczas jej realizacja mogłaby być podjęta w 2004 r. przy finansowaniu ze środków EBI. Odrębnym problemem jest sprawa budowy obwodnicy Dąbrowy Tarnowskiej.

Trudne warunki przejazdu przez miasto są dobrze znane administracji drogowej od czasu powstania rosnących wciąż uciążliwości. Mając jednak na uwadze aktualne natężenie ruchu na drodze nr 73 w Dąbrowie Tarnowskiej oraz występujące potrzeby na innych drogach krajowych w woj. małopolskim, a także w pozostałych województwach, wnioskowane zadanie inwestycyjne do najpilniejszych nie należy. Istnieje jednak uzasadniona potrzeba ustalenia ostatecznego przebiegu trasy obwodnicy i dokonania aktualizacji planu zagospodarowania przestrzennego.

Dopiero na podstawie uzgodnionej i zatwierdzonej koncepcji programowej będzie możliwe określenie wielkości i wartości robót, jako podstawy do ustalenia strategii dalszych działań przez poszczególnych uczestników przyszłego przedsięwzięcia.

w Tarnowie na odcinku od ul. Warsztatowej do wiaduktu kolejowego.

Na posiedzeniu Zespołu Transportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 8.11.2000 r. zostały ustalone kryteria, wg których oceniane były wnioskowane zadania oraz termin ich składania do 15.02.2001 r. O powyższych ustaleniach zostali poinformowani wszyscy zarządcy dróg wojewódzkich, powiatowych oraz krajowych w miastach na prawach powiatu.

Wnioskowane przez Pana Senatora zadanie zostało zgłoszone przez Wiceprezydenta Miasta Tarnowa pismem Nr TZDM/P/451/01 z dnia 22.01.2001 r, do dofinansowania z 10% rezerwy inwestycyjnej na drogi samorządowe i uzyskano pozytywną opinię resortu transportu i gospodarki morskiej.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, 2001-04-18

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senatora Lecha Feszlera podczas 76 posiedzenia Senatu RP a przesłanego przy piśmie nr AG/043/109/01/IV z dnia 28 lutego br. dotyczącego drogi krajowej nr 19 Kuźnica Białostocka-Białystok-Lublin-Rzeszów uprzejmie informuję, że droga krajowa nr 19, która stanowi ważny element infrastruktury regionu wschodniego Polski została włączona do rządowego programu budowy dróg ekspresowych w najbliższych latach.

Generalna Dyrekcja Dróg Publicznych (GDDP) będąca zarządcą dróg krajowych odbyła spotkanie w siedzibie Urzędu Marszałkowskiego w Białymstoku - 15.12.2000 r., w Oddziale Wschodnim GDDP w Lublinie - 24.01.br. i w siedzibie Biura w Rzeszowie Oddziału Wschodniego GDDP - 12.02.br. z przedstawicielami samorządów i władz wojewódzkich w sprawie przebudowy drogi nr 19 i dostosowania jej do parametrów drogi ekspresowej.

Na spotkaniach tych dokonano przeglądu zamierzeń i ustalono tryb postępowania co do przebudowy drogi krajowej nr 19 dzieląc ciąg drogowy na poszczególne zadania i określając w przybliżeniu lata realizacji. Przyjęto między innymi, że na terenie województwa lubelskiego, którego zarządcą drogi nr 19 jest Oddział Wschodni GDDP: w 2001 roku rozpocznie się prace przygotowawcze do budowy obwodnicy Janowa Lubelskiego oraz obwodnicy Międzyrzecza Podlaskiego w 2002 roku. Rozpatrywana była również budowa obwodnic Kraśnika, Kocka i Lublina.

Marszałek Województwa Podkarpackiego zobowiązał się do wystąpienia o środki finansowe Phare na 2002 rok, na budowę obwodnicy Głogowa. Dla projektowanej obwodnicy Niska przyjęto, że do końca 2001 roku zostanie zatwierdzona koncepcja programowo-przestrzenna z terminem rozpoczęcia realizacji zadania w 2003 roku. Wzięta została również pod uwagę budowa obwodnicy Sokołowa Małopolskiego z możliwością jej realizacji również w 2003 roku.

Strony biorące udział w spotkaniach na temat przebudowy drogi krajowej nr 19 Kuźnica Białostocka-Białystok-Lublin-Rzeszów ustaliły poza powyższymi zadaniami również zasady współpracy w fazie planowania i realizacji podjętych działań.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, dnia 18.04.2001 r.

- Na podstawie decyzji Ministra Finansów nr FS6-43-141/2000 Centrum Onkologii Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie oddział w Gliwicach otrzymało 132 343,00 złotych z przeznaczeniem na restrukturyzację zatrudnienia.

- Na podstawie decyzji Ministra Finansów nr FS6-43/133/2000 Centrum Onkologii Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie oddział w Gliwicach otrzymało 30 000,00 złotych z przeznaczeniem na zakup komputerów.

Ministerstwo Zdrowia realizuje "Program Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2001", w ramach którego zakłady opieki zdrowotnej mogły się ubiegać o dofinansowanie na zadania przewidziane w programie.

Łączę wyrazy szacunku

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 18.04.2001 r.

Janusz Wojciechowski